(Πραγματική φωτογραφία της Σελήνης με χρήση πραγματικού οπτικού ζουμ)
Η ανθρώπινη βλακεία (και η αδιαφορία για γνώση για θέματα που μας αφορούν/απασχολούν είναι ένα είδος βλακείας) ίσως να μην μπορεί να φωτογραφηθεί ως προς τις εγκεφαλικές διεργασίες.
Μπορεί όμως να οδηγήσει τον άνθρωπο να δεχεται ως πραγματικές φωτογραφίες που -με ελάχιστο ψάξιμο- όλοι οι σχετιζόμενοι με το φωτογραφιζόμενο θέμα φυσικοί νόμοι τις «φωτογραφίζουν» ως ψεύτικες.
Όπως για παράδειγμα το ζουμ. Το μόνο που έχει μείνει (παλιότερα ήταν τα MP, τα μεγαπίξελ, το δόλωμα τους) μέχρι να ανακαλύψουν κάτι που να ισχύει στις εταιρείες smartphones να διαφημίσουν ώστε να πουλάνε ακριβά ανύπαρκτες δυνατότητες.
Αυτό γιατί πάντα θα υπάρχουν οι ηθελημένα άσχετοι και οι αγαθοί που βλέποντας 3, 4, 14 «μάτια» στην πλάτη του κινητού τους πιστεύουν πραγματικά πως υπάρχει τρόπος να υποκατασταθούν οι νόμοι της φυσικής και πως το υποτιθέμενο τεράστιο ζουμ που διαφημίζουν οι εταιρείες για να πουλήσουν να είναι πραγματικό.
Αν ήταν έτσι δεν θα τρέχανε στα όρη στα άγρια βουνά της Χαβάη, της Χιλής κλπ να στήσουν τεράστια οπτικά τηλεσκόπια.
Γιατί ο παραπάνω πρόλογος;
Έβαλε που λέτε κάποιος (που βαρέθηκε όλες αυτές τις παπάτζες με το δήθεν ζουμ) στην οθόνη ενός υπολογιστή μια εντελώς θολή φωτογραφία της Σελήνης, έκλεισε τα φώτα, πήγε στην άλλη άκρη του δωματίου, την φωτογράφισα με ένα Samsung των 1200 ευρώ και αυτό την έκανε να φαίνεται η μέρα με τη νύχτα!
Και δεν έκλεισε τα μάτια αλλά το μοιράστηκε με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αυτούς που ξέρουν και διασκέδασαν και αυτούς που δεν ξέρουν και ίσως θέλουν να μάθουν και -ποιος ξέρει- να αποφασίσουν πως ήρθε η ώρα να πάψουν να τους θεωρούν κορόιδα.
Γιατί smartphone μεν αλλά όταν πατάς το κουμπάκι για το κλικ δεν μπορεί να καταλάβει πότε κάποιος θέλει να το ξεγελάσει και πότε κάποιος είναι έτοιμος να ξεγελαστεί από αυτό σχετικά με τη φωτογραφία που το βάζει να τραβήξει.
(Μέχρι να ενσωματώσουν στο λογισμικό τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται πότε το στρέφεις ψηλά, οπότε σε ένα μελλοντικό, αντίστοιχο πείραμα αυτός που θα θέλει να αποκαλύψει τι πραγματικά ισχύει θα αναγκαστεί να βάλει την οθόνη στο ταβάνι, αφού και οι εταιρείες θα το έχουν πιάσει ταβάνι με την εξαπάτηση.)
Παρόμοια τεστ έχουν γίνει φυσικά και για iPhones και για όλες τις μάρκες που διαφημίζουν (με ευφάνταστες ορολογίες για να περιπλέξουν τα πράγματα και τον έλεγχο) ανύπαρκτες δυνατότητες οπτικού ζουμ αλλά ποιος να σταματήσει τον κόσμο από το να πετάει 500 και πάνω ευρώ για κάτι ψεύτικο;
Μόνο ο καταναλωτής ο ίδιος μπορεί να σταματήσει τον εαυτό του (και κατ’ επέκταση τις εταιρείες) αν επιλέξει να ψαχτεί μερικά λεπτά (ούτε ώρα) στο διαδίκτυο για αυτό που πάει να αγοράσει.
Φυσικά αυτό φαντάζει σαν ανέκδοτο για ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού.
Έτσι αν αύριο μια μάρκα κινητών γεμίσει όλη την πλάτη ενός μοντέλου της με φακούς (και τους κάνει και διαφορετικών μεγεθών για το εφέ) και διαφημίσει πως ο συνδυασμός τους βγάζει x1200 οπτικό ζουμ και παίρνει καθαρή φωτογραφία τον Δία, πάλι θα βρεθούν εκατομμύρια να το πιστέψουν όπως πιστεύουν και τις ψεύτικες φεγγαροφωτογραφίες των σημερινών κινητών για πραγματικές.
Έτσι παραμένουν ελάχιστοι αυτοί που ενδιαφέρονται να αποκτήσουν γνώση για το οτιδήποτε, ακόμη και για κάτι που θα τους κοστίσει 800 (και περισσότερα) ευρώ επειδή πραγματικά ισχύει αυτό που λένε για την ανθρώπινη βλακεία.
Όταν λοιπόν αυτή ξεφεύγει από τα όρια του σύμπαντος πως να ξεφύγουν κάποιοι από κάτι τόσο κοντινό όπως τα ψεύτικα ζουμ στο φεγγάρι;
Γι αυτό ακόμη και κάποιοι «ειδικοί» με κανάλια με εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους στο YouTube τα έχουν πάρει -πλέον- ξεκάθαρα από τις εταιρείες για να προωθήσουν με τον τίτλο της «αυθεντίας» που η αναγνωρισιμότητα τους έχει χαρίσει ένα χαρακτηριστικό που απλά δεν γίνεται να υπάρχει.
Που αν εξέλειπε αυτή η δήθεν δυνατότητα που πουλάνε στα κορόιδα το συγκεκριμένο κινητό (όπως και όλα αυτής της κατηγορίας τιμών) δεν θα κόστιζε πάνω από 500 (και πολλά λέω, υπολογίζοντας διαφήμιση, περαιτέρω έρευνα – εξέλιξη κλπ) ευρώ.
Υ. Γ. 1 Το πάχος ενός κινητού δεν επιτρέπει πάνω από x4 οπτικό ζουμ. Τέλος!
Υ. Γ. 2 Φυσικά ο αρθρογράφος που έγραψε για το θέμα λογικό ήταν να πετάξει μέσα στο άρθρο και τα φιλοσοφικά ερωτήματα του (τι είναι αληθινό και τι όχι κλπ), μη χάσουν και τις διαφημίσεις, όμως η πραγματικότητα είναι μια και δεν αλλάζει.
Το κράτος έχει μια επιχείρηση παρατημένη στο έλεος της τύχης της όπως ακριβώς και όσους κάνουν χρήση των υπηρεσιών της.
Η ιδιωτική εταιρεία που πήρε τμήμα της κοψοχρονιά κάνει συλλογή από επιδοτήσεις σαν να είναι κρατική αλλά και από συνεχή πρόστιμα χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι της κρατικοδίαιτης ιδιωτικής εταιρείας εργάζονται σε ένα θολό καθεστώς όπου για παράδειγμα άλλοτε διαθέτουν και άλλοτε όχι πιστοποίηση.
Οι κρατικοί υπάλληλοι της απαξιωμένης κρατικής εταιρείας φεύγουν όποτε γουστάρουν από το πόστο τους, παίρνουν αναρρωτικές μέσω τηλεφώνου από ψηφοθήρες συνδικαλιστές – υποψήφιους βουλευτές κομματικών μηχανισμών και γενικά δείχνουν τις διαχρονικές παθογένειες που οδήγησαν σε απαξία τον όρο δημόσιος υπάλληλος, σε απαξίωση την επιχείρηση ως σύνολο και τον πολίτη – πελάτη να είχε φτάσει σε σημείο να χαίρεται με τον ακρωτηριασμό – πώληση της. Μέχρι τη στιγμή που κάτι τραγικό οδηγεί τα κατευθυντήρια των συστημικών ΜΜΕ να εμφανίσουν δημοσιογράφους να πέφτουν από τα σύννεφα και η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται (στιγμιαία όμως και για λίγο, πριν επιστρέψει στη ρουτίνα της καθημερινότητας) πως είτε έτσι είτε αλλιώς (κρατικό-ιδιωτικό) το συνολικό πρόβλημα ξεκινάει όχι πάνω στις ράγες που τρέχει η κοινωνία αλλά κάπου βαθύτερα.
Το πρόβλημα προέρχεται από τα σαθρά θεμέλια κοινωνίας και κράτους που στηρίζουν ένα επικίνδυνο οικοδόμημα μέσα στο οποίο λειτουργεί (με τις ευλογίες μας, την αδιαφορία μας, την ανικανότητα μας, την ακούσια ή εκούσια στήριξη μας) ένα ακατάλληλο για πρόοδο και ευημερία σύστημα που δεν έχει κανέναν αξιακό κώδικα λειτουργίας.
Έλλειψη αξιακού κώδικα που ξεκινάει από ατομικό επίπεδο.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο υπουργός που απλά πηγαίνει στο γραφείο του και ο μήνας έχει εννιά (εφόσον δεν συμβεί κάτι τρομερά τραγικό στη θητεία του) γιατί αν ασχοληθεί ίσως ενοχλήσει και μπορεί να μην τον προτιμήσουν στο μέλλον.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο υπουργός που παραιτείται (εφόσον συμβεί κάτι τραγικό κατά τη διάρκεια της θητείας του) αλλά ξαναβάζει για βουλευτής για να μη χάσει και την σύνταξη, ακόμη κι αν πολίτες έχουν χάσει τη ζωή τους.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ο κάθε πουλημένος – βολεμένος δημοσιογράφος που ψάχνει άλλοθι για τις κυβερνήσεις και το διαχρονικό αίσχος του ΟΣΕ.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα ούτε ο κάθε Αμβρόσιος που παρά το ότι πλασάρεται ως εκπρόσωπος ουράνιας -πέρα από ανθρώπινες μικρότητες- Αρχής, είναι γεμάτος μίσος για τον κόσμο και φαντασιώνεται θεϊκές τιμωρίες.
Έλλειψη αξιακού κώδικα σε ατομικό επίπεδο από πολλά άτομα που μαζί απαρτίζουν ηγεσίες επαγγελματικών χώρων.
Όπως δεν έχει αξιακό κώδικα η ηγεσία του και ακολουθεί την πεπατημένη κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια σε περιπτώσεις σαν την δική του και αρκείται να του αφαιρέσει τον βαθμό (κι αυτό με τα χίλια ζόρια, μετά από καταδίκη του από κοσμικό δικαστήριο) αντί να τον αποβάλει ολοκληρωτικά και να δώσει και ένα σωστό μήνυμα και στον κόσμο.
Όπως δεν έχουν αξιακό κώδικα ούτε οι ηγεσίες των πιο πάνω επαγγελματικών κατηγοριών (όπως και όλων, γενικά) και προτιμούν «σκοτεινές» συνδιαλλαγές και «λύσεις» αντί να αποβάλλουν όσους λειτουργούν εις βάρος των πολιτών.
Αν το έκανε αυτό κάθε επαγγελματική ομάδα (δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, γιατροί κλπ) και λειτουργούσε διαρκώς σαν υγιής μικρόκοσμος αντί σαν συντεχνιακός υπόκοσμος τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα, γενικά.
Για να το κάνει όμως θα έπρεπε κάθε μονάδα της να διδαχθεί – εκπαιδευτεί να αντιλαμβάνεται το γιατί πρέπει να λειτουργεί διαφορετικά και αυτό θα επιβαλλόταν να ξεκινάει από πολύ νωρίς, προτού γίνει γρανάζι στο σύστημα. Είτε λειτουργικό είτε ως απλή παρουσία. Είτε από επιλογή είτε από την νομοτελειακή πορεία των πραγμάτων.
Μόνο τότε θα φτάναμε κάποια στιγμή να χτίσουμε ένα καλύτερο σύστημα με καλύτερους αντιπροσώπους και στην κορυφαία του βαθμίδα, τη βουλή.
Τώρα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οδηγήσουμε (ως παραδείγματα που πρέπει να αποφύγουν) τους απογόνους μας να μπουν σε διαφορετική τροχιά ώστε οι δικοί τους απόγονοι να φτάσουν κάπου καλύτερα.
Δεν είναι μέρα σήμερα (1/3/23) για μεγάλες αναλύσεις όμως είναι η ώρα να αναπτυχθεί σε γενικές γραμμές το βρώμικο πλέγμα που μας αναγκάζει να κινούμαστε διαρκώς σε έναν βούρκο που κρατάει όλη τη χώρα παγιδευμένη και πολλές φορές τους πολίτες ζωντανούς από τύχη και μόνο.
Τρένα φέρετραελληνοϊταλικού γραφείου κηδειών που μεταφέρουν ως επιβάτες σιδηροδρόμου ζωντανούς, ακούσιους, μελλοντικούς τους πελάτες γέμισαν αυτή τη φορά με πτώματα.
Γραφείο τελετών σταθερής τροχιάς που λειτουργεί με τις ευλογίες όλων των εξουσιών (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) σε ένα ιδιότυπο, στενόμακρο, σιδερένιο νεκροταφείο μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Είναι η ώρα γιατί κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν τα θύματα (του σιδηροδρομικού δυστυχήματος σε αυτή την περίπτωση) μάρτυρες για να ακούσουμε όλοι ποιοι πραγματικά ευθύνονται και πως αλλάζει όλο αυτό.
Την ώρα που εμείς από τα ξημερώματα γινόμαστε για άλλη μια φορά μάρτυρες ενός εντυπωσιακού φαινομένου.
Να βλέπουμε τα πρώτα ονόματα της δημοσιογραφίας, την «φωνή» των συστημικών ΜΜΕ, τη βιτρίνα της «τέταρτης εξουσίας» που ξεκίνησαν να πέφτουν με πάταγο από τα σύννεφα για το τι συμβαίνει σε αυτό το ΜΜΜ.
Αυτή τη φορά με τις πολιτικές κεφαλές και τους επιχειρηματίες και τις εταιρείες που δήθεν έσωσαν – εκσυγχρόνισαν τον ΟΣΕ.
Ίσως και με τις δικαστικές κεφαλές. Που παρά τα ατελείωτα προβλήματα και τις κραυγαλέες δυσλειτουργίες αυτού του μεταφορικού εκτρώματος και έναν εκσυγχρονισμό που για δεκαετίες παραμένει στα χαρτιά δεν έχουν ολοκληρώσει (μπορεί και να μην έχουν ξεκινήσει καν) κάποια ουσιαστική έρευνα που θα μπορούσε να λειτουργήσει και προληπτικά, παρά τις αρκετές μηνυτήριες αναφορές, τις καταγγελίες εργαζομένων και πελατών και τα πολλά ευρωπαϊκά πρόστιμα, όλα αυτά τα χρόνια.
Οι νεκροθάφτες της αλήθειας των συστημικών ΜΜΕ που εδώ και δεκαετίες έχουν επιτρέψει να έχει αντικατασταθεί το ρεπορτάζ και η μάχιμη, εν καιρώ ειρήνης, δημοσιογραφία με ανάγνωση δελτίων τύπου και δηλώσεων.
Μέχρι τη στιγμή που κάτι τόσο τραγικό συμβαίνει και για όσο είναι ζεστά η είδηση και τα πτώματα ξεκινάνε να μοιράζονται με τον κόσμο (είτε από μόνοι τους αν είναι δικό τους το μέσο είτε μέσω των αρχισυντακτών των ΜΜΕ ) αποσπασματικές ενδείξεις-καταγγελίες υπό τη μορφή ξαφνικών ανακαλύψεων/αποκαλύψεων.
Ενδείξεις, καταγγελίες και στοιχεία που αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο δεν βρίσκουν δίοδο στα μικρόφωνα και τα πληκτρολόγια τους γιατί μετά θα πρέπει να γίνουν δυσάρεστοι για τις άλλες εξουσίες και να καταπατήσουν το γνωμικό που λέει μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια.
Γιατί προτιμούν να κατεργάζονται μαζί με τις υπόλοιπες εξουσίες τρόπους για το πως θα λένε πολλά χωρίς να λένε τίποτα και… όπου μας βγάλει (όπως μετέφερε και ένας τυχερός επιβάτης πως είπαν οι υπάλληλοι μεταξύ τους προσπαθώντας να λειτουργήσουν σε ένα ανεπαρκές από επίπεδα ασφαλούς λειτουργίας περιβάλλον εργασίας) όχι μόνο με τον ΟΣΕ αλλά στα πάντα. Στην υγεία, στην παιδεία, στην οικονομία, όλα «πάμε και όπου μας βγάλει».
Σε όλα εκτός από όσα αφορούν τους ίδιους. Εκεί οι λύσεις και οι αμοιβαίες «διευκολύνσεις» έρχονται με ταχύτητες φωτός και δεν κουνιέται και φύλλο αφού οι πολίτες επιτρέπουμε (γιατί δεν έχουμε την ικανότητα να το αποφύγουμε) να παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα χωρίς φωτισμό βαγόνια του συστήματος και να ψάχνουμε μέσα στους εκτροχιασμένους συρμούς πως να βγούμε από το τούνελ ενώ συνεχώς στέλνουμε-τροφοδοτούμε με προσωπικό τα τέσσερα βασικά βαγόνια του κράτους που συνεχίζουν να κινούνται χωρίς εμάς, χάρη σε εμάς.
Προσωπικό που όταν φτάνει σε αυτά ξεχνάει από που προέρχεται και αφομοιώνεται από το σύστημα για να μην το πετάξουν εκτός και μείνει στην ερημιά αφού δεν θα μπορεί να γυρίσει πίσω στο τούνελ, εκεί από όπου ξεκίνησε.
Τι βολικό για όλο το σύστημα που όπως είναι δομημένο οι μόνοι που ακούγονται είναι οι Πολάκηδες και η όποια κουβέντα πηγαίνει και παραμένει στο ύφος και τον τρόπο που δεν αρμόζει, «εκτροχιάζοντας» από την αρχή την ουσία της κάθε συζήτησης.
Έτσι παραμένουν «επιβάτες» του συστήματος οι περισσότεροι πολίτες που δεν έχουν διάθεση ή ικανότητα να ανοίξουν τα παράθυρα και να κοιτάξουν έξω για να δουν τη μεγάλη εικόνα και πόσο σημαντικά γρανάζια του είμαστε για να κινηθεί.
Άβολο μάθημα από την άλλη για όσους πολίτες ψάχνουν πως να αλλάξει όλο αυτό γιατί θολώνει τη ματιά τους η θλίψη του τραγικού γεγονότος.
Δυσάρεστο, επαναλαμβανόμενο μάθημα για όσους βλέπουν πως για να συμβεί μια αλλαγή θα πρέπει στο μέλλον η βάση (εμείς) να μη δημιουργεί τα ίδια χαμηλής ποιότητας άτομα που γεμίζουν τα τέσσερα πρώτα βαγόνια της συστημικής αμαξοστοιχίας η οποία σέρνει πίσω της όλη τη χώρα σε κακής ποιότητας γραμμή, με αμφίβολο προορισμό.
Και πόσο τραγικό, εν έτει 2023, που ενώ μπορούμε και βλέπουμε (και βρίσκουμε) τι υπάρχει στα βάθη του χρόνου και του σύμπαντος εδώ θα δούμε χωρίς τη χρήση τεχνολογικών επιτευγμάτων τη δημιουργία, σε σύντομο χρόνο, κάποιου εξιλαστήριου θύματος.
Υ.Γ. (Επανάληψη παραγράφου: Τι βολικό για όλο το σύστημα που όπως είναι δομημένο οι μόνοι που ακούγονται είναι οι Πολάκηδες και η όποια κουβέντα πηγαίνει και παραμένει στο ύφος και τον τρόπο που δεν αρμόζει, «εκτροχιάζοντας» από την αρχή την ουσία της κάθε συζήτησης.)
Ιδέα! Να γίνει νόμος του κράτους ΠτΔ και πολιτικοί (από υπουργοί και πάνω) να θάβονται βαθιά στα βουνά. Τυχαίες τοποθεσίες μέσω GPS.
Θα αποκτήσουν τα δάση, έστω με έμμεσο τρόπο, αντιπυρικές ζώνες και οδούς εύκολης πρόσβασης για πυροσβέστες/πυροσβεστικά.
Δεν μπορούν που δεν μπορούν (οι λόγοι έχουν αναλυθεί εκτενώς από αυτό το μπλογκ και αναφέρονται αμέσα ή έμμεσα σχεδόν σε κάθε άρθρο) να «σώσουν» τη χώρα εν ζωή, ας σώζουν κάνα δάσος μετά θάνατον.
Αν ο τέως είχε πεθάνει πριν δύο χρόνια μπορεί και να είχε σώσει το δάσος του Τατοΐου.
Θα πάψουν και οι αντιδικίες και τα προβλήματα με τα ονόματα οδών στις πόλεις που θα μείνουν για άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Για αθλητές, καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές και επιστήμονες.
Έτσι για παράδειγμα δεν θα υπάρχουν και κάποιοι σε κάποια Αποκεντρωμένη Διοίκηση (όπως αυτή της Μακεδονίας – Θράκης) να κρατάνε καβάντζα δρόμους για τους πολιτικούς και να απορρίπτουν ακόμη και αιτήμα που υπερψηφίζεται από τέσσερις δήμους όπως αυτό για μετονομασία της οδού Λαγκαδά σε Λεωφόρο Μίκη Θεοδωράκη.
(Με αστείες δικαιολογίες -το 2023 που όλα σχεδόν γίνονται, ακόμη και στην Ελλάδα, ηλεκτρονικά- πως «συχνές αλλαγές δημιουργούν διοικητικά προβλήματα».)
Όταν όμως είναι να πάρει ένας τεράστιος σε μήκος δρόμος γεμάτος οικοδομές, σπίτια, καταστήματα και δημόσιες δομές όνομα πολιτικού δεν χρησιμοποιούν τέτοιες εγκυκλίους αφού αφορά στα αφεντικά τους. Τότε οι της κάθε αποκεντρωμένης δεν συγκεντρώνονται και επικεντρώνονται στο πως να πούνε όχι όπως τώρα.
Εκεί λοιπόν που ονοματοδοτούν λεωφόρους και πλατείες να το κάνουν για τους δρόμους που οδηγούν στα μνήματα.
Αντιπυρική τέως βασιλικής οικογένειας, αντιπυρική οικογένειας Παπανδρέου, Αλέξη Τσίπρα (γιατί όχι και αυτή οικογενειακή στο μέλλον), οικογένειας Μητσοτάκη…ατελείωτη η λίστα «σωτήρων των δασών».
Άφήστε που θα πηγαίνουν νοσταλγοί, κομματόσκυλα και κομματοπρόβατα να τις προσέχουν και να τις φροντίζουν, όλοι για τους λόγους τους, εθελοντικά.
Υ.Γ. Αργότερα ο νόμος θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους.
Το Facebook έχει σχεδόν τρία (3) δισεκατομμύρια χρήστες.
Αν υποθέσουμε πως μόνο ένα 20% μιλάει/ξέρει αγγλικά (πολύ συντηρητικός υπολογισμός) καταλήγουμε σε 600 εκατομμύρια. Πόσοι από αυτούς ακολουθούν ενδιαφέρουσες σελίδες σαν αυτές τις δύο στην φωτογραφία; (Ενδεικτικά επιλεγμένες μιας και όλες σχεδόν οι αντίστοιχες σε αυτό το επίπεδο κινούνται.)
Μετά βίας 1.2 – 1.5 εκατομμύρια! Το 0.25% αυτού του – επαναλαμβάνω- πολύ μετριοπαθούς υπολογισμού.
Όταν παντελώς ηλίθιες σελίδες με εντελώς γελοίους τύπους που απλά κάνουν χοντροκομμένες φάρσες στις δήθεν χαζές (μπορεί και πραγματικά, ποιος ξέρει) σχέσεις τους/παρέες τους ή κάποιες που ανεβάζουν φαινομενικά δραματικά βιντεάκια που όμως ποτέ δεν καταλήγουν σε αυτό που η περιγραφή προϊδεάζει ή άλλες με – υποτίθεται – χιουμοριστικό περιεχόμενο που προσπαθούν να αποσπάσουν με τη βία το γέλιο του θεατή χρησιμοποιώντας εκείνο το απολύτως αντιαισθητικό (δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει βρεθεί στην -το λιγότερο- άβολη θέση να το ακούσει) κονσέρβα γέλιο που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο έχουν μέχρι και δεκάδες εκατομμύρια ακολούθους και -φυσικό επακόλουθο- πολλαπλάσιες θεάσεις.
(Δεν θα μπω στον πειρασμό να αναφέρω κάποιες με τον τίτλο τους, διαφημίζοντας τες.)
Για να μη δαιμονοποιούμε συμπεριφορές και πράξεις, δεν είναι απαραίτητα κακό να μπαίνουμε σε φάση να σκοτώνουμε και λίγη από την ελεύθερη ώρα μας.
Ίσα ίσα που μπορεί να είναι και χρήσιμο, όπως ένα λειτουργικό που μπαίνει σε αδρανοποίηση χαλαρώνοντας τη χρήση πόρων.
Αν και ο εγκέφαλος μας όσο ανεξήγητα -ακόμη- περίπλοκος φαντάζει άλλο τόσο έχω την αίσθηση πως πλησιάζει στο απλό στον σχεδιασμό του και τελειότερο (γιατί όσο πιο απλό κάτι τόσο πιο κοντά στην τελειότητα, όπως μια τελεία π.χ. που μπορεί ο καθένας μας, πολύ ευκολότερα από οποιοδήποτε άλλο σχήμα, να κάνει σχεδόν τέλεια) από τα υπόλοιπα λειτουργικά Linux και όχι στα Windows.
Γι αυτό δεν χρειάζεται τόσο πολύ να μπαίνει σε hibernation mode όπως τα δεύτερα (που μετά θέλουν κανένα δεκάλεπτο να επανέλθουν πλήρως), του αρκεί (όπως και στα πρώτα, ειδικά στο Android) να μπαίνει σε κατάσταση ύπνου και να επανέρχεται με ελάχιστη προσπάθεια σε πλήρη λειτουργία όταν ξυπνάμε (άντε να χρειαστούν μερικοί μια κούπα καφέ γι αυτό).
Αλλά για χάρη της κουβέντας ας πούμε πως έχουμε καταντήσει τον εγκέφαλο μας να τρέχει κατώτερο λειτουργικό από αυτό που μπορεί και του αξίζει και εξαιτίας αυτού πρέπει να έχει και τις στιγμές που πέφτει σε χειμερία νάρκη με τόσο κενό περιεχομένου υλικό που θα δημιουργούσε τις ίδιες διεργασίες αν δοκίμαζαν να το μεταδώσουν σε ένα εγκεφαλικά νεκρό άτομο.
Ας δεχτούμε λοιπόν πως δεν μπορούν να είναι όλα ψυχαγωγία, πως χρειάζεται να υπάρχει χρόνος στον χρόνο μας και για διασκέδαση. (Κι ας έχουμε καταντήσει αυτές τις έννοιες ταυτόσημες, ενώ δεν είναι.)
Όμως είναι απολύτως εγκληματικό να σκοτώνουμε όλη την ελεύθερη ώρα μας και να αφήνουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να φθείρονται στο πέρασμα του χρόνου χωρίς αυτό που οι εγκεφαλικές μας συνάψεις παράγουν να αφήνει κάποιο έστω και λίγο αξιόλογο έργο που να αξίζει να «μεταδοθεί» παραέξω από μια οθόνη, ένα ηχείο, μια σελίδα (χάρτινη ή διαδικτυακή).
Γιατί οι πραγματικοί μας απόγονοι δεν είναι οι φυσικοί (αυτοί είναι απλά, όπως και εμείς, τα δοχεία) αλλά οι σκέψεις και οι ιδέες που μοιραζόμαστε.
Άυλο (και άρα αθάνατο) «υλικό» που μοιραζόμαστε με τον μικρόκοσμο μας αλλά και όλο τον κόσμο.
Έτσι προχώρησε μέχρι εδώ η ανθρωπότητα και μόνο έτσι μπορεί να βελτιώνεται σε αυτή της την αέναη πορεία.
Αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να διασωθούν και αν/όταν πέσουν στα χέρια άλλων ίσως πολιτισμών (στη Γη ή και αλλού) να περιγράψουν το δικό μας στίγμα στον κόσμο, στο σύμπαν.
Ακόμη κι αν στείλουμε μαζί με αυτές (σκέψεις και ιδέες) σε ένα διαστημικό σκάφος και ανθρώπινα σώματασε κρυογονικούς θαλάμους που θα προγραμματίσουμε να «ξυπνήσουν» όταν αυτό καταλήξει στα χέρια άλλων όντων, αν επανέλθουν χωρίς να μπορούν να τις «ντυθούν» εσωτερικά, οτιδήποτε και αν φορέσουν εξωτερικά, δεν θα έχουν καμία σχέση με τα όντα που τα έβαλαν εκεί.
Επί της ουσίας δεν θα πρόκειται για εμάς τους ανθρώπους αλλά κάτι άλλο, απροσδιόριστο και ασχημάτιστο παρά το σχήμα που θα έχει η μορφή τους.
Καλό είναι λοιπόν όταν έχουμε στα χέρια μας κάτι τόσο χρήσιμο και εύχρηστο όπως το διαδίκτυο να το χρησιμοποιούμε -και- όπως πρέπει.
Δηλαδή κυρίως για να «εκτινάσσεται» χρήσιμο για εγκεφαλικές διεργασίες υλικό όχι μόνο μέσα μας αλλά -κυριότερα- και στους γύρω μας.
Όχι να το στρέφουμε αποκλειστικά σαν όπλο στον εαυτό μας πατώντας τη σκανδάλη και «τινάζοντας εγκεφαλικό ιστό» από άδεια μυαλά στον αέρα και προς κάθε κατεύθυνση.
Ας δίνουμε λοιπόν (αφού/αν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε) που και που μια μικρή άδεια στον εγκέφαλο μας αρκεί να μην παραμένει για πολύ χρόνο μια άδεια συσκευή την ώρα που είναι το μόνο πάνω μας που μας εξελίσσει ατομικά και συλλογικά.
Υ.Γ. Που καταλήγουμε αν δούμε το παραπάνω σαν ένα ενδεικτικό ποσοστό αυθόρμητης ανθρώπινης δραστηριότητας στο σύνολο μας ως είδος;
Καταλήγουμε να μιλάμε για το έλλειμμα ποιότητας που επιτρέπουμε να φτάνει να μας αντιπροσωπεύει και να μας χαρακτηρίζει σε όλα τα επίπεδα αν μας σκεφτούμε όχι ως άτομα αλλά ως έναν τεράστιο συλλογικό οργανισμό.
Που αν δεν το προσπερνάμε αλλά το συζητάμε αναλύοντας το και φιλοσοφώντας το (ο καθένας, όπως και αυτό το μπλογκ, όσο μπορεί, εξάλλου ποιος μπορεί να μοιράσει βαρύγδουπες ταμπέλες που να έχουν πραγματική αξία) και αναδεικνύοντας το και αυτό ως παράδειγμα – πρόβλημα θα κάνουμε το πρώτο βήμα να δημιουργήσουμε καλύτερους απογόνους (κατά βάση ως δοχεία διανοητικού υλικού, κάτι που φυσικά μπορεί να δώσει και καλύτερα δοχεία-σώματα με την εξέλιξη της επιστήμης) ώστε να αλλάξουμε σιγά σιγά όλα όσα δεν προσφέρουν στην εξέλιξη μας, σε οποιαδήποτε επίπεδο και να αξίζουμε καλύτερα πράγματα και καταστάσεις.
Από το υλικό που κατακλύζει το διαδίκτυο και μας χαρακτηρίζει μέχρι τους πολιτικούς που με κατακλυσμιαία ένταση νομοτελειακά δημιουργούμε και μας αντιπροσωπεύουν ως ποιότητα, ακόμη και αν εξωτερικά μοιάζουν τέλεια δείγματα, καλή ώρα η Καϊλή με αυτόν να είναι ο βασικός λόγος που καταλήγουν να ψηφίζονται.
Αλλά πολιτική ανάλυση του ελλείμματος ποιότητας με αφορμή αυτό το παράδειγμα σε επόμενο άρθρο.
Μέχρι τότε μια επιδερμική αναφορά στο σύστημα που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε (την πραγματική δημοκρατία) που δεν θα δημιουργούσε ποτέ φαινόμενα τύπου Καϊλή. Η πραγματική δημοκρατία που δεν γνώρισες
Ο Αναξίμανδρος, ο Εμπεδοκλής, ο Λαμάρκ, ο Δαρβίνος (που και με προσωπική του έρευνα συγκέντρωσε ιδέες και στοιχεία και έγραψε την θεωρία της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής) και οι υπόλοιποι αργότερα που ανέπτυξαν την εξελικτική βιολογία μπορεί να είχαν δίκιο σε όσα πίστευαν.
Στην εποχή μας όμως αυτό που θα έπρεπε να εξετάζεται και να μας απασχολεί περισσότερο είναι η διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου. Ως άτομο και ως σύνολο.
Επειδή το να καταγόμαστε από κάποιο ιχθυόμορφο είδος είναι αδιάφορο αν διανοητικά έχουμε καταλήξει να συγγενεύουμε περισσότερο με τα πρόβατα και όχι με τα δελφίνια και αυτό γιατί σε μια τέτοια περίπτωση η φυσική διανοητική εξέλιξη θα είναι να φτάσουμε να ταυτιζόμαστε όχι με ανθρώπους σε ιδανική εγκεφαλική φάση αλλά με αμοιβάδες χωρίς εγκέφαλο που ιδανικά απλά αντιδρούν σε ερεθίσματα.
Αμοιβάδες στο μυαλό που σαν και κάποιες από τις κανονικές (που παρεμπιπτόντως ως είδος δεν διαθέτουν τέτοιο) μπορεί να είμαστε άκρως επικίνδυνες και για το υπόλοιπο σώμα μας και σαν κάποιο υποείδος τους που παρασιτεί στο έντερο μας εμείς να φτάσουμε να παρασιτούμε στον εγκέφαλο μας και να μην μπορούμε να «χωνέψουμε» κάποια πράγματα γιατί τον «ταΐζουμε» με πρόχειρη τροφή (σκέψη) επειδή παράγεται εύκολα, η οποία να μοιάζει νόστιμη όμως η «θρεπτική» της αξία να είναι αμφισβητήσιμη.
Διανοητική εξέλιξη που λαμβάνει χώρα όπως ακριβώς συμβαίνει και αυτή με την οποία η επιστήμη της βιολογίας με τον κλάδο της εξελικτικής βιολογίας πραγματεύεται, την αλλαγή ενός είδους μέσα στον χρόνο.
Όπου παρόλο που οι διάφορες μεταβολές συμβαίνουν σε μικρή, σχεδόν μη παρατηρήσιμη κλίμακα, σε μεμονωμένα άτομα διαφορετικών υποομάδων σε κάθε γενιά, σε βάθος χρόνου έχουν την δυνατότητα να επιφέρουν ουσιαστικές αλλαγές στα χαρακτηριστικά ενός οργανισμού.
Τόσο δυναμικά αξιόλογες κάποιες φορές που να φτάνουν μέχρι και στη δημιουργία κάτι εντελώς νέου.
Αν λοιπόν η διανοητική μας εξέλιξη μας αναβαθμίζει ως άτομα τότε νομοτελειακά, με το πέρασμα των γενεών, προκύπτει αθόρυβα (και χωρίς δυνατότητα αναχαίτισης) μέσω μιας φυσικής εξέλιξης και ένας ικανός αριθμός μονάδων που ως σύνολο αξίζουν καλύτερα πράγματα και σε κάποια άλλη στιγμή μέσα στον χρόνο θα φτάσουν να επικρατήσουν και σε κάθε «καθρεπτή» που θα κοιτάνε θα το βλέπουν μέσω του συλλογικού εαυτού τους.
Η διανοητική μας όμως εξέλιξη δεν μπορεί να μας πηγαίνει μπροστά σαν άτομα όταν πέφτουμε χαμηλάως άνθρωποι ακόμη και με όχημα την πτώση ενός πυραύλου που σκότωσε ανύποπτους, αθώους και άσχετους με ένα πόλεμο ανθρώπους, όπως αυτός που έπεσε στην Πολωνία.
Τόσο χαμηλά που στη σκόνη που σήκωσε χάνουμε την πραγματική εικόνα και απλά κοιτάμε από την πλευρά που έχουμε επιλέξει να στεκόμαστε.
Μπορεί να ήταν ανθρώπινο λάθος και ρωσικός πύραυλος που είχε από παλιά η Ουκρανία στην κατοχή της όπως είναι η επίσημη εκδοχή, μπορεί να ήταν ανθρώπινο λάθος κάποιου Ρώσου χειριστή που αποφασίστηκε να «καλυφθεί» για χι λόγους στο σημείο που βρίσκονται τα πράγματα (με τις ΗΠΑ να πιέζουν για συνομιλίες), μπορεί να ήταν αποτυχημένη προβοκάτσια από τον Ζελένσκι, μπορεί να ήταν εσκεμμένη ενέργεια με εντολή Πούτιν, κανείς δεν μπορεί να ξέρει με απόλυτη σιγουριά.
Αυτό που όμως ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα είναι το πόσο δυστοπικό για το ανθρώπινο είδος (και την ποιότητα που λέγαμε παραπάνω) είναι να βλέπω με πόση ένταση «πολεμάνε» τρίτοι παρατηρητές μέσω σχολίων κάτω από τα άρθρα που κατακλύζουν το διαδίκτυο, με μοναδικό στόχο να σηκώσουν στο «αντίπαλο στρατόπεδο» τη σημαία του εγώ τους που τροφοδοτείται απο μολυσμένη δεξαμενή σκέψεων.
Τόσο φανατικά που άτομα και από τις δυο μεριές σχεδόν να χαίρονται που σκοτώθηκαν -ακόμη- δύο αθώοι, άσχετοι μάλιστα με τον πόλεμο άνθρωποι, αρκεί αυτό να συνέβη από πύραυλο της αντίπαλης πλευράς.
Άτομα που έχουν προ πολλού αφήσει κατά μέρους το μόνο πραγματικά αδιαμφισβήτητο γεγονός (επίθεση χώρας στην επικράτεια μιας άλλης) και βλέπουν όλον αυτόν τον ασταμάτητο σκοτωμό αποσπασματικά, σαν αυτοτελή επεισόδια κάποιας τηλεοπτικής σειράς, επιδιδόμενα σε συνεχή εγκλήματα σκέψης.
-Ρώσικος ο πύραυλος. Ρε τους άχρηστους τους Ρώσους που υποστηρίζετε, τι ανίκανοι είναι… -Τι λέει εδώ; Ουκρανικός τελικά, γατάκια; Τι είναι οι Ρώσοι ρε, τίποτα άχρηστοι σαν τους δυτικούς;
(Θα μπορούσα να βάλω αμέτρητα screenshot όμως δεν θέλω γιατί η αισθητική μου δεν μου επιτρέπει κάτι τέτοιο)
ΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ! Τι έχει σημασία; Ποιανού ήταν ο πύραυλος ή οι άνθρωποι που πέθαναν; Που με τα πτώματα τους ανάμεσα σας είναι σαν να εκτοξεύετε ο ένας στον άλλο χαμηλού επιπέδου προσωπικότητες;
Έχει κάποια αξία να αποδείξετε την ικανότητα της πλευράς που υποστηρίζετε ή την ανικανότητα της άλλης μπροστά στην αξία της ανθρωπινης ζωής;
Μετά μου ονειρεύεστε και ποιοτική (και πολιτική) αλλαγή και μπορεί και να ξαφνιάζεστε όταν μας «ακουμπάνε» οι δυσάρεστες ειδήσεις (εσάς όμως σαν αμοιβάδες, χωρίς ανάλυση και στοχασμό, στιγμαία και μηχανικά) που κατακλύζουν την καθημερινότητα μας και να απορείτε που αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί γιατί πολύ απλά δεν κοιτάζετε πραγματικά τον καθρέπτη σας.
Πρόβατα σε μαντριά σκέψης, από επιλογή. Που φτάνουν στο σημείο να χαίρονται όταν το είδος τους σφαγιάζεται, αρκεί το μαχαίρι να είναι του τσοπάνη που έχουν επιλέξει, ακόμη και αν σκοτώνονται πρόβατα στο δικό τους μαντρί.
Πολύ περισσότερο αν αυτά που πεθαίνουν είναι «ανώνυμα», περνούν τυχαία και δεν ανήκουν πουθενά, αν λείπει η ετικέτα από το αυτί.
Τότε τα γεμάτα φανατισμό μπε που ακούγονται καλύπτουν ακόμη και βόμβες αφού αυτά με την «εσώκλειστη» σκέψη, απαλλαγμένα από οποιοδήποτε συναίσθημα θα μπορούσε να παίξει ένα είδος υποτυπώδους φρένου στην εκδήλωση του πραγματικού τους εαυτού δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ μίσους και ας βάφεται πάλι κόκκινο το έδαφος από μονάδες του δικού τους είδους.
Κάποιοι μπορεί να ξύνουν το κεφάλι τους τώρα μη μπορώντας να αντιληφθούν το λάθος τους, τη λάθος οπτική τους η οποία τους οδηγεί να προτεραιοποιούν τις άχρηστες πληροφορίες στην οργάνωση της σκέψης τους.
Αν αυτό τους βοηθήσει (ακόμη και αν ματώσουν εξωτερικά) να πιέσουν τον εαυτό τους να κυκλοφορήσει το αίμα στον εγκέφαλο ενεργοποιώντας τις σωστές συνάψεις που θα τους κάνουν -κάποια στιγμή- να αντιληφθούν την λεπτή διαφορά που θα τους περάσει στην άλλη πλευρά, αυτή που θα τους δώσει τη δυνατότητα να αντιστρέψουν την διανοητική τους/μας εξέλιξη και να τους/μας πάει προς τα δελφίνια και τελικά «νέους» ανθρώπους που να αγγίζουν ως είδος μια ουτοπία από αυτή προς τις αμοιβάδες, καλώς το κάνουν και να συνεχίσουν.
Αν δεν μπορούν, ας συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν.
Υ.Γ. Στην τελική, ό,τι είναι να γίνει εξελικτικά για το είδος μας (πέρα από σωματικές αλλαγές όπως το να χάσουμε για παράδειγμα ως μη χρήσιμες ούτε ως διακοσμητικό στοιχείο πλέον τις τρίχες από το σώμα μας, ακόμη και το κεφάλι μας) και μας αξίζει, καλύτερο ή χειρότερο, θα γίνει.
Αν και το να μην έχουν (οι απόγονοι) τρίχες στο κεφάλι μπορεί να βοηθούσε και τη διανόηση τους απαλλάσσοντας τους από… επιδερμικές σκέψεις που αλλοιώνουν σε ατομικό (με όλες τις σημασίες) επίπεδο την ικανότητα μας να βλέπουμε τα πράγματα όπως πρέπει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε στιγμήέχουμε ως σύνολο αυτό που μας πρέπει και αυτή τη στιγμή ζούμε ένα πραγματικό δράμα αφού έχουμε χαρούμενους και στενοχωρημένους ανθρώπους που βλέπουν ως θεατές ανύποπτους ανθρώπους να παύουν να υπάρχουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Χαρούμενους και στενοχωρημένους όχι για το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν αλλά ανάλογα το από ποιους σκοτώνονται.
Όπως είχαμε και έχουμε για παράδειγμα θαυμαστές του Ρουπακιά και θαυμαστές των δολοφόνων των δυο παιδιών που ακόμη και τόσα χρόνια μετά σφάζονται διαδικτυακά για δίποδα που σκότωσαν ανύποπτους ανθρώπους στον… προσωπικό τους πόλεμο για ιδέες τρίτων.
Όπως είχαμε και έχουμε -επί της ουσίας- μέχρι και υποστηρικτές βιαστών.
Άτομα που τρώνε τα λυσσακά τους αν ένας τέτοιος υπάνθρωπος τυχαίνει να έχει άμεση/έμμεση σχέση με αντίπαλο κόμμα/άλλη ιδεολογία αλλά μοιάζουν να πίνουν το αμίλητο νερό αν «αγγίζει» τον δικό τους χώρο.
Λες και το έγκλημα δεν είναι το ίδιο και η ζωή του θύματος ως ανθρώπου έχει μικρότερη αξία, ανάλογα τις πολιτικές – ιδεολογικές «αξίες» που υποστηρίζει ένας θύτης που δεν δίνει την παραμικρή αξία για την ανθρώπινη ζωή.
Κάνουν δηλαδή ό,τι και ο βιαστής, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουν. Υποβιβάζουν το θύμα ως ύπαρξη γιατί μέχρι εκεί φτάνει το επίπεδο τους.
Όπως ακριβώς υποβιβάζουν κάποιοι (πολλοί) θύματα σαν και του πυραύλου που έπεσε στην Πολωνία με την δική τους αδιάκοπη λάθος θεώρηση των πραγματών και προσωπική τους στάση.
Δεν είναι τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας λάθος, εμείς είμαστε το λάθος.
Σημ: Ξεκινώντας με αυτό που θα μπορούσε να είναι το υστερόγραφο, προτού κάποιος γλείφτης της δημαρχιακής καρέκλας σκεφτεί να υπονοήσει πως υπάρχουν κομματικές προτιμήσεις πίσω από το παρακάτω άρθρο παραθέτω ενδεικτικά στο τέλος του μερικά από αυτά με τη σκληρή κριτική στον προηγούμενο αλλά και τα εύσημα που του απέδωσα στη μοναδική φορά που έκανε κάτι καλό. (Κάτι καλό που ο σημερινός θεώρησε.. καλό να παρατήσει στην τύχη του).
Όλα τελικά είναι κομμάτια του ίδιου παζλ και όλα, όσο ωραία και να φαντάζουν αρχικά και ως μεμονωμένα κομμάτια, καταλήγουν να σχηματίζουν την ίδια δυστοπική εικόνα του σήμερα που δεν αλλάζει στο αύριο.
Τέτοιο κομμάτι είναι και αυτό από την είσοδο στην Τριανδρία μέχρι την Γρηγορίου Λαμπράκη.
Όπου τα θετικά σχόλια που εισέπραξε (και από εμένα) ο Δήμος Θεσσαλονίκης για την διάνοιξη -επιτέλους- της Αγίου Δημητρίου μάλλον τελειώνουν με δική του αποκλειστική ευθύνη.
Εκτός και αν τα εύσημα για το έργο τα πάρουν οι κάτοικοι της περιοχής που καλούνται να πληρώσουν μέχρι και 150 χιλιάδες ευρώ γιατί λέει η ιδιοκτησία τους αποκτά αξία.
Αυτό προτάσσει ως φαιδρή δικαιολογία η διοίκηση του Δήμου για την χρηματοδότηση του έργου που θα γίνει όπως φαίνεται από τους κατοίκους.
Γι αυτό και η τόσο μεγάλη ταχύτητα.
(Προς στιγμήν μας ξεγέλασε και θεωρήσαμε πως ο δήμος έδειξε πως αρχίζει να συμβαδίζει με την σύγχρονη εποχή αλλά πιο πιθανό είναι να φτάσει το μετρό ως προαστιακός στις παρυφές της Χαλκιδικής παρά να αγγίξει ο Δήμος Θεσσαλονίκης της παρυφές του 21ου αιώνα.)
Αν έπρεπε να βρει ο δήμος τα χρήματα εκεί που τα βρίσκουν συνήθως οι δημόσιοι φορείς και όχι να τα βρουν οι δημότες από την τσέπη τους θα έπρεπε να γίνει δουλειά, να ιδρώσουν κώλοι σε γραφεία, να πονοκεφαλιάσουν διάφοροι ώστε να συνταχθούν αιτήσεις για χρηματοδότηση κλπ.
Αλλά (για να επιστρέψουμε στην προκλητική αιτιολόγηση) και αξία να αποκτά μια ιδιοκτησία βρε ηλίθιε (δεν βρίζω ποτέ, και σε αυτή την περίπτωση το ηλίθιε δεν είναι βρισιά, είναι ξεκάθαρο συμπέρασμα) εσύ που σκέφτηκες και το είπες ως δικαιολογία και το πρότεινες στον δήμαρχο (γιατί δεν θέλω να σκεφτώ πως αυτό ήταν δική του ιδέα, ακόμη και να τον κάνει τελείως βλάκα η αποδοχή της), την χάνει με το ποσό που χρεώνεται τον ιδιοκτήτη.
Και αυτό (η αξία) μόνο στην περίπτωση που θελήσει κάποια στιγμή να την πουλήσει. Διαφορετικά τι να την κάνει την αξία; Να προβάλει την ματαιοδοξία του;
Σπίτι είναι, δεν είναι κινητό του χιλιάρικου ή πανάκριβο αξεσουάρ που συμπληρώνει την εμφάνιση του.
Φυσικά με τον διαγωνισμό γελοιότητας (παρά τα υψηλά στάνταρ που έθεσε ο προηγούμενος όπου κάποιος αισιόδοξος, για να μη πω αιθεροβάμων, θα σκεφτόταν πως αυτό το ιδιότυπο πρωτάθλημα θα σταματούσε) από δήμαρχο σε δήμαρχο αν υπήρχε η δυνατότητα από τους κατοίκους να πάνε κάπου αλλού θα έμενε ο δήμος με καμιά δεκαριά χιλιάδες κατοίκους – ψηφοφόρους.
Τότε δεν θα είχε ανάγκη και ο δήμος για έργα και οι άχρηστοι δεν θα χρειαζόταν να κουράζονται για να φαίνονται άριστοι. Τουλάχιστον μέχρι να τους ξεμπροστιάζουν τέτοιες ειδήσεις.
Φυσικά αυτό δείχνει και την ένδεια σε αντιπολιτευτική δυναμική που το υφιστάμενο σύστημα δημιουργεί αφού εκεί είτε κάνουν το πρώτο βήμα κομματικά στελέχη είτε «ξεπέφτουν» αυτά που απέτυχαν σε μεγαλύτερες εκλογικές αναμετρήσεις ή που τα κόμματα τους θεωρούν λίγους για να επανδρώσουν άλλα ψηφοδέλτια, αφού όπως είναι δομημένο αποτρέπει την ουσιαστική ενασχόληση σε άτομα που θα μπορούσαν να προσφέρουν συνδυαστικάκαι δημιουργικά από κάθε πλευρά ενός δημοτικού συμβουλίου.
Και αν ξεφεύγει από κανένα είτε αφομοιώνεται είτε καταντά διακοσμητικό και εξαίρεση.
Σύστημα που μέσω των ατόμων που το υπηρετούν τυφλά θεωρούν τα του Δήμου λιγότερο σημαντικά ενώ όσο πιο κοντά στον μικρόκοσμο μας κάτι τόσο πιο μεγάλη αξία πρέπει να έχει και τόσο μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να του δίνουμε.
Ποια αντιπολιτευτική παράταξη έψαξε και έκανε γνωστό τον τρόπο χρηματοδότησης από την αρχή που ανακοινώθηκε το έργο από τη δημοτική αρχή, προτού φτάσουμε δηλαδή σε αυτό το σημείο που έχουν ήδη χρεωθεί τα ποσά και ο κόσμος πέριξ της διανοίξεως δεν νιώθει ανοιξιάτικη θαλπωρή βλέποντας την εξέλιξη πίσω από τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες του αλλά παγωμάρα και βρίσκεται σε δρόμο χωρίς εύκολο γυρισμό;
Όποιος απαντήσει καμία πιθανότατα κερδίζει free pass διαδρομών εκτός συστήματος αν και χωρίς πρακτική αξία εφόσον και αυτός είναι κομμάτι από το συνολικό παζλ που μπορεί να αλλάξει μόνο αν η αλλαγή είναι «πυρηνική» και όχι επιδερμική.
Ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε στις δημοτικές (και βουλευτικές) εκλογές του 2023 ούτε σε πέντε χρόνια, ούτε το 2032.
Ίσως το 2123 αν α) από τώρα γίνει κατανοητό σε αρκετούς το σύστημα ως όλον και πως όλοι -θέλοντας και μη- ανήκουμε στην εικόνα και πραγματικότητα που αυτό δημιουργεί αφού β) πρώτα αντιληφθούν πως όλα, όσο άσχετα κι αν φαντάζουν μεταξύ τους, συνδέονται και γ) στη συνέχεια ξεκινήσουν να βιώνουν τον μοναδικό τρόπο που αυτό μπορεί να αφήσει την θέση του σε κάτι ποιοτικότερο.
Μαθητής στην Άρτα άφησε παράλυτο συμμαθητή του και μέχρι στιγμής, ένα χρόνο μετά, απλά άλλαξε σχολείο.
Που όμως ξεκινάνε και που τελειώνουν οι ευθύνες (αν αναζητηθούν); Ξεκινάνε κάπου, τελειώνουν κάπου ή μήπως και αυτό, όπως όλα γύρω μας είναι απλά ένα αταυτοποίητο θραύσμα μιας αόρατης σφαίρας ενός υπαρκτού άλλα αδιόρατου πολέμου;
Ενός πολέμου που έχει να κάνει με έναν εχθρό πολύ πιο επικίνδυνο από έναν ξενόγλωσσο άνθρωπο – λαό που απλά θέλει να κάνει εκείνος κουμάντο στη ζωή μας αντί για ξένους που απλά έχουν την ίδια κοψιά και την ίδια λαλιά με εμάς.
Ενός εχθρού που κυκλοφορεί ανάμεσα μας σαν μεταδοτικός ιός και έχει να κάνει με αυτό που πραγματικά κρύβεται πίσω και κάτω από ένα τυπικό σύστημα νόμων, κανόνων, αξιών το οποίο μας παρουσιάζεται ως ιδανικό για να κρύψει με ιδανικό τρόπο πόσο κακό (έως άχρηστο) αποτέλεσμα παράγει σε όλα τα επίπεδα.
Ενός εχθρού που ακούει στο όνομα χαμηλή ποιότητα.
Αν τα αρχικά και τα πρώτα υλικά μιας μηχανής αλλά και οι πρώτες ύλες είναι κακής ποιότητας δεν γίνεται να σου δώσουν καλό προϊόν. Ακόμη και αν εγκαταστήσεις ένα πρώτης ποιότητας τελικό εξάρτημα σε αυτή το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Το υπόλοιπο σύνολο θα συνεχίσει να στέλνει με κακό τρόπο στο τέλειο τελικό εξάρτημα το ίδιο -σχεδόν τελικό- κακό προϊόν και όσο για το εξάρτημα το ίδιο είτε θα απορριφθεί, είτε θα καταστραφεί, είτε -τελικά- θα αφομοιωθεί. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Και αυτός ο εχθρός δεν μπορεί να καταπολεμηθεί συλλογικά και οργανωμένα γιατί όπως οι μεταδοτικοί ιοί ευνοείται όταν οι άνθρωποι έρχονται κοντά σχηματίζοντας ομάδες πέρα από τον δικό τους μικρόκοσμο.
Γιατί αρκεί ένας χαμηλής ποιότητας άνθρωπος όπως ένας μόνο άρρωστος με γρίπη ή κόβιντ για να μεταδώσει εύκολα τον ιό σε μια ομάδα ανθρώπων που έρχεται με φυσικό τρόπο κοντά.
Όπως ένα κακό γρανάζι – εξάρτημα μπορεί να επηρεάσει την συνολικήλειτουργία μιας μηχανής που έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί ως σύνολο.
Όπως ακριβώς έχει σχεδιαστεί και μια κοινωνία ανθρώπων.
Πόσω μάλλον όταν τα κακά γρανάζια ή/και τα κακά υλικά είναι περισσότερα του ενός. Πολλά περισσότερα.
Γι αυτό και είναι πολύ δυσκολότερο να δημιουργήσεις από το να καταστρέψεις.
Γι αυτό και σε έναν οπαδικό όχλο για παράδειγμα αυτός που θα πετάξει σήμερα μια πέτρα δημιουργεί μεγαλύτερο μιμητισμό από αυτόν που θα σταματήσει κάποιον που θα πάει να την πετάξει.
Γι αυτό ο πρώτος έχει ντε φάκτο περισσότερες πιθανότητες ακόμη και να ηρωποιηθεί – γίνει ο ηγέτης του όχλου ενώ ο δεύτερος να αποβληθεί, να θεωρηθεί εχθρός, ακόμη και να χτυπηθεί από τους ίδιους τους συνοπαδούς του γιατί η συμπεριφορά του δεν θα συνάδει με αυτή που το πλήθος θα τείνει να υιοθετήσει ως συλλογικότητα και γι αυτό το δημόσιο παράδειγμα του θα πάει χαμένο για το σύνολο, άγνωστος μέσα σε αγνώστους.
Μόνο αν αυτός ο ένας προκύψει από κάποιον που κάποτε έγινε ο ίδιος στον μικρόκοσμο του αρνητικό παράδειγμα μη αντίδρασης (μέσα από παραδοχή του περί της ανωφελότητας μιας δημόσιας αντίδρασης του) και βρεθεί σε μια στιγμή του χωροχρόνου όπου δίπλα του θα βρεθούν και άλλοι πολλοί που έγιναν το ίδιο καλοί ποιοτικά μέσα από μια παρόμοια ατομική διαδικασία προγενέστερων ατόμων αυτός που θα πετάξει την πέτρα δεν θα μπορέσει να κάνει την διαφορά.
Μόνο –ακόμη καλύτερα– αν κάποιος που έφτασε ακόμη και να πετάξει πέτρα γίνει αυτοβούλως και με προσωπική προσπάθεια αρνητικό παράδειγμα στον μικρόκοσμο του και δεν ντραπεί να του διδάξει να μην γίνουν σαν αυτόν ως προς το κομμάτι εκείνο της ζωής του υπάρχει περίπτωση αυτός ο σπόρος αλλαγής που πρέπει να φυτευτεί να βρει το εύφορο έδαφος.
Κατάλληλο έδαφος που να το σεβαστούν όσο χρειάζεται τα πολύ κοντινά του πρόσωπα ώστε να μη ποδοπατηθεί όπως θα γινόταν αν το έκανε μεταξύ αγνώστων προτού όλο αυτό αναπτυχθεί σε σύνθεση σκέψεων και να φτάσει κάποια στιγμή μέσω της διαλεκτικής για παράδειγμα να ποτίζεται μέχρι τη στιγμή που να αποδώσει καρπούς εξηγώντας όχι μόνο τα βαθύτερα αίτια αλλά και δείχνοντας τον ίδιο μοναδικό δρόμο «μοναχικής» σποράς και στους υπόλοιπους.
Αθόρυβεςκαι ατομικές προσπάθειες στον πυρήνα και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο και εκτός εμβέλειας από τα πολλά και διάφορα ραντάρ του συστήματος που έχουν σχεδιαστεί να ψάχνουν στην επιφάνεια και από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίθετο.
Σαν ένας μοναδικός δούρειος ίππος που χτυπάει έναν υπολογιστή.
Αν αυτός ο υπολογιστής δεν είναι συνδεδεμένος σε ένα ευρύτερο δίκτυο δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτός, ούτε να μελετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο από κανένα σύστημα και από κανένα πρόγραμμα άμυνας.
Αν ξεκινήσεις να «μολύνεις» ένα σύστημα υπολογιστών δίνεις χρόνο να μελετηθεί η επίθεση σου και το σύστημα να αναπτύξει, κάποια στιγμή, όσο δυνατή και σφοδρή και να είναι αυτή, τις αντίστοιχες άμυνες σε υπολογιστές που δεν έχει φτάσει ακόμη αυτό που έφτιαξες.
Από εκεί και πέρα το σύστημα μπορεί να βάλει σε καραντίνα τον δούρειο ίππο σου ακόμη και αν φτάσει να υπολειτουργήσει για λίγο αφαιρώντας μαζί με αυτόν και χρήσιμα κομμάτια του, μέχρι να φτιάξει κάποιο μπάλωμα ή να τα αντικαταστήσει εξ ολοκλήρου με κάποιο update.
Και αν έχουν επηρεαστεί κρίσιμα στοιχεία του μπορεί να δώσει εντολή -ως έσχατη λύση- για φορμάτ και όταν επιστρέψει σε πλήρη λειτουργία ο δούρειος ίππος σου να είναι παρελθόν.
(Αυτό το φορμάτ, σε πολιτικούς όρους, μπορεί να είναι από μια ολική αλλαγή προσώπων, ονόματος και σήματος κάποιων συστημικών κομμάτων που φαινομενικά περνάνε στο περιθώριο ή την είσοδο δήθεν άσπιλων επειδή κινούνται στα όρια – άκρα όπως η Χρυσή Αυγή -ως τώρα- στη βουλή μέχρι ένα πραξικόπημα, όταν και όποτε αυτό απαιτείται.)
Αν όμως το κάνεις ατομικά, με φυσικό τρόπο σε κάθε υπολογιστή ξεχωριστά, κρατώντας τους ασύνδετους μέχρι να το καταφέρεις, όταν κάποια στιγμή θα συνδεθούν, το σύστημα το οποίο τους τρέχει δεν θα έχει την παραμικρή ελπίδα.
Όπως τώρα δεν έχει ελπίδα ο υπολογιστής σου να επικρατήσει μέσα σε ένα μολυσμένο σύστημα με το οποίο έρχεται σε επαφή.
Όπως ακριβώς δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα να επικρατήσεις και εσύ ακόμη και αν είσαι υπόδειγμα πολίτη εφόσον αλληλεπιδράς μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο συνδεδεμένων ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζεις προσωπικά. Ο καλύτερος και ικανότερος όλων να είσαι.
Στην ίδια βάση με το παράδειγμα με τους υπολογιστές δεν μπορείς να το κάνεις ξεκινώντας να οργανώνεσαι σε ομάδες, σε κάποιο δίκτυο δηλαδή, γιατί αυτό θα γίνει εύκολα αντιληπτό και να καταπολεμηθεί από το σύστημα.
Πρέπει να «αποσυνδεθείς» και να λειτουργήσεις αποκλειστικά εντός του πυρήνα του απόλυτου μικρόκοσμου σου.
Επειδή λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω, το θέμα είναι πως δεν υπάρχει κάποιο κουμπί για άμεσο ριστάρτ της κοινωνίας και όλων όσων προκύπτουν από αυτή.
Δεν είναι παιχνίδι σε κάποιον υπολογιστή (σημ. μπορεί και να είναι, ποιος ξέρει, μπορεί να είμαστε εικονικοί χαρακτήρες σε κάποιο υπερυπολογιστικό σύμπαν αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο και στην τελική δεν έχει και τόση σημασία) να μην σου αρέσει η εξέλιξη και να το σταματήσεις. Ούτε ταινία στην τηλεόραση να κλείσεις την οθόνη.
Που και να κάνεις το παραπάνω αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν για κάποιον άλλον να τα παίξει/δει.
Το μόνο που έχεις την ικανότητα να καταφέρεις ως άτομο είναι να τα αφαιρέσεις από τον δικό σου μικρόκοσμο και να γίνεις παράδειγμα (αρνητικό για όσο τα αποδεχόσουν) ώστε να μην αρέσει αυτό που ήσουν και στους επόμενους «δικούς σου» ανθρώπους και να τους κάνεις να θέλουν να γίνουν έστω λίγο καλύτεροι και να δημιουργήσουν με τη σειρά τους λίγο καλύτερους και ικανότερους, μέχρι να υπάρχουν τόσο και τόσοι καλύτεροι και ικανότεροι που να μπορούν να έχουν αυτά που τους αξιζουν ως άτομα και κατ’ επέκταση ως σύνολο.
Είναι ο ίδιος λόγος που όλοι σχεδόν γκρινιάζουν για την χαμηλή ποιότητα της τηλεόρασης όμως τα ντοκιμαντέρ και οι όποιες εκπομπές υψηλής ποιότητας έχουν μηδενική τηλεθέαση κάνοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς να επενδύουν σε αυτό που πραγματικά ζητάει, άσχετα με το τι λέει, το σχεδόν μηδενικό επίπεδο της πλειοψηφίας.
Επίσης ισχύει και μια άλλη παγίδα.
Είναι τόσο περισσότερο προτιμητέο για κάποιον να παραμείνει μέρος του συνόλου και να μην κοιτάει/τον κοιτάνε σαν εξωγήινο άτομο όταν μιλάνε για το γκολ ενός μέτριου παίκτη σε ένα αστείο ποιοτικά πρωτάθλημα ή για το που τα έπινε ένα πρόσωπο που έγινε διάσημο μέσα από ένα ριάλιτι που η πλειοψηφία δεν έχει διάθεση να κατανείμει τον χρόνο της σε πράγματα που απορρίπτουν οι περισσότεροι.
Άτομο = πλειοψηφία, πλειοψηφία = άτομο… Αρχίζει να ξεθολώνει λίγο η ευρύτερη εικόνα;
Ένα, δύο, τρία…επτακόσιες χιλιάδες, δύο εκατομμύρια. Στα τόσα εκλέγονται και οι κυβερνήσεις…
Και μέσω αυτής της έλλειψης διάθεσης έχασε η πλειοψηφία μέχρι και την ικανότητα να ξεχωρίζει ποιοτικά διαφορετικές έννοιες όπως διασκέδαση και ψυχαγωγία.
Έχοντας κάνει ψυχαγωγία μόνο αυτά που ζητάει με την στάση της να της προσφέρουν. Όπως έχει κάνει αποδεκτό και το συνολικό σύστημα.
Που ακόμη και όταν κάποιοι οσμίζονται πως κάτι βρωμάει σε αυτό δεν έχουν την ικανότητα να αντιδράσουν ώστε αυτό να ξεκινήσει να αλλάζει αλλά και όταν αντιδρούν η συντριπτική πλειοψηφία τους επιλέγει τον λάθος τρόπο, αυτόν που το σύστημα προσφέρει – επιτρέπει.
Ακόμη και αν τα καταστρέψεις, πες πως πας και ανατινάζεις την εταιρεία που έφτιαξε το παιχνίδι, την τηλεοπτική/κινηματογραφική εταιρεία που δημιούργησε το έργο, τον τηλεοπτικό σταθμό που παράγγειλε ή απλά πρόβαλε την ταινία, μαζί με τα άτομα που εμπλέκονται συνειδητά ή κατά τύχη σε αυτό, δεν έχεις ούτε την ικανότητα ούτε την δύναμη να αποτρέψεις την αναδημιουργία τους ή την δημιουργία παρόμοια κακών ταινιών και παιχνιδιών γιατί αυτά αντανακλούν την συνολική ζήτηση μέσα από το συλλογικό επίπεδο ποιότητας.
Πέρα από το γεγονός πως ακόμη και αγνές προθέσεις να έχεις θα παίξεις το παιχνίδι που αγαπάει η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ένα σύστημα που βασίζεται και στην ρουτίνα αλλά και την εικονική ηρεμία και ασφάλεια που παρέχει και θα χαρακτηριστείς από την πλειοψηφία που θέλει την ησυχία της και τη βολή της ως τρομοκράτης.
Παιχνίδι που το σύστημα επιτρέπει να παίζουν κάποιοι και κάποιες φορές το σχεδιάζει το ίδιο ώστε να μη ξέρει κανένας τελικά τι είναι αληθινό και τι όχι και αυτό να είναι ακόμη μεγαλύτερη παγίδα για όλους.
Ούτε μπορείς να ξεκινήσεις να σκοτώσεις την πλειοψηφία γιατί ακόμη και αν τα καταφέρεις και αυτό που θες να φέρεις είναι το τέλειο η βίαιη επιβολή δεν είναι ούτε καλό παράδειγμα ούτε στέρεα βάση για χτίσιμο ενός διαφορετικού, καλύτερου κόσμου.
Στην Ελλάδα για παράδειγμα έχουμε άπειρα πεύκα. Αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία στην κοινωνία των δέντρων.
Έχουν πολλά θετικά όμως δεν κάνουν και την τρελή σκιά, γεμίζουν και πευκοβελόνες τον τόπο, λερώνουν και τα αυτοκίνητα με αυτά τα άσπρα χνούδια που κολλάνε σε οτιδήποτε πέσουν αλλά και -αυτό που το πάτε- καίγονται πανεύκολα και γίνεται κάθε καλοκαίρι κόλαση ο τόπος από τις φωτιές.
Αν ξεκινήσουμε όμως με αγνές προθέσεις να τα «ξεριζώσουμε» και να βάλουμε στη θέση τους αποκλειστικά άλλα δέντρα, καλύτερα, αν πράξουμε δηλαδή με βίαιο – κακό τρόπο για κάτι καλό, στο τέλος, αν έχουμε καθόλου δέντρα, πάλι τα πεύκα θα έχουν επικρατήσει.
Η εσκεμμένη βία είναι κάτι αφύσικο και ως τέτοιο δεν μπορεί να είναι το όχημα επιβολής για κάτι, όσο καλό και αν είναι αυτό.
Ακόμη και αν ο Χίτλερ ήταν ο θεός (με την έννοια του τέλειου) και ήθελε να φέρει την τελειότητα στον κόσμο (εννοείται πως δεν ήταν αλλά η επιβεβλημένη ανάγκη κατηγορηματικής επισήμανσης αυτού από τον συγγραφέα του κειμένου είναι δείγμα της χαμηλής ποιότητας ενός ποσοστού από όσους διάβάσουν το άρθρο αυτό), στην προσπάθεια επιβολή της με τη βία ήταν αναμενόμενο να βρει αντίδραση και να αποτύχει.
Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα σκέψης (και επιστρέφοντας στο παράδειγμα – ερέθισμα αυτού του άρθρου) ακόμη και να «αφαιρέσεις» το παιδί αυτό από τους «κακούς» γονείς και καταφέρεις να το διαπαιδαγωγήσεις με ιδανικό τρόπο δεν έχεις την ικανότητα ή την δύναμη να τους αποτρέψεις από το να δημιουργήσουν άλλα ίδια αλλά ακόμη και να το κάνεις συγκεκριμένα για αυτούς δεν μπορείς να αλλάξεις με μαγικό τρόπο και τους υπόλοιπους που είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς.
Τι μένει λοιπόν; Μόνο ατομική προσπάθεια για τον μικρόκοσμο του καθενός ώστε να μην υπάρχουν στο μέλλον σε τόσο μεγάλο ποσοστό γονείς ανίκανοι να μεγαλώσουν σωστά παιδιά.
Που συνεπάγεται –στην τελική κλίμακωση– να μην υπάρχουν σε τόσο μεγάλο ποσοστό ανίκανοι να αντιληφθούν την μεγάλη εικόνα του συστήματος (συνολικά και όχι αποσπασματικά) και τον μοναδικότρόπο με τον οποίο αυτό μπορεί να αλλάξει.
Μπορεί να συμβεί σύντομα; ΟΧΙ.
Θα ζεις για να το δεις; ΟΧΙ.
(Ακόμη και αν τώρα -28/10/22- που γράφεται το άρθρο ήσουν απλά ένα σπερματοζωάριο που έτρεχε να βρει το ταίρι του για να δημιουργήσει ζωή δεν θα ζεις για να δεις την προσπάθεια να αποδίδει σε τελικό βαθμό).
Αξίζει όμως να κρυφτείς πίσω τον εγωισμό σου (μη παραδοχή καταστάσεων-συλλογικών ευθυνών, ωχαδελφισμό, παραίτηση αφού δεν θα καταφέρεις να απολαύσεις τους καρπούς της δράσης σου κλπ) αφήνοντας στην τύχη τους αυτούς που θα έρθουν μετά από εσένα και να μη γίνεις η μήτρα από όπου θα ξεπηδήσουν καλύτερα άτομα, άνθρωποι, πολίτες; ΟΧΙ.
Αν αποδεχθείς αυτά τα όχι τότε μπορεί και να ξεκινήσεις την σημαντικότερη μάχη απέναντι στον μεγαλύτερο εχθρό. Την κακή πλευρά του εαυτού σου.
Και αν μάθουμε να πολεμάμε την κακή μας πλευρά χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά σιωπηλά, χωρίς εγωιστική επιδεικτικότητα προς ξένους αλλά με θετική χρήση εγωισμού, χωρίς να θέλουμε να το κάνουμε γνωστό πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο και του διδάξουμε αυτού του μικρόκοσμου να κάνει το ίδιο τότε θα έχει ξεκινήσει η πραγματική επίθεση στο σύστημα και η ουσιαστική πορεία προς το καλύτερο μέχρις ότου κάποιοι άλλοι στο μέλλον να φτάσουν όχι μόνο να αξίζουν πραγματικά ως ποιότητα αλλά μέσω αυτής να έχουν και την ικανότητα να τρέξουν το λειτουργικό σύστημα που τους αξίζει.
Όλα αυτα μέσα από τη δική μας αρχική προσπάθεια. Που δεν θα την μνημονεύει κανένα βιβλίο ιστορίας. Γιατί θα είναι κάτι πρώτα από όλα εσωτερικό ως μάχη και εξέλιξη. Κάτι που θα έχει φέρει με εντελώς φυσικό τρόπο κάτι θετικό, όσο πιο θετικό γίνεται.
Μέχρι κάποιοι σχεδόν να αγγίξουν το τέλειο. Που είναι και το υπέρτατο όριο αφού το τέλειο είναι μεν ουτοπικό αλλά δεν πρέπει να παύει ποτέ να είναι ο απώτερος στόχος. Και να έχουν τελικά την ποιότητα/ικανότητα να διατηρήθουν σε εκείνο το επίπεδο για πάντα.
Μια κατάσταση που δεν θα επιδέχεται ερμηνειών για το πως προέκυψε (θα θεωρείται αυτονόητο να υπάρχει ως καθρέπτης των τότε πολιτών) και κατά συνέπεια δεν θα επιδέχεται και διαστρέβλωσης από κανέναν που να επιθυμεί σκοτεινά πράγματα και να έχει περίεργες προθέσεις.
Υ.Γ. Αν συμβούν όλα αυτά τότε μπορείς και να ξεκινήσεις να το γιορτάζεις όπως το σημερινό ΟΧΙ.
ΟΧΙ που δεν έχει να κάνει με νίκη αλλά με την έναρξη μιας -σχεδόν υπεράνθρωπης- προσπάθειας.
Όπως και η άλλη μεγάλη εθνική εορτή της χώρας.
Μόνο που κανένας δεν τις έχει διδάξει 100% σωστά γιατί τις βλέπει μέσα από το σύστημα και όπως αυτό «απαιτεί» να τις βλέπουμε.
Δήθεν στοχαστικά όμως εντελώς επιδερμικά.
Είναι όμως εύκολο να το αντιληφθείς αν δεν μπορείς να δεις αυτό και τα υπόλοιπα φαινομενικά σκόρπια κομμάτια του παζλ ενωμένα; ΟΧΙ.
Από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις την προσωπική σου μάχη και το προσωπικό σου ΟΧΙ.
Ίσως ψάχνοντας -και μέσα σε αυτό το μπλογκ- να βρεις τα υλικά να συνθέσεις αυτό που χρειάζεται.
Μια από τις χειρότερες φάρες είναι εκείνοι οι ΑΡΔ που το παίζουν δημοσιογράφοι και τα αφεντικά τους που θυμούνται τους αθλητές μόνο όταν πουλάνε εκδούλευση σε πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες που θέλουν να κλέψουν από τη δόξα τους.
Πολιτικοί και πολιτειακοί παράγοντες που ούτε καν ήξεραν για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκοποβολής (οι Ολυμπιακοί έχουν άλλη κάλυψη και αίγλη) και την επιτυχία της Άννας Κορακάκη ώστε να παρευρεθεί κάποιος και για μια ακόμη φορά ξεμπροστιάστηκαν.
Το ίδιο έπαθαν και οι «ορντινάτσες» τους που πληρώνονται με χρήματα των πολιτών που για να μην είναι ικανοί να ενημερώνονται εκτός των κεντρικών MME έχασαν την ευκαιρία να ενημερώσουν αυτούς που τους πληρώνουν ώστε να τους προσφέρουν λίγη άκοπη δημοσιότητα.
Λογικό, γιατί κακής ποιότητας πολιτικοί/πολιτειακοί παράγοντες δεν γίνεται (για πολλούς λόγους) να επιλέγουν υψηλής ποιότητας υπαλλήλους.
Το θέμα όμως είναι αν πάρει μετάλλιο και στους Ολυμπιακούς να κάνει πράξη την δήλωση της και να προσπεράσει όλη αυτή την γελοία κουστωδία που θα περιμένει τότε για λίγη ετερόφωτη δημοσιότητα.
Αυτή να προσπεράσει τα μικρόφωνα των ΑΡΔ και τους κλόουν της πολιτείας και ο απλός κόσμος να τους πετάξει ληγμένα γιαούρτια και να τους διώξει.
Ούτε οι συστημικοί Ρουβίκωνες ούτε κανένα άλλο μαγαζάκι που λειτουργεί υπό την διεύθυνση της επιχείρησης που στήνει και την κεντρική τέντα με το τσίρκο της Βουλής.
Η επέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στον ΠΚ το 2019 αφαίρεσε την επιβαρυντικότητα της κατ’ εξακολούθηση τέλεσης εγκλημάτων. Κατά συρροή δολοφόνοι, βιαστές, παιδοβιαστές, αντί να αυξάνει η βαρύτητα των εγκλημάτων τους μπορούν να έχουν και ελαφρυντικά.
Η επέμβαση της ΝΔ στον ΠΚ το 2021 λέει (για υποθέσεις σαν αυτή): Βιασμός ανηλίκου σημαίνει ισόβια ΑΛΛΑ αν (π.χ.) το παιδί το εξέδιδε η μητέρα, αν το τέρας απλά το ξεγέλασε χωρίς άσκηση βίας (αμέτρητοι αστερίσκοι για να παίξει μπάλα ένας αστέρι συνήγορος ενός τέρατος), ακόμη και αν γνώριζε την ηλικία του η πράξη του μπορεί και να μην χαρακτηριστεί βιασμός και η ποινή να είναι αντί για ισόβια κάπου στα 10 χρόνια.
Υπήρχε λόγος η επέμβαση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στον ΠΚ να μην αναφέρει εξαιρέσεις (παιδοβιαστές) στην κατάργηση της επιβαρυντικότητας της καθ’ έξιν τέλεσης εγκλημάτων;
Υπήρχε λόγος η επέμβαση της ΝΔ να δημιουργεί εξαιρέσεις στο τι χαρακτηρίζεται παιδοβιασμός;
Υπάρχει. Αυτό εδώ είναι η νοσηρή και μηχανικά αυτοματοποιημένη λειτουργία του συστήματος.
Γιατί όταν δύο κυβερνήσεις παρεμβαίνουν διαδοχικά στον ποινικό Κώδικα πάνω σε κάτι που αφορα και σε βιασμούς ανηλίκων περιμένεις πως οι παιδοβιαστές θα έχουν διπλά δύσκολη θέση.
Αντί γι αυτό, ακόμη και τέρατα όπως οι βιαστές παιδιών έχουν σήμερα όχι μια αλλά δύο δικλείδες ασφαλείας για να πέσουν στα μαλάκα. Συστημική επένδυση και για αργότερα.
Αν στο μέλλον έρθει μια νέα κυβέρνηση και μπει εξαίρεση σε αυτό που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να υπάρχει και η εξαίρεση της ΝΔ.
Αν έρθει μια νέα κυβέρνηση και ακυρώσει την εξαίρεση της ΝΔ θα συνεχίσει να υπάρχει η μη εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ.
Σύστημα του οποίου μέρη είναι όλοι οι πολιτικοί και όλα τα κόμματα.
Έφερε κανένα από τα υπόλοιπα κόμματα πρόταση άρθρου (πρόταση που να κάνει εκ των προτέρων δημόσια γνωστή στα ΜΜΕ, τάδε ώρα και μέρα θα καταθέσουμε προς ψήφιση αυτό) και να θέσει προ των ευθυνών τους όλους τους βουλευτές (με ονομαστική ψηφοφορία) που να λέει το απλό;
1. Σεξουαλική επαφή με παιδί είναι έγκλημα βιασμού, χωρίς εξαιρέσεις. Βιασμός παιδιού ίσον ισόβια.
2. Η επιβάρυντικότητα της κατ’ εξακολούθηση τέλεσης εγκλήματος δεν καταργείται για τέτοιες υποθέσεις. Ίσα ίσα, προσθέτει στην ποινή. Δις ισόβια, τρις ισόβια κοκ.
3. Καμιά μελλοντική νομοθετική μεταρρύθμιση δεν πειράζει αυτό το άρθρο του ΠΚ εφόσον ψηφιστεί.
Θα υπήρχε περίπτωση Έλληνας βουλευτής να τολμήσει να μην το ψηφίσει; Αυτά όμως σε κάποιο άλλο, μακρινά μελλοντικό σύστημα. Ίσως και τώρα αλλά σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Ακόμη όμως (πες από την κατακραυγή) ψηφιστεί το παραπάνω όπως ακριβώς το έγραψα το σύστημα έχει λύσεις.
Να ξεκινήσει συζήτηση (κάποια ανύποπτη στιγμή) για το μέχρι πότε θεωρείται ανήλικο ένα παιδί σε θέματα σεξουαλικής επαφής και χωρίς να το καταλάβεις να ψηφιστεί ένα άρθρο στα μουλωχτά (ήξερες για τις δύο παρεμβάσεις της τωρινής και της προηγούμενης κυβέρνησης;) που να λέει πως ένα κοριτσάκι δεν θεωρείται σεξουαλικά ανήλικο όταν κλείσει τα δεκατρία ή και τα δώδεκα.
Δεν γίνονται αυτά θα πεις. Όσο δεν γίνονται και όσα έγιναν με τις δύο παρεμβάσεις των κυβερνήσεων.
Σύστημα του οποίου μέρη του είμαστε και εμείς ως απλοί πολίτες γιατί αποτελούμε τη βάση της πυραμίδας από την οποία αυτή τροφοδοτείται με υλικά (πρόσωπα) ως την κορυφή της.
Υ. Γ. Ακόμη και η ζωντανή γλώσσα μας είναι εργαλείο και δείγμα νοσηρότητας του συστήματος.
Ποια λέξη πήγε να επικρατήσει για τέτοια τέρατα; Παιδόφιλος! Χρησιμοποιείται μεν αλλά όχι μαζικά. Ευτυχώς θα πεις που δεν συνέβη. Ποια έχει διατηρηθεί/επικρατήσει και ασυναίσθητα χρησιμοποιούμε όλοι; Παιδεραστής.
365meres 