Playmobil σε λάθος παιχνίδι

Δεν έχει ούτε δέκα μέρες που ένας συνάδελφος τους δέχτηκε δολοφονική βολή από ναυτική φωτοβολίδα που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του.

Δεν έχει ούτε δέκα μέρες που η κίνηση ενός κάφρου έγειρε λίγο τη ζυγαριά της κοινής γνώμης προς το μέρος τους.

Μέσα από δεκάδες πράξεις τους που όχι μόνο διατηρούν αλλά και ενισχύουν τα στερεότυπα που σαν χιονοστιβάδα τους παρασέρνουν όλους αδιακρίτως (με ευθύνη όσων φυσιολογικών στις τάξεις τους δέχονται να λειτουργούν με μια αρρωστημένη νοοτροπία «Εγώ κοιτάω να προσπαθώ να κάνω καλά τη δουλειά μου» που σε κάθε λάθος πατάνε το κοινό play κάθε κακής συντεχνίας «Δεν κοιτούσα – δεν είδα – δεν ξέρω» καλύπτοντας τους ψυχικά αρρώστους που κινούνται ανάμεσα τους και βρίσκουν διέξοδο εκτόνωσης-ανάπτυξης της ψυχικής ασθένειας τους μέσα στη μάζα και την στολή αλλά και όσων έχουν την προσωπικότητα προβάτου και ακολουθούν τον ψυχικά ασταθή συνάδελφο τους βρίσκοντας παράλληλα την ευκαιρία να νιώσουν για λίγο τσοπανόσκυλα), η δολοφονική επίθεση ενός τύπου (ηλίθιου που παρασύρθηκε ή συνειδητού εγκληματία δεν έχει καμιά σημασία όταν μια πράξη μπορεί να επιφέρει θάνατο) οδήγησε στο να τους δει ο απλός κόσμος με συμπάθεια.
Ακόμη και όσοι έχουν φάει αδέσποτα δακρυγόνα ή αναίτιες γκλομπιές.

Και πως αντιδρούν σε όλο αυτό το θετικό κλίμα;

Στην Αθήνα αρνούνται να πάνε έξω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού στον ευρωπαϊκό του αγώνα και εκεί που λες πως λειτουργούν επιτέλους σαν άνθρωποι με υγιή προσωπικότητα και πως ίσως κάτι αλλάξει σε όλο αυτό το αρρωστημένο πλαίσιο του οποίου αποτελούν μέρος, από άνθρωποι, playmobil…

Στη Θεσσαλονίκη, σε γήπεδο αγώνα Α2, χωρίς ύπαρξη αντιπάλων οπαδών, χωρίς κανένα ιστορικό οργανωμένης βίας, γεμάτο κόσμο, μεμονωμένα άτομα αλλά και πάρα πολλές οικογένειες, γονείς και αμέτρητα παιδάκια που πάνε απλά να δουν την ομάδα τους, σε γήπεδο που όλες τις προηγούμενες φορές, στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, αρκούσαν μια χούφτα απλοί αστυνομικοί, εμφανίζεται χωρίς κανένα λόγο μια λαοθάλασσα από ΜΑΤ και όχι για να προστατεύσουν τον κόσμο αλλά για να τον προκαλέσουν, τρομοκρατώντας παιδάκια που βλέπουν τους γονείς τους να δέχονται προκλήσεις και λεκτικές επιθέσεις.

Τόσο πολλοί που ούτε σε ντέρμπι δεν πηγαίνουν λες και είχαν ντέρτι να δείξουν πως παραμένουν ο φόβος και ο τρόμος.
Φόβος και τρόμος όχι των εγκληματιών φυσικά, των απλών, φιλήσυχων, ανθρώπων.

Ούτε τον συνάδελφο τους που παραλίγο να χάσει τη ζωή του δεν σέβονται με τις διαταγές που εκτελούν, πρόθυμοι ηλίθιοι μόνο εκεί που νομίζουν πως τους παίρνει.

Σε οπαδούς χωρίς κανένα ιστορικό οργανωμένης βίας, σε απλούς οδοκαθαριστές που διαδήλωναν προχθές για κάτι καλύτερο ενώ μαζεύουν και τα σκουπίδια από τα σκουπίδια που τους χτυπούσαν, σε συνταξιούχους…

Ανθρωπάκια πραγματικά για λύπηση.
Σαν Playmobil σε ταινία που δεν είναι παιδική ούτε κωμωδία.

Και αν αυτοί είναι ό,τι είναι, ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος και παραγωγός (η αστυνομική και η πολιτική ηγεσία) είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι που ένα ολόκληρο κομμάτι της αστυνομίας όπως αυτό μένει αποκομμένο από την κοινωνία και που στη συλλογική σκέψη της κοινής γνώμης παραμένει στην ίδια τοποθεσία με τους κοινούς εγκληματίες.

Ακόμη και μετά από μια δολοφονική επίθεση εναντίον τους.

Που ακόμη και σήμερα ακούς απλό κόσμο να λέει για τον παρολίγον νεκρό συνάδελφο τους «ποιος ξέρει… τα ίδια σκατά θα ήταν και αυτός» και -που για όλα τα παραπάνω- δεν μπορείς να του δώσεις άδικο, όσο στερεοτυπικό και αν είναι αυτό που προβάλει κάποιος σαν σκέψη και όσο κι αν προσβάλει τον άνθρωπο στην εντατική αλλά και τον κάθε υγιή (στα μυαλά) ΜΑΤατζή.

Υ.Γ. 1
Ποιος ξέρει, μπορεί και να ήθελαν να δικαιώσουν το Luben που απορούσε πως, μετά από τα επανειλημμένα επεισόδια άλλων και τις γελοίες ανακοινώσεις-αποφάσεις των μωρών μιας ακόμη κυβέρνησης για την οπαδική βία, δεν έχει τιμωρηθεί ακόμη ο Ηρακλής.
Για γέλια και για κλάματα…
https://luben.tv/abaluben/abanews/236546

Υ.Γ 2
Η ανακοίνωση του Γ.Σ #ΗΡΑΚΛΗΣ την οποία ως απλό μέλος προσυπογράφω:

Τα σκουπίδια απαιτούν καλύτερη ποιότητα ζωής.

Νυχτερινός ημιμαραθώνιος και μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά…

Θα πάνε μετά τα δίποδα που άφησαν αυτή τη θάλασσα σκουπιδιών να μιλάνε για διεκδίκηση καλύτερης ποιότητας ζωής.

Αύριο μεθαύριο μπορεί να βγάζουν και φωτογραφίες περπατώντας στον πεζόδρομο της παραλίας τα πλαστικά μέσα στη θάλασσα για να κάνουν δηκτικές αναρτήσεις ενώ κάλλιστα μπορεί να είναι τα δικά τους.

Κι έχεις τα χρήσιμα πλαστικά ποτήρια και μπουκαλάκια, αφού εξυπηρέτησαν με το ζωτικό και ποιοτικό περιεχόμενο τους, να πετιούνται σαν άχρηστα σκουπίδια από τα ζωντανά αλλά χωρίς καθόλου περιεχόμενο ανθρώπινα σκουπίδια την ώρα που έτρεχαν για μια υγιεινή ζωή αντί να στρίψουν και να πέσουν στη θάλασσα να πνιγούν.

Πλαστικά που έμειναν εκεί και σήμερα το πρωί (όσα δεν κατέληξαν στους υπονόμους ή κατευθείαν στο νερό), να απορούν γιατί τους φέρονται έτσι και ποια ζώα τα παρατάνε σαν αδέσποτα ζωάκια αφού το παίξουν για τη μόδα φιλόζωοι και φίλοι της ζωής.

Θα μου πεις, έχουν εγκέφαλο τα πλαστικά μπουκάλια για να μπορούν να σκεφτούν και να απορήσουν;

Υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες για κάτι τέτοιο από το να έχουν εγκέφαλο που να μπορεί να συνθέσει σκέψη εκείνοι που το έκαναν αυτό.

Χαμηλοτάτου επιπέδου δημότες που θα τους ξεραινόταν του κουλό αν κρατούσαν το πλαστικό τους βοήθημα μέχρι να βρουν έναν κάδο, έστω και απλό και όχι ανακύκλωσης, λες και έτρεχαν για το ρεκόρ και το αντικείμενο αύξανε τον συντελεστή οπισθέλκουσας.
Που;
Στους δρόμους ενός χαμηλοτάτου επιπέδου δήμου που μιας και οι εκλογές πέρασαν και τα αποτελέσματα ήταν χάλια για την μέχρι τέλους του 2023 διοίκηση δεν ενδιαφέρθηκε να έχει μερικά συνεργεία ώστε να κρύψει από το φως της ημέρας τα μαύρα μας τα χάλια.

Επιλογές εκλογών και η μόνιμη νίκη της ήττας μας στην καθημερινότητα.

Θα μου πείτε τι σχέση έχει η παραπάνω εικόνα του Google maps από τις Σαράντα Εκκλησιές με το θέμα των εκλογών;

Λίγη υπομονή και θα αποκτήσει ένα αξιοσέβαστο ποσοστό από τις χίλιες λέξεις που μπορεί να «κυοφορήσει» μια εικόνα όπως λέει το διάσημο και παγκόσμια κοινό γνωμικό.

Ξεκινώντας από τις ψυχολογικές εκλογές ανάδειξης άτυπου αρχηγού ενός υγιούς ζευγαριού ή μιας οικογένειας (συνήθως, για πολλούς και διαφόρους λόγους που δεν είναι της παρούσης, η γυναίκα κερδίζει) και περνώντας στις πιο κοντινές μας σε πραγματικές, αυτές για διαχειριστή πολυκατοικίας, οι αυτοδιοικητικές είναι η τελευταία βαθμίδα εκλογών που η ψήφος μας μπορεί να κάνει έστω μια μικρή διαφορά προς το καλύτερο στον μικρόκοσμο μας.

Αυτό γιατί στις βουλευτικές είναι ξεκάθαρο πλέον για τους περισσότερους τι ισχύει. Ακόμη και για όσους δεν θέλουν να το παραδεχθούν/αποδεχθούν.

Ακόμα ακόμα και για όσους ενώ το αποδέχονται/παραδέχονται δεν μπορούν να ξεφύγουν εκούσια από στερεότυπα δεκαετιών ώστε να αλλάξουν την ρουτίνα στο πως ξεδιπλώνουν δημόσια τη σκέψη τους, κάτι που παρασύρει σε έναν ακούσιο περιορισμό και τις προσωπικές πράξεις τους.*

Την περίοδο 2015-2019 μας τελείωσε (κάποιοι το ξέραμε πως θα συμβεί και το θέλαμε για να κινηθούν προς τα μπροστά τα πράγματα) το άλλοθι της αριστεράς και πλέον ζούμε και το τελικό στάδιο απαξίωσης της με τον ευτελισμό της πολιτικής έκφανσης της ιδεολογίας μέσω του αποτελέσματος των εσωτερικών εκλογών της.

Ίσως μάλιστα να χρειάζεται να κυβερνήσει ξανά, υπό αυτή τη μεταλλαγμένη σύνθεση της αυτή τη φορά, ώστε να γίνει κατανοητό σε ακόμη περισσότερους πως το σύστημα στο οποίο όλοι μετέχουμε και όλοι είμαστε καύσιμο του (ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί που πετάνε μολότοφ και επιλέγουν μια χι μορφή βίας, κάτι άσχετο με την αγνή αναρχία, χρήσιμα γρανάζια του είναι με τον τρόπο που προκρίνουν να εναντιωθούν κι ας μην το καταλαβαίνουν) ξεγυμνώνει από κάθε ιδεολογικό μανδύα όποιον κάθεται στην κορυφή του.

Με δεδομένο το παραπάνω που έρχεται να προστεθεί στο παράδειγμα δεκαετιών με κάθε κόμμα και μορφή διακυβέρνησης να έχει δοκιμαστεί και να έχει τα αποτελέσματα διαθέσιμα για κριτική (εφόσον φυσικά ο εξεταστής δεν φοράει κομματικές-ιδεολογικές παρωπίδες) το συμπέρασμα είναι ένα.

Όποιος και να πάρει την εξουσία κάνει αυτό ακριβώς, παίρνει την εξουσία.

Την παίρνει για τον εαυτό του και τους γύρω του (κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα λένε γι αυτό και όλοι σχεδόν οι βουλευτές, υπουργοί κλπ προτιμούν/αποδέχονται αυτόν τον ρόλο) και παραμένει μονίμως μεθυσμένος από την νίκη με τον ναρκισσισμό του (που το σύστημα φροντίζει να ενισχύει) να καλύπτει αυτόν και την ιδιότυπη αυλή του.

Την παίρνει και δεν την φέρνει (την εξουσία) στον λαό και σε αυτούς που τον ψήφισαν για αυτά που τους έλεγε και φροντίζει το σύστημα να είναι πολύ ψηλά και πολύ μακριά για να έχει κάποιο πρόβλημα με αυτό.

Στις αυτοδιοικητικές όμως και δεν έχουν ξεφύγει -ακόμη- τόσο από τον μικρόκοσμο των κοινών θνητών που τους ψηφίζουν και οι όποιες μικρές αποφάσεις-πράξεις έχουν άμεση επίπτωση στην καθημερινότητα όλων, και αυτών των ίδιων.

Ακόμη και αν κάποιοι υποψήφιοι ή εκλεγμένοι τις χρησιμοποιούν εσκεμμένα για να περάσουν στο επόμενο επίπεδο ή το ίδιο το σύστημα, με τον τρόπο που είναι δομημένο, τους παρασύρει χωρίς να το αντιλαμβάνονται (ή να μπορούν να κάνουν κάτι) προς τα πάνω.

Γι αυτό το λόγο δεν ψηφίζω ποτέ στις βουλευτικές όμως ψηφίζω πάντα στις αυτοδιοικητικές.

Υ.Γ.

Edit: Για όση ώρα σταμάτησα να περπατάω και έγραφα την παρακάτω ανάρτηση για το φατσοβιβλίο, πόση ώρα να μου πήρε, άλλοι τέσσερις έκαναν το ίδιο ακριβώς με αυτό που περιγράφω σε εκείνη.

Έτσι, για να παίρνουμε μια ιδέα ποσοστών για αυτό που πραγματεύομαι στο μπλογκ μου, περί ποιότητας πολιτών και γιατί έχουμε ως σύνολο αυτό που μας αξίζει:

Ο άλλος αφού ψήφισε, είπε να πάρει ανάποδα τον πολύ μακρύ και επικίνδυνο (με πολύ περιορισμένη ορατότητα λόγω στροφών και ελάχιστων επιπέδων σημείων είναι κοινή λογική το γιατί) μονόδρομο.

Για να αποφύγει να κάνει 853,33 μέτρα και γυρίσει δύο (2) λεπτά πιο γρήγορα 40 εκκλησίες έκανε αυτή την πράξη βάζοντας υποψηφιότητα για να στείλει τον εαυτό του και άλλους στα νοσοκομεία που είναι κοντά σαν τραυματίες ή στην εκκλησία που είναι πιο κοντά ως νεκρούς.

Τι και αν με αυτή του την πράξη ακυρώνει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, στο πιο δομικά της στοιχεία μάλιστα, την πράξη της ψήφου του, σιγά μη μπορεί να το αναλύσει ο εγκέφαλος του…

Θα μου πείτε εδώ ολόκληρη κυβέρνηση πιασμένη χέρι χέρι μέσα στο σύστημα με διάφορες συλλογικότητες και οργανώσεις (κι ας φαίνεται το αντίθετο στον καθρεπτισμό τους στην κοινή γνώμη) ταλαιπωρούν για πάνω από μια δεκαετία μια ολόκληρη πόλη για 500 μέτρα (τόση είναι η απόσταση του σταθμού Βενιζέλου από αυτόν στην Αγίας Σοφίας) μέσω ιδεοληψιών περί αυθεντιών και μόνης ορθής λύσης την θέση της κάθε πλευράς.

Αντί να συμφωνούσαν (επίδειξη κοινής λογικής) να καταργηθεί από σταθμός –αφού έτσι έκατσε η φάση- και να πάνε όλοι μαζί να συνεισφέρουν ώστε να ιδρυθεί ένα παγκόσμιας μοναδικότητας διαδραστικό μουσείο.

Που να το εκμεταλλευόταν (για το ίδιο διάστημα που θα εκμεταλλευόταν και το μετρό) η αρχική κατασκευάστρια εταιρεία ώστε να «τα έδινε όλα» και για εκείνη την αλλαγή σχεδίων και να μη φτάναμε, στον 21ο αιώνα, για μια σχεδόν ευθεία γραμμή (γελάνε και οι αρχαίες πέτρες) 9 χλμ να θέλουμε 20 χρόνια.

Όταν λοιπόν ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών επιλέγουν να τους ψηφίζουν πιστά, αυτούς και τους υπόλοιπους, παρά τα αποτελέσματα που θα έπρεπε να τους οδηγούν να ψάξουν/επιλέξουν για άλλο οδικό χάρτη δράσης που να οδηγήσει σε αλλαγή προς το καλύτερο πέρα από την πεπατημένη της ψήφου στις βουλευτικές που θεωρούν τον μόνο δρόμο, θα ήταν παράλογο να περιμένουμε από ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό να επιδείξουν κοινή λογική και να αποφύγουν να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους και τη ζωή άλλων επιλέγοντας να κινηθούν ανάποδα στον πιο επικίνδυνο μονόδρομο της πόλης.

(405 λέξεις τελικά, γύρω στο 40% των χιλίων, δηλαδή, κοντά στο ποσοστό που κατά μέσο όρο «δίνει» κυβερνήσεις στις Ελλάδα…)


* Η παράγραφος με τον αστερίσκο είναι αφιερωμένη σε ένα καλό μου φίλο που ακριβώς επειδή σέβομαι τη φιλία μας του δεν του φέρομαι ξεχωριστά/διαφορετικά αλλά ακριβοδίκαια και το ίδιο με όλους τους υπολοίπους (ακόμη κι αν σε πρώτη και δεύτερη «ανάγνωση» του φαίνεται άδικο ή σκληρό) στη διάδραση μας ως δημόσιοι σχολιαστές.

Η λογική χρειάζεται την κατάλληλη είσοδο αλλά και έξοδο.

Η λογική τα χρειάζεται αυτά.

Ένας άνθρωπος, μια ομάδα ανθρώπων, μια επιχείρηση το μόνο που χρειάζεται είναι ωχαδελφισμός και ένα κράτος που δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον τους πολίτες που δραστηριοποιούνται ως ιδιώτες εντός της χώρας και πολλές φορές συνδιαλλάσσονται και με τα όργανα του.

Όχι μόνο όταν γίνεται με κρυφό και παράνομο τρόπο αλλά ακόμη και όταν αυτή η συνδιαλλαγή γίνεται με νόμιμο τρόπο, λόγω έλλειψης προσωπικού και μέσων και όχι μόνο.

Εδώ δεν μπορεί να απαντηθεί από έναν απλό πολίτη τι έχει συμβεί.
Μπορεί, όσο παράλογο και να ακούγεται (και να φαίνεται), εξάλλου ζούμε σε ένα παράλογο κράτος, αυτή η κατασκευή να είναι και νόμιμη.

Κάπου όμως, είτε ισχύει η μια είτε η άλλη περίπτωση, ακόμη κι αν δεν τίθεται θέμα νομιμότητας, πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο.

Να μπαίνει ένα μέτρο που να διατηρεί έστω τα προσχήματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μέτρο δεν μπήκε αλλά ούτε χιλιοστό ελεύθερου πεζοδρομίου δεν υπάρχει να μετρήσεις με το πως «φύτεψαν» τη λογική κάπου πολύ βαθιά για να μπορέσουν να «φυτρώσουν» αυτά τα σκαλιά.

Όσο και να το «τεντώσει» κανείς, προσπαθώντας να βρει μια πιθανή απάντηση ελάχιστου σεβασμού προς τους υπολοίπους συμπολίτες που χρησιμοποιούν/θα χρησιμοποιήσουν αυτό το πεζοδρόμιο που να ευσταθεί, από εκεί μπορεί να περάσει με άνεση μόνο ο Μίλτος Τεντόγλου και αυτός αν φοράει τα αθλητικά του.

Την φωτογραφία του τίτλου την είδα να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο πριν μερικές μέρες και τέτοια προκλητική κατασκευή άξιζε λίγο ψάξιμο από μέρους μου στους χάρτες της Google.

Βλέποντας λοιπόν τη νησίδα με τα δέντρα και τους χαρακτηριστικούς θάμνους κατάλαβα αρχικά ποιον δρόμο να πληκτρολογήσω.

Σε συνδυασμό με το φανάρι και τα γράμματα στις ταμπέλες (το ΣΤ-ΕΣ από το γλάστρες στην κίτρινη και τα δυόμισι γράμματα, το ο από το το και το π- από το παιδί» στην κόκκινη) αντιλήφθηκα που ακριβώς να ρίξω το ανθρωπάκι του street view ώστε να πάρω screenshot (του 2019) που ανήκει αυτή η εκτρωματική κατασκευή που μπλοκάρει το πεζοδρόμιο.

Να πως πως θα ήθελα να είναι μια παλιά φωτογραφία αυτή που κυκλοφορεί, να ήταν μια πρόχειρη κατασκευή που πλέον δεν υπάρχει;
Να πω πως ακόμη κι αν υπάρχει και είναι παράνομη θα μου αρκούσε ως πολίτη να αντιληφθούν το ηθικό του θέματος και να αλλάξουν την είσοδο τους χωρίς κάποιο πρόστιμο;
Να πως πως ειδικά αν δεν είναι παράνομη (αδυνατώ να σκεφτώ πως αλλά ας το υποθέσουμε για χάρη της κουβέντας) θα περίμενα να σκεφτούν όσα θα έπρεπε και να κάνουν το λογικό;

Αυτό που σίγουρα θα πω είναι το εξής:
Αν εξακολουθεί να υπάρχει όλα αυτά τα χρόνια τότε οι πελάτες τους φταίνε το ίδιο με αυτούς. Γιατί;

Επειδή αν υπάρχει τόσα χρόνια και απλά τώρα έτυχε κάποιος που περνούσε να κάνει την φωτογραφία σημαίνει πως σαν σαν τέτοιους (πελάτες τους δηλαδή) δεν τους ενόχλησε η τοποθέτηση των σκαλοπατιών εκεί γιατί δεν τους ένοιαζε να περάσουν από τη μια πλευρά στην άλλη, τους ενδιέφερε απλά να μπουν και να βγουν από το κατάστημα.

Και αυτό το είχαν με άνεση έτσι τριγωνικά που τα κατασκεύασαν.
Αφού λοιπόν αυτοί έκαναν την δουλειά τους ως πελάτες και δεν ήταν απλά περαστικοί να ζοριστούν γιατί να τους ενδιαφέρει τι μπορεί να συμβαίνει με κάποιους άλλους;
Ο εαυτός μας να είναι καλά…

Εντωμεταξύ (βλέπε την παρακάτω εικόνα) μπορούσαν από την αρχή να έχουν δημιουργήσει μια άνετη είσοδο από τη μεριά του πάρκινγκ.

Υ.Γ
Πάντως λίγο πιο κάτω όπως κοιτάμε είναι μια επιχείρηση αξεσουάρ αυτοκινήτων που ψωνίζω πραγματάκια οπότε αύριο (7/7) θα περάσω μια βόλτα και θα διαπιστώσω ιδίοις όμμασι αν ανέβηκε ψηλά ο σεβασμός τους στη λογική ή παραμένει χαμηλά ο σεβασμός στους συμπολίτες τους.

Έργα και ημέρες ενός μετέπειτα δικτάτορα…

Έργα και ημέρες ενός μετέπειτα δικτάτορα.
(Ήταν και ο παππούς μου σε αυτές τις διαδηλώσεις με τους καπνεργάτες της Καβάλας.)

Γιατί κάποιοι πονηροί αλλά κυρίως κάποιοι άσχετοι και αστοιχείωτοι που τις μόνες πηγές που χρησιμοποιούν είναι ασύνδετες καταγραφές στον εγκέφαλο τους του στιλ «κάπου, κάτι άκουσα, έτσι λένε πολλοί άρα έτσι πρέπει να είναι» και απλά νομίζουν πως ξέρουν (αυτή η μάστιγα) αποδίδουν στον -μετέπειτα επίσημα δικτάτορα- Μεταξά από την ίδρυση του ΙΚΑ μέχρι και την καθιέρωση του 8ώρου.

Όταν το πρώτο θεσμοθετήθηκε με τον νόμο 5733 του 1932 και το δεύτερο με τον νόμο 2269 του 1920 (απλά συνέβη σταδιακά η ενσωμάτωση των επαγγελμάτων με πρώτους -εννοείται- τους δημοσίους υπαλλήλους και οι καπνεργάτες δεν ήταν μέσα σε αυτούς που είχαν οκτάωρο, όπως δεν είχαν και πολλά ακόμη και γι αυτό «γέμιζαν» αγανάκτηση για χρόνια, μέχρι που έφτασαν στο αμήν και ξεσηκώθηκαν).

(Και όποιος ανόητος σκεφτεί να τους κατηγορήσει για τα αιτήματα τους πως κάποια φάνταζαν εντελώς ανεφάρμοστα, όπως να αποφασίζουν ποιος προσλαμβάνεται ας πάει να το πει στα οκτάχρονα και δεκάχρονα κορίτσια που δούλευαν για μισή φέτα ψωμί στους καπνεμπόρους.)

(Σημ. Το μόνο καλό που έκανε ο Μεταξάς και πρέπει να του αναγνωριστεί για να είμαστε ψυχρά ακριβοδίκαιοι ιστορικά ήταν στο στρατιωτικό κομμάτι και στην οχυρωματική γραμμή στα βόρεια σύνορα της χώρας.)

Όμως οι 12 νεκροί και οι εκατοντάδες τραυματίες της Θεσσαλονίκης στη βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων των καπνεργατών (αρχικά) είναι επίσης δικό του «αρνητικό» παράσημο και δείγμα του ποιος πραγματικά ήταν.

Μια αιματοβαμένη ιστορία της πόλης (και της χώρας ολόκληρης) που όχι μόνο δεν τον ενόχλησε το αίμα στα χέρια του αλλά το χρησιμοποίησε με μια βουλή σε βολική, πολύμηνη αργία για να υπογράψει λίγους μήνες αργότερα, στις 4 Αυγούστου του 1936, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του.

Δήμος(ιο πρωτάθλημα) γελοίων δημάρχων

Φωτογραφία από Peter Dargatz από το Pixabay

Σημ: Ξεκινώντας με αυτό που θα μπορούσε να είναι το υστερόγραφο, προτού κάποιος γλείφτης της δημαρχιακής καρέκλας σκεφτεί να υπονοήσει πως υπάρχουν κομματικές προτιμήσεις πίσω από το παρακάτω άρθρο παραθέτω ενδεικτικά στο τέλος του μερικά από αυτά με τη σκληρή κριτική στον προηγούμενο αλλά και τα εύσημα που του απέδωσα στη μοναδική φορά που έκανε κάτι καλό.
(Κάτι καλό που ο σημερινός θεώρησε.. καλό να παρατήσει στην τύχη του).

Όλα τελικά είναι κομμάτια του ίδιου παζλ και όλα, όσο ωραία και να φαντάζουν αρχικά και ως μεμονωμένα κομμάτια, καταλήγουν να σχηματίζουν την ίδια δυστοπική εικόνα του σήμερα που δεν αλλάζει στο αύριο.

Τέτοιο κομμάτι είναι και αυτό από την είσοδο στην Τριανδρία μέχρι την Γρηγορίου Λαμπράκη.

Όπου τα θετικά σχόλια που εισέπραξε (και από εμένα) ο Δήμος Θεσσαλονίκης για την διάνοιξη -επιτέλους- της Αγίου Δημητρίου μάλλον τελειώνουν με δική του αποκλειστική ευθύνη.

Εκτός και αν τα εύσημα για το έργο τα πάρουν οι κάτοικοι της περιοχής που καλούνται να πληρώσουν μέχρι και 150 χιλιάδες ευρώ γιατί λέει η ιδιοκτησία τους αποκτά αξία.

Αυτό προτάσσει ως φαιδρή δικαιολογία η διοίκηση του Δήμου για την χρηματοδότηση του έργου που θα γίνει όπως φαίνεται από τους κατοίκους.

Γι αυτό και η τόσο μεγάλη ταχύτητα.

(Προς στιγμήν μας ξεγέλασε και θεωρήσαμε πως ο δήμος έδειξε πως αρχίζει να συμβαδίζει με την σύγχρονη εποχή αλλά πιο πιθανό είναι να φτάσει το μετρό ως προαστιακός στις παρυφές της Χαλκιδικής παρά να αγγίξει ο Δήμος Θεσσαλονίκης της παρυφές του 21ου αιώνα.)

Αν έπρεπε να βρει ο δήμος τα χρήματα εκεί που τα βρίσκουν συνήθως οι δημόσιοι φορείς και όχι να τα βρουν οι δημότες από την τσέπη τους θα έπρεπε να γίνει δουλειά, να ιδρώσουν κώλοι σε γραφεία, να πονοκεφαλιάσουν διάφοροι ώστε να συνταχθούν αιτήσεις για χρηματοδότηση κλπ.

Αλλά (για να επιστρέψουμε στην προκλητική αιτιολόγηση) και αξία να αποκτά μια ιδιοκτησία βρε ηλίθιε (δεν βρίζω ποτέ, και σε αυτή την περίπτωση το ηλίθιε δεν είναι βρισιά, είναι ξεκάθαρο συμπέρασμα) εσύ που σκέφτηκες και το είπες ως δικαιολογία και το πρότεινες στον δήμαρχο (γιατί δεν θέλω να σκεφτώ πως αυτό ήταν δική του ιδέα, ακόμη και να τον κάνει τελείως βλάκα η αποδοχή της), την χάνει με το ποσό που χρεώνεται τον ιδιοκτήτη.

Και αυτό (η αξία) μόνο στην περίπτωση που θελήσει κάποια στιγμή να την πουλήσει. Διαφορετικά τι να την κάνει την αξία;
Να προβάλει την ματαιοδοξία του;

Σπίτι είναι, δεν είναι κινητό του χιλιάρικου ή πανάκριβο αξεσουάρ που συμπληρώνει την εμφάνιση του.

Φυσικά με τον διαγωνισμό γελοιότητας (παρά τα υψηλά στάνταρ που έθεσε ο προηγούμενος όπου κάποιος αισιόδοξος, για να μη πω αιθεροβάμων, θα σκεφτόταν πως αυτό το ιδιότυπο πρωτάθλημα θα σταματούσε) από δήμαρχο σε δήμαρχο αν υπήρχε η δυνατότητα από τους κατοίκους να πάνε κάπου αλλού θα έμενε ο δήμος με καμιά δεκαριά χιλιάδες κατοίκους – ψηφοφόρους.

Τότε δεν θα είχε ανάγκη και ο δήμος για έργα και οι άχρηστοι δεν θα χρειαζόταν να κουράζονται για να φαίνονται άριστοι. Τουλάχιστον μέχρι να τους ξεμπροστιάζουν τέτοιες ειδήσεις.

Φυσικά αυτό δείχνει και την ένδεια σε αντιπολιτευτική δυναμική που το υφιστάμενο σύστημα δημιουργεί αφού εκεί είτε κάνουν το πρώτο βήμα κομματικά στελέχη είτε «ξεπέφτουν» αυτά που απέτυχαν σε μεγαλύτερες εκλογικές αναμετρήσεις ή που τα κόμματα τους θεωρούν λίγους για να επανδρώσουν άλλα ψηφοδέλτια, αφού όπως είναι δομημένο αποτρέπει την ουσιαστική ενασχόληση σε άτομα που θα μπορούσαν να προσφέρουν συνδυαστικά και δημιουργικά από κάθε πλευρά ενός δημοτικού συμβουλίου.

Και αν ξεφεύγει από κανένα είτε αφομοιώνεται είτε καταντά διακοσμητικό και εξαίρεση.

Σύστημα που μέσω των ατόμων που το υπηρετούν τυφλά θεωρούν τα του Δήμου λιγότερο σημαντικά ενώ όσο πιο κοντά στον μικρόκοσμο μας κάτι τόσο πιο μεγάλη αξία πρέπει να έχει και τόσο μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να του δίνουμε.

Ποια αντιπολιτευτική παράταξη έψαξε και έκανε γνωστό τον τρόπο χρηματοδότησης από την αρχή που ανακοινώθηκε το έργο από τη δημοτική αρχή, προτού φτάσουμε δηλαδή σε αυτό το σημείο που έχουν ήδη χρεωθεί τα ποσά και ο κόσμος πέριξ της διανοίξεως δεν νιώθει ανοιξιάτικη θαλπωρή βλέποντας την εξέλιξη πίσω από τα παράθυρα και τις μπαλκονόπορτες του αλλά παγωμάρα και βρίσκεται σε δρόμο χωρίς εύκολο γυρισμό;

Όποιος απαντήσει καμία πιθανότατα κερδίζει free pass διαδρομών εκτός συστήματος αν και χωρίς πρακτική αξία εφόσον και αυτός είναι κομμάτι από το συνολικό παζλ που μπορεί να αλλάξει μόνο αν η αλλαγή είναι «πυρηνική» και όχι επιδερμική.

Ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε στις δημοτικές (και βουλευτικές) εκλογές του 2023 ούτε σε πέντε χρόνια, ούτε το 2032.

Ίσως το 2123 αν α) από τώρα γίνει κατανοητό σε αρκετούς το σύστημα ως όλον και πως όλοι -θέλοντας και μη- ανήκουμε στην εικόνα και πραγματικότητα που αυτό δημιουργεί αφού β) πρώτα αντιληφθούν πως όλα, όσο άσχετα κι αν φαντάζουν μεταξύ τους, συνδέονται και γ) στη συνέχεια ξεκινήσουν να βιώνουν τον μοναδικό τρόπο που αυτό μπορεί να αφήσει την θέση του σε κάτι ποιοτικότερο.

Τα άρθρα για τα οποία κάνω λόγο στην αρχή:
1) https://365meres.wordpress.com/2014/12/18/o-mpoutaris-oi-gaidaroi-kai-ta-provata/
2) https://365meres.wordpress.com/2014/04/08/mpoutaris-to-pio-systimiko-troll/
3) https://365meres.wordpress.com/2018/11/26/posi-skepsi-ithele-diladi/

Βρήκαμε τον Highlander

Αλίευση από: https://www.facebook.com/nikos.anagnostopoulos.3348/posts/1806753832842376

Βρήκαμε τον Highlander!

Στην πορεία του στον χρόνο βρέθηκε και στην Ελλάδα όπου πέθανε (προσωρινά, για τα μάτια του κόσμου) μια φορά το 1826.
Μετά από εκατό χρόνια, σε μια δραματική καμπή της ιστορίας τον εκτέλεσαν στο Γουδί (και ξαναπέθανε) το 1922.

Μόνο που συνέβη σε κάποιο παράλληλο σύμπαν γιατί στο δικό μας δεν εκτελέστηκε κανένας που διατέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός.
Ο Δημήτριος Γούναρης έγινε τρεις φορές, οι Νικόλαος Στράτος και Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης από μία.
Θα μου πείτε, Χαϊλάντερ είναι αυτός, τον χωροχρόνο τον έχει για πρωινό.
Τέτοιες λεπτομέρειες δεν τον πτοούν.*

Σαν Έλληνας δηλαδή γεννήθηκε σίγουρα μια φορά στη Δημητσάνα, το 1771.
Αν γεννήθηκε και πριν εδώ δεν έχουμε στοιχεία όπως δεν γνωρίζουμε και πότε ήταν αυτή που προηγήθηκε της εκτέλεσης του.**

Η πρώτη πρώτη γέννηση του όμως έλαβε χώρα στα Χάϊλαντς της Σκωτίας (εξού και το Highlander) το 1518 με το όνομα Connor MacLeod.

Στη Σκωτία πέθανε για πρώτη φορά το 1536 και μετά, η επόμενη καταγεγραμμένη εμφάνιση του είναι στην Ελλάδα, όπως προκύπτει από την πινακίδα που τοποθέτησε ο δήμος Θεσσαλονίκης.

Μετέπειτα δεν απασχόλησε την ιστορία τόσο ώστε να καταγραφεί κάπου.
Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που στα μέσα της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκε και πάλι με το αρχικό του όνομα, αυτή τη φορά όμως στη Νέα Υόρκη.

Σήμερα τα ίχνη του έχουν χαθεί.
Όχι όμως και η ηλιθιότητα των κοινών θνητών που έφτιαξαν αυτή την πινακίδα. Ηλιθιότητα που είναι είναι εξίσου αθάνατη με τον Χαϊλάντερ.


*Εδώ δεν πτόησαν αυτόν που έδωσε το ΟΚ για να τοποθετηθεί το κείμενο στην πινακίδα.
**Το πότε γεννήθηκαν αυτοί που εκτέλεσαν την ιστορία με αυτή την πινακίδα μπορούμε να το βρούμε.

Έτη φωτός πίσω σε ενημέρωση…

«Εργασίες συντήρησης στη περιφερειακή» γράφουν τα site της πόλης και –όποτε κι αν συμβαίνει αυτό- μέσα στην είδηση απλά αναπαράγουν το δελτίο τύπου όπως σήμερα (26/11/2020) «από το ύψος του κόμβου Κ12 (Χ.Θ. περίπου 21+800) έως τον κόμβο Κ10 (Χ.Θ. περίπου 17+000)» χωρίς καμιά άλλη πληροφορία για το σημείο.

(Δεν χρειάζεται καμία παράθεση για του λόγου το αληθές, όποιο site και να ανοίξετε και όποια παρόμοια είδηση από το πρόσφατο παρελθόν και να δείτε το αποδεικνύει ξεκάθαρα.)

Γιατί; Γιατί δεν έχουν ιδέα (και σιγά μη καθίσουν να ψάξουν) ώστε να δώσουν στον αναγνώστη τους να καταλάβει που ακριβώς θα γίνουν τα έργα.
Το υποτιθέμενο «καθήκον» της ενημέρωσης (που θεωρείται λειτούργημα) σταματά στο copy paste από το email στη φόρμα του ιστοτόπου που εργάζονται.

Επίπεδο δημοσιογραφίας έτη φωτός (και το έτος φωτός μονάδα μέτρησης της απόστασης είναι και εκφράζει καλύτερα από τα χιλιόμετρα της ξερής αναδημοσίευσης την κατάσταση) μακριά από τα όποια πρότυπα βάσης θα έπρεπε να ακολουθούν.

Ευγενική προσφορά λοιπόν σε όποιο site και συντάκτη επιθυμεί να ξεχωρίσει (στο μέλλον) από το σωρό σε παρόμοιες ειδήσεις:
Κατάλογος κόμβων της περιφερειακής Θεσσαλονίκης από τη Wikipedia

Με τη ματιά μιας bridge superzoom…

Η φωτογραφία σε ανοιχτό χώρο,από άποψη ποιότητας θέλει -ιδανικά- να γίνεται όταν έχουμε ψυχρό καιρό και καθαρή ατμόσφαιρα χωρίς θολούρα και υγρασία.

Αυτό γιατί όταν έχει ζέστη ο θερμός αέρας που βρίσκεται χαμηλά ανεβαίνει γρήγορα προς τα πάνω δημιουργώντας χορευτικά και στροβιλισμούς που αλλοιώνουν την πορεία του φωτός όπως αυτό μεταφέρεται μέσα από τον φακό στον αισθητήρα.

Αυτό γίνεται πιο έντονο όσο πιο μακριά στοχεύεις γιατί το φως έχει να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση.
Γι αυτό για παράδειγμα η καλύτερη εποχή για να φωτογραφίζεις πράγματα που βρίσκονται πολύ μακριά δεν είναι το καλοκαίρι.
Αυτό φυσικά δεν σε εμποδίζει να δοκιμάσεις και καλοκαίρι τις δυνατότητες της φωτογραφικής σου μηχανής όσον αφορά το οπτικό ζουμ που διαθέτει.

Έτσι αποφάσισα να κάνω κι εγώ όσον αφορά το επίγειο ζουμ.
Έκανα και λίγο γυμναστική ανεβαίνοντας δυο φορές στη ταράτσα αφού ξέχασα το κλειδί κάτω από το προηγούμενο βράδυ και μιας και ο στόχος δεν ήταν η ποιότητα δεν με ενόχλησε η θολούρα που έχει κατσικωθεί στην ατμόσφαιρα της πόλης από τους νοτιάδες.

Σήκωσα την κάμερα χωρίς να κάτσω να ασχοληθώ πολύ με τις ρυθμίσεις (για βέλτιστα αποτελέσματα κλπ) αφού ο στόχος ήταν μόνο να δω μέχρι που φτάνει να στοχεύσει το ζουμ της και μπροστά μου και δεξιά είδα το στρόγγυλο κτήριο του παιδαγωγικού του ΑΠΘ ενώ αριστερά τις κολώνες με τους προβολείς του Καυτανζογλείου.

Μου έκανε και όλο αυτό σαν ένα είδος φωτογραφικής προπόνησης με εκπαιδευτικό στόχο οπότε είπα ανάμεσα από αυτά τα δυο θα ζουμάρω.

Η πρώτη φωτογραφία είναι χωρίς καθόλου ζουμ και χωρίς να έχω ιδέα τι υπάρχει μπροστά,πέρα από εκεί που έβλεπα με τα μάτια μου.
(Ό,τι βλέπει ο καθένας δηλαδή κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία).

Που δεν μπορώ να μη σχολιάσω πως και στο άλλο άκρο,με τον φακό της τραβηγμένο τελείως μέσα σώμα της μηχανής η ευρύτητα οπτικού πεδίου που δίνει με τα 20mm του είναι επίσης εντυπωσιακή.

Όπως ξεκίνησα λοιπόν να εκτείνω το βαρελάκι με τους φακούς προς τα έξω άρχισα να διακρίνω κάτι περίεργο στον βάθος που στην αρχή το πέρασα για υπερυψωμένο υδραγωγείο.

Χάρηκα να πω την αλήθεια που βρήκα με τη μια κάτι ιδιαίτερο για να έχω ως σημείο αναφοράς και συνέχισα μέχρι να χρησιμοποιήσω όλο το x60 οπτικό ζουμ για να κάνω την τελευταία φωτογραφία.

Μετά,όταν κατέβηκα κάτω άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο να βρω που στο καλό είναι αυτό που φωτογράφισα.

Αφού δεν το βρίσκω και έχω σκάσει ρωτάω τον φίλο μου τον Βασίλη τον Προκοπίδη που έχει το Makpress σαν πιο ψαγμένο στα της πόλης.
Ο οποίος μου απαντάει λίγο αργότερα πως είναι το ραντάρ προσέγγισης του αεροδρομίου Μακεδονία,απέναντι από το κτήμα Χρηστίδη,στο Πλαγιάρι!

Το ΠΟΙΟ; Που είναι ΠΟΥ;

Ε,δεν γινόταν να μη το ψάξω λίγο παραπάνω και ορίστε η απόσταση που μου έδωσε η Google:
17,93 χλμ σε ευθεία γραμμή!

Όλα τους αποκλειστικά και μόνο από το σύστημα φακών που φοράει η Panasonic Lumix FZ82.

Υ.Γ.
Δεν έχω μαγαζί,δεν κερδίζω τίποτα (ούτε affiliate links θα βρει κανείς εδώ,ούτε τίποτα) αλλά αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει λένε,πολύ περισσότερο όταν και να θέλεις δυσκολεύεσαι να γίνεις υπερβολικός με αυτό που βλέπεις.

Που για αυτό το είδος και σε αυτό το επίπεδο τιμής (και έχοντας ζυγίσει τους περιορισμούς και τα μειονεκτήματα) και μέχρι και τα +500 ευρώ δεν υπάρχει κάποια άλλη (κάμερα εννοώ) να μπει ανάμεσα μας.

Τι να κάνει άραγε αυτή η ψυχή;

KODAK Digital Still Camera

Αλήθεια,τι να κάνει άραγε αυτή τη στιγμή ο Μπουτάρης;

Γιατί ενώ ο Ζέρβας,που,απέναντι σε έναν που αποτελεί τον ορισμό του συστημικού (https://365meres.wordpress.com/2019/03/08/mporeis-dystyxws-oxi/) και που βολεύτηκε παρά την αποτυχία του να επιβεβαιώσει τον τίτλο του φαβορί,δεν του πήγαν όλα ζερβά και από σπόντα κατέληξε στη θέση δεν ξεκίνησε καλά και του αφιέρωσα άρθρο (https://365meres.wordpress.com/2020/02/17/apolithoma-etvn-56/)
δείχνει να άλλαξε δρόμο,να πήγε πίσω από τα φώτα και τις μικροκομματικού τύπου κλασικές πρακτικές και να κάνει σιγά σιγά πραγματάκια για την εικόνα -σε πρώτη φάση και θέλω να πιστεύω πως δεν θα μείνουμε εκεί- της πόλης.

Τι να κάνει λοιπόν ο πρώην δήμαρχος;
Το μόνο γνήσιο ελληνικό τρολ στην ιστορία της πολιτικής σκηνής που κατέκτησε δημαρχιακό θώκο;

Ίσως να μην μετακόμισε στο σπίτι του.
Μπορεί να μένει ακόμη εκεί που έμενε και σαν δήμαρχος και να αράζει απαλλαγμένος από την ευθύνη να περάσει μια εικόνα που δεν ήταν δική του στα ΜΜΕ της Αθήνας.
(σημ. Αυτό κι αν δεν ήταν ενδεικτικό για τι τρολ μιλάμε.Τον λάτρευαν οι ξένοι που δεν τον ζούσαν κι όταν τους τον απομυθοποιούσες με χειροπιαστά παραδείγματα σε κοιτούσαν σαν χάνοι και προσπαθούσαν να καταλάβουν αν τους τρολάρεις ή μιλάς σοβαρά.)

Μπορεί λοιπόν αυτό το ήσυχο Κυριακάτικο πρωινό που γράφονται αυτές οι γραμμές να χαλαρώνει πίνοντας το καφεδάκι του και χαζεύοντας τη θέα προς τη θάλασσα πίσω από το παράνομο παράθυρο που άνοιξε,με ένα μειδίαμα να σχηματίζεται στο πρόσωπο του όταν σκέφτεται τι δηθενιές πουλούσε μέσω των ΜΜΕ.

Μετά θα κατέβει για μια βόλτα και θα αναπολεί τις εποχές που μπορούσε να λέει ζώα τους πολίτες αλλά αυτός να παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο και σε ράμπες ΑΜΕΑ.
Πηγή με φωτογραφικές αποδείξεις:
https://365meres.wordpress.com/2014/12/18/o-mpoutaris-oi-gaidaroi-kai-ta-provata/

Φτάνοντας στον Λευκό Πύργο ίσως να ανηφορίσει προς την ΧΑΝΘ όπου μπροστά από τη ΔΕΘ θα του κοπεί η ανάσα από τα γέλια όσο θα σκέφτεται πόσο εύκολα μοίραζε τρολάρισμα,με το τελεφερίκ που θα ξεκινούσε από εκεί,την δημοτική συγκοινωνία που θα περνούσε και από εκεί και τόσα άλλα…

Όπως και να το δεις πάντως,ο Μπουτάρης άφησε όντως το ιδιαίτερο στίγμα του.

Μετά τον γελοία ακατάλληλο για δημόσια θέση Παπαγεωργόπουλο (αποτέλεσμα της έλλειψης πολιτικής ποιότητας των πολιτών να γεννήσουμε κάτι καλό),ένα αθεράπευτο ναρκισσιστή που άφησε τα ποντίκια να φάνε τα πάντα και να κρύψουν τα σκουπίδια τους κάτω από το χαλί
(https://365meres.wordpress.com/2014/04/08/mpoutaris-to-pio-systimiko-troll/)
μέχρι που αυτό δεν χωρούσε περισσότερα και έκανε την αηδία για τα συστημικά πρόσωπα να ξεχειλίσει και ως μόνο τρόπο αυθόρμητης αντίδρασης του νηπιακής ωριμότητας πολιτικού σώματος να οδηγήσει στη ψήφο-τρολάρισμα που έβγαλε τον Μπουτάρη,ο τελευταίος ήταν η νομοτελειακή κατάληξη.

Παρότι έκανε μπαμ από μακριά,σαν να καθόταν πάνω σε μια φωτεινή σημαδούρα στη μέση του Θερμαϊκού,η πόλη που για δεκαετίες έπλεε λάθος δεν μπόρεσε να την αποφύγει,αυτός πήδηξε πάνω της και στρογγυλοκάθισε στον θρόνο της.

Όπου σαν ένα μοναδικό υβρίδιο καλικάντζαρου και τρολ ήταν μια όαση απόκοσμης δροσιάς που κυριαρχούσε σαν εικόνα πάνω και από την εικόνα της πόλης που τον υπηρετούσε αντί να την υπηρετεί και έδενε απόλυτα με την μπόχα από τους γεμάτους σκουπίδια κάδους που μάζευαν όποτε τύχαινε και την βρωμιά και εγκατάλειψη που κυριαρχούσε παντού…

Καλά να είναι λοιπόν όπου και να είναι γιατί ίσως να ήταν και αναγκαία η παρουσία του,πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο μπορεί να βρισκόταν στη θέση του,μετά τον φτερωτό γιατρό με τα γρήγορα πόδια και το αργό μυαλό.

Έδωσε πιστεύω σε όλους ένα μάθημα στο που μπορεί να καταλήξει μια πόλη όταν οι πολίτες δεν έχουν φροντίσει για την δική τους εκπαίδευση και με την ψήφο τους οδηγούν αργά αλλά σταθερά το μέρος που ζούνε πάνω σε ύφαλο.

Όπως απαραίτητος ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ:
(Τα γάτο-χρυσόψαρα, οι κλόουν και το τσίρκο…)

Εύχομαι ο σημερινός να μην επιτρέψει στον εαυτό του να επιστρέψει στην αρχική εικόνα που δημιούργησε και στο τέλος της θητείας του να τον θυμόμαστε και να του αποδώσουμε τα εύσημα για κάτι περισσότερο από μια κατεδάφιση ή μια συντήρηση.

Γιατί απέναντι στον προηγούμενο δεν χρειάζεται να προσπαθήσει και ιδιαίτερα κάποιος για να δείξει καλύτερος όμως η πόλη χρειάζεται πολλές στοχευμένες δράσεις για να γίνει καλύτερη κι αυτό είναι που πρέπει να μετράει στο μυαλό όλων.

Να μην καταλήξει σαν τον Μπουτάρη,που το μόνο ουσιαστικά θετικό του έργο για την καθημερινότητα ήταν τα πασαλάκια,όπως στο δρόμο μας που μέσα σε μια μέρα έγινε ανθρώπινος όπως δείχνει η φωτογραφία

KODAK Digital Still Camera

από εκεί που τα προηγούμενα χρόνια γινόταν ο κακός χαμός και μόνο από τύχη δεν κόλλησε κάποιο ασθενοφόρο,να ζήσουμε την απόλυτη ξεφτίλα σαν πόλη,να πεθάνει άνθρωπος με μια κλινική και τρία νοσοκομεία σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου.

KODAK Digital Still Camera

(σχετικό μου άρθρο:
https://365meres.wordpress.com/2018/04/25/o_pio_ilithios_dimos_sti_xora/)

(σημ.1 Προτού πει κανένας…φρέσκος αναγνώστης την εξυπνάδα του,έχω αυτοκίνητο αλλά δεν με ενοχλεί που δεν το παρκάρω όπως ο Λούκι Λούκ το άλογο του και δεν μπορώ να βγω στο μπαλκόνι και να πηδήξω πάνω του αφού ο δρόμος δεν το επιτρέπει.)

(σημ.2 Καλό θα ήταν να γίνει μια επίβλεψη στους δρόμους που έχουν μπει ώστε να τοποθετηθούν ξανά κάποια που έφυγαν από τη θέση τους -όπως και στον δικό μας- και να πάψουν τα κενά που προσφέρουν ιδιότυπες,ατομικές θέσεις στάθμευσης καθ όλη τη διάρκεια της μέρας.)

Υ.Γ.
Σίγουρα θα ήθελε μεγάλη προσπάθεια από κάποιον να μιμηθεί τον Μπουτάρη και να προσβάλει για παράδειγμα ασύστολα ένα ζωντανό κομμάτι της πόλης,έναν ολόκληρο μικρόκοσμο της Θεσσαλονίκης,με λόγια (αποκαλώντας συλλήβδην όσους τον αποτελούν αλήτες) αλλά και πράξεις (παραστάσεις του δήμου σε δικαστήρια ως μάρτυρας κατηγορίας) εκτός μέτρου.

Δεν θέλει όμως την παραμικρή προσπάθεια για να υποπέσει στο λάθος των ξύλινων δηλώσεων -και κλασικών πρακτικών- για το θεαθήναι αν δεν σκοπεύει να στηρίξει με διαρκείς πράξεις ουσίας διάφορα δίκαια αιτήματα προς το κράτος που εδρεύει -και σε αρκετές περιπτώσεις κωφεύει- στην Αθήνα.

Όπως αυτά του (παρά τα προβλήματα από τα λαμόγια και την έλλειψη σοβαρού νομοθετικού πλαισίου και ελέγχου από το κράτος που επέτρεπαν σε αυτά να κινούνται ελεύθερα σε κάθε ερασιτεχνικό σωματείο φέρνοντας τα κοντά ή στο χείλος της καταστροφής) ζωντανού οργανισμού της πόλης που λέγεται Γ.Σ. ΗΡΑΚΛΗΣ.