Η φωτογραφία σε ανοιχτό χώρο,από άποψη ποιότητας θέλει -ιδανικά- να γίνεται όταν έχουμε ψυχρό καιρό και καθαρή ατμόσφαιρα χωρίς θολούρα και υγρασία.
Αυτό γιατί όταν έχει ζέστη ο θερμός αέρας που βρίσκεται χαμηλά ανεβαίνει γρήγορα προς τα πάνω δημιουργώντας χορευτικά και στροβιλισμούς που αλλοιώνουν την πορεία του φωτός όπως αυτό μεταφέρεται μέσα από τον φακό στον αισθητήρα.
Αυτό γίνεται πιο έντονο όσο πιο μακριά στοχεύεις γιατί το φως έχει να διανύσει μεγαλύτερη απόσταση.
Γι αυτό για παράδειγμα η καλύτερη εποχή για να φωτογραφίζεις πράγματα που βρίσκονται πολύ μακριά δεν είναι το καλοκαίρι.
Αυτό φυσικά δεν σε εμποδίζει να δοκιμάσεις και καλοκαίρι τις δυνατότητες της φωτογραφικής σου μηχανής όσον αφορά το οπτικό ζουμ που διαθέτει.
Έτσι αποφάσισα να κάνω κι εγώ όσον αφορά το επίγειο ζουμ.
Έκανα και λίγο γυμναστική ανεβαίνοντας δυο φορές στη ταράτσα αφού ξέχασα το κλειδί κάτω από το προηγούμενο βράδυ και μιας και ο στόχος δεν ήταν η ποιότητα δεν με ενόχλησε η θολούρα που έχει κατσικωθεί στην ατμόσφαιρα της πόλης από τους νοτιάδες.
Σήκωσα την κάμερα χωρίς να κάτσω να ασχοληθώ πολύ με τις ρυθμίσεις (για βέλτιστα αποτελέσματα κλπ) αφού ο στόχος ήταν μόνο να δω μέχρι που φτάνει να στοχεύσει το ζουμ της και μπροστά μου και δεξιά είδα το στρόγγυλο κτήριο του παιδαγωγικού του ΑΠΘ ενώ αριστερά τις κολώνες με τους προβολείς του Καυτανζογλείου.
Μου έκανε και όλο αυτό σαν ένα είδος φωτογραφικής προπόνησης με εκπαιδευτικό στόχο οπότε είπα ανάμεσα από αυτά τα δυο θα ζουμάρω.
Η πρώτη φωτογραφία είναι χωρίς καθόλου ζουμ και χωρίς να έχω ιδέα τι υπάρχει μπροστά,πέρα από εκεί που έβλεπα με τα μάτια μου.
(Ό,τι βλέπει ο καθένας δηλαδή κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία).
Που δεν μπορώ να μη σχολιάσω πως και στο άλλο άκρο,με τον φακό της τραβηγμένο τελείως μέσα σώμα της μηχανής η ευρύτητα οπτικού πεδίου που δίνει με τα 20mm του είναι επίσης εντυπωσιακή.
Όπως ξεκίνησα λοιπόν να εκτείνω το βαρελάκι με τους φακούς προς τα έξω άρχισα να διακρίνω κάτι περίεργο στον βάθος που στην αρχή το πέρασα για υπερυψωμένο υδραγωγείο.
Χάρηκα να πω την αλήθεια που βρήκα με τη μια κάτι ιδιαίτερο για να έχω ως σημείο αναφοράς και συνέχισα μέχρι να χρησιμοποιήσω όλο το x60 οπτικό ζουμ για να κάνω την τελευταία φωτογραφία.
Μετά,όταν κατέβηκα κάτω άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο να βρω που στο καλό είναι αυτό που φωτογράφισα.
Αφού δεν το βρίσκω και έχω σκάσει ρωτάω τον φίλο μου τον Βασίλη τον Προκοπίδη που έχει το Makpress σαν πιο ψαγμένο στα της πόλης.
Ο οποίος μου απαντάει λίγο αργότερα πως είναι το ραντάρ προσέγγισης του αεροδρομίου Μακεδονία,απέναντι από το κτήμα Χρηστίδη,στο Πλαγιάρι!
Το ΠΟΙΟ; Που είναι ΠΟΥ;
Ε,δεν γινόταν να μη το ψάξω λίγο παραπάνω και ορίστε η απόσταση που μου έδωσε η Google:
17,93 χλμ σε ευθεία γραμμή!
Όλα τους αποκλειστικά και μόνο από το σύστημα φακών που φοράει η Panasonic Lumix FZ82.
Υ.Γ.
Δεν έχω μαγαζί,δεν κερδίζω τίποτα (ούτε affiliate links θα βρει κανείς εδώ,ούτε τίποτα) αλλά αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει λένε,πολύ περισσότερο όταν και να θέλεις δυσκολεύεσαι να γίνεις υπερβολικός με αυτό που βλέπεις.
Που για αυτό το είδος και σε αυτό το επίπεδο τιμής (και έχοντας ζυγίσει τους περιορισμούς και τα μειονεκτήματα) και μέχρι και τα +500 ευρώ δεν υπάρχει κάποια άλλη (κάμερα εννοώ) να μπει ανάμεσα μας.
365meres 