Τι σταυρό κουβαλάνε κι αυτοί…

Να είσαι λέει δικαστική λειτουργός χωρίς κάποια εμφανή συστημική εξάρτηση και ξαφνικά να σε παίρνει μια κυβέρνηση από την ησυχία της 17ης θέσης (σημ. με ποδοσφαιρικούς όρους, ακόμη και η τελευταία θέση δεν οδηγεί σε υποβιβασμό αυτόν που την κατέχει) ενός δικαστηρίου που έχει την ευθύνη της παρακολούθησης των κατώτερων δικαστηρίων και να σε ορίζει επικεφαλής των εισαγγελέων όλης της χώρας.

Την ώρα που ακόμη δεν έχουν στεγνώσει τα εδάφη από μια φυσική καταστροφή και που δεν έχουν κλείσει χρόνο τα πτώματα στους τάφους τους από μια σιδηροδρομική.

Με…φιλική συμμετοχή και στις δύο καταστροφές ενός διαπλεκόμενου και συνάμα ανίκανου κράτους που καθρεπτίζεται μέσα από τη βιτρίνα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ούτε στον χειρότερο εχθρό σας…

Μιλάμε για τον δυσκολότερο σταυρό που μπορεί να κουβαλήσει κανείς.
Μια κατάσταση που μπορεί να ωθήσει μέχρι και τους άθρησκους να ασπαστούν μία συγκεκριμένη, πολύ ανθρώπινη, θρησκεία.
Αυτή της ματαιοδοξίας.

Μία συνθήκη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και τους άθεους να λατρέψουν ως θεό το Σύστημα που -εκεί που δεν το περιμένουν- τους αγγίζει πλέον φιλικά και με νόημα στον ώμο και τους δείχνει τον δρόμο για τη… Γη της Επαγγελίας.

Αρκεί να θυσιάσουν μερικά πράγματα στο βωμό του.
Πράγματα δικά τους που σε λίγο καιρό θα τους φαντάζουν πως ήταν πάντα ξένα και πράγματα ξένα που θα έπρεπε να φαντάζουν για πάντα δικά τους.

Τόσο μεγάλος ο σταυρός το να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του συστήματος (μέσω του ανθρώπου που κατέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή που τους συμβαίνει αυτό τη θέση του πρώτου υπουργού των πολιτών) που κάνουν τον σταυρό τους κάθε βράδυ να μην προκύψουν στοιχεία (σε υποθέσεις που εξετάζονται) που να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.

Τόσο βαρύς αυτός ο σταυρός της μετά-συστημικής, προσωπικής, ανάστασης τους που κοντοστέκονται και ανάβουν κεράκια στα εκκλησάκια που συναντούν στον δρόμο τους να μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και εμφανιστούν στοιχεία που να μην μπορούν να προτρέψουν τους κατώτερους δικαστικούς να αγνοήσουν.

Τόσο μεγάλη πρόκληση η επιτυχής μεταφορά του μέχρι την φωταγωγημένη πύλη του συστημικού παραδείσου που προσεύχονται κάθε πρωί να μπορούσε να γίνει ένα θαύμα και να κλείσουν άρον άρον όλες τις έρευνες που μπορεί να εκθέσουν τους αρχιερείς της Εκκλησίας του Συστήματος και να κάνουν το εκκλησίασμα να αμφισβητήσει την θεία του αυθεντία.

Όχι όλο το εκκλησίασμα φυσικά.
Αν μπορούσε να γίνει αυτό θα είχαν αλλάξει τα πάντα, σε όλα τα επίπεδα, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Οι περισσότεροι όμως από τους απλούς πιστούς, αυτοί που περισσότερο θέλουν να ελπίζουν παρά πιστεύουν, παρασύρονται από τους ζηλωτές.

Από φανατικά ανθρωπάκια που αν και στα κατώτερα στρώματα υπερασπίζονται με κάθε τρόπο την Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία έτυχε να βρεθούν και συντηρούν στα ανώτερα στρώματα όλα όσα διατηρούν την ίδια κακή κατάσταση σε όλα όσα αποτελούν ένα κράτος.

Φανατικά χρυσόψαρα που προτιμούν να ξεχνάνε πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, τι κι αν το σύστημα μοιάζει με ένα παραφυσικά τεράστιο ψάρι που, ακατάλληλο να καταναλωθεί από τους πολίτες, φυσικό επακόλουθο να μας καταναλώνει, μια κοινωνία που πλέει χωρίς πυξίδα σε έναν αχαρτογράφητο ωκεανό.

Την ίδια ώρα που η κάθε συνταγή που μαγειρεύεται και μας σερβίρεται από αυτό μας κοστίζει πανάκριβα και όχι μόνο σε χρήμα ή σε εκπτώσεις στην όποια ηθική μας.

Να μας κοστίζει ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές που δεν μπορούν να εκτιμηθούν ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου, μπορούν όμως να μην αξίζουν τίποτα για τους εκάστοτε ζηλωτές που λατρεύουν το σύστημα μέσα από ένα κόμμα.

Ειδικά εκείνους τους ζηλωτές που έτυχε να κατέχουν (ή να κατείχαν) και κάποια υποτίθεται θέση ευθύνης, σε κάποιου είδους επάγγελμα – λειτούργημα ώστε να το αισθάνονται κομμάτι του εαυτού τους.

Και τα λατρεύουμε τα κομμάτια μας και δυσκολευόμαστε να τα αποχωριστούμε. Ακόμη και αν όλα και όλοι μας λένε πως πρέπει.
Ακόμη και αν είναι σάπια και κινδυνεύει η ζωή μας.

Προτιμάμε να τα σκεπάζουμε και να τα κρύβουμε ακόμη και αν δεν υπάρχει θεραπεία αντί να κοιτάμε να τα βγάλουμε από την καθημερινότητα μας ώστε να μην υποφέρουμε εμείς και οι γύρω μας.

Οι κοντινοί μας μαζί μας, οι πιο μακρινοί μας από τη δυσωδία.

Τόσο πολύ που ακόμη και να τα αφαιρέσουμε συνεχίζουμε να διατηρούμε την αίσθηση τους και να τα εξιδανικεύουμε και να τα υποστηρίζουμε, ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία είχαν περιέλθει.

Κόμμα που λατρεύει με τη σειρά του τέτοιους αδιαπραγμάτευτης πίστης ζηλωτές που παρασέρνουν και τους λιγότερο πιστούς, κάτι το οποίο του επιτρέπει να υπάρχει, να παραμένει σε αυτή την κακή ποιότητα και να διεκδικεί ακόμη και την κορυφαία καρέκλα της εξουσίας για τον αρχηγό.

Σύστημα που χάρη σε αυτόν τον αόρατο για πολλούς σχεδιασμό όποιον και να βάλει στην πρώτη καρέκλα μιας εξουσίας, όπως στην εισαγγελία του «Αγίου Πνεύματος» των δικαστηρίων της χώρας, θα τον μετατρέψει σε δεξιό (ή αριστερό, ανάλογα το κόμμα που κυβερνά) ψάλτη.

Πρόσωπο πρώτης προβολής που θα κάνει συνεχώς τον σταυρό του και θα λέει όλα τα τυπικά και συγκεκριμένα των συστημικών εγχειριδίων ελπίζοντας την ώρα της… τελικής κρίσης να ακούσει «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες«.

Να ακούσει ένα «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, πιστό μου πλέον τέκνο, ώστε να διατηρηθεί η Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία λειτουργούμε ως πρόσωπα».

Γιατί σε αυτό το σύστημα δεν θα άκουγε ποτέ «μπράβο που έκανες το καλύτερο για να γίνουμε όλοι καλύτεροι».
Αρχιερείς, ιερείς, εκκλησίασμα.

Τόσο βαθιά είναι τα θεμέλια αυτής της θρησκείας που όσοι ασπάζονται ως νομοτέλεια όλο αυτό το τερατώδες, κακάσχημο οικοδόμημα να αδυνατούν πλέον να νιώσουν ενσυναίσθηση.

«…Εντάξει, γιατί δέχτηκαν και έχτισαν και αυτοί δίπλα στο δάσος, πάνω σε ρέματα, μέσα σε πρώην λίμνη… Γιατί πήγαν μπροστά μπροστά στο τρένο και δεν κάθισαν πίσω που είναι πιο ασφαλές σημείο… Γιατί πήγε στο Α.Τ ενώ δεν είχε επιμείνει σε παλιότερη καταγγελία… Ας είναι όλοι αυτοί η θυσία για να αλλάξουν τα πράγματα,… Τιμήστε τους βουβά… Ανάψτε κανένα κεράκι… Τι να την κάνετε την δικαίωση, μήπως θα έρθουν πίσω..« και άλλες τέτοιες για τα μπάζα δηλώσεις από ανθρώπινα κακόμορφα (εσωτερικά) «μπάζα».

Είτε αφορά έναν άνδρα που παγιδεύεται με το όχημα του και καίγεται ζωντανός σε ένα κακής ρυμοτομίας οικισμό (που το κράτος επέτρεψε να υπάρξει) με άχρηστους, βυσματικά ανερχόμενους γαλονάδες που δεν έχουν την ικανότητα ή τη διάθεση να εκτιμήσουν σωστά μια κατάσταση ή να διαθέτουν λειτουργικό πλάνο αντιμετώπισης.

Είτε αφορά μια γιαγιά που σκαρφαλώνει στα κεραμίδια για να σωθεί επειδή οι πολιτειακοί άρχοντες έχουν συνηθίσει να μην κάνουν ό,τι θα έπρεπε ώστε μια φυσική καταστροφή να περιοριστεί όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό.

Είτε αφορά σε νεαρά παιδιά που τη μια χαίρονται τη ζωή και την άλλη στιγμή γίνονται μαζικά ανάμνηση για τους δικούς τους (μια κοπέλα έγινε κυριολεκτικά ανάμνηση αφού δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα κάτι από αυτή) γιατί υπουργοί δεν ενδιαφέρονται να δείξουν έργο παρά μόνο να μοστράρουν την φάτσα τους στα κανάλια και να κοντράρονται -εκ του ασφαλούς- με τους αντιπάλους τους στη βουλή για τα χάπατα που τους ψηφίζουν (και με τη βοήθεια από κανένα ρουσφετάκι) ακόμη και αν δεν διαθέτουν τίποτα πέρα από ένα επώνυμο.

Υπουργοί που επιτρέπουν (αν όχι στηρίζουν) ιδιώτες να σπέρνουν διαφθορά και να αλωνίζουν κέρδη ακόμα και αν κατά τον…θερισμό ανασφάλιστες λαμαρίνες θερίζουν αθώο κόσμο και αδήλωτα, επικίνδυνα και παράνομα μεταφερόμενα χημικά δημιουργούν εικόνες αποκάλυψης και ψήνουν ζωντανούς, σε σημείο να μην αναγνωρίζονται, παρά μόνο μέσω εξέτασης DNA, ανθρώπους.

Είτε αφορά σε ανθρώπους που πέφτουν νεκροί μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα επειδή το σύστημα ως ολότητα επιτρέπει σε πολλούς ταυτόχρονα να έχουν ξεχάσει το τελευταίο τμήμα του όρκους τους:
«Να εκπληρώ ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου και να διάγω γενικά ως πιστός και φιλότιμος Αστυνομικός.»

Πως λοιπόν η χι δικαστική λειτουργός που βρέθηκε ξαφνικά στη θέση που βρέθηκε να βρει το θάρρος να πει στους πολιτικούς της προϊστάμενους «τώρα κάντε το σταυρό σας»;

Πως να τους εκπλήξει δυσάρεστα και εμάς ευχάριστα;

Θα μιλούσαμε για θαύμα και θαύματα δεν γίνονται.
Θέλει πραγματική προσπάθεια η αλλαγή προς το καλύτερο και εμείς (όλοι σαν σύνολο) δεν είμαστε σε θέση να τη ζήσουμε.
Όπως και αν την ονομάζαμε.

Προτιμά λοιπόν το εύκολο.
Να κάνει εκείνη το σταυρό της να πάνε όλα καλά για αυτήν και εν τη ρύμη της σχεδόν μηχανικής κίνησης της, στο συστημικό σοκάκι που την έβαλαν να βαδίσει, να της ξεφεύγει και στον λόγο της μια αντίστοιχη προτροπή στους συγγενείς των θυμάτων.

Είπαμε, η έλλειψη ενσυναίσθησης.

Αρχιερείς και ιερείς και ψάλτες και όλο το «κακό συναπάντημα» της οργανικής διάταξης του συστήματος στα μεσαία και ανώτερα κλιμάκια τους με εκκλησίασμα μια δεξαμενή θεοσεβούμενων «πίστευε και μη ερεύνα» (χωρίς κόμμα στο μη) φανατικών προς την υπάρχουσα Τάξη Πραγμάτων πιστών που όλοι μαζί την υπηρετούν τυφλά, ο καθένας για τους λόγους του, όσο νοσηρό και να είναι το έργο που προάγει και το αποτέλεσμα που παράγουμε ως σύνολο.

Κακό συναπάντημα που στα χαμηλά επίπεδα, αυτά του εκκλησιάσματος, καλύπτεται κάτω από έναν ψεύτικο μανδύα αστικής ευγένειας όσο καιρό η καθημερινότητα δεν έχει ζητήματα που να δημιουργούν θεμελιώδη ερωτήματα για την ποιότητα του συστήματος που η κεφαλή της κομματικής εκκλησιάς του τύχει να εκπροσωπεί ως κυβέρνηση όμως παραμονεύει να εκδηλωθεί καθολικά σαν λυσσασμένο, μεξικάνικο Τσιουάουα όποτε νομίζει πως απειλείται το ίδιο, ακόμη και αν εσύ θες απλά να το απομακρύνεις από έναν κακό κηδεμόνα, στις πράξεις του οποίου αυτό έχει εθιστεί να τις θεωρεί φυσιολογικές, εξ ου και ο μιμητισμός και η κακή του συμπεριφορά.

Πως να μη ζούμε λοιπόν σε μια χώρα που όλοι, ακόμη και οι άθρησκοι και οι άθεοι να μην κάνουμε καθημερινά τον σταυρό μας που από ίσως από σύμπτωση ζήσαμε μια ακόμη μέρα και δεν έχουμε γίνει στατιστικό στοιχείο;

Ούτε ο λόγος της προτροπής από άτομα εξουσίας προς τους συγγενείς μας, τους φίλους και τους γνωστούς να ανάψουν κανένα κεράκι να τιμήσουν τη μνήμη μας γιατί να μας τιμήσει το κράτος με την τιμωρία όλων των υπευθύνων, ειδικά εκείνων στις καρέκλες – θρόνους που χάρη σε «θείους» νόμους κομμένους και ραμμένους (από τους ίδιους) στα μέτρα τους συνεχίζουν, σαν μικροί, ανέγγιχτοι θεοί, να ζουν τη ζωούλα τους, μοιάζει χλωμό σαν πτώμα…

Κάντε λοιπόν έστω τον σταυρό σας, αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο, να υπάρξουν κάποια στιγμή τόσοι όσοι να μπορούν να ξεκινήσουν μια αλληλουχία γεγονότων που να δώσουν τα εφόδια στους επόμενους για μια εκκίνηση

Τόσοι που να το έχουν σιχαθεί τόσο πολύ όλο αυτό που να μην γίνονται λυσσασμένα, συστημικά, γελοία σκυλάκια αλλά να «γαβγίζουν» προς τα κακώς κείμενα, ακόμη και του δικού τους πολιτικού ναού.

Τόσοι που να συνεχίζουν μεν να ελπίζουν σε θαύματα μέσω της ψήφου όμως να μην μένουν να προσεύχονται από μέσα τους αλλά να ασκούν κριτική στα κακώς κείμενα.

Τόσοι που να δώσουν ώθηση σε επόμενες γενιές να αξίζουν περισσότερο από εμάς και να δημιουργήσουν κάτι αυθεντικό και καλύτερο.

Ο ήχος στην Ελλάδα ταξιδεύει με 0,00005853 μέτρα/δευτερόλεπτο.

Όπως μας ενημερώνει η AI της Google, Gemini:

Ή θέλει 394 μέρες για να διανύσει 2 χιλιόμετρα.
Την απόσταση δηλαδή ανάμεσα στα δύο σημεία που είναι σημειωμένα στην φωτογραφία του τίτλου.

Μέχρι τη στιγμή που χρειάζεται 14-15 λεπτά για να διανύσει μια απόσταση 2.8 χιλιομέτρων.

Πότε;
Όταν αποφασίσουν να τον βάλουν σε ένα τροχοφόρο και να τον μεταφέρουν από τα γραφεία μιας εταιρείας εμπλεκόμενης σε πολύνεκρο δυστύχημα εκεί που κρατικοί δικαστικοί λειτουργοί κάνουν θεωρητικά όλα όσα πρέπει για να πέσει φως στην υπόθεση.

Τριακόσιες ενενήντα τέσσερις μέρες μετά το ατύχημα και οι δικαστικές αρχές μόλις χθες (2/4/24) έστειλαν την αστυνομία να πάρει τους σκληρούς δίσκους με τις συνομιλίες της μοιραίας βραδιάς.

Πως συμβαίνει σε ένα αεροπορικό ατύχημα που αμέσως ψάχνουν να ανακτήσουν τα μαύρα (πορτοκαλί) κουτιά, τον καταγραφέα δεδομένων πτήσης και τον καταγραφέα των συνομιλιών στο κόκπιτ…
Ε, καμία σχέση!

Αν παραλληλίζαμε τις περιπτώσεις θα ήταν σαν να έπαιρναν οι αρχές ένα στικάκι με τις ομιλίες των πιλότων, ευγενική χορηγία του εμπλεκόμενου και 14 σχεδόν μήνες μετά να έψαχναν να βρουν και το αρχικό ηχητικό αρχείο.

Μετά κάποιοι απορούν (γνήσια η προσχηματικά, ανάλογα αν είναι απλά αγαθοί ή εθελόδουλα στην ψήφο τους ανθρωπάκια) που η πλειοψηφία της κοινής γνώμης βλέπει προσπάθεια συγκάλυψης και μιλάνε για θεωρίες συνωμοσίας.

Που με όλα αυτά χίλιες φορές να υπάρχει προσπάθεια συγκάλυψης γιατί θα δείχνει μια κάποια ικανότητα των εμπλεκομένων.

Γιατί αν δεν υπάρχει τότε μιλάμε για απίστευτα επικίνδυνα πρόσωπα που δεν έχουν την παραμικρή ικανότητα να κάνουν έστω τα αυτονόητα.
Για μωρούς σε θέσεις ευθύνης που υποπίπτουν διαδοχικά σε αδιανόητες παραλείψεις που ούτε μωρά παιδιά δεν θα έκαναν.

Γιατί μόνο ανεγκέφαλοι δεν θα έστελναν αμέσως την αστυνομία να συλλέξει τα αποθηκευτικά μέσα.

Δεν το έκαναν με τις κάμερες και χάθηκε το υλικό, δεν το έκαναν ούτε με τα ηχητικά. Ειδικά όταν από τις πρώτες μέρες είχαν κυκλοφορήσει παραποιημένα αποσπάσματα στα ΜΜΕ.

Για να μην πούμε πως μήνες μετά δεν είχαν ανοίξει ούτε αυτό που τους ειχαν στείλει με την ηλίθια δικαιολογία περί προσωπικών δεδομένων όταν δεν αφορούσε προσωπικές συνομιλίες.

Να το παραλληλίσουμε ξανά για τους «ζω στο συννεφάκι μου» με αεροπορικό δυστύχημα για να δουν πόσο γελοία είναι η σχεδόν πεισματική παραμονή τους σε αυτό;
Παίρνουν οι αρχές τις συνομιλίες των πιλότων μετά από ένα δυστύχημα όμως δεν τις ακούνε γιατί επικαλούνται -γελοιοδώς- πως εμπίπτουν στον νόμο περί προσωπικών δεδομένων.
Λες και ακόμη και για τέτοιες περιπτώσεις δεν ζητάνε με βούλευμα άρση του απορρήτου, απλά κοιτάνε το στικάκι και σκέφτονται «τι να λένε άραγε…».
«Κλείνει η παρένθεση«.

Γιατί μόνο ηλίθιοι θα έχαναν 30 φορτηγά χώμα που αφαιρέθηκε από το σημείο και θα το απέκλειαν ως μη σημαντικό από τα στοιχεία.

Γιατί μόνο ανίκανοι δεν θα είχαν διασφαλίσει την μεταφορά σε συγκεκριμένο σημείο όλων των αντικειμένων από το σημείο της τραγωδίας.
Όπως όλα όσα φορτώθηκαν σε κίτρινα βαγόνια και δεν βρίσκονται εκεί που είναι οι σκελετοί των βαγονιών και οι μηχανές των τρένων.

Μόνο απόλυτα ανεπαρκείς και ανίκανοι.
Παντελώς ηλίθιοι κρατικοί λειτουργοί με παντελώς ηλίθιους εργαζόμενους σε κρατικές και ιδιωτικές εταιρείες.

Ή… απλά σε διατεταγμένη αποστολή.
Ή και συνδυασμός αυτών…

Κάποιοι σε διατεταγμένη αποστολή που εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη απίστευτου αριθμού ανίκανων.
Διαλέγετε και παίρνετε…

Υ.Γ.
Φυσικά κάποια αξιολύπητα -ως πολιτικά όντα- ανθρωπάκια δεν βλέπουν τίποτα λάθος σε οτιδήποτε κάνει ένα κόμμα που ψήφισαν.

Αυτά βλέπουν μόνο θεωρίες συνωμοσίας (πορτοκάλι και πράσινες τώρα, μπλε παλιότερα) την ώρα που δεν αντιλαμβάνονται (ή το κάνουν αλλά δεν τους νοιάζει αν είναι εγωμανή άτομα με αδυναμία παραδοχής ή δίποδα κομματόσκυλα) πως με τη στάση τους «συνωμοτούν» στη διαιώνιση όλων αυτών.
Των είτε ανίκανων, των είτε βρόμικων, είτε τον συνδυασμό όλων αυτών.

Γραναζάκια του συστήματος που μόνο ψηφίζουν και πετάνε κενές περιεχομένου ατάκες για «τα πράγματα που δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη».

Κενές περιεχομένου όχι γιατί αυτό δεν είναι μια πραγματικότητα (το έχω αναδείξει άλλωστε αμέτρητες φορές στα άρθρα μου) αλλά γιατί δεν κάνουν το παραμικρό ώστε αυτά να τα αρνητικά να αλλάξουν.

Κούφια λόγια με βάση τη πολιτική τους συμπεριφορά και την αφωνία τους σε οτιδήποτε αρνητικό κάνει το κόμμα που επιλέγουν να ψηφίσουν.

Ειδικά αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως δεν είναι προσκολλημένοι σε κάποιο κόμμα που έχουν ψηφίσει ενώ την ίδια ώρα το στηρίζουν με λευκή επιταγή.

Σαν τον λευκό ήχο που μπορεί να επιλέγουν ώστε να κοιμούνται την ώρα που όλα αυτά λαμβάνουν καθημερινά χώρα στη χώρα.

Βόδια (ως πολιτική συμπεριφορά) που το μόνο που θα ήθελαν να αλλάξει στην καθημερινότητα είναι η γνωστή παροιμία για τον ύπνο και τα μωρά.
Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά, θρέφει και τα μοσχάρια.

Γιατί είναι προτιμότερο να κάνουν πως κοιμούνται αντί να δουν και το δικό τους κομμάτι της ευθύνης μιας και όλοι μας μέλη του συνόλου είμαστε.

Γι αυτό αρνούνται να δουν (ή να παραδεχθούν πως το βλέπουν) πως η εξέλιξη είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αν όχι στάσιμη, αρνητική και σίγουρα όχι θετική.

Όσες παθογένειες και κακώς κείμενα υπήρχαν σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε τομέα, σε κάθε θεσμό, στην κοινωνία, παντού, συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα.
Και μάλιστα ακόμη πιο έντονα.

• Μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς πολίτες.
• Αμέτρητοι πλέον επαγγελματίες πολιτικοί με πλούτο χωρίς ουσιαστικό πόθεν, μόνο έσχες.
• Δυστοπικά πολλοί διεφθαρμένοι εργαζόμενοι σε υπηρεσίες – λειτουργήματα.
• Πλήθος βιαστών και παιδοβιαστών.
• Εκτόξευση εφηβικής βίας και εφηβικής εγκληματικότητας.
• Καθημερινότητα οι φόνοι για ασήμαντη αφορμή.
• Κατάρρευση των ΜΜΜ.
• Καταβαράθρωση της αξιοπιστίας των ΜΜΕ.
  Ατελείωτη η λίστα.

Και εννοείται πως τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο όταν οι περισσότεροι είναι σαν κι αυτούς και όχι μόνο δεν νιώθουν πως πρέπει να απολογηθούμε, όλοι, σαν σύνολο, για αυτό το χάλι αλλά το στηρίζουν κιόλας με το να κάνουν μηδενική ή επιλεκτική κριτική.

Είτε γιατί είναι ανίκανοι να δουν το προφανές.
Είτε γιατί είναι βολεμένοι και δεν τους νοιάζει για τους επόμενους που θα ακολουθήσουν και τι θα παραλάβουν.
Είτε γιατί είναι φανατικοί υποστηρικτές ενός κόμματος και μιας ιδεολογίας και (συνδυαστικά ή μη) φανατικοί εχθροί ενός άλλου ή μιας άλλης ιδεολογικής ταμπέλας.
Είτε γιατί δεν θέλουν και πάνω τους τη «ρετσινιά» της αποτυχίας.
Καταδικάζοντας και όσους είναι «παραδομένοι» γιατί κοιτάνε απλά να επιβιώνουν.

Γιατί όποιοι δεν είναι κάτι από τα παραπάνω δεν κοιτάνε τι ψήφισαν ή ποιο κόμμα κυβερνάει για να δουν αν θα κάνουν κριτική σε οτιδήποτε στραβό και λάθος συμβαίνει.

Βαγόνια γεμάτα κοιμισμένους επιβάτες και wannabe κακέκτυπα κομματόσκυλων

Κάποια πράγματα τελικά δύσκολα «μπαζώνονται», όσο κι αν αυτό θα ήταν ευχής έργο για όσους κινδυνεύουν να καούν εκ των υστέρων και μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά όπως τα θύματα των Τεμπών (ή αυτά στο Μάτι).

Νέα στοιχεία λοιπόν έπειτα από έρευνα, όχι των αρχών, των συγγενών.

1. Ύπαρξη αέριου νέφους.
Όπως ακριβώς το έλεγε ο καθηγητής στο βίντεο που έχω βάλει στο άρθρο μου «αιθεροβαμονίτες και νυχτοπερπατητές«.

Που παρά το ότι η καταγραφή ήταν πιο μακριά από το καινούργιο, με «εφόδιο» τις αδιαμφισβήτητες γνώσεις, την εμπειρία του και –σημαντικότατο– την αμεροληψία του, μίλησε με σιγουριά για έκλυση αερίου στην ατμόσφαιρα.

Σε αυτό το καινούργιο, δίπλα από τις γραμμές, βίντεο αυτό κάνει… «μπαμ»  (και όχι μόνο μία αλλά τρεις φορές) όπως περιγράφει ο πραγματογνώμονας αναλύοντας τι κατέγραψε αυτή η κάμερα και τι βλέπουμε όσοι δεν διαθέτουμε τις τεχνικές γνώσεις αυτών των ειδικών:

2. Ενδείξεις ύπαρξης 14ου βαγονιού.
Πέρα από τα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας που δεν είχαν πρόσβαση οι πραγματογνώμονες, πέρα από τις χαμένες φορτωτικές, υπάρχουν ενδείξεις και στοιχεία για πραγματικά εξαφανισμένο, μη δηλωμένο καν, βαγόνι της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Το βίντεο στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.star.gr/eidiseis/ellada/651128/temph-xameno-bagoni-sto-emporiko-treno

Και κάπως έτσι οδηγούμαστε με απολύτως φυσικό τρόπο στο πιο σημαντικό.

3. Το δεδομένο της μόνιμης τραγωδίας μας.
Πέρα από όλα τα στοιχεία και τις ενδείξεις που έρχονται πλέον στο φως και φωτίζουν όλες τις πτυχές του δυστυχήματος που κάποιοι ήθελαν/θέλουν/ήλπιζαν/εύχονταν (ανάλογα τη θέση τους στην ιστορία αυτή) να παραμείνουν αφώτιστες, ακόμη και αν κάποιοι κρατάνε κλειστά τα παντζούρια τους, σε μια προσπάθεια να τα αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν, υπάρχει αυτή η συντριπτικά τραγική λεπτομέρεια.

Αυτό που λέει ο συγγενής (και προκύπτει και από το πως έρχονται στο φως τα νέα στοιχεία) στο 02:45 του παραπάνω βίντεο.

Από έρευνα των συγγενών αντί να προέρχονται, όπως θα περίμενε κάποιος σε ένα σοβαρό κράτος, από έρευνα των αρχών.

Μιλάμε για εντελώς ενοχλητικούς τύπους, όχι αστεία.
Αντί να κάθονται να περιμένουν τις έρευνες σαν καλά, συστημικά «ανθρωπάκια», κινούν γη και ουρανό και βρίσκουν συνεχώς νέα στοιχεία.

Λογικό όταν την έρευνα την είχε αναλάβει (με τις ευλογίες του κράτους) η τροχαία να καταλήγουμε σε παραλλαγές ανεκδότων (για να γελάμε με τη μορφή σάτιρας αντί να κλαίμε μόνο) όπως το κλασικού:
-Που είν το βαγόν…;
-Στις σιδερ, σιδηροχ, στου χαντάκ, τέλος.

Ανεκδότων (και όχι αστείων) που όμως δεν καλύπτουν τα ανέκδοτα στοιχεία που φέρνει διαρκώς στο φως η σοβαρή έρευνα όλων των ενδιαφερόμενων εκτός των κρατικών ερευνητών που μοιάζει να μην καίγονταν και τόσο αν η δίκη ξεκινούσε μόνο με τις αρχικές εκθέσεις της τροχαίας και τις δηλώσεις-καταθέσεις, καλή τη πίστει, οι άνθρωποι φαίνονται σοβαροί, φοράνε και γραβάτες, της Hellenic Train.

Βαγόν, στου χαντάκ…

Ας βουλιάξουν τώρα κάποιοι μέσα στο στρώμα τους, ας σκεπαστούν με το κομματικό-ιδεολογικό πάπλωμα τους, ας συνεχίσουν να αποκόβουν το μυαλό από το σώμα τους, αφήνοντας τόση όση σύνδεση για να μουρμουρίζουν επιλεκτικά μισοκοιμισμένοι μερικές ξύλινες ατάκες με κλειστά τα μάτια.

Και ας ψιθυρίσουν από μέσα τους δόξα τον Θεό που δεν ήταν οι δικοί μας άνθρωποι στα θύματα, να παλεύουμε, πέρα από τα κακώς κείμενα στον εργασιακό χώρο των ελληνικών σιδηροδρόμων, με τη διαφθορά μιας ξένης εταιρείας και την ανικανότητα, αν όχι την απροθυμία, των πολιτικών να αποδοθεί δικαιοσύνη, όταν οι ευθύνες αγγίζουν – και σε ποινικό επίπεδο- διαχρονικά και το σινάφι τους.

Είναι η σειρά τους να κάνουν πως κοιμούνται, για να έχουν ενέργεια να γίνουν λάβροι όταν (όχι αν, όταν, γιατί είναι πραγματικά θέμα χρόνου σε αυτό το αστείο κράτος με τους τόσο αστείους πολίτες) συμβεί κάτι σαν το Μάτι ή τα Τέμπη ενώ έχει αλλάξει χέρια η εξουσία και είναι η σειρά των άλλων να κλείσουν τα μάτια και να κάνουν πως κοιμούνται.

Να έχουν ενέργεια για την περίπτωση που βρεθούν αυτοί στη θέση των συγγενών ώστε να μπορούν να αντέξουν και την εύλογη απορία που θα κατατρώει την σκέψη τους:
Καλά, γιατί τόσο πολλοί κάνουν πως κοιμούνται όταν επί της ουσίας κάποιοι»ληστεύουν» τις ζωές όλων μας;

Το πιο τραγικό όλων;
Πως στατιστικά και μόνο, όσο σκληρό και αν είναι, σίγουρα κάποιοι συγγενείς των τώρα θυμάτων έχουν επιλέξει στο παρελθόν, για κάποιο θέμα, τον ρόλο των τωρινών κοιμισμένων.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αλήθεια τα πράγματα αν δεν χρειαζόμασταν προσωπικές τραγωδίες για να ζητάμε τα αυτονόητα, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες;

Τότε, το δεδομένα χαμηλό, συλλογικό ποιοτικό επίπεδο μας θα ήταν ένα τσικ πιο πάνω και κάποια εντελώς βασικά, σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος και σε μια ελάχιστα σοβαρή κοινωνία, πράγματα θα λειτουργούσαν στον αυτόματο.

Κάνοντας έστω ένα κλικ πιο εύκολη την πορεία για μελλοντικά καλύτερους πολίτες σε όσους θα έβλεπαν τον μόνο δρόμο αφού δεν θα ένιωθαν κάποιοι, ανάλογα τη στιγμή και το κόμμα στην εξουσία, πως πρέπει να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Τότε, ακόμα και αν κάποιοι, σε μια κοινωνία εθισμένη στα άλλοθι, επέμεναν στο άλλοθι της ψήφου ως μοναδικής δράσης- υποχρέωσης, αυτό δεν θα ήταν πραγματικό εμπόδιο για τους υπόλοιπους.

Γιατί δεν θα έπρεπε να περνάμε μέσα από καμένους οικισμούς και πάνω από καμμένα βαγόνια, με στάχτες νεκρών (που ψάχνουν μάταια δικαίωση και τιμωρία όλων των ενόχων) να πλανώνται σε όλους τους χώρους όλης της χώρας…

Χαμένη επενδυτική ευκαιρία

Πηγή: https://twitter.com/e_amyna/status/1700935820146847972?s=20

Το εναλλακτικό κείμενο:
«Όταν οι παρωπίδες στενεύουν τον οπτικό σου ορίζοντα και δεν βλέπεις ένα γεγονός όπως θα έπρεπε να το δεις».

Στο site που έκανε το τουίτ οι παρωπίδες προφανώς δεν είναι κυβερνητικές αλλά στρατιωτικές και με αυτή την ανάρτηση θεώρησαν πως αποκαθιστούν την «τιμή» του στρατού γιατί το ελικόπτερο δεν έπαθε τίποτα.

Στην ουσία αυτό που κάνουν είναι να εκθέτουν ακόμη περισσότερο τους καρεκλοκένταυρους γαλονάδες και το πολιτικό προσωπικό και να τους βυθίζουν στα λασπόνερα αντί να τους… βγάλουν στεγνούς όπως… επιχείρησαν αλλά σε αυτό θα επανέλθω στη συνέχεια.

Εξάλλου δεν είναι οι δικές τους παρωπίδες που πρέπει να μας απασχολούν αλλά των απλών πολιτών.

Άλλωστε την τιμή του στρατού τη διατηρούν μόνιμα ψηλά οι κατώτεροι, αυτοί που επιχείρησαν/επιχειρούν στις πλημμυρισμένες περιοχές και όχι οι τύποι που διαπλέκονται -σε κάθε μορφή διαπλοκής- με το πολιτικό σύστημα και το μόνο που επιχειρούν είναι να κάνουν το άσπρο μαύρο για να κρατήσουν την καρέκλα τους.
Το μόνο δηλαδή που κάνουν καλά, να γραπώνουν την καρέκλα.

Τέλος της δίκην υστερόγραφου εισαγωγής.

Κυρίως κείμενο:

Οι παρωπίδες είναι το νούμερο ένα αξεσουάρ του πολιτικοποιημένου (στα στενά όρια του συστήματος) Νεοέλληνα.

Δεν εξηγείται αλλιώς που ακόμη και σε μια τέτοια κατάσταση η κριτική για πάρα πολλούς περιορίζεται στο αντίπαλο από την ιδεολογία τους κόμμα.

Ειδικά όταν μιλάμε (τώρα) για τους μπλε παρωπιδοφόρους, αυτούς που υποστηρίζουν τυφλά την σημερινή κυβέρνηση.

Που δεν βλέπουν τίποτα λάθος σε οτιδήποτε συνέβη (ή δεν έγινε όλα αυτά τα χρόνια) στη Θεσσαλία και αντί για μια στάλα κραξίματος για τα κυβερνητικά κακώς κείμενα που αυτή την χρονική περίοδο αφορούν το κόμμα τους, έχουν ως μόνο τους μέλημα να ψάχνουν μέσα στις πλημμύρες να βρουν σταγόνες λαθών ή fake news στην κριτική των απέναντι.

Φτάνοντας να αναπαράγουν δελτία τύπου που αναιρούνται προτού καν αναιρέσουν αυτό για το οποίο εκδόθηκαν.

Όπως έγινε με τα ελικόπτερα.

Που αναγκάστηκε το ΓΕΑ να παραδεχθεί πως υπήρχε και Απάτσι μέσα στα νερά αφού, σε αυτή την περίσταση, δεν κατάφεραν να πουλήσουν τα καθρεφτάκια τους στους ιθαγενείς αυτής της χώρας όπως έκαναν στα παλιά χρόνια άλλοι στους πραγματικούς Ινδιάνους.

Και που τελικά (βλέπε φωτογραφία – screenshot του άρθρου) φαίνεται πως τα «παροπλισμένα» που βρέθηκαν μέσα στα νερά, βρέθηκε να μην είναι όλα και τόσο παροπλισμένα…

Που σημαίνει πως ο μόνος λόγος που δεν έσκασε (όπως η αποθήκη πυρομαχικών) η είδηση για απώλεια δεκάδων – εκατοντάδων εκατομμυρίων σε πτητικά μέσα ήταν το ύψος του νερού.

Το γεγονός δηλαδή πως η βάση των εναέριων μέσων δεν βρίσκεται (του τυφλού πουλιού ο Θεός του χτίζει φωλιά λένε) στον Παλαμά Καρδίτσας.

Παρωπιδοφόροι δηλαδή «πελάτες» κόμματος, ιδεολογίας, χρώματος που κάνουν με ένταση μεγαλύτερη και από την πρωτοφανή βροχόπτωση όσα έκραζαν όταν ήταν τα άλλα… χρώματα στην εξουσία.

Που ακόμη και σε μια πλημμύρα που το νερό έφτασε μέχρι και δέκα μέτρα ύψος δεν μπορούν να σκεφτούν πιο βαθιά και μένουν στα όσα επιφανειακά επιπλέουν γύρω τους χωρίς να μπορούν να δουν την ουσία.

Διπλά κρίμα λοιπόν που μιλάμε για διανοητικές παρωπίδες.

Όχι τίποτα άλλο, χάνεται μια επενδυτική ευκαιρία γιατί αν ήταν και φυσικές θα πουλούσαν περισσότερο κι από τα γυαλιά ηλίου.

Υ.Γ. δίκην εισαγωγής
Το να λέμε πως ένα φυσικό φαινόμενο ξεπέρασε τις προσδοκίες μας δεν επιτρέπεται να αφήνει πίσω όλα τα λάθη και τις παραλήψεις σε επίπεδο πρόληψης αλλά και δράσης κατά την εξέλιξη του.

Όχι τα «ανθρώπινα» των «ανώνυμων» συμμετεχόντων, αυτά δηλαδή που γίνονται όσο κάποιοι εργάζονται-προσφέρουν και στην πίεση της στιγμής, με ένα χι γεγονός-φαινόμενο σε εξέλιξη.

Αυτά όσων βρίσκονται σε άλλα πεδία δράσης και απεργάζονται τρόπους είτε για να διατηρήσουν τα κεκτημένα είτε να κερδίσουν σε ατομικό, προσωπικό επίπεδο μετά από μια τέτοια κρίση-καταστροφή και που ευθύνονται στον μέγιστο βαθμό για μια επόμενη που φαντάζει ως νομοτέλεια πως θα έρθει εξαιτίας τους*.
Είτε είναι πολίτες είτε πολιτειακό-πολιτικό προσωπικό.

*(Εξαιτίας τους, εξαιτίας μας γιατί όλοι σαν σύνολο παράγουμε αυτά τα άτομα που δρουν σαν ιδιώτες ακόμη και εκεί που δεν επιτρέπεται -ούτε ηθικά ούτε νομικά- να παρουσιάζουμε αυτή τη νοοτροπία.)

Η λογική χρειάζεται την κατάλληλη είσοδο αλλά και έξοδο.

Η λογική τα χρειάζεται αυτά.

Ένας άνθρωπος, μια ομάδα ανθρώπων, μια επιχείρηση το μόνο που χρειάζεται είναι ωχαδελφισμός και ένα κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον τους πολίτες που δραστηριοποιούνται ως ιδιώτες εντός της χώρας και πολλές φορές συνδιαλλάσσονται και με τα όργανα του.

Όχι μόνο όταν γίνεται με κρυφό και παράνομο τρόπο αλλά ακόμη και όταν αυτή η συνδιαλλαγή γίνεται με νόμιμο τρόπο, λόγω έλλειψης προσωπικού και μέσων και όχι μόνο.

Εδώ δεν μπορεί να απαντηθεί από έναν απλό πολίτη τι έχει συμβεί.
Μπορεί, όσο παράλογο και να ακούγεται (και να φαίνεται), εξάλλου ζούμε σε ένα παράλογο κράτος, αυτή η κατασκευή να είναι και νόμιμη.

Κάπου όμως, είτε ισχύει η μια είτε η άλλη περίπτωση, ακόμη κι αν δεν τίθεται θέμα νομιμότητας, πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο.

Να μπαίνει ένα μέτρο που να διατηρεί έστω τα προσχήματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μέτρο δεν μπήκε αλλά ούτε χιλιοστό ελεύθερου πεζοδρομίου δεν υπάρχει να μετρήσεις με το πως «φύτεψαν» τη λογική κάπου πολύ βαθιά για να μπορέσουν να «φυτρώσουν» αυτά τα σκαλιά.

Όσο και να το «τεντώσει» κανείς, προσπαθώντας να βρει μια πιθανή απάντηση ελάχιστου σεβασμού προς τους υπολοίπους συμπολίτες που χρησιμοποιούν/θα χρησιμοποιήσουν αυτό το πεζοδρόμιο που να ευσταθεί, από εκεί μπορεί να περάσει με άνεση μόνο ο Μίλτος Τεντόγλου και αυτός αν φοράει τα αθλητικά του.

Την φωτογραφία του τίτλου την είδα να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο πριν μερικές μέρες και τέτοια προκλητική κατασκευή άξιζε λίγο ψάξιμο από μέρους μου στους χάρτες της Google.

Βλέποντας λοιπόν τη νησίδα με τα δέντρα και τους χαρακτηριστικούς θάμνους κατάλαβα αρχικά ποιον δρόμο να πληκτρολογήσω.

Σε συνδυασμό με το φανάρι και τα γράμματα στις ταμπέλες (το ΣΤ-ΕΣ από το γλάστρες στην κίτρινη και τα δυόμισι γράμματα, το ο από το το και το π- από το παιδί» στην κόκκινη) αντιλήφθηκα που ακριβώς να ρίξω το ανθρωπάκι του street view ώστε να πάρω screenshot (του 2019) που ανήκει αυτή η εκτρωματική κατασκευή που μπλοκάρει το πεζοδρόμιο.

Να πως πως θα ήθελα να είναι μια παλιά φωτογραφία αυτή που κυκλοφορεί, να ήταν μια πρόχειρη κατασκευή που πλέον δεν υπάρχει;
Να πω πως ακόμη κι αν υπάρχει και είναι παράνομη θα μου αρκούσε ως πολίτη να αντιληφθούν το ηθικό του θέματος και να αλλάξουν την είσοδο τους χωρίς κάποιο πρόστιμο;
Να πως πως ειδικά αν δεν είναι παράνομη (αδυνατώ να σκεφτώ πως αλλά ας το υποθέσουμε για χάρη της κουβέντας) θα περίμενα να σκεφτούν όσα θα έπρεπε και να κάνουν το λογικό;

Αυτό που σίγουρα θα πω είναι το εξής:
Αν εξακολουθεί να υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια τότε οι πελάτες τους φταίνε το ίδιο με αυτούς. Γιατί;

Επειδή αν υπάρχει τόσα χρόνια και απλά τώρα έτυχε κάποιος που περνούσε να κάνει την φωτογραφία σημαίνει πως σαν σαν τέτοιους (πελάτες τους δηλαδή) δεν τους ενόχλησε η τοποθέτηση των σκαλοπατιών εκεί γιατί δεν τους ένοιαζε να περάσουν από τη μια πλευρά στην άλλη, τους ενδιέφερε απλά να μπουν και να βγουν από το κατάστημα.

Και αυτό το είχαν με άνεση έτσι τριγωνικά που τα κατασκεύασαν.
Αφού λοιπόν αυτοί έκαναν την δουλειά τους ως πελάτες και δεν ήταν απλά περαστικοί να ζοριστούν γιατί να τους ενδιαφέρει τι μπορεί να συμβαίνει με κάποιους άλλους;
Ο εαυτός μας να είναι καλά…

Εντωμεταξύ (βλέπε την παρακάτω εικόνα) μπορούσαν από την αρχή να έχουν δημιουργήσει μια άνετη είσοδο από τη μεριά του πάρκινγκ.

Υ.Γ
Πάντως λίγο πιο κάτω όπως κοιτάμε είναι μια επιχείρηση αξεσουάρ αυτοκινήτων που ψωνίζω πραγματάκια οπότε αύριο (7/7) θα περάσω μια βόλτα και θα διαπιστώσω ιδίοις όμμασι αν ανέβηκε ψηλά ο σεβασμός τους στη λογική ή παραμένει χαμηλά ο σεβασμός στους συμπολίτες τους.

Πνευματικά νεκρός γιατρός

Υπάρχουν κάποια επώνυμα ανθρώπων που δένουν αρμονικά με το επάγγελμα που αυτοί ακολουθούν.
Μπαμπούλας οίκος τελετών, Καλάθης μπασκετμπολίστας και άλλα.

Υπάρχουν και κάποια που δεν δένουν ούτε με το επάγγελμα ούτε με τίποτα ανθρώπινο όπως το Σπύρος Πνευματικός, γιατρός.

Ένα αδιευκρίνιστου τύπου ον που ίσως αυτή τη στιγμή, σε ένα παράλληλο σύμπαν, αρνείται (ως διορισμένος υπεύθυνος για αυτά τα θέματα) να εξαντληθούν οι όποιες πιθανότητες ίασης έχει η γυναίκα ή το παιδί του που υποφέρουν από μια δύσκολη ασθένεια ακόμη κι αν αυτά τα πρόσωπα το θέλουν.

Και σε ένα τρίτο παράλληλο σύμπαν (για να το ελαφρύνουμε αν και η τόση ελαφρότητα με την οποία αφαιρεί οποιαδήποτε ανθρώπινη διάσταση από κάτι τόσο σοβαρό όπως ο καρκίνος είναι συντριπτικά καταδικαστικό για το πρόσωπο του έχοντας κάνει οριστικές μεταστάσεις σε κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που διαθέτει καθιστώντας τον ζωντανό νεκρό κι ας περπατάει, αναπνέει, μιλάει) ίσως να είναι προπονητής που στο ημίχρονο ενός νυχτερινού αγώνα απαγορεύει στην ομάδα του που χάνει 4-0 να βγει στο δεύτερο και να συνεχίσει να μάχεται για ό,τι καλύτερο μπορεί ίσως να πετύχει για να μη ξοδεύει η διοίκηση τζάμπα ρεύμα για τους προβολείς σε έναν χαμένο, κατά πάσα πιθανότητα, αγώνα.

Σε κάθε σύμπαν πάντως και σε οποιαδήποτε επαγγελματική ενασχόληση του (και ανεξαρτήτως κοινωνικής ή οικονομικής υπόστασης του) θα ήταν απλά ένα ανθρώπινο σκουπίδι ανάμεσα σε αληθινούς ανθρώπους.

Από την άλλη, σε ένα ουτοπικό σύμπαν αυτό το ον που μοιάζει με άνθρωπο αλλά δεν εκπέμπει τίποτα ανθρώπινο ως ύπαρξη, θα έπαυε να υπάρχει τη στιγμή που ξεστόμιζε αυτό το πράγμα και θα έπαυαν να υπάρχουν και μνήμες περί της παρουσίας του.

Όμως δεν ζούμε σε ένα τέτοιο και αυτού του είδους η δημοκρατία με αυτό το το επίπεδο των πολιτών της αυτό το κράτος (ως ενιαίο σύστημα) και αυτούς τους αντιπροσώπους δημιουργεί.

Άτομα χωρίς μέτρο, χωρίς λογική, χωρίς σεβασμό στην οποιαδήποτε ύπαρξη δεν τους συμφέρει/ενδιαφέρει/νοιάζει, όντα χωρίς ισορροπία.

Πνευματικούς μόνο στο όνομα και στα λόγια χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, συστήματα υγείας που βασίζονται στην ύπαρξη και στα κυβικά όχι ασθενοφόρων αλλά αγροτικών οχημάτων και πολίτες στα ίδια «ταλαιπωρημένα» και ανεπαρκή κυβικά που βελάζουν μέσα από τους φράχτες των μαντριών τους και ξεχνάνε όσο εύκολα θυμούνται (και τα τονίζουν με τα κακόηχα μπεεε τους) μόνο τα άσχημα περιστατικά όταν κυβερνούν τα κόμματα που δεν υποστηρίζουν λες και τον υπόλοιπο καιρό ο χωροχρόνος και οι νόμοι της φυσικής σταματούν να αγγίζουν αυτόν τον τόπο.

Και οι υπόλοιποι (λίγοι οι φανεροί, περισσότεροι οι σιωπηλοί, ακόμη περισσότεροι οι μπερδεμένοι, μισοπαγιδευμένοι κλπ) να παρακολουθούν το τσίρκο όλων αυτών των ολίγιστων πωλητών πολιτικών και πωλητών πολιτών που φωνάζουν και ζητάνε ψήφο (εμπιστοσύνης) σε αυτό το σύστημα ενώ το μόνο που τους αξίζει είναι ο ψόφος τους.

Με μόνη διέξοδο από αυτό το έκτρωμα την προσπάθεια (η ελπίδα από μόνη της είναι παγίδα γι αυτό και έμεινε μέσα στο πιθάρι όταν τα υπόλοιπα αγαθά έφυγαν από τα χέρια των ανθρώπων) δημιουργίας μέσω του μικρό-σύμπαντος του καθενός και μακριά από κόμματα και αποκόμματα καλύτερων μελλοντικών πολιτών που να δημιουργήσουν πραγματικά πνευματικούς αντιπροσώπους σε αυτό το σύμπαν και σε αυτή τη χώρα.

Υ.Γ.
(Όποιου συμφωνεί με την ανάλυση μου για το ποιο είναι το θεμελιώδες πρόβλημα και συμφωνεί με τη λύση – διέξοδο που παρουσιάζω στα περισσότερα άρθρα στο μπλοκ μου, ακόμη και σε πολλά που φαινομενικά ασχολούνται με άσχετα με την πολιτική θέματα.)

Πολίτες που να δημιουργούν Τζιμάκους και όχι Ψαριανούς

Πολιτεύματα κλειστού πυρήνα, όπως Windows και macOS…

Μωρότερος Μορύχου

Φωτογραφία από nir_design από το Pixabay

Δεν μαθαίνει ο Έλληνας.
Δεν μαθαίνει γιατί δεν ξέρει πως.

Δεν μιλάω για τα κομματόσκυλα και τα κομματοπρόβατα.
Αυτά έχουν μάθει σε ένα μαντρί, δεν θέλουν καν να προσπαθήσουν να δουν έξω από αυτό και περιφέρουν την κομματική μιζέρια τους και τα κομματικά τσιμπούρια τους μεταξύ τους και σε όποιον πάει να τα πλησιάσει.

Με τον πράσινο, αρρωστημένα μεταλλαγμένο ήλιο τους, τον ταιριαστό, συμβολικά μαύρο κι άραχνο «μπλε» πυρσό τους, την πονηρά δήθεν πολυσυλλεκτική σημαιούλα τους, τα προϊστορικά, στον 21ο αιώνα σφυροδρέπανα τους, και -όταν χρειάστηκε- τα κεκαλυμμένα ναζιστικά σύμβολα τους.

Αυτοί είναι καμένα χαρτιά.
Λιγνίτης, πετρέλαιο, βιοντίζελ, συσσωρευτές ενέργειας και άνεμος στα πανιά αυτού του αίσχους που λέγεται πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, με τις κρατικές και κοινωνικές προεκτάσεις του.

Μιλάω για τον ακομμάτιστο που ξέρει μεν πως είμαστε μέρος του παζλ αυτής της κατάστασης αλλά για χι λόγους αρνείται να το παραδεχθεί ανοιχτά και κρατάει πίσω τις εξελίξεις.

Μιλάω και για τον ακομμάτιστο αλλά μπερδεμένο από την αδυναμία του να συλλάβει γιατί έχουμε αυτό που έχουμε και δεν μπορεί να βγάλει την πολιτική του σκέψη εκτός του πεδίου που του προσφέρεται.

Για τον παγιδευμένο στο πολιτικό σύστημα που πηγαίνει -από έλλειψη παραδοχής και έλλειψη επιλογών αντίστοιχα- σαν μπαλάκι από τον έναν στον άλλο (πλέον το σύστημα παίζει μπάλα με τρεις στην κεντρική σκηνή, έναν σκούπα από πίσω αλλά όταν χρειάστηκε είχε κάλυψη και στα δυο άκρα και δυο-τρεις στον πάγκο για τους γκρινιάρηδες της κερκίδας), μιλάω.

Που τη μια καίγεται με τον έναν και τον βρίζει, την άλλη πνίγεται με τον άλλον και τον καταριέται και δεν αντιλαμβάνεται πως αυτός τους εναλλάσσει στην εξουσία γιατί ασχολούμενος κάθε φορά με τον έναν, ξεχνάει και αφήνει στην άκρη όσα έκανε ο προηγούμενος.

Και κάθε φορά τρίβει τα χέρια του ο ένας από αυτούς και βάζοντας τα κομματόσκυλα του να γαβγίζουν και τα πρόβατα του να βελάζουν για να αυξήσει την οχλοβοή και την αναταραχή ετοιμάζεται σαν λύκος ανάμεσα σε ελεύθερα αλλά αναποφάσιστα ή μπερδεμένα πρόβατα-ψηφοφόρους να εξαργυρώσει την χρυσοψαρικού τύπου οργή (τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη που δεν ξεπερνάει τους τρεις μήνες, απόλυτα ταιριαστή με την μνήμη των πολιτών όσον αφορά τους πολιτικούς) της κοινωνίας ως η μόνη επιλογή.

Αυτό γιατί ο ακομμάτιστος Έλληνας, παύλα πρόβατο, παύλα ψηφοφόρος, δεν μαθαίνει γιατί δεν έχει την ικανότητα ως πολιτικό ον να μάθει. Τελεία και παύλα.

Αν μπορούσε να μάθει, σε κάθε περιστατικό θα έβριζε τους πάντες και σε κάθε σκηνικό καταστροφής θα κατηγορούσε με τρόπο ξεκάθαρο που να μην αφήνει παρερμηνείες και δυνατότητες οικειοποίησης της οργής του και τους προηγούμενους, νυν υποψήφιους επόμενους.

Αν μπορούσε να μάθει, θα γινόταν για λίγο αδάμαστο πολιτικό θηρίο και πρώτα θα κατασπάραζε (πολιτικά) τα κομματόσκυλα της όποιας αντιπολίτευσης που θα ερχόταν να σιγοντάρουν δίπλα του και μετά θα έπνιγε (πολιτικά πάντα) τα πρόβατα που θα βέλαζαν διαφημίζοντας το δικό τους μαντρί ως σημείο ρίψης της ψήφου αντίδρασης.

Αν μπορούσε να μάθει, πρώτα θα γκρέμιζε το μαντρί που περιμένει πρώτο στην αναμονή και μετά θα πετούσε τα πολιτικά πτώματα μπροστά στο κυβερνών ως προειδοποίηση τι θα πάθει και αυτό αλλά και όποιο άλλο λειτουργεί εκ του ασφαλούς εντός και γύρω του συστήματος.

Αν μπορούσε να μάθει, θα έδειχνε πως διδάχτηκε από τα λάθη του και παρ’ όλη την όποια δική του μικρή πολιτική ποιότητα, θα έδινε ένα μάθημα και μήνυμα σε όλο το πολιτικό σύστημα πως του αξίζει κάτι –έστω λίγο– καλύτερο και εκείνο θα αναγκαζόταν να συμπλεύσει (όσο αυτό είναι δυνατόν) μέχρι να προκύψουν καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες (ως πολίτες και πολιτικοί) γενιές.

Αν μπορούσε αλλά δεν μπορεί.
Η ικανότητα του φτάνει μόνο για να στοχεύει αυτόν που βλέπει μπροστά του και γι αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει έστω και λίγο πιο πέρα από το βαλτωμένο πολιτικό σύστημα.
Ούτε σε οπτική, ούτε σε σκέψη, ούτε σε πράξεις.

Με τη γελοία (πολιτικά) καραμέλα «ε, αφού αυτοί κυβερνάνε τώρα, ποιους να βρίσω;» που δείχνει μωρότερο Μορύχου πολίτη που δεν του αξίζει τίποτα καλύτερο.

Και μένει κάθε φορά στο εύκολα χειραγωγήσιμο «γαμιέσαι» αντί για το πυροκλαστικό για όλους τους ποτάμι του «γαμιέστε»…

Αυτή είναι η ψυχρή πραγματικότητα που τόσο ειρωνικά κατακαίει απ’ άκρου εις άκρον την χώρα και καταπνίγει την όποια πιθανότητα ουσιαστικής βελτίωσης μας ως κοινωνία και ως (παράγωγο της) κράτος.

Το σχέδιο των λοιμωξιολόγων.

Τελικά το σχέδιο των λοιμωξιολόγων πέτυχε.
Είχαν από την αρχή συλλάβει την παρακάτω ιδέα που την υλοποίησαν με ένα αριστοτεχνικά εκτελεσμένο σχέδιο.

Μην νομίζεις λοιπόν πως τυχαία έκαναν τις αλλοπρόσαλλες και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες τοποθετήσεις τους.
Δεν ήταν που άρχισε να τους γυαλίζει η εικόνα τους στο γυαλί αλλά που άρχισαν να εξυφαίνουν το σχέδιο τους.
Το οποίο τώρα πλέον είναι απόλυτα ξεκάθαρο.

Με το που κόντεψε να μηδενίσει ο ιός τον περασμένο Μάιο αγχώθηκαν και το σκέφτηκαν κάπως έτσι:

-Θα αρχίσουμε να κάνουμε ηλίθιες προτάσεις, κάποια στιγμή ο κόσμος θα σιχαθεί τις φάτσες μας και όποιες προτάσεις μας πάρουν τη μορφή μέτρου περισσότερο από ότι φοβάται τον κορωνοϊό και θα αρχίσει να τις ακυρώνει στη πράξη από αντίδραση και μπούχτισμα.
Έτσι, όταν θα ανοίξουν οι κλειστές δραστηριότητες θα φτάσουμε να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες πραγματικά κρούσματα και με αυτά ως εφαλτήριο θα οδηγηθούμε γρηγορότερα στην ανοσία της αγέλης.

-Θα πούμε π.χ. να ανοίξει ο τουρισμός (μην εξαφανιστεί και τελείως ο ιός που έπεσε σε μηδενικά ποσοστά) αλλά μετά θα πούμε στους δικούς μας πως φταίνε γιατί πηγαίναν και εκείνοι στις παραλίες και κόλλησαν από τους ξένους που τον έφεραν μαζί τους.

–Μετά, όταν φτιάξουμε ξανά καλή βάση ιικού φορτίου, θα πούμε για παράδειγμα να κλείσει πάλι το λιανεμπόριο γιατί αν μπεις σε ένα κατάστημα 40 τ.μ να δοκιμάσεις και να πάρεις μια μπλούζα κολλάει ενώ αν μπεις στο μίνι μάρκετ να πάρεις κονσέρβες δεν κολλάει.

-Μπορούμε επίσης να πούμε να κλείσει ξανά η εστίαση γιατί κολλάει ακόμη και αν κάθεσαι έξω σε τραπεζάκι.

(Τραπεζάκι είπα; Καρέκλα, κάθονται στα τραπέζια οι άνθρωποι; Δεν κάθονται. Φυσικά αυτό έχει ξεκαθαρίσει εδώ και πολλές δεκαετίες χάρη στον Νίκο Σταυρίδη και στον Γιάννη Γκιωνάκη αλλά καλό είναι να το θυμόμαστε.)

Θα κολλάει λοιπόν αν καθίσεις να πιεις τον καφέ σου έξω στην καρέκλα ενός καφέ ή να φας το μπιφτέκι σου παρέα με τον κολλητό σου που θα κάθεται απέναντι σου σε μια ταβέρνα αλλά δεν θα κολλάει αν καθίσεις να πιεις μια μπύρα έξω στο παγκάκι μια πλατείας, δίπλα δίπλα με την παρέα σου.

Μετά όμως θα πούμε πως θα κολλάει και εκεί και θα διώχνουμε τον κόσμο που θα πηγαίνει να βρίσκεται/κάθεται μέσα στα σπίτια.
Μπορούμε επίσης προτείνουμε και απαγόρευση νυχτερινής κυκλοφορίας για να σιγουρευτούμε πως όσοι πάνε κάπου θα βρίσκουν αφορμή στο νυχτερινό πρόστιμο για να κάθονται περισσότερες ώρες μαζί.
Ειδικά τα Σ/Κ που θα κάθονται και οι περισσότεροι από τους λίγους που θα εξακολουθούν να δουλεύουν, μπορούμε να τους κλείνουμε και από πιο νωρίς μέσα.

Μετά θα τους πετάξουμε κι ένα η παραμονή μιας οικογένειας μέσα στο σπίτι, την οποία εμείς εξαναγκάσαμε να κλειστεί μέσα, είναι παράγοντας ενδοοικογενειακής μετάδοσης και που θα πάει, θα τους κάνουμε να πάρουν όλοι, αν όχι τα βουνά, τους δρόμους.

Σιγουράκι πως θα αρχίσουν να την πέφτουν και στους αστυνομικούς, θα αρχίσουν οι τελευταίοι να δυσανασχετούν που γίνονται σάκος του μποξ και θα φτάσουμε στην ολοκλήρωση του σχεδίου μας.
Θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να μας αναγκάσει να πούμε πως αναγκαστικά πρέπει να ανοίξει η αγορά γιατί δεν πάει άλλο με τα αναγκαστικά μέτρα.

Μέχρι όμως να γίνει αυτό θα έχουν κολλήσει εκατοντάδες χιλιάδες και έτσι θα αποκτήσουμε πολύ πιο εύκολα την ανοσία της αγέλης.
Γιατί δεν είμαστε χαμένοι στη μετάφραση και στα μονοπάτια της δημοσιότητας αλλά επιστήμονες, κατέληξαν.
Και κατέληξε όλη η φάση σαν το ανέκδοτο που οι μπογιατζήδες κάνουν διάγνωση στον ασθενή γιατί έτυχε να τους ρωτήσει.

Αν το είχαν σκεφτεί κάπως έτσι θα είχε εξήγηση όλο αυτό που έχουμε ζήσει από την άνοιξη και μετά.

Θα ήταν απλά μια παραδοχή πως δεν μπόρεσαν να σκεφτούν το απλό.
Πως όταν έχεις την τύχη να φτάσεις σε μηδενικά κρούσματα κρατάς κλειδωμένη την χώρα με όλες τις εντός συνόρων δραστηριότητες ανοιχτές (εσωτερικό τουρισμό, εσωτερικές μετακινήσεις, εσωτερική αγορά κλπ) και απλά περιμένεις πότε θα μπορείς να ξεκινήσεις το εμβολιαστικό πρόγραμμα.

Εμβολιαστικό πρόγραμμα που ήταν σίγουρο πως θα έρθει γρήγορα γιατί μιλάμε για παγκόσμια πανδημία που έχει γονατίσει την παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα και όσο θέλει να λήξει ο χι Κώστας, ο χι Τζον, η χι Κλαούντια που παίζουν την οικονομική τους επιβίωση σε τριψήφια και τετραψήφια μηνιαία νούμερα άλλο τόσο θέλουν να λήξει και ο Σώρρος, ο Γκέιτς, ο Μπέζος και όλοι όσοι μιλάνε καθημερινά μόνο με δις, οπότε ήταν αναμενόμενο να πέσουν τεράστια ιδιωτικά κονδύλια στην μελέτη του ιού και την εξεύρεση εμβολίων.

Που με τους «ασφαλείς» Έλληνες πολίτες να βλέπουν τι γίνεται στις άλλες χώρες, σε συνέχεια όσων έγιναν και την περασμένη άνοιξη σε αυτές, η συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης θα γινόταν ομαλά, σε βάθος χρόνου και χωρίς «θυσίες» και με την έλευση των εμβολίων το ποσοστό που θα ήθελε να εμβολιαστεί θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο είναι τώρα.

Θα ήμασταν επίσης –πρώτη φορά στα χρονικά- ένα κράτος που θα είχε βάλει τα γυαλιά σε όλη την Ευρώπη, σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας και όχι μόνο στην αρχή.
Όχι μόνο κάνοντας αυτό που είμαστε αντικειμενικά πολύ καλοί είτε παίζοντας μπάλα στο Euro είτε με τους γείτονες (άμυνα) όπως συνέβη στη πρώτη φάση αλλά κάνοντας και δημιουργικό παιχνίδι, σε δεύτερο στάδιο, έχοντας κλέψει λόγω της τέλειας άμυνας τις εντυπώσεις και με το γήπεδο μπροστά μας ανοιχτό.

Αντί γι αυτό χάσαμε την μπάλα αφήνοντας (βολικά ίσως) τις αποφάσεις για τις πάσες και την προώθηση του παιχνιδιού να λαμβάνονται από ειδικούς γιατρούς που θα έπρεπε απλά να κοιτάνε τα ιατρικά δεδομένα, αρνούμενοι ακόμη κι αν τους ζητούνταν να μιλήσουν για κάτι εκτός του αντικειμένου τους, αφήνοντας τις προτάσεις και τις αποφάσεις για την συνολική αντιμετώπιση της πανδημίας σε αυτούς που πρέπει να τις παίρνουν.
Είτε αυτούς που εκλέγονται είτε αυτούς που σαν ειδικοί τοποθετούνται (πρέπει να τοποθετούνται) σε τέτοιες θέσεις από τους πρώτους.

Με τίποτα όμως δεν είναι ειδικός για να προτείνει πως να λειτουργήσει η αγορά ένας λοιμωξιολόγος, όπως δεν είναι ειδικός να πει σε έναν λοιμωξιολόγο πως να αντιμετωπίσει τα περιστατικά γρίπης που φτάνουν με τα φορεία στις εντατικές ένας συγκοινωνιολόγος.

Δεν μπορεί ο γιατρός αντί να αντιμετωπίζει θύμα τροχαίου που τραυματίστηκε γιατί πέρασε με κόκκινο να κάνει στατιστικές αναλύσεις κυκλοφοριακής μορφής για τον δρόμο εκείνο προτείνοντας να μπει οπωσδήποτε φανάρι.
(Απλοϊκά παραδείγματα για να γίνουν πιο εύκολα κατανοητά.)

Κι ενώ με κληρονομιά την πρώτη φάση μπορούσαμε να μην κάνουμε όλα αυτά, κάναμε ο,τι ακριβώς και οι άλλες χώρες καταλήγοντας σε ένα αντίστοιχο με αυτές αποτέλεσμα και δεν αναφέρομαι σε νούμερα και αριθμούς αλλά στη γενικότερη εικόνα.

Φτάνοντας στο ηλίθιο σημείο να μην υπάρχει άλλη επιλογή από το να ανοίξουμε την οικονομία γιατί είμαστε ένα βήμα από την οικονομική καταστροφή με το χρώμα στον χάρτη της πανδημίας να μην πρέπει να είναι βαθύ κόκκινο αλλά μαύρο σαν κατράμι.
Ενώ, εμείς από όλες τις χώρες της Ευρώπης (με βάση την εικόνα του Μαΐου), μπορούσαμε να φτάσουμε στο σήμερα με το χρώμα παντού να είναι πράσινο με μια κλειδαριά που να το κλειδώνει ανάλογα με τους εμβολιασμούς κάθε νομού.

Με τους λοιμωξιολόγους να επιμένουν να δέχονται να χωρίς δισταγμό να γελοιοποιούνται/εργαλειοποιούνται (εθίστηκαν πλέον στη δόξα της προβολή
του ειδώλου τους, γι αυτό) συνεχίζοντας τις εμφανίσεις τους και ξεκινώντας να μιλούν για ατομική ευθύνη και άλλα τέτοια τζανκ φουντ σκέψης.

Γιατί η ατομική ευθύνη είναι πλέον ένα μικρής διατροφικής αξίας φαγητό με όλες αυτές τις ηλίθιες, αποτυχημένες συνταγές που προηγήθηκαν ενώ θα μπορούσε να περάσει ως αξιόλογο πιάτο αν είχε σερβιριστεί ως συνοδευτικό της σωστής αντιμετώπισης που μπορούσαμε να ακολουθήσουμε και που αναφέρθηκε παραπάνω.

Αν το κάναμε, οι μόνοι που δεν θα εργάζονταν στο σύνολο τους (πάλι θα εργάζονταν αρκετοί από αυτούς αφού θα υπήρχε ο εσωτερικός τουρισμός) θα ήταν οι απασχολούμενοι στον τουρισμό και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για επιδόματα (η αγαπημένη λέξη του Έλληνα που έφτασε να την σιχαθεί -προσωρινά φυσικά- μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού) σε όλες τις εργασιακές ομάδες θα είχαν ξοδευτεί με πιο χρήσιμο τρόπο.

Για την αγορά ράπιντ τεστ για παράδειγμα που θα γινόταν δωρεάν και καθημερινά ώστε να ελεγχθεί απόλυτα η όποια εσωτερική εμφάνιση του ιού.

Αστυ(α)νομία ώρα μηδέν…

Αστυνομικός, πέρυσι, μέρα μεσημέρι σε ένα νησί, «έδερνε» ένα Smart γιατί έτσι…
«Tι, νομίζεις πως είσαι έξυπνο, ε, Άρπα την εξυπνάκια».
Ίσως πάλι να είδε τον εαυτό του στον καθρέπτη που έσπασε και δεν του άρεσε η εικόνα.

Αστυνομικός, χθες αργά το βράδυ στην Αθήνα, δικάβαλο σε μηχανάκι, κοπάνησε ένα παρκαρισμένο όπως περνούσαν, σπάζοντας το πίσω δεξί φανάρι.
«Τι δουλειά έχεις έξω στο δρόμο τέτοια ώρα; Τι, είσαι αυτοκίνητο; Αντιμιλάς κι από πάνω, Φά’ την για να μάθεις».
Μπορεί πάλι να έβγαζε το άχτι του γιατί κρατήθηκε και δεν κοπάνησε κάποιον πολίτη που βγήκε μετά τις εννιά με τον σκύλο του ξεχνώντας να στείλει μήνυμα.

Στα πιο σοβαρά, αστυνομικός, πριν λίγες μέρες, στην Κοζάνη, χτυπούσε δεμένο σκύλο ισχυριζόμενος πως του επιτέθηκε (!) και μετά επέστρεψε και στη πρώτη ευκαιρία άρχισε να τον χτυπάει πάλι με σφυρί.
Μετά, ακόμη κι αν δεν συμφωνούν με αυτό που έκανε, οι συνάδελφοι του παρακαλούσαν να μην γίνει μήνυση για να μη χάσει την δουλειά του.
Όπως θα έκαναν και οι συνάδελφοι των άλλων δυο αστυνομικών αν κινδύνευαν με σοβαρή τιμωρία.

Είναι πραγματικά καιρός η πολιτεία να βγάλει από τη δύσκολη θέση αυτόν τον νευραλγικό διάμεσο οργανισμό μεταξύ κράτους και πολίτη.

Η λύση απλή όσο και αναγκαία.
Να περάσουν από πραγματική, σοβαρή, ψυχιατρική εξέταση από ανεξάρτητη αρχή που θα δημιουργηθεί για αυτόν ειδικά τον σκοπό, αυτοί που ήδη υπηρετούν.

Αν συμβεί αυτό, τολμώ να εικάσω πως θα μείνει χωρίς στολή ένα ποσοστό κοντά στο 20%.
Ας το κάνουν όμως προτού πάρει η μπάλα και τους ευσυνείδητους και χωρίς ψυχιατρικά προβλήματα που πραγματικά επιτελούν έργο, βγάζοντας τους από την συναισθηματικά δύσκολη θέση να «εναντιωθούν» στην (κακώς εννοούμενη αλλά παγιωμένη σε κάθε υποομάδα της ελληνικής κοινωνίας) συναδελφική αλληλεγγύη.

Πρέπει να το κάνουν γιατί δεν μιλάμε π.χ. για δημοσιογράφους που κρατάνε ένα λαμόγιο για πρόεδρο, ούτε για μια οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική ομάδα που είναι εσωτερικό της ζήτημα να μπορεί να έχει την -σε γενικές γραμμές- χαμηλή ποιότητα που επιλέγει ή που της αξίζει να έχει.

Μιλάμε για ένα βασικότατο τμήμα κάθε ευνομούμενης πολιτείας που λόγος ύπαρξης του είναι η καθημερινή επαφή με τον πολίτη στο πλαίσιο της διατήρησης της ασφάλειας και της ευνομίας.

Τόσο βασικό που σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου διατηρεί ακόμη και στη γραφή της την άμεση επαφή με την αρχική ελληνική λέξη-έννοια της πόλης. Για να μην ξεχνάει κανείς, ποτέ και πουθενά, τον ρόλο που της έχει ανατεθεί και το λειτούργημα που καλείται να υπηρετεί.

Που το αποτέλεσμα της δράσης της, βάσει της αποστολής της, πρέπει να λειτουργεί συγκολλητικά και όχι αποσχιστικά όσον αφορά στους πολίτες και τη συγκεκριμένη υπηρεσία και την αίσθηση που πρέπει να έχουν για αυτή την παροχή-υποχρέωση της πολιτείας προς αυτούς.

Υ.Γ.
Δεν θα γίνουμε ποτέ Αγγλία που βλέπεις ακόμη και μεθυσμένους να διατηρούν μια κάποια συναίσθηση και να υπακούν σε άοπλους αστυνομικούς, αυτό θα απαιτούσε ένα συνολικό, εκ βάθρων ξεκίνημα και χτίσιμο κουλτούρας και δεσμών αλλά επιβάλλεται να ελαχιστοποιηθεί το ποσοστό των ατόμων που δεν έχουν καμία θέση στις τάξεις της αστυνομίας και όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό, τόσο το καλύτερο.

Αλλιώς, αργά ή γρήγορα θα ξεπεράσουμε το σημείο καμπής όπου το στερεότυπο του αστυνομικού, ο μπάτσος, αντιμετωπίζεται (εκεί που παίρνει να αντιμετωπιστεί έτσι, όπως στις δυο πρώτες περιπτώσεις) από την πλειοψηφία με σάτιρα, δίνοντας «χώρο» στους σωστούς-ικανούς να μπορούν να αλληλεπιδρούν σε υγιή βάση μαζί της.

Και αν το ξεπεράσουμε ακόμη και οι καλοί θα αντιμετωπίζονται και από τον πλέον καλόπιστο πολίτη εχθρικά, σαν κοινοί μπράβοι που παρέχουν μια κάποια υπηρεσία γιατί πληρώνονται και μόνο.
Μετά, δεν θα υπάρχει επιστροφή…

Όταν γίνεσαι το βρόμικο βουβάλι που κράζεις…

Φωτογραφία από Ryan McGuire από το Pixabay

Όταν σκάει πλούσιος θείος από Ρωσία με νοοτροπία ΕΣΣΔ που έκανε περιουσία απλά γιατί ήταν του κόμματος και του χαρίστηκαν επιχειρήσεις δεν έχεις την απαίτηση να καταλαβαίνει πως είναι να κλέβει το ψωμί και τον ιδρώτα κάποιου.
Ούτε καν να περιμένεις πως βλέπει ένα άθλημα ως τέτοιο κι όχι ως ένα παιχνίδι.
Παιχνίδι όπου όλα,όσο ανήθικα και να είναι επιτρέπονται όταν έχεις στόχο τη νίκη.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να καταγράφεις γεγονότα που αποδεικνύουν τις πρακτικές που χρησιμοποιούν όσοι ανήκουν στον περίγυρο του για να δείχνεις πόσο ελαστική είναι η ηθική κάποιων πρώην «προλετάριων» όταν γλυκαίνονται στη θέα του χρήματος και από έναν-δυο τίτλους.

Προλετάριοι που χρησιμοποιώντας την παρουσία του ως «διαβατήριο» κάνουν πραγματικά εγκλήματα εις βάρος όσων θεωρούν πως τους εμποδίζουν να παρουσιάσουν έργο στον «πατερούλη» (ή στον προβληματικής συμπεριφοράς υιό του) για όσα (λίγα ή πολλά) τους προσφέρουν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
(π.χ. ρευστό και δώρο κάποιες μεταγραφές σε αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου.)

Σαν τους δήθεν αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ που όταν έγιναν εξουσία έκαναν αυτά που δήθεν κατηγορούσαν.Γιατί αποδείχθηκε πως δεν κατηγορούσαν τις πράξεις αλλά αυτούς που τις έκαναν.
Κατηγορούσαν για παράδειγμα τους «θύτες» της κατάρρευσης της οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού όχι γιατί ενδιαφερόταν για τον πολίτη αλλά για να κάνουν την κοινωνία να «αγανακτήσει» τόσο ώστε να τους φέρει στην εξουσία ώστε να μπορέσουν να κάνουν κι αυτοί τα ίδια για προσωπικό τους όφελος και μόλις βρέθηκαν σε θέση οδηγού ξέχασαν και ηθικές και τα πάντα.

Μαζί τους το ξέχασαν και οι αριστεροί οπαδοί τους.
Όσοι ήταν κοντά στο κόμμα και έγλειφαν κι αυτοί κάνα κοκαλάκι (Γκρούεζες,ΑΡΔ,διορισμένοι κλπ) έπαθαν επιλεκτική αμνησία πρώτοι και καλύτεροι.
Όμως ακόμη και οι απλοί οπαδοί με μεγάλη ευκολία είτε φόρεσαν παρωπίδες είτε έβγαλαν ζυγαριές γιατί είναι μεθυστική η αίσθηση να είσαι από πάνω.
Κάποιοι ακόμη ακόμη έγιναν θαυμαστές των κυνικών.
Έτσι είναι το σύστημα στην Ελλάδα,εμείς θα το αλλάξουμε…
Γι αυτό και δεν θα αλλάξει σύντομα κάτι σε αυτή τη χώρα.

Γιατί η ποιότητα της πλειοψηφίας των πολιτών δεν δίνει καν ένα μετρήσιμο νούμερο,έστω μικρό,κάτι που να μπορεί να πολλαπλασιαστεί και να δώσει κάτι καλύτερο σε μέγεθος και ποσοστό.
Αυτό που δίνει είναι ένα ωραιότατο μηδενικό.
Και το μηδέν ο,τι και να το κάνεις μηδέν θα σου δίνει.
Με τη διαφορά πως δεν είναι ανύπαρκτο για να πεις θα αρχίσω από την αρχή πάνω σε λευκή κόλλα.Μια χαρά υπαρκτό είναι και λειτουργεί σαν εμπόδιο.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που είναι τυφλοί οπαδοί ιδεολογιών και κομμάτων λειτουργούν το ίδιο ακριβώς σε κάθε έκφανση της ζωής τους.
Ακόμη και στον αθλητισμό.

Κι αν είσαι του αθλητικού «κόμματος» ή περιφερειακό λαμόγιο σαν κάτι αγράμματους με πτυχίο (ή μη) δημοσιογραφίας από κάποιο πανέρι που τους έδωσαν ένα μικρόφωνο ή ένα βήμα κάνεις εκπτώσεις στην ηθική σου ώστε να αλλοιώνεις την πραγματικότητα για το μαντρί που σου πετάει κανένα κοκαλάκι.
Εκτπώσεις ανάλογως των αντοχών σου κι όσο πιο ανίκανος γενικά να ζήσεις από μόνος σου χωρίς να κάνεις επάγγελμα το γλείψιμο τόσο μικρότερες οι ανοχές και οι ενοχές σου.

Γι αυτό από το πουθενά βλέπεις να γίνονται άνθρωποι (τρόπος του λέγειν) κάτι άξεστοι που ούτε σαν σκουπίδια δεν θα τους μάζευες από το δρόμο.
Που κάνουν σκουπίδι την αλήθεια ώστε να δώσουν εναλλακτικές στους απλούς οπαδούς να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα.
Όπως έκαναν οι διάφοροι Βαξεβάνηδες για την προηγούμενη κυβέρνηση και όπως θα κάνουν κάποιοι άλλοι για την τωρινή.

Κι είναι τόση η γλύκα της πρωτιάς που ελάχιστοι αντιστέκονται στο να καταδεικνύουν τα κακώς κείμενα γιατί δεν ταιριάζει στην αισθητική τους να γίνονται όσα δεν ήθελαν να βλέπουν να συμβαίνουν.
Κι είναι τόση η έξαψη που προσφέρει η κορυφή που ελάχιστοι αποδεικνύονται πραγματικά πιστοί σε αξίες και αρχές που αποτελούν τη βάση για κάτι σωστό.

Τόσο εκμηδενισμένα είναι όλα,ακόμη και στον αθλητισμό που μια κατευθυνόμενη κοινή γνώμη θα έκανε πόλεμο αν κάποιοι νότιοι με ερυθρόλευκα έκαναν στην ομάδα τους όσα αυτή έκανε σε μια άλλη ομάδα της πόλης.
Τώρα,τα κλασικά που λένε και οι άλλοι.
Δεν είδα δεν ξέρω,ανθρώπινο λάθος,ε…ο ισχυρός θα πάρει και κανένα σφύριγμα…
Κανένα όμως…
Γιατί να είναι ένα:

Δύο:

Τρία:

Τέσσερα:

Πέντε:

(δεν νομίζω να χρειάζονται κι άλλα…)
και να είναι απλά άλλη μια μέρα για τα ΜΜΕ της πόλης αφού θύτης είναι αυτός που γλείφουν τότε δεν χρειάζεται να λέμε περισσότερα για τη θλιβερή πραγματικότητα αυτής της χώρας που περιγράφεται με δυο λόγια ως εξής:

Εμφανίστηκε ένα νέο βουβάλι στην Ελλάδα και τώρα έχουμε δυο τα οποία με όχημα ένα ερυθρόλευκο και ένα ασπρόμαυρο κάρο αντίστοιχα που τα έχουν γεμάτα ως πάνω με σανό αποφάσισαν να έρθουν σε ολοκληρωτικό πόλεμο σε οτιδήποτε μπορούν και δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν με ένα στρατό από ΑΡΔ να ελέγχει τις μάζες που τα ακολουθούν.

Υ.Γ.
Όχι απλά έκαναν γαργάρα μια τόσο προκλητική διαιτησία αλλά μιλάνε και για αιτιολογημένη διακοπή αγώνα γιατί οι οπαδοί έβριζαν* (!!!!) λες και η άλλη ομάδα δεν είναι της πόλης ώστε να τηρήσουν έστω τα προσχήματα στο πως μεταφέρουν τα γεγονότα.

*Το μόνο που έκαναν κι όποιος βρει κάτι τόσο επιλήψιμο που να δικαιολογεί διακοπή αγώνα στο παρακάτω βίντεο από την επίσημη σελίδα της ομοσπονδίας που είναι καταγραφή 2 ώρες και 18 λεπτά χωρίς τηλεοπτικές διακοπές κερδίζει ετήσια συνδρομή στις αθλητικές εφημερίδες που εκδίδονται στη Θεσσαλονίκη.

Ακόμη και στις διακοπές ανάμεσα στα σετ η ομάδα του ΠΑΟΚ έκανε χωρίς προβλήματα προθέρμανση μπροστά στο πέταλο των οργανωμένων οπαδών του Ηρακλή και το βίντεο είναι αδιάψευστος μάρτυρας της πραγματικότητας σε αντίθεση με κάποια δίποδα (δυστυχώς πολλά) που ελέγχουν τα ΜΜΕ της πόλης και εξευτελίζουν πλήρως το λειτούργημα της δημοσιογραφίας κάνοντας την τρίχα τριχιά με αξιοθαύμαστη επιλεκτική ευαισθησία.
(Καθόλου ευαίσθητοι όταν αυτοί των οποίων χαϊδεύουν τα αυτιά και υποστηρίζουν την ομάδα που τους ταΐζει έβριζαν με ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς παίκτη των αντιπάλων πέρυσι.)

Κι όσο θα έχουμε μια πλειοψηφία πολιτών όπου η ηθικολογία τους σταματά ακριβώς έξω από τη τσέπη τους (είτε αυτό αφορά ζεστό χρήμα,είτε κάποιον τίτλο όπως της κατάκτησης της πολιτικής κορυφής με το να γίνει το κόμμα τους κυβέρνηση ή κάποιον αθλητικό τίτλο) με οποιοδήποτε κόστος για τους υπόλοιπους τόσο θα έχουμε ένα μηδέν που δεν θα μπορεί παρά να μας επιστρέφει μηδέν κι ας ξεγελιούνται οι μάζες με εκατομμύρια κι ας είναι κυβέρνηση 40 χρόνια σερί κι ας έχουν οι ομάδες τους 135 πρωταθλήματα και κύπελλα.