Οι τίτλοι ειδήσεων λένε το φανερό. Για επίθεση του πρωθυπουργού σε κάποιον άλλο αρχηγό κόμματος.
(Όπως στα περισσότερα σίριαλ, τα ονόματα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Βασικά, περισσότερο και από εκείνα τα σίριαλ, τα πραγματικά ονόματα των πολιτικών δεν έχουν την παραμικρή σημασία γιατί το αποτέλεσμα του πολιτικού σίριαλ που δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, δεν ορίζεται από τα άτομα αλλά από την χαμηλή συλλογική ποιότητα που έρχεται μέσα από ένα προκαθορισμένο σενάριο του συστήματος.
Να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτό που λέει ο τίτλος συνέβη. Επίθεση στους φοβικούς «νοικοκυραίους» έκανε.
Σε αυτούς που νομίζουν πως στην υπάρχουσα κατάσταση, με την συγκεκριμένη πολιτική ποιότητα που επιδεικνύουμε ως σύνολο, η ψήφος τους κάνει κάποια διαφορά.
Στους μετεξεταστέους (ακόμη και μετά από δεκάδες χρόνια που κάποιοι από αυτούς προσέρχονται, σαν να δίνουν εξετάσεις, στην κάλπη) στην πολίτικη σκέψη που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τι παίζει μπροστά τους, ακόμη και μετά την μεγαλύτερη επίδειξη που έκανε το σύστημα, το 2015.
Που με εφαρμογή κάπιταλ κοντρόλ, με αντιστροφή, μέσα στα μούτρα των πολιτών, ενός δημοψηφίσματος, με διάσπαση, το κόμμα που τα έκανε όλα αυτά ψηφίστηκε ξανά ως κυβέρνηση και ως αριστερό στη ταμπέλα συνέχισε από εκεί που ξεκίνησε και διέλυσε οριστικά (με τα υπόλοιπα χρόνια της διακυβέρνησης του) το άλλοθι της αριστεράς για το μεγαλύτερο ποσοστό μετακινούμενων, απλών, μη κομματικοποιημένων, ψηφοφόρων.
Για να γίνει μεγάλο μέρος και αυτών που αναζητούν μια αλλαγή προς το καλύτερο απλά ψηφίζοντας φοβικοί και να επιστρέψουν το σύστημα σε ποιο χαρτογραφημένα μέρη, στις κλασικές πολιτικές διαδρομές.
Γιατί σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές. Και αυτό ισχύει στα πάντα, όλα.
Μπορεί να γκρινιάζεις για παράδειγμα (σαν τον γαμπρό μου) που πηγαίνεις οικογενειακώς διακοπές κάθε χρόνο στο ίδιο νησί, όμως όσες φορές τύχει να πας και κάπου αλλού για αλλαγή, συνήθως καταλήγεις να μη βλέπεις την ώρα να επιστρέψεις εκεί που έχεις πλέον, μετά από τόσα χρόνια, βολευτεί.
Λογικό λοιπόν και το σύστημα (που είμαστε όλοι εμείς) να μην χαίρεται ιδιαίτερα με τις όποιες αλλαγές σεναρίου αναγκάζεται να κάνει και που βγάζουν τα πάντα από την ρουτίνα τους.
(Γι αυτό και ο μάστερ των τηλεοπτικών σειρών μεγάλης διάρκειας είχε τους ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν αυτό που έλεγε ο άλλος ήρωας και μετά ο πρώτος να το επαναλαμβάνει ξανά επιβεβαιώνοντας το. Για να «ξοδεύει» χρόνο χωρίς να χρειάζεται να προχωρά την πλοκή και να θεωρούν οι χαμηλού επιπέδου θεατές πως αυτό το χαμηλού επιπέδου κολπάκι δεν ήταν ουσιαστικά στασιμότητα αλλά ουσιαστική εξέλιξη.)
Γύρισαν λοιπόν, πιασμένοι χεράκι χεράκι, με τους καινούργιους φοβισμένους «πέρα από το να ψηφίζω, τι;» σε πιο… γνώριμα νερά, έστω και λίγο θολά ενίοτε, δεν πειράζει, και παραμένουν εκεί, μονίμως φοβισμένοι πλέον, παρά τις συνεχείς επιδείξεις κακής ποιότητας και διατήρησης (το λιγότερο) κάθε κλασικής παθογένειας που ήλπιζαν η ταμπέλα «αριστερά» να διορθώσει.
Νέοι φοβικοί που παίρνουν μαθήματα από τους παλιούς φοβικούς.
Συνήθως μεγαλύτερους σε ηλικία που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πεθάνουν όσο πιο ήσυχα γίνεται μέσα στη ρουτίνα τους και τι θα γίνει στο μέλλον για τους άλλους, ε, υπομονή, κάποια στιγμή, με κάποιο μαγικό τρόπο, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.
(Τη στιγμή που το λογικό θα ήταν να είναι αυτοί που θα κάνουν πρώτοι ό,τι μπορούν για να καταδείξουν όλα τα αρνητικά, όλες τις παθογένειες, όλα τα κακώς κείμενα που συντηρούμε ως σύστημα αφού έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.)
Μέχρι να γίνουν και οι περισσότεροι νέοι «φοβικοί» σαν τα μούτρα τους στο πως σκέφτονται.
Αφού δεν κινδυνεύουμε με κάπιταλ κοντρόλ, αφού δεν υπάρχει φόβος να μας πετάξουν εκτός ΕΕ, αφού αποφύγαμε αντιστροφή πιθανού δημοψηφίσματος για αποδοχή ή μη του ονόματος ενός γείτονα, ψηφίζουν ένα από τα κλασικά κόμματα (αφού δεν υπάρχει ακόμη -ξανά- το άλλο στη γνήσια μορφή του) και σκέφτονται από μέσα τους για παράδειγμα και «δόξα τον Θεό που έχουμε μόνο 56 επίσημα νεκρούς και μία μόνο αγνοουμένη, σε ένα «ήταν θέμα χρόνου» δυστύχημα και όχι νεκρή όλη την οικονομία και αγνοούμενο το μέλλον σε ένα καινούργιου τύπου» και συνιστούν και στους υπόλοιπους τσιμουδιά, μη τυχόν και κλονιστεί μια κλασική κακή στα κλασικά θέματα κυβέρνηση και έρθουν «οι άλλοι» που δεν τους ξέρουμε.
Και τι είναι για παράδειγμα να πεθαίνει μια κοπέλα από κακή επίδειξη γραφειοκρατισμού μπροστά σε ένα ΑΤ, από ανάλγητα όργανα της τάξης που δυσφημούν όλους τους σωστούς;
Τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα και μας κακιώνουν κιόλας που το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα και δεν καταπιέζουμε όπως αυτοί την ηθική μας υπερασπιζόμενοι τη διατήρηση στο αστυνομικό σώμα τέτοιων κακών αστυνομικών και νοοτροπιών γιατί μπορεί να ήταν τίποτα άλλοι κυβέρνηση και να έφταναν έξω από τη πόρτα μας και να μας σκότωναν όλους όχι κακοί αστυνομικοί αλλά τίποτα Τούρκοι στρατιώτες.
Σε τέτοια κακόμοιρα νεκροζώντανα ανθρωπάκια με τέτοια γελοία πολιτική (sic) σκέψη έκανε επίθεση ο νυν πρωθυπουργός και όχι σε έναν άλλο πολιτικό αρχηγό.
Αυτό έγραφε το σενάριο, μέσα σε αυτό το πολιτικό σίριαλ με τους θεατές – ψηφοφόρους (όλων των κομμάτων) που βλέπουν αυτό που τους αξίζει και το ζουν με όλο τους το είναι χωρίς να μπορούν να παρακολουθήσουν, λόγω έλλειψης ποιότητας, πόσο ψεύτικο και κακογραμμένο είναι όλο αυτό.
Σαν κάτι θείτσες που έβλεπαν στην τηλεόραση τις βιντεοταινίες στα 80’ς και 90’ς και θεωρούσαν τον Τάσο Προύσαλη οσκαρικό ηθοποιό όχι γιατί ήταν πραγματικά ταλαντούχος, κάτι που το «σύστημα των βιντεοταινιών» και να ήθελε δεν του επέτρεπε να το δείξει στη TV αλλά γιατί έκανε τη γκριμάτσα με το μουστάκι…
Screenshot από βίντεο της Καθημερινής. Κλικ στην εικόνα για παρακολούθηση του.
Κάποιες φορές το να σκεφτόμαστε ανεξάρτητα, δηλαδή έξω από τα κουτάκια και τις νόρμες που παρέχει το σύστημα το οποίο ως σύνολο συντηρούμε, γίνεται πολύ δυσάρεστο γιατί, στο ποσοστό που μας αναλογεί (ως κομμάτια του συστημικού παζλ), μας δημιουργεί ψυχολογία συνενοχής.
Ειδικά όταν συμβαίνει κάτι τραγικό και μεγάλο όπως μια φωτιά με εκατόν τέσσερις νεκρούς ή ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα με πενήντα επτά και όταν είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει πολιτική ευθύνη όμως είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο πως αν μπορέσει να αποδοθεί στο νομικό της κομμάτι τότε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για μια διαχρονική ευθύνη όλων όσων πέρασαν από κάθε κυβέρνηση και (η ενοχική, ποσοστική, ψυχολογία συμμετοχής που λέγαμε πιο πάνω) όλων όσων ψήφισαν κάποια στιγμή για αυτές τις κυβερνήσεις χωρίς να βρίσκουν τρόπο (όσοι θα το ήθελαν) να ασκήσουν πίεση να διορθωθούν όχι όλα αλλά ούτε καν τα πιο κραυγαλέα από τα κακώς κείμενα.
Ούτε εκείνα τα διαχρονικά κακώς κείμενα που οδηγούν ανεξέλεγκτες φωτιές σε οικισμούς και σε ανεξέλεγκτα τρένα να καίνε ανθρώπους ζωντανούς.
Και γι αυτό, η πιο σίγουρη ένδειξη πως κάτι κάνεις καλά είναι να «κατηγορείσαι», ανάλογα το θέμα που θίγεις, από κάθε πλευρά που «ξεβολεύεις» από τα τυπικά και «ξύλινα» του κοινού εγχειριδίου που εφαρμόζουν τα συστημικά κόμματα όταν κατέχουν την εξουσία, σε περιόδους που η συστημική, συλλογική ανεπάρκεια κάνει την εμφάνιση της με δραματικό τρόπο, μέσα από κάποιο δυστύχημα που σε οποιαδήποτε ελάχιστα σοβαρή χώρα δεν θα είχε συμβεί.
Η διαφορά όμως ανάμεσα στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι πως η πρώτη ήταν η «τελική μαχαιριά» στην αναγκαία θυσία από το σύστημα μιας ολόκληρης ιδεολογίας που μέχρι πριν λίγα χρόνια παρέμενε στις εφεδρείες, κυρίως ως μια κοινωνική, εναλλακτική, ιδεατή πρόταση για να μπορεί ο μηχανισμός του να προσφέρει μια «ελπίδα» σε όσους δεν είχαν/έχουν αντιληφθεί ακόμη το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό λειτουργεί.
(Πόσο μάλλον να έχουν συνειδητοποιήσει γιατί δεν αλλάζει και πως μπορεί να αλλάξει.)
Μια θυσία που οδήγησε νομοτελειακά σε μια παραίτηση ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που βρίσκεται παγιδευμένο ως θεατής και τροφοδότης αυτού του τσίρκου που λέγεται ελληνικό πολιτικό σύστημα και που περιμένοντας μήπως και ως δια μαγείας, ψηφίζοντας, αλλάξουν κάποια στιγμή τα πράγματα επέστρεψε με μια ψυχολογία άνευ όρων παράδοσης στους λιγότερο γκροτέσκους αντιπροσώπους του.
(Επίσης, μια θυσία που οδήγησε μια ολόκληρη ιδεολογία να εκλέξει αρχηγό της κάποιον που θα μπορούσε να είναι αρχηγός στο αντίπαλο κόμμα ώστε στο μέλλον το σύστημα να έχει «χωνέψει» τα πάντα, ακόμη και όσα υπήρχαν έστω σε θεωρητικό επίπεδο, όπως το αριστερό κυβερνητικό αφήγημα, όμως αυτό είναι για ανάλυση σε ξεχωριστό΄ άρθρο.)
Γιατί κακά τα ψέματα, προτιμότερο για την πλειοψηφία να σου βιάζουν τη λογική και τη ζωή στιλιστικά σοβαροί και προσεγμένοι τύποι και τύπισσες, με πιο «καθωσπρέπει» λεξιλόγιο, τύποι που θα συναντούσες σε μια δεξίωση ή ένα επίσημο δείπνο, παρά αυτοί που δεν έχουν προλάβει να αναπτύξουν/εξελίξουν τον χαρακτήρα, τον ρόλο που αναθέτει το σύστημα να παίζουν όσοι υποδύονται τους κυβερνητικούς εκπροσώπους των πολιτών.
Ασχέτως αν όταν φτάνουν στον «μπουφέ» όλοι ανεξαιρέτως πέφτουν σαν νηστικοί να φάνε ό,τι προλάβουν και βουτάνε τα κρέατα με τα χέρια, σαν σε σκηνή από ελληνική ταινία. Μόνο που εκείνες ήταν κωμωδίες ενώ αυτό είναι τραγωδία.
Γι αυτό και το 41% που πολλοί απορούν και εξανίστανται (γιατί και οι ίδιοι είναι παγιδευμένοι στα στεγανά αμπάρια του συστήματος χωρίς να το αντιλαμβάνονται) πως είναι δυνατόν…
Γι αυτό και το σημερινό, μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του εκλογικού ποσοστού προτιμά το κεντρικό αφήγημα που του παρέχει το σύστημα για το έγκλημα των Τεμπών.
Προτιμούν ως άτομα να μπαζώσουν την κριτική τους σκέψη παρά να καταλήξουν σε δυσάρεστα συμπεράσματα.
Προτιμούν ως πολίτες να κάψουν εγκεφαλικά κύτταρα με αυτά που ακούν παρά να αφήσουν τις συνάψεις του εγκεφάλου τους να παράγουν χρήσιμο έργο.
Που όσο πιο συντριπτικά τα στοιχεία τόσο βαθύτερο το μπάζωμα και τόσο πιο ευρύ το κάψιμο στο οποίο αυτοβούλως προβαίνουν.
Γι αυτό για παράδειγμα δέχονται να κρατήσουν μια ταμπέλα με την παρακάτω δήθεν δήλωση-δελτίο τύπου (;) της Πυροσβεστικής:
«Πήγαμε στο σημείο αμέσως και εφαρμόσαμε το πρωτόκολλο για συμβάντα με μεγάλες ανθρώπινες απώλειες. Είδαμε πως το έδαφος ήταν σαθρό και λασπωμένο. Για να στήσουμε τα βαριά μηχανήματα που χρειαζόταν (γερανοί, γρύλοι, κλπ) για να μετακινήσουμε τα βαγόνια, έπρεπε να κάνουμε το έδαφος στέρεο. Το σημείο το διατρέχει και υπόγειος αγωγός φυσικού αερίου. Μόνο να φανταστεί μπορεί κανείς, τι θα γινόταν αν ένας γερανός τόνων βούλιαζε στη λάσπη και έσπαγε τον αγωγό. Δεν ήταν θέμα εντολών λοιπόν. Το συντονιστικό αποφάσισε επί του πεδίου. Ήταν θέμα συνθηκών και πρωτοκόλλου για να στήσουμε τα μηχανήματα, να μετακινήσουμε βαγόνια και να απεγκλωβίσουμε ανθρώπους».
Ενώ ο καθόλα υπεύθυνος που υποτίθεται ανέφερε τα παραπάνω στην πραγματικότητα είπε: «Όχι. Εγώ, δεν ζήτησα εκχωμάτωση, ζήτησα από το ΣΟΠΠ να μου φέρουν τον εξοπλισμό για να μου δώσει την ευχέρεια να ελέγξω και να εντοπίσω νεκρούς και ζωντανούς. Εγώ ζήτησα να έρθουν οι γερανοί για να σηκωθούν τα βάρη και στο πλαίσιο αυτής της δράσης, οι γερανοί -για λόγους στατικότητας του πεδίου- ζήτησαν να έρθουν σταθερά αντικείμενα, κροκάλες και ψηφίδες, προκειμένου να πατήσουν σε στέρεο έδαφος, επειδή αυτό μετατοπιζόταν όσο σηκώνονταν τα βαγόνια. Για τις μετέπειτα παρεμβάσεις, εγώ την Παρασκευή που έφυγα είχαμε ελέγξει ακόμα και αν υπήρχε κάτι κάτω από τις λαμαρίνες, οι οποίες ήταν πολύ κοντά στο τούνελ. Ήταν, δηλαδή, το τελευταίο σημείο και είχαν “φύγει” και τα βαγόνια που δεν είχαν εμπλοκή στη σύγκρουση.«
Γι αυτό τους ενοχλεί να σκεφτούν πως δεν υπήρχε μετέπειτα λόγος, όχι να μπει τσιμέντο αλλά να αφαιρεθούν φορτηγά επί φορτηγών χώμα για να μπει αυτό το τσιμέντο.
Γι αυτό δεν τους ενοχλεί το πινγκ πονγκ που παίζουν πάνω στο τσιμενταρισμένο σημείο όλοι οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι. Δεν θα τους ενοχλεί ακόμη και αν κατηγορήσουμε τους εξωγήινους.
Έχει πολλούς άλλωστε που ελλείψει ιστορικών αναφορών λένε για εξωγήινους που έφτιαξαν διάφορες κατασκευές, όπως τις πυραμίδες, στη Γη.
Ελλείψει στοιχείων για το ποιος διέταξε τι, με το μπαλάκι της ευθύνης να μην κάθεται πουθενά, στο μέλλον και με την ευλογία μιας μεγάλης μειοψηφίας αιθεροβαμονιτών και συννεφοπερπατητών παίζει πολύ το ενδεχόμενο να προστεθεί σε αυτές τις κατασκευές και το μπάζωμα στα Τέμπη.
Το ίδιο βολικά δέχονται σαν ταμπέλα το «πυροσβέστες-εγκαύματα» αλλά προσπερνούν το γεγονός πως τα εγκαύματα δεν προκλήθηκαν από τις καυτές λαμαρίνες αλλά τα έπαθαν -λόγια των γιατρών- από κάποιο απροσδιόριστο χημικό στοιχείο.
Γι αυτό κρατάνε σαν τίτλο το «απομακρύνθηκαν τα βαγόνια» όμως δεν πιάνουν την περίεργη πληροφορία πως κάποια βαγόνια «εξαφανίστηκαν» στην πορεία προς τον χώρο απόθεσης τους για τους πραγματογνώμονες των οικογενειών που δεν μπορούν να τα δουν και να πάρουν δείγματα.
Γι αυτό πλημμυρίζει την οθόνη τους η τεράστια λάμψη κατά την σύγκρουση όμως προτιμούν να πνίγουν την ίδια τους τη νοημοσύνη πιασμένοι επιλεκτικά από λέξεις ώστε να βγουν σε μια ακτή που βολεύει και όχι σε εκείνη που θα έβρισκαν το αυτονόητο να τους περιμένει.
Πως ανάφλεξη ή έκρηξη, το μέγεθος της δεν δικαιολογείται από την απάντηση που… διαρρέεται (όχι επίσημα γιατί ο διάολος έχει πολλά ποδάρια) πως οφείλεται σε ένα πιθανολογούμενο υποσυστατικό ενός συστατικού του συστήματος ψύξης που ίσως να είχαν οι συγκεκριμένες μηχανές.
Γι αυτό ανεβάζουν την ένταση όταν βγαίνει ο αρμόδιος υπουργός και παίζει την κολοκυθιά με τις εντολές διαχείρισης του δυστυχήματος όμως χαμηλώνουν τον ήχο μήπως και από τα αυτιά τους φτάσει στο μυαλό τους όταν καθόλα σοβαρός και αξιόπιστος καθηγητής πυρηνικής φυσικής και οπλικών συστημάτων που διδάσκει σχετικά με εκρήξεις και επικίνδυνα υλικά επί δεκαετίες σε όλα τα στρατιωτικά σώματα όπως ο Δρ. Θεόδωρος Λιόλιος μιλάει με βεβαιότητα για, επί λέξει, «εκρηκτική ανάφλεξη αερίου«. Από το 3:45 του -και πριν αποκαλυπτικού- βίντεο:
Γιατί πουθενά δεν υπάρχει κάποια φορτωτική για αέριο στην εμπορική αμαξοστοιχία. Γιατί πουθενά δεν υπάρχει καν φορτωτική για κάποια βαγόνια. Γιατί, όχι φορτωτική δεν υπάρχει αλλά ούτε ένα πλάνο στους σταθμούς από την εμπορική αμαξοστοιχία όταν υπάρχουν πλάνα, σε όλους, από την επιβατηγό όπως καταγγέλλουν οι πραγματογνώμονες που όρισαν οι οικογένειες. https://makpress.blogspot.com/2024/03/blog-post_61.html
Γιατί προτιμότερο για την πλειοψηφία να αράζουμε ήσυχα και ωραία στο ιδιωτικό μας συννεφάκι χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν ξύλινες ατάκες που μας προσφέρονται αφειδώς και να «επιβιβαζόμαστε» σε αδιασταύρωτα στοιχεία που περνάνε χωρίς λεπτομέρειες και βιαστικά σαν αμαξοστοιχία από μπροστά μας.
Ακόμη κι αν αυτή συγκρουστεί με κάθε ψήγμα λογικής που μπορεί να διαθέτουμε.
(Μόνο πυρηνική έκρηξη που δεν θα μπορούσε να κρυφτεί θα ήταν ικανή να ταρακουνήσει τους «βολικούς» για το σύστημα σε νοοτροπία και σκέψη.)
Απουσία τέτοιας λοιπόν προτιμότερο το παραπάνω παρά να «περπατάμε» ακόμη και εκεί που δεν θέλουμε (αλλά πρέπει), πατώντας στο έδαφος που διαλέγουμε (κι ας λασπώσουμε τα υποδήματα μας) για την ανεμπόδιστη οπτική που μας παρέχει ώστε να χτίσουμε κριτική σκέψη.
Πιο εύκολο να παραμένουμε σε αυτό που επιλέγουν άλλοι να μας τοποθετούν, το τσιμεντένιο, το καθαρό και λείο αλλά με παράθυρο μόνο εκεί που αυτοί θέλουν να βλέπουμε.
Στην πρώτη περίπτωση, το πολύ πολύ να πέσουμε, προσωρινά, από το σύννεφο μας και μετά να διαλέξουμε ένα άλλο να ανεβούμε.
Στη δεύτερη θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το ξέγνοιαστο, αέρινο ταξίδι μας και να επαναπροσδιοριστούμε μέσα σε αυτό το τεράστιο συστημικό σκηνικό.
Που αν το κάνουμε αυτό, νομοτελειακά θα καταλήξουμε: Να αποδώσουμε ευθύνες στον εαυτό μας αποδεχόμενοι (ως κομμάτι του συνόλου) πως το σημερινό σύστημα είναι δικό μας δημιούργημα και ταυτόχρονα τιμωρία μας. Ότι ως τέτοιο δεν διαθέτουμε (πάντα ως σύνολο, αυτονόητο όμως η εμπειρία μου μου έδειξε πως πρέπει να το επαναλαμβάνω) την ποιότητα να το αλλάξουμε. Πως αν εμείς δεν μπορούμε να το αλλάξουμε γιατί είμαστε, συλλογικά, αυτό που είμαστε, αυτό σημαίνει πως μόνο κάποιοι καλύτεροι από εμάς μπορούν να το αλλάξουν.
Και πάνω σε αυτό το ψυχρό και σκληρό, σκληρότερο από οποιοδήποτε τσιμεντένιο τάφο της αλήθειας το σύστημα δημιουργεί, όμως 100% ορθό συμπέρασμα να «λερωθούμε», να «δυσφημιστούμε» στους επόμενους ώστε, ατομικά ο καθένας τους, να γίνουν λίγο καλύτεροι από εμάς.
(Όχι όλοι ταυτόχρονα και στον ίδιο βαθμό, αυτό θα ήταν ουτοπικό, όμως ένα ποσοστό σε κάποιο ποσοστό, έστω ελάχιστο, για αρχή που σε βάθος χρόνου να μεγαλώνει και να μεγαλώνει μέχρι να γίνει ικανό να δημιουργεί-συντηρεί κάτι καλύτερο.)
Κάτι που όσο θα προτιμούμε να προβάλουμε βολικά άλλοθι για τον καθρεπτισμό μας στο κοινοβούλιο αποδεχόμενοι την ατιμωρησία την οποία έχουν φροντίσει να απολαμβάνουν (αν και στην υπηρεσία μας υποτίθεται) τόσο πιο δύσκολο να ξεκινήσει να συμβαίνει στον μικρόκοσμο μας.
Υ.Γ. Γι αυτό κάποιοι χλευάζουν την Μαρία Καρυστινού και την πρωτοβουλία της για τη συλλογή υπογραφών. ΤΡΑΓΩΔΙΑ -ΤΕΜΠΗ 2023
Γιατί μπορεί να μην προσφέρουν νομική αξίωση για αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την δυνατότητα της δικαιοσύνης να προχωρά σε αυτόματη άρση ασυλίας και όχι να ζητάει την άδεια της Βουλής (μία άδεια που δεν τις δίδεται σχεδόν ποτέ όταν αφορά σε κυβερνητικά στελέχη αλλά δεν παρέχεται ακόμη και όταν αφορά σε γεγονότα που δεν αφορούν κυβερνητικούς όμως μπορούν να συμπαρασύρουν τα περισσότερα από τα συστημικά κόμματα), όμως προσφέρει ένα τεράστιο ηθικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο μπορεί να χτιστεί μια αλλαγή στον νόμο.
Και όσο περισσότερες οι υπογραφές τόσο πιο γελοίες οι δικαιολογίες και οι ενστάσεις αυτών που δεν θέλουν ούτε καν να συζητάνε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Αλλαγή που σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον θα μετριάσει κάπως την ασυδοσία των κορυφαίων βαθμίδων της πυραμίδας του συστήματος.
Ρωγμές όμως στην «αυθεντία» του στησίματος του συλλογικού αυτού συστήματος που λίγοι είναι διατεθειμένοι να δουν να εμφανίζονται και στον τρόπο σκέψης τους γιατί δεν είναι έτοιμοι για όσα πιθανόν περάσουν από αυτές και ξεκινήσουν να διαταράσσουν τη φούσκα που έχουν από μόνοι τους κλειστεί μέχρι να λήξει η παρουσία τους σε αυτόν τον πλανήτη.
Ο φρέσκος στόκος δήμαρχος Αθηναίων που διαδέχθηκε τον ξεραμένο προηγούμενο στόκο ανέβασε στη σκηνή ένα κοριτσάκι γιατί νόμιζε πως ήταν από την Παλαιστίνη, στόκοι ρατσιστές τον έκραζαν ενώ στόκοι αριστερόπληκτοι πανηγύριζαν.
Μόλις αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα όλοι μαζί απλά άλλαξαν θέση και συνέχισαν χωρίς να κοιτάξουν ούτε στιγμή στον καθρέπτη τους πόσο γελοίο θέαμα παρουσίασαν και παρουσιάζουν.
Κανείς τους (ούτε αυτός που το έκανε ούτε αυτοί που αντέδρασαν απλά αντανακλαστικά, όπως και οτιδήποτε χωρίς εγκέφαλο, απλά με νευρικό σύστημα) δεν στάθηκε εξαρχής, μόνιμα και μόνο στο μοναδικό που θα έπρεπε να έχει αξία.
Ένα κοριτσάκι σαν κοριτσάκι, σαν ηλικία. Πέρα από χρώμα, όνομα, καταγωγή, παρελθόν. Ένα κοριτσάκι σαν το μέλλον.
Όχι, ένα τέτοιο κοριτσάκι, χωρίς κάποια ταμπέλα να του φοριέται αυθαίρετα από κάθε πολιτική και ιδεολογική μαφία και να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι του δεν πουλάει στην ανεγκέφαλη μάζα της κάθε πλευράς και κάθε χαμηλής ή υψηλής θέσης σε αυτή τη απέραντη φάρμα με τις πάμπολλες πολιτικές και ιδεολογικές στάνες.
Εκεί όπου μένουν αμέτρητα δίποδα ζώα που νομίζουν πως… καλπάζουν ελεύθερα ενώ στη πλειοψηφία τους «επιλέγουν» να ξυπνάνε και να κοιμούνται μέσα σε κάτι που είναι επίσης κλεισμένο κάπου.
Με όσα θεωρούν εχθρούς και ξένους (μεταφορικά και κυριολεκτικά) παραδίπλα τους να κάνουν και νομίζουν ακριβώς τα ίδια.
Με τέτοιο πλήθος κακών «κωμικών» πολιτών και πολιτικών δεν είναι καθόλου περίεργη η τραγωδία από τον… ολικό γύψο της δικτατορίας στη χώρα έχουμε περάσει εδώ και τόσες δεκαετίες στον μόνιμο στόκο της δημοκρατίας στην κοινωνία.
Μόνο γι αυτές τις δύο εναλλακτικές είμαστε ικανοί ως σύνολο.
Είτε περιοριστικό γύψο σε όλο το σώμα είτε στόκο αντί για λειτουργικές συνάψεις στον εγκέφαλο.
Υ. Γ. Ακόμη δεν κατέκλυσαν πλήρως οι αφοδεύσεις (το μόνο που παράγουν) όλων αυτών τον εικονικά ελεύθερο χώρο ανάμεσα στις στάνες και τα μαντριά.
(Γιατί κάθε βοσκός δίποδων φροντίζει να κρατάει καθαρό τον χώρο που αυτά αφοδεύουν ώστε να νοιώθουν άνετα και φροντισμένα και να παραμένουν εντός παράγοντας το μοναδικό που ενδιαφέρει αυτό το σύστημα, «ψήφο» εμπιστοσύνης ή/και ψήφο στην κάλπη, παρόλο που τα σκατά τους βρίσκονται ουσιαστικά στο ίδιο μέρος.)
Όμως όσο αυτό πλησιάζει να συμβεί τόσο όλα όσα ξυπνάνε και κοιμούνται εκτός όλων (αλλά επίσης εντός) υποχρεώνονται και εκείνα να διαλέξουν ένα μόνιμο μαντρί και στάνη για να μη «πνιγούν στα σκατά» που όμως θα καταλήξουν να στοιβάζονται μέχρι να γίνουν τείχη περίκλειστων στανών και μαντριών στην περίφρακτη τεράστια φάρμα.
Μέχρι τη στιγμή που νομοτελειακά θα πέσουν γιατί τι δομική αντοχή να έχει και τι προστασία να παρέχει (και για πόσο) ένα τοίχος φτιαγμένο από κόπρανα να μας πλακώσουν όλους ανεξαιρέτως.
Τότε και μόνο οι… επιζήσαντες απόγονοι όσων λίγων έχουν/θα έχουν στην πορεία ξεφύγει διανοητικά της φάρμας και θα διδάσκονται/διδάσκουν από όσα παρακολουθούν μπορεί να βρουν ελεύθερο και «εύφορο» έδαφος να δημιουργήσουν από την αρχή κάτι καλύτερο ως σύστημα.
Χάσανε λέει τις οδηγίες συντήρησης του Καλατράβα. Δεν τις έχασαν, απλά δεν τις κράτησαν. Έχει διαφορά.
Δεν τις κράτησαν γιατί είναι άχρηστοι και ούτε που περνούσε από το μυαλό τους πως κάτι χρειάζεται όντως τακτική επίβλεψη και πως ειδικά κάτι τόσο τεχνικά περίπλοκο θα θέλει και ειδικές οδηγίες συντήρησης.
Εάν περνούσε θα τις αναζητούσαν μετά από 5, 6, άντε 10 χρόνια και όχι τώρα που έγινε επικίνδυνο.
Αν όχι η πρώτη κυβέρνηση, η επόμενη, η μεθεπόμενη, η μεθ-μεθεπόμενη, η μεθ-μεθ-μεθεπόμενη και κάπως έτσι καταλήγει στη ΜΕΘ ολόκληρη η χώρα.
Όπως ακριβώς έγινε και με τις πλημμύρες που παρά το γεγονός πως ενώ μπορεί να μην ξέθαψαν ακόμη και τους 24 νεκρούς στη Μάνδρα όλες οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τότε έχουν καλυφθεί πίσω από τις χρονοβόρες διαδικασίες αλλά και τη μετάθεση έργου προς τα κάτω (περιφέρειες) και απλά εμφανίζονται μετά από κάθε φυσική καταστροφή να κλαίνε μέσα από τις οθόνες πάνω από τα φέρετρα των πολιτών με καραμέλα-άλλοθι την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής.
Λες και για τους υπάρχοντες νόμους (και τις διαδικασίες που αυτοί περιγράφουν) ανεβαίνουν πάνω σε κάποιο βουνό και τους παίρνουν χαραγμένους σε μαρμάρινες πλάκες από κάποιον Θεό και ορκίζονται να τους τηρούν όπως ακριβώς τους δίνονται.
Πάλι καλά που δεν μαστίγωσαν το γλυκό νερό για να το μαλώσουν όπως ο Ξέρξης τη θάλασσα παρόλο που δεν φρόντισε (με κάποιο υπερφυσικό τρόπο) να είναι τουλάχιστον πόσιμο.
Δεν θα απορούσα καθόλου πάντως αν μαστίγωναν κάποια στιγμή την ίδια την λογική και βλέπαμε σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη από πλήθος δημοσιογράφων κάποιο μελλοντικό κόμμα να δένει ως κυβέρνηση με αλυσίδες τα ποτάμια.
Με τα κομματόσκυλα να περιφέρονται χωρίς λουρί γαβγίζοντας χαρούμενα, τους πελάτες με το παγιδευμένο από τις κομματικές-ιδεολογικές παρωπίδες βλέμμα τους να πανηγυρίζουν και τους περιστασιακούς ψηφοφόρους του με την ανίατηαλλεργία στην αυτοκριτική αλλά και στην κριτική αυτού του συστήματος να χειροκροτούν με θέρμη, υποστηρίζοντας την επιλογή τους καθώς αν ήταν οι άλλοι, οι «άχρηστοι», θα έβαζαν ξύλινο φράχτη.
Κι άντε οι κυβερνήσεις (ως σύνολο) απαρτίζονται από άχρηστους.
Είκοσι χρόνια ένας ρεπόρτερ δεν βρέθηκε να αναρωτηθεί γιατί δεν βλέπει εργασίες συντήρησης.
Όπως δεν βρέθηκε να κάνει ρεπορτάζ και να πληροφορήσει το κοινό (πριν τις καταστροφές και να ασκήσει έτσι και έμμεση πίεση στους αρμόδιους) αν συντηρούνται – λειτουργούν τα αποτρεπτικά εργαλεία ή τι γίνεται με τα αντιπλημμυρικά.
Και γίναμε μάρτυρες για άλλη μια φορά δημοσιογράφοι να πέφτουν από τα σύννεφα με κάτι παράλογο που ισχύει. Αυτή τη φορά με παφλασμό μέσα στα νερά όταν ανακάλυπταν μετά την καταστροφή πόσο χρόνο χρειάζεται ένα οποιοδήποτε αντιπλημμυρικό, απλά για να εγκριθεί.
Γιατί αν δεν ξαφνιάζεται ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας που μια από τις πτυχές της εργασίας του είναι να ερευνά και να ψάχνει, με ένα επάγγελμα που πρέπει να είναι λειτούργημα προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, ποιος θα ξαφνιαστεί;
Κι άντε οι δημοσιογράφοι (ως σύνολο επαγγελματικό) είναι άχρηστοι.
Είκοσι χρόνια ένας σύνδεσμος οπαδών (σαν μια πλήρης μικρό-κοινωνία που είναι, με άτομα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών, όλων των κοινωνικών βαθμίδων, όλων των οικονομικών στρωμάτων και όλων των επιπέδων μόρφωσης) των αθλητικών ομάδων που έπαιζαν εκεί και το έβλεπαν κάθε φορά πάνω από τα κεφάλια τους, οι πρώτοι που θα πέθαιναν αν έπεφτε, δεν βρέθηκε, πέρα από τις φάσεις που έβλεπε στον αγωνιστικό χώρο, να αναρωτηθεί τι φάση παίζει με αυτό και να στείλει επίσημα, ως αναγνωρισμένο από το κράτος σωματείο πολιτών, μια επιστολή-ερώτηση στους αρμόδιους και στους δημοσιογράφους.
Δεν βρέθηκε (για όλα αυτά ειδικά και για τα πάντα γενικά) ένας πρωθυπουργός γιατί δεν μπορεί, ακόμα και Θεός να είναι, μέσα σε όλο αυτό το σύστημα να συγκρατήσει τίποτα κακό, ούτε φυσικά να συγκροτήσει τίποτα καλό.
Δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος γιατί δεν μπορεί, ακόμα και η προσωποποίηση του λειτουργήματος στις τέλειες θεωρητικές γραμμές του να είναι, να αλλάξει γραμμή ούτε καν στο δικό του υποσύστημα, πόσο μάλλον να περάσει προς το ευρύ κοινό ένα θέμα που κατακεραυνώνει τους πάντες.
Δεν είναι βλέπετε σκάνδαλα με στόχευση πάντα κάποιο συγκεκριμένο κόμμα -και όχι γενικά τις κυβερνήσεις- για να παίζουν μέσα στο δημοσιογραφικό σύστημα οι δημοσιογραφικές ομάδες το κλασικό παιχνίδι «μία σας και μία μας».
Δεν βρέθηκε ένας πολίτης μέσα σε έναν σύνδεσμο γιατί οι πρώτοι που θα του την έπεφταν θα ήταν οι δικοί του, μπροστά στον μεγαλύτερο φόβο από το να χάσουν τη ζωή τους, στον φόβο του να πρέπει να… «ξεσπιτωθούν» και να στερηθούν την έδρα τους και τη βολή τους.
Πως να βρεθεί λοιπόν ένας τέτοιος πολίτης να περάσει από πρόεδρος συνδέσμου, δήμαρχος, αρχηγός κόμματος, μέχρι πρωθυπουργός και να αλλάξει τα πράγματα;
Γιατί οι πρωθυπουργοί δεν πέφτουν ουρανοκατέβατοι, ακόμη και αν φτάσαμε στο υπέρτατο -μέχρι στιγμής- σημείο γελοιοποίησης των πολιτών που μπορεί να δημιουργήσει το σύστημα.
Στο σημείο δηλαδή απλά να κατεβαίνουν από αεροπλάνα, να μπαίνουν στην πρώτη πόρτα κόμματος σε κρίση που θα δουν ανοιχτή και να βγαίνουν αρχηγοί του από το πουθενά.
Οι πρωθυπουργοί (ακόμα και αυτοί οι αερομεταφερόμενοι με τις όπου φυσάει ο άνεμος, όπου κάτσει η μπίλια, ταμπελίτσες) είναι ο κορυφαίος καθρέπτηςμας.
Ένας πρωθυπουργός είναι έναςμοναδικός (σε όλα του υπαρκτός και καθόλου σε παραμύθι) καθρέπτης που δείχνει μέσω ενός προσώπου το συνολικό πρόσωπο της κοινωνίας των πολιτών.
Την όποια αξία μας, την όποια ικανότητα μας, την όποια ποιότητα μας. Πάντα ως σύνολο.
Δεν χάσανε τίποτα λοιπόν όπως και εμείς έχουμε (και εδώ) ακριβώς αυτό και αυτούς που μας αξίζουν.
Υ. Γ. Επειδή μέσα σε όλα πάντα υπάρχει και μια εντελώς γραφική κατηγορία ανθρώπων, λένε κάποιοι «τόσα λεφτά κοστίζουν αυτά που κάνουμε σήμερα και χαλάνε ενώ ο Παρθενώνας στέκεται όρθιος χωρίς συντήρηση χιλιάδες χρόνια».
Αφήνοντας το οικονομικό στην άκρη (και πόσα δις σε σημερινά χρήματα κόστισε αυτό το μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς) από τον Παρθενώνα μόνο οι κίονες είχαν μείνει όρθιοι (κι αυτοί όχι όλοι) με μέρος από τα αετώματα.
Είχε και πόρτα, είχε και τοίχους, είχε και διαδρόμους, είχε και δεύτερο όροφο (υπερώο), είχε – για φαντάσου – μέχρι και σκεπή!
Έτσι και αυτό το θαύμα της σύγχρονής αρχιτεκτονικής. Χωρίς συντήρηση θα πέσει στα κεφάλια μας.
Το beach bar στη Ρόδο έπρεπε να είναι σφραγισμένο από το 2016 όμως τρία χρόνια οι προ προηγούμενοι και τέσσερα χρόνια οι τωρινοί, τότε επόμενοι, το είχαν ξεχάσει.
Γι αυτό δεν έχουν σημασία τα ονόματα, τα λογότυπα, τα χρώματα, γενικά οι ταμπέλες των κομμάτων. Γιατί σαν κυβερνήσεις, εκεί που μετράει δηλαδή, δείχνουν πως είναι ακριβώς το ίδιο.
Σαν αντιπολίτευση πραγματικά δεν έχει καμία αξία το τι υποστηρίζουν γιατί το σύστημα τους παρέχει τη δυνατότητα να λένε οτιδήποτε (στην κυριολεξία) θέλουν μιας και το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι -όπως ιστορικά έχει πλέον αποδειχθεί μετά τις αμέτρητες επαναλήψεις της ίδιας διαδικασίας- εξαιρετικά χαμηλής πολιτικής ποιότητας.
Κομματικό κοινό που αγγίζει κάθε φορά σχεδόν το 70% του εκλογικού σώματος, δηλαδή κοντά στο 50% περίπου του συνολικού πληθυσμού καθώς είμαστε ένα γερασμένο έθνος.
Που θεωρητικά όσο γερνάει κάποιος γίνεται και σοφότερος λένε αλλά όταν μιλάμε για ανεκπαίδευτους (κι ας έχουν παιδευτεί τόσο), χωρίς τις κατάλληλες βάσεις πολίτες, αδυνατεί να ακολουθήσει αυτή την πορεία και απλά εμπίπτει κατευθείαν σε μια άλλη παροιμία όπου από νήπιο (πολιτικά πάντα) που παραμένει στο μεγαλύτερο του διάστημα περνάει κατευθείαν σε κατάσταση ξεμωράματος.
Όπου όσο πιο μικρά σε μέγεθος τα κόμματα (άρα με περισσότερες πιθανότητες να παραμείνουν αιωνίως στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης) τόσο πιο «πατριωτικά» και με «θρησκευτική» ευλάβεια μπορούν να παίξουν τον ρόλο που τους προσφέρεται από το σύστημα.
Γι αυτό κι όταν οι συνθήκες το απαιτούν να βοηθήσουν ένα μεγάλο να κυβερνήσει η συνήθης κατάληξη τους είναι να διαλύονται.
Γιατί απευθύνονται σε κοινό που έχει πάψει να ανταποκρίνεται τόσο σε αμιγώς πολιτικά ερεθίσματα όσο σε άλλα που το αγγίζουν περισσότερο σε συναισθηματικό επίπεδο, σε τμήματα πολύ βαθιά στον εγκέφαλο όπως η αμυγδαλή και ο υποθάλαμος κάνοντας το να μην έχει, σε σχέση με τους άλλους, την παραμικρή ελπίδα διαφυγής από το σύστημα.
Κοινό που δενσυγχωρεί τέτοιου είδους «προδοσίες» και το εγκαταλείπει, έτοιμο πάντα για το επόμενο μαντρί υποψήφιων που θα το καλύπτει από άποψη προεκλογικών υποσχέσεων και του ρόλου του ως σφόδρα αντιπολιτευόμενο (στον μη αμιγώς πάντα πολιτικό τομέα που έχει επιλέξει) τα κόμματα εξουσίας και την εκάστοτε κυβέρνηση (εάν μπει στη βουλή) μιας και το να αναγκαστεί όπως το προηγούμενο να κάνει το ίδιο για το σύστημα είναι στατιστικά απίθανο.
Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που όταν οι «μέτριοι» (όπου μέτριος=μετριοπαθής άρα πιο κοντά στη μέση και όχι σε κάποιο άκρο) μειώνονται ως ποσοστό και αυτό μοιάζει πως καταρρέει (και οι ακόμη κατώτεροι ποιοτικά θεωρούν πως νικάνε) να έχουμε στην ουσία το ίδιο σύστημα να φοράει απλώς μια διαφορετική, πιο ορατή… στολή.
Είτε αυτή ενός θρησκευτικού καθεστώτος είτε αυτή ενός στρατιωτικού. Και σε εξαιρετικές περιπτώσεις να φοράει ταυτόχρονα και τις δύο.
Όπου εξαιτίας αυτής της «μεταμόρφωσης» στην οποία εξαναγκάστηκε να προχωρήσει αποκτά και πιο βίαιες αντιδράσεις προς τις απλές μονάδες του, τους απλούς πολίτες.
Διευρύνοντας τα όρια (φυσικά και ηθικά) επιβολής του και μικραίνοντας ταυτόχρονα, σε σχέση πάντα με τη προηγούμενη μορφή του, τον εσωτερικό κύκλο όσων απολαμβάνουν της προστασίας και… ευλογίας του.
Π.χ. (σε δυτικές χώρες) Πετάς μολότοφ και πέτρες από αντίδραση, για εκτόνωση; Εκεί που πριν το σύστημα σε άφηνε να εκτονωθείς (και να παίξεις γι αυτό τον ρόλο του επαναστάτη) χωρίς να σε πιάσει ή έτρωγες μια τυπική ποινή τώρα θα τρως σφαίρα στο κεφάλι.
Θέλεις να κάνεις έκτρωση για χι δικούς σου, προσωπικούς λόγους; Εκεί που πριν για το σύστημα είχες λόγο ως προς το σώμα σου τώρα θα στο απαγορεύει με νόμο και σε φωτογραφίζει ως εξάμβλωμα της κοινωνίας.
(Σημ. Σε ανατολίτικες ή μουσουλμανικές χώρες με αυτού του είδους τα καθεστώτα δεν χρειάζονται καν παραδείγματα, φαντασία να έχετε για το ποια μπορεί να είναι η πιο παράλογη και αυστηρότερη «ποινή» στην ελαφρύτερη «παρανομία» ή στην χειρότερη ατυχία σας και θα έχετε πέσει μέσα. Από το να σας πατήσουν το αυτοκίνητο με οδοστρωτήρα γιατί σταματήσατε παράνομα μέχρι να σας εκτελέσουν με λιθοβολισμό γιατί κάποιοι άλλοι σας βίασαν.)
Επίσης, για να επιστρέψουμε στα δικά μας, του συστήματος σε αυτή τη μορφή του δεν του αρκεί να τρυπώσεις απλά ή να είσαι ο κλασικός Γκρούεζας του δούναι (λίγα) και λαβείν (πολλά), πρέπει να είσαι πραγματικά φανατικός του δούναι (πολλά) και λαβείν (ελάχιστα) και μάλιστα να το αποδεικνύεις κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία.
Σε αυτή του τη νέα μορφή γίνεται επιθυμητή για την πλειοψηφία (ακόμη και για την πλειοψηφία όσων βοήθησαν να πάρει την χειρότερη μορφή του) η επιστροφή στην προγενέστερη του κατάσταση.
Εκεί όπου το σύστημα μπορεί να δείχνει τα δόντια του όχι σε γρύλισμα αλλά σε χαμόγελο, να παρουσιάσει πάλι ένα πολιτισμένο και χαλαρό πρόσωπο και –φυσικά– να δώσει ξανά την ίδια ψευδό-διέξοδο μέσα από το πατροπαράδοτο μοντέλο με τα καθαρά πολιτικά κόμματα.
Γιατί θα συνεχίσει να απευθύνεται όπως και πριν στους ίδιας, με πριν την «μεταμόρφωση» του, χαμηλής, ως γενικό σύνολο, ποιότητας πολίτες που δεν θα συνεχίζουν να μη ξέρουν ούτε γιατί συμβαίνει όλο αυτό ούτε πως μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.
Θα είναι μάλιστα ακόμη πιο ενισχυμένο γιατί θα επιστρέψουν στο «θεατρικό» και πολλοί από τους υπόλοιπους.
Αυτούς που δεν είχαν συμμετοχή ως ψηφοφόροι λόγω απέχθειας αλλά δεν έψαχναν να δουν αν υπάρχει κάτι να κάνουν και αυτούς που δεν είχαν ουσιαστική συμμετοχή (είτε ψηφίζοντας από έθιμο είτε μη ψηφίζοντας καθόλου) ενώ ταυτόχρονα έψαχναν τον δρόμο που θα οδηγούσε σε μια θετική αλλαγή.
Που θα υπερασπίζονται με πάθος πλέον αυτή τη μετριότητα από το φόβο τους να μην κυλήσει πάλι προς το χειρότερο, πλήρως συμβιβασμένοι με το μη χείρον βέλτιστον και όχι να συνεχίσουν το ψάξιμο πως να αλλάξει το σύστημα προς το καλύτερο.
Οι άλλοι, αναλογικά ελάχιστοι για την ώρα, θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο (που έκαναν και πριν στον μικρόκοσμο τους) σε κάθε του μορφή μέχρι να γίνουν τόσο περισσότεροι ως μονάδες ώστε να ξεκινήσει η ποιοτική αναβάθμιση του συνόλου και να έρθει για τους μελλοντικούς πολίτες η εποχή που να αξίζουν κάτι καλύτερο ως σύνολο και από τη μετριότητα και από κάθε ακραία αρνητικό -κάποιες φορές- πρόσωπο του συστήματος του οποίου θα έχουν καταλάβει πως είμαστε τμήμα του.
Όπως περιγράφω στο παρακάτω άρθρο με τις αναφορές στο τέλος σε άλλα άρθρα που πηγαίνουν σε άλλα κοκ και ίσως κρατήσουν την οπτική κάποιου ανοιχτή και μακριά από τις παρωπίδες που δωρεάν μοιράζει το σύστημα.
Μέχρι τότε, ειδικά για την κορυφή του, θα είναι σαν να κάνει πανάκριβες, πληρωμένες, ποιοτικές, ανέμελες διακοπές διαρκείας όπου τίποτα δεν θα το απασχολεί λόγω της μη ποιότητας μας ως συνόλου που με τεράστιο (οικονομικό και όχι μόνο) για την κοινωνία κόστος, το κρατάει όρθιο.
Στον ΣΚΑΪ παίζει Υπάρχει και φιλότιμο. Με τον Μαυρογιαλούρο… Ταινία του 1966.
Αυτή μπορεί να είδαν στο σινεμά οι χουντικοί και έκαναν το πραξικόπημα ένα χρόνο μετά.
Στο θολωμένο τους μυαλό πίστευαν οι ηλίθιοι πως αυτοί ως υποσύνολο διαφέρουν από όλα τα υπόλοιπα υποσύνολα.
Ενώ όλοι μαζί συνολικά δημιουργούσαν και διατηρούσαν το πολιτικό σύνολο που για ένα μόνο πράγμα ήταν άξιο αναφοράς.
Για την έμπνευση που έδωσε στο δίδυμο Γιαννακόπουλου – Σακελλάριου να γράψουν το θεατρικό έργο Ανώμαλη προσγείωση που ανέβηκε πρώτη φορά το 1950 παρακαλώ, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν.
Ανέβηκε αλλά δεν ακούμπησε, αφού αυτόν εδώ τον λαό δεν μπόρεσε να τον διδάξει με τα θεατρικά του μέσω του γέλιου ο Αριστοφάνης, θα τον δίδασκε κάτι το έργο δυο νεαρών θεατρικών συγγραφέων;
Μια… καλλιτεχνική πραγματεία που 16 χρόνια μετά, το 1966 δηλαδή που έγινε ταινία ήταν ήδη διαχρονική ως προς τα συμπεράσματα της.
Ταινία που δεν πρόλαβε να δει ο Γιαννακόπουλος που είχε πεθάνει 3 χρόνια πριν, το 1963.
Που αν με κάποιο τρόπο «επέστρεφε» σήμερα θα διαπίστωνε πως μπορούσε να το γράψει το 2023 και να είναι το ίδιο επίκαιρο όπως ήταν 73 χρόνια πριν.
Θα χαιρόταν αρχικά να έβλεπε και στη μικρή οθόνη (που ίσως δεν είχε δει ποτέ του όσο ζούσε) αγαπημένους του ηθοποιούς (που οι περισσότεροι δεν ζουν πλέον) να το έχουν μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη αλλά θα καταλάβαινε και κάτι που θα τον έκανε τελικά να νιώθει χαρμολύπη.
Πως ούτε καν ως «αθάνατη» ταινία, με τη δύναμη που δίνει ο ήχος και η εικόνα σε μια οθόνη δεν μπορούσε να κάνει τους θεατές να κοιτάξουν να δουν και πέρα από το επιφανειακό που προσφέρει γέλιο.
Να κοιτάξουν και να δουν πιο βαθιά, το πως μπορούν να γίνουν πολίτες που να μην είναι απλά καλοί άνθρωποι αλλά να είναι ικανά πολιτικά όντα που να μην έχουν κάνει διαχρονικές έννοιες το Γκρούεζας και Μαυρογιαλούρος.
Το δεύτερο ως το καλύτερο που μπορεί να αναδειχθεί μέσα από το σύστημα στην πολιτική σκηνή. Ηθικό μεν άνθρωπο αλλά ανίκανο ως πολιτικό ον.
Κάτι που ο ήρωας της ταινίας κατάλαβε για τον εαυτό του (αλλά και το σύνολο) μέσα σε 91 κινηματογραφικά λεπτά.
Κάτι που η κοινωνία δεν πρόκειται όπως φαίνεται να αντιληφθεί ούτε σε 91 χρόνια.
Υ. Γ. Κι αν δεν αντιληφθεί πως κάτι φταίει με αυτή για να μη μπορεί τόσες δεκαετίες να παράξει (σημ. όποιος διαφωνεί με το -άξει, συμφωνώ με τον Σαραντάκο και τους Κύπριους μιας και η γλώσσα είναι ζωντανή και όχι απολίθωμα να την κοιτάμε μόνο) κάτι που να πάψει να κάνει τόσο διαχρονική αυτή την ταινία, δεν πρόκειται να περάσει σε άλλο επίπεδο σκέψης και να ανέβει επίπεδο.
Κι αν δεν ανεβάσει επίπεδο στη σκέψη δεν θα μπορέσει να ξεκινήσει να «ανεβάζει» το δικό της, ανώτερο έργο ώστε κάποια στιγμή να μείνουμε μόνο με την αγαπημένη ελληνική ταινία που στο μέλλον να μοιάζει προϊόν εμπνευσμένης μυθοπλασίας.
Σαν σήμερα 23/6, πολλά χρόνια πριν, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, οπότε με αυτά ως αφορμή και δεδομένο θα αναφέρω τη δική μου οπτική εστιάζοντας κυρίως σε αυτό που θεωρώ το πιο σημαντικό.
Έβαλε την Ελλάδα στον χάρτη στην εξωτερική πολιτική όπου πραγματικά μεγαλούργησε όμως στο εσωτερικό εξάντλησε τις αδιαμφισβήτητες ηγετικές του ικανότητες του στο να κάνει αυτό που αγαπάει ο Έλληνας και που συνάδει με τη χαμηλή πολιτική ποιότητα που επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ως πολίτης.
Μοίραζε δανεικά (το εύκολο), κρατικοποίησε οτιδήποτε προβληματικό (ΔΕΚΟ), μηδενικές σοβαρές επενδύσεις σε παραγωγή, ούτε καν στον τουρισμό, αφού τα χρήματα πήγαιναν στα παραπάνω.
(σημ. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ακόμη και όσα σωστά έκανε σε κοινωνικό επίπεδο, όπως οι παρεμβάσεις το σύστημα υγείας κλπ δεν είχαν ούτε κάποια οικονομοτεχνική βάση να στηριχθούν, ούτε και σωστή νοοτροπία εργαζομένων και πολύ γρήγορα έφτασαν να μην μπορούν να αποδώσουν όσα ο αρχικός σχεδιασμός τους προέβλεπε.)
Γιατί, κακά τα ψέματα, στην πλειοψηφία των Ελλήνων το DNA του πασόκου υπήρχε μέσα τους προτού καν αυτό δημιουργηθεί.
Ήταν -και παραμένει- αναπόσπαστο κομμάτι του ως συνέπεια της δολοφονίας του Καποδίστρια και όσα εκείνος θα μπορούσε να δρομολογήσει ξεκινώντας από τα θεμέλια όπως είχε σκοπό ώστε οι πολίτες να γίνουν ικανοί να παράγουν ικανό πολιτικό προσωπικό που να πάει τη χώρα μπροστά με θετικό και όχι αρνητικό πρόσημο.
Και αυτό το γνώριζε από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας ως αρχηγός ο συγκεκριμένος πολιτικός καθώς είχε όλο το χρόνο όσο ήταν στο εξωτερικό να μελετήσει εις βάθος την ιστορία (και τη δική του εντός του κόμματος του πατέρα του και γενικά) ώστε να εμβαθύνει στην ψυχολογία των… Καραγκιόζηδων κατοίκων αυτής της γωνίας του πλανήτη.
Επέστρεψε έτοιμος λοιπόν να τους προσφέρει αυτό που ακριβώς ήθελαν να ακούσουν, φανφάρικες μεγαλοστομίες για εσωτερική κατανάλωση του στιλ Έξω οι βάσεις και αυτό που ήθελαν να έχουν, χρήματα χωρίς να ρωτάνε από που.
Γι αυτό άλλωστε είναι το ίνδαλμα του Αλέξη Τσίπρα και έτσι πήγε ένα κόμμα του 3% μέχρι το 36,34%. Από άτομα που έψαχναν (και πίστευαν πως μπορούσαν) να ζήσουν στο ίδιο παραμύθι.
Γι αυτό επίσης αυτό το μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ έπεσε τόσο γρήγορα και μάλιστα κατάφερε το ακατόρθωτο, να καταποντιστεί όχι ως κυβέρνηση αλλά ως αντιπολίτευση.
Γιατί ήταν απλά ένα Παπανδρεϊκό – ΠΑΣΟΚικό κακέκτυπο στα θέματα εσωτερικής πολιτικής σε εποχές ισχνών αγελάδων και το παραμύθι της μίμησης ξεφούσκωσε γρήγορα μιας και ο κόσμος στην Ελλάδα πάντα θα ελπίζει στα «ανέμελα» χρόνια κι ας είναι/ήταν στηριγμένα σε ανύπαρκτα θεμέλια.
Πραγματικά, καταντάει αστείο να δικαιώνεσαι με τόση ευκολία σε κάτι και παράλληλα να υπάρχουν ακόμη τόσο πολλοί άνθρωποι που να αυθυποβάλουν τους εαυτούς τους βάσει όσων θα ήθελαν να συμβαίνουν και όχι όσων πραγματικά ισχύουν.
Ποιος απαντάει (σαν να σχολιάζει) σε έναν πολιτικό αρχηγό «Εντάξει βρε παιδί μου, γίνονται αυτά» και η ναυαρχίδα διαδικτυακής ενημέρωσης του δημοσιογραφικού οργανισμού στον οποίο εργάζεται δεν το αναφέρει καν, ούτε σαν μια χαριτωμένη στιγμή;
Εκείνη που τόσο πολλοί έχουν θεοποιήσει σαν την επιτομή της ανεξάρτητης φωνής ενώ απλά το αφεντικό της άλλαξε γραμμή και στηρίζει το πρώην «αφεντικό» του συζύγου της για να χτυπήσει τον πρώην προστατευόμενο του που τον πρόδωσε με τις παρακολουθήσεις.
Εντάξει βρε παιδί μου… Όπως ακριβώς θα μιλούσαμε και εμείς με κάποιον φίλο μας…
Σταματήστε να βάζετε το συναίσθημα να καθοδηγεί τη σκέψη σας και όλα θα φαίνονται όπως πραγματικά είναι και όχι όπως φαίνεται να είναι.
Αρχικό κείμενο 13/5/23
(Σημ. Δεν έχω τίποτα απολύτως με την συγκεκριμένη απλά -έτυχε- αυτή να «θεοποιηθεί» τελευταία στα σόσιαλ, αυτή θα γίνει το παράδειγμα.)
Εδώ γελάνε!
Δηκτική ήταν λέει η Ράνια Τζίμα στην εκπομπή μετά το ντιμπέιτ για τους πολιτικούς και πως τους απαντούσαν.
Σοβαρά; Το ξέρανε όλοι οι δημοσιογράφοι πως έτσι θα γίνει το ντιμπέιτ όμως το δέχτηκαν.
Οπότε συμμετείχαν αυτοβούλως σε όλη αυτή την μικρή παράσταση που έδωσε η αντιπροσωπεία του τσίρκου της βουλής.
Δεν έπαιξαν – προσποιήθηκαν καν τους θηριοδαμαστές σε αυτή την τηλεοπτική σκηνή του τσίρκου που παρουσίασαν στα γάτο-χρυσόψαρα (τους τηλεθεατές) που πληρώνουν εισιτήριο με τη ψήφο τους.
Το να το παίζει λοιπόν θιγμένη μετά γιατί κάνανε όλοι μαζί τους κλόουν των πρωταγωνιστών είναι απλά αστείο.
Δεν μπορούσαν ούτε καν να προσποιηθούν κάποιοι δημοσιογραφική ευθιξία και να σηκωθούν να φύγουν αφού είχαν συμφωνήσει εκ των προτέρων στη διαδικασία.
Ευθιξία που φυσικά την ξέχασε και η συγκεκριμένη όταν δέχτηκε να συμμετάσχει σε όλο αυτό.
Αν την είχε ας έβγαινε να πει πως δεν θα παραστεί, να εξηγήσει δημόσια και τους λόγους και να αφήσει να πάρει κάποιος άλλος/κάποια άλλη τη θέση της.
Οπότε ας αφήσουν τα εκ των υστέρων σχόλια, όπως έκανε η κυρία Τζήμα, που γίνονται απλά για λαϊκή κατανάλωση.
Υ. Γ. Όσο για τους αγαθούς με τη «δεσμευμένη» στα στεγανά του συστήματος σκέψη που την έκαναν και αδέσμευτη δημοσιογράφο γιατί στρίμωξε τους κυβερνητικούς για τα Τέμπη.
1ον Εργάζεται σε μέσο του Μαρινάκη. Μαρινάκης που μετά την ιστορία με τις υποκλοπές άλλαξε γραμμή σε όλα τα ΜΜΕ του και έπαψαν να είναι φιλοκυβερνητικά.
2ον Είναι παντρεμένη με τον πρώτο -παρακαλώ- υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικό εκπρόσωπο του Τσίπρα και πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γαβριήλ Σακελαρίδη (που καθόλου απίθανο να επιστρέψει κάποια στιγμή παρότι ανήκε στους 53).
Επειδή λοιπόν τα πράγματα είναι τόσο απλά που ένα κι ένα κάνουν δύο.
Άξια αναφοράς και δημοσιογράφος με πραγματική τσίπα (η Τζίμα και η κάθε Τζίμα) θα γίνει αν μπορέσει να γίνεται δυσάρεστη και για πολιτικούς σχηματισμούς για τους οποίους θα έρχεται σε ρήξη με το 1 και το 2.
Το κράτος έχει μια επιχείρηση παρατημένη στο έλεος της τύχης της όπως ακριβώς και όσους κάνουν χρήση των υπηρεσιών της.
Η ιδιωτική εταιρεία που πήρε τμήμα της κοψοχρονιά κάνει συλλογή από επιδοτήσεις σαν να είναι κρατική αλλά και από συνεχή πρόστιμα χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι της κρατικοδίαιτης ιδιωτικής εταιρείας εργάζονται σε ένα θολό καθεστώς όπου για παράδειγμα άλλοτε διαθέτουν και άλλοτε όχι πιστοποίηση.
Οι κρατικοί υπάλληλοι της απαξιωμένης κρατικής εταιρείας φεύγουν όποτε γουστάρουν από το πόστο τους, παίρνουν αναρρωτικές μέσω τηλεφώνου από ψηφοθήρες συνδικαλιστές – υποψήφιους βουλευτές κομματικών μηχανισμών και γενικά δείχνουν τις διαχρονικές παθογένειες που οδήγησαν σε απαξία τον όρο δημόσιος υπάλληλος, σε απαξίωση την επιχείρηση ως σύνολο και τον πολίτη – πελάτη να είχε φτάσει σε σημείο να χαίρεται με τον ακρωτηριασμό – πώληση της. Μέχρι τη στιγμή που κάτι τραγικό οδηγεί τα κατευθυντήρια των συστημικών ΜΜΕ να εμφανίσουν δημοσιογράφους να πέφτουν από τα σύννεφα και η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται (στιγμιαία όμως και για λίγο, πριν επιστρέψει στη ρουτίνα της καθημερινότητας) πως είτε έτσι είτε αλλιώς (κρατικό-ιδιωτικό) το συνολικό πρόβλημα ξεκινάει όχι πάνω στις ράγες που τρέχει η κοινωνία αλλά κάπου βαθύτερα.
Το πρόβλημα προέρχεται από τα σαθρά θεμέλια κοινωνίας και κράτους που στηρίζουν ένα επικίνδυνο οικοδόμημα μέσα στο οποίο λειτουργεί (με τις ευλογίες μας, την αδιαφορία μας, την ανικανότητα μας, την ακούσια ή εκούσια στήριξη μας) ένα ακατάλληλο για πρόοδο και ευημερία σύστημα που δεν έχει κανέναν αξιακό κώδικα λειτουργίας.
Έλλειψη αξιακού κώδικα που ξεκινάει από ατομικό επίπεδο.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο υπουργός που απλά πηγαίνει στο γραφείο του και ο μήνας έχει εννιά (εφόσον δεν συμβεί κάτι τρομερά τραγικό στη θητεία του) γιατί αν ασχοληθεί ίσως ενοχλήσει και μπορεί να μην τον προτιμήσουν στο μέλλον.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο υπουργός που παραιτείται (εφόσον συμβεί κάτι τραγικό κατά τη διάρκεια της θητείας του) αλλά ξαναβάζει για βουλευτής για να μη χάσει και την σύνταξη, ακόμη κι αν πολίτες έχουν χάσει τη ζωή τους.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο κάθε πουλημένος – βολεμένος δημοσιογράφος που ψάχνει άλλοθι για τις κυβερνήσεις και το διαχρονικό αίσχος του ΟΣΕ.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ούτε ο κάθε Αμβρόσιος που παρά το ότι πλασάρεται ως εκπρόσωπος ουράνιας -πέρα από ανθρώπινες μικρότητες- Αρχής, είναι γεμάτος μίσος για τον κόσμο και φαντασιώνεται θεϊκές τιμωρίες.
Έλλειψη αξιακού κώδικα σε ατομικό επίπεδο από πολλά άτομα που μαζί απαρτίζουν ηγεσίες επαγγελματικών χώρων.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα η ηγεσία του και ακολουθεί την πεπατημένη κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια σε περιπτώσεις σαν την δική του και αρκείται να του αφαιρέσει τον βαθμό (κι αυτό με τα χίλια ζόρια, μετά από καταδίκη του από κοσμικό δικαστήριο) αντί να τον αποβάλει ολοκληρωτικά και να δώσει και ένα σωστό μήνυμα και στον κόσμο.
Όπως δεν έχουν αξιακό κώδικα ούτε οι ηγεσίες των πιο πάνω επαγγελματικών κατηγοριών (όπως και όλων, γενικά) και προτιμούν «σκοτεινές» συνδιαλλαγές και «λύσεις» αντί να αποβάλλουν όσους λειτουργούν εις βάρος των πολιτών.
Αν το έκανε αυτό κάθε επαγγελματική ομάδα (δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, γιατροί κλπ) και λειτουργούσε διαρκώς σαν υγιής μικρόκοσμος αντί σαν συντεχνιακός υπόκοσμος τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα, γενικά.
Για να το κάνει όμως θα έπρεπε κάθε μονάδα της να διδαχθεί – εκπαιδευτεί να αντιλαμβάνεται το γιατί πρέπει να λειτουργεί διαφορετικά και αυτό θα επιβαλλόταν να ξεκινάει από πολύ νωρίς, προτού γίνει γρανάζι στο σύστημα. Είτε λειτουργικό είτε ως απλή παρουσία. Είτε από επιλογή είτε από την νομοτελειακή πορεία των πραγμάτων.
Μόνο τότε θα φτάναμε κάποια στιγμή να χτίσουμε ένα καλύτερο σύστημα με καλύτερους αντιπροσώπους και στην κορυφαία του βαθμίδα, τη βουλή.
Τώρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οδηγήσουμε (ως παραδείγματα που πρέπει να αποφύγουν) τους απογόνους μας να μπουν σε διαφορετική τροχιά ώστε οι δικοί τους απόγονοι να φτάσουν κάπου καλύτερα.
Δεν είναι μέρα σήμερα (1/3/23) για μεγάλες αναλύσεις όμως είναι η ώρα να αναπτυχθεί σε γενικές γραμμές το βρώμικο πλέγμα που μας αναγκάζει να κινούμαστε διαρκώς σε έναν βούρκο που κρατάει όλη τη χώρα παγιδευμένη και πολλές φορές τους πολίτες ζωντανούς από τύχη και μόνο.
Τρένα φέρετραελληνοϊταλικού γραφείου κηδειών που μεταφέρουν ως επιβάτες σιδηροδρόμου ζωντανούς, ακούσιους, μελλοντικούς τους πελάτες γέμισαν αυτή τη φορά με πτώματα.
Γραφείο τελετών σταθερής τροχιάς που λειτουργεί με τις ευλογίες όλων των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) σε ένα ιδιότυπο, στενόμακρο, σιδερένιο νεκροταφείο μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Είναι η ώρα γιατί κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν τα θύματα (του σιδηροδρομικού δυστυχήματος σε αυτή την περίπτωση) μάρτυρες για να ακούσουμε όλοι ποιοι πραγματικά ευθύνονται και πως αλλάζει όλο αυτό.
Την ώρα που εμείς από τα ξημερώματα γινόμαστε για άλλη μια φορά μάρτυρες ενός εντυπωσιακού φαινομένου.
Να βλέπουμε τα πρώτα ονόματα της δημοσιογραφίας, την «φωνή» των συστημικών ΜΜΕ, τη βιτρίνα της «τέταρτης εξουσίας» που ξεκίνησαν να πέφτουν με πάταγο από τα σύννεφα για το τι συμβαίνει σε αυτό το ΜΜΜ.
Αυτή τη φορά με τις πολιτικές κεφαλές και τους επιχειρηματίες και τις εταιρείες που δήθεν έσωσαν – εκσυγχρόνισαν τον ΟΣΕ.
Ίσως και με τις δικαστικές κεφαλές. Που παρά τα ατελείωτα προβλήματα και τις κραυγαλέες δυσλειτουργίες αυτού του μεταφορικού εκτρώματος και έναν εκσυγχρονισμό που για δεκαετίες παραμένει στα χαρτιά δεν έχουν ολοκληρώσει (μπορεί και να μην έχουν ξεκινήσει καν) κάποια ουσιαστική έρευνα που θα μπορούσε να λειτουργήσει και προληπτικά, παρά τις αρκετές μηνυτήριες αναφορές, τις καταγγελίες εργαζομένων και πελατών και τα πολλά ευρωπαϊκά πρόστιμα, όλα αυτά τα χρόνια.
Οι νεκροθάφτες της αλήθειας των συστημικών ΜΜΕ που εδώ και δεκαετίες έχουν επιτρέψει να έχει αντικατασταθεί το ρεπορτάζ και η μάχιμη, εν καιρώ ειρήνης, δημοσιογραφία με ανάγνωση δελτίων τύπου και δηλώσεων.
Μέχρι τη στιγμή που κάτι τόσο τραγικό συμβαίνει και για όσο είναι ζεστά η είδηση και τα πτώματα ξεκινάνε να μοιράζονται με τον κόσμο (είτε από μόνοι τους αν είναι δικό τους το μέσο είτε μέσω των αρχισυντακτών των ΜΜΕ ) αποσπασματικές ενδείξεις-καταγγελίες υπό τη μορφή ξαφνικών ανακαλύψεων/αποκαλύψεων.
Ενδείξεις, καταγγελίες και στοιχεία που αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο δεν βρίσκουν δίοδο στα μικρόφωνα και τα πληκτρολόγια τους γιατί μετά θα πρέπει να γίνουν δυσάρεστοι για τις άλλες εξουσίες και να καταπατήσουν το γνωμικό που λέει μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια.
Γιατί προτιμούν να κατεργάζονται μαζί με τις υπόλοιπες εξουσίες τρόπους για το πως θα λένε πολλά χωρίς να λένε τίποτα και… όπου μας βγάλει (όπως μετέφερε και ένας τυχερός επιβάτης πως είπαν οι υπάλληλοι μεταξύ τους προσπαθώντας να λειτουργήσουν σε ένα ανεπαρκές από επίπεδα ασφαλούς λειτουργίας περιβάλλον εργασίας) όχι μόνο με τον ΟΣΕ αλλά στα πάντα. Στην υγεία, στην παιδεία, στην οικονομία, όλα «πάμε και όπου μας βγάλει».
Σε όλα εκτός από όσα αφορούν τους ίδιους. Εκεί οι λύσεις και οι αμοιβαίες «διευκολύνσεις» έρχονται με ταχύτητες φωτός και δεν κουνιέται και φύλλο αφού οι πολίτες επιτρέπουμε (γιατί δεν έχουμε την ικανότητα να το αποφύγουμε) να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα χωρίς φωτισμό βαγόνια του συστήματος και να ψάχνουμε μέσα στους εκτροχιασμένους συρμούς πως να βγούμε από το τούνελ ενώ συνεχώς στέλνουμε-τροφοδοτούμε με προσωπικό τα τέσσερα βασικά βαγόνια του κράτους που συνεχίζουν να κινούνται χωρίς εμάς, χάρη σε εμάς.
Προσωπικό που όταν φτάνει σε αυτά ξεχνάει από που προέρχεται και αφομοιώνεται από το σύστημα για να μην το πετάξουν εκτός και μείνει στην ερημιά αφού δεν θα μπορεί να γυρίσει πίσω στο τούνελ, εκεί από όπου ξεκίνησε.
Τι βολικό για όλο το σύστημα που όπως είναι δομημένο οι μόνοι που ακούγονται είναι οι Πολάκηδες και η όποια κουβέντα πηγαίνει και παραμένει στο ύφος και τον τρόπο που δεν αρμόζει, «εκτροχιάζοντας» από την αρχή την ουσία της κάθε συζήτησης.
Έτσι παραμένουν «επιβάτες» του συστήματος οι περισσότεροι πολίτες που δεν έχουν διάθεση ή ικανότητα να ανοίξουν τα παράθυρα και να κοιτάξουν έξω για να δουν τη μεγάλη εικόνα και πόσο σημαντικά γρανάζια του είμαστε για να κινηθεί.
Άβολο μάθημα από την άλλη για όσους πολίτες ψάχνουν πως να αλλάξει όλο αυτό γιατί θολώνει τη ματιά τους η θλίψη του τραγικού γεγονότος.
Δυσάρεστο, επαναλαμβανόμενο μάθημα για όσους βλέπουν πως για να συμβεί μια αλλαγή θα πρέπει στο μέλλον η βάση (εμείς) να μη δημιουργεί τα ίδια χαμηλής ποιότητας άτομα που γεμίζουν τα τέσσερα πρώτα βαγόνια της συστημικής αμαξοστοιχίας η οποία σέρνει πίσω της όλη τη χώρα σε κακής ποιότητας γραμμή, με αμφίβολο προορισμό.
Και πόσο τραγικό, εν έτει 2023, που ενώ μπορούμε και βλέπουμε (και βρίσκουμε) τι υπάρχει στα βάθη του χρόνου και του σύμπαντος εδώ θα δούμε χωρίς τη χρήση τεχνολογικών επιτευγμάτων τη δημιουργία, σε σύντομο χρόνο, κάποιου εξιλαστήριου θύματος.
Υ.Γ. (Επανάληψη παραγράφου: Τι βολικό για όλο το σύστημα που όπως είναι δομημένο οι μόνοι που ακούγονται είναι οι Πολάκηδες και η όποια κουβέντα πηγαίνει και παραμένει στο ύφος και τον τρόπο που δεν αρμόζει, «εκτροχιάζοντας» από την αρχή την ουσία της κάθε συζήτησης.)
365meres 