Όταν πέφτοντας διαδικτυακά θα «πονάει» περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Με αφορμή την πτώση της πλατφόρμας του Facebook (και μαζί του και των Instagram, Messenger και WhatsApp) και μιας και έχω καιρό να γράψω για τεχνολογικά θέματα, είπα να γράψω ένα μικρούλι άρθρο.
(Για μικρούλι θα ξεκινήσει πάντως.) LOL

Είχαμε λοιπόν μια 6ωρη πτώση του δικτύου αυτού του τεχνολογικού γίγαντα. Που φάνηκε ως 6ήμερη στους απλούς χρήστες, 6μηνη στους επαγγελματίες που χρησιμοποιούν την πλατφόρμα και 6χρονη στον Μαρκ Ζάκερμπεργκ.

Γιατί καλή και θεμιτή και -στην τελική- αναπόφευκτη η εξέλιξη της τεχνολογίας αλλά έχει και τα προβλήματα της.

Και μην αρχίσετε οι τεχνοφοβικοί τα δικά σας.

Και ο τροχός τεχνολογική εξέλιξη ήταν και άλλοι τον χρησιμοποιούν για να πηγαίνουν μπροστά και κάπου καλύτερα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) και άλλοι για να πατάνε και να λιώνουν (επίσης κυριολεκτικά και μεταφορικά) αυτούς που θεωρούν εχθρούς και αντιπάλους ή αυτούς που δεν προσέχουν στον δρόμο, οπότε, επειδή η κακή του/λάθος χρήση είναι γενικευμένη να τον καταργήσουμε και να γυρίσουμε στην προ τροχού ζωή μας.

Επειδή λοιπόν η τεχνολογία θα συνεχίσει να έχει εξέλιξη, και επειδή άλλο η φοβία και άλλο ο προβληματισμός, αν δεν το δούμε και λίγο πιο σοβαρά, ένα παρόμοιο πρόβλημα στο μέλλον δεν θα περνάει με λίγη αναμονή, πλακίτσα και τρολάρισμα στα άλλα κοινωνικά δίκτυα.

Δεν θα περνάει γιατί δεν θα αφορά μόνο το σκότωμα χρόνου σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο αλλά στο σύνολο της την καθημερινότητα μας, επειδή η τεχνολογία θα διεισδύσει αναπόφευκτα στα πάντα και επειδή η τελειότητα είναι μια ουτοπία.

Το μόνο κοντά στην τελειότητα που μπορούμε για παράδειγμα να δημιουργήσουμε/σχεδιάσουμε είναι αυτό: .
Μια τελεία.

Και παρόλο που και οι υπολογιστές είναι προγραμματισμένοι να καταλαβαίνουν κάτι πολύ βασικό όπως το δυαδικό σύστημα, μια ακολουθία δηλαδή από ζεύγη που περιέχουν 0 ή/και 1, όλο αυτό το τεχνολογικό δημιούργημα που έχει στηθεί και περιβάλει σήμερα τον κόσμο και την καθημερινότητα απέχει έτη φωτός από το να αποκαλεστεί απλό.

Τι συνέβη λοιπόν, με απλά λόγια (το γιατί δεν θα το μάθουμε ποτέ):
Χάθηκαν οι DNS servers του Facebook (εκλαϊκευμένα, ο τηλεφωνικός κατάλογος που επιτρέπει την επικοινωνία υπολογιστή με υπολογιστή, και επειδή μιλάμε για έναν διαδικτυακό γίγαντα, δεν μπορείς να πας στο περίπτερο να χρησιμοποιήσεις άλλο κατάλογο και τηλέφωνο) άρα τυφλώθηκαν/κουφάθηκαν τα πάντα και οι πάντες.

Χάθηκε δηλαδή η επικοινωνία με τους υπολογιστές.
Ως αποτέλεσμα αυτού χάθηκε και η απομακρυσμένη πρόσβαση των τεχνικών.

Αλλά ακόμη και όταν αυτοί πήγαν να μπουν στα κτήρια δεν αναγνωρίζονταν οι κωδικοί, οι ηλεκτρονικές τους ταυτότητες, όπως και κανένας -πιθανός -βιομετρικού τύπου έλεγχος πρόσβασης ώστε να ξεκλειδώσουν οι πόρτες μιας και τα συστήματα ελέγχου σε αυτές δεν μπορούσαν να διασταυρώσουν τα στοιχεία που παρείχε ο τεχνικός/εργαζόμενος με αυτά που είχαν αποθηκευμένα αφού δεν έβλεπαν πίσω στα κέντρα δεδομένων.

Και δεν είναι η επιχείρηση του κυρ Αλέκου, σπάμε μια πόρτα ή φωνάζουμε τον κλειδαρά με το εύκολο κινητό και μπήκαμε.
Μόνο να φτάσουν με κόλπα Μακγκάιβερ εκεί που ήθελαν θα πρέπει να τους πήρε ώρες.

Όμως ακόμη κι όταν μπήκαν μέσα κατά πάσα πιθανότητα άρχισαν να ψάχνουν στα τυφλά να βρουν από που να ξεκινήσουν να διορθώνουν την βλάβη, αφού με τα πάντα εκτός επικοινωνίας θα είχαν μεν μια ιδέα αλλά δεν θα ήξεραν ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα και πως προέκυψε.

Κι άντε, αυτό είναι απλά το Facebook θα πει κάποιος.
Τίποτα παραπάνω από ένα κοινωνικό δίκτυο για λίγο χαβαλέ.
Αγχώθηκε λίγο ο Μιχάλης που δεν μπορούσε να στείλει στην Μαρία, τρελάθηκε η Κατερίνα που είχε μείνει στο «διαβάστηκε» του Θανάση, ζορίστηκε λίγο ο Κώστας που δεν μπορούσε να κάνει like στον εαυτό του, δεν θα πεθάνουμε κιόλας. Αυτό, παλιά.

Πλέον είναι πολλά περισσότερα αφού ακόμη και για τους απλούς χρήστες του δυτικού κόσμου ένας λογαριασμός στο Facebook, όπως και ένας λογαριασμός Google π.χ. χρησιμοποιείται συνήθως και ως μέσο επαλήθευσης ταυτότητας για να συνδέεται κανείς εύκολα και γρήγορα σε διάφορες ιστοσελίδες και υπηρεσίες χωρίς να χρειάζεται να θυμάται ένα σωρό ονόματα χρήστη και κωδικούς.

Ή να κάνει το κλασικό και 100% λάθος που εφαρμόζουν πάρα πολλοί, να έχει να πληκτρολογεί το ίδιο όνομα και κωδικό για όλους τους λογαριασμούς του.

(σημ. ακόμη και το login μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας πρέπει να είναι το πρώτο στάδιο και να έχετε ενεργοποιημένη την ταυτοποίηση μέσω τηλεφώνου που πλέον παρέχεται σε κάθε υπηρεσία, ιδιωτική και μη, για έξτρα ασφάλεια και όσοι δεν το έχετε κάνει να το κάνετε για να αποφεύγετε απώλειες λογαριασμών κλπ)

Πολύ περισσότερα για αυτούς της Ασίας (προφανώς εκτός Ιαπωνίας, Νότιας Κορέας και κάνα δυο ακόμη χωρών) και της πλειοψηφίας των χωρών της Λατινικής Αμερικής που με τις υποτυπώδεις υποδομές τους το Facebook (και οι λοιπές εταιρείες-εφαρμογές του) είναι κυριολεκτικά το μοναδικό μέσο επικοινωνίας που διαθέτουν.

Πέρα από το γεγονός πως και για τον υπόλοιπο κόσμο πλέον δεν είναι ένα απλό κοινωνικό δίκτυο που όλοι σκοτώνουμε την ώρα μας αλλά μια πλατφόρμα που πάρα πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν για επαγγελματικούς σκοπούς.

Από την χι επιχείρηση που στήνει τα πάντα πάνω του ή απλά διαφημίζει μέσω αυτού τις δραστηριότητες της μέχρι την χι ινφλουένσερ που έχει καταφέρει να το κάνει επάγγελμα.

(σημ. Και μην κράξει κανείς/καμιά τους/τις influencers, όλοι θα ήθελαν να μπορούν να κάνουν το χόμπι τους και την πλάκα τους επάγγελμα και πλέον, στην εποχή του διαδικτύου, αυτό δεν είναι προνόμιο μόνο των αθλητών για παράδειγμα.
Αν τώρα, πρέπει σώνει και καλά να κράξει κάποιος ας κράξει τον εαυτό του ή τους γύρω του για το ποιους έχουμε αναγάγει ως κοινωνία σε τέτοιους.)

Αυτό που έγινε λοιπόν ανοίγει ένα παραθυράκι για μια ματιά στο μέλλον.
Παράθυρο για να κοιτάξουμε μπροστά, σε μια μέρα όχι πολύ μακρινή, όπου κυριολεκτικά τα πάντα θα περνάνε μέσω του διαδικτύου και ασύλληπτων διαστάσεων data centers που θα διαχειρίζονται/ελέγχουν μια ασύλληπτη ροή πληροφοριών, εντολών κλπ.

Ακόμη και η μετακίνηση μας στους δρόμους θα βασίζεται σε απόλυτα αυτοματοποιημένα συστήματα όπου τα οχήματα μας θα μας πηγαίνουν μόνα τους στον προορισμό μας. Ήδη υπάρχει αυτό σε ένα βαθμό με τα οχήματα της Tesla αλλά απέχει αρκετά από το να μπορούμε να πούμε πως αφορά σε μια συνολική εικόνα.

Μπορούμε όμως εύκολα να συλλάβουμε με μια μεταφορά στα μέσα μεταφοράς αυτού που συνέβη με το Facebook.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τον εαυτό μας μέσα στο δικό μας αυτοκίνητο ή σε ένα ΜΜΜ, να πηγαίνουμε για δουλειά, ταξίδι, διασκέδαση χωρίς την παραμικρή ανθρώπινη παρέμβαση.

Σε ένα όχημα απόλυτα βασισμένο για τη λειτουργία του σε gps, δορυφόρους, ραντάρ και κάμερες ανίχνευσης κίνησης-απόστασης κοκ όπου ξαφνικά να πέφτει το σύστημα και όλοι (κυριολεκτικά όλοι) να παγιδευτούμε μέσα σε σταματημένα για έξι ώρες οχήματα επειδή για λόγους ασφαλείας και μείωσης των ατυχημάτων δεν θα έχουν την δυνατότητα να οδηγηθούν με τον τρόπο που ξέρουμε σήμερα.

Άλλοι στη μέση του πουθενά σε μια εθνική, άλλοι στη μέση μιας διασταύρωσης στο κέντρο της πόλης, άλλοι έξω από τα οχήματα τους που δεν θα μπορούν να τσεκάρουν τα βιομετρικά τους στοιχεία με τα αποθηκευμένα στο cloud αρχεία και δεν συμμαζεύεται.

Όπου αν κάτι σαν την πτώση του facobook για έξι ώρες κόστισε, στην σημερινή εποχή, στην παγκόσμια οικονομία σχεδόν ένα δισεκατομμύριο δολάρια (όπως υπολόγισαν στον εξειδικευμένο σε αυτά τα θέματα ιστότοπο από όπου είναι και η φωτογραφία του άρθρου) ούτε που μπορεί να φανταστεί κανένας τις επιπτώσεις ενός υποθετικού (αλλά καθόλου απίθανου να συμβεί) γεγονότος σαν το παραπάνω, στο μέλλον.

Που το οικονομικό είναι απλά η ευκολονόητη πτυχή με την οποία μπορεί να ασχοληθεί κάποιος, γι αυτό και μένω σε αυτό. Μιλάμε φυσικά για κάτι πολύ πιο σύνθετο και πολυεπίπεδο που ούτε ένα βιβλίο 300 σελίδων δεν θα έφτανε για να καλύψει, πόσο μάλλον ένα άρθρο σε ένα μπλογκ.

Όταν φτάσουμε σε εκείνο το επίπεδο, λίγο πολύ θα ισχύει η ατάκα που χρησιμοποιεί ο αφηγητής στις εκπομπές του National Geographic περί μελλοντικών φυσικών καταστροφών. Δεν είναι θέμα του αν αλλά του πότε και γι αυτό πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.

Και μπορεί να ακούγεται σαν ψιλά γράμματα και πολυτέλεια (μπροστά στα τόσα σημερινά προβλήματα πάσης φύσεως που έχουμε) μια συζήτηση για τέτοιου είδους θέματα αλλά όσοι έχουν έστω και την ελάχιστη δύναμη πρέπει να πιέσουν ώστε να ξεκινήσει σοβαρά προτού τρέχουμε -για μια ακόμη φορά- πίσω από την εξέλιξη που (ειρωνικό) εμείς δημιουργούμε.

Γιατί όταν ανακαλύψαμε τον τροχό δεν ήμασταν παρά πιθηκοειδή που λίγο καιρό πριν είχαν ουρά και δεν διαθέταμε τον εγκέφαλο για να συζητήσουμε και να θέσουμε σαφείς και απαράβατους νόμους και κανόνες ώστε να τον χρησιμοποιούμε μόνο θετικά.

Αυτόν και οποιοδήποτε άλλο εργαλείο θα δημιουργούσαμε στο μέλλον με αποτέλεσμα –εξαιτίας και αυτού– να χάσουμε αιώνες ολόκληρους σε πισωγυρίσματα.

Έτσι, αντί να φτάσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο που να πλησίαζε έστω ελάχιστα στην ουτοπία του τέλειου (που θα ήταν ό,τι τελειότερο μπορούμε να κάνουμε) και να εφαρμόζαμε σωστούς κανόνες όχι από εξαναγκασμό (όπως θα κάναμε αρχικά) αλλά γιατί θα ήταν κάτι απόλυτα αυτονόητο, καταλήξαμε με αυτήν την –σε μεγάλο μέρος της– «ανάπηρη» διανοητικά και ηθικά παγκόσμια κοινότητα του σήμερα.

Σε αυτά τα δύο (ηθική και διανόηση) εμπεριέχονται και οι υπόλοιπες δυσλειτουργίες-αναπηρίες, όπως η οικονομική, η θρησκευτική κλπ.

Τώρα όμως διαθέτουμε πέρα από τη γνώση του παρελθόντος (ως διδακτικό μάθημα) και τις τεχνολογικές ικανότητες να κάνουμε κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας αλλά και να βαδίζουμε δίπλα στην εξέλιξη που δημιουργούμε, αν όχι να την οδηγούμε εκεί που πρέπει και θέλουμε.

Κάτι που σε πρώτη φάση αφορά στην ευκολότερη συζήτηση περί ασφάλειας και ελαχιστοποίησης των κινδύνων, με φυσικό επακόλουθο σε δεύτερη φάση και την πιο δύσκολη, περί ηθικής.

To mega ψέμα των megapixels (edit: και του ψηφιακού ζουμ)…

Edit (1/4/19)
Βλέπω τις εταιρείες να διαφημίζουν το (υποτιθέμενο) ζουμ στα smartphones τους και πραγματικά εξοργίζομαι.

Μόνο ως πρωταπριλιάτικο αστείο θα μπορούσε να ειπωθεί η φράση «ζουμ στα κινητά», ειδικά όταν ο καταναλωτής μένει -εσκεμμένα εκ μέρους των εταιρειών- με την εντύπωση της οπτικής μετακίνησης του φακού, επειδή όμως αυτό πραγματικά πουλάει στους ανυποψίαστους πελάτες μου ανάβουν τα λαμπάκια.

Γι αυτό είπα να προσθέσω αυτές τις φωτογραφίες και το παρακάτω βίντεο που κάνει ξεκάθαρο το γιατί αυτό που διαθέτουν τα κινητά δεν είναι πραγματικό οπτικό ζουμ, απλά κόβουν την εικόνα είτε κόβουν την εικόνα και μεγεθύνουν ψηφιακά ξανά την καινούργια στο αρχικό μέγεθος της πρώτης.

Είναι απλά θέμα χώρου.
Τα κινητά πλέον είναι τόσο χοντρά όσο 2 φέτες γκούντα, που να βρεθεί ο χώρος για να κινηθεί προς τα μπροστά ένα σύστημα φακών (όπως σε μια φωτογραφική) ώστε να φέρει το αντικείμενο που θέλουμε να φωτογραφίσουμε πιο κοντά στο μάτι;

Το ίδιο συμβαίνει και με όσα smartphones χρησιμοποιούν δυο και τρεις (και 43 ας βάλουν αν θέλουν) φακούς που διαθέτουν διαφορετικό σταθερό ζουμ (δηλαδή φακοί με διαφορετική φιξ εστίαση), από τους οποίους συνθέτουν ψηφιακά μια καινούργια, τρίτη φωτογραφία.

Το αποτέλεσμα είναι είτε η απώλεια ανάλυσης είτε η απώλεια και ποιότητας.
(στο αρχικό άρθρο που ακολουθεί δίνεται εξήγηση στο γιατί μια φωτογραφία λιγότερων megapixel μπορεί να έχει καλύτερη ανάλυση-ποιότητα από μια με πολύ περισσότερα)

Επειδή λοιπόν καμία από τις δυο τεχνικές δεν φέρνει πραγματικά το αντικείμενο πιο κοντά με φυσικό τρόπο, αποτυγχάνουν να περάσουν κάθε παρόμοιο τεστ όπως στο παρακάτω βίντεο που έχει να κάνει με μεγέθυνση κειμένου:


(μέχρι τη στιγμή που θα μαντεύουν τι γράφει και θα το αναδομούν ψηφιακά, αλλά και πάλι δεν θα έχουν πραγματικό ζουμ)

Αυτός είναι και ο λόγος που όσες φωτογραφικές μηχανές διαθέτουν ένα αξιοσέβαστο οπτικό ζουμ (μερικές κόμπακτ και οι SLR/DSLR) δεν πρόκειται ποτέ να λεπτύνουν.
Θέλουν χώρο για να αποθηκεύουν το σύστημα φακών τους το οποίο προεκτείνουν όταν θέλουμε να «καταβροχθίσουμε» τις αποστάσεις που μας χωρίζουν από αυτά που φωτογραφίζουμε.

Παρακάτω το άρθρο συνεχίζει αυτούσιο όπως είχε ανέβει πριν δυο χρόνια…

(16/3/2017)
Ο άνθρωπος πάντα ήθελε να αποτυπώνει αυτά που έβλεπε και ζούσε.
Αυτά που του άρεσαν, του έκαναν εντύπωση και είχαν ενδιαφέρον γι αυτόν.
Είτε ήταν προσωπικά θέματα και κατέληγαν να αποκτούν μορφή ενημέρωσης και για τους άλλους είτε είχε στο μυαλό του το δεύτερο και κατέληγαν πολλές φορές να μην ενδιαφέρουν κανέναν άλλο.

Από την εποχή των ανθρώπων των σπηλαίων και τις βραχογραφίες που σε εμάς μοιάζουν παιδικές ζωγραφιές και λέμε πως είναι δημιουργίες ενηλίκων ενώ μπορεί να είναι και αυτό ακριβώς. Δημιουργίες που έκαναν μικρά «σοφά ανθρωπάκια» (Homo sapiens sapiens) όση ώρα περίμεναν τους ενήλικες, αποτυπώνοντας στον βράχο παιδικές φωτογραφίες του κόσμου τους.

Μπορεί να ήταν και των μεγάλων…Μικρή σημασία έχει…
Αυτό που μένει, δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά είναι μια εικόνα σε ένα βράχο.

Μια πρώιμη φωτογραφία που κάποιος «τράβηξε» με τα μάτια του και του πήρε ώρες για να την αποτυπώσει όχι σε μαλακό ιλουστρασιόν χαρτί όπως στην εποχή μας αλλά στην σκληρή επιφάνεια, εκφράζοντας εσωτερικές ανάγκες που σίγουρα έπαιξαν ρόλο στο να ξεκινήσει να γράφεται στο ανθρώπινο DNA πολύ πιο έντονα ο όρος κοινωνικότητα και να είναι αυτή η εγγραφή που να τον συνοδεύει σαν το βασικό χαρακτηριστικό του…

Και μια από τις εκφράσεις της κοινωνικότητας είναι να μοιραζόμαστε αυτό που εμείς βλέπουμε, όσο πιστότερα γίνεται. Να κρατάμε για μας (και για όποιον άλλον θέλουμε) αυτό που το φως μεταφέρει στα μάτια μας και τυπώνει στον εγκέφαλο μας.

Κι εκεί είναι που ήρθε να παίξει καταλυτικό ρόλο η ανακάλυψη της φωτογραφίας.
Ο τρόπος δηλαδή να το κάνουμε αυτό με τεχνικά μέσα σε μια επιφάνεια, χωρίς να «ματώνουν» τα χέρια μας.
https://el.wikipedia.org/wiki/Φωτογραφία

Εφεύρεση που εξελίχθηκε πάρα πολύ και -πλέον- εδώ και αρκετά χρόνια, η φωτογραφία έπαψε να είναι ένα ακριβό σπορ για τον μέσο άνθρωπο.

Αυτό με την εμφάνιση των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών όπου η καταγραφή της εικόνας γίνεται ηλεκτρονικά, μέσω ψηφιακής τεχνολογίας και στο αποθηκευτικό μέσο τους μπορείς να γράψεις «άπειρες» φορές. Έτσι δεν χρειάζεται να κάνεις φωτογραφίες με το σταγονόμετρο και να μετράς πόσες πολύτιμες στάσεις σου έμειναν στο ακριβό 24άρι φιλμ γιατί είσαι στην ερημιά και δεν έχεις μαζί σου άλλο, ούτε να περιμένεις την ακριβή σε κόστος εκτύπωση τους ως τον μόνο τρόπο να τις δεις, για να δεις να έχεις χάσει -για διάφορους λόγους- το 1/3 από αυτές.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την ολοένα και μεγαλύτερη -αποκλειστική- χρήση ηλεκτρονικών μέσων προβολής τους, το έκανε και πολύ εύκολο.

Φυσικά η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ακριβές ψηφιακές κάμερες.
Είναι αυτές που αντικατέστησαν (πρακτικά) τις ακριβές συμβατικές SLR με το φίλμ.
Μόνο που αυτές είναι για επαγγελματική χρήση ή για κάποιον που βλέπει την φωτογραφία σαν ένα πολύ σοβαρό χόμπι και εκεί τα ποσά μπορεί να ξεφύγουν πολύ αφού τα ηλεκτρονικά καλούδια που η τεχνολογία προσφέρει δεν έχουν τέλος και μια DSLR μπορεί να κοστίζει περισσότερο από όσο ένα καλοδιατηρημένο Audi Α4 1.6 δεκαετίας!

Το πολύ χρήμα όμως είναι στην μάζα και στον μέσο καταναλωτή και εκεί είδαν ψωμί οι εταιρείες, με μια τεράστια νέα αγορά να ανοίγεται μπροστά τους, αφού δυνητικά οποιοσδήποτε μπορούσε να κρατήσει μια συσκευή που βγάζει φωτογραφίες αποκτούσε τον τίτλο πελάτης γι αυτές.

Αυτός λοιπόν ο μέσος πελάτης δεν ενδιαφέρεται να κουβαλάει μαζί του μια μια ογκώδη και βαριά κάμερα, αλλά κάτι βολικό. Μια συσκευή μικρή και ελαφριά που να μπορεί να την έχει πάντα μαζί του χωρίς να τον προβληματίζει η «παρουσία» της. Μια συσκευή με την οποία να κάνει φωτογραφίες χωρίς να τραβάει τα βλέμματα όλων των άλλων. Μια μηχανή που να μην χρειάζεται μια τσάντα στον ώμο για την μεταφορά της αλλά να χωράει και στην τσέπη του παντελονιού. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η compact camera.

Η διαφορά ανάμεσα στις ψηφιακές και τις μηχανές με φιλμ είναι πως στις δεύτερες το φως έπεφτε (θα έγραφα πέφτει όμως τείνουν να γίνουν μουσειακό είδος) πάνω στο φιλμ και αποτύπωνε το θέμα ουσιαστικά με χημική αντίδραση. Ενώ στις ψηφιακές το φως πέφτει πάνω σε έναν ηλεκτρονικό αισθητήρα και μετατρέπεται σε ηλεκτρονικό σήμα που κατόπιν αποθηκεύεται στην μνήμη.

Ενώ οι δυο βασικές διαφορές (που αφορούν στο μέγεθος) ανάμεσα στις μεγάλες –DSLR- ψηφιακές και τις μικρές compact ψηφιακές, είναι το τι βλέπεις πριν κάνεις την φωτογραφία και το μέγεθος του αισθητήρα.

Στις πρώτες, μέσω ενός συστήματος φακών βλέπεις μια πιστή απεικόνιση αυτό που είσαι έτοιμος να απαθανατίσεις όταν πατήσεις το κουμπάκι, με την βοήθεια του φωτός και την χρήστη του κλείστρου, του φακού και του αισθητήρα, ενώ στις δεύτερες αυτό που βλέπεις δεν είναι ακριβώς το ίδιο που θα φτάσει στον αισθητήρα, αφού δεν υπάρχει αυτό το σύστημα και δεν βλέπεις μέσα από τον φακό.

Επίσης, πέρα από το παραπάνω περισκοπικό σύστημα οι DSLR έχουν μέγεθος που δεν τις καθιστά ελκυστικές στον μέσο χρήστη γιατί διαθέτουν και μεγάλο σε μέγεθος αισθητήρα για να συλλαμβάνουν περισσότερο φως. Όπου μεγαλύτερος αισθητήρας συνήθως σημαίνει και ποιοτικότερος φακός, για να καταφέρνει να υπάρχει ισορροπία στα τεχνικά στοιχεία.

Αυτές οι δύο διαφορές είναι που δίνουν την δυνατότητα να έχουν οι compact cameras (αλλά και τα κινητά τηλέφωνα που τραβάνε φωτογραφίες) μικρό μέγεθος. Το βασικό χαρακτηριστικό δηλαδή που κάνει αυτές τις συσκευές ιδανικές για να βγάζει φωτογραφίες ο μέσος άνθρωπος.

Κι ενώ η πρώτη διαφορά δεν έχει να κάνει άμεσα (έχει έμμεση αλλά δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί) με την ποιότητα της φωτογραφίας, η δεύτερη είναι ο,τι σημαντικότερο!

Έτσι ερχόμαστε σε αυτό που έχει γίνει η σημαία του μάρκετινγκ των εταιρειών στην προσπάθεια τους να πουλάνε διαρκώς νέες συσκευές που βγάζουν φωτογραφίες, που όμως ξέρουν πως στην ουσία δεν έχουν τίποτα νέο να προσφέρουν.
Σημαία που κυματίζει όμως χωρίς πρόβλημα γιατί βασίζονται στον αέρα που τους παρέχει το γεγονός πως η πλειοψηφία πιστεύει αυτό που της λένε πως μετράει και δεν ενδιαφέρεται να ψάξει λιγάκι τι ισχύει και τι όχι.

Κυρίως όμως στο γεγονός πως το 99% αυτών των πελατών θα κάνει τέτοια χρήση των φωτογραφιών που δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ πως το κοροϊδεύουν με το να το κάνουν να θεωρεί σημαντικό κάτι που δεν είναι. Τα megapixels !!

Τι είναι όμως το Megapixel;
Για να το πούμε πολύ απλά, ένα megapixel είναι 1 εκατομμύριο εικονοστοιχεία (πίξελ)
Εικονοστοιχεία πάνω στα οποία πέφτει το φως και δίνει την δυνατότητα στον αισθητήρα να καταγράψει αυτό που περνάει μέσα από τον φακό. Οπότε είναι εύκολο να κάνουμε τα μαθηματικά και να καταλάβουμε πως το 16 MP μεταφράζεται στο ακόμη πιο εντυπωσιακό 16 εκατομμύρια πίξελ.

Κι εδώ είναι που έχουν επενδύσει οι εταιρείες και τα καταστήματα πώλησης ώστε να πουλάνε διαρκώς νέα μοντέλα. Τι κάνουν; Απλά αυξάνουν τον αριθμό των εικονοστοιχείων. Πως; Μικραίνοντας τα !

Δημιουργώντας έτσι εντυπωσιακά νούμερα που συνοδεύουν το προϊόν και δίνουν εύκολα όπλα στον πωλητή ώστε να πείσει τον υποψήφιο πελάτη πως η παλιά του κάμερα ή το παλιό του smartphone με τα 6 MP δεν πιάνει μια μπροστά στην καινούργια ψηφιακή με τα 20 και το τελευταίο μοντέλο κινητού με τα 16 αντίστοιχα.

Που εδώ υπάρχει κι ένας ακόμη μύθος (μύθος στον μύθο) γιατί οι κατασκευαστές smartphone βασιζόμενοι στο ότι είναι σχετικά εύκολο να αυξήσεις τα pixels, περνάνε στον κόσμο πως ένα κινητό με 16 ΜP κάνει οπωσδήποτε καλύτερες φωτογραφίες από μια compact camera με 12.

Μύθο που οι κατασκευαστές ψηφιακών φωτογραφικών δεν μπορούν να αντικρούσουν γιατί θα ξεμπρόστιαζαν και τους εαυτούς τους και μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια 🙂
Έτσι επενδύουν -κυρίως- στο να κάνουν τις ψηφιακές να μοιάζουν λίγο με smartphone και να μπορούν να έχουν σύνδεση wi-fi για παράδειγμα, ώστε να διαμοιράζεις χωρίς να χρειάζεσαι άλλο μέσο τις φωτογραφίες που βγάζεις.

Αυτό λοιπόν που δεν λένε και αποφεύγουν να εξηγήσουν είναι πως το σημαντικότερο είναι το μέγεθος του αισθητήρα. Γιατί (ας το πούμε μπακαλίστικα και πολύ απλοϊκά) αν έχουμε δυο φωτογραφικές με 20 megapixel και η μια έχει αισθητήρα που έχει μέγεθος 3cm επί 3cm και η άλλη αισθητήρα που έχει μέγεθος 1cm επί 1cm καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε πως κάθε ένα από τα 20 εκ. πίξελ της πρώτης θα είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της δεύτερης.

Και μεγαλύτερα εικονοστοιχεία σημαίνει μεγαλύτερη επιφάνεια για να συλλέξουμε το φως.
Και περισσότερο φως μεταφέρει περισσότερη πληροφορία στο τελικό αποτέλεσμα.
Και περισσότερη πληροφορία σημαίνει περισσότερη λεπτομέρεια.
Και περισσότερη λεπτομέρεια σημαίνει καλύτερη φωτογραφία.

Πιο εύκολος τρόπος να το καταλάβουμε είναι ο θόρυβος (σαν το χιονάκι στις παλιές τηλεοράσεις) που έχει η φωτογραφία μιας απλής κάμερας ή ενός απλού κινητού αν την ανοίξουμε σε πλήρες μέγεθος, όσο μειώνεται το παρεχόμενο φως. Και ο λόγος που ειδικά τα κινητά, σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού είναι ουσιαστικά τυφλά, παρά τα ψηφιακά τρικ που κάποια ακριβά μοντέλα χρησιμοποιούν για να ξεγελάσουν το μάτι…

Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνει αυτό ο μέσος αγοραστής;
Γιατί σχεδόν ποτέ δεν βλέπει την φωτογραφία που τραβάει σε πλήρες μέγεθος.
Συνήθως τις βλέπει στην οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή.
Και τις ανεβάζει instagram  ή το facebook…
Και αν τύχει να εκτυπώσει κάποιες από αυτές, τις έχει στο χέρι του και τις βλέπει σε μέγεθος ακόμη μικρότερο της οθόνης του υπολογιστή, αφού συνήθως εκτυπώνουμε σε 10×15.

Χρήσεις για τις οποίες θα ήταν υπέρ-αρκετά και 2 MP.
Αυτό φυσικά δεν συμφέρει καμιά εταιρεία να γίνει ευρεία γνώση, γιατί τι θα σου πουλούσαν τόσα χρόνια, από τα 2 μέχρι τα 22 MP που έφτασαν να προσφέρουν, αν σου έλεγαν πως η διαφορά δεν έχει την παραμικρή σημασία.

Που αν την άνοιγε σε 1:1 αναλογία, θα έβλεπε μόνο ένα μικρό μέρος αυτής.
Και αυτό το μικρό μέρος θα ήταν κάτι που δεν θα θύμιζε σε τίποτα αυτό που νομίζει πως η κάμερα ή το smartphone του έχει τραβήξει. Στις περισσότερες δε των περιπτώσεων η φωτογραφία θα θύμιζε πίνακα ζωγραφικής…

Κι ενώ αν την εκτύπωνε στο τυπικό μέγεθος που τυπώνουμε θα ήταν υπέρ-ευχαριστημένος, αν επέλεγε να την τυπώσει σε 1:1 αναλογία (στο μέγιστο μέγεθος) στα 300dpi που θεωρείται η ιδανική επιλογή και αυτή που χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες φωτογράφοι, θα ήθελε «μισό τοίχο» για να την κρεμάσει και θα μετάνιωνε τα λεφτά που έδωσε αφού θα αποκαλύπτονταν τα μειονεκτήματα του μικρού αισθητήρα…

Αν τραβούσε για παράδειγμα σέλφι με τα 16 MP του σούπερ κινητού του με τον μικροσκοπικό αισθητήρα ένα συννεφιασμένο πρωινό και μπορούσε και την άνοιγε κάπου σε πλήρες μέγεθος ώστε να την δει ολόκληρη, καθόλου απίθανο να δυσκολευόταν να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό από την χάλια ποιότητα.

Οι δε εφευρετικότητα των εταιρειών smartphone στο να προσποιηθούν πως οι πλακέ συσκευές τους διαθέτουν όσα και μια καλούτσικη compcat όπως οπτικό ζουμ είναι αστείρευτη. Όπως στα iPhone για παράδειγμα που όταν υποτίθεται πως κάνεις ζουμ, το λογισμικό απλά μικραίνει το «κάδρο» που αποθηκεύει σαν φωτογραφία, δημιουργώντας ένα εφέ που μοιάζει για ζουμ όμως δεν είναι!

Με το να έχουν καταφέρει λοιπόν να κάνουν τα «άχρηστα» megapixels να είναι το μόνο που κοιτάει ο υποψήφιος αγοραστής, φτάσαμε στο σημείο μεγάλος αριθμός ψηφιακών καμερών, ενώ υπάρχει περιθώριο για παραπάνω, να είναι εφοδιασμένες με τον μικρότερο μέγεθος αισθητήρα που υπάρχει !
Όπου τα χαρακτηριστικότερα μεγέθη είναι τα παρακάτω.
Από το μεγαλύτερο στο μικρότερο:
35mm full frame , APS-C , Micro 4/3 , 1 , 2/3 , 1/2.3 , 1/3.2

Και πάνω σε αυτή την προσέγγιση να μην τις νοιάζει να προσφέρουν ούτε κάποια άλλα πράγματα….
Όπως απομακρυσμένο από τον φακό φλας και σε ψηλότερο σημείο και όχι δίπλα, που θα πρόσφερε πιο όμορφο και φυσικό αποτέλεσμα χωρίς περίεργες σκιές ή ικανοποιητικό οπτικό ζουμ για παράδειγμα.

Που θα αύξανε και την εμπειρία για τον χρήστη και θα ξεδίπλωνε και λίγη από την -όποια- δημιουργικότητα του. Όπου οπτικό ζουμ το πόσο μπορεί να κινηθούν τα μηχανικά μέρη του φακού ώστε να φέρουν πιο κοντά κάτι απομακρυσμένο.

Με την πλειοψηφία των κατασκευαστών να δίνει από x3 μέχρι x5 (60% των μοντέλων που κυκλοφορούν) το οποίο «ενισχύουν» μαρκετινίστικα με ψηφιακό ζουμ που είναι μια απάτη και μισή και 99% κάνει την φωτογραφία να μην βλέπεται ούτε στην μικρή οθόνη ενός smartphone….

Κάτι που ο μέσος χρήστης δεν αντιλαμβάνεται όταν πατάει το κουμπάκι για να ζουμάρει, με το χ3-χ5 οπτικό να τελειώνει γρήγορα και την κάμερα περνάει στο ψηφιακό…

Με το να έχουν λοιπόν καταφέρει να κάνουν τον κόσμο να πιστεύει το ψέμα πως πολλά megapixel = καλύτερη φωτογραφία, χρεώνουν με υπερβολικά ποσά την αύξηση τους και έτσι, μοντέλα που σου παρέχουν κάποιο, κάποια ή όλα αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά να ξεφεύγουν σε τιμές…

Γιατί με το να δώσεις πολλά χρήματα ώστε να έχεις την δυνατότητα να τραβάς ανά πάσα στιγμή καλές φωτογραφίες (ξέροντας φυσικά τι θέλεις και έχοντας κάνει τους υποχρεωτικούς συμβιβασμούς σε σχέση με την χρήση μιας DSLR) με την άνεση που σου προσφέρει λόγω μεγέθους μια compact camera, είναι σαν να τους κάνεις την χάρη και να γίνεσαι εν γνώσει σου ένα με όσους τρώνε το παραμύθι του μάρκετινγκ.

Και αν δεν ανήκεις στη μάζα και δεν θέλεις να συμβιβαστείς τελείως, καταλήγεις να ψάχνεις πολύ καιρό μέχρι να αποφασίσεις σε τι θα κάνεις ένα μικρό περαιτέρω συμβιβασμό ή να περιμένεις μια πιθανή προσφορά για να πάρεις σχεδόν με τα ίδια χρήματα που η πλειοψηφία αγοράζει κάμερες με όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους να μην προσφέρουν τίποτα στο δίπτυχο ποιότητα-δημιουργικότητα, κάτι που να ξεχωρίζει κάπως από τον σωρό…

Όπως αισθητήρα και φακό ένα-δυο κλικ πάνω, απομακρυσμένο φλας και x20 οπτικό ζουμ με 120 ευρώ…