Τι σταυρό κουβαλάνε κι αυτοί…

Να είσαι λέει δικαστική λειτουργός χωρίς κάποια εμφανή συστημική εξάρτηση και ξαφνικά να σε παίρνει μια κυβέρνηση από την ησυχία της 17ης θέσης (σημ. με ποδοσφαιρικούς όρους, ακόμη και η τελευταία θέση δεν οδηγεί σε υποβιβασμό αυτόν που την κατέχει) ενός δικαστηρίου που έχει την ευθύνη της παρακολούθησης των κατώτερων δικαστηρίων και να σε ορίζει επικεφαλής των εισαγγελέων όλης της χώρας.

Την ώρα που ακόμη δεν έχουν στεγνώσει τα εδάφη από μια φυσική καταστροφή και που δεν έχουν κλείσει χρόνο τα πτώματα στους τάφους τους από μια σιδηροδρομική.

Με…φιλική συμμετοχή και στις δύο καταστροφές ενός διαπλεκόμενου και συνάμα ανίκανου κράτους που καθρεπτίζεται μέσα από τη βιτρίνα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ούτε στον χειρότερο εχθρό σας…

Μιλάμε για τον δυσκολότερο σταυρό που μπορεί να κουβαλήσει κανείς.
Μια κατάσταση που μπορεί να ωθήσει μέχρι και τους άθρησκους να ασπαστούν μία συγκεκριμένη, πολύ ανθρώπινη, θρησκεία.
Αυτή της ματαιοδοξίας.

Μία συνθήκη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και τους άθεους να λατρέψουν ως θεό το Σύστημα που -εκεί που δεν το περιμένουν- τους αγγίζει πλέον φιλικά και με νόημα στον ώμο και τους δείχνει τον δρόμο για τη… Γη της Επαγγελίας.

Αρκεί να θυσιάσουν μερικά πράγματα στο βωμό του.
Πράγματα δικά τους που σε λίγο καιρό θα τους φαντάζουν πως ήταν πάντα ξένα και πράγματα ξένα που θα έπρεπε να φαντάζουν για πάντα δικά τους.

Τόσο μεγάλος ο σταυρός το να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του συστήματος (μέσω του ανθρώπου που κατέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή που τους συμβαίνει αυτό τη θέση του πρώτου υπουργού των πολιτών) που κάνουν τον σταυρό τους κάθε βράδυ να μην προκύψουν στοιχεία (σε υποθέσεις που εξετάζονται) που να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.

Τόσο βαρύς αυτός ο σταυρός της μετά-συστημικής, προσωπικής, ανάστασης τους που κοντοστέκονται και ανάβουν κεράκια στα εκκλησάκια που συναντούν στον δρόμο τους να μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και εμφανιστούν στοιχεία που να μην μπορούν να προτρέψουν τους κατώτερους δικαστικούς να αγνοήσουν.

Τόσο μεγάλη πρόκληση η επιτυχής μεταφορά του μέχρι την φωταγωγημένη πύλη του συστημικού παραδείσου που προσεύχονται κάθε πρωί να μπορούσε να γίνει ένα θαύμα και να κλείσουν άρον άρον όλες τις έρευνες που μπορεί να εκθέσουν τους αρχιερείς της Εκκλησίας του Συστήματος και να κάνουν το εκκλησίασμα να αμφισβητήσει την θεία του αυθεντία.

Όχι όλο το εκκλησίασμα φυσικά.
Αν μπορούσε να γίνει αυτό θα είχαν αλλάξει τα πάντα, σε όλα τα επίπεδα, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Οι περισσότεροι όμως από τους απλούς πιστούς, αυτοί που περισσότερο θέλουν να ελπίζουν παρά πιστεύουν, παρασύρονται από τους ζηλωτές.

Από φανατικά ανθρωπάκια που αν και στα κατώτερα στρώματα υπερασπίζονται με κάθε τρόπο την Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία έτυχε να βρεθούν και συντηρούν στα ανώτερα στρώματα όλα όσα διατηρούν την ίδια κακή κατάσταση σε όλα όσα αποτελούν ένα κράτος.

Φανατικά χρυσόψαρα που προτιμούν να ξεχνάνε πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, τι κι αν το σύστημα μοιάζει με ένα παραφυσικά τεράστιο ψάρι που, ακατάλληλο να καταναλωθεί από τους πολίτες, φυσικό επακόλουθο να μας καταναλώνει, μια κοινωνία που πλέει χωρίς πυξίδα σε έναν αχαρτογράφητο ωκεανό.

Την ίδια ώρα που η κάθε συνταγή που μαγειρεύεται και μας σερβίρεται από αυτό μας κοστίζει πανάκριβα και όχι μόνο σε χρήμα ή σε εκπτώσεις στην όποια ηθική μας.

Να μας κοστίζει ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές που δεν μπορούν να εκτιμηθούν ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου, μπορούν όμως να μην αξίζουν τίποτα για τους εκάστοτε ζηλωτές που λατρεύουν το σύστημα μέσα από ένα κόμμα.

Ειδικά εκείνους τους ζηλωτές που έτυχε να κατέχουν (ή να κατείχαν) και κάποια υποτίθεται θέση ευθύνης, σε κάποιου είδους επάγγελμα – λειτούργημα ώστε να το αισθάνονται κομμάτι του εαυτού τους.

Και τα λατρεύουμε τα κομμάτια μας και δυσκολευόμαστε να τα αποχωριστούμε. Ακόμη και αν όλα και όλοι μας λένε πως πρέπει.
Ακόμη και αν είναι σάπια και κινδυνεύει η ζωή μας.

Προτιμάμε να τα σκεπάζουμε και να τα κρύβουμε ακόμη και αν δεν υπάρχει θεραπεία αντί να κοιτάμε να τα βγάλουμε από την καθημερινότητα μας ώστε να μην υποφέρουμε εμείς και οι γύρω μας.

Οι κοντινοί μας μαζί μας, οι πιο μακρινοί μας από τη δυσωδία.

Τόσο πολύ που ακόμη και να τα αφαιρέσουμε συνεχίζουμε να διατηρούμε την αίσθηση τους και να τα εξιδανικεύουμε και να τα υποστηρίζουμε, ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία είχαν περιέλθει.

Κόμμα που λατρεύει με τη σειρά του τέτοιους αδιαπραγμάτευτης πίστης ζηλωτές που παρασέρνουν και τους λιγότερο πιστούς, κάτι το οποίο του επιτρέπει να υπάρχει, να παραμένει σε αυτή την κακή ποιότητα και να διεκδικεί ακόμη και την κορυφαία καρέκλα της εξουσίας για τον αρχηγό.

Σύστημα που χάρη σε αυτόν τον αόρατο για πολλούς σχεδιασμό όποιον και να βάλει στην πρώτη καρέκλα μιας εξουσίας, όπως στην εισαγγελία του «Αγίου Πνεύματος» των δικαστηρίων της χώρας, θα τον μετατρέψει σε δεξιό (ή αριστερό, ανάλογα το κόμμα που κυβερνά) ψάλτη.

Πρόσωπο πρώτης προβολής που θα κάνει συνεχώς τον σταυρό του και θα λέει όλα τα τυπικά και συγκεκριμένα των συστημικών εγχειριδίων ελπίζοντας την ώρα της… τελικής κρίσης να ακούσει «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες«.

Να ακούσει ένα «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, πιστό μου πλέον τέκνο, ώστε να διατηρηθεί η Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία λειτουργούμε ως πρόσωπα».

Γιατί σε αυτό το σύστημα δεν θα άκουγε ποτέ «μπράβο που έκανες το καλύτερο για να γίνουμε όλοι καλύτεροι».
Αρχιερείς, ιερείς, εκκλησίασμα.

Τόσο βαθιά είναι τα θεμέλια αυτής της θρησκείας που όσοι ασπάζονται ως νομοτέλεια όλο αυτό το τερατώδες, κακάσχημο οικοδόμημα να αδυνατούν πλέον να νιώσουν ενσυναίσθηση.

«…Εντάξει, γιατί δέχτηκαν και έχτισαν και αυτοί δίπλα στο δάσος, πάνω σε ρέματα, μέσα σε πρώην λίμνη… Γιατί πήγαν μπροστά μπροστά στο τρένο και δεν κάθισαν πίσω που είναι πιο ασφαλές σημείο… Γιατί πήγε στο Α.Τ ενώ δεν είχε επιμείνει σε παλιότερη καταγγελία… Ας είναι όλοι αυτοί η θυσία για να αλλάξουν τα πράγματα,… Τιμήστε τους βουβά… Ανάψτε κανένα κεράκι… Τι να την κάνετε την δικαίωση, μήπως θα έρθουν πίσω..« και άλλες τέτοιες για τα μπάζα δηλώσεις από ανθρώπινα κακόμορφα (εσωτερικά) «μπάζα».

Είτε αφορά έναν άνδρα που παγιδεύεται με το όχημα του και καίγεται ζωντανός σε ένα κακής ρυμοτομίας οικισμό (που το κράτος επέτρεψε να υπάρξει) με άχρηστους, βυσματικά ανερχόμενους γαλονάδες που δεν έχουν την ικανότητα ή τη διάθεση να εκτιμήσουν σωστά μια κατάσταση ή να διαθέτουν λειτουργικό πλάνο αντιμετώπισης.

Είτε αφορά μια γιαγιά που σκαρφαλώνει στα κεραμίδια για να σωθεί επειδή οι πολιτειακοί άρχοντες έχουν συνηθίσει να μην κάνουν ό,τι θα έπρεπε ώστε μια φυσική καταστροφή να περιοριστεί όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό.

Είτε αφορά σε νεαρά παιδιά που τη μια χαίρονται τη ζωή και την άλλη στιγμή γίνονται μαζικά ανάμνηση για τους δικούς τους (μια κοπέλα έγινε κυριολεκτικά ανάμνηση αφού δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα κάτι από αυτή) γιατί υπουργοί δεν ενδιαφέρονται να δείξουν έργο παρά μόνο να μοστράρουν την φάτσα τους στα κανάλια και να κοντράρονται -εκ του ασφαλούς- με τους αντιπάλους τους στη βουλή για τα χάπατα που τους ψηφίζουν (και με τη βοήθεια από κανένα ρουσφετάκι) ακόμη και αν δεν διαθέτουν τίποτα πέρα από ένα επώνυμο.

Υπουργοί που επιτρέπουν (αν όχι στηρίζουν) ιδιώτες να σπέρνουν διαφθορά και να αλωνίζουν κέρδη ακόμα και αν κατά τον…θερισμό ανασφάλιστες λαμαρίνες θερίζουν αθώο κόσμο και αδήλωτα, επικίνδυνα και παράνομα μεταφερόμενα χημικά δημιουργούν εικόνες αποκάλυψης και ψήνουν ζωντανούς, σε σημείο να μην αναγνωρίζονται, παρά μόνο μέσω εξέτασης DNA, ανθρώπους.

Είτε αφορά σε ανθρώπους που πέφτουν νεκροί μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα επειδή το σύστημα ως ολότητα επιτρέπει σε πολλούς ταυτόχρονα να έχουν ξεχάσει το τελευταίο τμήμα του όρκους τους:
«Να εκπληρώ ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου και να διάγω γενικά ως πιστός και φιλότιμος Αστυνομικός.»

Πως λοιπόν η χι δικαστική λειτουργός που βρέθηκε ξαφνικά στη θέση που βρέθηκε να βρει το θάρρος να πει στους πολιτικούς της προϊστάμενους «τώρα κάντε το σταυρό σας»;

Πως να τους εκπλήξει δυσάρεστα και εμάς ευχάριστα;

Θα μιλούσαμε για θαύμα και θαύματα δεν γίνονται.
Θέλει πραγματική προσπάθεια η αλλαγή προς το καλύτερο και εμείς (όλοι σαν σύνολο) δεν είμαστε σε θέση να τη ζήσουμε.
Όπως και αν την ονομάζαμε.

Προτιμά λοιπόν το εύκολο.
Να κάνει εκείνη το σταυρό της να πάνε όλα καλά για αυτήν και εν τη ρύμη της σχεδόν μηχανικής κίνησης της, στο συστημικό σοκάκι που την έβαλαν να βαδίσει, να της ξεφεύγει και στον λόγο της μια αντίστοιχη προτροπή στους συγγενείς των θυμάτων.

Είπαμε, η έλλειψη ενσυναίσθησης.

Αρχιερείς και ιερείς και ψάλτες και όλο το «κακό συναπάντημα» της οργανικής διάταξης του συστήματος στα μεσαία και ανώτερα κλιμάκια τους με εκκλησίασμα μια δεξαμενή θεοσεβούμενων «πίστευε και μη ερεύνα» (χωρίς κόμμα στο μη) φανατικών προς την υπάρχουσα Τάξη Πραγμάτων πιστών που όλοι μαζί την υπηρετούν τυφλά, ο καθένας για τους λόγους του, όσο νοσηρό και να είναι το έργο που προάγει και το αποτέλεσμα που παράγουμε ως σύνολο.

Κακό συναπάντημα που στα χαμηλά επίπεδα, αυτά του εκκλησιάσματος, καλύπτεται κάτω από έναν ψεύτικο μανδύα αστικής ευγένειας όσο καιρό η καθημερινότητα δεν έχει ζητήματα που να δημιουργούν θεμελιώδη ερωτήματα για την ποιότητα του συστήματος που η κεφαλή της κομματικής εκκλησιάς του τύχει να εκπροσωπεί ως κυβέρνηση όμως παραμονεύει να εκδηλωθεί καθολικά σαν λυσσασμένο, μεξικάνικο Τσιουάουα όποτε νομίζει πως απειλείται το ίδιο, ακόμη και αν εσύ θες απλά να το απομακρύνεις από έναν κακό κηδεμόνα, στις πράξεις του οποίου αυτό έχει εθιστεί να τις θεωρεί φυσιολογικές, εξ ου και ο μιμητισμός και η κακή του συμπεριφορά.

Πως να μη ζούμε λοιπόν σε μια χώρα που όλοι, ακόμη και οι άθρησκοι και οι άθεοι να μην κάνουμε καθημερινά τον σταυρό μας που από ίσως από σύμπτωση ζήσαμε μια ακόμη μέρα και δεν έχουμε γίνει στατιστικό στοιχείο;

Ούτε ο λόγος της προτροπής από άτομα εξουσίας προς τους συγγενείς μας, τους φίλους και τους γνωστούς να ανάψουν κανένα κεράκι να τιμήσουν τη μνήμη μας γιατί να μας τιμήσει το κράτος με την τιμωρία όλων των υπευθύνων, ειδικά εκείνων στις καρέκλες – θρόνους που χάρη σε «θείους» νόμους κομμένους και ραμμένους (από τους ίδιους) στα μέτρα τους συνεχίζουν, σαν μικροί, ανέγγιχτοι θεοί, να ζουν τη ζωούλα τους, μοιάζει χλωμό σαν πτώμα…

Κάντε λοιπόν έστω τον σταυρό σας, αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο, να υπάρξουν κάποια στιγμή τόσοι όσοι να μπορούν να ξεκινήσουν μια αλληλουχία γεγονότων που να δώσουν τα εφόδια στους επόμενους για μια εκκίνηση

Τόσοι που να το έχουν σιχαθεί τόσο πολύ όλο αυτό που να μην γίνονται λυσσασμένα, συστημικά, γελοία σκυλάκια αλλά να «γαβγίζουν» προς τα κακώς κείμενα, ακόμη και του δικού τους πολιτικού ναού.

Τόσοι που να συνεχίζουν μεν να ελπίζουν σε θαύματα μέσω της ψήφου όμως να μην μένουν να προσεύχονται από μέσα τους αλλά να ασκούν κριτική στα κακώς κείμενα.

Τόσοι που να δώσουν ώθηση σε επόμενες γενιές να αξίζουν περισσότερο από εμάς και να δημιουργήσουν κάτι αυθεντικό και καλύτερο.

Επίθεση του πρωθυπουργού στους φοβικούς

Οι τίτλοι ειδήσεων λένε το φανερό.
Για επίθεση του πρωθυπουργού σε κάποιον άλλο αρχηγό κόμματος.

(Όπως στα περισσότερα σίριαλ, τα ονόματα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Βασικά, περισσότερο και από εκείνα τα σίριαλ, τα πραγματικά ονόματα των πολιτικών δεν έχουν την παραμικρή σημασία γιατί το αποτέλεσμα του πολιτικού σίριαλ που δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, δεν ορίζεται από τα άτομα αλλά από την χαμηλή συλλογική ποιότητα που έρχεται μέσα από ένα προκαθορισμένο σενάριο του συστήματος.

Να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους.
Αυτό που λέει ο τίτλος συνέβη.
Επίθεση στους φοβικούς «νοικοκυραίους» έκανε.

Σε αυτούς που νομίζουν πως στην υπάρχουσα κατάσταση, με την συγκεκριμένη πολιτική ποιότητα που επιδεικνύουμε ως σύνολο, η ψήφος τους κάνει κάποια διαφορά.

Στους μετεξεταστέους (ακόμη και μετά από δεκάδες χρόνια που κάποιοι από αυτούς προσέρχονται, σαν να δίνουν εξετάσεις, στην κάλπη) στην πολίτικη σκέψη που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τι παίζει μπροστά τους, ακόμη και μετά την μεγαλύτερη επίδειξη που έκανε το σύστημα, το 2015.

Που με εφαρμογή κάπιταλ κοντρόλ, με αντιστροφή, μέσα στα μούτρα των πολιτών, ενός δημοψηφίσματος, με διάσπαση, το κόμμα που τα έκανε όλα αυτά ψηφίστηκε ξανά ως κυβέρνηση και ως αριστερό στη ταμπέλα συνέχισε από εκεί που ξεκίνησε και διέλυσε οριστικά (με τα υπόλοιπα χρόνια της διακυβέρνησης του) το άλλοθι της αριστεράς για το μεγαλύτερο ποσοστό μετακινούμενων, απλών, μη κομματικοποιημένων, ψηφοφόρων.

Για να γίνει μεγάλο μέρος και αυτών που αναζητούν μια αλλαγή προς το καλύτερο απλά ψηφίζοντας φοβικοί και να επιστρέψουν το σύστημα σε ποιο χαρτογραφημένα μέρη, στις κλασικές πολιτικές διαδρομές.

Γιατί σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές.
Και αυτό ισχύει στα πάντα, όλα.

Μπορεί να γκρινιάζεις για παράδειγμα (σαν τον γαμπρό μου) που πηγαίνεις οικογενειακώς διακοπές κάθε χρόνο στο ίδιο νησί, όμως όσες φορές τύχει να πας και κάπου αλλού για αλλαγή, συνήθως καταλήγεις να μη βλέπεις την ώρα να επιστρέψεις εκεί που έχεις πλέον, μετά από τόσα χρόνια, βολευτεί.

Λογικό λοιπόν και το σύστημα (που είμαστε όλοι εμείς) να μην χαίρεται ιδιαίτερα με τις όποιες αλλαγές σεναρίου αναγκάζεται να κάνει και που βγάζουν τα πάντα από την ρουτίνα τους.

(Γι αυτό και ο μάστερ των τηλεοπτικών σειρών μεγάλης διάρκειας είχε τους ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν αυτό που έλεγε ο άλλος ήρωας και μετά ο πρώτος να το επαναλαμβάνει ξανά επιβεβαιώνοντας το. Για να «ξοδεύει» χρόνο χωρίς να χρειάζεται να προχωρά την πλοκή και να θεωρούν οι χαμηλού επιπέδου θεατές πως αυτό το χαμηλού επιπέδου κολπάκι δεν ήταν ουσιαστικά στασιμότητα αλλά ουσιαστική εξέλιξη.)

Γύρισαν λοιπόν, πιασμένοι χεράκι χεράκι, με τους καινούργιους φοβισμένους «πέρα από το να ψηφίζω, τι;» σε πιο… γνώριμα νερά, έστω και λίγο θολά ενίοτε, δεν πειράζει, και παραμένουν εκεί, μονίμως φοβισμένοι πλέον, παρά τις συνεχείς επιδείξεις κακής ποιότητας και διατήρησης (το λιγότερο) κάθε κλασικής παθογένειας που ήλπιζαν η ταμπέλα «αριστερά» να διορθώσει.

Νέοι φοβικοί που παίρνουν μαθήματα από τους παλιούς φοβικούς.

Συνήθως μεγαλύτερους σε ηλικία που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πεθάνουν όσο πιο ήσυχα γίνεται μέσα στη ρουτίνα τους και τι θα γίνει στο μέλλον για τους άλλους, ε, υπομονή, κάποια στιγμή, με κάποιο μαγικό τρόπο, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.

(Τη στιγμή που το λογικό θα ήταν να είναι αυτοί που θα κάνουν πρώτοι ό,τι μπορούν για να καταδείξουν όλα τα αρνητικά, όλες τις παθογένειες, όλα τα κακώς κείμενα που συντηρούμε ως σύστημα αφού έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.)

Μέχρι να γίνουν και οι περισσότεροι νέοι «φοβικοί» σαν τα μούτρα τους στο πως σκέφτονται.

Αφού δεν κινδυνεύουμε με κάπιταλ κοντρόλ, αφού δεν υπάρχει φόβος να μας πετάξουν εκτός ΕΕ, αφού αποφύγαμε αντιστροφή πιθανού δημοψηφίσματος για αποδοχή ή μη του ονόματος ενός γείτονα, ψηφίζουν ένα από τα κλασικά κόμματα (αφού δεν υπάρχει ακόμη -ξανά- το άλλο στη γνήσια μορφή του) και σκέφτονται από μέσα τους για παράδειγμα και «δόξα τον Θεό που έχουμε μόνο 56 επίσημα νεκρούς και μία μόνο αγνοουμένη, σε ένα «ήταν θέμα χρόνου» δυστύχημα και όχι νεκρή όλη την οικονομία και αγνοούμενο το μέλλον σε ένα καινούργιου τύπου» και συνιστούν και στους υπόλοιπους τσιμουδιά, μη τυχόν και κλονιστεί μια κλασική κακή στα κλασικά θέματα κυβέρνηση και έρθουν «οι άλλοι» που δεν τους ξέρουμε.

Και τι είναι για παράδειγμα να πεθαίνει μια κοπέλα από κακή επίδειξη γραφειοκρατισμού μπροστά σε ένα ΑΤ, από ανάλγητα όργανα της τάξης που δυσφημούν όλους τους σωστούς;

Τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα και μας κακιώνουν κιόλας που το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα και δεν καταπιέζουμε όπως αυτοί την ηθική μας υπερασπιζόμενοι τη διατήρηση στο αστυνομικό σώμα τέτοιων κακών αστυνομικών και νοοτροπιών γιατί μπορεί να ήταν τίποτα άλλοι κυβέρνηση και να έφταναν έξω από τη πόρτα μας και να μας σκότωναν όλους όχι κακοί αστυνομικοί αλλά τίποτα Τούρκοι στρατιώτες.

Σε τέτοια κακόμοιρα νεκροζώντανα ανθρωπάκια με τέτοια γελοία πολιτική (sic) σκέψη έκανε επίθεση ο νυν πρωθυπουργός και όχι σε έναν άλλο πολιτικό αρχηγό.

Αυτό έγραφε το σενάριο, μέσα σε αυτό το πολιτικό σίριαλ με τους θεατές – ψηφοφόρους (όλων των κομμάτων) που βλέπουν αυτό που τους αξίζει και το ζουν με όλο τους το είναι χωρίς να μπορούν να παρακολουθήσουν, λόγω έλλειψης ποιότητας, πόσο ψεύτικο και κακογραμμένο είναι όλο αυτό.

Σαν κάτι θείτσες που έβλεπαν στην τηλεόραση τις βιντεοταινίες στα 80’ς και 90’ς και θεωρούσαν τον Τάσο Προύσαλη οσκαρικό ηθοποιό όχι γιατί ήταν πραγματικά ταλαντούχος, κάτι που το «σύστημα των βιντεοταινιών» και να ήθελε δεν του επέτρεπε να το δείξει στη TV αλλά γιατί έκανε τη γκριμάτσα με το μουστάκι…

Προσοχή! Μπορεί να πέφτουν Μαυρογιαλούροι από τα σύννεφα.

Ελλάδα.
Η χώρα που στις σιδηροδρομικές διαβάσεις σταματάνε τα τρένα για να περάσουν τα αυτοκίνητα.

Αυτός είναι ο ασφαλής σιδηρόδρομος για τον οποίο ένας αρμόδια αναρμόδιος πολιτικός με μόνο προσόν το όνομα-ταμπέλα ξιφουλκούσε στη Βουλή λίγο πριν τα Τέμπη. Όχι τότε…
Ακόμη και σήμερα.

Σταματάνε έτσι σε περισσότερες από είκοσι (μόνο στη Βόρεια Ελλάδα) διαβάσεις και περιμένουν να προσγειωθούν εξωγήινοι με προηγμένη τεχνολογία για να λειτουργήσουν ως κανονικές σιδηροδρομικές διαβάσεις και να ξεκινήσουν να σταματάνε αυτοί που πρέπει.

Όχι τίποτα άλλο, θα γίνει κανένα δυστύχημα μέχρι τότε και θα πέσει κανένας καινούργιος Μαυρογιαλούρος από τα σύννεφα με τα δάκρυα του να πέφτουν βροχή και αυτοί είναι πολύ βαριά «ονόματα» και θα γίνει καμιά ζημιά.

Και με το ζημιά δεν εννοώ νεκρούς πολίτες.
Ποιος τους χέζει αυτούς.

Σίγουρα όχι πολλοί από τους υπόλοιπους πολίτες, ειδικά αν το χεράκι και το στοματάκι τους το κινεί κομματική προτίμηση και δεν κοιτάνε το πρόβλημα αλλά τους ιδεολογικούς αντιπάλους τους ως πρόβλημα.
Είτε είναι στην μία πλευρά είτε στην άλλη.

Εξάλλου, μία σου και μία μου πάνε αυτά συνήθως:
-Eμείς Τέμπη, εσείς Μάτι, 57 vs 104, κερδάμε.
-Εκείνο ήταν φυσική καταστροφή, οι δικοί σας μετράνε διπλά, εμείς κερδάμε.
-Εμάς φταίει μόνο ο σταθμάρχης και θα τιμωρηθεί.
-Εμάς έφταιγε μόνο ο διοικητής της πυροσβεστικής και εσείς τον αναβαθμίσατε.

Αν και συνήθως όσο πιο βαρύ το όνομα και όσο περισσότερες ψήφους «σηκώνει» ένας τέτοιος Μαυρογιαλούρος στις πλάτες του τόσο πιο ποιοτικά λιποβαρής σαν πολιτικός μας καθρέπτης.

Υ.Γ. (φωτογραφικό, δικό μας).
Εκείνος ο παντελώς άχρηστος (για το σύνολο, όχι για το προσωπικό του μαντρί) πολιτικός κληρονόμος που είχε την ατυχία να είναι υπουργός στο δυστήχημα…

Εκείνος ο «άδειος» πέρα από το όνομα πολιτικός που οι αστείοι πολίτες συντηρούμε (όπως και τόσους άλλους) ακόμη και σήμερα γιατί δική μας παραγωγή είναι και δεν ξέρουμε, δεν είμαστε ικανοί, να καλλιεργήσουμε τίποτα άλλο, επιδείκνυε σε ανύποπτο χρόνο πόσο «δικός μας» είναι ποιοτικά.

Τόσο που κοιτάς την εικόνα στην αρχή, κοιτάζεις την εικόνα στο τέλος και σκέφτεσαι πόσο εύκολα αυτός ο γνήσια δικός μας συστημικός βλακούλης Μαυρογιαλούρος θα μπορούσε να γινόταν, από καθαρά δική του ευθύνη σε κάθε επίπεδο, και σαν πολίτης και σαν υπουργός, πολτός μέσα στις λαμαρίνες, σε μια τέτοια διάβαση, με τον κλέφτη στην υποδοχή και τη ζώνη να κρέμεται αφόρετη, σε μια carma is a bitch στιγμή.

Τόσο δικός μας σε νοοτροπία που η φαιδρή δικαιολογία που πρόχειρα σκέφτηκε τότε ήταν πως έγινε μόνο για τη φωτογράφιση.
-Να, δεν πρόλαβα κύριε τροχονόμε μου να τη φορέσω, μόλις ξεκίνησα…στο κόκκινο που θα σταματούσε (not) θα την έβαζα…

(Το παραπάνω θα το έλεγε σαν πολίτης, σαν υπουργό δεν θα τον σταματούσε κανένας να τον γράψει. Ούτε αυτόν ούτε τον οδηγό του, ακόμη κι αν ο τελευταίος κινούνταν μόνος του και σκότωνε με 100% δική του υπαιτιότητα έναν ντελιβερά μπροστά στη βουλή όπως έκανε ο προσωπικός οδηγός της Μπακογιάννη-Μητσοτάκη και όλοι, εκτός από τους συγγενείς του θύματος, το έχουν βολικά ξεχάσει όπως θα ξεχάσουν κάποια στιγμή και τα θύματα στα Τέμπη.
Όπως έχουν ξεχάσει τα θύματα στο Μάτι και δεν νοιάζονται αν γίνεται κάτι για να μην ξανασυμβεί, όπως ξέχασαν τα θύματα στη Μάνδρα και δεν ενδιαφέρονται να δουν αν έγιναν τα απαραίτητα έργα.)

Λες και χωρίς κλέφτη δεν θα λειτουργούσε η φωτογραφική μηχανή.
Λες και δεν θα ήταν καλύτερα να περάσει το νόημα της ασφαλούς οδήγησης φορώντας τη ζώνη ακόμη και με το αυτοκίνητο σταματημένο.

Αυτού του είδους τον καθρεπτισμό μας στέλνουμε στη βούλη και μετά περιμένουμε να έχουν διαφορετική νοοτροπία και να ενδιαφέρονται πραγματικά για τη δική μας ασφάλεια, στο σιδηροδρομικό δίκτυο καλή (ή κακή) ώρα, όταν αδιαφορούν επιδεικτικά για τη δική τους και νοιάζονται μόνο μην τους ενοχλεί η ζώνη και να μην κάνει ενοχλητικό μπιμ μπιπ το όχημα όταν λειτουργεί*.

Το αγωνιώδες τουτ τουτ ενός τρένου πριν την σύγκρουση θα τους ενοχλήσει (αφού δεν είναι μέσα) ή οι κραυγές σε έναν ασύρματο που προσπαθεί να αντισταθμίσει την έλλειψη πραγματικής αυτοματοποίησης σε μια εκτός του οποιουδήποτε κρατικού ελέγχου ιδιωτική εταιρεία και ένα εκτός ελέγχου δημόσιο δίκτυο;

Γι αυτό ακόμη και σήμερα σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί σωστά στο μέσο μαζικής μεταφοράς που πριν ένα μόλις χρόνο έγινε μέσο μαζικής ανθρωποκτονίας.

Γι αυτό ψάχνουμε δικαιολογίες και άλλοθι για τα πάντα.
https://365meres.wordpress.com/2024/03/09/pagosmies-hmeres-allothi/

Γιατί οτιδήποτε άλλο μας αποδίδει τις ευθύνες που μας αναλογούν και μας είναι δύσκολο να βγούμε από τη βολή μας και αφού αναλάβουμε τις δικές να πρέπει νομοτελειακά να βάλουμε (όχι ομοβροντία βολών, έστω μια βολή) και κατά του πολιτικού μας καθρεπτισμού.

*(Τα πιο καινούργια δεν ξεκινάνε χωρίς ζώνη αλλά και κάμερα να μπει και να πρέπει να σε καταγράφει να την φοράς οι απατέωνες και οι επιτήδειοι θα βρουν τρόπο να εξαφανίσουν την πραγματική σκηνή, για χάρη τέτοιων πολιτών και των πολιτικών τους.)

Βαγόνια γεμάτα κοιμισμένους επιβάτες και wannabe κακέκτυπα κομματόσκυλων

Κάποια πράγματα τελικά δύσκολα «μπαζώνονται», όσο κι αν αυτό θα ήταν ευχής έργο για όσους κινδυνεύουν να καούν εκ των υστέρων και μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά όπως τα θύματα των Τεμπών (ή αυτά στο Μάτι).

Νέα στοιχεία λοιπόν έπειτα από έρευνα, όχι των αρχών, των συγγενών.

1. Ύπαρξη αέριου νέφους.
Όπως ακριβώς το έλεγε ο καθηγητής στο βίντεο που έχω βάλει στο άρθρο μου «αιθεροβαμονίτες και νυχτοπερπατητές«.

Που παρά το ότι η καταγραφή ήταν πιο μακριά από το καινούργιο, με «εφόδιο» τις αδιαμφισβήτητες γνώσεις, την εμπειρία του και –σημαντικότατο– την αμεροληψία του, μίλησε με σιγουριά για έκλυση αερίου στην ατμόσφαιρα.

Σε αυτό το καινούργιο, δίπλα από τις γραμμές, βίντεο αυτό κάνει… «μπαμ»  (και όχι μόνο μία αλλά τρεις φορές) όπως περιγράφει ο πραγματογνώμονας αναλύοντας τι κατέγραψε αυτή η κάμερα και τι βλέπουμε όσοι δεν διαθέτουμε τις τεχνικές γνώσεις αυτών των ειδικών:

2. Ενδείξεις ύπαρξης 14ου βαγονιού.
Πέρα από τα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας που δεν είχαν πρόσβαση οι πραγματογνώμονες, πέρα από τις χαμένες φορτωτικές, υπάρχουν ενδείξεις και στοιχεία για πραγματικά εξαφανισμένο, μη δηλωμένο καν, βαγόνι της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Το βίντεο στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.star.gr/eidiseis/ellada/651128/temph-xameno-bagoni-sto-emporiko-treno

Και κάπως έτσι οδηγούμαστε με απολύτως φυσικό τρόπο στο πιο σημαντικό.

3. Το δεδομένο της μόνιμης τραγωδίας μας.
Πέρα από όλα τα στοιχεία και τις ενδείξεις που έρχονται πλέον στο φως και φωτίζουν όλες τις πτυχές του δυστυχήματος που κάποιοι ήθελαν/θέλουν/ήλπιζαν/εύχονταν (ανάλογα τη θέση τους στην ιστορία αυτή) να παραμείνουν αφώτιστες, ακόμη και αν κάποιοι κρατάνε κλειστά τα παντζούρια τους, σε μια προσπάθεια να τα αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν, υπάρχει αυτή η συντριπτικά τραγική λεπτομέρεια.

Αυτό που λέει ο συγγενής (και προκύπτει και από το πως έρχονται στο φως τα νέα στοιχεία) στο 02:45 του παραπάνω βίντεο.

Από έρευνα των συγγενών αντί να προέρχονται, όπως θα περίμενε κάποιος σε ένα σοβαρό κράτος, από έρευνα των αρχών.

Μιλάμε για εντελώς ενοχλητικούς τύπους, όχι αστεία.
Αντί να κάθονται να περιμένουν τις έρευνες σαν καλά, συστημικά «ανθρωπάκια», κινούν γη και ουρανό και βρίσκουν συνεχώς νέα στοιχεία.

Λογικό όταν την έρευνα την είχε αναλάβει (με τις ευλογίες του κράτους) η τροχαία να καταλήγουμε σε παραλλαγές ανεκδότων (για να γελάμε με τη μορφή σάτιρας αντί να κλαίμε μόνο) όπως το κλασικού:
-Που είν το βαγόν…;
-Στις σιδερ, σιδηροχ, στου χαντάκ, τέλος.

Ανεκδότων (και όχι αστείων) που όμως δεν καλύπτουν τα ανέκδοτα στοιχεία που φέρνει διαρκώς στο φως η σοβαρή έρευνα όλων των ενδιαφερόμενων εκτός των κρατικών ερευνητών που μοιάζει να μην καίγονταν και τόσο αν η δίκη ξεκινούσε μόνο με τις αρχικές εκθέσεις της τροχαίας και τις δηλώσεις-καταθέσεις, καλή τη πίστει, οι άνθρωποι φαίνονται σοβαροί, φοράνε και γραβάτες, της Hellenic Train.

Βαγόν, στου χαντάκ…

Ας βουλιάξουν τώρα κάποιοι μέσα στο στρώμα τους, ας σκεπαστούν με το κομματικό-ιδεολογικό πάπλωμα τους, ας συνεχίσουν να αποκόβουν το μυαλό από το σώμα τους, αφήνοντας τόση όση σύνδεση για να μουρμουρίζουν επιλεκτικά μισοκοιμισμένοι μερικές ξύλινες ατάκες με κλειστά τα μάτια.

Και ας ψιθυρίσουν από μέσα τους δόξα τον Θεό που δεν ήταν οι δικοί μας άνθρωποι στα θύματα, να παλεύουμε, πέρα από τα κακώς κείμενα στον εργασιακό χώρο των ελληνικών σιδηροδρόμων, με τη διαφθορά μιας ξένης εταιρείας και την ανικανότητα, αν όχι την απροθυμία, των πολιτικών να αποδοθεί δικαιοσύνη, όταν οι ευθύνες αγγίζουν – και σε ποινικό επίπεδο- διαχρονικά και το σινάφι τους.

Είναι η σειρά τους να κάνουν πως κοιμούνται, για να έχουν ενέργεια να γίνουν λάβροι όταν (όχι αν, όταν, γιατί είναι πραγματικά θέμα χρόνου σε αυτό το αστείο κράτος με τους τόσο αστείους πολίτες) συμβεί κάτι σαν το Μάτι ή τα Τέμπη ενώ έχει αλλάξει χέρια η εξουσία και είναι η σειρά των άλλων να κλείσουν τα μάτια και να κάνουν πως κοιμούνται.

Να έχουν ενέργεια για την περίπτωση που βρεθούν αυτοί στη θέση των συγγενών ώστε να μπορούν να αντέξουν και την εύλογη απορία που θα κατατρώει την σκέψη τους:
Καλά, γιατί τόσο πολλοί κάνουν πως κοιμούνται όταν επί της ουσίας κάποιοι»ληστεύουν» τις ζωές όλων μας;

Το πιο τραγικό όλων;
Πως στατιστικά και μόνο, όσο σκληρό και αν είναι, σίγουρα κάποιοι συγγενείς των τώρα θυμάτων έχουν επιλέξει στο παρελθόν, για κάποιο θέμα, τον ρόλο των τωρινών κοιμισμένων.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αλήθεια τα πράγματα αν δεν χρειαζόμασταν προσωπικές τραγωδίες για να ζητάμε τα αυτονόητα, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες;

Τότε, το δεδομένα χαμηλό, συλλογικό ποιοτικό επίπεδο μας θα ήταν ένα τσικ πιο πάνω και κάποια εντελώς βασικά, σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος και σε μια ελάχιστα σοβαρή κοινωνία, πράγματα θα λειτουργούσαν στον αυτόματο.

Κάνοντας έστω ένα κλικ πιο εύκολη την πορεία για μελλοντικά καλύτερους πολίτες σε όσους θα έβλεπαν τον μόνο δρόμο αφού δεν θα ένιωθαν κάποιοι, ανάλογα τη στιγμή και το κόμμα στην εξουσία, πως πρέπει να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Τότε, ακόμα και αν κάποιοι, σε μια κοινωνία εθισμένη στα άλλοθι, επέμεναν στο άλλοθι της ψήφου ως μοναδικής δράσης- υποχρέωσης, αυτό δεν θα ήταν πραγματικό εμπόδιο για τους υπόλοιπους.

Γιατί δεν θα έπρεπε να περνάμε μέσα από καμένους οικισμούς και πάνω από καμμένα βαγόνια, με στάχτες νεκρών (που ψάχνουν μάταια δικαίωση και τιμωρία όλων των ενόχων) να πλανώνται σε όλους τους χώρους όλης της χώρας…

Με τζόκερ το 51

Συμβάν στις 23 Δεκεμβρίου του 2023

Πως λέει το τραγούδι…
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Μόνο που τα… χεράκια κάποιων το μόνο που κάνουν είναι να ψηφίζουν και να ελπίζουν ως δια μαγείας να αλλάξουν τα πράγματα από αυτούς που επιλέγουν να στηρίζουν με κλειστά μάτια και κλειστό στόμα, οτιδήποτε και αν αυτοί που ψηφίζονται κάνουν ή δεν κάνουν.

Χεράκια που δεν λύνουν και δένουν, μόνο δένουν και κρατάνε στάσιμα τα πάντα σε αυτή τη χώρα που ο 21ος αιώνας την συναντάει μόνο στο ημερολόγιο.

Αρκεί να υπάρχει ένα κόμμα να μας «σκεπάσει» στοργικά κάτω από τις φτερούγες του και να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου για να αποκτούμε το βολικό άλλοθι πως το «καθήκον» μας τελειώνει με τη ψήφο μας, αντιμετωπίζοντας -βολικά- ως αυθεντίες και ως τους μοναδικούς σωτήρες μας αυτούς που επιλέγουμε, θεωρώντας καταστροφή για τον τόπο οποιονδήποτε άλλο «απειλεί» να πάρει την εξουσία από το δικό μας μαντρί.

Το πολύ πολύ, αν μας απογοητεύσει κάποια στιγμή σε αξεπέραστο βαθμό να επιλέξουμε τις φτερούγες από κανένα άλλο… πουλί όπως για παράδειγμα εκείνο της χούντας ή να ψάχτούμε να σφάξουμε κάθε πουλί -και κάθε ελπίδα να πετάξουμε προς κάτι καλύτερο- με κανένα σφυροδρέπανο.

Με αυτά της φωτογραφίας (πληθυντικός γιατί δεν είναι μόνο αυτό το μοναδικό περιστατικό) να είναι τα απόνερα του «…απλά η κακιά στιγμή… ένοχος μόνο ο σταθμάρχης και ευθύνη πολιτική καμιά…όλα καλώς καμωμένα στην διερεύνηση…οι άλλοι θα είναι χειρότεροι γι αυτό ας μην δυσφημούμε δημόσια τους τωρινούς μήπως και ξανάρθουν οι προηγούμενοι…» κοκ.

Απόνερα που είναι στάσιμα και τίποτα δεν μπορεί να τα διώξει, όσο επικίνδυνα και να είναι για τη ζωή των πολιτών, με ευθύνη μας ως σύνολο.

Απόνερα της ενισχυμένης χαμηλής πολιτικής ποιότητας που αναπτύσσει στο συλλογικό ασυνείδητο το εκάστοτε ποσοστό που ψηφίζει μια κυβέρνηση.

Ένα χρόνο μετά το χειρότερο (από όλες τις απόψεις) σιδηροδρομικό δυστύχημα, ακόμη και μέσα στην Αττική, μια ανάσα από το σπίτι των βουλευτών των κομμάτων και της κυβέρνησης, αντί για αυτοματοποιημένες διαδικασίες που θα αποτρέπουν τρένα να συναντιούνται, «παίζουν» με ασυρμάτους.

Ακόμη και σήμερα, το σημαντικότερο προσόν ενός εργαζομένου στον ΟΣΕ είναι να έχει καλή ακοή για να ακούει τα σήματα ασυρμάτου.

Ή για να μπορεί να πέφτει με το αφτί στις ράγες σαν πιονέρος στην Άγρια Δύση. Ακόμη πιο αξιόπιστο σύστημα το τελευταίο για μια ανίκανη έστω για τα αυτονόητα χώρα και κοινωνία.

Μια χώρα και κοινωνία που η καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση κυβέρνηση της παρά τη «θυσία» (όπως είπαν κάποιοι γελοίοι ΑΡΔ) 57 ανθρώπων που θα γινόταν ο λόγος να αλλάξουν τα πράγματα αδυνατεί ακόμη και σήμερα να διασφαλίσει πως μια ιδιωτική εταιρεία που έχει αναλάβει ένα νευραλγικό ΜΜΜ λειτουργεί χωρίς να παίζουμε καθημερινά με τις πιθανότητες, πότε θα συμβεί ένα ακόμη δυστύχημα.

(Ότι το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε -και ως αποτέλεσμα και ως εξέλιξη- με οποιοδήποτε άλλο κόμμα στην κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν να το επισημαίνω όμως μεγάλος αριθμός πολιτών μοιάζει να χρειάζεται «οδηγίες χρήσης» για να διαβάσει ένα κείμενο, πόσο μάλλον να παρακολουθήσει ένα μπλογκ που δεν έχει παρεκκλίνει στο ελάχιστο όσα χρόνια καταλήγει στο «Δημοσίευση».)

Ευτυχώς δεν έχουμε κανένα «τρελό» σε διάρθρωση δίκτυο.
Το μόνο που μας γλιτώνει είναι αυτό.

Πάλι καλά θα πει κανείς που «παίζονται» ζωές με ασυρμάτους και δεν τους έδωσαν να χρησιμοποιούν γουόκι τόκι.

(Εδώ εξαφάνισε ο ιδιώτης επενδυτής του ΟΣΕ τρία ολόκληρα βαγόνια κάτω από τη μύτη του κράτους, αυτόν τον έλεγχο θα φοβόταν…)

Αν και τι 2 χλμ εμβέλεια, τι 20…

Στην Ελλάδα αυτών των πολιτικών, του καθρεπτισμού μας (των πολιτών) ως ψηφοφόρων, αν είναι να πιάσεις το Τζόκερ ανεβαίνοντας σε τρένο και να σε πάνε τέσσερις (αν σε βρουν) μπορεί να το πετύχεις ακόμη και αν παίξεις κάτι εκτός κλήρωσης, όπως το 51.

Σε μια χώρα που ακόμη και σήμερα κοροϊδεύουν την κοινή γνώμη με λέξεις που κάνουν τον κόσμο να πιστεύει κάτι άλλο, βαφτίζοντας τηλεδιοίκηση οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με σήματα καπνού.
Μόνο και μόνο για το εντυπωσιακό της λέξης.

Όταν στην εποχή που ζούμε, με το τόσο αστεία απλοϊκό σιδηροδρομικό δίκτυο και με εικόνα από άλλα κράτη θα έπρεπε να έχουμε και να ονομάζουμε τηλεδιοίκηση στο σύνολο του δικτύου αυτό -και μόνο αυτό- που εν τη ρύμη του λόγου του είπε κάποιος υπεύθυνος:

«…Δεν θα άφηνε το ίδιο το σύστημα να κάνει αυτό το λάθος, σε καμία περίπτωση, γιατί θα ήταν αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να κάνει αυτήν τη χάραξη που λέμε εμείς εκ των πραγμάτων, οπότε θα κλειδώνανε όλα. Θα ήταν όλα κλειδωμένα, αυτόματα…»

Ψιλά γράμματα για τους παρωπιδοφόρους οπαδούς – ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης και για τους παρωπιδοφόρους φοβισμένους ψηφοφόρους της κυβέρνησης που χωρίς καμία ποιοτική διαφορά εναλλάσσονται σε αυτές τις θέσεις (ως παρουσία και ως άποψη), ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα, συντηρώντας με τη στάση τους και την νοοτροπία τους αυτή τη στασιμότητα ακόμη και στα πιο σημαντικά.

Υ.Γ.
Είδηση και αφορμή για το άρθρο: https://www.thestival.gr/eidiseis/koinonia/apokalypsi-sok-apofeychthike-nea-sygkro/

Από τον γύψο στον στόκο…

Ο φρέσκος στόκος δήμαρχος Αθηναίων που διαδέχθηκε τον ξεραμένο προηγούμενο στόκο ανέβασε στη σκηνή ένα κοριτσάκι γιατί νόμιζε πως ήταν από την Παλαιστίνη, στόκοι ρατσιστές τον έκραζαν ενώ στόκοι αριστερόπληκτοι πανηγύριζαν.

Μόλις αποδείχθηκε πως δεν ήταν έτσι τα πράγματα όλοι μαζί απλά άλλαξαν θέση και συνέχισαν χωρίς να κοιτάξουν ούτε στιγμή στον καθρέπτη τους πόσο γελοίο θέαμα παρουσίασαν και παρουσιάζουν.

Κανείς τους (ούτε αυτός που το έκανε ούτε αυτοί που αντέδρασαν απλά αντανακλαστικά, όπως και οτιδήποτε χωρίς εγκέφαλο, απλά με νευρικό σύστημα) δεν στάθηκε εξαρχής, μόνιμα και μόνο στο μοναδικό που θα έπρεπε να έχει αξία.

Ένα κοριτσάκι σαν κοριτσάκι, σαν ηλικία.
Πέρα από χρώμα, όνομα, καταγωγή, παρελθόν.
Ένα κοριτσάκι σαν το μέλλον.

Όχι, ένα τέτοιο κοριτσάκι, χωρίς κάποια ταμπέλα να του φοριέται αυθαίρετα από κάθε πολιτική και ιδεολογική μαφία και να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι του δεν πουλάει στην ανεγκέφαλη μάζα της κάθε πλευράς και κάθε χαμηλής ή υψηλής θέσης σε αυτή τη απέραντη φάρμα με τις πάμπολλες πολιτικές και ιδεολογικές στάνες.

Εκεί όπου μένουν αμέτρητα δίποδα ζώα που νομίζουν πως… καλπάζουν ελεύθερα ενώ στη πλειοψηφία τους «επιλέγουν» να ξυπνάνε και να κοιμούνται μέσα σε κάτι που είναι επίσης κλεισμένο κάπου.

Με όσα θεωρούν εχθρούς και ξένους (μεταφορικά και κυριολεκτικά) παραδίπλα τους να κάνουν και νομίζουν ακριβώς τα ίδια.

Με τέτοιο πλήθος κακών «κωμικών» πολιτών και πολιτικών δεν είναι καθόλου περίεργη η τραγωδία από τον… ολικό γύψο της δικτατορίας στη χώρα έχουμε περάσει εδώ και τόσες δεκαετίες στον μόνιμο στόκο της δημοκρατίας στην κοινωνία.

Μόνο γι αυτές τις δύο εναλλακτικές είμαστε ικανοί ως σύνολο.

Είτε περιοριστικό γύψο σε όλο το σώμα είτε στόκο αντί για λειτουργικές συνάψεις στον εγκέφαλο.

Υ. Γ.
Ακόμη δεν κατέκλυσαν πλήρως οι αφοδεύσεις (το μόνο που παράγουν) όλων αυτών τον εικονικά ελεύθερο χώρο ανάμεσα στις στάνες και τα μαντριά.

(Γιατί κάθε βοσκός δίποδων φροντίζει να κρατάει καθαρό τον χώρο που αυτά αφοδεύουν ώστε να νοιώθουν άνετα και φροντισμένα και να παραμένουν εντός παράγοντας το μοναδικό που ενδιαφέρει αυτό το σύστημα, «ψήφο» εμπιστοσύνης ή/και ψήφο στην κάλπη, παρόλο που τα σκατά τους βρίσκονται ουσιαστικά στο ίδιο μέρος.)

Όμως όσο αυτό πλησιάζει να συμβεί τόσο όλα όσα ξυπνάνε και κοιμούνται εκτός όλων (αλλά επίσης εντός) υποχρεώνονται και εκείνα να διαλέξουν ένα μόνιμο μαντρί και στάνη για να μη «πνιγούν στα σκατά» που όμως θα καταλήξουν να στοιβάζονται μέχρι να γίνουν τείχη περίκλειστων στανών και μαντριών στην περίφρακτη τεράστια φάρμα.

Μέχρι τη στιγμή που νομοτελειακά θα πέσουν γιατί τι δομική αντοχή να έχει και τι προστασία να παρέχει (και για πόσο) ένα τοίχος φτιαγμένο από κόπρανα να μας πλακώσουν όλους ανεξαιρέτως.

Τότε και μόνο οι… επιζήσαντες απόγονοι όσων λίγων έχουν/θα έχουν στην πορεία ξεφύγει διανοητικά της φάρμας και θα διδάσκονται/διδάσκουν από όσα παρακολουθούν μπορεί να βρουν ελεύθερο και «εύφορο» έδαφος να δημιουργήσουν από την αρχή κάτι καλύτερο ως σύστημα.

Το απλό «ξεγυμνώνει» τη γύμνια του πολιτικού συστήματος

Βγήκε ο νυν υπουργός οικονομικών να πει τα μόνιμα, δακρύβρεχτα, σοβαροφανή τσιτάτα που λένε όλοι, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, με αφορμή το νέο φορολογικό νομοσχέδιο.

Αν ήθελαν τα κόμματα – κυβερνήσεις να σταματήσει η φοροδιαφυγή θα ξεκινούσαν από το απλό.
Έσοδα μείον έξοδα και φορολόγηση αυτού που μένει.

Γιατί τα έξοδα δεν είναι «χαμένα» χρήματα για το κράτος.
Τα έξοδα σημαίνουν αποδείξεις σε όλα, κίνηση χρήματος, αγορά προϊόντων – υπηρεσιών (δηλαδή ΦΠΑ για το κράτος).

Τα κόμματα όμως και οι κυβερνήσεις που αυτά δημιουργούν θέλουν να υπάρχει αυτή η κατάσταση γιατί όσο πιο πολύπλοκο ένα σύστημα τόσο λιγότερο υπόλογοι είναι για την όποια ανικανότητα τους.

Το θέλουν και για έναν άλλο λόγο, εξίσου σημαντικό.

Για να δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης και συνδιαλλαγής (ψηφοθηρικής) με τους πολίτες που ψηφίζουν.

Γιατί αν δεν «απειληθεί» μια εργασιακή ομάδα με ένα άδικο μέτρο ή σε άλλη περίπτωση με ένα μέτρο που θα της αφαιρέσει την άνεση να βγάζει μαύρο χρήμα πως θα «εξαγοράσει» μια κυβέρνηση τις ψήφους όσων «τρώγονται» για εκδίκηση ή των υπολοίπων που τρώνε τον σανό περί δικαιοσύνης και ισονομίας;

Πως θα «εξαγοράσει» και τις ψήφους αυτής της ομάδας με μια πιο… συγκαταβατική στάση και έναν συμβιβασμό που θα κάνει την αδικία πιο υποφερτή ή (στη δεύτερη περίπτωση) με ένα κρυφό, περίτεχνο παραθυράκι που θα επιτρέπει την διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης;

Επίσης πως θα παίζει το δικό της χαρτί και η αντιπολίτευση;

Πως θα εξαγοράζει και εκείνη ψήφους περνώντας στον κόσμο πως πρέπει να ψηφιστεί για να έρθει στην εξουσία και να διορθώσει τα κακώς κείμενα;

Με το απλό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί το απλό το ξεγυμνώνει από την όποια επίφαση πως τα πράγματα δεν μπορούν να είναι απλά και πως μας είναι απαραίτητοι όλοι αυτοί οι οποίοι μοχθούν καθημερινά για μια καλύτερη καθημερινότητα για εμάς.

Το απλό απλά το εφαρμόζεις και επειδή όσο πιο απλό κάτι τόσο πιο κοντά στην τελειότητα πως να πουλάνε μετά όλοι αυτοί, με αντάλλαγμα τις ψήφους των πολιτών, τους εαυτούς τους και τα κόμματα τους και τις ιδεολογίες τους ως κάτι νομοτελειακά απαραίτητο;

Και τι να κάνουν μετά οι περισσότεροι από αυτούς στις κεφαλές των κομμάτων αφού είναι ανεπάγγελτοι, κλέφτες να γίνουν;

Και πως να μην ακολουθήσουν το παράδειγμα τους και οι άλλοι που βλέπουν τη βουλή ως χώρο οικονομικής αποκατάστασης (και ίσως και εξαργύρωσης των αγώνων τους) γινόμενοι μάλιστα χειρότεροι Χιτλερίσκοι και από αυτούς των πατροπαράδοτων συστημικών κομμάτων;

Υ.Γ.

Αυτό το περιβάλλον εκμεταλλεύτηκε και ο νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και βγήκε στο προσκήνιο μέσα από το πρώτο κόμμα που βρήκε εύκαιρο και μπήκε, όχι για να φέρει κάτι λογικό και απλό αλλά για πλασάρει τον με τη σειρά του τον εαυτό του ως απαραίτητο.

Γι αυτό και δεν έχει ακουστεί από το στόμα του ούτε μία συγκεκριμένη πρόταση πάνω στο οτιδήποτε και ας χοροπηδάνε ακόμη από χαρά όσοι τον ψήφισαν.

Εξάλλου, συνηθισμένοι όπως είμαστε τόσα χρόνια ως σύνολο στο δεύτερο συνθετικό ως οι παθητικοί σε αυτή τη σχέση πολιτικών πολιτών, όταν αρχίσει να κοπάζει το χοροπήδημα και καταλήξουν στο πήδημα τους από το άτομο με το οποίο νόμιζαν πως θα αλλάξουν το υπάρχον σύστημα η έκπληξη τους και η απογοήτευση τους θα είναι στιγμιαία.

Πως να υπάρξει όμως κάτι διαφορετικό όταν ως σύνολο που κάνουμε αυτά των προηγούμενων άρθρων κάνουμε ανθρώπους τα τίποτα όπως αυτά προηγούμενων άρθρων;

Γιατί είναι εξαιρετικό το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα

Γιατί είναι εξαιρετικό το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα;

Γιατί πέρα από τους δυο τρεις ηγετικούς κλόουν της κεντρικής πολιτικής σκηνής υπάρχουν και οι μικροί θίασοι της βουλής που παρόλο που δεν τυγχάνουν της αναγνώρισης που τους αξίζει μπορούν και αυτοί να προσφέρουν απλόχερα το γέλιο.

Έβγαλε από τα ψηφοδέλτια όσους είχαν έρθει πρώτοι σε σταυρούς στις πρώτες εκλογές και εντελώς αντιδημοκρατικά (και κάνοντας τα ίδια ακριβώς με τα υπόλοιπα συστημικά κόμματα) στις εκλογές του Ιουνίου τοποθέτησε αυτούς που ήθελε εκείνη πρώτους στις λίστες, γιατί λίστες είναι τα ψηφοδέλτια στις δεύτερες εκλογές αφού δεν υπήρξε σταυροδοσία.

Και τώρα μάνα και γιος που βολεύτηκαν από την Κωνσταντοπούλου στη Θεσσαλονίκη (η μαμά επικεφαλής στη Β’ Θεσσαλονίκης και ο γιος της στην Α’ Θεσσαλονίκης, πόσο πιο προκλητικό για τους ψηφοφόρους…) φεύγουν από το μαντρί της και στην απαίτηση της να παραδώσουν τις έδρες τους της δείχνουν όχι καρδούλες αλλά το μεσαίο δάχτυλο.

Έτσι είναι, δεν θα μπαίνει διπλός μισθός μόνο στο δικό της σπίτι που έβαλε τον σύντροφο της πρώτο πρώτο για να τον βολέψει κι εκείνον στη βουλή.

Σαν την Πλεύση Ελευθερίας όμως που προσάραξε στα αβαθή της απύθμενης γελοιότητας έχουμε αυτή την εποχή και άλλους.

Έχουμε και τους Σπαρτιάτες που φωνάζουν οι νοσταλγοί ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής για την εισαγγελική δίωξη για το ενδεχόμενο εξαπάτησης ψηφοφόρων αφού είναι ξεκάθαρο σε όλους ποιον ψήφιζαν όταν έριχναν αυτό το ψηφοδέλτιο στην κάλπη.

Φωνάζουν όμως ενώ αυτή η δίωξη προέκυψε όχι αυτεπάγγελτα αλλά μετά από τις καταγγελίες που έκανε ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος!

Πρόεδρος του κόμματος που ο ίδιος έφτιαξε τις λίστες (αφού το κόμμα του δεν συμμετείχε καν στις εκλογές του Μαΐου) δηλαδή στην ουσία καταγγέλλει τον ίδιο του τον εαυτό ακόμη και αν η εισαγγελία παραβλέπει αυτή την λεπτομέρεια.

Υ.Γ.
Πρόβλεψη:

Μέχρι να πάψει να μας πονάει η κοιλιά από τα γέλια με αυτούς τους δυο θα νικήσει και η…διάρροια την Νίκη.

Με τις κενώσεις της να σκουπίζονται στοργικά (φανερά ή κρυφά) από το κυβερνών κόμμα, δεν θα την σταματάει καμία προσευχή και κανένα ευχέλαιο και θα μείνει ο σκληροπυρηνικός Νατσιός με τους εντελώς nuts να προσθέτουν μια πιο δυνατή νότα φολκλόρ στις παραστάσεις του πολιτικού θιάσου.

Το πρόγραμμα θα συνεχιστεί με πιθανή συμμετοχή και της Ελληνικής Λύσης (όπως συνέβη και λίγο πριν τις εκλογές του Μαΐου) και μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Κουτσούμπας μπορεί κάλλιστα να ιδρύσει ιδιωτικό πανεπιστήμιο για αρχηγούς μελλοντικών μαντριών διδάσκοντας τους το πως αυτά κρατιούνται σταθερά.

Δεν χάνεις κάτι που δεν θες να κρατήσεις…

Χάσανε λέει τις οδηγίες συντήρησης του Καλατράβα.
Δεν τις έχασαν, απλά δεν τις κράτησαν. Έχει διαφορά.

Δεν τις κράτησαν γιατί είναι άχρηστοι και ούτε που περνούσε από το μυαλό τους πως κάτι χρειάζεται όντως τακτική επίβλεψη και πως ειδικά κάτι τόσο τεχνικά περίπλοκο θα θέλει και ειδικές οδηγίες συντήρησης.

Εάν περνούσε θα τις αναζητούσαν μετά από 5, 6, άντε 10 χρόνια και όχι τώρα που έγινε επικίνδυνο.

Αν όχι η πρώτη κυβέρνηση, η επόμενη, η μεθεπόμενη, η μεθ-μεθεπόμενη, η μεθ-μεθ-μεθεπόμενη και κάπως έτσι καταλήγει στη ΜΕΘ ολόκληρη η χώρα.

Όπως ακριβώς έγινε και με τις πλημμύρες που παρά το γεγονός πως ενώ μπορεί να μην ξέθαψαν ακόμη και τους 24 νεκρούς στη Μάνδρα όλες οι κυβερνήσεις που έχουν περάσει από τότε έχουν καλυφθεί πίσω από τις χρονοβόρες διαδικασίες αλλά και τη μετάθεση έργου προς τα κάτω (περιφέρειες) και απλά εμφανίζονται μετά από κάθε φυσική καταστροφή να κλαίνε μέσα από τις οθόνες πάνω από τα φέρετρα των πολιτών με καραμέλα-άλλοθι την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής.

Λες και για τους υπάρχοντες νόμους (και τις διαδικασίες που αυτοί περιγράφουν) ανεβαίνουν πάνω σε κάποιο βουνό και τους παίρνουν χαραγμένους σε μαρμάρινες πλάκες από κάποιον Θεό και ορκίζονται να τους τηρούν όπως ακριβώς τους δίνονται.

Πάλι καλά που δεν μαστίγωσαν το γλυκό νερό για να το μαλώσουν όπως ο Ξέρξης τη θάλασσα παρόλο που δεν φρόντισε (με κάποιο υπερφυσικό τρόπο) να είναι τουλάχιστον πόσιμο.

Δεν θα απορούσα καθόλου πάντως αν μαστίγωναν κάποια στιγμή την ίδια την λογική και βλέπαμε σε ζωντανή τηλεοπτική κάλυψη από πλήθος δημοσιογράφων κάποιο μελλοντικό κόμμα να δένει ως κυβέρνηση με αλυσίδες τα ποτάμια.

Με τα κομματόσκυλα να περιφέρονται χωρίς λουρί γαβγίζοντας χαρούμενα, τους πελάτες με το παγιδευμένο από τις κομματικές-ιδεολογικές παρωπίδες βλέμμα τους να πανηγυρίζουν και τους περιστασιακούς ψηφοφόρους του με την ανίατη αλλεργία στην αυτοκριτική αλλά και στην κριτική αυτού του συστήματος να χειροκροτούν με θέρμη, υποστηρίζοντας την επιλογή τους καθώς αν ήταν οι άλλοι, οι «άχρηστοι», θα έβαζαν ξύλινο φράχτη.

Κι άντε οι κυβερνήσεις (ως σύνολο) απαρτίζονται από άχρηστους.

Είκοσι χρόνια ένας ρεπόρτερ δεν βρέθηκε να αναρωτηθεί γιατί δεν βλέπει εργασίες συντήρησης.

Όπως δεν βρέθηκε να κάνει ρεπορτάζ και να πληροφορήσει το κοινό (πριν τις καταστροφές και να ασκήσει έτσι και έμμεση πίεση στους αρμόδιους) αν συντηρούνται – λειτουργούν τα αποτρεπτικά εργαλεία ή τι γίνεται με τα αντιπλημμυρικά.

Και γίναμε μάρτυρες για άλλη μια φορά δημοσιογράφοι να πέφτουν από τα σύννεφα με κάτι παράλογο που ισχύει.
Αυτή τη φορά με παφλασμό μέσα στα νερά όταν ανακάλυπταν μετά την καταστροφή πόσο χρόνο χρειάζεται ένα οποιοδήποτε αντιπλημμυρικό, απλά για να εγκριθεί.

Γιατί αν δεν ξαφνιάζεται ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας που μια από τις πτυχές της εργασίας του είναι να ερευνά και να ψάχνει, με ένα επάγγελμα που πρέπει να είναι λειτούργημα προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, ποιος θα ξαφνιαστεί;

Κι άντε οι δημοσιογράφοι (ως σύνολο επαγγελματικό) είναι άχρηστοι.

Είκοσι χρόνια ένας σύνδεσμος οπαδών (σαν μια πλήρης μικρό-κοινωνία που είναι, με άτομα όλων των επαγγελματικών κατηγοριών, όλων των κοινωνικών βαθμίδων, όλων των οικονομικών στρωμάτων και όλων των επιπέδων μόρφωσης) των αθλητικών ομάδων που έπαιζαν εκεί και το έβλεπαν κάθε φορά πάνω από τα κεφάλια τους, οι πρώτοι που θα πέθαιναν αν έπεφτε, δεν βρέθηκε, πέρα από τις φάσεις που έβλεπε στον αγωνιστικό χώρο, να αναρωτηθεί τι φάση παίζει με αυτό και να στείλει επίσημα, ως αναγνωρισμένο από το κράτος σωματείο πολιτών, μια επιστολή-ερώτηση στους αρμόδιους και στους δημοσιογράφους.

Δεν βρέθηκε (για όλα αυτά ειδικά και για τα πάντα γενικά) ένας πρωθυπουργός γιατί δεν μπορεί, ακόμα και Θεός να είναι, μέσα σε όλο αυτό το σύστημα να συγκρατήσει τίποτα κακό, ούτε φυσικά να συγκροτήσει τίποτα καλό.

Δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος γιατί δεν μπορεί, ακόμα και η προσωποποίηση του λειτουργήματος στις τέλειες θεωρητικές γραμμές του να είναι, να αλλάξει γραμμή ούτε καν στο δικό του υποσύστημα, πόσο μάλλον να περάσει προς το ευρύ κοινό ένα θέμα που κατακεραυνώνει τους πάντες.

Δεν είναι βλέπετε σκάνδαλα με στόχευση πάντα κάποιο συγκεκριμένο κόμμα -και όχι γενικά τις κυβερνήσεις- για να παίζουν μέσα στο δημοσιογραφικό σύστημα οι δημοσιογραφικές ομάδες το κλασικό παιχνίδι «μία σας και μία μας».

Δεν βρέθηκε ένας πολίτης μέσα σε έναν σύνδεσμο γιατί οι πρώτοι που θα του την έπεφταν θα ήταν οι δικοί του, μπροστά στον μεγαλύτερο φόβο από το να χάσουν τη ζωή τους, στον φόβο του να πρέπει να… «ξεσπιτωθούν» και να στερηθούν την έδρα τους και τη βολή τους.

Πως να βρεθεί λοιπόν ένας τέτοιος πολίτης να περάσει από πρόεδρος συνδέσμου, δήμαρχος, αρχηγός κόμματος, μέχρι πρωθυπουργός και να αλλάξει τα πράγματα;

Γιατί οι πρωθυπουργοί δεν πέφτουν ουρανοκατέβατοι, ακόμη και αν φτάσαμε στο υπέρτατο -μέχρι στιγμής- σημείο γελοιοποίησης των πολιτών που μπορεί να δημιουργήσει το σύστημα.

Στο σημείο δηλαδή απλά να κατεβαίνουν από αεροπλάνα, να μπαίνουν στην πρώτη πόρτα κόμματος σε κρίση που θα δουν ανοιχτή και να βγαίνουν αρχηγοί του από το πουθενά.

Οι πρωθυπουργοί (ακόμα και αυτοί οι αερομεταφερόμενοι με τις όπου φυσάει ο άνεμος, όπου κάτσει η μπίλια, ταμπελίτσες) είναι ο κορυφαίος καθρέπτης μας.

Ένας πρωθυπουργός είναι ένας μοναδικός (σε όλα του υπαρκτός και καθόλου σε παραμύθι) καθρέπτης που δείχνει μέσω ενός προσώπου το συνολικό πρόσωπο της κοινωνίας των πολιτών.

Την όποια αξία μας, την όποια ικανότητα μας, την όποια ποιότητα μας.
Πάντα ως σύνολο.

Δεν χάσανε τίποτα λοιπόν όπως και εμείς έχουμε (και εδώ) ακριβώς αυτό και αυτούς που μας αξίζουν.

Υ. Γ.
Επειδή μέσα σε όλα πάντα υπάρχει και μια εντελώς γραφική κατηγορία ανθρώπων, λένε κάποιοι «τόσα λεφτά κοστίζουν αυτά που κάνουμε σήμερα και χαλάνε ενώ ο Παρθενώνας στέκεται όρθιος χωρίς συντήρηση χιλιάδες χρόνια».

Αφήνοντας το οικονομικό στην άκρη (και πόσα δις σε σημερινά χρήματα κόστισε αυτό το μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς) από τον Παρθενώνα μόνο οι κίονες είχαν μείνει όρθιοι (κι αυτοί όχι όλοι) με μέρος από τα αετώματα.

Είχε και πόρτα, είχε και τοίχους, είχε και διαδρόμους, είχε και δεύτερο όροφο (υπερώο), είχε – για φαντάσου – μέχρι και σκεπή!

Έτσι και αυτό το θαύμα της σύγχρονής αρχιτεκτονικής.
Χωρίς συντήρηση θα πέσει στα κεφάλια μας.

Νεράκια, καλυβάκια, κολλυβάκια

Κάποιες καταστάσεις δεν θέλουν πολλά λόγια γιατί όσα και να γράψεις δεν θα πλησιάζουν καν στο να θεωρηθούν αρκετά.

Θα αρκούσε και μόνο η είδηση με μόνο «σχόλιο» αρκετά αποσιωπητικά.

Όπως σε μια κηδεία που τα λόγια φαντάζουν πιο σιωπηλά κι από τη σιωπή.

Μετά λοιπόν τα πανάκριβα νεράκια για τους πλημμυροπαθείς τώρα ήρθε η ώρα για τα πανάκριβα καλυβάκια.

Πανάκριβα όσον αφορά στην ενοικίαση όσα βρίσκονται στις τυχερές περιοχές και έμειναν στεγνά, πανάκριβα όσον αφορά στην άντληση υδάτων τα πλημμυρισμένα…

Τα κόλλυβα σε -ένα ακόμη- μνημόσυνο της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτά τα μικρά αλλά χαρακτηριστικά γεγονότα.

Και όσοι δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους ξέρουν πως αν αντιστρεφόταν οι θέσεις, το ίδιο ποσοστό, τώρα πλημμυροπαθών τότε στεγνών από λάσπες αλλά και ενσυναίσθηση, θα έκανε τα ίδια ακριβώς που τους κάνουν.

Εξάλλου, δεν είναι απλοί συνάνθρωποι μας οι πλημμυροπαθείς, οι σεισμοπαθείς και γενικά όσοι παθαίνουν κάτι δραματικό που τους ξεσπιτώνει.

Ακόμη κι αν οι άτυχοι είναι στην κυριολεξία οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας.

Τοπικοί πρόσφυγες είναι και είναι πάρα πολλοί αυτοί που δεν χωνεύουν τους πρόσφυγες, γενικά.

Απλά οι περισσότεροι το κρύβουν εύκολα γιατί ξέρουν πως σπάνια θα δοκιμαστούν στην πράξη για τα λόγια τους.

Και όσοι έχουν την ευκαιρία να κερδίσουν από την ανάγκη του άλλου, το χρήμα βαραίνει πολύ περισσότερο από όποια ντροπή θα μπορούσαν να νιώσουν.

Εξάλλου, το είπαμε, δεν τους χωνεύουν ιδιαίτερα τους πρόσφυγες.

Ακόμα κι αν εκείνοι ψάχνουν να αλλάξουν όχι ήπειρο, όχι χώρα, αλλά απλά (κι αυτό προσωρινά οι περισσότεροι) χωριό ή γειτονιά.

Όπως ακριβώς δεν χώνευε η ελληνική κοινωνία τους Μικρασιάτες, Έλληνες πρόσφυγες και τους έβλεπε με μισό μάτι και για δεκαετίες τους είχε – επί της ουσίας – σε απόσταση, σε ανοιχτά γκέτο.

Υ. Γ.
Μετά όλοι μαζί (οι ανήθικοι, με τους άτυχους, με τους ανίκανους και τις άλλες κοινωνικές, ειδικές συνομοταξίες) θα τρέξουν να ψηφίσουν τον Μητσοτάκη ή τον Κασελάκη ή όποιο άλλο προσωπάκι ή κομματάκι σκάσει μύτη μέσα στο πολιτικό θιασάκι γιατί τι άλλο μπορεί να προκύψει από τέτοιους πολίτες;