Το beach bar στη Ρόδο έπρεπε να είναι σφραγισμένο από το 2016 όμως τρία χρόνια οι προ προηγούμενοι και τέσσερα χρόνια οι τωρινοί, τότε επόμενοι, το είχαν ξεχάσει.
Τάλε κουάλε τα μαντριά και σε αυτό το θέμα όπως ακριβώς και με τα κοινά χάδια στους παιδεραστές όπως είχα δείξει στο παρακάτω άρθρο:
https://365meres.wordpress.com/2022/10/12/viastes-paidiwn-kai-viasmos-ths-logikhs/
Γι αυτό δεν έχουν σημασία τα ονόματα, τα λογότυπα, τα χρώματα, γενικά οι ταμπέλες των κομμάτων. Γιατί σαν κυβερνήσεις, εκεί που μετράει δηλαδή, δείχνουν πως είναι ακριβώς το ίδιο.
Σαν αντιπολίτευση πραγματικά δεν έχει καμία αξία το τι υποστηρίζουν γιατί το σύστημα τους παρέχει τη δυνατότητα να λένε οτιδήποτε (στην κυριολεξία) θέλουν μιας και το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι -όπως ιστορικά έχει πλέον αποδειχθεί μετά τις αμέτρητες επαναλήψεις της ίδιας διαδικασίας- εξαιρετικά χαμηλής πολιτικής ποιότητας.
Κομματικό κοινό που αγγίζει κάθε φορά σχεδόν το 70% του εκλογικού σώματος, δηλαδή κοντά στο 50% περίπου του συνολικού πληθυσμού καθώς είμαστε ένα γερασμένο έθνος.
Που θεωρητικά όσο γερνάει κάποιος γίνεται και σοφότερος λένε αλλά όταν μιλάμε για ανεκπαίδευτους (κι ας έχουν παιδευτεί τόσο), χωρίς τις κατάλληλες βάσεις πολίτες, αδυνατεί να ακολουθήσει αυτή την πορεία και απλά εμπίπτει κατευθείαν σε μια άλλη παροιμία όπου από νήπιο (πολιτικά πάντα) που παραμένει στο μεγαλύτερο του διάστημα περνάει κατευθείαν σε κατάσταση ξεμωράματος.
Όπου όσο πιο μικρά σε μέγεθος τα κόμματα (άρα με περισσότερες πιθανότητες να παραμείνουν αιωνίως στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης) τόσο πιο «πατριωτικά» και με «θρησκευτική» ευλάβεια μπορούν να παίξουν τον ρόλο που τους προσφέρεται από το σύστημα.
Γι αυτό κι όταν οι συνθήκες το απαιτούν να βοηθήσουν ένα μεγάλο να κυβερνήσει η συνήθης κατάληξη τους είναι να διαλύονται.
Γιατί απευθύνονται σε κοινό που έχει πάψει να ανταποκρίνεται τόσο σε αμιγώς πολιτικά ερεθίσματα όσο σε άλλα που το αγγίζουν περισσότερο σε συναισθηματικό επίπεδο, σε τμήματα πολύ βαθιά στον εγκέφαλο όπως η αμυγδαλή και ο υποθάλαμος κάνοντας το να μην έχει, σε σχέση με τους άλλους, την παραμικρή ελπίδα διαφυγής από το σύστημα.
Κοινό που δεν συγχωρεί τέτοιου είδους «προδοσίες» και το εγκαταλείπει, έτοιμο πάντα για το επόμενο μαντρί υποψήφιων που θα το καλύπτει από άποψη προεκλογικών υποσχέσεων και του ρόλου του ως σφόδρα αντιπολιτευόμενο (στον μη αμιγώς πάντα πολιτικό τομέα που έχει επιλέξει) τα κόμματα εξουσίας και την εκάστοτε κυβέρνηση (εάν μπει στη βουλή) μιας και το να αναγκαστεί όπως το προηγούμενο να κάνει το ίδιο για το σύστημα είναι στατιστικά απίθανο.
Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που όταν οι «μέτριοι» (όπου μέτριος=μετριοπαθής άρα πιο κοντά στη μέση και όχι σε κάποιο άκρο) μειώνονται ως ποσοστό και αυτό μοιάζει πως καταρρέει (και οι ακόμη κατώτεροι ποιοτικά θεωρούν πως νικάνε) να έχουμε στην ουσία το ίδιο σύστημα να φοράει απλώς μια διαφορετική, πιο ορατή… στολή.
Είτε αυτή ενός θρησκευτικού καθεστώτος είτε αυτή ενός στρατιωτικού.
Και σε εξαιρετικές περιπτώσεις να φοράει ταυτόχρονα και τις δύο.
Όπου εξαιτίας αυτής της «μεταμόρφωσης» στην οποία εξαναγκάστηκε να προχωρήσει αποκτά και πιο βίαιες αντιδράσεις προς τις απλές μονάδες του, τους απλούς πολίτες.
Διευρύνοντας τα όρια (φυσικά και ηθικά) επιβολής του και μικραίνοντας ταυτόχρονα, σε σχέση πάντα με τη προηγούμενη μορφή του, τον εσωτερικό κύκλο όσων απολαμβάνουν της προστασίας και… ευλογίας του.
Π.χ. (σε δυτικές χώρες)
Πετάς μολότοφ και πέτρες από αντίδραση, για εκτόνωση; Εκεί που πριν το σύστημα σε άφηνε να εκτονωθείς (και να παίξεις γι αυτό τον ρόλο του επαναστάτη) χωρίς να σε πιάσει ή έτρωγες μια τυπική ποινή τώρα θα τρως σφαίρα στο κεφάλι.
Θέλεις να κάνεις έκτρωση για χι δικούς σου, προσωπικούς λόγους;
Εκεί που πριν για το σύστημα είχες λόγο ως προς το σώμα σου τώρα θα στο απαγορεύει με νόμο και σε φωτογραφίζει ως εξάμβλωμα της κοινωνίας.
(Σημ. Σε ανατολίτικες ή μουσουλμανικές χώρες με αυτού του είδους τα καθεστώτα δεν χρειάζονται καν παραδείγματα, φαντασία να έχετε για το ποια μπορεί να είναι η πιο παράλογη και αυστηρότερη «ποινή» στην ελαφρύτερη «παρανομία» ή στην χειρότερη ατυχία σας και θα έχετε πέσει μέσα.
Από το να σας πατήσουν το αυτοκίνητο με οδοστρωτήρα γιατί σταματήσατε παράνομα μέχρι να σας εκτελέσουν με λιθοβολισμό γιατί κάποιοι άλλοι σας βίασαν.)
Επίσης, για να επιστρέψουμε στα δικά μας, του συστήματος σε αυτή τη μορφή του δεν του αρκεί να τρυπώσεις απλά ή να είσαι ο κλασικός Γκρούεζας του δούναι (λίγα) και λαβείν (πολλά), πρέπει να είσαι πραγματικά φανατικός του δούναι (πολλά) και λαβείν (ελάχιστα) και μάλιστα να το αποδεικνύεις κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία.
Σε αυτή του τη νέα μορφή γίνεται επιθυμητή για την πλειοψηφία (ακόμη και για την πλειοψηφία όσων βοήθησαν να πάρει την χειρότερη μορφή του) η επιστροφή στην προγενέστερη του κατάσταση.
Εκεί όπου το σύστημα μπορεί να δείχνει τα δόντια του όχι σε γρύλισμα αλλά σε χαμόγελο, να παρουσιάσει πάλι ένα πολιτισμένο και χαλαρό πρόσωπο και –φυσικά– να δώσει ξανά την ίδια ψευδό-διέξοδο μέσα από το πατροπαράδοτο μοντέλο με τα καθαρά πολιτικά κόμματα.
Γιατί θα συνεχίσει να απευθύνεται όπως και πριν στους ίδιας, με πριν την «μεταμόρφωση» του, χαμηλής, ως γενικό σύνολο, ποιότητας πολίτες που δεν θα συνεχίζουν να μη ξέρουν ούτε γιατί συμβαίνει όλο αυτό ούτε πως μπορεί να αλλάξει στο μέλλον.
Θα είναι μάλιστα ακόμη πιο ενισχυμένο γιατί θα επιστρέψουν στο «θεατρικό» και πολλοί από τους υπόλοιπους.
Αυτούς που δεν είχαν συμμετοχή ως ψηφοφόροι λόγω απέχθειας αλλά δεν έψαχναν να δουν αν υπάρχει κάτι να κάνουν και αυτούς που δεν είχαν ουσιαστική συμμετοχή (είτε ψηφίζοντας από έθιμο είτε μη ψηφίζοντας καθόλου) ενώ ταυτόχρονα έψαχναν τον δρόμο που θα οδηγούσε σε μια θετική αλλαγή.
Που θα υπερασπίζονται με πάθος πλέον αυτή τη μετριότητα από το φόβο τους να μην κυλήσει πάλι προς το χειρότερο, πλήρως συμβιβασμένοι με το μη χείρον βέλτιστον και όχι να συνεχίσουν το ψάξιμο πως να αλλάξει το σύστημα προς το καλύτερο.
Οι άλλοι, αναλογικά ελάχιστοι για την ώρα, θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο (που έκαναν και πριν στον μικρόκοσμο τους) σε κάθε του μορφή μέχρι να γίνουν τόσο περισσότεροι ως μονάδες ώστε να ξεκινήσει η ποιοτική αναβάθμιση του συνόλου και να έρθει για τους μελλοντικούς πολίτες η εποχή που να αξίζουν κάτι καλύτερο ως σύνολο και από τη μετριότητα και από κάθε ακραία αρνητικό -κάποιες φορές- πρόσωπο του συστήματος του οποίου θα έχουν καταλάβει πως είμαστε τμήμα του.
Όπως περιγράφω στο παρακάτω άρθρο με τις αναφορές στο τέλος σε άλλα άρθρα που πηγαίνουν σε άλλα κοκ και ίσως κρατήσουν την οπτική κάποιου ανοιχτή και μακριά από τις παρωπίδες που δωρεάν μοιράζει το σύστημα.
https://365meres.wordpress.com/2023/06/25/filotimo-yparxei-ikanothta-den-yparxei/
Μέχρι τότε, ειδικά για την κορυφή του, θα είναι σαν να κάνει πανάκριβες, πληρωμένες, ποιοτικές, ανέμελες διακοπές διαρκείας όπου τίποτα δεν θα το απασχολεί λόγω της μη ποιότητας μας ως συνόλου που με τεράστιο (οικονομικό και όχι μόνο) για την κοινωνία κόστος, το κρατάει όρθιο.
365meres 