Κάποια πράγματα τελικά δύσκολα «μπαζώνονται», όσο κι αν αυτό θα ήταν ευχής έργο για όσους κινδυνεύουν να καούν εκ των υστέρων και μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά όπως τα θύματα των Τεμπών (ή αυτά στο Μάτι).
Νέα στοιχεία λοιπόν έπειτα από έρευνα, όχι των αρχών, των συγγενών.
Που παρά το ότι η καταγραφή ήταν πιο μακριά από το καινούργιο, με «εφόδιο» τις αδιαμφισβήτητες γνώσεις, την εμπειρία του και –σημαντικότατο– την αμεροληψία του, μίλησε με σιγουριά για έκλυση αερίου στην ατμόσφαιρα.
Σε αυτό το καινούργιο, δίπλα από τις γραμμές, βίντεο αυτό κάνει… «μπαμ» (και όχι μόνο μία αλλά τρεις φορές) όπως περιγράφει ο πραγματογνώμονας αναλύοντας τι κατέγραψε αυτή η κάμερα και τι βλέπουμε όσοι δεν διαθέτουμε τις τεχνικές γνώσεις αυτών των ειδικών:
2. Ενδείξεις ύπαρξης 14ου βαγονιού. Πέρα από τα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας που δεν είχαν πρόσβαση οι πραγματογνώμονες, πέρα από τις χαμένες φορτωτικές, υπάρχουν ενδείξεις και στοιχεία για πραγματικά εξαφανισμένο, μη δηλωμένο καν, βαγόνι της εμπορικής αμαξοστοιχίας.
Και κάπως έτσι οδηγούμαστε με απολύτως φυσικό τρόπο στο πιο σημαντικό.
3. Το δεδομένο της μόνιμης τραγωδίας μας. Πέρα από όλα τα στοιχεία και τις ενδείξεις που έρχονται πλέον στο φως και φωτίζουν όλες τις πτυχές του δυστυχήματος που κάποιοι ήθελαν/θέλουν/ήλπιζαν/εύχονταν (ανάλογα τη θέση τους στην ιστορία αυτή) να παραμείνουν αφώτιστες, ακόμη και αν κάποιοι κρατάνε κλειστά τα παντζούρια τους, σε μια προσπάθεια να τα αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν, υπάρχει αυτή η συντριπτικά τραγική λεπτομέρεια.
Αυτό που λέει ο συγγενής (και προκύπτει και από το πως έρχονται στο φως τα νέα στοιχεία) στο 02:45 του παραπάνω βίντεο.
Από έρευνα των συγγενών αντί να προέρχονται, όπως θα περίμενε κάποιος σε ένα σοβαρό κράτος, από έρευνα των αρχών.
Μιλάμε για εντελώς ενοχλητικούς τύπους, όχι αστεία. Αντί να κάθονται να περιμένουν τις έρευνες σαν καλά, συστημικά «ανθρωπάκια», κινούν γη και ουρανό και βρίσκουν συνεχώς νέα στοιχεία.
Λογικό όταν την έρευνα την είχε αναλάβει (με τις ευλογίες του κράτους) η τροχαία να καταλήγουμε σε παραλλαγές ανεκδότων (για να γελάμε με τη μορφή σάτιρας αντί να κλαίμε μόνο) όπως το κλασικού: -Που είν το βαγόν…; -Στις σιδερ, σιδηροχ, στου χαντάκ, τέλος.
Ανεκδότων (και όχι αστείων) που όμως δεν καλύπτουν τα ανέκδοτα στοιχεία που φέρνει διαρκώς στο φως η σοβαρή έρευνα όλων των ενδιαφερόμενων εκτός των κρατικών ερευνητών που μοιάζει να μην καίγονταν και τόσο αν η δίκη ξεκινούσε μόνο με τις αρχικές εκθέσεις της τροχαίας και τις δηλώσεις-καταθέσεις, καλή τη πίστει, οι άνθρωποι φαίνονται σοβαροί, φοράνε και γραβάτες, της Hellenic Train.
Βαγόν, στου χαντάκ…
Ας βουλιάξουν τώρα κάποιοι μέσα στο στρώμα τους, ας σκεπαστούν με το κομματικό-ιδεολογικό πάπλωμα τους, ας συνεχίσουν να αποκόβουν το μυαλό από το σώμα τους, αφήνοντας τόση όση σύνδεση για να μουρμουρίζουν επιλεκτικά μισοκοιμισμένοι μερικές ξύλινες ατάκες με κλειστά τα μάτια.
Και ας ψιθυρίσουν από μέσα τους δόξα τον Θεό που δεν ήταν οι δικοί μας άνθρωποι στα θύματα, να παλεύουμε, πέρα από τα κακώς κείμενα στον εργασιακό χώρο των ελληνικών σιδηροδρόμων, με τη διαφθορά μιας ξένης εταιρείας και την ανικανότητα, αν όχι την απροθυμία, των πολιτικών να αποδοθεί δικαιοσύνη, όταν οι ευθύνες αγγίζουν – και σε ποινικό επίπεδο- διαχρονικά και το σινάφι τους.
Είναι η σειρά τους να κάνουν πως κοιμούνται, για να έχουν ενέργεια να γίνουν λάβροι όταν (όχι αν, όταν, γιατί είναι πραγματικά θέμα χρόνου σε αυτό το αστείο κράτος με τους τόσο αστείους πολίτες) συμβεί κάτι σαν το Μάτι ή τα Τέμπη ενώ έχει αλλάξει χέρια η εξουσία και είναι η σειρά των άλλων να κλείσουν τα μάτια και να κάνουν πως κοιμούνται.
Να έχουν ενέργεια για την περίπτωση που βρεθούν αυτοί στη θέση των συγγενών ώστε να μπορούν να αντέξουν και την εύλογη απορία που θα κατατρώει την σκέψη τους: Καλά, γιατί τόσο πολλοί κάνουν πως κοιμούνται όταν επί της ουσίας κάποιοι»ληστεύουν» τις ζωές όλων μας;
Το πιο τραγικό όλων; Πως στατιστικά και μόνο, όσο σκληρό και αν είναι, σίγουρα κάποιοι συγγενείς των τώρα θυμάτων έχουν επιλέξει στο παρελθόν, για κάποιο θέμα, τον ρόλο των τωρινών κοιμισμένων.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν αλήθεια τα πράγματα αν δεν χρειαζόμασταν προσωπικές τραγωδίες για να ζητάμε τα αυτονόητα, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες;
Τότε, το δεδομένα χαμηλό, συλλογικό ποιοτικό επίπεδο μας θα ήταν ένα τσικ πιο πάνω και κάποια εντελώς βασικά, σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος και σε μια ελάχιστα σοβαρή κοινωνία, πράγματα θα λειτουργούσαν στον αυτόματο.
Κάνοντας έστω ένα κλικ πιο εύκολη την πορεία για μελλοντικά καλύτερους πολίτες σε όσους θα έβλεπαν τον μόνο δρόμο αφού δεν θα ένιωθαν κάποιοι, ανάλογα τη στιγμή και το κόμμα στην εξουσία, πως πρέπει να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.
Τότε, ακόμα και αν κάποιοι, σε μια κοινωνία εθισμένη στα άλλοθι, επέμεναν στο άλλοθι της ψήφου ως μοναδικής δράσης- υποχρέωσης, αυτό δεν θα ήταν πραγματικό εμπόδιο για τους υπόλοιπους.
Γιατί δεν θα έπρεπε να περνάμε μέσα από καμένους οικισμούς και πάνω από καμμένα βαγόνια, με στάχτεςνεκρών (που ψάχνουν μάταια δικαίωση και τιμωρία όλων των ενόχων) να πλανώνται σε όλους τους χώρους όλης της χώρας…
Τα βόδια που έκλεισαν την ΛΕΑ (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης) σκεπτόμενοι οι μισοί «έλα μωρέ, σιγά μη χρειαστεί τώρα…» και χωρίς να σκέπτονται τίποτα οι άλλοι μισοί, παρά να μόνο να χωθούν μπας και κερδίσουν μερικά μέτρα, θα έπεσαν από τα σύννεφα όταν άκουσαν και είδαν το ασθενοφόρο από πίσω τους.
Κι όταν ένα βόδι πέφτει από τα σύννεφα δεν είναι αστείο. Μπορεί και να σε σκοτώσει, έτσι και έχεις την ατυχία να βρεθείς στη πορεία του.
Όπως αυτά που πέφτοντας βρέθηκαν πίσω από το τιμόνι ενός αυτοκινήτου να παίζουν τους οδηγούς με το ασθενοφόρο να τα βρίσκει στο δρόμο του.
Βόδια που πέρα από το να παίζουν τους οδηγούς και το να πέφτουν διαρκώς από τα σύννεφα με τις πράξεις τους, όταν έχουν οίστρο αναπαράγονται κιόλας.
Κι επειδή δεν έχουν την παιδεία και την εκπαίδευση ούτε σε δέντρο να σκαρφαλώσουν, ούτε βελανίδια να φάνε, είναι καθαρά θέμα τύχης και συγκυριών το να ξεφύγουν οι απόγονοι τους από το να τους μιμηθούν.
Γιατί συλλογικά αυτοί είμαστε!
Και πράττουμε αυτά που είμαστε!
Και δεν μας φταίει κανείς. Δεν υπάρχει θεωρία συνωμοσίας εδώ. Μόνοι μας συνωμοτούμε εναντίον μας.
Μόνοι μας επιλέγουμε να μην παραδεχόμαστε πως πρέπει να αλλάξουμε.
Και αυτό ισχύει και στο θέμα των κυβερνήσεων.
Και ισχύει γιατί ψηφίζουμε αυτό που είμαστε!
Τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε!
Κι όσο δεν ξεκινάμε να αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, ώστε κάποια στιγμή να μην είμαστε βόδια που παραδίδουν στη κοινωνία άλλα βόδια αλλά να δώσουμε σωστούς πολίτες που δεν θα τους περνάει καν από το μυαλό να πατήσουν μέσα στη ΛΕΑ και ο αντικατοπτρισμός του εαυτού τους σε όλα τα επίπεδα (από τον ΚΟΚ μέχρι τα κόμματα) δεν θα μοιάζει με αυτό το άσχημο θέαμα που παράγουμε εμείς σήμερα, ο εαυτός μας θα συνεχίσει να εκπροσωπείται (από τον δρόμο μέχρι τη Βουλή των Ελλήνων) από απογόνους πιστή αντιγραφή δική μας και δεν θα αλλάξει τίποτα, ποτέ!
Edit (1/4/19) Βλέπω τις εταιρείες να διαφημίζουν το (υποτιθέμενο) ζουμ στα smartphones τους και πραγματικά εξοργίζομαι.
Μόνο ως πρωταπριλιάτικο αστείο θα μπορούσε να ειπωθεί η φράση «ζουμ στα κινητά», ειδικά όταν ο καταναλωτής μένει -εσκεμμένα εκ μέρους των εταιρειών- με την εντύπωση της οπτικής μετακίνησης του φακού, επειδή όμως αυτό πραγματικά πουλάει στους ανυποψίαστους πελάτες μου ανάβουν τα λαμπάκια.
Γι αυτό είπα να προσθέσω αυτές τις φωτογραφίες και το παρακάτω βίντεο που κάνει ξεκάθαρο το γιατί αυτό που διαθέτουν τα κινητά δεν είναι πραγματικό οπτικό ζουμ, απλά κόβουν την εικόνα είτε κόβουν την εικόνα και μεγεθύνουν ψηφιακά ξανά την καινούργια στο αρχικό μέγεθος της πρώτης.
Είναι απλά θέμα χώρου.
Τα κινητά πλέον είναι τόσο χοντρά όσο 2 φέτες γκούντα, που να βρεθεί ο χώρος για να κινηθεί προς τα μπροστά ένα σύστημα φακών (όπως σε μια φωτογραφική) ώστε να φέρει το αντικείμενο που θέλουμε να φωτογραφίσουμε πιο κοντά στο μάτι;
Το ίδιο συμβαίνει και με όσα smartphones χρησιμοποιούν δυο και τρεις (και 43 ας βάλουν αν θέλουν) φακούς που διαθέτουν διαφορετικό σταθερό ζουμ (δηλαδή φακοί με διαφορετική φιξ εστίαση), από τους οποίους συνθέτουν ψηφιακά μια καινούργια, τρίτη φωτογραφία.
Το αποτέλεσμα είναι είτε η απώλεια ανάλυσης είτε η απώλεια και ποιότητας.
(στο αρχικό άρθρο που ακολουθεί δίνεται εξήγηση στο γιατί μια φωτογραφία λιγότερων megapixel μπορεί να έχει καλύτερη ανάλυση-ποιότητα από μια με πολύ περισσότερα)
Επειδή λοιπόν καμία από τις δυο τεχνικές δεν φέρνει πραγματικά το αντικείμενο πιο κοντά με φυσικό τρόπο, αποτυγχάνουν να περάσουν κάθε παρόμοιο τεστ όπως στο παρακάτω βίντεο που έχει να κάνει με μεγέθυνση κειμένου:
(μέχρι τη στιγμή που θα μαντεύουν τι γράφει και θα το αναδομούν ψηφιακά, αλλά και πάλι δεν θα έχουν πραγματικό ζουμ)
Αυτός είναι και ο λόγος που όσες φωτογραφικές μηχανές διαθέτουν ένα αξιοσέβαστο οπτικό ζουμ (μερικές κόμπακτ και οι SLR/DSLR) δεν πρόκειται ποτέ να λεπτύνουν.
Θέλουν χώρο για να αποθηκεύουν το σύστημα φακών τους το οποίο προεκτείνουν όταν θέλουμε να «καταβροχθίσουμε» τις αποστάσεις που μας χωρίζουν από αυτά που φωτογραφίζουμε.
Παρακάτω το άρθρο συνεχίζει αυτούσιο όπως είχε ανέβει πριν δυο χρόνια…
(16/3/2017)
Ο άνθρωπος πάντα ήθελε να αποτυπώνει αυτά που έβλεπε και ζούσε.
Αυτά που του άρεσαν, του έκαναν εντύπωση και είχαν ενδιαφέρον γι αυτόν.
Είτε ήταν προσωπικά θέματα και κατέληγαν να αποκτούν μορφή ενημέρωσης και για τους άλλους είτε είχε στο μυαλό του το δεύτερο και κατέληγαν πολλές φορές να μην ενδιαφέρουν κανέναν άλλο.
Από την εποχή των ανθρώπων των σπηλαίων και τις βραχογραφίες που σε εμάς μοιάζουν παιδικές ζωγραφιές και λέμε πως είναι δημιουργίες ενηλίκων ενώ μπορεί να είναι και αυτό ακριβώς. Δημιουργίες που έκαναν μικρά «σοφά ανθρωπάκια» (Homo sapiens sapiens) όση ώρα περίμεναν τους ενήλικες, αποτυπώνοντας στον βράχο παιδικές φωτογραφίες του κόσμου τους.
Μπορεί να ήταν και των μεγάλων…Μικρή σημασία έχει…
Αυτό που μένει, δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά είναι μια εικόνα σε ένα βράχο.
Μια πρώιμη φωτογραφία που κάποιος «τράβηξε» με τα μάτια του και του πήρε ώρες για να την αποτυπώσει όχι σε μαλακό ιλουστρασιόν χαρτί όπως στην εποχή μας αλλά στην σκληρή επιφάνεια, εκφράζοντας εσωτερικές ανάγκες που σίγουρα έπαιξαν ρόλο στο να ξεκινήσει να γράφεται στο ανθρώπινο DNA πολύ πιο έντονα ο όρος κοινωνικότητα και να είναι αυτή η εγγραφή που να τον συνοδεύει σαν το βασικό χαρακτηριστικό του…
Και μια από τις εκφράσεις της κοινωνικότητας είναι να μοιραζόμαστε αυτό που εμείς βλέπουμε, όσο πιστότερα γίνεται. Να κρατάμε για μας (και για όποιον άλλον θέλουμε) αυτό που το φως μεταφέρει στα μάτια μας και τυπώνει στον εγκέφαλο μας.
Κι εκεί είναι που ήρθε να παίξει καταλυτικό ρόλο η ανακάλυψη της φωτογραφίας.
Ο τρόπος δηλαδή να το κάνουμε αυτό με τεχνικά μέσα σε μια επιφάνεια, χωρίς να «ματώνουν» τα χέρια μας. https://el.wikipedia.org/wiki/Φωτογραφία
Εφεύρεση που εξελίχθηκε πάρα πολύ και -πλέον- εδώ και αρκετά χρόνια, η φωτογραφία έπαψε να είναι ένα ακριβό σπορ για τον μέσο άνθρωπο.
Αυτό με την εμφάνιση των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών όπου η καταγραφή της εικόνας γίνεται ηλεκτρονικά, μέσω ψηφιακής τεχνολογίας και στο αποθηκευτικό μέσο τους μπορείς να γράψεις «άπειρες» φορές. Έτσι δεν χρειάζεται να κάνεις φωτογραφίες με το σταγονόμετρο και να μετράς πόσες πολύτιμες στάσεις σου έμειναν στο ακριβό 24άρι φιλμ γιατί είσαι στην ερημιά και δεν έχεις μαζί σου άλλο, ούτε να περιμένεις την ακριβή σε κόστος εκτύπωση τους ως τον μόνο τρόπο να τις δεις, για να δεις να έχεις χάσει -για διάφορους λόγους- το 1/3 από αυτές.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την ολοένα και μεγαλύτερη -αποκλειστική- χρήση ηλεκτρονικών μέσων προβολής τους, το έκανε και πολύ εύκολο.
Φυσικά η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ακριβές ψηφιακές κάμερες.
Είναι αυτές που αντικατέστησαν (πρακτικά) τις ακριβές συμβατικές SLR με το φίλμ.
Μόνο που αυτές είναι για επαγγελματική χρήση ή για κάποιον που βλέπει την φωτογραφία σαν ένα πολύ σοβαρό χόμπι και εκεί τα ποσά μπορεί να ξεφύγουν πολύ αφού τα ηλεκτρονικά καλούδια που η τεχνολογία προσφέρει δεν έχουν τέλος και μια DSLR μπορεί να κοστίζει περισσότερο από όσο ένα καλοδιατηρημένο Audi Α4 1.6 δεκαετίας!
Το πολύ χρήμα όμως είναι στην μάζα και στον μέσο καταναλωτή και εκεί είδαν ψωμί οι εταιρείες, με μια τεράστια νέα αγορά να ανοίγεται μπροστά τους, αφού δυνητικά οποιοσδήποτε μπορούσε να κρατήσει μια συσκευή που βγάζει φωτογραφίες αποκτούσε τον τίτλο πελάτης γι αυτές.
Αυτός λοιπόν ο μέσος πελάτης δεν ενδιαφέρεται να κουβαλάει μαζί του μια μια ογκώδη και βαριά κάμερα, αλλά κάτι βολικό. Μια συσκευή μικρή και ελαφριά που να μπορεί να την έχει πάνταμαζί του χωρίς να τον προβληματίζει η «παρουσία» της. Μια συσκευή με την οποία να κάνει φωτογραφίες χωρίς να τραβάει τα βλέμματα όλων των άλλων. Μια μηχανή που να μην χρειάζεται μια τσάντα στον ώμο για την μεταφορά της αλλά να χωράει και στην τσέπη του παντελονιού. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η compact camera.
Η διαφορά ανάμεσα στις ψηφιακές και τις μηχανές με φιλμ είναι πως στις δεύτερες το φως έπεφτε (θα έγραφα πέφτει όμως τείνουν να γίνουν μουσειακό είδος) πάνω στο φιλμ και αποτύπωνε το θέμα ουσιαστικά με χημική αντίδραση. Ενώ στις ψηφιακές το φως πέφτει πάνω σε έναν ηλεκτρονικό αισθητήρα και μετατρέπεται σε ηλεκτρονικό σήμα που κατόπιν αποθηκεύεται στην μνήμη.
Ενώ οι δυο βασικές διαφορές (που αφορούν στο μέγεθος) ανάμεσα στις μεγάλες –DSLR- ψηφιακές και τις μικρές compact ψηφιακές, είναι το τι βλέπεις πριν κάνεις την φωτογραφία και το μέγεθος του αισθητήρα.
Στις πρώτες, μέσω ενός συστήματος φακών βλέπεις μια πιστή απεικόνιση αυτό που είσαι έτοιμος να απαθανατίσεις όταν πατήσεις το κουμπάκι, με την βοήθεια του φωτός και την χρήστη του κλείστρου, του φακού και του αισθητήρα, ενώ στις δεύτερες αυτό που βλέπεις δεν είναι ακριβώς το ίδιο που θα φτάσει στον αισθητήρα, αφού δεν υπάρχει αυτό το σύστημα και δεν βλέπεις μέσα από τον φακό.
Επίσης, πέρα από το παραπάνω περισκοπικό σύστημα οι DSLR έχουν μέγεθος που δεν τις καθιστά ελκυστικές στον μέσο χρήστη γιατί διαθέτουν και μεγάλο σε μέγεθος αισθητήρα για να συλλαμβάνουν περισσότερο φως. Όπου μεγαλύτερος αισθητήρας συνήθως σημαίνει και ποιοτικότερος φακός, για να καταφέρνει να υπάρχει ισορροπία στα τεχνικά στοιχεία.
Αυτές οι δύο διαφορές είναι που δίνουν την δυνατότητα να έχουν οι compact cameras (αλλά και τα κινητά τηλέφωνα που τραβάνε φωτογραφίες) μικρό μέγεθος. Το βασικό χαρακτηριστικό δηλαδή που κάνει αυτές τις συσκευές ιδανικές για να βγάζει φωτογραφίες ο μέσος άνθρωπος.
Κι ενώ η πρώτη διαφορά δεν έχει να κάνει άμεσα (έχει έμμεση αλλά δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί) με την ποιότητα της φωτογραφίας, η δεύτερη είναι ο,τι σημαντικότερο!
Έτσι ερχόμαστε σε αυτό που έχει γίνει η σημαία του μάρκετινγκ των εταιρειών στην προσπάθεια τους να πουλάνε διαρκώς νέες συσκευές που βγάζουν φωτογραφίες, που όμως ξέρουν πως στην ουσία δεν έχουν τίποτα νέο να προσφέρουν.
Σημαία που κυματίζει όμως χωρίς πρόβλημα γιατί βασίζονται στον αέρα που τους παρέχει το γεγονός πως η πλειοψηφία πιστεύει αυτό που της λένε πως μετράει και δεν ενδιαφέρεται να ψάξει λιγάκι τι ισχύει και τι όχι.
Κυρίως όμως στο γεγονός πως το 99% αυτών των πελατών θα κάνει τέτοια χρήση των φωτογραφιών που δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ πως το κοροϊδεύουν με το να το κάνουν να θεωρεί σημαντικό κάτι που δεν είναι. Τα megapixels !!
Τι είναι όμως το Megapixel;
Για να το πούμε πολύ απλά, ένα megapixel είναι 1 εκατομμύριο εικονοστοιχεία (πίξελ)
Εικονοστοιχεία πάνω στα οποία πέφτει το φως και δίνει την δυνατότητα στον αισθητήρα να καταγράψει αυτό που περνάει μέσα από τον φακό. Οπότε είναι εύκολο να κάνουμε τα μαθηματικά και να καταλάβουμε πως το 16 MP μεταφράζεται στο ακόμη πιο εντυπωσιακό 16 εκατομμύρια πίξελ.
Κι εδώ είναι που έχουν επενδύσει οι εταιρείες και τα καταστήματα πώλησης ώστε να πουλάνε διαρκώς νέα μοντέλα. Τι κάνουν; Απλά αυξάνουν τον αριθμό των εικονοστοιχείων. Πως; Μικραίνοντας τα !
Δημιουργώντας έτσι εντυπωσιακά νούμερα που συνοδεύουν το προϊόν και δίνουν εύκολα όπλα στον πωλητή ώστε να πείσει τον υποψήφιο πελάτη πως η παλιά του κάμερα ή το παλιό του smartphone με τα 6 MP δεν πιάνει μια μπροστά στην καινούργια ψηφιακή με τα 20 και το τελευταίο μοντέλο κινητού με τα 16 αντίστοιχα.
Που εδώ υπάρχει κι ένας ακόμη μύθος (μύθος στον μύθο) γιατί οι κατασκευαστές smartphone βασιζόμενοι στο ότι είναι σχετικά εύκολο να αυξήσεις τα pixels, περνάνε στον κόσμο πως ένα κινητό με 16 ΜP κάνει οπωσδήποτε καλύτερες φωτογραφίες από μια compact camera με 12.
Μύθο που οι κατασκευαστές ψηφιακών φωτογραφικών δεν μπορούν να αντικρούσουν γιατί θα ξεμπρόστιαζαν και τους εαυτούς τους και μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια 🙂
Έτσι επενδύουν -κυρίως- στο να κάνουν τις ψηφιακές να μοιάζουν λίγο με smartphone και να μπορούν να έχουν σύνδεση wi-fi για παράδειγμα, ώστε να διαμοιράζεις χωρίς να χρειάζεσαι άλλο μέσο τις φωτογραφίες που βγάζεις.
Αυτό λοιπόν που δεν λένε και αποφεύγουν να εξηγήσουν είναι πως το σημαντικότερο είναι το μέγεθος του αισθητήρα. Γιατί (ας το πούμε μπακαλίστικα και πολύ απλοϊκά) αν έχουμε δυο φωτογραφικές με 20 megapixel και η μια έχει αισθητήρα που έχει μέγεθος 3cm επί 3cm και η άλλη αισθητήρα που έχει μέγεθος 1cm επί 1cm καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε πως κάθε ένα από τα 20 εκ. πίξελ της πρώτης θα είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της δεύτερης.
Και μεγαλύτερα εικονοστοιχεία σημαίνει μεγαλύτερη επιφάνεια για να συλλέξουμε το φως.
Και περισσότερο φως μεταφέρει περισσότερη πληροφορία στο τελικό αποτέλεσμα.
Και περισσότερη πληροφορία σημαίνει περισσότερη λεπτομέρεια.
Και περισσότερη λεπτομέρεια σημαίνει καλύτερη φωτογραφία.
Πιο εύκολος τρόπος να το καταλάβουμε είναι ο θόρυβος (σαν το χιονάκι στις παλιές τηλεοράσεις) που έχει η φωτογραφία μιας απλής κάμερας ή ενός απλού κινητού αν την ανοίξουμε σε πλήρες μέγεθος, όσο μειώνεται το παρεχόμενο φως. Και ο λόγος που ειδικά τα κινητά, σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού είναι ουσιαστικά τυφλά, παρά τα ψηφιακά τρικ που κάποια ακριβά μοντέλα χρησιμοποιούν για να ξεγελάσουν το μάτι…
Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνει αυτό ο μέσος αγοραστής;
Γιατί σχεδόν ποτέ δεν βλέπει την φωτογραφία που τραβάει σε πλήρες μέγεθος.
Συνήθως τις βλέπει στην οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή.
Και τις ανεβάζει instagram ή το facebook…
Και αν τύχει να εκτυπώσει κάποιες από αυτές, τις έχει στο χέρι του και τις βλέπει σε μέγεθος ακόμη μικρότερο της οθόνης του υπολογιστή, αφού συνήθως εκτυπώνουμε σε 10×15.
Χρήσεις για τις οποίες θα ήταν υπέρ-αρκετά και 2 MP.
Αυτό φυσικά δεν συμφέρει καμιά εταιρεία να γίνει ευρεία γνώση, γιατί τι θα σου πουλούσαν τόσα χρόνια, από τα 2 μέχρι τα 22 MP που έφτασαν να προσφέρουν, αν σου έλεγαν πως η διαφορά δεν έχει την παραμικρή σημασία.
Που αν την άνοιγε σε 1:1 αναλογία, θα έβλεπε μόνο ένα μικρό μέρος αυτής.
Και αυτό το μικρό μέρος θα ήταν κάτι που δεν θα θύμιζε σε τίποτα αυτό που νομίζει πως η κάμερα ή το smartphone του έχει τραβήξει. Στις περισσότερες δε των περιπτώσεων η φωτογραφία θα θύμιζε πίνακα ζωγραφικής…
Κι ενώ αν την εκτύπωνε στο τυπικό μέγεθος που τυπώνουμε θα ήταν υπέρ-ευχαριστημένος, αν επέλεγε να την τυπώσει σε 1:1 αναλογία (στο μέγιστο μέγεθος) στα 300dpi που θεωρείται η ιδανική επιλογή και αυτή που χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες φωτογράφοι, θα ήθελε «μισό τοίχο» για να την κρεμάσει και θα μετάνιωνε τα λεφτά που έδωσε αφού θα αποκαλύπτονταν τα μειονεκτήματα του μικρού αισθητήρα…
Αν τραβούσε για παράδειγμα σέλφι με τα 16 MP του σούπερ κινητού του με τον μικροσκοπικό αισθητήρα ένα συννεφιασμένο πρωινό και μπορούσε και την άνοιγε κάπου σε πλήρες μέγεθος ώστε να την δει ολόκληρη, καθόλου απίθανο να δυσκολευόταν να αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό από την χάλια ποιότητα.
Οι δε εφευρετικότητα των εταιρειών smartphone στο να προσποιηθούν πως οι πλακέ συσκευές τους διαθέτουν όσα και μια καλούτσικη compcat όπως οπτικό ζουμ είναι αστείρευτη. Όπως στα iPhone για παράδειγμα που όταν υποτίθεται πως κάνεις ζουμ, το λογισμικό απλά μικραίνει το «κάδρο» που αποθηκεύει σαν φωτογραφία, δημιουργώντας ένα εφέ που μοιάζει για ζουμ όμως δεν είναι!
Με το να έχουν καταφέρει λοιπόν να κάνουν τα «άχρηστα» megapixels να είναι το μόνο που κοιτάει ο υποψήφιος αγοραστής, φτάσαμε στο σημείο μεγάλος αριθμός ψηφιακών καμερών, ενώ υπάρχει περιθώριο για παραπάνω, να είναι εφοδιασμένες με τον μικρότερο μέγεθος αισθητήρα που υπάρχει !
Όπου τα χαρακτηριστικότερα μεγέθη είναι τα παρακάτω.
Από το μεγαλύτερο στο μικρότερο:
35mm full frame , APS-C , Micro 4/3 , 1 , 2/3 , 1/2.3 , 1/3.2
Και πάνω σε αυτή την προσέγγιση να μην τις νοιάζει να προσφέρουν ούτε κάποια άλλα πράγματα….
Όπως απομακρυσμένο από τον φακό φλας και σε ψηλότερο σημείο και όχι δίπλα, που θα πρόσφερε πιο όμορφο και φυσικό αποτέλεσμα χωρίς περίεργες σκιές ή ικανοποιητικό οπτικό ζουμ για παράδειγμα.
Που θα αύξανε και την εμπειρία για τον χρήστη και θα ξεδίπλωνε και λίγη από την -όποια- δημιουργικότητα του. Όπου οπτικό ζουμ το πόσο μπορεί να κινηθούν τα μηχανικά μέρη του φακού ώστε να φέρουν πιο κοντά κάτι απομακρυσμένο.
Με την πλειοψηφία των κατασκευαστών να δίνει από x3 μέχρι x5 (60% των μοντέλων που κυκλοφορούν) το οποίο «ενισχύουν» μαρκετινίστικα με ψηφιακό ζουμ που είναι μια απάτη και μισή και 99% κάνει την φωτογραφία να μην βλέπεται ούτε στην μικρή οθόνη ενός smartphone….
Κάτι που ο μέσος χρήστης δεν αντιλαμβάνεται όταν πατάει το κουμπάκι για να ζουμάρει, με το χ3-χ5 οπτικό να τελειώνει γρήγορα και την κάμερα περνάει στο ψηφιακό…
Με το να έχουν λοιπόν καταφέρει να κάνουν τον κόσμο να πιστεύει το ψέμα πως πολλά megapixel = καλύτερη φωτογραφία, χρεώνουν με υπερβολικά ποσά την αύξηση τους και έτσι, μοντέλα που σου παρέχουν κάποιο, κάποια ή όλα αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά να ξεφεύγουν σε τιμές…
Γιατί με το να δώσεις πολλά χρήματα ώστε να έχεις την δυνατότητα να τραβάς ανά πάσα στιγμή καλές φωτογραφίες (ξέροντας φυσικά τι θέλεις και έχοντας κάνει τους υποχρεωτικούς συμβιβασμούς σε σχέση με την χρήση μιας DSLR) με την άνεση που σου προσφέρει λόγω μεγέθους μια compact camera, είναι σαν να τους κάνεις την χάρη και να γίνεσαι εν γνώσει σου ένα με όσους τρώνε το παραμύθι του μάρκετινγκ.
Και αν δεν ανήκεις στη μάζα και δεν θέλεις να συμβιβαστείς τελείως, καταλήγεις να ψάχνεις πολύ καιρό μέχρι να αποφασίσεις σε τι θα κάνεις ένα μικρό περαιτέρω συμβιβασμό ή να περιμένεις μια πιθανή προσφορά για να πάρεις σχεδόν με τα ίδια χρήματα που η πλειοψηφία αγοράζει κάμερες με όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους να μην προσφέρουν τίποτα στο δίπτυχο ποιότητα-δημιουργικότητα, κάτι που να ξεχωρίζει κάπως από τον σωρό…
Όπως αισθητήρα και φακό ένα-δυο κλικ πάνω, απομακρυσμένο φλας και x20 οπτικό ζουμ με 120 ευρώ…
Καλά Χριστούγεννα-Καλή Χρονιά!
Καλές Γιορτές από τον Tux και το Linux!
Από το κόσμο του ανοιχτού και του ελεύθερου λογισμικού!
Για την νέα χρονιά λοιπόν σου έχω μια ευχή… Ταυτόχρονα με την απελευθέρωση από τον κορωνοϊό απελευθέρωσε και τον επιτραπέζιο υπολογιστή σου από ένα σύστημα ευπαθές σε δυσλειτουργίες, ιούς και κεκρόπορτες παρακολούθησης από τρίτους, όπως δείχνει και η τελευταία σχετική είδηση, από κάτι που συνέβη μέσα στο 2020. Microsoft κενά ασφαλείας και NSA κενά λογικής
Μάλλον (το μάλλον ποιητική αδεία αντί για το σίγουρα) το είδες σαν λινκ είτε στοFacebook, είτε στη μηχανή αναζήτησης Google search (ή σε κάποια άλλη, λιγότερο έως καθόλου αδιάκριτη, όπως η DuckDuckGo) είτε σε κάποιο λογαριασμό email, είτε στη Blogspot (την πλατφόρμα που τρέχει το φιλικό makpress) είτε στο Twitter, είτε στη WordPress (την πλατφόρμα που τρέχει αυτό εδώ το μπλογκ).
Το είδες δηλαδή κάπου στο διαδίκτυο που κατά 99,9% ζει και αναπνέει με Linux…κι ήρθες εδώ μέσω Linux διαδικτυακών οδών για να δεις ανάμεσα σε όλα τα άλλα μια φωτογραφία ευχών και μια ακόμη επεξεργασμένες με το «ποιος χρειάζεται σπασμένο-κλεμμένο το Photoshop όταν υπάρχει το Gimp«, ανοιχτό & ελεύθερο λογισμικό που τρέχει σε όλα τα λειτουργικά. (Όπως και όλες όσες είναι προϊόν επεξεργασίας και βρίσκονται στα άρθρα αυτού του μπλογκ.)
Ερώτηση κρίσεως: Όταν με την χρήση του, από τις παραπάνω δύο, προέκυψε εύκολα η παρακάτω με την προοπτική διάσταση (αίσθηση βάθους) τι παραπάνω να θέλει ο μέσος χρήστης που το μόνο που αναζητά για τις δικές του είναι να διορθώσειλιγάκι την φωτεινότητα και την ευκρίνεια;
Mια πολύ καλή παρουσίαση του Gimp για μια πρώτη γνωριμία θα βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο, από την Α.Σ.ΠΑΙ.Τ.Ε (Ανώτατη Σχολή Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης). Οδηγίες για το GIMP
Κι αν μάλιστα δεν είσαι εδώ μέσα από τον σταθερό σου (ή δεν έχεις) κατά 99% είσαι με το Linux (Αndroid)smartphone ή tablet σου.
Κι όταν φύγεις από εδώ, όλο και κάποιο άλλο μέρος με Linux θα επισκεφτείς κι όλο και κάποια συσκευή που τρέχει Linux θα χρησιμοποιήσεις.
Είτε έχεις μετοχές,είτε εργάζεσαι στη NASA/είσαι αστροναύτης στον ISS. (Βλέπε και: O Τυραννόσαυρος Ρεξ και η Microsoft)
Μπορεί ακόμη ακόμη να το άνοιξες από το smartphone αλλά να είπες να το προβάλεις και να το διαβάσεις από 5 μέτρα απόσταση, αραγμένος στον καναπέ σου, από την άνεση της 50άρας οθόνης smart τηλεόρασης σου που μάντεψε -ξέρω, καταντάει βαρετό σε ένα κόσμο που εσφαλμένα πιστεύουν οι περισσότεροι πως είναι Windows-based- και αυτή κάποια Linux υλοποίηση τρέχει.
Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που στο TOP500, στη λίστα με τους ισχυρότερους ηλεκτρονικούς υπολογιστές στον κόσμο και οι πεντακόσιοι τρέχουν LINUX (το 2014 υπήρχε και ένας με Windows) ως λειτουργικό σύστημα. https://en.wikipedia.org/wiki/TOP500#TOP_500
Το Linux υπάρχει ακόμη και αν δεν το γνωρίζεις ή το ακούς πρώτη φορά εκεί που δεν φαντάζεσαι όπως περιγράφουν τα παρακάτω 6 χαριτωμένα μικρά καρτούν βιντεάκια από το Linux Foundation:
Ανοιχτό και ελεύθερο λειτουργικό που η φιλοσοφία του (σε σχέση με τα κλειδωμένα λειτουργικά) βρίσκει παραλληλισμό και στο κλειδωμένο πολιτικό σύστημα που προσφέρει ελεγχόμενες επιλογές και μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Πολιτεύματα κλειστού πυρήνα, όπως Windows και macOS…
Κάνε λοιπόν την κίνηση (αν έχεις pc με Windows) και απελευθερώσου τελείως… 🙂 ώστε οι επόμενες γιορτές να σε βρουν σε όλα με το δωρεάν και ανώτερο LINUX.
Αυτά παθαίνεις όταν το κράτος είναι ένα τσίρκο όπου κλόουν (ψηφοφόροι) πληρώνουν για να βλέπουν άλλους κλόουν (κυβερνήσεις) να κάνουν διαρκώς τα ίδια πράγματα και δεν τους παίρνουν με τα σάπια ζαρζαβατικά όπως έκαναν παλιά, ούτε σαν αντίδραση της στιγμής.
Σε μια χώρα που αλλάζει κυβερνήσεις πιο γρήγορα από ότι αλλάζει προπονητή μια ομάδα που παλεύει για την σωτηρία της.
Κι αν το ποδόσφαιρο είναι ένας από τους καθρέπτες του επιπέδου μιας χώρας, είναι τόσο πιο γελοία η εικόνα μας πολιτικά, που τα κόμματα που μόλις παραιτούνται από την κυβέρνηση, αμέσως μετά ζητούν ξανά την ψήφο σου!
Σκέψου το λίγο. Σαν να παραιτείται ο προπονητής μιας ομάδας που κινδυνεύει και αμέσως μετά να είναι και πάλι υποψήφιος για να αναπληρώσει την θέση του προπονητή που έχει μείνει ορφανή με την παραίτηση του.
Ενώ οι οπαδοί της ομάδας και οι φίλοι του ποδοσφαίρου γενικά συζητούν τις εξελίξεις και σκέφτονται να στηρίξουν ακόμη κι αυτόν που μόλις παραιτήθηκε. Είτε μόνος του, είτε επειδή μόλις πριν λίγες μέρες τον έκραζαν για την εικόνα της ομάδας, είτε γιατί δεν τον πήγαιναν τα υπόλοιπα μέλη του ποδοσφαιρικού τιμ που αυτός επέλεξε!
Με τις κλασικές ηλιθιότητες για να χαϊδέψουν τα αυτιά σου περί δημοκρατίας που δεν έχει αδιέξοδα…..μπλα μπλα μπλα….μπλα μπλα μπλα…..Την ώρα που κάνουν αυτό ακριβώς.
Σε άγουν και σε φέρουν σε ένα αδιέξοδο όπου πάντα καταλήγεις σε πρόωρες εκλογές που σε ξαναφέρνουν στο ίδιο αδιέξοδο με πριν.
Κι όπως συνωστίζεσαι στο αδιέξοδο, αυτοί πατάνε πάνω στο συγκεντρωμένο, παγιδευμένο πλήθος και δραπετεύουν πολιτικά και είσαι τόσο λίγος σαν πολιτικό ον που σου φορτώνουν και την ευθύνη για το που κατέληξες.
Και το κάνουν όχι γιατί αυτό που έχεις δεν είναι δημοκρατία….
Που δεν είναι γιατί είναι προφανές πως τίποτα γνήσιο δεν παίρνει επιθετικό προσδιορισμό (κοινοβουλευτική δημοκρατία, προεδρευόμενη δημοκρατία κοκ)
Το κάνουν γιατί εδώ δεν φροντίζουν να κρατάνε ούτε τα προσχήματα.
Κάτι που συμβαίνει στο εξωτερικό, όπου έχουν την στοιχειώδη σοβαρότητα να προσπαθούν για την διατήρηση μιας ισορροπίας ανάμεσα στις ευθύνες και τα δικαιώματα, ώστε να καλύπτονται τα μειονεκτήματα του συστήματος.
Γιατί μόνο σε μπανανίες έχουν γίνει τόσες φορές εκλογές.
Από το 1844 μέχρι σήμερα και αφαιρώντας 8 χρόνια (από το 1936 μέχρι το 1944) λόγω του Β’ ΠΠ και άλλα 10 χρόνια (από το ’64 μέχρι το ’74) λόγω της χούντας έχουμε 153 <<ελεύθερα>> χρόνια,
στα οποία έχουν γίνει 66 φορές εκλογές. Wikipedia.Κατηγορία:Ελληνικές βουλευτικές εκλογές
Από τα παραπάνω νούμερα προκύπτει πως στην Ελλάδα έχεις εκλογές κάθε 2,3 χρόνια.
Πόσο πιο νούμερο να καταντήσει αυτή η χώρα και πόσο πιο νούμερα οι πολίτες της;
Ξεπερνάει και το πιο κιτς νούμερο της πιο κιτς επιθεώρησης…
Ούτε ο Αριστοφάνης -αν ζούσε- δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτά τα κωμικοτραγικά που βιώνουμε, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Θα ξεκινούσε να γράφει το καινούργιο του έργο αλλά κάπου στην πορεία θα πετούσε πάπυρους και γραφίδες, θα σήκωνε τα χέρια ψηλά και θα την έκανε για κάπου μακριά…
Όχι γιατί θα είχε χάσει το ταλέντο του στην κωμωδία, αλλά γιατί θα συνειδητοποιούσε ξαφνικά πως αυτός ο λαός και ειδικά ο σύγχρονος Έλληνας δεν διδάσκεται τίποτα, με κανένα τρόπο. Ούτε μέσα από το γέλιο και την σάτιρα.
Θα συνειδητοποιούσε επίσης πως ακόμη και η ιστορία αντιμετωπίζεται όπως όλα επιφανειακά, σαν απλή καταγραφή γεγονότων και όχι σαν δωρεάν σχολείο και πως αντί να πατάμε στους ώμους της για να δούμε μέσα από το παρελθόν το μέλλον και να το αλλάξουμε αν δεν μας αρέσει, χοροπηδάμε στο ίδιο σημείο σαν νευρόσπαστα.
Πολίτες-μαριονέτες επειδή κάποιοι επαγγελματίες κουκλοπαίχτες κλόουν-πολιτικοί, βασισμένοι στο παραπάνω έμαθαν να μας κουνάνε δεμένους με κλωστές από ξύλινα λόγια, υποσχέσεις που χαϊδεύουν αυτιά, καλλιέργεια αντιπαλότητας για δήθεν πολιτικές ιδεολογίες και ο,τι άλλο της στιγμής μπορούν να σκαρφιστούν για να πετύχουν την επαγγελματική τους επιβίωση και παραμονή τους στο τσίρκο όπου δίνουν τις παραστάσεις τους.
Τσίρκο που είναι ένα βήμα από το να προχωρήσει σε μια κοινή παράσταση όλων των ομάδων
που παίζουν σε αυτό, αφού χρησιμοποίησε κάθε ομάδα με προοπτική αυτόνομης, ήμι-αυτόνομης παρουσίας στην κεντρική σκηνή που θα μπορούσε να δημιουργηθεί.
Με το αποτέλεσμα της παρουσίας καθεμιάς εξ αυτών να παρουσιάζεται πολύ εύστοχα με την παρακάτω σκηνή των 24αρων δευτερολέπτων.
Δεν χρειάζεται να ξοδέψουμε πολύ χρόνο άλλωστε για να θυμηθούμε την Ν.Δ που διέγραφε όσους ψήφιζαν ΝΑΙ και μετά διέγραφε όσους ψήφιζαν ΟΧΙ ή τώρα τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ…
Σκηνή από μια αγαπημένη ελληνική ταινία που περιγράφει καλύτερα από κάθε άλλη αυτούς -από τους επαγγελματίες πολιτικούς- που ήταν/δήλωναν/το έπαιζαν αντί-μνημονιακοί.
Πριν και μετά την συνάντηση τους ως κυβέρνηση με την Ε.Ε…
Γιατί τώρα, μιας και χρησιμοποιήθηκε και η τελευταία μεγάλη ομάδα κλόουν που περίμενε να εισέλθει στην κεντρική σκηνή του τσίρκου και μιας και έγινε ακριβώς αυτό που περιέγραψα (άλλος που θα έψαχνε να το εξαργυρώσει θα έλεγε πως προφήτεψε) πως θα συμβεί με το που ανακοινώθηκαν οι εκλογές του Ιανουαρίου, στο άρθρο Τα γάτο-χρυσόψαρα, οι κλόουν και το τσίρκο…
είμαστε λίγο πριν το πρώτο βήμα που επίσης αναφέρω στο παραπάνω κείμενο…
Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και έγινε πολύ δημοφιλές ένα βιντεάκι από μια σατυρική εκπομπή της Γερμανίας. ‘Ενα βιντεάκι που παρουσιάζει ουσιαστικά την αλήθεια για τα δικά τους ευρω-γερμανικά λάθη, όσον αφορά τον ανεδαφικό έως παρανοϊκό τρόπο που η ΕΕ προσπαθεί να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση. Αλήθεια γλυκιά και πικρή, μέσα από το χιούμορ της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης, της ZDF.
Υπάρχει όμως και μια λεπτομέρεια…Στο δεύτερο μέρος του σκετς.
Δεύτερο μέρος που σατυρίζει τις δικαιολογίες και τον στρουθοκαμηλισμό του Γερμανικού κράτους όσον αφορά τις δικές του υποχρεώσεις. Τα δικά του χρέη.
Που σαν οποιοδήποτε χρέος μεταξύ κρατών (όπως το τωρινό δικό μας) δεν σβήνεται, δεν χάνεται, δεν εξαφανίζεται. Πολύ περισσότερο όταν η περίοδος δημιουργίας του συνδέεται άμεσα με έναν απίστευτο αριθμό θανάτων αθώων ανθρώπων και δεκάδων σφαγών που έσβηναν από τον χάρτη μέσα σε μερικές ώρες ολόκληρα χωριά. Δεύτερο μέρος που με αριστοτεχνικό τρόπο παρουσιάζει και φιλοξενεί έναν άνθρωπο από ένα τέτοιο χωριό. Τον Αργύρη Σφοντούρη από το Δίστομο….
Η λεπτομέρεια όμως δεν είναι γενικά το δεύτερο μέρος. Η λεπτομέρεια δεν είναι ούτε ο Αργύρης Σφοντούρης…Η λεπτομέρεια είναι οι εκφράσεις των θεατών, ειδικά προς το τέλος. (Όπως και τα σχόλια πολλών Γερμανών που συνοδεύουν αυτό το βίντεο σε όσους ιστότοπους έχει αναρτηθεί). Εκφράσεις γνήσιες και αυθόρμητες, λύπης μεν αλλά και έκπληξης, που δείχνουν όμως και ένα -ακόμη, Ω! τι έκπληξη- δικό μας λάθος.
Πως σαν κράτος οσφυοκαμπτών πολιτικών και ανίκανων για έλεγχο τους πολιτών, αφήσαμε ουσιαστικά την Γερμανία στην ησυχία της όλα αυτά τα χρόνια, με το να μην φροντίζουμε όχι να τα απαιτήσουμε αλλά ούτε να της δημιουργούμε έμμεση πίεση (με το βλέμμα στο μέλλον) καθιστώντας γνωστά με πλάγιους τρόπους στους πολίτες της, τις υποχρεώσεις του δικού τους κράτους και τα εγκλήματα των Ναζί που δεν διδάσκονται στο σχολείο και δημιουργώντας στην κοινή της γνώμη κλίμα υπέρ μας.
Φυσικά λέγεσαι Έλληνας ψηφοφόρος (το μεγαλύτερο ανέκδοτο του κόσμου) και επέτρεψες με την διαχρονική σου ανικανότητα στο πολιτικό σύστημα, να ανταλλάξει ουσιαστικά ένα κατοχικό δάνειο που ανήκει στο ελληνικό κράτος και αποζημιώσεις που ανήκουν σε εσένα, με έντοκα δάνεια που χάρισε άτοκα στους οικονομικούς προστάτες του, με πρόφαση την ελληνική οικονομική ανάπτυξη.
Πολιτικό σύστημα που αραιά και που έκανε λίγο θόρυβο για τα μάτια του κόσμου και που φρόντισε τα δάνεια στους νταβατζήδες που βοήθησαν την διατήρηση του, να τα χρεώσει στους πολίτες που έστειλε και μετανάστες να βοηθήσουν την οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας, γιατί αν όντως πήγαιναν στην ελληνική ανάπτυξη δεν θα χρειαζόταν να ξενιτευτούν τόσο μαζικά. Όπως συμβαίνει και σήμερα που πληρώνεις όλα αυτά τα λάθη με τα λάθη των Γερμανό-Ευρωπαίων που σατιρίζει στο πρώτο μέρος το σκετσάκι.
Οπότε τι ακριβώς περιμένεις σαν ψηφοφόρος που διαδέχτηκε αυτούς τους ψηφοφόρους; Α, ναι, ξέχασα…Περιμένεις τον Σύριζα να φορολογήσει -έστω- τους έχοντες λες και οι σημερινοί προέκυψαν από παρθενογένεση !!
Το παρακάτω βιντεάκι είναι για τον γελοίους της ΝΕΡΙΤ (τα ίδια θα έκαναν και της ΕΡΤ δεν αλλάζει κάτι) που πληρώνουμε να μεταδίδουν και να σχολιάζουν τα παιχνίδια και ποιος ξέρει πως (άβυσσος το κεφάλι του ανεγκέφαλου) αποφάσισαν να πείσουν όλη την Ελλάδα πως δεν ήταν πέναλτι! Και οι σπίκερ και οι άλλοι στο στούντιο !
Και δώστου «….δεν ήταν πέναλτι, αλλά δεν πειράζει…» και «…δεν ήταν πέναλτι αλλά ας πάρουμε κι ένα σφύριγμα» και «….μπορεί να μην ήταν πέναλτι αλλά ήταν θεία δίκη…»
Ε, λοιπόν, ΗΤΑΝ πέναλτι!!!
Κι στο link πιο κάτω φαίνεται ξεκάθαρα!!!
(Γι αυτό και δεν διαμαρτυρήθηκε άλλωστε ο παίκτης που το έκανε)
Να δούμε αν θα δικαιολογηθούν όλοι τους (και αυτοί στην Βραζιλία και οι άλλοι οι πιο γελοίοι στο στούντιο που είχαν και άνεση να το δουν και να το ξαναδούν) που μας τα έπρηξαν με το να λένε πως δεν ήταν !!!
Πέναλτι:
Αντε να δουμε την Κυριακή τώρα τι θα γίνει!
Κι αυτό εδώ το βιντεάκι είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έτσι και δεν περνούσαμε (ή έτσι και αποκλειστούμε την Κυριακή) από ήρωες και Θεούς θα τους έλεγαν/πουν κρέατα και ψοφίμια ! 🙂
Υ.Γ. 2
Επειδή ήθελα να βάλω κι έναν αναγνωρίσιμο που πανηγυρίζει, διάλεξα έναν Σέρβο σουπερσταρ (λόγω και της γυναίκας μου…)
Η φιλική κουβεντούλα-κουτσομπολιό Κασιδιάρη-Μπαλτάκου απέδειξε πως ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ είναι μια μεγάλη οικογένεια!!!
Που παίζει το μεγαλύτερο θεατρικό υπερθέαμα από καταβολής του θεάτρου σαν ιδέα. Μόνο που παίζουν για να παρασύρουν και να παγιδέψουν κι όχι για να μεταφέρουν γνώσεις ,να διδάξουν, να καθοδηγήσουν και εν τέλει να ψυχαγωγήσουν, σύμφωνα με αυτά που είχαν κατά νου οι αρχαίοι Έλληνες!
Οικογένεια μεγάλη….4 χρωματικές φαμίλιες την αποτελούσαν πάντα…(από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το Βυζάντιο είχαν αρχίσει να οργανώνονται και να φτιάχνουν οπαδούς…Βένετοι, Ρούσσοι, Πράσινοι και Λευκοί και 2 πάντα οι μεγάλες….)
Δυναστεία σωστή….. Με τις έριδες της, τα μίση της, τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Η Λάμψη του Φώσκολου ωχριά μπροστά τους !!!
Απλά που και που υπάρχει ανανέωση στο καστ, για να μην χάνει το ενδιαφέρον του το πρόβατο (συγγνώμη, ο θεατής ήθελα να πω….) που παρακολουθεί την παράσταση, έχοντας διαλέξει κάποιον από τους ήρωες για να ταυτιστεί μαζί του. Παρέα με τις υπό-αποχρώσεις τους, που παίζουν τον ρόλο των γκεστ σταρ…Ακόμη κι αν ο νέος ηθοποιός υποδύεται αυτόν που θέλει να καταστρέψει την οικογένεια…Ένας ρόλος είναι απλά και τίποτα περισσότερο…
Κι αποδείχθηκε από το μικρό αυτό βίντεο!
Για όσους θέλουν να δουν φυσικά….
Για τους άλλους θα είναι απλά άλλη μια πρόφαση να καλό-φορέσουν τα κομματικά γυαλιά τους και να υπερασπιστούν το κόμμα που υποστηρίζουν. Ακόμη κι αν βελάζουν πως δεν μπαίνουν σε μαντριά…
Οι γαλάζιοι το κόμμα ενάντια στον «προδότη» Μπαλτάκο, οι πράσινοι το «πράσινο-κρατούμενο» κράτος απέναντι στους «αγαθούληδες» γαλάζιους, οι ροζ το δικό τους καινούργιο ΠΑΣΟΚ, οι της ΧΑ τον «ήρωα» Κασιδιάρη που …ξεσκέπασε το σύστημα, οι κόκκινοι το δικό τους παραμύθι απέναντι στους νοητούς εχθρούς του και πάει λέγοντας…
365meres 
