Στον Google Chrome ξεκίνησαν εδώ και καιρό δοκιμές με τυχαίες ενημερώσεις μιας λειτουργίας που μπλοκάρει τα tracking cookies, τα κούκις παρακολούθησης που «κατεβαίνουν» στον browser κατά την περιήγηση του χρήστη στο διαδίκτυο κάθε φορά που αυτός επισκέπτεται μια ιστοσελίδα.
Λειτουργία που από το δεύτερο εξάμηνο του 2024 θα ισχύσει καθολικά με την ονομασία Privacy Sandbox.
Πρώτη ανάγνωση, για την ασφάλεια μας όπως διατείνεται ο τεχνολογικός γίγαντας.
Η… δεύτερη ανάγνωση κρύβεται στο «The company’s broad idea is to relay anonymized user browsing data to advertisers, which in turn can use Google-provided APIs to conduct their ads business in a way that better protects user privacy.» (Από σχετικό άρθρο του The Verge.)
Που μεταφράζεται: Η γενική ιδέα της εταιρείας είναι να μεταβιβάζει ανώνυμα δεδομένα περιήγησης των χρηστών στους διαφημιστές, οι οποίοι με τη σειρά τους μπορούν να χρησιμοποιούν τα API που παρέχει η Google για να διεξάγουν τις διαφημιστικές τους δραστηριότητες.
Όχι, τo «με τρόπο που προστατεύει καλύτερα το απόρρητο των χρηστών» δεν ξέχασα να το μεταφράσω, απλά το φαγητό που με τα΄ΐζουν το προτιμώ χωρίς πολλές σάλτσες.
Το πρώτο της σχετικό API εξάλλου (το Topics API) είναι ήδη σε εξέλιξη και διαθέσιμο για δοκιμές από τον Σεπτέμβριο.
O πραγματικός λοιπόν λόγος που προχωράει -με αυτόν τον τρόπο- στο να βγάλει τα ψηφιακά μπισκοτάκια παρακολούθησης όλων των άλλων από τον… φούρνο της, συνοψίζεται στις δυο παρακάτω φράσεις: «Αll cookies belong to us» και το κλασικό: Joey, Google, Doesn’t Share FOOD!
Και ένα βιντέακι απόλυτα περιγραφικό γιατί πηγαίνει και λίγο παραπέρα:
Βγήκε ο νυν υπουργός οικονομικών να πει τα μόνιμα, δακρύβρεχτα, σοβαροφανή τσιτάτα που λένε όλοι, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, με αφορμή το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.
Αν ήθελαν τα κόμματα – κυβερνήσεις να σταματήσει η φοροδιαφυγή θα ξεκινούσαν από το απλό. Έσοδα μείον έξοδα και φορολόγηση αυτού που μένει.
Γιατί τα έξοδα δεν είναι «χαμένα» χρήματα για το κράτος. Τα έξοδα σημαίνουν αποδείξεις σε όλα, κίνηση χρήματος, αγορά προϊόντων – υπηρεσιών (δηλαδή ΦΠΑ για το κράτος).
Τα κόμματα όμως και οι κυβερνήσεις που αυτά δημιουργούν θέλουν να υπάρχει αυτή η κατάσταση γιατί όσο πιο πολύπλοκο ένα σύστημα τόσο λιγότερο υπόλογοι είναι για την όποια ανικανότητα τους.
Το θέλουν και για έναν άλλο λόγο, εξίσου σημαντικό.
Για να δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης και συνδιαλλαγής (ψηφοθηρικής) με τους πολίτες που ψηφίζουν.
Γιατί αν δεν «απειληθεί» μια εργασιακή ομάδα με ένα άδικο μέτρο ή σε άλλη περίπτωση με ένα μέτρο που θα της αφαιρέσει την άνεση να βγάζει μαύρο χρήμα πως θα «εξαγοράσει» μια κυβέρνηση τις ψήφους όσων «τρώγονται» για εκδίκηση ή των υπολοίπων που τρώνε τον σανό περί δικαιοσύνης και ισονομίας;
Πως θα «εξαγοράσει» και τις ψήφους αυτής της ομάδας με μια πιο… συγκαταβατική στάση και έναν συμβιβασμό που θα κάνει την αδικία πιο υποφερτή ή (στη δεύτερη περίπτωση) με ένα κρυφό, περίτεχνο παραθυράκι που θα επιτρέπει την διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης;
Επίσης πως θα παίζει το δικό της χαρτί και η αντιπολίτευση;
Πως θα εξαγοράζει και εκείνη ψήφους περνώντας στον κόσμο πως πρέπει να ψηφιστεί για να έρθει στην εξουσία και να διορθώσει τα κακώς κείμενα;
Με το απλό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί το απλό το ξεγυμνώνει από την όποια επίφαση πως τα πράγματα δεν μπορούν να είναι απλά και πως μας είναι απαραίτητοι όλοι αυτοί οι οποίοι μοχθούν καθημερινά για μια καλύτερη καθημερινότητα για εμάς.
Το απλό απλά το εφαρμόζεις και επειδή όσο πιο απλό κάτι τόσο πιο κοντά στην τελειότητα πως να πουλάνε μετά όλοι αυτοί, με αντάλλαγμα τις ψήφους των πολιτών, τους εαυτούς τους και τα κόμματα τους και τις ιδεολογίες τους ως κάτι νομοτελειακά απαραίτητο;
Και τι να κάνουν μετά οι περισσότεροι από αυτούς στις κεφαλές των κομμάτων αφού είναι ανεπάγγελτοι, κλέφτες να γίνουν;
Και πως να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα τους και οι άλλοι που βλέπουν τη βουλή ως χώρο οικονομικής αποκατάστασης (και ίσως και εξαργύρωσης των αγώνων τους) γινόμενοι μάλιστα χειρότεροι Χιτλερίσκοι και από αυτούς των πατροπαράδοτων συστημικών κομμάτων;
Υ.Γ.
Αυτό το περιβάλλον εκμεταλλεύτηκε και ο νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και βγήκε στο προσκήνιο μέσα από το πρώτο κόμμα που βρήκε εύκαιρο και μπήκε, όχι για να φέρει κάτι λογικό και απλό αλλά για πλασάρει τον με τη σειρά του τον εαυτό του ως απαραίτητο.
Γι αυτό και δεν έχει ακουστεί από το στόμα του ούτε μία συγκεκριμένη πρόταση πάνω στο οτιδήποτε και ας χοροπηδάνε ακόμη από χαρά όσοι τον ψήφισαν.
Εξάλλου, συνηθισμένοι όπως είμαστε τόσα χρόνια ως σύνολο στο δεύτερο συνθετικό ως οι παθητικοί σε αυτή τη σχέση πολιτικών πολιτών, όταν αρχίσει να κοπάζει το χοροπήδημα και καταλήξουν στο πήδημα τους από το άτομο με το οποίο νόμιζαν πως θα αλλάξουν το υπάρχον σύστημα η έκπληξη τους και η απογοήτευση τους θα είναι στιγμιαία.
Πως να υπάρξει όμως κάτι διαφορετικό όταν ως σύνολο που κάνουμε αυτά των προηγούμενων άρθρων κάνουμε ανθρώπους τα τίποτα όπως αυτά προηγούμενων άρθρων;
Χάσανε λέει τις οδηγίες συντήρησης του Καλατράβα. Δεν τις έχασαν, απλά δεν τις κράτησαν. Έχει διαφορά.
Δεν τις κράτησαν γιατί είναι άχρηστοι και ούτε που περνούσε από το μυαλό τους πως κάτι χρειάζεται όντως τακτική επίβλεψη και πως ειδικά κάτι τόσο τεχνικά περίπλοκο θα θέλει και ειδικές οδηγίες συντήρησης.
Εάν περνούσε θα τις αναζητούσαν μετά από 5, 6, άντε 10 χρόνια και όχι τώρα που έγινε επικίνδυνο.
Αν όχι η πρώτη κυβέρνηση, η επόμενη, η μεθεπόμενη, η μεθ-μεθεπόμενη, η μεθ-μεθ-μεθεπόμενη και κάπως έτσι καταλήγει στη ΜΕΘ ολόκληρη η χώρα.
Όπως ακριβώς έγινε και με τις πλημμύρες που παρά το γεγονός πως ενώ μπορεί να μην ξέθαψαν ακόμη και τους 24 νεκρούς στη Μάνδρα όλες οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τότε έχουν καλυφθεί πίσω από τις χρονοβόρες διαδικασίες αλλά και τη μετάθεση έργου προς τα κάτω (περιφέρειες) και απλά εμφανίζονται μετά από κάθε φυσική καταστροφή να κλαίνε μέσα από τις οθόνες πάνω από τα φέρετρα των πολιτών με καραμέλα-άλλοθι την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής.
Λες και για τους υπάρχοντες νόμους (και τις διαδικασίες που αυτοί περιγράφουν) ανεβαίνουν πάνω σε κάποιο βουνό και τους παίρνουν χαραγμένους σε μαρμάρινες πλάκες από κάποιον Θεό και ορκίζονται να τους τηρούν όπως ακριβώς τους δίνονται.
Πάλι καλά που δεν μαστίγωσαν το γλυκό νερό για να το μαλώσουν όπως ο Ξέρξης τη θάλασσα παρόλο που δεν φρόντισε (με κάποιο υπερφυσικό τρόπο) να είναι τουλάχιστον πόσιμο.
Δεν θα απορούσα καθόλου πάντως αν μαστίγωναν κάποια στιγμή την ίδια την λογική και βλέπαμε σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη από πλήθος δημοσιογράφων κάποιο μελλοντικό κόμμα να δένει ως κυβέρνηση με αλυσίδες τα ποτάμια.
Με τα κομματόσκυλα να περιφέρονται χωρίς λουρί γαβγίζοντας χαρούμενα, τους πελάτες με το παγιδευμένο από τις κομματικές-ιδεολογικές παρωπίδες βλέμμα τους να πανηγυρίζουν και τους περιστασιακούς ψηφοφόρους του με την ανίατηαλλεργία στην αυτοκριτική αλλά και στην κριτική αυτού του συστήματος να χειροκροτούν με θέρμη, υποστηρίζοντας την επιλογή τους καθώς αν ήταν οι άλλοι, οι «άχρηστοι», θα έβαζαν ξύλινο φράχτη.
Κι άντε οι κυβερνήσεις (ως σύνολο) απαρτίζονται από άχρηστους.
Είκοσι χρόνια ένας ρεπόρτερ δεν βρέθηκε να αναρωτηθεί γιατί δεν βλέπει εργασίες συντήρησης.
Όπως δεν βρέθηκε να κάνει ρεπορτάζ και να πληροφορήσει το κοινό (πριν τις καταστροφές και να ασκήσει έτσι και έμμεση πίεση στους αρμόδιους) αν συντηρούνται – λειτουργούν τα αποτρεπτικά εργαλεία ή τι γίνεται με τα αντιπλημμυρικά.
Και γίναμε μάρτυρες για άλλη μια φορά δημοσιογράφοι να πέφτουν από τα σύννεφα με κάτι παράλογο που ισχύει. Αυτή τη φορά με παφλασμό μέσα στα νερά όταν ανακάλυπταν μετά την καταστροφή πόσο χρόνο χρειάζεται ένα οποιοδήποτε αντιπλημμυρικό, απλά για να εγκριθεί.
Γιατί αν δεν ξαφνιάζεται ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας που μια από τις πτυχές της εργασίας του είναι να ερευνά και να ψάχνει, με ένα επάγγελμα που πρέπει να είναι λειτούργημα προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, ποιος θα ξαφνιαστεί;
Κι άντε οι δημοσιογράφοι (ως σύνολο επαγγελματικό) είναι άχρηστοι.
Είκοσι χρόνια ένας σύνδεσμος οπαδών (σαν μια πλήρης μικρό-κοινωνία που είναι, με άτομα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών, όλων των κοινωνικών βαθμίδων, όλων των οικονομικών στρωμάτων και όλων των επιπέδων μόρφωσης) των αθλητικών ομάδων που έπαιζαν εκεί και το έβλεπαν κάθε φορά πάνω από τα κεφάλια τους, οι πρώτοι που θα πέθαιναν αν έπεφτε, δεν βρέθηκε, πέρα από τις φάσεις που έβλεπε στον αγωνιστικό χώρο, να αναρωτηθεί τι φάση παίζει με αυτό και να στείλει επίσημα, ως αναγνωρισμένο από το κράτος σωματείο πολιτών, μια επιστολή-ερώτηση στους αρμόδιους και στους δημοσιογράφους.
Δεν βρέθηκε (για όλα αυτά ειδικά και για τα πάντα γενικά) ένας πρωθυπουργός γιατί δεν μπορεί, ακόμα και Θεός να είναι, μέσα σε όλο αυτό το σύστημα να συγκρατήσει τίποτα κακό, ούτε φυσικά να συγκροτήσει τίποτα καλό.
Δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος γιατί δεν μπορεί, ακόμα και η προσωποποίηση του λειτουργήματος στις τέλειες θεωρητικές γραμμές του να είναι, να αλλάξει γραμμή ούτε καν στο δικό του υποσύστημα, πόσο μάλλον να περάσει προς το ευρύ κοινό ένα θέμα που κατακεραυνώνει τους πάντες.
Δεν είναι βλέπετε σκάνδαλα με στόχευση πάντα κάποιο συγκεκριμένο κόμμα -και όχι γενικά τις κυβερνήσεις- για να παίζουν μέσα στο δημοσιογραφικό σύστημα οι δημοσιογραφικές ομάδες το κλασικό παιχνίδι «μία σας και μία μας».
Δεν βρέθηκε ένας πολίτης μέσα σε έναν σύνδεσμο γιατί οι πρώτοι που θα του την έπεφταν θα ήταν οι δικοί του, μπροστά στον μεγαλύτερο φόβο από το να χάσουν τη ζωή τους, στον φόβο του να πρέπει να… «ξεσπιτωθούν» και να στερηθούν την έδρα τους και τη βολή τους.
Πως να βρεθεί λοιπόν ένας τέτοιος πολίτης να περάσει από πρόεδρος συνδέσμου, δήμαρχος, αρχηγός κόμματος, μέχρι πρωθυπουργός και να αλλάξει τα πράγματα;
Γιατί οι πρωθυπουργοί δεν πέφτουν ουρανοκατέβατοι, ακόμη και αν φτάσαμε στο υπέρτατο -μέχρι στιγμής- σημείο γελοιοποίησης των πολιτών που μπορεί να δημιουργήσει το σύστημα.
Στο σημείο δηλαδή απλά να κατεβαίνουν από αεροπλάνα, να μπαίνουν στην πρώτη πόρτα κόμματος σε κρίση που θα δουν ανοιχτή και να βγαίνουν αρχηγοί του από το πουθενά.
Οι πρωθυπουργοί (ακόμα και αυτοί οι αερομεταφερόμενοι με τις όπου φυσάει ο άνεμος, όπου κάτσει η μπίλια, ταμπελίτσες) είναι ο κορυφαίος καθρέπτηςμας.
Ένας πρωθυπουργός είναι έναςμοναδικός (σε όλα του υπαρκτός και καθόλου σε παραμύθι) καθρέπτης που δείχνει μέσω ενός προσώπου το συνολικό πρόσωπο της κοινωνίας των πολιτών.
Την όποια αξία μας, την όποια ικανότητα μας, την όποια ποιότητα μας. Πάντα ως σύνολο.
Δεν χάσανε τίποτα λοιπόν όπως και εμείς έχουμε (και εδώ) ακριβώς αυτό και αυτούς που μας αξίζουν.
Υ. Γ. Επειδή μέσα σε όλα πάντα υπάρχει και μια εντελώς γραφική κατηγορία ανθρώπων, λένε κάποιοι «τόσα λεφτά κοστίζουν αυτά που κάνουμε σήμερα και χαλάνε ενώ ο Παρθενώνας στέκεται όρθιος χωρίς συντήρηση χιλιάδες χρόνια».
Αφήνοντας το οικονομικό στην άκρη (και πόσα δις σε σημερινά χρήματα κόστισε αυτό το μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς) από τον Παρθενώνα μόνο οι κίονες είχαν μείνει όρθιοι (κι αυτοί όχι όλοι) με μέρος από τα αετώματα.
Είχε και πόρτα, είχε και τοίχους, είχε και διαδρόμους, είχε και δεύτερο όροφο (υπερώο), είχε – για φαντάσου – μέχρι και σκεπή!
Έτσι και αυτό το θαύμα της σύγχρονής αρχιτεκτονικής. Χωρίς συντήρηση θα πέσει στα κεφάλια μας.
Προς δεξιούς ψεκασμένους. (Τι να κάνουμε, το κόμμα σας είναι αυτή την περίοδο κυβέρνηση. Όταν ήταν οι προηγούμενοι γελοίοι τα άκουγαν εκείνοι.)
Ήταν τεράστια η νεροποντή; Ήταν. Πλημμύρισε η περιοχή και με νεροποντή 5 φορές μικρότερη; Πλημμύρισε, πριν 3 χρόνια. Θα πλημμύριζε ξανά με την ίδια νεροποντή και φέτος βάση όσων ήταν να γίνουν και δεν έγιναν; Χωρίς αμφιβολία.
Και τώρα για όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα. Και μιλάμε για πολλές δεκαετίες πίσω.
Όταν την τώρα ΝΔ την έλεγαν τότε Ε.Ρ.Ε, όταν το προγονικό κόμμα του τώρα (τώρα πάλι) ΠΑΣΟΚ το έλεγαν Ένωση Κέντρου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη, όταν για επτά χρόνια στρατιωτικές καρικατούρες την έπαιζαν στα κρυφά, ηδονιζόμενοι πως σώζουν τη χώρα.
Είναι δικαιολογία ανίκανων που απευθύνονται σε βλήματα το ότι είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν πάντα προβλήματα σε εκείνη την περιοχή γιατί… ήταν παλιά λίμνη και ήταν διαφορετικά οι κοίτες των ποταμών και μπλα μπλα μπλα.
Φυσικά, αν δεν συνέβαινε αυτό, να είμαστε αυτού του επιπέδου ως σύνολο, δεν θα είχαμε αυτά τα κόμματα, αυτούς τους πολιτικούς, αυτές τις κυβερνήσεις.
Βλέπεις μετά την εικόνα της ανάρτησης που δείχνει πως θα ήταν η Ολλανδία χωρίς τις ανθρώπινες κατασκευές και σκέφτεσαι τι να πουν δηλαδή και οι Ολλανδοί…
(Μάλιστα, λείπουν από αυτή ο Ρήνος και ο Μεύσης και μιλάμε για ποταμάρες και όχι ποταμάκια…)
Μια χώρα όπου πάνω από μια Ελλάδα (σε πληθυσμό) ευημερεί σε περιοχές ευάλωτες σε πλημμυρικά φαινόμενα.
Μια χώρα με άξιους -εκ του αποτελέσματος- ανθρώπους που έμαθαν από τα γεγονότα του 1953, έκαναν το πρόβλημα τους ευκαιρία και «εκτόξευσαν» την οικονομία τους «πατώντας» σε αυτές ακριβώς τις προβληματικές περιοχές.
Περιοχές όπου στα γερά θεμέλια των εκπληκτικών αντιπλημμυρικών έργων και της οικονομίας που προέκυψε από αυτά έχει χτίσει τη ζωή του περίπου το 70% του συνολικού πληθυσμού της.
Την ίδια ώρα που εδώ λασπωμένοι ιθαγενείς τρέφονται με κάθε λογής pass (τώρα και πλημμύρο-pass) και αφήνουν να περάσουν αβρόχοις ποσί, μέχρι να ξεχαστούν μέσα στη προσπάθεια συνέχιση της καθημερινότητας και μέχρι το επόμενο πρόβλημα, οι γελοίες δικαιολογίες των πολιτικών και πολιτειακών αντιπροσώπων μας (που βασιζόμενοι σε αυτό που περιγράφω στα άρθρα μου) καταφέρνουν να καλύπτουν, ακόμη και όταν ολόκληρες περιοχές είναι κάτω από πολλά μέτρα νερού, την διαχρονική ανικανότητα τους και να παρουσιάζουν τα πάντα ως κάτι αναπόφευκτο.
Όταν τα όποια έργα (από την αρχή μέχρι σήμερα) γίνονται από άτομα που αν μέσα σε μια πρόταση υπάρχει το μακροπρόθεσμος σχεδιασμός τους ακούγεται σαν εξωγήινη γλώσσα.
Τόσο παγιδευμένη είναι η πλειοψηφία, ανάμεσα τους και πάρα πολλοί από τους ανθρώπους που καταστράφηκαν στις τελευταίες πλημμύρες σε αυτό το σύστημα. Να περιμένει -σχεδόν στωικά- να αλλάξει κάτι ψηφίζοντας.
Είναι σαν να παίζει Τζόκερ με έτοιμα δελτία (ψηφοδέλτια) που ρίχνει σε μια κάλπη με την ελπίδα μπας και βγει μέσα από αυτή κάποια στιγμή ένας καλός χωρίς να εμβαθύνει πως αυτός ο… καλός δεν μπορεί να προκύψει ως δια μαγείας, σαν από μηχανής Θεός σε ένα δομημένο πλέον και λειτουργικό σύστημα.
Μια φορά εμφανίστηκε, πριν γίνουμε ουσιαστικά κράτος και η ανι-κανότητα μας ήταν τέτοια που τον δολοφονήσαμε και σκοτώσαμε και την όποια πιθανότητα μας να γίνουμε έστω και λίγο Ολλανδοί στην προκοπή.
Πλειοψηφία που όταν φεύγει ένας Ιανός απλά ελπίζει μην την επισκεφτεί κανένας Δαναός και ανέχεται-αποδέχεται τις ξύλινες ανακοινώσεις υπουργών, περιφερειαρχών, πρωθυπουργών παρά το πασίγνωστο φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, όταν -διαχρονικά αποδεδειγμένο– το μόνο που επιζητούν είναι να μη σταματήσει να «βρέχει» ψήφους γι αυτούς και την παράταξη τους.
Γι αυτό πάρα πολλοί θεωρούν φυσιολογικό να πλημμυρίζει πρώτα μια στρατιωτική βάση και μετά να μεταφέρονται τα ελικόπτερα.
Σαν να λέμε πως πλημμυρίζει η Ουάσινγκτον και έχουν το Air Force 1 με τον πρόεδρο των ΗΠΑ όχι στον αέρα αλλά να κόβει βόλτες σε αεροδιάδρομο που έχει γίνει λιμνοθάλασσα σαν τεράστιος πιγκουίνος που ψάχνει στεριά.
Γι αυτό η πλειοψηφία έχει καταντήσει να θεωρεί φυσιολογικό να χρειάζεται ένα αντιπλημμυρικό έργο 3 χρόνια περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο (και αυτό όχι για την κατασκευή, μόνο όσον αφορά τη πρώτη φάση, αυτή του σχεδιασμού) και να μην την νοιάζει (μέχρι να χαθεί μέσα στα νερά) που τα χρήματα πάνε τελικά αλλού (για να μη χαθούν) και να τα ξεχνάει όλα προτού καν όλα όσα είχε μέσα στα νερά στεγνώσουν.
Γι αυτό και όποιον και αν ψηφίσει στις τοπικές εκλογές θα καλύπτει την ανικανότητα του να υπερβεί (ακόμη κι αν το θέλει) το σύστημα πίσω από την ίδια δαιδαλώδη γραφειοκρατία και πίσω από τις ίδιες δικαιολογίες που χρησιμοποιούν και οι σημερινοί (αν τους αλλάξει).
Γιατί μέχρι εκεί σταματάει η ικανότητα μας ως σύνολο να ψάξουμε διέξοδο από αυτό που βιώνουμε. Στο να ψηφίζουμε.
Γι αυτό είμαστε όλοι βαλτωμένοι σαν τα νερά μιας υπερχείλισης που δεν μπορούν να βρουν διαφυγή και έχουμε αποδεχθεί ως κοινωνία να μας πνίγει με το παραμικρό αυτό το σύστημα του οποίου είμαστε μέρος.
Σαν σήμερα 23/6, πολλά χρόνια πριν, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, οπότε με αυτά ως αφορμή και δεδομένο θα αναφέρω τη δική μου οπτική εστιάζοντας κυρίως σε αυτό που θεωρώ το πιο σημαντικό.
Έβαλε την Ελλάδα στον χάρτη στην εξωτερική πολιτική όπου πραγματικά μεγαλούργησε όμως στο εσωτερικό εξάντλησε τις αδιαμφισβήτητες ηγετικές του ικανότητες του στο να κάνει αυτό που αγαπάει ο Έλληνας και που συνάδει με τη χαμηλή πολιτική ποιότητα που επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ως πολίτης.
Μοίραζε δανεικά (το εύκολο), κρατικοποίησε οτιδήποτε προβληματικό (ΔΕΚΟ), μηδενικές σοβαρές επενδύσεις σε παραγωγή, ούτε καν στον τουρισμό, αφού τα χρήματα πήγαιναν στα παραπάνω.
(σημ. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ακόμη και όσα σωστά έκανε σε κοινωνικό επίπεδο, όπως οι παρεμβάσεις το σύστημα υγείας κλπ δεν είχαν ούτε κάποια οικονομοτεχνική βάση να στηριχθούν, ούτε και σωστή νοοτροπία εργαζομένων και πολύ γρήγορα έφτασαν να μην μπορούν να αποδώσουν όσα ο αρχικός σχεδιασμός τους προέβλεπε.)
Γιατί, κακά τα ψέματα, στην πλειοψηφία των Ελλήνων το DNA του πασόκου υπήρχε μέσα τους προτού καν αυτό δημιουργηθεί.
Ήταν -και παραμένει- αναπόσπαστο κομμάτι του ως συνέπεια της δολοφονίας του Καποδίστρια και όσα εκείνος θα μπορούσε να δρομολογήσει ξεκινώντας από τα θεμέλια όπως είχε σκοπό ώστε οι πολίτες να γίνουν ικανοί να παράγουν ικανό πολιτικό προσωπικό που να πάει τη χώρα μπροστά με θετικό και όχι αρνητικό πρόσημο.
Και αυτό το γνώριζε από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας ως αρχηγός ο συγκεκριμένος πολιτικός καθώς είχε όλο το χρόνο όσο ήταν στο εξωτερικό να μελετήσει εις βάθος την ιστορία (και τη δική του εντός του κόμματος του πατέρα του και γενικά) ώστε να εμβαθύνει στην ψυχολογία των… Καραγκιόζηδων κατοίκων αυτής της γωνίας του πλανήτη.
Επέστρεψε έτοιμος λοιπόν να τους προσφέρει αυτό που ακριβώς ήθελαν να ακούσουν, φανφάρικες μεγαλοστομίες για εσωτερική κατανάλωση του στιλ Έξω οι βάσεις και αυτό που ήθελαν να έχουν, χρήματα χωρίς να ρωτάνε από που.
Γι αυτό άλλωστε είναι το ίνδαλμα του Αλέξη Τσίπρα και έτσι πήγε ένα κόμμα του 3% μέχρι το 36,34%. Από άτομα που έψαχναν (και πίστευαν πως μπορούσαν) να ζήσουν στο ίδιο παραμύθι.
Γι αυτό επίσης αυτό το μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ έπεσε τόσο γρήγορα και μάλιστα κατάφερε το ακατόρθωτο, να καταποντιστεί όχι ως κυβέρνηση αλλά ως αντιπολίτευση.
Γιατί ήταν απλά ένα Παπανδρεϊκό – ΠΑΣΟΚικό κακέκτυπο στα θέματα εσωτερικής πολιτικής σε εποχές ισχνών αγελάδων και το παραμύθι της μίμησης ξεφούσκωσε γρήγορα μιας και ο κόσμος στην Ελλάδα πάντα θα ελπίζει στα «ανέμελα» χρόνια κι ας είναι/ήταν στηριγμένα σε ανύπαρκτα θεμέλια.
Έργα και ημέρες ενός μετέπειτα δικτάτορα. (Ήταν και ο παππούς μου σε αυτές τις διαδηλώσεις με τους καπνεργάτες της Καβάλας.)
Γιατί κάποιοι πονηροί αλλά κυρίως κάποιοι άσχετοι και αστοιχείωτοι που τις μόνες πηγές που χρησιμοποιούν είναι ασύνδετες καταγραφές στον εγκέφαλο τους του στιλ «κάπου, κάτι άκουσα, έτσι λένε πολλοί άρα έτσι πρέπει να είναι» και απλά νομίζουν πως ξέρουν (αυτή η μάστιγα) αποδίδουν στον -μετέπειτα επίσημα δικτάτορα- Μεταξά από την ίδρυση του ΙΚΑ μέχρι και την καθιέρωση του 8ώρου.
Όταν το πρώτο θεσμοθετήθηκε με τον νόμο 5733 του 1932 και το δεύτερο με τον νόμο 2269 του 1920 (απλά συνέβη σταδιακά η ενσωμάτωση των επαγγελμάτων με πρώτους -εννοείται- τους δημοσίους υπαλλήλους και οι καπνεργάτες δεν ήταν μέσα σε αυτούς που είχαν οκτάωρο, όπως δεν είχαν και πολλά ακόμη και γι αυτό «γέμιζαν» αγανάκτηση για χρόνια, μέχρι που έφτασαν στο αμήν και ξεσηκώθηκαν).
(Και όποιος ανόητος σκεφτεί να τους κατηγορήσει για τα αιτήματα τους πως κάποια φάνταζαν εντελώς ανεφάρμοστα, όπως να αποφασίζουν ποιος προσλαμβάνεται ας πάει να το πει στα οκτάχρονα και δεκάχρονα κορίτσια που δούλευαν για μισή φέτα ψωμί στους καπνεμπόρους.)
(Σημ. Το μόνο καλό που έκανε ο Μεταξάς και πρέπει να του αναγνωριστεί για να είμαστε ψυχρά ακριβοδίκαιοι ιστορικά ήταν στο στρατιωτικό κομμάτι και στην οχυρωματική γραμμή στα βόρεια σύνορα της χώρας.)
Όμως οι 12 νεκροί και οι εκατοντάδες τραυματίες της Θεσσαλονίκης στη βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων των καπνεργατών (αρχικά) είναι επίσης δικότου «αρνητικό» παράσημο και δείγμα του ποιος πραγματικά ήταν.
Μια αιματοβαμένη ιστορία της πόλης (και της χώρας ολόκληρης) που όχι μόνο δεν τον ενόχλησε το αίμα στα χέρια του αλλά το χρησιμοποίησε με μια βουλή σε βολική, πολύμηνη αργία για να υπογράψει λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Αυγούστου του 1936, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του.
Τελικά είναι μεγάλη υπόθεση η κληρονομικότητα και το DNA. Αγόρασα πριν μερικές μέρες το καθιερωμένο «καλοκαιρινό» μου βιβλίο*. Και αυτό θέμα κληρονομικότητας. Προσωπικής.
Πάντα κάτι ενδιαφέρον αλλά ευκολοδιάβαστο (λόγω εποχής) για να περνάει χαλαρά κάποια ώρα έξω, όταν φυσικά δεν έχει τις αφόρητες τωρινές συνθήκες.
Μια αλίευση (μέσα από τα αρχαία κείμενα) της καθημερινότητας των αρχαίων Ελλήνων που κάνει πιο ανθρώπινη την εικόνα που έχουμε για την εποχή αλλά μας δείχνει και κάποια από τα αρνητικά μας που παραμένουν διαχρονικά παρόντα στην ανθρώπινη φύση μας από τότε μέχρι και σήμερα.
Μια ευκαιρία να κοιτάξουμε πίσω από τη λάμψη της σπουδαίας παγκόσμιας κληρονομιάς ώστε ίσως κάποια στιγμή να αρχίσουμε να διορθώνουμε τις όποιες αδυναμίες επηρεάζουν και τη σύγχρονη ζωή μας.
Κάτι που τα βιβλία προσφέρουν απλόχερα μιας και σε πρώτη φάση μπορούν να γίνουν τα ατομικά μας συμπόσια όπου αράζουμε μέσα στις σελίδες τους με τον εαυτό μας και γεννάμε ατομικές συζητήσεις ενώ τσιμπολογάμε δροσερά φρούτα ή καπνιστά αλλαντικά (ό,τι αρέσει στον καθένα να τρώει ένα καλοκαιρινό πρωινό, μεσημεριανό, απόγευμα ή βραδινό).
Έχοντας φτάσει στο ένα τρίτο (27η από τις 85 μικρές ιστοριούλες) δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πόσα αρνητικά κουβαλάμε από τότε. Ακόμη και το να γράφουμε την κάθε μαλακία μας στους τοίχους της πόλης.
Σαν τον Χαρίνο που άκριτα τα πήρε στο κρανίο με την εταίρα Μέλιττα γιατί στο Δίπυλον, στην δυτική είσοδο του τείχους της Αθήνας, στον Κεραμεικό, διάβασε γραμμένο σε έναν τοίχο «Ο πλοιοκτήτης Ερμότιμος αγαπάει την Μέλιττα».
Μετά, μπορεί να πήγε αυτός ο Χαρίνος και να έγραψε από κάτω (σαν το αντίστοιχο «διάσημο» μήνυμα που έγραφε εκείνος ο βλάκας εδώ στη Θεσσαλονίκη που μετά στο δικαστήριο το έπαιζε τρελός με δίπλωμα για να γλιτώσει) «ΜΕΛΙΤΤΑ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΕΛΑΦΟΝ».
Φανταστείτε και τα τότε συνεργεία του δήμου να τρέχουν να αφαιρέσουν από τους τοίχους την παπαριά του κάθε πικραμένου για να μην την συναντήσει η ματιά του επισκέπτη (του τότε) ο οποίος είχε δημιουργήσει –ωραιοποιημένα– στο μυαλό του την εικόνα της Αθήνας μόνο με τους διάσημους που σκόπευε/ήλπιζε να συναντήσει εκεί.
Με αφορμή την πτώση της πλατφόρμας του Facebook (και μαζί του και των Instagram, Messenger και WhatsApp) και μιας και έχω καιρό να γράψω για τεχνολογικά θέματα, είπα να γράψω ένα μικρούλι άρθρο. (Για μικρούλι θα ξεκινήσει πάντως.) LOL
Είχαμε λοιπόν μια 6ωρη πτώση του δικτύου αυτού του τεχνολογικού γίγαντα. Που φάνηκε ως 6ήμερη στους απλούς χρήστες, 6μηνη στους επαγγελματίες που χρησιμοποιούν την πλατφόρμα και 6χρονη στον Μαρκ Ζάκερμπεργκ.
Γιατί καλή και θεμιτή και -στην τελική- αναπόφευκτη η εξέλιξη της τεχνολογίας αλλά έχει και τα προβλήματα της.
Και μην αρχίσετε οι τεχνοφοβικοί τα δικά σας.
Και ο τροχός τεχνολογική εξέλιξη ήταν και άλλοι τον χρησιμοποιούν για να πηγαίνουν μπροστά και κάπου καλύτερα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και άλλοι για να πατάνε και να λιώνουν (επίσης κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτούς που θεωρούν εχθρούς και αντιπάλους ή αυτούς που δεν προσέχουν στον δρόμο, οπότε, επειδή η κακή του/λάθος χρήση είναι γενικευμένη να τον καταργήσουμε και να γυρίσουμε στην προ τροχού ζωή μας.
Επειδή λοιπόν η τεχνολογία θα συνεχίσει να έχει εξέλιξη, και επειδή άλλο η φοβία και άλλο ο προβληματισμός, αν δεν το δούμε και λίγο πιο σοβαρά, ένα παρόμοιο πρόβλημα στο μέλλον δεν θα περνάει με λίγη αναμονή, πλακίτσα και τρολάρισμα στα άλλα κοινωνικά δίκτυα.
Δεν θα περνάει γιατί δεν θα αφορά μόνο το σκότωμα χρόνου σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο αλλά στο σύνολο της την καθημερινότητα μας, επειδή η τεχνολογία θα διεισδύσει αναπόφευκτα στα πάντα και επειδή η τελειότητα είναι μια ουτοπία.
Το μόνο κοντά στην τελειότητα που μπορούμε για παράδειγμα να δημιουργήσουμε/σχεδιάσουμε είναι αυτό: . Μια τελεία.
Και παρόλο που και οι υπολογιστές είναι προγραμματισμένοι να καταλαβαίνουν κάτι πολύ βασικό όπως το δυαδικό σύστημα, μια ακολουθία δηλαδή από ζεύγη που περιέχουν 0 ή/και 1, όλο αυτό το τεχνολογικό δημιούργημα που έχει στηθεί και περιβάλει σήμερα τον κόσμο και την καθημερινότητα απέχει έτη φωτός από το να αποκαλεστεί απλό.
Τι συνέβη λοιπόν, με απλά λόγια (το γιατί δεν θα το μάθουμε ποτέ): Χάθηκαν οι DNS servers του Facebook (εκλαϊκευμένα, ο τηλεφωνικός κατάλογος που επιτρέπει την επικοινωνία υπολογιστή με υπολογιστή, και επειδή μιλάμε για έναν διαδικτυακό γίγαντα, δεν μπορείς να πας στο περίπτερο να χρησιμοποιήσεις άλλο κατάλογο και τηλέφωνο) άρα τυφλώθηκαν/κουφάθηκαν τα πάντα και οι πάντες.
Χάθηκε δηλαδή η επικοινωνία με τους υπολογιστές. Ως αποτέλεσμα αυτού χάθηκε και η απομακρυσμένη πρόσβαση των τεχνικών.
Αλλά ακόμη και όταν αυτοί πήγαν να μπουν στα κτήρια δεν αναγνωρίζονταν οι κωδικοί, οι ηλεκτρονικές τους ταυτότητες, όπως και κανένας -πιθανός -βιομετρικού τύπου έλεγχος πρόσβασης ώστε να ξεκλειδώσουν οι πόρτες μιας και τα συστήματα ελέγχου σε αυτές δεν μπορούσαν να διασταυρώσουν τα στοιχεία που παρείχε ο τεχνικός/εργαζόμενος με αυτά που είχαν αποθηκευμένα αφού δεν έβλεπαν πίσω στα κέντρα δεδομένων.
Και δεν είναι η επιχείρηση του κυρ Αλέκου, σπάμε μια πόρτα ή φωνάζουμε τον κλειδαρά με το εύκολο κινητό και μπήκαμε. Μόνο να φτάσουν με κόλπα Μακγκάιβερ εκεί που ήθελαν θα πρέπει να τους πήρε ώρες.
Όμως ακόμη κι όταν μπήκαν μέσα κατά πάσα πιθανότητα άρχισαν να ψάχνουν στα τυφλά να βρουν από που να ξεκινήσουν να διορθώνουν την βλάβη, αφού με τα πάντα εκτός επικοινωνίας θα είχαν μεν μια ιδέα αλλά δεν θα ήξεραν ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα και πως προέκυψε.
Κι άντε, αυτό είναι απλά το Facebook θα πει κάποιος. Τίποτα παραπάνω από ένα κοινωνικό δίκτυο για λίγο χαβαλέ. Αγχώθηκε λίγο ο Μιχάλης που δεν μπορούσε να στείλει στην Μαρία, τρελάθηκε η Κατερίνα που είχε μείνει στο «διαβάστηκε» του Θανάση, ζορίστηκε λίγο ο Κώστας που δεν μπορούσε να κάνει like στον εαυτό του, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Αυτό, παλιά.
Πλέον είναι πολλά περισσότερα αφού ακόμη και για τους απλούς χρήστες του δυτικού κόσμου ένας λογαριασμός στο Facebook, όπως και ένας λογαριασμός Google π.χ. χρησιμοποιείται συνήθως και ως μέσο επαλήθευσης ταυτότητας για να συνδέεται κανείς εύκολα και γρήγορα σε διάφορες ιστοσελίδες και υπηρεσίες χωρίς να χρειάζεται να θυμάται ένα σωρό ονόματα χρήστη και κωδικούς.
Ή να κάνει το κλασικό και 100% λάθος που εφαρμόζουν πάρα πολλοί, να έχει να πληκτρολογεί το ίδιο όνομα και κωδικό για όλους τους λογαριασμούς του.
(σημ. ακόμη και το login μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας πρέπει να είναι το πρώτο στάδιο και να έχετε ενεργοποιημένη την ταυτοποίηση μέσω τηλεφώνου που πλέον παρέχεται σε κάθε υπηρεσία, ιδιωτική και μη, για έξτρα ασφάλεια και όσοι δεν το έχετε κάνει να το κάνετε για να αποφεύγετε απώλειες λογαριασμών κλπ)
Πολύ περισσότερα για αυτούς της Ασίας (προφανώς εκτός Ιαπωνίας, Νότιας Κορέας και κάνα δυο ακόμη χωρών) και της πλειοψηφίας των χωρών της Λατινικής Αμερικής που με τις υποτυπώδεις υποδομές τους το Facebook (και οι λοιπές εταιρείες-εφαρμογές του) είναι κυριολεκτικά το μοναδικό μέσο επικοινωνίας που διαθέτουν.
Πέρα από το γεγονός πως και για τον υπόλοιπο κόσμο πλέον δεν είναι ένα απλό κοινωνικό δίκτυο που όλοι σκοτώνουμε την ώρα μας αλλά μια πλατφόρμα που πάρα πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν για επαγγελματικούς σκοπούς.
Από την χι επιχείρηση που στήνει τα πάντα πάνω του ή απλά διαφημίζει μέσω αυτού τις δραστηριότητες της μέχρι την χι ινφλουένσερ που έχει καταφέρει να το κάνει επάγγελμα.
(σημ. Και μην κράξει κανείς/καμιά τους/τις influencers, όλοι θα ήθελαν να μπορούν να κάνουν το χόμπι τους και την πλάκα τους επάγγελμα και πλέον, στην εποχή του διαδικτύου, αυτό δεν είναι προνόμιο μόνο των αθλητών για παράδειγμα. Αν τώρα, πρέπει σώνει και καλά να κράξει κάποιος ας κράξει τον εαυτό του ή τους γύρω του για το ποιους έχουμε αναγάγει ως κοινωνία σε τέτοιους.)
Αυτό που έγινε λοιπόν ανοίγει ένα παραθυράκι για μια ματιά στο μέλλον. Παράθυρο για να κοιτάξουμε μπροστά, σε μια μέρα όχι πολύ μακρινή, όπου κυριολεκτικά τα πάντα θα περνάνε μέσω του διαδικτύου και ασύλληπτων διαστάσεων data centers που θα διαχειρίζονται/ελέγχουν μια ασύλληπτη ροή πληροφοριών, εντολών κλπ.
Ακόμη και η μετακίνηση μας στους δρόμους θα βασίζεται σε απόλυτα αυτοματοποιημένα συστήματα όπου τα οχήματα μας θα μας πηγαίνουν μόνα τους στον προορισμό μας. Ήδη υπάρχει αυτό σε ένα βαθμό με τα οχήματα της Tesla αλλά απέχει αρκετά από το να μπορούμε να πούμε πως αφορά σε μια συνολική εικόνα.
Μπορούμε όμως εύκολα να συλλάβουμε με μια μεταφορά στα μέσα μεταφοράς αυτού που συνέβη με το Facebook.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τον εαυτό μας μέσα στο δικό μας αυτοκίνητο ή σε ένα ΜΜΜ, να πηγαίνουμε για δουλειά, ταξίδι, διασκέδαση χωρίς την παραμικρή ανθρώπινη παρέμβαση.
Σε ένα όχημα απόλυτα βασισμένο για τη λειτουργία του σε gps, δορυφόρους, ραντάρ και κάμερες ανίχνευσης κίνησης-απόστασης κοκ όπου ξαφνικά να πέφτει το σύστημα και όλοι (κυριολεκτικά όλοι) να παγιδευτούμε μέσα σε σταματημένα για έξι ώρες οχήματα επειδή για λόγους ασφαλείας και μείωσης των ατυχημάτων δεν θα έχουν την δυνατότητα να οδηγηθούν με τον τρόπο που ξέρουμε σήμερα.
Άλλοι στη μέση του πουθενά σε μια εθνική, άλλοι στη μέση μιας διασταύρωσης στο κέντρο της πόλης, άλλοι έξω από τα οχήματα τους που δεν θα μπορούν να τσεκάρουν τα βιομετρικά τους στοιχεία με τα αποθηκευμένα στο cloud αρχεία και δεν συμμαζεύεται.
Όπου αν κάτι σαν την πτώση του facobook για έξι ώρες κόστισε, στην σημερινή εποχή, στην παγκόσμια οικονομία σχεδόν ένα δισεκατομμύριο δολάρια (όπως υπολόγισαν στον εξειδικευμένο σε αυτά τα θέματα ιστότοπο από όπου είναι και η φωτογραφία του άρθρου) ούτε που μπορεί να φανταστεί κανένας τις επιπτώσεις ενός υποθετικού (αλλά καθόλου απίθανου να συμβεί) γεγονότος σαν το παραπάνω, στο μέλλον.
Που το οικονομικό είναι απλά η ευκολονόητη πτυχή με την οποία μπορεί να ασχοληθεί κάποιος, γι αυτό και μένω σε αυτό. Μιλάμε φυσικά για κάτι πολύ πιο σύνθετο και πολυεπίπεδο που ούτε ένα βιβλίο 300 σελίδων δεν θα έφτανε για να καλύψει, πόσο μάλλον ένα άρθρο σε ένα μπλογκ.
Όταν φτάσουμε σε εκείνο το επίπεδο, λίγο πολύ θα ισχύει η ατάκα που χρησιμοποιεί ο αφηγητής στις εκπομπές του National Geographic περί μελλοντικών φυσικών καταστροφών. Δεν είναι θέμα του αν αλλά του πότε και γι αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.
Και μπορεί να ακούγεται σαν ψιλά γράμματα και πολυτέλεια (μπροστά στα τόσα σημερινά προβλήματα πάσης φύσεως που έχουμε) μια συζήτηση για τέτοιου είδους θέματα αλλά όσοι έχουν έστω και την ελάχιστη δύναμη πρέπει να πιέσουν ώστε να ξεκινήσει σοβαρά προτού τρέχουμε -για μια ακόμη φορά- πίσω από την εξέλιξη που (ειρωνικό) εμείς δημιουργούμε.
Γιατί όταν ανακαλύψαμε τον τροχό δεν ήμασταν παρά πιθηκοειδή που λίγο καιρό πριν είχαν ουρά και δεν διαθέταμε τον εγκέφαλο για να συζητήσουμε και να θέσουμε σαφείς και απαράβατους νόμους και κανόνες ώστε να τον χρησιμοποιούμε μόνο θετικά.
Αυτόν και οποιοδήποτε άλλο εργαλείο θα δημιουργούσαμε στο μέλλον με αποτέλεσμα –εξαιτίας και αυτού– να χάσουμε αιώνες ολόκληρους σε πισωγυρίσματα.
Έτσι, αντί να φτάσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο που να πλησίαζε έστω ελάχιστα στην ουτοπία του τέλειου (που θα ήταν ό,τι τελειότερο μπορούμε να κάνουμε) και να εφαρμόζαμε σωστούς κανόνες όχι από εξαναγκασμό (όπως θα κάναμε αρχικά) αλλά γιατί θα ήταν κάτι απόλυτα αυτονόητο, καταλήξαμε με αυτήν την –σε μεγάλο μέρος της– «ανάπηρη» διανοητικά και ηθικά παγκόσμια κοινότητα του σήμερα.
Σε αυτά τα δύο (ηθική και διανόηση) εμπεριέχονται και οι υπόλοιπες δυσλειτουργίες-αναπηρίες, όπως η οικονομική, η θρησκευτική κλπ.
Τώρα όμως διαθέτουμε πέρα από τη γνώση του παρελθόντος (ως διδακτικό μάθημα) και τις τεχνολογικές ικανότητες να κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας αλλά και να βαδίζουμε δίπλα στην εξέλιξη που δημιουργούμε, αν όχι να την οδηγούμε εκεί που πρέπει και θέλουμε.
Κάτι που σε πρώτη φάση αφορά στην ευκολότερη συζήτηση περί ασφάλειας και ελαχιστοποίησης των κινδύνων, με φυσικό επακόλουθο σε δεύτερη φάση και την πιο δύσκολη, περί ηθικής.
Τον έψαξα λίγο (από περιέργεια) τον γονιό που έγινε διάσημος τις τελευταίες μέρες και στη σελίδα που διαφημίζει δεξιά και αριστερά (http://www.ellinesithagenis.gr/), αν ανοίξει κανείς τις οδηγίες για τη συμπλήρωση της «εξουσιοδότησης», εμφανίζεται ένας δεύτερος άνθρωπος, αυτός που μαζεύει τα χρήματα.
Όποιος ψάξει και τον δεύτερο (μέσω του email που εμφανίζεται δίπλα στο όνομα του) θα οδηγηθεί σε μια σελίδα που ζητάει υπογραφή συμβολαίου (και κατάθεση ποσού φυσικά) με την υπόσχεση για «ξεκούραστο» μηνιαίο εισόδημα από εξόρυξη κρυπτονομίσματος, μέσα από «αρκετές Χιλιάδες Υπολογιστές σε καλά φυλαγμένα μέρη που εργάζονται για εσένα 24ώρες το 24άωρο» (!)
Υ.Γ. Σηκώνει σάτιρα λοιπόν αλλάπρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα, με πολλές προεκτάσεις, που πέρα από πλάκα, σηκώνει διερεύνηση από τις αρχές.
Όπως «σηκώνει» και την έναρξη μιας σοβαρής συζήτησης για τη δημιουργία ειδικού εισαγγελικού σώματοςπου να εξειδικευτεί σε αυτού του είδους τα θέματα ώστε να μην είναι εύκολο να στήνονται διάφορες «φάμπρικες» παγίδευσης αφελών συμπολιτών μας ή να εμφανίζονται εταιρείες-απάτες που εκμεταλλεύονται την αδυναμία (των δικαστικών λειτουργών) άμεσης κατανόησης διαφόρων ιντερνετικών-τεχνολογικών όρων, με αποτέλεσμα: α) Οι απατεώνες να βρίσκουν εύκολα, διάφορα παραθυράκια. β) Οι αδαείς (τέτοιοι μπορεί να είναι και αυτοί οι δυο) να νομίζουν πως βρήκαν τη γη της Επαγγελίας ή την κότα με τα χρυσά αβγά και όχι μόνο να τις διαφημίζουν αλλά να συμμετέχουν και προσωπικά με την ελπίδα για ξεκούραστα κέρδη. γ) Οι αφελείς συμπολίτες μας που κάποια στιγμή αρχίζουν να υποψιάζονται πως ίσως να έχουν πέσει θύματα τους να σιωπούν και να κλείνουν τα μάτια και αντί να τους καταγγέλλουν να προσπαθούν να εμπλέξουν και άλλους με την ελπίδα να αμβλύνουν τη δική τους κοινωνική απαξίωση ως νοήμονα όντα (αν την πατήσουν και άλλοι δεν θα είναι οι μόνοι χαζοί, κατά τον μύθο με την κολοβή αλεπού) ή την προσωπική τους οικονομική χασούρα ως επενδυτές.
To μικρό κεντρικό κείμενο αυτού του άρθρου είχα σκοπό να το αφήσω απλά ως μια ανάρτηση στο Facebook. Ενοχλητική ίσως για αρκετούς, γι αυτό και το «προσπέρασμα της» του στιλ «α, εδώ είσαι, δεν σε πρόσεξα βρε, τι γίνεται, σπίτι όλοι καλά…» όμως εφόσον βλέπω και το φατσοβιβλίο σαν ένα είδος «blog γι αυτόν τον έναν αναγνώστη που…» και όχι σαν Favebook, να κυνηγάω likes, δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό.
Για την ανάρτηση όμως αυτή μου έστειλε μήνυμα διαδικτυακός φίλος γράφοντας «Δεν γίνεται να το κάνουμε σε όλα ρε φίλε».
Άνθρωπος που στο προ επταετίας άρθρο για τις πρακτικές και τη στυγνή πολιτική της Ryan Air με τους εργαζομένους της και την αρχική μου διευκρίνηση που το συνόδευε μου είχε γράψει: «Εγώ σαν πελάτης θέλω φτηνό εισιτήριο και αφού δεν είναι παράνομο και ξέρουν τι υπογράφουν και δεν τους αναγκάζει κανείς με το ζόρι, δεν βλέπω το κακό που είναι».
Η διευκρίνηση μου τότε ήταν η εξής (και αφορούσε αποκλειστικά στις πρακτικές της με τους εργαζομένους, όχι σε αυτές με τους πελάτες για τις οποίες σχεδόν την επαινούσα και εξακολουθώ να το κάνω):
Διευκρίνηση: Πολλοί θα πείτε από μέσα σας «και τι με νοιάζει εμένα για τα εσωτερικά θέματα της Ryanair, όσο εγώ μπορώ να έχω φθηνό εισιτήριο» την ίδια ώρα που φωνάζετε να μην ανοίγουν τα καταστήματα Κυριακή αν σας επηρεάζει προσωπικά ή για τις ατομικές συμβάσεις, αν ανήκετε σε αυτούς που τους λένε να δουλέψουν 6ωρο-5νθημερο για 300 ευρώ… Δεν είναι για σας αυτό το κείμενο, γιατί πολλοί θα πουν πως δεν τους νοιάζει για σας, αρκεί να έχουν φτηνό προϊόν. Άλλωστε οι παρωπίδες που βολικά επιτρέπουν να κοιτάει κάποιος μόνο όσα τον αφορούν άμεσα, στους ηλίθιους δίνονται δωρεάν…
Μπορείτε πάντως να συνεχίσετε να το παίζετε θυμωμένοι και αγανακτισμένοι κατά περίσταση με την παρέα σας που μάλλον θα είναι μια από τα ίδια…
Φυσικά, αν υπήρχε αεροδρόμιο για Boeing στην Θήβα ή την Ασπροβάλτα (το ότι δεν υπάρχουν είναι ο μόνος λόγος που πετάει στο Βενιζέλος και στο Μακεδονία) και εκείνο εννοούσε η Ryanair Λονδίνο-Αθήνα, Λονδίνο-Θεσσαλονίκη θα ωρυόσασταν για την υποτιθέμενη κοροϊδία μιας και πέρα από το ότι -ας το πάρει το ποτάμι- θα έπρεπε να πάτε 50 χλμ μακριά από το Λονδίνο στο Stansted Airport, θα έπρεπε να πάρετε και το ΚΤΕΛ στην Ελλάδα…και πέρα από την τιμή, θα χρειαζόσασταν «μισή μέρα» για να φτάσετε στον τελικό σας προορισμό…)
Για αυτήν την μία αλλά τόσο κραυγαλέα αντιφατική αντίδραση σε παρόμοια ζητήματα, αποφάσισα να μην μείνει μια απλή ταπεινή ανάρτηση στα social αλλά να την εντάξω σε ένα ταπεινό άρθρο.
Γιατί πρέπει τελικά να επιλέξουμε τι…εφαρμογή έχουν οι ηθικοί κανόνες στη ζωή μας.
Να διαλέξουμε αν θα είναι η ηθική μας σαν ένα τεράστιο Play Store της Google που θα μπαίνουμε και θα διαλέγουμε εφαρμογές της κλείνοντας τα μάτια και κρατώντας επιλεκτικά κάποιες που παραβιάζουν τους ηθικούς κανόνες, διαγράφοντας μόνο όσες μας βολεύει ή αν θα έχουν όλες την ίδια αντιμετώπιση ώστε να «καθαρίσει» το αποθετήριο της από όσες κακόβουλες γνωρίζουμε να υπάρχουν.
Η επίμαχη ανάρτηση που «πυροδότησε» το μήνυμα αλλά και την απόφαση μου για άρθρο ήταν αυτή:
Καλή η αντίδραση λοιπόν σε φαινόμενα μανίας για κέρδος όπως αυτή των αδελφών Κυρκίνη της #efood. Αύριο όμως μην πάτε ταξίδι με την αεροπορική γαλέρα της RyanAir κλείνοντας τα εισιτήρια με iPhone που κατασκευάζονται στα εργοστάσια γαλέρες της Apple στην Κίνα. (Αποδεδειγμένα εργασιακές γαλέρες αυτές οι δύο.) Διαφορετικά, η αντίδραση για την efood και την κάθε μελλοντική «άπληστη» εταιρεία είναι απλά αντανακλαστική έως υποκριτική.
Ούτε το εργοδοτικό κόστος είναι υψηλό αφού οι δεκάδες χιλιάδες (100 χιλιάδες συνολικά) που εργάζονται στα 2 εργοστάσια-πόλεις, στη Σαγκάη (η Pegatron) και στη Σεντζέν (η Foxconn) δουλεύουν για τόσα λίγα (αφού οι εταιρείες αυτές αρκούνται σε ένα μικρό κέρδος, αρκεί να κρατήσουν τους πελάτες τους) που παρά τις εξωφρενικές πρακτικές (π.χ περιοριστική πολιτική όσον αφορά το δικαίωμα να κάνουν διάλειμμα για να πάνε στην τουαλέτα) ζητάνε μόνοι τους υπερωρίες, παρότι αυτό οδηγεί πολλούς στην αυτοκτονία. Και πόσο να κόστισαν τα δίχτυα που έβαλαν στον εργοστάσιο της δεύτερης, για να μπορούν να αποτρέψουν τις αυτοκτονίες από όσους πηδάνε από τα παράθυρα; https://www.theguardian.com/technology/2017/jun/18/foxconn-life-death-forbidden-city-longhua-suicide-apple-iphone-brian-merchant-one-device-extract
365meres 