Τοιχοβρομίες

Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση η κληρονομικότητα και το DNA.
Αγόρασα πριν μερικές μέρες το καθιερωμένο «καλοκαιρινό» μου βιβλίο*.
Και αυτό θέμα κληρονομικότητας. Προσωπικής.

Πάντα κάτι ενδιαφέρον αλλά ευκολοδιάβαστο (λόγω εποχής) για να περνάει χαλαρά κάποια ώρα έξω, όταν φυσικά δεν έχει τις αφόρητες τωρινές συνθήκες.

Μια αλίευση (μέσα από τα αρχαία κείμενα) της καθημερινότητας των αρχαίων Ελλήνων που κάνει πιο ανθρώπινη την εικόνα που έχουμε για την εποχή αλλά μας δείχνει και κάποια από τα αρνητικά μας που παραμένουν διαχρονικά παρόντα στην ανθρώπινη φύση μας από τότε μέχρι και σήμερα.

Μια ευκαιρία να κοιτάξουμε πίσω από τη λάμψη της σπουδαίας παγκόσμιας κληρονομιάς ώστε ίσως κάποια στιγμή να αρχίσουμε να διορθώνουμε τις όποιες αδυναμίες επηρεάζουν και τη σύγχρονη ζωή μας.

Κάτι που τα βιβλία προσφέρουν απλόχερα μιας και σε πρώτη φάση μπορούν να γίνουν τα ατομικά μας συμπόσια όπου αράζουμε μέσα στις σελίδες τους με τον εαυτό μας και γεννάμε ατομικές συζητήσεις ενώ τσιμπολογάμε δροσερά φρούτα ή καπνιστά αλλαντικά (ό,τι αρέσει στον καθένα να τρώει ένα καλοκαιρινό πρωινό, μεσημεριανό, απόγευμα ή βραδινό).

Έχοντας φτάσει στο ένα τρίτο (27η από τις 85 μικρές ιστοριούλες) δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πόσα αρνητικά κουβαλάμε από τότε.
Ακόμη και το να γράφουμε την κάθε μαλακία μας στους τοίχους της πόλης.

Σαν τον Χαρίνο που άκριτα τα πήρε στο κρανίο με την εταίρα Μέλιττα γιατί στο Δίπυλον, στην δυτική είσοδο του τείχους της Αθήνας, στον Κεραμεικό, διάβασε γραμμένο σε έναν τοίχο «Ο πλοιοκτήτης Ερμότιμος αγαπάει την Μέλιττα».

Μετά, μπορεί να πήγε αυτός ο Χαρίνος και να έγραψε από κάτω (σαν το αντίστοιχο «διάσημο» μήνυμα που έγραφε εκείνος ο βλάκας εδώ στη Θεσσαλονίκη που μετά στο δικαστήριο το έπαιζε τρελός με δίπλωμα για να γλιτώσει) «ΜΕΛΙΤΤΑ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΕΛΑΦΟΝ».

Φανταστείτε και τα τότε συνεργεία του δήμου να τρέχουν να αφαιρέσουν από τους τοίχους την παπαριά του κάθε πικραμένου για να μην την συναντήσει η ματιά του επισκέπτη (του τότε) ο οποίος είχε δημιουργήσει –ωραιοποιημένα– στο μυαλό του την εικόνα της Αθήνας μόνο με τους διάσημους που σκόπευε/ήλπιζε να συναντήσει εκεί.

*Βιβλίο: ΜΙΚΡΑ ΑΘΗΝΑΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ

Όλη η αλήθεια για την Τίφανι Ντόβερ

Λοιπόν, εγώ θα σας πω τι έγινε με την Τίφανι Ντόβερ.
Όταν έκανε το εμβόλιο λιποθύμησε γιατί παρουσίασε μια επιπλοκή το 5G τσιπάκι.

Προσπάθησε να μεταδώσει σε live streaming στον κεντρικό σέρβερ που έστησε στο υπόγειο της βίλας του στο Άσπεν* ο Μπιλ Γκέιτς εικόνα high definition από τα μάτια της με 2G που ως γνωστόν δεν κάνει για τέτοιες δουλειές γιατί θέλει τρελό bandwidth και πολύ ισχυρό σήμα κεραίας και από την υπερπροσπάθεια την έπιασε πονοκέφαλος και κράσαρε ο εγκέφαλος της.

Δεν την διάλεξαν τυχαία εξάλλου.
Μην τρώτε παπά και ακούτε τι σας λένε διάφοροι, πως ήταν τυχαίο, αθώο ή πως την πάτησαν. Μια χαρά την ήξεραν την ευαισθησία της.
Σου λέει, αν αντέχει αυτή όσα κάνει το νανοτσιπάκι μας τότε οι υπόλοιποι δεν θα πάρουν χαμπάρι που θα τους το φυτέψουμε με το δήθεν εμβόλιο.

Γι αυτό την κράτησαν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αυτές τις δυο – τρεις μέρες.
Της άλλαξαν το καμένο τσιπάκι, έκαναν μερικά τεστ στο νέο μην την πατήσουν ξανά και έτρεξαν και μια αναβάθμιση ώστε όπου υπάρχει μόνο 2G δίκτυο να στέλνει μόνο δεδομένα φωνής και όχι παραπάνω από ένα MMS ανά δεκαπέντε λεπτά.

Μάλιστα, για να είναι σίγουροι πως με την αναβάθμιση τα τσιπάκια θα λειτουργούν απρόσκοπτα κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σκέφτονται να την βάλουν να κάνει αίτηση να βοηθήσει -τάχα μου εθελοντικά- για τρεις (ίσως και έξι) μήνες σε κέντρο εμβολιασμού στα βάθη της Αφρικής που έχουν απαρχαιωμένο δίκτυο και που ακόμη και το 3G είναι πολυτέλεια σε πολλές περιοχές.

Καθόλου στη πλάκα, είναι απλά τέλειο που μαζί με την επιστήμη και την τεχνολογία κάνει πλέον άλματα και η συνωμοσιολογία.
Είναι η στροφή στην ιστορία που περίμεναν όλοι αυτοί.
Τι κι αν ο εγκέφαλος τους δεν στροφάρει σωστά ούτε με αίτηση.

Οι ψεκασμοί που δεν στέκουν για όποιον έχει παρακολουθήσει έστω και επιδερμικά φυσική πρώτης Γυμνασίου παίζουν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, απλά τους εμπλούτισαν λιγάκι με το HAARP, η ιδέα της αρχαιότητας περί επίπεδης Γης που αποκρούστηκε (από τότε) από τον Πυθαγόρα και τον Παρμενίδη (και η σφαιρικότητα της που εξηγήθηκε από τον Αριστοτέλη και αποδείχθηκε από τον Ερατοσθένη) επανήλθε στο προσκήνιο ξανά στα μέσα του προηγούμενου αιώνα από ανθρώπους με εγκέφαλο που από άποψη συλλογιστικής ικανότητας ανήκει κάπου στο 1400 π.Χ, μεγαλύτερο πισωγύρισμα δηλαδή και από τους ψεκασμούς, αλλά επιτέλους ήρθε η ώρα να πάνε μπροστά και αυτοί.

Τζάμπα αντιστέκονται στους ψεκασμούς που μας κάνουν πειθήνια όργανα (παράδοξο, αφού ψεκάζονται και αυτοί) τόσα χρόνια περπατώντας στον επίπεδο πλανήτη μας; (πάλι καλά που δεν πάνε ποτέ στην άκρη, να πέσουν, να μείνουν πίσω, να έχουμε άλλα…)
Ήρθε η ώρα να κάνουν το άλμα μπροστά!

Πλήθος εντυπωσιακών ορολογιών να παπαγαλίσουν (microchip, nanochip, 5G, RFID, DNA, mRNA…) και να τους δώσουν όποια ιδιότητα θέλουν πιάνοντας σκόρπιες λέξεις από εδώ κι από εκεί, εντυπωσιάζοντας όσους ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν και ανοίγοντας πεδίον δόξης λαμπρόν για την ξεχωριστή ανθρώπινο υποομάδα τους να διαπρέψει στο μόνο που πραγματικά εξέλιξαν, την ασύλληπτη ικανότητα να δημιουργούν αρνητικά σενάρια με τη φαντασία τους.

Όταν η ανθρωπότητα συνολικά-συλλογικά την χρησιμοποιεί για να οραματίζεται και να δημιουργεί/πραγματοποιεί φανταστικά επιτεύγματα (από την πενικιλίνη, τις ακτίνες Χ μέχρι τη μεταφορά ενέργειας από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη και την ανάλυση και μελέτη του γενετικού υλικού μας) που μας προοδεύουν σε όλους τους τομείς, προοδεύουν συνωμοσιολογικά πλέον και αυτοί και χρησιμοποιώντας διαρκώς (εκούσια ή ακούσια) όσα μέμφονται και καταγγέλλουν (εμβόλια που έκαναν σαν παιδιά ώστε να καταφέρουν να μεγαλώσουν, το διαδίκτυο χρησιμοποιώντας μόνο την Google, υπολογιστές που τρέχουν Windows με όλα χύμα, τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης με όλα στον περιηγητή τους ανοιχτά κλπ) προσφέρουν πραγματική υπηρεσία σε όλους τους υπόλοιπους.

Με την έκθεση του εαυτού τους και την ανάπτυξη των τρελών θεωριών τους μας προσφέρουν ένα πολύτιμο, διαδραστικό παράδειγμα του πόσο πίσω (ακόμη και χιλιετίες) θα είχαμε μείνει ως είδος αν χανόμασταν στο θολό τοπίο που μπορεί να σχηματίσει το μυαλό μας όταν το αφήνουμε απλά να συλλέγει στοιχεία χωρίς να το εκπαιδεύουμε να τα επεξεργάζεται σωστά και προς όφελος μας.

* Όλοι οι κακοί, είναι πασίγνωστο αυτό, αρκεί να θυμηθεί κανείς τις ταινίες James Bond ή τον Αστυνόμο Σαΐνη, έχουν το αρχηγείο τους κάπου ψηλά.

#η_συνωμοσιολογία_στα_καλύτερα_της.

Παπαδόπουλοι σε όνομα, Καρανίκες σε νοοτροπία…

Αν πεις πως το πιο συνηθισμένο επίθετο στην Ελλάδα είναι Παπαδόπουλος όλοι θα συμφωνήσουν.
Αν όμως πεις πως η πιο συνηθισμένη νοοτροπία είναι του Καρανίκα πάρα πολλοί θα σε μισήσουν.

Του κάθε Καρανίκα που ζει και κινείται παρασιτικά σα σύγχρονος Γκρούεζας.
Δηλαδή, του κάθε πιστού κομματόσκυλου χωρίς κανένα άλλο προσόν πέρα από το να είναι κολλητός κάποιου που έχει ανέβει ψηλά σε κάποιο κόμμα και κατ’ επέκταση και στη κυβέρνηση, αν αυτό το κόμμα πάρει την εξουσία.

Που όλα είναι κακώς καμωμένα όταν τα κάνουν τα άλλα μαντριά, όταν όμως έρχεται η σειρά του δικού τους και οι τσοπάνηδες τους κάνουν ακριβώς τα ίδια με τους προηγούμενους, αναλαμβάνουν (ανάλογα την περίσταση) είτε να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, είτε να κάνουν θόρυβο για να βρει ευκαιρία να ξεφύγει το αφεντικό τους, είτε να βγάλουν δόντια και να επιτεθούν σε όποιον καταστρέφει την εικόνα του προστάτη τους.

Κάτι που βρίσκει υπόσταση και σε τελείως ατομικό επίπεδο.
Όπου για όλα υπάρχει δικαιολογία αρκεί να τα κάνουμε εμείς κι όχι οι άλλοι.
Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο.
Και που θα υπερασπιστούμε αυτό το αυθαίρετα θεωρούμενο δίκαιο κεκτημένο μας με νύχια και με δόντια.

Κρατώντας σφιχτά στο χέρι την ψήφο ενός κόμματος που δεν μοιάζει να στρέφεται ενάντια σε αυτό το πιστεύω μας και ψηφίζοντας δαγκωτό οποιονδήποτε μας χαϊδέψει τα αυτιά και δεν μας μαλώνει για όσα αρνητικά παρουσιάζουμε σαν χαρακτήρες (πολίτες-πολιτικά όντα)

Γιατί ο κάθε Καρανίκας δεν είναι άτομο αλλά νοοτροπία και είναι γραμμένος βαθιά στο DNA μας και μας κάνει να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, απλά συνδυάζοντας και τον τσοπάνη και το τσοπανόσκυλο.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Τόσα που δεν χρειάζεται να παρατεθεί κανένα.
Αρκούν μερικά δευτερόλεπτα κρυφής αυτοκριτικής για να παρελάσουν από μπροστά μας.

Τι γίνεται λοιπόν όταν έχουμε ένα συνδυασμό αυτών των δυο;

Γίνεται πως έχουμε μια ακόμη συνηθισμένη μέρα και ένα ακόμη επεισόδιο στο σήριαλ «Νεοέλληνες και Ελλάδα» που καταφέρνει να συνδυάζει όλες τις κατηγορίες (κωμωδία, περιπέτεια, θρίλερ, δράμα κλπ ) εκτός από την επιστημονικής φαντασίας γιατί όλα αυτά είναι στο παρόν και πολύ μα πολύ πραγματικά και θα είναι τα ίδια και στο μέλλον.

Έπιασαν λοιπόν 106 φοιτητές στη Πάτρα να έχουν παραδώσει την ίδια εργασία, τους απαγόρευσαν τη συμμετοχή στην εξεταστική Σεπτεμβρίου και όλες οι κομματικές νεολαίες ξεσηκώθηκαν κατά της απόφασης!

Και ειδικά η τοπική ΔΑΠ-ΝΔΦΚ (εκλογές πλησιάζουν, πρώτο κόμμα η μαμά ΝΔ σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ας κάνουμε μια ανέξοδη απόπειρα συλλογής ψήφων) έβγαλε και επίσημη ανακοίνωση κατά των καθηγητών, ένα αχταρμά ηθικολογίας της πλάκας με αναφορές ακόμη και στον Μαρξ(!!!!!) στα πρότυπα των ΣΥΡΙΖοκομματόσκυλων.

Που όποιος τη διαβάσει χωρίς να ξέρει ποιος την έγραψε και δεν σκεφτεί Καρανίκας να πάει για profiler στο FBI.

Εννοείται πως τα συγκεκριμένα νέα κομματόσκυλα το έκαναν τόσο χοντροκομμένα (ανέκαθεν οι λεγόμενοι δεξιοί ήταν μπουνταλάδες σε τέτοια ζητήματα, ίσως γιατί σαν χωρίς έντονη μετάλλαξη συντηρητικό κόμμα που έχει ρίζες στην κοινωνία που φτάνουν πίσω στη τουρκοκρατία κληρονόμησε περισσότερα κοινωνικά στοιχεία τους, αλλά και γενικά τα περισσότερα αναλώσιμα κομματόσκυλα είναι περιορισμένων δυνατοτήτων) που εκνεύρισαν τα μεγαλύτερα τόσο, που για να δείξουν στον τσοπάνη τι καλές υπηρεσίες που παρέχουν, αναγκάστηκαν να ορμήσουν στα μικρά και για παραδειγματισμό τιμώρησαν ένα.

Μεγαλύτερα τσοπανόσκυλα που κάνουν τα ίδια ακριβώς πράγματα αλλά λίγο πιο προσεχτικά. Τόσο που να έχουν και το τσοπάνη ευχαριστημένο αλλά και τα πρόβατα ξέγνοιαστα χωρίς να ξεφεύγουν από το συγκεκριμένο ρόλο τους.
Ελπίζοντας κάποια στιγμή να γίνουν κυβερνητικοί Καρανίκες. Ανεξαρτήτως προσωπικού στιλ…

Όμως παρά αυτό αλλά και όλα τα προηγούμενα, σχεδόν καθημερινά, επεισόδια του μακροβιότερου σήριαλ που προβάλλεται από την ίδρυση σχεδόν του ελληνικού κράτους, από την δολοφονία Καποδίστρια (που δύο υβρίδια τσοπάνη, τσοπανόσκυλου και Νεοέλληνα παρουσίασαν με μια μόνο πράξη όλα όσα έμελε να κληρονομήσει αυτή η κοινωνία) και μετά, εξακολουθείς να έχεις μια μεγάλη μερίδα πολιτών που έχει υποστεί πολιτική λοβοτομή από το σύστημα, πιστεύοντας πως είναι απλά θέμα να βρεθεί ένας καλός πρωθυπουργός, ώστε αυτό να επιβιώνει ευκολότερα…

Έχοντας μια πλειοψηφία, που ξεπερνάει σε αριθμό κατά πολύ όλους τους Παπαδόπουλους της Ελλάδας, να είναι και αυτή που σαν πρόβατο πετιέται στον αέρα και τρομάζει περισσότερο όταν βλέπει πολλά από τα νέα τσοπανόσκυλα που η ίδια εκτρέφει να παραφέρονται και που μένει με το στόμα ανοιχτό και παγωμένη όταν μερικά καταφέρνουν και γίνονται Καρανίκες.

Που όμως κάθε πρόβατο από αυτά, μαζί με όλους τους άλλους, ακόμη και πάρα πολλούς από όσους τώρα καυτηριάζουν το συγκεκριμένο περιστατικό, σε μια άλλη περίσταση θα κάνει  στα υπόλοιπα μέλη, όσο το επιτρέπουν οι δυνατότητες του και η προσωπικότητα του, τα ίδια που κάνουν τα τσοπανόσκυλα και ο τσοπάνης.

Και θα μπορεί να τα κάνει όσο δεν ενοχλεί πολύ τα υψηλά κλιμάκια του συστήματος (δομικά, ώστε να τα εκθέτει όσον αφορά την ανυπαρξία βούλησης τους για την τήρηση των νόμων ή την ανυπαρξία αυτών) ή αυτές τις δυο τάξεις…

Και ενίοτε θα επιβραβεύεται και για τις πράξεις του.
Ή έστω θα του παρέχεται μια βολική δικαιολογία και συγχώρεση…
Με κομψό ή άκομψο τρόπο, ανάλογα το τσοπανόσκυλο..
Όταν θα πλησιάζει η ώρα για το μαλλί και οι τσοπάνηδες θα χρειάζονται όσα περισσότερα μπορούν να μαζέψουν.

Ασχέτως αν δεν καταλαβαίνει πως αν δεν ανήκει έστω στα τσοπανόσκυλα, κάθε φορά που ακούει «ελάτε για μαλλί» αυτός θα βγει κουρεμένος και χωρίς…

Είτε το ένδυμα που θα φτιαχτεί είναι ανοιχτό πουκάμισο ή t-shirt είτε πουκάμισο και γραβάτα με ή χωρίς σακάκι….

Save

Save

Save

Έλληνα δεν σε κάνει το DNA…

-Στη σημαία, στη σημαία, στη σημαία…

-Όχι, όχι, δεν βάζω υπογραφή στην σημαία…

Η απάντηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην προτροπή μιας κοπέλας να της δώσει αυτόγραφο πάνω στην Ελληνική σημαία.

Επειδή κάπου γεννιέσαι αλλά κάτι, κάποιος, οτιδήποτε, γίνεσαι!
Γιατί μπορεί να έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, μπορεί να έχεις 100% ελληνικό DNA με γενεαλογικό δέντρο που χάνεται στο βάθος του χρόνου, αυτό όμως το μόνο που σου δίνει είναι την εμφάνιση, και στην πράξη να κάνεις πράγματα τέτοια που να μην αξίζεις να λέγεσαι Έλληνας και να σε «σώζει» το τι ένα νομικό έγγραφο ορίζει πως λέγεσαι.
Να λέγεσαι αλλά να μην είσαι!

Κι αυτό το παιδί, με τα διαφορετικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, αποδεικνύει κάθε φορά πως, σε αυτά που -στην τελική- μόνο μετράνε και αξίζουν, στο μυαλό και την ψυχή, είναι περισσότερο Έλληνας από πολλούς που απλά έτυχε να γεννηθούν εδώ και να μοιάζουν με την πλειοψηφία του πληθυσμού. Από όποια πλευρά κι αν -αυτοί- βρίσκονται.

Είτε από εκείνη την πλευρά που δεν τους νοιάζει και μισούν τον τόπο τους και όλους όσους καμαρώνουν να είναι και να λέγονται Έλληνες είτε από εκείνη που θεωρούν πως αρκεί το DNA για να τους παρέχει την αποκλειστικότητα στο να λογίζονται μόνο αυτοί ως τέτοιοι και μισούν όποιον δεν τους μοιάζει.
Και μαζί τους, στην βάση της συλλογιστικής τους, να υπολογίζουν -υποχρεωτικά- ως Έλληνες και αυτούς της άλλης πλευράς.
Άκρα φασιστικά-ρατσιστικά από όπου και να τα δεις.

Το DNA όμως -ευτυχώς- δεν είναι «διαβατήριο» για κανένα τόπο και μέρος.
Μόνο το τι κάνεις και τι αυτό σε κάνει, είναι!

Τα γάτο-χρυσόψαρα, οι κλόουν και το τσίρκο…

Γιατί το πρώτο βήμα για την δημιουργία (θα πάρει πάρα πολλά χρόνια) πολιτών που να αξίζουν τον όρο Πολιτικό Ον είναι να κυβερνήσει (μαζί με τον πιθανό εύκαιρο βολικό πρόθυμο) ο ΣΥΡΙΖΑ…

Όχι γιατί είναι διαφορετικό κόμμα και θα φέρει την αλλαγή αλλά γιατί θα καταδείξει πως όλα είναι ίδια, μιας και είναι ο τελευταίος μεγάλος σχηματισμός που μπορεί να προκύψει από το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Γιατί το να βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει το ξεκίνημα μιας μακράς πορείας που στο τέλος της θα έχει δημιουργήσει μια γενιά ικανή να καταφέρει το χτίσιμο του μόνου αδιάβλητου συστήματος που για πολύ λίγο, πολύ παλιά, στο ελάχιστο -ακόμη και με τα αστεία μικρά μεγέθη που μετράμε οι άνθρωποι τον χρόνο- διάστημα που φτάσαμε στο ζενίθ της ποιότητας των πολιτών ως πολιτικά όντα, καταγράφηκε η εφαρμογή του.
Της δημοκρατίας χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς…

Την αφορμή για το άρθρο την έδωσαν τα «παραλειπόμενα» της επίσκεψης του Γκλέτσου στην περιφέρεια Κέρκυρας.

Άρθρο που εξηγεί γιατί το να βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αφετηρία μιας πολύ μακράς μα αναγκαίας πορείας, που στο τέλος όμως ενδέχεται να δημιουργήσει σοβαρούς πολίτες που δεν θα θέλουν να είναι πλέον απλά ψηφοφόροι.

Άρθρο που εξηγεί πως πρέπει να βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι για κάποιον ιδεολογικό λόγο αλλά μόνο και μόνο γιατί αυτό το κόμμα έτυχε να είναι το τελευταίο μεγάλο σε μέγεθος κατασκεύασμα που το υπάρχον σύστημα που συγκροτούμε όλοι μας, μπορεί να δημιουργήσει.

Ο «τελευταίος των Μοϊκανών»…. μέσα σε μια πολιτική σκηνή που μοιάζει με τσίρκο…
Τσίρκο με πολιτικούς κλόουν στον ρόλο των ζογκλέρ μα και των θηριοδαμαστών όπου τα ζώα είναι τόσο χαζά που πληρώνουν για να είναι και θεατές.

Ο Γκλέτσος λοιπόν (που σαν δήμαρχος είναι κορυφή) έκανε και κόμμα και πήγε και επισκέφτηκε την αντί-περιφερειάρχη Κέρκυρας.
Είπε τον Τσίπρα πρόεδρο του 15μελούς σε αναπαραγωγή ενός βαρετού πλέον και πολυ-χρησιμοποιημένου παραλληλισμού, δείχνοντας κι αυτός τις παθογένειες αυτού που θέλει να εξοστρακίσει, οι άλλοι παριστάμενοι μιας και ήταν του ΣΥΡΙΖΑ θίχτηκαν και αντέδρασαν, αυτός είναι οξύθυμος, τα πήρε κι έγινε ο κακός χαμός.
Λίγο και οι κάμερες, λίγο και το κρύο άναψαν τα αίματα.
Κλάϊν Μάϊν που λέμε και οι της εποχής μου.

Το ζουμί όμως της υπόθεσης είναι άλλο.
Και δείχνει τι τσίρκο παρακολουθούμε και τι κλόουν ντυμένοι θηριοδαμαστές, γυρνάνε μέσα και γύρω από την πολιτική σκηνή.
Με θεατές στις κερκίδες τα ίδια τα ζώα, να εναλλάσσονται ανά ομάδες και να πληρώνουν και εισιτήριο για να παρακολουθούν ουσιαστικά τους εαυτούς τους, οπότε στο τέλος της ημέρας το ταμείο του τσίρκου να είναι πάντα γεμάτο. Ανεξάρτητα ποιος κλόουν υποδύεται τον θηριοδαμαστή.

Ευτυχώς γι αυτούς, αντί για θηρία (έστω εξημερωμένα) έχουν να διαχειριστούν ένα υβρίδιο ζώου. Με σώμα οικόσιτης γάτας και κεφάλι χρυσόψαρου.

Γατάκι που όταν παίζει μοιάζει και συμπεριφέρεται σαν μεγάλο και σπουδαίο αιλουροειδές αλλά στα ζόρικα αποδεικνύει πόσο «λίγο» είναι και πόσο ατομικιστικά λειτουργεί, ενώ σαν χρυσόψαρο μπορεί να μοιάζει τεράστιο αν το δεις πίσω από την γυάλα που το έχουν κλεισμένο, όμως δεν παύει να είναι ένα μικρό ψαράκι που η μνήμη του αλλοιώνεται μετά από 3 μήνες (τα 3 δευτερόλεπτα είναι μύθος) οπότε είναι εύκολο για τους ίδιους να του παρουσιάζονται σαν καινούργιοι και να ξεχνάει ο,τι κι αν έχουν κάνει και πει!

Γάτο-χρυσόψαρο που το βάζουν στην σκηνή να «παίξει» τον εαυτό του για λίγο και μετά πληρώνει για να δει το ίδιο με αυτό που έπαιζε, ενώ όποτε το ξανά-φωνάζουν πηγαίνει και πάλι…(σαν τους συμβασιούχους για παράδειγμα….)

Γι αυτό ακόμη και οι καλοί δήμαρχοι, αφήνουν συνήθως κάποια έργα για το τέλος της θητείας τους. Γιατί το γάτο-χρυσόψαρο εύκολα θα πιστέψει όποιον κι αν θελήσει να οικειοποιηθεί το έργο έτσι κι αυτό έχει γίνει πιο νωρίς, ακόμη κι αν αυτός ο άλλος το πολεμούσε όσο κατασκευαζόταν (όπως έγινε -αφαιρούμε τον όρο καλός δήμαρχος- με την ανάπλαση της παραλίας της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα)…

Επίσης τρώει οτιδήποτε τρώγεται (ακόμη και αμάσητα ψέματα) και όπως όλα τα ψάρια τρέφεται οπορτουνιστικά και δεν σταματάει όσο συνεχίζει κάποιος και του δίνει, κάνοντας το γατίσιο σώμα του να μοιάζει με τον Γκάρφιλντ κι έχοντας κρυφό ίνδαλμα του κάποιον από τους ευτραφείς κλόουν της παράστασης του τσίρκου…

Πάμε τώρα να ρουφήξουμε το ζουμί…

Είπε λοιπόν η ανεκδιήγητη αντί-περιφερειάρχης στην προσπάθεια του κομματικού εγκεφάλους της να φουσκώσει το θέμα (σαν κακή αναπαραγωγή του γνωστού ανέκδοτου με τον κυνηγό) πως η ελληνική πλευρά πήρε το σήμα από το πλοίο νωρίς αλλά το έκρυψε και περίμενε το πλοίο να βγει από τα ελληνικά χωρικά ύδατα γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση.

Εξέπεμψε δηλαδή σήμα ένα πλοίο στα VHF και σε μια ακτίνα περίπου 100 (μπορεί και παραπάνω χιλιομέτρων) σε μια θαλάσσια περιοχή που μοιάζει με την Τσιμισκή σε ώρα αιχμής και κινητοποιήθηκε τόσο γρήγορα το διαλυμένο κατα τα άλλα κράτος που ρίξαμε πάνω ο,τι τεχνικό μέσο διαθέτουμε, προλάβαμε μπλοκάραμε το σήμα για να μην το λάβει κανένας άλλος και περιμέναμε να βγει από την Ελλάδα.
Κάναμε jamming και στα κινητά για να είμαστε σίγουροι και μπορεί να βγήκαν στα παράθυρα οι υπεύθυνοι και να φυσούσαν προς τα πάνω για να ενισχύσουν τον νοτιά και να φύγει το πλοίο μια ώρα αρχύτερα…

Αυτοί οι γελοίοι λοιπόν ετοιμάζονται να διαδεχθούν τους άλλους γελοίους που ακόμη και τώρα που γράφεται το κείμενο, δεν είναι σίγουροι πόσοι άνθρωποι από αυτούς που πλήρωσαν εισιτήριο ήταν πάνω στο πλοίο. Λογικό, αφού σίγουρα ποτέ δεν θα πήγε κάποιος κρατικός φορέας να ελέγξει σε ανύποπτο χρόνο ένα επιβατηγό και αν τηρούν τις προβλεπόμενες διαδικασίες, ώστε σε περίπτωση που χρειαστεί να ξέρουν.

Τέτοιοι αστείοι ετοιμάζονται να διαδεχθούν άλλους αστείους που ποτέ δεν έκαναν έναν έλεγχο σε ανύποπτο χρόνο στο αν οδηγοί κοιμούνται στο γκαράζ ενός πλοίου με ο,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται και ποτέ δεν επέβαλαν ποινή και μέτρα ώστε αυτό να μην συμβαίνει.

Οι αστείοι θα δώσουν την θέση τους σε άλλους αστείους.
Οι κλόουν θα αντικαταστήσουν τους κλόουν, με μόνη αλλαγή τις χρωματικές επιλογές στο μακιγιάζ. Στο ίδιο τσίρκο….

Με την βοήθεια άλλων αστείων κλόουν που εμφανίζονται διαρκώς στην είσοδο ζητώντας εργασία στο τσίρκο και όταν καταφέρνουν και μπαίνουν στην σκηνή και ανάλογα με το πρόγραμμα του τσίρκου, θα παίξουν για τα ανάλογα γάτο-χρυσόψαρα που θα παρακολουθούν τα άλλα.

Τόσο δεμένοι κι αυτοί με το τσίρκο που όλοι, ανεξάρτητα τι λένε πως πρεσβεύουν, ακόμη κι αν αυτοί που μπαίνουν στην κεφαλή έχουν αγαθές προθέσεις σε θεωρητικό επίπεδο, νιώθουν την ανάγκη να πάρουν κάποιους από τους βοηθούς των πρωτοκλασάτων κλόουν που για διάφορους λόγους έχασαν την θέση τους, πιστεύοντας πως αυτοί ξέρουν πως να τους οδηγήσουν στην σκηνή και στα φώτα της παράστασης και πως δεν θα πάει χαμένη η προσπάθεια τους, την ώρα που με την επιλογή τους αυτή, απλά αυτό-ακυρώνονται !

Γι αυτό και ο κλόουν Δημάρ πήρε βοηθούς από τον Πασόκ, γι αυτό και ο κλόουν Ανέλ πήρε δοκιμασμένους από τον ΝΔ, γι αυτό και ο κλόουν Ποτάμι παίρνει από όπου βρει, αναιρώντας πριν καν το Καλημέρα την βασική ρητορική της ύπαρξης τους. Πως θέλουν δηλαδή να αλλάξουν την παράσταση και γι αυτό δεν θα χρησιμοποιήσουν βοηθούς από τα παλιά.

Φυσικά, μιας και γάτο-χρυσόψαρα που πληρώνουν για να δουν τους εαυτούς τους είναι το κοινό που απευθύνονται, το τι λένε δεν έχει καμιά σημασία και θα κάνουν κι αυτοί την εμφάνιση τους στην σκηνή για ένα σύντομο έστω πέρασμα.

Άσχετα αν οι βοηθοί είναι εν δυνάμει βασικοί υποψήφιοι να επιστρέψουν στην υποτιθέμενη πιο ασφαλή αγκαλιά του κλόουν που τους πρώτο-προσέλαβε κι είναι χρόνια στο κουρμπέτι, με την παραμικρή αφορμή. Είναι και το συναισθηματικό δέσιμο που έχουν τόσα χρόνια σαν βοηθοί του πρώτου, που δεν σβήνεται εύκολα…

Οπότε το πρώτο βήμα για να ξεκινήσουν να αντιλαμβάνονται σιγά σιγά τα γάτο-χρυσόψαρα πως
α) αυτό το τσίρκο είναι έτσι δομημένο που δεν έχουν σημασία οι ικανότητες όσων εργάζονται σε αυτό
β) πως όλοι όταν καταλήγουν στην σκηνή φοράνε το ίδιο κλασικό μακιγιάζ κλόουν στο πρόσωπο και (το πιο σημαντικό)
γ) πως τον ρόλο και του ζώου και του θεατή τον παίζουν αυτά,
είναι να πέσει στην κεντρική σκηνή και η τελευταία μεγάλη ομάδα κλόουν που μπορούσε να δημιουργηθεί, παίρνοντας μαζί της και κάποιον από τους καινούργιους

Τότε τα εθισμένα γάτο-χρυσόψαρα θα αρχίσουν να σχηματίζουν την σκέψη πως η παράσταση μάλλον επαναλαμβάνεται, αφού θα διαπιστώσουν πως η σκηνή του κλασικού τσίρκου είναι κυκλική με μια μικρή και εύκολα ελεγχόμενη είσοδο και πως θα ξαναφέρουν μπροστά τους παλιούς και δοκιμασμένους, απλά γιατί δεν θα έχουν άλλη επιλογή.

‘Όταν αυτό θα έχει εντυπωθεί για τα καλά στον εγκέφαλο τους (όσο δύσκολο κι αν είναι για τα χρυσόψαρα αυτό) και θα αρχίσουν να το κληροδοτούν μέσω του DNA στους απογόνους τους σαν γνώση, κάποια στιγμή θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται και το προφανές. Πως το ξήλωμα του τσίρκου και η αντικατάσταση του από κάτι διαφορετικό, είναι η μόνη λύση.

Και τότε θα ξεκινήσει η μακρά πορεία από την συνειδητοποίηση του παραπάνω, στο να καταλάβουν ποιος είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να συμβεί αυτό. Ποιος είναι ο μόνος μακρύς δρόμος για να εξαφανίσουν το τσίρκο και να φτιάξουν κάτι υγιές, όπου το αστείο και άσχημο και χαζό υβρίδιο ζώου θα έχει πάψει να υπάρχει.

Και πως θα πάρει πολύ χρόνο για τον απλούστατο λόγο πως δεν μπορούν τα ίδια τα γάτο-χρυσόψαρα να γίνουν κάτι άλλο. Η εξέλιξη των ειδών άλλωστε συμβαίνει πολύ αργά και οι αλλαγές δεν είναι καν ορατές σε έναν παρατηρητή που έχει τον χρονικό περιορισμό να παρακολουθήσει μόνο μια νέα γενιά να παίρνει την θέση της παλιάς.

Όταν λύσουν και αυτό το εγωιστικό θέμα με ολίγη από ματαιοδοξία που θα προκύψει και καταλάβουν πως δεν γίνεται να είναι οι ήρωες που θα πάρουν την δόξα, στην ίδια βάση που και όποιοι κλόουν μπουν στο τσίρκο δεν γίνεται να προσφέρουν διαφορετική παράσταση, θα έχουν ανοσοποιηθεί πλήρως σε κάθε νέο κλόουν που θα υπόσχεται να τους οδηγήσει σε κάτι καινούργιο και τότε θα αντιληφθούν και τον τρόπο που μπορεί να συμβεί αυτό…

Στο πολύ μέλλον και δια μέσω μιας προκαθορισμένης πορείας της δικής μας και των επόμενων γενιών, που θα οδηγήσει μπροστά στον ένα και μοναδικού δρόμο, ώσπου να έρθει η εποχή που μια γενιά θα αποφασίσει να τον ακολουθήσει, ώστε μια επόμενη να κάνει τα εγκαίνια του καινούργιου, που δεν θα μοιάζει σε τίποτα και δεν θα έχει τις εγγενείς παθογένειες αυτού του τσίρκου.

Άλλωστε εδώ φτάσαμε μέσα από «προσπάθεια» πολλών γενιών και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε συνειδητοποιημένα είναι να επιταχύνουμε τις εξελίξεις ώστε να έρθει λίγο πιο κοντά η στιγμή εκείνη που στο πολύ απώτερο μέλλον, να έχουν κάποιοι την ικανότητα να πάνε λίγο παραπέρα και κάποιοι επόμενοι τους την δυνατότητα να βλέπουν τις αναφορές σε κόμματα και οπαδούς τους και τσίρκο και κλόουν και γάτο-χρυσόψαρα, μόνο στα βιβλία ιστορίας.

προσθήκη στις 8/1/2015
Το πόσο εύκολα πηδάνε από κόμμα σε κόμμα και από «ιδεολογία» σε «ιδεολογία» (ακόμη κι αν πρέπει να κάνουν άλμα από την μια πλευρά στην άλλη) οι υποψήφιοι «κλόουν» όσον αφορά τις εκλογές που έρχονται, αρκεί να έχουν μια θέση στο τσίρκο, δείχνει πόσο καλά γνωρίζουν πως απευθύνονται σε μια πλειοψηφία απόλυτα ανεπαρκών πολιτών.

Save

Το DNA μας η ΕΠΟ κι ο Ρανιέρι…

Photo credit: Jean-François Chénier / Foter / CC BY-NC

Edit: (2/5/16) Αυτό το άρθρο είχε γραφεί με την αποχώρηση-απόλυση του Κλαούντιο Ρανιέρι από την εθνική ομάδα, στις 16/11/2014 και τώρα, στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Αγγλίας από την μικρομεσαία Λέστερ, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και από μια πιο γενικευμένη ματιά, περιγράφει και κάποιες από τις αιτίες για την  γενικότερη κατάσταση της χώρας.
Μικρομεσαίας Λέστερ που προπονεί ο «αποτυχημένος», ο «άσχετος», ο «βλάκας», ο «αστείος» και άλλα πολλά που τα φερέφωνα-παπαγαλάκια του συστήματος, δημοσιογράφοι χωρίς διάθεση να αγγίξουν τα κακώς κείμενα και πολίτες που τρώνε οτιδήποτε τους σερβίρουν χρησιμοποιούσαν στις αναφορές τους…

Είναι αστείο να διαβάζεις σκέψεις και αγωνιστικές αναλύσεις για το τι φταίει και παρουσιάζει αυτή την εικόνα η εθνική, που έφτασε στο σημείο να χάσει από τα Νησιά Φερόε εντός έδρας (πιο χαμηλά κυριολεκτικά δεν γίνεται)
Όταν είναι τόσο μα τόσο απλό…

Τώρα απλά δικαιώνονται Ρεχάγκελ και Σάντος που σαν ξένοι γνώριζαν αυτό που εμείς θέλουμε να παραβλέπουμε και κρατούσαν τους παππούδες για όσο μπορούσαν περισσότερο.

Αυτούς που μέσα από συγκυρίες είχαν φτάσει να δουν ένα όνειρο που ούτε σαν σκέψη δεν τους περνούσε ποτέ από το μυαλό να αρχίζει να αποκτά υλική υπόσταση και που δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έβαλαν έξτρα προσπάθεια, έξτρα εγωισμό, έξτρα πείσμα και δεν το άφησαν να ξεφύγει. Του έδωσαν σάρκα και οστό πετυχαίνοντας αυτοί, όχι άλλοι, αυτοί, όχι οι προηγούμενοι, αυτοί, όχι οι δίπλα τους, αυτό που είναι και θα παραμείνει η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού. Έγιναν οι κατακτητές της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.

Αυτό προστάτευαν τόσα χρόνια που συνέχιζαν να παίζουν. Το δικό τους κατόρθωμα. Το τέκνο της δικής τους αθλητικής προσπάθειας. Για τον ατομικό εγωισμό τους ο καθένας και την ατομική υστεροφημία τους έβαζαν στην άκρη όσα αρνητικά είχαν και όσα τους χώριζαν και πάντα προσπαθούσαν, παρασέρνονταν και όσους νέους ήταν δίπλα τους. Μέχρι και τον τελευταίο χορό της τελευταίας μικρής ομάδας γερόλυκων, στο τελευταίο μουντιάλ.

Άλλωστε για ποδοσφαιριστές μιλάμε. Δεν είναι οι Rolling Stones να συνεχίζουν να κυλάνε στο χορτάρι μέχρι τα 80 τους…
(και οι ένας-δυο που απέμειναν δεν καθιστούν ομάδα. Μέχρι τρεις δεν θεωρούνται ομάδα -και σωστά- ούτε από δικτατορικά καθεστώτα)

Αυτό είναι που δεν έχουν οι καινούργιοι και που περιγράφει και μια νοοτροπία, βαθιά ριζωμένη στο DNA μας…Να στηριζόμαστε στα λόγια σε όσα πετυχαίνουν οι πρόγονοι μας, λες και εξαιτίας των δικών τους κατορθωμάτων θα μας φοβηθεί ή θα χαριστεί κανένας στο παρόν χωρίς να προσπαθήσουμε….
Να κρατάμε αυτό που πέτυχαν οι προηγούμενοι μόνο για να φτιάχνουμε άκοπα την δική μας εικόνα απέναντι σε τρίτους, χωρίς να νιώθουμε την ανάγκη να το προστατεύσουμε…

Έφυγαν οι παλιοί λοιπόν και οι επόμενοι δεν έχουν πλέον κανένα δέσιμο με αυτό που εκείνοι είχαν πετύχει. Δεν είναι θέμα ταλέντου, ούτε οι προηγούμενοι ήταν άλλωστε τίποτα σπουδαίοι μπαλαδόροι. Ίσα ίσα που οι καινούργιοι είναι περισσότερο ταλαντούχοι. Από μέτριοι μέχρι καλοί παίχτες ήταν, με υπερτονισμένο όμως τον εγωισμό τους, που λειτουργούσε ως ωθητήρας και ασπίδα ταυτόχρονα.

Το είπε άλλωστε χωρίς να κατανοεί την αιτία ο Τοροσίδης στις δηλώσεις του αμέσως μετά το παιχνίδι. Που είναι απόλυτα λογικό και ανθρώπινο να μην το κατανοεί. Τα αρνητικά και τα θετικά μας, χρειάζεται ένας τρίτος να τα παρουσιάσει και να τα χειραγωγήσει….

«….Απέναντι σε μια τέτοια ομάδα δεν μπορεί να μην πολεμάς, τέσσερα ματς δεν πολεμάμε. Χάθηκε η μαγιά που υπήρχε σε αυτή την ομάδα….Δεν μπορεί να σου φταίει τίποτα άλλο (κόσμος, διοίκηση, προπονητής) όταν χάνεις απ’ τα Νησιά Φερόε….Και στα τέσσερα ματς που έχουμε παίξει μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε… Έχουμε μιλήσει πολλές φορές μεταξύ μας, αλλά δυστυχώς δεν αλλάζει κάτι. Απορώ… Τουλάχιστον παλιά πολεμούσαμε. Δεν παίζαμε μεγάλη μπάλα, αλλά τα καταφέρναμε, ήμασταν συμπαγείς…Δεν έχω εξήγηση…»
http://www.protothema.gr/sports/article/426658/torosidis-sostes-oi-apodokimasies-tou-kosmou/
http://www.skygoal.gr/ethniki-omada/torosidis-kai-me-to-xorio-mou-na-paixoume-tha-xasoume.html

Γιατί δεν είμαστε λαός της συνέχειας. Δεν νιώσαμε ποτέ την ανάγκη να προστατεύσουμε αυτό που μας αφήνουν οι προηγούμενοι, πόσο μάλλον να το βελτιώσουμε. Δεν θεωρούμε δικό μας αυτό που κληρονομούμε…Δεν καθίσαμε ποτέ στους ώμους της ιστορίας που παραλαμβάνουμε για να χτίσουμε κάτι πιο ψηλό και ισχυρό και ωραίο, παρά μόνο όταν θέλουμε να την πούμε στους άλλους…
Γι αυτό και δεν είμαστε λαός που θα προγραμματίσει και θα βάλει μακροχρόνιους στόχους και θα περιμένει υπομονετικά τα αποτελέσματα. Να συνεχίσουμε αυτό που πέτυχαν….»οι άλλοι…..;» Θα αστειεύεσαι !!

(Θα ήταν απλά χάσιμο χρόνου να αρχίσει να απαριθμεί κάποιος παραδείγματα από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα)

Με χαμένο λοιπόν αυτό που οι παλιοί πρόσφεραν (πρώτα για τους εαυτούς τους και κατ επέκταση για την ομάδα) και χωρίς τον καθοδηγητή που θα ρίξει μερικές ψυχολογικές σφαλιάρες ανοίγοντας μια ολότελα λευκή σελίδα ώστε να ξυπνήσει στους καινούργιους τον δικό τους ατομικό εγωισμό, έμειναν μόνο τα αρνητικά στοιχεία να υπερτονίζονται…

Να φοράμε τις δάφνες των προηγούμενων απλά για να γίνουμε τζάμπα μάγκες για όσο διατηρείται η φόρα που έχει αποκτηθεί από την προσπάθεια τους, χωρίς να αισθανόμαστε πως είναι και δικό μας αυτό που πέτυχαν και πως πρέπει να το υπερασπιστούμε. Ίσα ίσα που στο πίσω μέρος του μυαλού μας ξοδεύουμε ενέργεια σε ζηλόφθονα συναισθήματα, άσχετα με το τι παρουσιάζουμε προς τα έξω…

Αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» είναι το μόνο που διαθέτουν σε αφθονία όσοι ξεκίνησαν να παίζουν τον Σεπτέμβριο στην νέα αναγκαστική σελίδα της Εθνικής. Και εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ» βασισμένο όχι σε δικό τους επίτευγμα, αλλά σε κληρονομιά.

Αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» που θα ακούσει ακόμη και σήμερα ο αστυνομικός από τον λεφτά γιο που σκοτώνοντας την ώρα του κοπροσκυλιάζοντας θα κάνει τροχαία παράβαση, με το αγορασμένο από τον ιδρώτα (τίμιο ή όχι δεν έχει σημασία) του πατέρα του, ακριβό αυτοκίνητο.

Αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» του με πλαστά πτυχία γενικού γραμματέα του τάδε οργανισμού που πήρε την θέση όχι γιατί την άξιζε, αλλά γιατί είναι κομματόσκυλο.

Ίδιο και απαράλλαχτο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ/ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς» που θα ακούσεις να χρησιμοποιεί κάποιος που επικαλείται όσα οι αρχαίοι πέτυχαν, λες και είναι κάποιο όχημα που κινείται με αέναη ενέργεια και δεν χρειάζεται τροφοδοσία από μέρους του.

Γι αυτό ήταν δεδομένο πως θα αποτύγχανε ο Ρανιέρι σε αυτή την μετάβαση.
Επειδή μάνατζερ εσκεμμένα και παίκτες παρασυρμένοι από νοοτροπία και τους πρώτους, έκαναν παιχνίδι πάνω σε επιτεύγματα άλλων και δεν είναι το στυλ του προπονητή που θα τον ένοιαζε να σουλουπώσει ένα μπάχαλο, όπως έκαναν οι δυο προηγούμενοι.

Με την πλήρη ανυπαρξία της ΕΠΟ που δεν φρόντισε να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Όμως κι αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε…
Δεν ήταν της τωρινής διοίκησης άλλωστε οι προηγούμενες επιτυχίες…
Ακόμη και τον Σάντος και την «φόρα» της ομάδας μέχρι το μουντιάλ, στην ουσία τα κληρονόμησε από την προηγούμενη διοίκηση. Γι αυτό και τον «έφυγε»….
(κι ο ίδιος έβλεπε τι θα συμβεί και ήταν φανερό πως δεν είχε διάθεση να μείνει…)
Με αποτέλεσμα να ισχύουν στο 100% και για τον Σαρρή (τώρα τον Γκιρτζίκη) όσα αναφέρθηκαν παραπάνω….

Μέχρι και πρόεδροι μπήκαν φανερά στον καταρτισμό της ενδεκάδας…Καθόλου απίθανο και πολιτικοί. Γιατί πρέπει να είναι αφελής όποιος για παράδειγμα πιστεύει πως ήξερε ή πρόλαβε να μάθει ή έστω να δει ο Ρανιέρι ποιος είναι ο Μάνταλος, που ξεκίνησε στην αρχική ενδεκάδα της εθνικής στο πρώτο παιχνίδι, χωρίς να έχει παίξει ούτε έναν επίσημο αγώνα στην Β εθνική με την ΑΕΚ…

Με το καλημέρα ξεκίνησαν τα σκονάκια και από μια απλή ανάγνωση της μέχρι τώρα πορείας του Ρανιέρι, είναι προπονητής που τον ενδιαφέρουν τα χρήματα εξίσου (αν όχι περισσότερο) με την υστεροφημία του.
Το πως θα την κάνει όσο πιο γρήγορα μπορεί, χωρίς όμως να χάσει και δεκάρα από το συμβόλαιο του κοιτούσε σχεδόν από την αρχή, γιατί από την πρώτη στιγμή κατάλαβε που ήρθε (το κάνουν ξεκάθαρο κάποιες ατάκες του) και τι θα αντιμετωπίσει.
Όποιος λοιπόν κατηγορεί τον Ρανιέρι για την εικόνα της ομάδας, ας το ξανασκεφτεί…Δεν είχε ομάδα να διαχειριστεί, αλλά κάτι άλλο…που δεν τον ένοιαζε και καλά έκανε!

Την ίδια εικόνα άλλωστε θα παρουσιάσει και ο επόμενος αν
α) δεν είναι λίγο πιο «λιμανίσιος» και αρκεστεί στο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο του, χωρίς να τον νοιάζει για την υστεροφημία του ώστε να απειλήσει να τους ξεμπροστιάσει όλους, μπας  και λουφάξουν
β) δεν φροντίσει να μάθει μερικά πράγματα για τον χαρακτήρα μας και ποια κουμπιά των παικτών να πατήσει, ώστε να πυροδοτήσει ατομικά στον καθένα όσα -ακόμη κι αν φαντάζουν αρνητικά στα μάτια του- θα δώσουν καινούργια ώθηση σε μια καινούργια, αποκομμένη από την μέχρι τώρα πορεία, προσπάθεια.

Μέχρι τον επόμενο κύκλο της ιστορίας που ένας άλλος Ρανιέρι και κάποιοι άλλοι παίκτες και κάποιο άλλο προεδρείο της ΕΠΟ, για τους λόγους που αναφέρθηκαν, θα χάσουν εντός έδρας από το Λιχτενστάιν…

Υ.Γ.
Πριν το Euro του 2004 είμασταν ανυπόληπτοι ποδοσφαιρικά, οπότε δεν ήταν και έντονες οι καμπύλες στα σκαμπανεβάσματα μας. Με 10-0 φύγαμε απο το μουντιάλ των ΗΠΑ to ’94 και το περάσαμε χαβαλέ…. Τώρα που πέσαμε από ψηλά και γδούπος ακούστηκε και πόνεσε!!!
Περαστικά μας…