Μπλε εγκεφαλικά για μπλε μπε

Screenshot, «χίλιες λέξεις» μια μεγάλη εικόνα

Όταν έγραφα για χαμένα και αδήλωτα βαγόνια έλεγαν κάποιοι γελοίοι παρωπιδοφόροι οπαδοί της τωρινής κυβέρνησης «γελοιότητες, τι είναι ολόκληρα βαγόνια για να τα εξαφανίσουν».

(Για να μην αναφέρω τις πλείστες άλλες ηλιθιότητες και συγκαλυμμένες ειρωνείες τυφλής υπεράσπισης της κυβέρνησης από κάποιους για το «όχι εγώ, ούτε εγώ, ποιος άραγε το ζήτησε, ε, κάποιος το ζήτησε, εκεί θα κολλήσουμε« μπάζωμα και τις «ξέρεις τι ενέργεια απελευθερώνει μια τέτοια σύγκρουση, σκέτες λαμαρίνες και το λιπαντικό των μηχανών αρκεί« αναφλέξεις-εκρήξεις.)

Τριάντα (!) φορτηγά με χώμα από το σημείο της σύγκρουσης κατέληξαν τρεις μέρες μετά τη σύγκρουση σε ιδιωτικό οικόπεδο (σε εντελώς διαφορετική τοποθεσία από το μέρος που πέταξαν τα βαγόνια), γεγονός που το ανακάλυψαν οι συγγενείς (και πάλι), μήνες μετά.

Στοιχείο που προήλθε από μια άσχετη δικογραφία, από καθαρή τύχη.
Ή ατυχία, ανάλογα σε ποια πλευρά είσαι.

Είτε ως άμεσα εμπλεκόμενοι με λερωμένη τη φωλιά τους (όπου το «γαμώτο, γκαντεμιά« δικαιολογείται) είτε σαν απλοί πολίτες που όμως φοράνε μονίμως και καμαρωτά τις κομματικές τους παρωπίδες και επιλέγουν το στενό οπτικό τους πεδίο ακόμη και μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός που δυνητικά θα μπορούσε να είναι θύμα το παιδί τους ή γυναίκα τους ή ο καλύτερος τους φίλος όπου το «σκατά, κι άλλο γεγονός που εκθέτει την κυβέρνηση« αιτιολογείται από το χαμηλό πολιτικό τους επίπεδο όμως δεν δικαιολογείται με τίποτα.

Πολιτικά κακόμοιρα απλά ανθρωπάκια – ψηφοφόροι τα οποία, σε αντίθεση με τα κακοποιά ανθρωπάκια που ξέροντας τα χάλια αυτού από το οποίο αποκόμιζαν κέρδη δεν θα έβαζαν σε κίνδυνο τους δικούς τους ανθρώπους, ακόμη και συγγενείς τους να πέθαιναν (αφού θα πίστευαν οτιδήποτε και αν άκουγαν από τα χείλη των δικών τους πολιτικών και θα χρησιμοποιούσαν αυτό το ΜΜΜ) και να έβλεπαν όλα αυτά τα μίνι σκάνδαλα που συνθέτουν το παζλ -και του πριν και του μετά- σε αυτό το τεράστιο έγκλημα, πολλά από αυτά θα κάθονταν να κατευθύνουν τα δάκρυα τους οι παρωπίδες τους για να μη ξεφύγουν ούτε αυτά από την κομματική υποταγή και τον βουβό τους, μην δημιουργήσει πρόβλημα στο κόμμα, πόνο.

Τριάντα φορτηγά με χώμα που αποκλείστηκε από τις έρευνες και απομακρύνθηκε προς άγνωστη, για μήνες μετά το δυστύχημα, κατεύθυνση και βολικά χαρακτηρίστηκε άχρηστο.

Γεγονός δηλαδή που έρχεται στην επιφάνεια ένα χρόνο μετά το δυστύχημα και αυτό από το ψάξιμο των συγγενών και όχι από έρευνα των αρχών.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο που -επίσης αδιαμφισβήτο- κάποιοι κρατικοί λειτουργοί «ξέχασαν» να συμπεριλάβουν στα στοιχεία που το κράτος έδωσε στις ανακριτικές αρχές.

Έστω σαν απλή αναφορά. Αφαιρέθηκε χι ποσότητα χώματος.
Κιχ, ούτε λέξη.

Γιατί κάποιοι θέλουν λέει να μιλάνε μόνο με γεγονότα.

Ας φάνε τώρα 300 κυβικά μέτρα χώμα μπας και χωνέψουν το σανό που μασάνε ακατάπαυστα από επιλογή τους.

Όμως σιγά που θα το κάνουν. Το πολύ πολύ να πούνε:
Έλα μωρέ, και τι έγινε που πήραν 300 κυβικά μέτρα χώμα από το σημείο που έγινε το ατύχημα; Δεν φτάνει που έβαλαν καινούργιο, φρεσκότατο χωματάκι και έριξαν και χαλίκι σε κάποια σημεία και μπετόν σε άλλα και την έκαναν κυριολεκτικά καμία σχέση με το πως ήταν στο ατύχημα την τοποθεσία, να μπουν άνετα και εκκλησάκια και μνημεία πάνω στο τσιμέντο.

Το μόνο μνημείο που θα λείπει είναι των αγαθών πολιτών.

Εκείνων που σιγοντάρουν άθελα τους τα κομμματικά πρεζάκια και από επιλογή ζουν σε ένα συννεφάκι από όπου θα τους ακούσεις να λένε «Μα, καλά, τόσοι άνθρωποι εκεί, όλοι διεφθαρμένοι» όταν αρκεί για παράδειγμα ο επικεφαλής να έχει «τσεπώσει» μια υπόσχεση προαγωγής για να καταστήσει όλους τους υπόλοιπους διακοσμητικά στοιχεία που όντας στην καρδιά του γεγονότος και εκτελώντας εντολές δεν μπορούν να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του τι ακριβώς λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια τους.

(Που φυσικά όπως και με το μπάζωμα δεν πρόκειται να βρούμε εύκολα ποιος έχει την ευθύνη και για τη μεταφορά και για τον χαρακτηρισμό του.
Όπως και σε εκείνη την περίπτωση αναφέρθηκε γενικά και αόριστα η Πυροσβεστική Υπηρεσία όμως η κεφαλή της στο σημείο το αρνήθηκε κατηγορηματικά όταν είδε που πάει το πράγμα και κάτι τέτοιο λογικά θα συμβεί και για αυτή την περίπτωση.)

Και δεν θα το κάνουν γιατί μέσα σε αυτόν τον τεράστιο όγκο χώματος μπορεί να βρεθούν ακόμη και στοιχεία της επίσημα αγνοούμενης κοπελίτσας.

Τα όποια υπόλοιπα στοιχεία που μπορεί να ήταν χρήσιμα στις εύρευνες (τα χημικά στοιχεία κυρίως) μπορεί να τα έχει ξεπλύνει ο Ντάνιελ.

Το μόνο που δεν ξεπλένεται είναι οι πράξεις κάποιων και μη αντίδραση κάποιων άλλων, ακόμη και μπροστά σε χειροπιαστά γεγονότα σαν αυτό.

Σαν να λέμε σκοτώνεται κάποιος σε ένα δωμάτιο, γεμάτο αίματα και ποιος ξέρει τι άλλο το ξύλινο δάπεδο και πάνε όχι απλά να βάλουν κάτι από πάνω, ξηλώνουν το πάτωμα μαζί και το υπόστρωμα του και τα πετάνε ως άχρηστα για την έρευνα.

Τριάντα φορτηγά…
Μάλλον για παιχνιδάκια της Matchbox θα πρόκειται.
«Κρύβονται» για τόσους μήνες 30 κανονικά φορτηγά και τόσο χώμα;

Σε λίγο θα πούμε και πως η κυβέρνηση θα επιθυμούσε να… θαφτεί το δυστύχημα.

Που ακόμη πιο κωμικοτραγικό θα ήταν το γεγονός όντως να μην το επιθυμεί γιατί θα δείχνει απλά τη γύμνια και την ανικανότητα μιας κυβέρνησης (της εκάστοτε κυβέρνησης) να προΐσταται των ερευνών και να έχει τον έλεγχο των διαδικασιών που θα διασφάλιζαν μια εις βάθος έρευνα και πραγματική απόδοση ευθυνών.

Ποιος ξέρει, όπως και με το τρένο μπορεί να ευθύνεται και για τη μεταφορά του χώματος αποκλειστικά ο σταθμάρχης.
Να έβαλε κανέναν κολλητό του να το κάνει.

Έλα όμως που δεν γίνονται τέτοιες τεράστιες «συνωμοσίες» κάτω από τη μύτη των αρχών, μπροστά στα μάτια του κράτους όπως λένε οι μπλε στρατιώτες – υπερασπιστές της παρούσης κυβέρνησης, παρασύροντας και κάποιους καλόπιστους που ακόμη βλέπουν το όλο σύστημα με μια ονειρική, ιδανική μορφή.

Τόσο πολύ παγιδεύτηκαν σε αυτή τους τη στάση και επιχειρηματολογία κάποιοι που σε λίγο θα αρχίσουν οι εγκέφαλοι τους να βγάζουν error τόσο συχνά και τόσο έντονα που μπορεί και να κρασάρουν οριστικά.

Τον κομματικό/ιδεολογικό σανό τους πάντως δεν θα τον βγάλουν ούτε τότε από τη διατροφή τους. Είναι το μόνο που χωνεύουν.

Γιατί το να τους δείχνεις πως «αναγκάζονται» (για τον αόρατο εχθρό ή από συνήθεια) να στηρίζουν μια κυβέρνηση που πατώντας πάνω στην παρακάτω νομοτελειακή εξέλιξη δεν νοιάζεται να κρατήσει ούτε τα προσχήματα, δεν χωνεύεται με τίποτα.

Κακής ποιότητας πολίτες (ως σύνολο), κακής ποιότητας πολιτικό σύστημα (γενικά), υποχρεωτική δοκιμή του υποτίθεται διαφορετικού που οδήγησε πίσω στα κλασικά κόμματα και ταυτόχρονα στην «άνευ όρων παράδοση» του κόσμου που ψηφίζει, όχι του κομματικού ψηφοφόρου, αυτή η «τσιμεντένια» βάση δεν αλλάζει, αυτού που ψηφίζει μπας και…

Και τι έχουμε; Τη δεύτερη συνεχόμενη θητεία της ΝΔ στην κυβέρνηση με 41% παρά τα όσα αρνητικά της.

Πως να χωνέψουν ένα τόσο κακής ποιότητας πολιτικό σύστημα που μια κυβέρνηση που «μπάζει νερά» και καταλήγει με ένα τέτοιο δυστύχημα ακριβώς πριν τις εκλογές αυξάνει τα ποσοστά της γιατί δεν ήμαστε ικανοί να διαθέτουμε μια στοιχειωδώς σοβαρή αντιπολίτευση και καταλήγει να είναι εκείνη που παθαίνει πανωλεθρία;

Πως να μη νιώθει μετά ο κάθε γενικός γραμματέας, η κάθε Ασημακοπούλου και ο κάθε Καραμανλής υπεράνω όλων και πως να μη δείχνει μια κυβέρνηση (ως σύνολο) υπεροψία και αδιαφορία;

Και πως ο κάθε ιδιώτης που έχει σχέση μαζί της (όπως για παράδειγμα η Η.Τ) να μην αισθάνεται πως μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει;

Χάθηκαν τα βίντεο από τους σταθμούς, δεν κουνήθηκε φύλλο.
Χάθηκε τώρα ο ταχογράφος σε παρολίγον σύγκρουση, ούτε μια κουβέντα από τον αρμόδιο υπουργό ή τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Χάθηκαν βαγόνια, χάθηκαν 30 φορτηγά χώμα, φτιάχνουν χάρτινα αεροπλανάκια με τα έγγραφα οι αρχές παίρνοντας αναγκαστικά τα στοιχεία που φέρνουν οι συγγενείς.

Τόσο έντονα και συνεχόμενα είναι όλα αυτά που το γεγονός πως σε ένα κράτος χελώνα προγραμμάτισαν τη δίκη τόσο σύντομα δεν δείχνει σπουδή να αποδοθεί δικαιοσύνη αλλά τους παρουσιάζει σαν να βιάζονται να ξεμπερδεύουν όσο πιο γρήγορα γίνεται προτού βγουν κι άλλα στοιχεία στη φόρα και δεν μπορούν να μαζέψουν τα αμάζευτα.

Πως να κάτσει όμως να τα αναλογιστεί όλα αυτά ο κομματικός ψηφοφόρος;
Πολύ περισσότερο πως να τα χωνέψει; Απλά δεν γίνεται.

Ακόμη και στο υποθετικό σενάριο εργασίας πως η κεφαλή, ο χι Μητσοτάκης, είναι ο πιο τέλειος Έλληνας πολίτης, ο πιο άσπιλος, ο πιο ακριβοδίκαιος, ο πλέον αδιάφθορος, ο πολίτης – απόλυτο πρότυπο, όλα αυτά είναι απόδειξη αυτού που «φωνάζω», του γιατί δεν είναι απλά θέμα του ενός προσώπου αλλά ζήτημα συνολικής αλλαγής μας και γι αυτό εμείς όλοι δεν μπορούμε σήμερα να δώσουμε κάτι καλύτερο ως αποτέλεσμα.

(Να μην το ξαναγράφω πως είχαμε την ευκαιρία μας όταν ήμασταν στα σπάργανα ως κράτος, στα θεμέλια, χωρίς ουσιαστικές δομές και συγκροτημένη κρατική διάρθρωση όμως την δολοφονήσαμε μαζί με τον Καποδίστρια.)

Η αλήθεια του καθενός μπορεί να είναι διαφορετική και υποκειμενική γιατί βασίζεται/χτίζεται με καθαρά προσωπικά δεδομένα (και γι αυτό δεν με ενοχλεί καμία αντίδραση σε όσα γράφω τόσα χρόνια, ούτε όσων μέχρι σήμερα με στόλιζαν και τώρα… «με στολίζουν» από μέσα τους, γιατί μπορεί να αδυνατούν/ να αρνούνται να δουν αυτό που πρέπει) όμως η ψυχρή πραγματικότητα είναι μία και μοναδική:

Όταν μειωθούν τα άτομα που επικρίνουν επιλεκτικά και μόνο τους αντιπάλους βιδωμένοι σε κομματικά χαρακώματα και όταν αυξηθούν όσοι μας δείχνουμε (σαν σύνολο πάντα) με κάθε ευκαιρία ως παράδειγμα προς αποφυγή, επικρίνοντας χωρίς κομματικά ιδεολογικά γυαλιά τα στραβά από όπου και αν προέρχονται (αφού δικά μας δημιουργήματα, όλων των πολιτών, είτε ψηφίζουμε είτε όχι είναι τα κόμματα) και στους εαυτούς μας αλλά κυρίως στους νεότερους του κοντινού (και πιο μακρινού αν μπορούμε, γιατί όχι) περιβάλλοντος μας, μόνο τότε θα ξεκινήσουν να αλλάζουν τα πράγματα προς κάτι καλύτερο.

Μέχρι τότε, στο ίδιο έργο θεατές.

Με μπλε εγκεφαλικά νεκρά μπε τώρα να αναμασάνε τον σανό που τα ταΐζουν, ίσως πράσινα εγκεφαλικά νεκρά μπε ξανά μετά, πορτοκαλί πριν, μπορεί μοβ (σαν στεφάνια σε διαρκή κηδεία) αργότερα…

Υ.Γ.
Όταν λοιπόν κάποιοι που ψηφίζουν απλά για να ψηφίζουν δεν τολμάνε να πουν κιχ στα στραβά λες και θα βγει κάποιος από το κόμμα να τους κάνει ντα και να τους πει «εσύ που μας κράζεις, σου απαγορεύουμε να μας ψηφίσεις ξανά», γιατί να νιώσει πίεση η οποιαδήποτε κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα εν γένει να αλλάξει έστω λίγο, κάτι από αυτά;

Που είναι τόσο γελοία η στάση τους γιατί κανείς δεν τους εμποδίζει να πιστεύουν σε ένα κόμμα όμως θα έπρεπε να είναι από μόνοι τους επικριτικοί γιατί λογικά θέλουν το καλύτερο και δεν θέλουν αυτό να εκτίθεται ως κυβέρνηση από άτομα που έχουν ευθύνες και αρμοδιότητες τις οποίες αδυνατούν ή δεν θέλουν (για χι λόγους) να φέρουν ει πέρας.

Όμως συμπεριφέρονται σαν φανατικοί οπαδοί που προτιμούν να κρύψουν μέσα στον όχλο που κατεβάζουν στους αγώνες ακόμα και δολοφόνους αρκεί να έχουν τα ίδια διακριτικά.

Υ.Γ. 2
Όταν κάποιων η μόνιμη επωδός, ως οδός αποφυγής κριτικής σε μια κυβέρνηση, είναι το «να δω στοιχεία», όσο αυτά τα άνευ αμφισβήτισης πλέον στοιχεία αρχίζουν έρχονται στην επιφάνεια και εκείνοι εξακολουθούν να μην παίρνουν θέση τόσο ο κακός, δημόσιος, πολιτικός εαυτός τους (ως πολίτες – οπαδοί κόμματος – ψηφοφόροι) θα βαραίνει έναντι του καθαρά προσωπικού σε αυτό που αφήνουν ως είδωλο στους άλλους.

Μέχρι τη στιγμή που το μόνο που θα περιφέρουν και θα βλέπουν οι υπόλοιποι, όταν το φως θα πέφτει πάνω τους όπως πέφτει, στοιχείο το στοιχείο, γεγονός το γεγονός, δεδομένο το δεδομένο, αργά και βασανιστικά για όλους, στην υπόθεση των Τεμπών, θα είναι ένα σάπιο, απαίσια κομματικοποιημένο σαρκίο που θα βρωμάει πτωματίλα αφού για ένα κόμμα θα έχουν ξεπεράσει και το σημείο που ρίχνουν σε κώμα τον εγκέφαλο τους και υιοθετούν οποιαδήποτε άσχετη εικασία και ευφυολόγημα στηρίζει το -παραπαίων πλέον- αφήγημα όσων όρισε η κυβέρνηση υπεύθυνους για τον τόπο της τραγωδίας.

Θα έχουν φτάσει να έχουν δολοφονήσει κάτι άυλο όμως ανεκτίμητο.
Κάθε στοιχείο ηθικής που έχουν να επιδείξουν ως αποκκομένα από την υπόσταση τους σαν πολίτες – πολιτικά όντα, ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Θα έχουν σταματήσει να είναι αυτοί οι άνθρωποι, θα έχουν πάψει να είναι άνθρωποι και θα έχουν μετατραπεί σε όντα που απορροφούν το φως, σε οντότητες χωρίς την παραμικρή εσωτερική αρετή και αξία να βρίσκει διέξοδο και να τους περιβάλλει.

Υ.Γ. 3
Οι φωτογραφίες λένε είναι χίλιες λέξεις.
Όπως και η υπομονή και το τσεκάρισμα για να μη βρεθείς εκτεθειμένος δημιουργούν από μόνα τους τσουνάμι λέξεων όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.

Δόξα τον Θεό, οι πρώτες υπάρχουν σε αφθονία από πληθώρα πηγών από τον τόπο του δυστυχήματος -εγκλήματος, από τα πρώτα λεπτά του συμβάντος.

Όσο για το δεύτερο, κάποιοι διακρινόμαστε και έχουμε ως απόδειξη τα δείγματα γραφής μας όλα τα χρόνια που ασχολούμαστε με το ανεύ αναζήτησης χρηματικών απολαβών «άθλημα» του μπλόγκιν.

Υπομονή όχι επ’ άπειρον, αρκεί η υπομονή ενός χρόνου (και η παρακολούθηση από όσο πιο κοντά γίνεται αυτού του θέματος με τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις τις τόσο έντονες που μπορεί να γίνει το ισχυρότερο παράδειγμα των κακών κειμένων που μας αφορούν όλους ως σύνολο, στο σύνολο της συστημικής πυραμίδας) για να μη «σηκώνεις» τις γελοίες δικαιολογίες κάποιων και να μην ανέχεσαι ούτε από φίλους (νυν, μέχρι πρότινως κλπ) στάση που δεν είναι ξεκάθαρη.

Ας ρίξουμε λοιπόν, σαν τα προσεχώς που παίζουν στους κινηματογράφους και στην TV, στην κουβέντα και… δυο χιλιάδες λέξεις από τον φάκελο με τα αδιάσειστα στοιχεία που είχαν προσκομίσει –μέχρι προχθές– στις αρχές οι πραγματογνώμονες των συγγενών.

Οι γερανοί επιχειρούν χωρίς πρόβλημα και το εμφανώς νοτισμένο έδαφος (από την πυρόσβεση) είναι ίσιο.

Οι γερανοί εξακολουθούν να επιχειρούν χωρίς πρόβλημα και ανάγκη μπαζώματος του σημείου του δυστυχήματος.
Ένας τεράστιος και μεγάλου βάθους λάκκος στο νοτισμένο σημείο.
Εκεί που κατέληξαν τα νερά της πυροσβεστικής περιέχοντας προφανέστατα και χημικά στοιχεία που «ξεπλυναν» από τα καιόμενα βαγόνια.

To be continued…

Μυαλά βυθισμένα σε κομματικές δεξαμενές δικαιολογιών.

Προς δεξιούς ψεκασμένους.
(Τι να κάνουμε, το κόμμα σας είναι αυτή την περίοδο κυβέρνηση.
Όταν ήταν οι προηγούμενοι γελοίοι τα άκουγαν εκείνοι.)

Ήταν τεράστια η νεροποντή;
Ήταν.
Πλημμύρισε η περιοχή και με νεροποντή 5 φορές μικρότερη;
Πλημμύρισε, πριν 3 χρόνια.
Θα πλημμύριζε ξανά με την ίδια νεροποντή και φέτος βάση όσων ήταν να γίνουν και δεν έγιναν;
Χωρίς αμφιβολία.

Και τώρα για όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα.
Και μιλάμε για πολλές δεκαετίες πίσω.

Όταν την τώρα ΝΔ την έλεγαν τότε Ε.Ρ.Ε, όταν το προγονικό κόμμα του τώρα (τώρα πάλι) ΠΑΣΟΚ το έλεγαν Ένωση Κέντρου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη, όταν για επτά χρόνια στρατιωτικές καρικατούρες την έπαιζαν στα κρυφά, ηδονιζόμενοι πως σώζουν τη χώρα.

Είναι δικαιολογία ανίκανων που απευθύνονται σε βλήματα το ότι είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν πάντα προβλήματα σε εκείνη την περιοχή γιατί… ήταν παλιά λίμνη και ήταν διαφορετικά οι κοίτες των ποταμών και μπλα μπλα μπλα.

Φυσικά, αν δεν συνέβαινε αυτό, να είμαστε αυτού του επιπέδου ως σύνολο, δεν θα είχαμε αυτά τα κόμματα, αυτούς τους πολιτικούς, αυτές τις κυβερνήσεις.

Βλέπεις μετά την εικόνα της ανάρτησης που δείχνει πως θα ήταν η Ολλανδία χωρίς τις ανθρώπινες κατασκευές και σκέφτεσαι τι να πουν δηλαδή και οι Ολλανδοί…

(Μάλιστα, λείπουν από αυτή ο Ρήνος και ο Μεύσης και μιλάμε για ποταμάρες και όχι ποταμάκια…)

Μια χώρα όπου πάνω από μια Ελλάδα (σε πληθυσμό) ευημερεί σε περιοχές ευάλωτες σε πλημμυρικά φαινόμενα.

Μια χώρα με άξιους -εκ του αποτελέσματος- ανθρώπους που έμαθαν από τα γεγονότα του 1953, έκαναν το πρόβλημα τους ευκαιρία και «εκτόξευσαν» την οικονομία τους «πατώντας» σε αυτές ακριβώς τις προβληματικές περιοχές.

Περιοχές όπου στα γερά θεμέλια των εκπληκτικών αντιπλημμυρικών έργων και της οικονομίας που προέκυψε από αυτά έχει χτίσει τη ζωή του περίπου το 70% του συνολικού πληθυσμού της.

Την ίδια ώρα που εδώ λασπωμένοι ιθαγενείς τρέφονται με κάθε λογής pass (τώρα και πλημμύρο-pass) και αφήνουν να περάσουν αβρόχοις ποσί, μέχρι να ξεχαστούν μέσα στη προσπάθεια συνέχιση της καθημερινότητας και μέχρι το επόμενο πρόβλημα, οι γελοίες δικαιολογίες των πολιτικών και πολιτειακών αντιπροσώπων μας (που βασιζόμενοι σε αυτό που περιγράφω στα άρθρα μου) καταφέρνουν να καλύπτουν, ακόμη και όταν ολόκληρες περιοχές είναι κάτω από πολλά μέτρα νερού, την διαχρονική ανικανότητα τους και να παρουσιάζουν τα πάντα ως κάτι αναπόφευκτο.

Όταν τα όποια έργα (από την αρχή μέχρι σήμερα) γίνονται από άτομα που αν μέσα σε μια πρόταση υπάρχει το μακροπρόθεσμος σχεδιασμός τους ακούγεται σαν εξωγήινη γλώσσα.

Τόσο παγιδευμένη είναι η πλειοψηφία, ανάμεσα τους και πάρα πολλοί από τους ανθρώπους που καταστράφηκαν στις τελευταίες πλημμύρες σε αυτό το σύστημα. Να περιμένει -σχεδόν στωικά- να αλλάξει κάτι ψηφίζοντας.

Είναι σαν να παίζει Τζόκερ με έτοιμα δελτία (ψηφοδέλτια) που ρίχνει σε μια κάλπη με την ελπίδα μπας και βγει μέσα από αυτή κάποια στιγμή ένας καλός χωρίς να εμβαθύνει πως αυτός ο… καλός δεν μπορεί να προκύψει ως δια μαγείας, σαν από μηχανής Θεός σε ένα δομημένο πλέον και λειτουργικό σύστημα.

Μια φορά εμφανίστηκε, πριν γίνουμε ουσιαστικά κράτος και η ανι-κανότητα μας ήταν τέτοια που τον δολοφονήσαμε και σκοτώσαμε και την όποια πιθανότητα μας να γίνουμε έστω και λίγο Ολλανδοί στην προκοπή.

Πλειοψηφία που όταν φεύγει ένας Ιανός απλά ελπίζει μην την επισκεφτεί κανένας Δαναός και ανέχεται-αποδέχεται τις ξύλινες ανακοινώσεις υπουργών, περιφερειαρχών, πρωθυπουργών παρά το πασίγνωστο φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, όταν -διαχρονικά αποδεδειγμένο– το μόνο που επιζητούν είναι να μη σταματήσει να «βρέχει» ψήφους γι αυτούς και την παράταξη τους.

Γι αυτό πάρα πολλοί θεωρούν φυσιολογικό να πλημμυρίζει πρώτα μια στρατιωτική βάση και μετά να μεταφέρονται τα ελικόπτερα.

Σαν να λέμε πως πλημμυρίζει η Ουάσινγκτον και έχουν το Air Force 1 με τον πρόεδρο των ΗΠΑ όχι στον αέρα αλλά να κόβει βόλτες σε αεροδιάδρομο που έχει γίνει λιμνοθάλασσα σαν τεράστιος πιγκουίνος που ψάχνει στεριά.

Γι αυτό η πλειοψηφία έχει καταντήσει να θεωρεί φυσιολογικό να χρειάζεται ένα αντιπλημμυρικό έργο 3 χρόνια περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο (και αυτό όχι για την κατασκευή, μόνο όσον αφορά τη πρώτη φάση, αυτή του σχεδιασμού) και να μην την νοιάζει (μέχρι να χαθεί μέσα στα νερά) που τα χρήματα πάνε τελικά αλλού (για να μη χαθούν) και να τα ξεχνάει όλα προτού καν όλα όσα είχε μέσα στα νερά στεγνώσουν.

Γι αυτό και όποιον και αν ψηφίσει στις τοπικές εκλογές θα καλύπτει την ανικανότητα του να υπερβεί (ακόμη κι αν το θέλει) το σύστημα πίσω από την ίδια δαιδαλώδη γραφειοκρατία και πίσω από τις ίδιες δικαιολογίες που χρησιμοποιούν και οι σημερινοί (αν τους αλλάξει).

Γιατί μέχρι εκεί σταματάει η ικανότητα μας ως σύνολο να ψάξουμε διέξοδο από αυτό που βιώνουμε. Στο να ψηφίζουμε.

Γι αυτό είμαστε όλοι βαλτωμένοι σαν τα νερά μιας υπερχείλισης που δεν μπορούν να βρουν διαφυγή και έχουμε αποδεχθεί ως κοινωνία να μας πνίγει με το παραμικρό αυτό το σύστημα του οποίου είμαστε μέρος.

Το ΠΑΣΟΚ στο DNA μας

Σαν σήμερα 23/6, πολλά χρόνια πριν, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, οπότε με αυτά ως αφορμή και δεδομένο θα αναφέρω τη δική μου οπτική εστιάζοντας κυρίως σε αυτό που θεωρώ το πιο σημαντικό.

Έβαλε την Ελλάδα στον χάρτη στην εξωτερική πολιτική όπου πραγματικά μεγαλούργησε όμως στο εσωτερικό εξάντλησε τις αδιαμφισβήτητες ηγετικές του ικανότητες του στο να κάνει αυτό που αγαπάει ο Έλληνας και που συνάδει με τη χαμηλή πολιτική ποιότητα που επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ως πολίτης.

Μοίραζε δανεικά (το εύκολο), κρατικοποίησε οτιδήποτε προβληματικό (ΔΕΚΟ), μηδενικές σοβαρές επενδύσεις σε παραγωγή, ούτε καν στον τουρισμό, αφού τα χρήματα πήγαιναν στα παραπάνω.

(σημ. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ακόμη και όσα σωστά έκανε σε κοινωνικό επίπεδο, όπως οι παρεμβάσεις το σύστημα υγείας κλπ δεν είχαν ούτε κάποια οικονομοτεχνική βάση να στηριχθούν, ούτε και σωστή νοοτροπία εργαζομένων και πολύ γρήγορα έφτασαν να μην μπορούν να αποδώσουν όσα ο αρχικός σχεδιασμός τους προέβλεπε.)

Γιατί, κακά τα ψέματα, στην πλειοψηφία των Ελλήνων το DNA του πασόκου υπήρχε μέσα τους προτού καν αυτό δημιουργηθεί.

Ήταν -και παραμένει- αναπόσπαστο κομμάτι του ως συνέπεια της δολοφονίας του Καποδίστρια και όσα εκείνος θα μπορούσε να δρομολογήσει ξεκινώντας από τα θεμέλια όπως είχε σκοπό ώστε οι πολίτες να γίνουν ικανοί να παράγουν ικανό πολιτικό προσωπικό που να πάει τη χώρα μπροστά με θετικό και όχι αρνητικό πρόσημο.

Και αυτό το γνώριζε από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας ως αρχηγός ο συγκεκριμένος πολιτικός καθώς είχε όλο το χρόνο όσο ήταν στο εξωτερικό να μελετήσει εις βάθος την ιστορία (και τη δική του εντός του κόμματος του πατέρα του και γενικά) ώστε να εμβαθύνει στην ψυχολογία των… Καραγκιόζηδων κατοίκων αυτής της γωνίας του πλανήτη.

Επέστρεψε έτοιμος λοιπόν να τους προσφέρει αυτό που ακριβώς ήθελαν να ακούσουν, φανφάρικες μεγαλοστομίες για εσωτερική κατανάλωση του στιλ Έξω οι βάσεις και αυτό που ήθελαν να έχουν, χρήματα χωρίς να ρωτάνε από που.

Γι αυτό άλλωστε είναι το ίνδαλμα του Αλέξη Τσίπρα και έτσι πήγε ένα κόμμα του 3% μέχρι το 36,34%.
Από άτομα που έψαχναν (και πίστευαν πως μπορούσαν) να ζήσουν στο ίδιο παραμύθι.

Γι αυτό επίσης αυτό το μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ έπεσε τόσο γρήγορα και μάλιστα κατάφερε το ακατόρθωτο, να καταποντιστεί όχι ως κυβέρνηση αλλά ως αντιπολίτευση.

Γιατί ήταν απλά ένα Παπανδρεϊκό – ΠΑΣΟΚικό κακέκτυπο στα θέματα εσωτερικής πολιτικής σε εποχές ισχνών αγελάδων και το παραμύθι της μίμησης ξεφούσκωσε γρήγορα μιας και ο κόσμος στην Ελλάδα πάντα θα ελπίζει στα «ανέμελα» χρόνια κι ας είναι/ήταν στηριγμένα σε ανύπαρκτα θεμέλια.

Εμβληματική φυσιογνωμία όπως και να ‘χει.

Στη χώρα των παρωπιδοφόρων…

Edit 05/09/2020:
Το «μετά ξανά τα μπλε» στο αρχικό κείμενο μπήκε σήμερα γιατί κάποιοι δέχονται το μπλακ χιούμορ (όπως και την σάτιρα) μόνο όταν δεν αφορά το δικό τους μαντρί και αυτοί οι κάποιοι, μπλε αυτή τη φορά έριξαν τον -ίσως- νούμερο ένα λογαριασμό αυτού του είδους στο Twitter.

Που αν πιάσεις και το ψάξεις οι περισσότεροι από αυτούς τους Νεοδημοκράτες που έκαναν αναφορά σίγουρα έγραφαν λιβέλους κατά εκείνων των Συριζαίων που έκαναν αναφορά στη σελίδα του ΑΡΚΑ και τώρα όσοι έκαναν εκείνη την αναφορά θα γράφουν λιβέλους κατά αυτών που έριξαν τον Τελεταί Μπούκουρας.

Σε μια παράφωνη χορωδία από βελάσματα και γαβγίσματα που δίνει τον τόνο στα ελληνικά σόσιαλ μίντια και που δεν αναγνωρίζει τίποτα άλλο πέρα από το σφύριγμα των δικών της τσοπάνηδων το οποίο ακολουθεί με κλειστά τα μάτια αφού έτσι κι αλλιώς η οπτική ευρύτητα είναι κάτι άγνωστο στους παρωπιδοφόρους.

Πόσες φορές δηλαδή θα έπρεπε οι αγγλικές κυβερνήσεις να έχουν απαγχονίσει τους Monty Phython που έκαναν επιστήμη να κάνεις ταυτόχρονα και τα δύο;

Αν ήταν Έλληνας ο Τζον Κλιζ θα του ήταν δύσκολο να περιγράψει πως την μια στιγμή θα ήταν ο νούμερο ένα καταζητούμενος και νούμερο ένα προστατευόμενος από τα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κομματόσκυλα αντίστοιχα αλλά προτού προλάβει να μάθει τα ονόματα τους αυτά που τον φυλούσαν θα ήθελαν να τον φάνε κι αυτά που ήθελαν να τον φάνε θα έμπαιναν σαν ασπίδα ανάμεσα σε αυτόν και στα άλλα.

Ίσως να έκανε σκετσάκι που τα μαζεύει και τα πουλάει όλα στους Κινέζους να τα φάνε σαν γκουρμεδιά μπας και γλιτώσει ο κόσμος από τα κομματικά ανθρώπινα σκυλιά.

Αρχικό κείμενο:
Ένα μεγάλο πολύχρωμο λιβάδι η Ελλάδα.
Πρώτα τα μπλε πρόβατα, μετά τα πράσινα, τώρα τα πορτοκαλί, μετά ξανά τα μπλε*, όλα με καμένους εγκέφαλους από τις κομματικές χρωστικές που βάφουν τα μυαλά τους…

Που εξαιτίας των παρωπίδων που δεν θέλουν να αφαιρέσουν, το μόνο που βλέπουν είναι ο,τι αφορά αυτούς και τον εκάστοτε πολιτικό-ιδεολογικό αντίπαλο τους κι αυτά είναι τα μόνα στα οποία βγάζουν όλη την ενέργεια τους και αντιδρούν.

Τέτοιοι παρωπιδοφόροι, κομματικά πωρωμένοι και προσκολλημένοι σε ανύπαρκτες όταν μπαίνουν κάτω από το πέπλο της εξουσίας ιδεολογίες, ανάγκασαν τους διαχειριστές της επίσημης σελίδας του ΑΡΚΑ να ασχοληθούν για ακόμη μια φορά με σχετική ανάρτηση μαζί τους, αντί να αναρτούν μόνο τις καυστικές δημιουργίες του.

Κι αυτό γιατί ο κάθε παρωπιδοφόρος, όταν το κόμμα που στηρίζει αλλάζει πλευρά, γίνεται εξουσία, κάνει όσα κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση και φυσιολογικά δέχεται την ίδια κριτική από όσους κρίνουν ουδέτερα τα γεγονότα, αυτό το εκλαμβάνει ως επίθεση. Ενώ πριν, την αντίστοιχη κριτική στους προηγούμενους την στήριζε και την ενίσχυε.

Ενώ εκείνος ο παρωπιδοφόρος που το κόμμα του έχασε την θέση εξουσίας, με μεγάλη ευκολία ξεχνάει πως οι ουδέτεροι έκαναν την ίδια κριτική και στο δικό του κόμμα όταν αυτό ήταν κυβέρνηση και προσπαθεί να σταθεί με τρόπο στο πλευρό τους, ώστε να χτυπήσει αυτούς που πήραν την θέση του.

Ακόμη κι αν για χάρη της εκάστοτε (πρώην και νυν) κυβέρνησης, προτιμούν την εύκολη λύση της άρνησης.

Γιατί όλοι οι παρωπιδοφόροι, όταν βλέπουν τα δύσκολα, αφού χωρίσουν τα πολιτικά γεγονότα σαν κομμάτια από παζλ, βγάζουν ζυγαριά και από την μια καταπίνουν αμάσητα όσα κομμάτια δεν τους βολεύουν ενώ από την άλλη ζυγίζουν μόνα όσα τους συμφέρουν.

Κι όλα αυτά ο κάθε παρωπιδοφόρος τα κάνει, στην προσπάθεια του να αποδείξει όχι ποιος είναι ο καλύτερος αλλά πως οι δικοί του είναι οι λιγότερο κακοί. Για να μπορεί να υποστηρίξει/δικαιολογήσει την δική του επιλογή/στήριξη που έδειχνε, δείχνει και θα δείχνει, αντί να παραδεχθεί πως τον κορόιδευαν/κοροϊδεύουν.

Και κάνοντας όλα αυτά δεν αφαιρεί μόνο κομμάτια από το συνολικό παζλ που διηγείται την ιστορία στην πραγματική της διάσταση, αλλά εξακολουθεί να βγάζει τα μάτια του μόνος του και μαζί με τα μάτια του και τα μάτια του κράτους.

Γι αυτό για παράδειγμα οι προηγούμενοι έκαναν σημαία το δημοψήφισμα που δεν έγινε σεβαστό. Λες και στην ουσία διαφέρει σε τίποτα από τις επαναλαμβανόμενες για δεκαετίες προεκλογικές κοροϊδίες και κωλοτούμπες των δικών τους κομμάτων.

Ίσα ίσα που αποτελεί μια φυσιολογική εξέλιξη, όπου το πολιτικό σύστημα σπάει όλο και πιο χοντρή πλάκα με το πόσο αστείος και εύκολα διαχειρίσιμος μπορεί να είναι ένας λαός, στις δημοκρατίες με επιθετικό προσδιορισμό.

Γι αυτό και τα γεγονότα παρουσιάζουν μια κλιμάκωση χωρίς τέλος, όπου κάθε τι που πέρασε μοιάζει αστείο μπροστά σε αυτό που φαίνεται να έρχεται και δεν υπάρχει τίποτα ικανό να σταματήσει αυτή την πορεία.

Ειδικά από την στιγμή που η πλειοψηφία όσων πιστεύουν πως κατάφεραν να αποτινάξουν τις παρωπίδες, δεν έχουν βρει την πόρτα για την έξοδο από το τσίρκο, γιατί έχει φροντίσει το σύστημα να παγιώσει πλέον και τα άκρα που τους κρατάνε να ελπίζουν εντός του τσίρκου.

Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλο αυτό τον διαχρονικό καρκινικό οργασμό δημιουργίας πανομοιότυπων ουσιαστικά κομματιδίων. Που δεν διαφέρουν σε τίποτα παρά μόνο στα τυπικά, τα οπτικά χαρακτηριστικά. Το όνομα και το σήμα.

Μια αυτοματοποιημένη προσπάθεια του συστήματος να εμποδίσει όσα από τα γρανάζια έχουν κυλίσει έξω από το τσίρκο να κατανοήσουν το προφανές.

Πως δεν χρειάζεται να ψάχνουν και να περιμένουν να βρουν κάποιον τα βάλει πάλι πίσω και να τα γυρίσει, από αυτούς που εμφανίζονται και θέλουν να μπουν μέσα και πως μπορούν να γυρίσουν/σωθούν μόνα τους.

Κι όσο δεν μπορούν να το αντιληφθούν, δεν κάθονται να σκεφτούν τον τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό και οι παρωπιδοφόροι θα εξακολουθούν να στηρίζουν το σύστημα και να κρατάνε με κατασκευασμένες εντάσεις και τρικ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα γρανάζια, από το να κυλήσουν μαζικά και συνειδητοποιημένα εκτός τσίρκου…

Και πάνω στο πολύχρωμο από τις χρωματισμένες προβιές λιβάδι, θα εξακολουθούν για πολλές δεκαετίες να ζουν και να δρουν παρωπιδοφόρα πρόβατα, με τα θολωμένα κριάρια να συγκρούονται διαρκώς και με ένα πήδημα να αλλάζουν θέση και να επιχειρούν να κουτουλήσουν και όσους πριν μια στιγμή λάτρευαν…

Απόλαυση…Διαδραστική παράσταση με στοιχεία stand-up comedy

Απόλαυση!!!!!!

edit: 7/6/19
-Γιώργος Τσίπρας: Είμαστε περήφανοι που δεν έχουμε διορίσει ούτε ένα συγγενή.
-Νίκος Δένδιας: Εσείς δεν είστε ξάδελφος του πρωθυπουργού;

Και μετά θα πει κάποιος πως αυτοί εδώ δεν είναι τα κορυφαία τρολ που πέρασαν ποτέ σαν κυβέρνηση….

(Ντροπή του πάντως του Δένδια.
Γιατί αν μη τι άλλο, οι δικοί τους Γκρούεζες έχουν αποτελέσει έμπνευση για κορυφαίες ελληνικές κωμωδίες, τους Συριζαίους δεν θα ενέπνεαν που ζούσαν και ανέπνεαν με αυτό το όνειρο;)

-Δεν μου λες ρε Γκρούεζα, εσύ είσαι του κόμματος;
-Και με ρωτάτε εσείς κύριε υπουργέ;
-Πόσα χρόνια είσαι στο κόμμα;
-Είμαι από 20 χρονών παιδάκι…
-Και τι δουλειά κάνεις ρε Γκρούεζα;
-Ορίστε;
-Λέω, εξωκομματικώς λέω πως τα βολεύεις; Πως έχτισες το σπίτι που έχτισες, πως έκανες τα λεφτά που έκανες;
-Ποιος; Έλα Παναγία μου… Ρωτάει για…Μα είμαι του κόμματος κύριε υπουργέ…Ε βέβαια!
Σκοτώνομαι για το κόμμα!

(αρχικό άρθρο 12/11/15):

Απόλαυση!!!!!!
Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσαρκώνει την εκδίκηση των υπόλοιπων απέναντι σε όσους στηρίζουν αυτό το σύστημα. Στους κομματικούς ψηφοφόρους, όσους ψήφιζαν/ψηφίζουν από ατομικό συμφέρον, όσους πιστεύουν ακόμη σε ιδεολογίες και τον Άη Βασίλη, όσους νομίζουν  πως μέσα από αυτό το σύστημα μπορεί να βγει κάποιος σωστός και όσους βολεύονταν όλες αυτές τις δεκαετίες με το παραμύθι πως το δημοκρατικό τους καθήκον αρχίζει και τελειώνει με την ψήφο….
Και τέλος σε όσους είναι απλώς ευκολόπιστοι και αφελείς πολιτικά…

Κάθε 3 μήνες και μια τρολιά!
Πρώτα σε βάζει να ψηφίσεις σε δημοψήφισμα και μετατρέπει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Τώρα σε καλεί σε απεργία ενάντια στα μέτρα που φέρνει/ψηφίζει και η μεγάλη πλάκα είναι πως απεργείς!
Πάντως μην μασάτε!
Η επόμενη τρολιά του θα πέσει με τα καρναβάλια!

Οι προηγούμενοι κλόουν του τσίρκου, έκαναν μονίμως τα ίδια χιλιοπαιγμένα άνοστα αστεία και βαρετά σκετσάκια με κωλοτούμπες.

Λεφτά υπάρχουν οι κλόουν του ΠΑΣΟΚ…..
Χο χο χο τους την φέραμε, τα λεφτά ήταν δανεικά και θα πάρουμε κι άλλα…κι αυτοί θα πληρώσουν για όλα…ο ΓΑΠ
Χα χα χα….καλοοοο έ; και κλωτσιές στους δικούς του που το σενάριο τους ήθελε να κοιτάνε σαν χαζοί και μετά αυτοί τον μπουγέλωναν και άλλαζαν αρχηγό….

Ενάντια στο μνημόνιο οι της ΝΔ, Φααααααααααααπ, άρπα την που το ψήφισες ο αρχι-κλόουν στον κλόουν-κομπάρσο, μια τούμπα, μια άλλη μάσκα και υπέρ του μνημονίου, πάρε την μπούφλα σου που τώρα δεν το ψήφισες ο Σαμαράς στους δικούς του…
Και τώρα θέλουν κουτσά-στραβά να βάλουν άλλον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, για να τυπώσουν νέα διαφημιστικά και να δικαιολογήσουν τυπικά (αλλά άνευ ουσίας) τις λέξεις αλλαγή και νέο που θα γράφουν, αλλά κι αυτό με τα χίλια ζόρια….

Θα μου πεις, είναι και οι ίδιοι παλιοί κλόουν, αυτό έμαθαν, αυτό ξέρουν, αυτό έπαιζαν…
Ήταν και το ηλικιακό τους κοινό που τους περιόριζε, επειδή είχε συνηθίσει σε αυτή την παράσταση, δεν είχε μεγάλες απαιτήσεις αλλά και κάτι πιο διαφορετικό ή πολύ πιο έντονο, όπως τώρα με τους τελευταίους, θα τους τρόμαζε…

Εδώ λίγο τα λόγια άλλαξαν και παραλίγο να εγκαταλείψει το τσίρκο μια μερίδα θεατών που δυσανασχέτησε. Οι οποίοι έφτασαν μέχρι την δεξιά έξοδο, αλλά στην μικρή σκηνή έπαιζαν κάποιοι βοηθητικοί και τους κράτησαν εντός…
Κι αντί για το ακριβό εισιτήριο της κεντρικής παράστασης, αφήνουν κάτι λιγότερο…
Μικρό το κακό…
Ισορρόπησαν μάλιστα και με την αριστερή έξοδο που κάθονταν μέσα όσοι έβλεπαν κάτι άλλους να δίνουν παράσταση δήθεν ενάντια στην επιχείρηση και τρίβει τα χέρια της η Τσίρκο Α.Ε…

Ενώ αυτοί τώρα δίνουν τα ρέστα τους και έχουν βάλει τα γυαλιά σε όλους!

Είναι και που περίμεναν τόσα χρόνια να βγουν στην κεντρική σκηνή…
Είναι που είχαν και πολύ χρόνο να εξελίξουν τον ρόλο του κλόουν…
Έτσι έχουν απίστευτες ιδέες, τρελή ενέργεια και κάνουν πλέον την παράσταση στο 100% διαδραστική με το κοινό, έχοντας βάλει και στοιχεία stand up comedy!
Απλά θεοί!!!

Υ.Γ.
Αφού και όσοι ποτέ δεν γουστάραμε το τσίρκο, πλέον διασκεδάζουμε αφάνταστα με τα τεκταινόμενα!

Μαζί τους και με τους θεατές τους, που στο τέλος κάθε παράστασης τους πετάνε αντί για κομφετί και μπαλόνια, ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα γιατί αλλιώς δεν θα άντεχαν τόση τρέλα, αλλά και με τους κλόουν των προηγούμενων και τους δικούς τους «συντηρητικότερους» θεατές που τους παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα από θαυμασμό, φθόνο, ζήλια οι μεν…απορία, ενόχληση και φόβο οι δε….

Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Η παρατήρηση και η ανάγνωση των αποτυπωμάτων της εκάστοτε κυβέρνησης χωρίς παρωπίδες είναι κάτι δύσκολο για την πλειοψηφία, επειδή αν όχι στενά κομματικά οι περισσότερος κόσμος (κι αυτό ενισχύεται από τα δημογραφικά-ηλικιακά στοιχεία) έχει ένα συναισθηματικό δέσιμο από το παρελθόν του ως ψηφοφόρος.

Γιατί ανδρώθηκε-συνδέθηκε ιδεολογικά με τις ταμπέλες που είδε κάποιο κόμμα να χρησιμοποιεί και τις οποίες (ειδικά σε προηγούμενες εποχές) μπορούσε ο κάθε πολιτικός να τον κάνει εύκολα να τις πιστέψει, γιατί δεν ήταν τόσο δραματικά ακόμη τα πράγματα.

Λίγοι μπορούμε να πούμε πως για χι λόγους ( ο γραφών γιατί πάντα ήταν αντιδραστικός και δεν δεχόταν κάτι χωρίς να το ψάξει/αναλύσει/ελέγξει ο,τι κι αν ήταν αυτό, είτε μια ιδέα είτε ένα αυτοκινητάκι που κινούταν μόνο του, που και τα δυο κατέληγαν «λυμένα» και έτοιμα για μελέτη) δεν μπήκαμε ποτέ στο παραπάνω τριπάκι.
Οπότε το παρακάτω είναι απόλυτα αποκομμένο από συναισθηματισμούς που θα θόλωναν έστω και λίγο το όποιο συμπέρασμα.

Με την δεύτερη θητεία λοιπόν της κυβέρνησης σε εξέλιξη και κάποιες συμφωνίες του τρίτου μνημονίου με τους δανειστές να περνάνε σιγά-σιγά, έχει παρέλθει ικανός χρόνος για να μπορούν να εξαχθούν τα βασικά-γενικά συμπεράσματα και για τον τελευταίο μεγάλο θίασο που μπορούσε να ρίξει στην σκηνή το παρόν πολιτικό σύστημα.

Το πρώτο είναι πως δεν πήρε περισσότερο από όσο περίμενα για να ακολουθήσουν την ίδια ακριβώς πολιτική με τους προηγούμενους, σε πλήρη αντίθεση με όσα παρουσίαζαν στο πρόγραμμα που μοίραζαν στους θεατές του τσίρκου πριν την παράσταση.
Τα γάτο-χρυσόψαρα, οι κλόουν και το τσίρκο…

Το δεύτερο είναι πως επειδή κι αυτοί κοιτάνε να αποφεύγουν τα αυτονόητα που θα τραυμάτιζαν ανεπανόρθωτα το τσίρκο, εφαρμόζουν το ίδιο ακριβώς πλάνο για τα υπόλοιπα. «Πάμε στην τύχη και βλέπουμε, βλέποντας και κάνοντας κι ο Θεός βοηθός…»

Το τρίτο είναι πως καθώς είναι άμαθοι δεν έχουν την φινέτσα των προηγούμενων κλόουν και τα κάνουν όλα πιο άκομψα σε σχέση με τους προηγούμενους, Αγνοούν βασικούς κανόνες πολιτικής υποκριτικής γι αυτό και οι ίδιες συμπεριφορές-πολιτικές, χτυπάνε πιο άσχημα και δείχνουν μεγαλύτερο θράσος.

Από την άλλη όμως αυτό το θράσος (εξαιτίας της αμάθειας-άγνοιας τους) παρόλο που είναι απλά εικονικό (το πρώτο που μαθαίνει ένας πολιτικός είναι όταν στριμώχνεται να αντιπαραθέτει θράσος για να «τρομάξει» τον άλλο και είτε να ξεφύγει είτε να επιβληθεί, ανάλογα την περίπτωση), τους βοηθάει να περνάνε αυτά που θέλουν.

Σε συνδυασμό με την «ψυχολογική παραίτηση» όσων τους στήριξαν επειδή πραγματικά πίστευαν πως υπήρχε περίπτωση να δουν κάτι διαφορετικό από αυτή την ομάδα του τσίρκου.

Μέτρα που θα έρχονταν όποιος κι αν ήταν κυβέρνηση, αφού το δεύτερο συμπέρασμα είναι διαχρονικό. Όμως τώρα περνάνε ελαχιστοποιώντας ακόμη και τις έμμεσες αντιδράσεις, ενώ οι προηγούμενοι θα είχαν αντίδραση από τους παραπάνω που αφελέστατα πίστευαν πως κάποιος εννοούσε τις ταμπέλες και τις πομπώδεις ατάκες
που χρησιμοποιούσε…

Οπότε με αυτά κι αυτά…Σαν να μην πέρασε μια μέρα που λέει και ο Δημητριάδης κι οι μικροί του ήρωες …

Διαπραγματεύσεις στον αέρα, αναζήτηση ισοδύναμων σε αντί-αναπτυξιακούς φόρους που θα αντικαταστήσουν αντί-αναπτυξιακούς φόρους, χοντροί (Πάγκαλος τότε, Φίλης τώρα) να πετάνε άκαιρες χοντράδες επειδή το λίπος μπλοκάρει τα εγκεφαλικά τους κύτταρα κοκ.

Τουλάχιστον αυτός είδε μια φυσιολογική πρώην ερωτική του σχέση, ένιωσε όμορφα και το τραγούδησε.

Ενώ οι πολίτες το τραγουδούσαν προτού καν το γράψει και το τραγουδάνε για τον ΓΑΠ όταν έχουν σχέση με τον Σαμαρά, για τον Σαμαρά όταν έχουν σχέση με τον Τσίπρα, για τον Τσίπρα όταν θα τα έχουν με τον επόμενο κοκ γιατί πάντα θα τους υπενθυμίζουν πως  μπλέκουν διαρκώς σε αρρωστημένες πολιτικές σχέσεις από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγουν, γιατί μεγάλωσαν σε ένα προβληματικό περιβάλλον….

Υ.Γ.
Για το πόσο «λίγο» είναι γενικά το πολιτικό προσωπικό που αυτός ο τόπος μέσα από αυτό το σύστημα παράγει, υπάρχουν μικρά -άσχετα με την πολιτική- παραδείγματα σαν το παρακάτω να το αποδεικνύουν.
(Θα μπορούσα να παραθέσω άπειρα προηγούμενα από κάθε πολιτικό χώρο απλά αυτό είναι το πιο πρόσφατο)

Πιστεύω όταν η κόρη του μεγαλώσει πως θα γράφει την συγγνώμη σωστά κι όχι όπως ο μπαμπάς της…. Αλλά μικρή σημασία έχει πως την έγραψε, εξάλλου τα λάθη είναι για τους ανθρώπους.  Άλλωστε οι πολιτικοί κάποιες βασικές λέξεις (στα σοβαρά θέματα) είτε σωστά τις χρησιμοποιούν είτε όχι, τις λένε απλά για να τις πούνε.

‘Άλλο είναι το τραγικό του πράγματος. Που ακόμη και σε ένα ξεκαρδιστικό θέμα σαν αυτό (αν τον πιστέψουμε γιατί θα μπορούσε να το κάνει και επίτηδες για να δημιουργήσει κάτι αστείο και να το παίξει μετά άνετος), ο μέσος Έλληνας πολιτικός απαντάει με σοβαροφάνεια!

Τα γάτο-χρυσόψαρα, οι κλόουν και το τσίρκο…

Γιατί το πρώτο βήμα για την δημιουργία (θα πάρει πάρα πολλά χρόνια) πολιτών που να αξίζουν τον όρο Πολιτικό Ον είναι να κυβερνήσει (μαζί με τον πιθανό εύκαιρο βολικό πρόθυμο) ο ΣΥΡΙΖΑ…

Όχι γιατί είναι διαφορετικό κόμμα και θα φέρει την αλλαγή αλλά γιατί θα καταδείξει πως όλα είναι ίδια, μιας και είναι ο τελευταίος μεγάλος σχηματισμός που μπορεί να προκύψει από το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Γιατί το να βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει το ξεκίνημα μιας μακράς πορείας που στο τέλος της θα έχει δημιουργήσει μια γενιά ικανή να καταφέρει το χτίσιμο του μόνου αδιάβλητου συστήματος που για πολύ λίγο, πολύ παλιά, στο ελάχιστο -ακόμη και με τα αστεία μικρά μεγέθη που μετράμε οι άνθρωποι τον χρόνο- διάστημα που φτάσαμε στο ζενίθ της ποιότητας των πολιτών ως πολιτικά όντα, καταγράφηκε η εφαρμογή του.
Της δημοκρατίας χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς…

Την αφορμή για το άρθρο την έδωσαν τα «παραλειπόμενα» της επίσκεψης του Γκλέτσου στην περιφέρεια Κέρκυρας.

Άρθρο που εξηγεί γιατί το να βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η αφετηρία μιας πολύ μακράς μα αναγκαίας πορείας, που στο τέλος όμως ενδέχεται να δημιουργήσει σοβαρούς πολίτες που δεν θα θέλουν να είναι πλέον απλά ψηφοφόροι.

Άρθρο που εξηγεί πως πρέπει να βγει και ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι για κάποιον ιδεολογικό λόγο αλλά μόνο και μόνο γιατί αυτό το κόμμα έτυχε να είναι το τελευταίο μεγάλο σε μέγεθος κατασκεύασμα που το υπάρχον σύστημα που συγκροτούμε όλοι μας, μπορεί να δημιουργήσει.

Ο «τελευταίος των Μοϊκανών»…. μέσα σε μια πολιτική σκηνή που μοιάζει με τσίρκο…
Τσίρκο με πολιτικούς κλόουν στον ρόλο των ζογκλέρ μα και των θηριοδαμαστών όπου τα ζώα είναι τόσο χαζά που πληρώνουν για να είναι και θεατές.

Ο Γκλέτσος λοιπόν (που σαν δήμαρχος είναι κορυφή) έκανε και κόμμα και πήγε και επισκέφτηκε την αντί-περιφερειάρχη Κέρκυρας.
Είπε τον Τσίπρα πρόεδρο του 15μελούς σε αναπαραγωγή ενός βαρετού πλέον και πολυ-χρησιμοποιημένου παραλληλισμού, δείχνοντας κι αυτός τις παθογένειες αυτού που θέλει να εξοστρακίσει, οι άλλοι παριστάμενοι μιας και ήταν του ΣΥΡΙΖΑ θίχτηκαν και αντέδρασαν, αυτός είναι οξύθυμος, τα πήρε κι έγινε ο κακός χαμός.
Λίγο και οι κάμερες, λίγο και το κρύο άναψαν τα αίματα.
Κλάϊν Μάϊν που λέμε και οι της εποχής μου.

Το ζουμί όμως της υπόθεσης είναι άλλο.
Και δείχνει τι τσίρκο παρακολουθούμε και τι κλόουν ντυμένοι θηριοδαμαστές, γυρνάνε μέσα και γύρω από την πολιτική σκηνή.
Με θεατές στις κερκίδες τα ίδια τα ζώα, να εναλλάσσονται ανά ομάδες και να πληρώνουν και εισιτήριο για να παρακολουθούν ουσιαστικά τους εαυτούς τους, οπότε στο τέλος της ημέρας το ταμείο του τσίρκου να είναι πάντα γεμάτο. Ανεξάρτητα ποιος κλόουν υποδύεται τον θηριοδαμαστή.

Ευτυχώς γι αυτούς, αντί για θηρία (έστω εξημερωμένα) έχουν να διαχειριστούν ένα υβρίδιο ζώου. Με σώμα οικόσιτης γάτας και κεφάλι χρυσόψαρου.

Γατάκι που όταν παίζει μοιάζει και συμπεριφέρεται σαν μεγάλο και σπουδαίο αιλουροειδές αλλά στα ζόρικα αποδεικνύει πόσο «λίγο» είναι και πόσο ατομικιστικά λειτουργεί, ενώ σαν χρυσόψαρο μπορεί να μοιάζει τεράστιο αν το δεις πίσω από την γυάλα που το έχουν κλεισμένο, όμως δεν παύει να είναι ένα μικρό ψαράκι που η μνήμη του αλλοιώνεται μετά από 3 μήνες (τα 3 δευτερόλεπτα είναι μύθος) οπότε είναι εύκολο για τους ίδιους να του παρουσιάζονται σαν καινούργιοι και να ξεχνάει ο,τι κι αν έχουν κάνει και πει!

Γάτο-χρυσόψαρο που το βάζουν στην σκηνή να «παίξει» τον εαυτό του για λίγο και μετά πληρώνει για να δει το ίδιο με αυτό που έπαιζε, ενώ όποτε το ξανά-φωνάζουν πηγαίνει και πάλι…(σαν τους συμβασιούχους για παράδειγμα….)

Γι αυτό ακόμη και οι καλοί δήμαρχοι, αφήνουν συνήθως κάποια έργα για το τέλος της θητείας τους. Γιατί το γάτο-χρυσόψαρο εύκολα θα πιστέψει όποιον κι αν θελήσει να οικειοποιηθεί το έργο έτσι κι αυτό έχει γίνει πιο νωρίς, ακόμη κι αν αυτός ο άλλος το πολεμούσε όσο κατασκευαζόταν (όπως έγινε -αφαιρούμε τον όρο καλός δήμαρχος- με την ανάπλαση της παραλίας της Θεσσαλονίκης για παράδειγμα)…

Επίσης τρώει οτιδήποτε τρώγεται (ακόμη και αμάσητα ψέματα) και όπως όλα τα ψάρια τρέφεται οπορτουνιστικά και δεν σταματάει όσο συνεχίζει κάποιος και του δίνει, κάνοντας το γατίσιο σώμα του να μοιάζει με τον Γκάρφιλντ κι έχοντας κρυφό ίνδαλμα του κάποιον από τους ευτραφείς κλόουν της παράστασης του τσίρκου…

Πάμε τώρα να ρουφήξουμε το ζουμί…

Είπε λοιπόν η ανεκδιήγητη αντί-περιφερειάρχης στην προσπάθεια του κομματικού εγκεφάλους της να φουσκώσει το θέμα (σαν κακή αναπαραγωγή του γνωστού ανέκδοτου με τον κυνηγό) πως η ελληνική πλευρά πήρε το σήμα από το πλοίο νωρίς αλλά το έκρυψε και περίμενε το πλοίο να βγει από τα ελληνικά χωρικά ύδατα γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση.

Εξέπεμψε δηλαδή σήμα ένα πλοίο στα VHF και σε μια ακτίνα περίπου 100 (μπορεί και παραπάνω χιλιομέτρων) σε μια θαλάσσια περιοχή που μοιάζει με την Τσιμισκή σε ώρα αιχμής και κινητοποιήθηκε τόσο γρήγορα το διαλυμένο κατα τα άλλα κράτος που ρίξαμε πάνω ο,τι τεχνικό μέσο διαθέτουμε, προλάβαμε μπλοκάραμε το σήμα για να μην το λάβει κανένας άλλος και περιμέναμε να βγει από την Ελλάδα.
Κάναμε jamming και στα κινητά για να είμαστε σίγουροι και μπορεί να βγήκαν στα παράθυρα οι υπεύθυνοι και να φυσούσαν προς τα πάνω για να ενισχύσουν τον νοτιά και να φύγει το πλοίο μια ώρα αρχύτερα…

Αυτοί οι γελοίοι λοιπόν ετοιμάζονται να διαδεχθούν τους άλλους γελοίους που ακόμη και τώρα που γράφεται το κείμενο, δεν είναι σίγουροι πόσοι άνθρωποι από αυτούς που πλήρωσαν εισιτήριο ήταν πάνω στο πλοίο. Λογικό, αφού σίγουρα ποτέ δεν θα πήγε κάποιος κρατικός φορέας να ελέγξει σε ανύποπτο χρόνο ένα επιβατηγό και αν τηρούν τις προβλεπόμενες διαδικασίες, ώστε σε περίπτωση που χρειαστεί να ξέρουν.

Τέτοιοι αστείοι ετοιμάζονται να διαδεχθούν άλλους αστείους που ποτέ δεν έκαναν έναν έλεγχο σε ανύποπτο χρόνο στο αν οδηγοί κοιμούνται στο γκαράζ ενός πλοίου με ο,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται και ποτέ δεν επέβαλαν ποινή και μέτρα ώστε αυτό να μην συμβαίνει.

Οι αστείοι θα δώσουν την θέση τους σε άλλους αστείους.
Οι κλόουν θα αντικαταστήσουν τους κλόουν, με μόνη αλλαγή τις χρωματικές επιλογές στο μακιγιάζ. Στο ίδιο τσίρκο….

Με την βοήθεια άλλων αστείων κλόουν που εμφανίζονται διαρκώς στην είσοδο ζητώντας εργασία στο τσίρκο και όταν καταφέρνουν και μπαίνουν στην σκηνή και ανάλογα με το πρόγραμμα του τσίρκου, θα παίξουν για τα ανάλογα γάτο-χρυσόψαρα που θα παρακολουθούν τα άλλα.

Τόσο δεμένοι κι αυτοί με το τσίρκο που όλοι, ανεξάρτητα τι λένε πως πρεσβεύουν, ακόμη κι αν αυτοί που μπαίνουν στην κεφαλή έχουν αγαθές προθέσεις σε θεωρητικό επίπεδο, νιώθουν την ανάγκη να πάρουν κάποιους από τους βοηθούς των πρωτοκλασάτων κλόουν που για διάφορους λόγους έχασαν την θέση τους, πιστεύοντας πως αυτοί ξέρουν πως να τους οδηγήσουν στην σκηνή και στα φώτα της παράστασης και πως δεν θα πάει χαμένη η προσπάθεια τους, την ώρα που με την επιλογή τους αυτή, απλά αυτό-ακυρώνονται !

Γι αυτό και ο κλόουν Δημάρ πήρε βοηθούς από τον Πασόκ, γι αυτό και ο κλόουν Ανέλ πήρε δοκιμασμένους από τον ΝΔ, γι αυτό και ο κλόουν Ποτάμι παίρνει από όπου βρει, αναιρώντας πριν καν το Καλημέρα την βασική ρητορική της ύπαρξης τους. Πως θέλουν δηλαδή να αλλάξουν την παράσταση και γι αυτό δεν θα χρησιμοποιήσουν βοηθούς από τα παλιά.

Φυσικά, μιας και γάτο-χρυσόψαρα που πληρώνουν για να δουν τους εαυτούς τους είναι το κοινό που απευθύνονται, το τι λένε δεν έχει καμιά σημασία και θα κάνουν κι αυτοί την εμφάνιση τους στην σκηνή για ένα σύντομο έστω πέρασμα.

Άσχετα αν οι βοηθοί είναι εν δυνάμει βασικοί υποψήφιοι να επιστρέψουν στην υποτιθέμενη πιο ασφαλή αγκαλιά του κλόουν που τους πρώτο-προσέλαβε κι είναι χρόνια στο κουρμπέτι, με την παραμικρή αφορμή. Είναι και το συναισθηματικό δέσιμο που έχουν τόσα χρόνια σαν βοηθοί του πρώτου, που δεν σβήνεται εύκολα…

Οπότε το πρώτο βήμα για να ξεκινήσουν να αντιλαμβάνονται σιγά σιγά τα γάτο-χρυσόψαρα πως
α) αυτό το τσίρκο είναι έτσι δομημένο που δεν έχουν σημασία οι ικανότητες όσων εργάζονται σε αυτό
β) πως όλοι όταν καταλήγουν στην σκηνή φοράνε το ίδιο κλασικό μακιγιάζ κλόουν στο πρόσωπο και (το πιο σημαντικό)
γ) πως τον ρόλο και του ζώου και του θεατή τον παίζουν αυτά,
είναι να πέσει στην κεντρική σκηνή και η τελευταία μεγάλη ομάδα κλόουν που μπορούσε να δημιουργηθεί, παίρνοντας μαζί της και κάποιον από τους καινούργιους

Τότε τα εθισμένα γάτο-χρυσόψαρα θα αρχίσουν να σχηματίζουν την σκέψη πως η παράσταση μάλλον επαναλαμβάνεται, αφού θα διαπιστώσουν πως η σκηνή του κλασικού τσίρκου είναι κυκλική με μια μικρή και εύκολα ελεγχόμενη είσοδο και πως θα ξαναφέρουν μπροστά τους παλιούς και δοκιμασμένους, απλά γιατί δεν θα έχουν άλλη επιλογή.

‘Όταν αυτό θα έχει εντυπωθεί για τα καλά στον εγκέφαλο τους (όσο δύσκολο κι αν είναι για τα χρυσόψαρα αυτό) και θα αρχίσουν να το κληροδοτούν μέσω του DNA στους απογόνους τους σαν γνώση, κάποια στιγμή θα αρχίσουν να αντιλαμβάνονται και το προφανές. Πως το ξήλωμα του τσίρκου και η αντικατάσταση του από κάτι διαφορετικό, είναι η μόνη λύση.

Και τότε θα ξεκινήσει η μακρά πορεία από την συνειδητοποίηση του παραπάνω, στο να καταλάβουν ποιος είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να συμβεί αυτό. Ποιος είναι ο μόνος μακρύς δρόμος για να εξαφανίσουν το τσίρκο και να φτιάξουν κάτι υγιές, όπου το αστείο και άσχημο και χαζό υβρίδιο ζώου θα έχει πάψει να υπάρχει.

Και πως θα πάρει πολύ χρόνο για τον απλούστατο λόγο πως δεν μπορούν τα ίδια τα γάτο-χρυσόψαρα να γίνουν κάτι άλλο. Η εξέλιξη των ειδών άλλωστε συμβαίνει πολύ αργά και οι αλλαγές δεν είναι καν ορατές σε έναν παρατηρητή που έχει τον χρονικό περιορισμό να παρακολουθήσει μόνο μια νέα γενιά να παίρνει την θέση της παλιάς.

Όταν λύσουν και αυτό το εγωιστικό θέμα με ολίγη από ματαιοδοξία που θα προκύψει και καταλάβουν πως δεν γίνεται να είναι οι ήρωες που θα πάρουν την δόξα, στην ίδια βάση που και όποιοι κλόουν μπουν στο τσίρκο δεν γίνεται να προσφέρουν διαφορετική παράσταση, θα έχουν ανοσοποιηθεί πλήρως σε κάθε νέο κλόουν που θα υπόσχεται να τους οδηγήσει σε κάτι καινούργιο και τότε θα αντιληφθούν και τον τρόπο που μπορεί να συμβεί αυτό…

Στο πολύ μέλλον και δια μέσω μιας προκαθορισμένης πορείας της δικής μας και των επόμενων γενιών, που θα οδηγήσει μπροστά στον ένα και μοναδικού δρόμο, ώσπου να έρθει η εποχή που μια γενιά θα αποφασίσει να τον ακολουθήσει, ώστε μια επόμενη να κάνει τα εγκαίνια του καινούργιου, που δεν θα μοιάζει σε τίποτα και δεν θα έχει τις εγγενείς παθογένειες αυτού του τσίρκου.

Άλλωστε εδώ φτάσαμε μέσα από «προσπάθεια» πολλών γενιών και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε συνειδητοποιημένα είναι να επιταχύνουμε τις εξελίξεις ώστε να έρθει λίγο πιο κοντά η στιγμή εκείνη που στο πολύ απώτερο μέλλον, να έχουν κάποιοι την ικανότητα να πάνε λίγο παραπέρα και κάποιοι επόμενοι τους την δυνατότητα να βλέπουν τις αναφορές σε κόμματα και οπαδούς τους και τσίρκο και κλόουν και γάτο-χρυσόψαρα, μόνο στα βιβλία ιστορίας.

προσθήκη στις 8/1/2015
Το πόσο εύκολα πηδάνε από κόμμα σε κόμμα και από «ιδεολογία» σε «ιδεολογία» (ακόμη κι αν πρέπει να κάνουν άλμα από την μια πλευρά στην άλλη) οι υποψήφιοι «κλόουν» όσον αφορά τις εκλογές που έρχονται, αρκεί να έχουν μια θέση στο τσίρκο, δείχνει πόσο καλά γνωρίζουν πως απευθύνονται σε μια πλειοψηφία απόλυτα ανεπαρκών πολιτών.

Save

4 μέρες καπηλείας 4 δεκαετίες εξουσίας κι ο Παναγούλης…

«Panagoulis Grave» από τον AWI – Έργο αυτού που το ανεβάζει. Υπό την άδεια CC BY 3.0 μέσω Wikimedia Commons.

Edit 17/11/23

*Όπως γράφω στις προηγούμενες προσθήκες στην αρχή του κειμένου, τα παραδείγματα της καπηλείας του αγώνα των ανώνυμων φοιτητών-πολιτών ενάντια στην δικτατορία μπορούν να είναι ετήσια.

Τι τρανταχτό έχουμε από το 2019 μέχρι σήμερα;

Έχουμε κάποιον τύπο που κλέβοντας από τη λάμψη ενός προγόνου του που συνέδεσε το όνομα του και με την πτώση της χούντας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καταφέρνει να εκλέγεται ανελλιπώς, οτιδήποτε κι αν γίνεται στο οποίο έχει άμεση ή έμμεση ευθύνη, οτιδήποτε κι αν κάνει ή δεν κάνει.

Έναν κλασικό Νεοέλληνα της γενιάς του που βγήκε προεκλογική φωτογραφία για τα σόσιαλ ξεχνώντας πως έβαλε «κλέφτη» για να ξεγελάσει το αυτοκίνητο του (που νοιάζεται περισσότερο για την ασφάλεια του) πως φόρεσε ζώνη να ξεγελάει τους πολίτες πως αξίζει να εκλέγεται απλά λόγω ονόματος και που τελικά ήταν πρωταγωνιστής σε μια τραγωδία λόγω έλλειψης «ζωνών ασφαλείας» στα θέματα λειτουργίας του σιδηροδρόμου.

Έναν κοντό (σε πολιτικό ύψος) που έβγαζε φιλιππικούς στη βουλή για το θέμα της ασφάλειας των μεταφορών την ώρα που ένας μικρός, ηλικιωμένος, ανεπαρκής Γκρουεζάκος, σε μια διαχρονική συναλλαγή μεταξύ πολιτών – κομμάτων, κοιτούσε με απορία μια απαρχαιωμένη κονσόλα στον σιδηροδρομικό σταθμό που τον έχωσαν να παίξει τον σταθμάρχη λες και ήταν ελληνική κωμωδία.

Κακογραμμένο έργο ευθύνης του κοντού πολιτικά άνδρα (που τον ψήλωνε το επίθετο του για να καταφέρνει να ακούγεται) που μερικές μέρες μετά την ομιλία του κατέληξε στην τραγωδία των Τεμπών.

Που παρόλα αυτά το επίθετο του, την ώρα που τα καμμένα βαγόνια ήταν ακόμη σε κοινή θέα, σαν μαγικό πέπλο, τα έκρυψε από τα μάτια των πολιτών ψηφοφόρων του.

Επίθετο – ταμπέλα που τον βοήθησε να καπηλευτεί για άλλη μια φορά την ιστορία (και την δημοκρατία) και κατέβηκε στις εκλογές με την εικόνα του προγόνου του να κατεβαίνει από το αεροπλάνο μετά την πτώση της δικτατορίας για να οδηγήσει το τότε νέο πολιτικό τοπίο, οδηγώντας σε πολιτικό δυστύχημα την κάλπη του 2023 με την άνετη επανεκλογή του με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, μόλις λίγους μήνες μετά το δυστύχημα στα Τέμπη.

Φυσικά, όταν το υποτίθεται τότε νέο σύστημα ήταν (όλοι μαζί, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί) αυτό που έκανε (όπως γράφω στο τελευταίο, το κυρίως τμήμα αυτού του άρθρου) ό,τι δεν τόλμησε να κάνει η χούντα, να δολοφονήσει τον Αλέκο Παναγούλη για να μην προλάβει να αποκαλύψει πόσο σάπιο ήταν παρά το νέο του περιτύλιγμα, τι καλύτερο να περιμένει κανείς σήμερα από τους πολίτες που το τροφοδοτούν με το προσωπικό που μας αξίζει ως σύνολο;

Τι άλλο είχαμε;

Τα υπόλοιπα σε άλλο άρθρο…

edit (17/11/19)
Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το πως το σύστημα στο σύνολο του εκμεταλλεύεται ακόμη κάτι όπως την εξέγερση του Πολυτεχνείου εφόσον μπορώ να προσθέτω στο παρακάτω κείμενο κάθε χρόνο νέα παραδείγματα καπηλείας καταστάσεων και προσώπων.

Σύστημα που αναγκάστηκε να «κάψει» με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (οι ΑΝΕΛ είναι άλλο κεφάλαιο αφού ανήκουν στα δεξιά) μια ταμπέλα που κάλυπτε την σκιώδη κυβέρνηση του.

Αυτή που φρόντιζε για την κοινωνική «σαπίλα» ώστε να συμβαδίζει με την οικονομική, σαπίλα που κρύβεται και στη χρόνια ανοχή της κοινωνίας γενικά (και της μικροκοινωνίας των απλών φοιτητών) να είναι συγκεκριμένα πανεπιστήμια ιδρύματα περίθαλψης και ανάπτυξης νοσηρών καταστάσεων που τα εμποδίζουν να λειτουργούν ως άσυλο μάθησης και γνώσης.

Ταμπέλα που τώρα, από την «άνεση» της απώλειας της κοινοβουλευτικής εξουσίας, προσπαθεί και πάλι να διατηρηθεί το παραπάνω καθεστώς γιατί το σύστημα δεν είναι έτοιμο ακόμη να απορροφήσει την αλλαγή που συνετέλεσε η ανάδειξη της από σκιώδη κοινωνική κυβέρνηση σε κυβέρνηση προσκηνίου και σήμερα (αναγκαστικά) σε ρόλο -πρόσκαιρης- αξιωματικής αντιπολίτευσης.

edit (17/11/16)
Κάποια πράγματα (κείμενα στην προκείμενη περίπτωση) αποκτούν ιδιαίτερη αξία όταν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις διαχρονικά.

Μερικά όμως θα προτιμούσε μέχρι και ο συγγραφέας τους να μην είναι και να μην μπορεί να ανατρέχει σε αυτά.

Το παρακάτω -ελαφρώς ανανεωμένο στην απόδοση του, καλλιτεχνικό φρεσκάρισμα- ανήκει στην πρώτη κατηγορία και σίγουρα και στην δεύτερη…

18/11/14
4 μέρες καπηλείας (εκ των υστέρων) του επταετούς αγώνα ενός λαού, εξασφάλισαν 4 δεκαετίες (και συνεχίζουμε) εξουσίας σε κάποιους…με ετήσια ανανέωση-υπενθύμιση κάθε 17 του Νοέμβρη.

Πάντα όμως δίναμε δύναμη στην ταμπέλα…είναι από τα μειονεκτήματα μας σαν λαός.

100% άδολη και γενναία η πρώτη αντίδραση των φοιτητών.

Όπως συμβαίνει με κάθε αρχική αντίδραση του Έλληνα όταν βρίσκεται μέσα σε μια ομάδα και απέναντι σε μια αδικία-απειλή.

Ούτε το γιουρούσι άλλωστε είναι τυχαίο, ούτε το «Αέραααα» και το ροβολητό στις πεδιάδες και τις πλαγιές, στα πεδία των μαχών.

(Αν και έχει να κάνει πιο πολύ με τον ατομικό εγωισμό του καθενός, για τον οποίο έγραψα χθες με αφορμή την εθνική και που σε αυτή την περίπτωση μετατρέπεται σε θετικό-συλλογικό χαρακτηριστικό.)

Αν είχαν για παράδειγμα τέτοια τρέλα οι Γάλλοι- Άγγλοι- Γερμανοί θα είχε τελειώσει ο 1ος ΠΠ σε μερικές βδομάδες…

Όπως συνέβη και στις καταλήψεις της δικής μας γενιάς.

Που η «γενναία» άδολη μάζα, ενώ συμμετείχε αυθόρμητα στις αντιδράσεις ενάντια σε ένα μεσαιωνικό νομοσχέδιο http://el.wikipedia.org/wiki/Μαθητικές_κινητοποιήσεις_στην_Ελλάδα_(1990-1991)
(άσχετα αν οι περισσότεροι μαθητές του γυμνασίου και του Λυκείου δεν είχαν ιδέα τι έλεγε) έδινε -χωρίς να έχει ιδέα- γήπεδο στα λαμόγια του σχολικού μικρόκοσμου να κλέβουν από μπάλες μέχρι ήχο-συστήματα, να στήνουν ερασιτεχνικά μπουρδέλα και χαρτοπαικτικές λέσχες με εξωσχολικούς ή να χρεώνουν τα τηλέφωνα με εκατοντάδες, μέχρι και εκατομμύρια δραχμές (κάπου εκεί στους λογαριασμούς ξεκίναγαν και έληγαν και πολλές καταλήψεις) και η γενναία μάζα δεν έπαιρνε χαμπάρι τι είχε παιχτεί…

Λαμογιάκια που στις ευθύνες κρύβονται πίσω από την μάζα και τους αγώνες της.

Είτε τους συνειδητούς είτε της ορμής της ηλικίας. Τον αγώνα για τον αγώνα.

Πολλοί μάλιστα χρησιμοποίησαν ακόμη και τις καταλήψεις ως παράσημο-όχημα…στην μετέπειτα πολιτική – και όχι μόνο – πορεία τους.

Όμως τυχαίο δεν είναι που όλοι αυτοί οι ίδια τρελά γενναίοι, υποκύπτουν μια ζωή με τρέλα και στην γοητεία της ταμπέλας και αποκτούν πάτρωνες και νταβατζήδες.

Με τους κουρελήδες, προσφάτως απελευθερωμένους Έλληνες το ’21 να ψηφίζουν το Γαλλικό κόμμα ή το Αγγλικό….χωρίς να έχουν ιδέα ούτε πως μοιάζει στον χάρτη η Γαλλία ή η Αγγλία.

Απλά γιατί έτσι τους έλεγε αυτός που τους έδινε να κουβαλάνε την ταμπέλα που τους γοήτευε τα μάτια και τα αυτιά.

Είναι αυτό που δεν έχουν οι Γάλλοι, Γερμανοί, Γάλλοι. Τουλάχιστον όχι σε τέτοιο τραγικό βαθμό όπως εμείς, γι αυτό και έχουν καλύτερο κράτος…

Με τους κουρελήδες, ακόμη υπό κατοχικό ζυγό Έλληνες το ’44 να ξεκινάνε να σφάζονται μεταξύ τους, δίνοντας δύναμη σε κάτι μη ορατό σε αυτούς και χωρίς να κατανοούν πως το έκαναν για έννοιες και γεωπολιτικούς σχηματισμούς που ούτε να προφέρουν καλά καλά δεν μπορούσαν.

Πόσο μάλλον να κρίνουν πως καμιά πλευρά δεν ήθελε το καλό τους…

Σαν την πονηρή μετέπειτα καπηλεία του αγώνα των απλών Ελλήνων το 40.

Που δεν πολέμησαν τους κατακτητές, τον φασισμό πολέμησαν…(αυτά είναι οι ψιλές αναγνώσεις πίσω από τους τίτλους…και δεν μιλάω για τα ονόματα των πρωταγωνιστών…)

Λες και έχει σημασία αν ήταν ναζί ή κομμουνιστές αυτοί που θα ερχόταν να μας κατακτήσουν και θα αντιδρούσαμε διαφορετικά.

Παρασέρνονταν με υποχθόνιο τρόπο έναν λαό στην διχόνοια, σε εμφύλιο και σε 2 διαφορετικές κυβερνήσεις.

Φυσικά, αν μαθαίνεις να πολεμάς γενικά τους «κατακτητές» δεν παγιδεύεσαι τόσο εύκολα πίσω από ταμπέλες και έχεις την πιθανότητα να κατανοήσεις πως η κατάκτηση δεν έχει να κάνει μόνο με τα όπλα, κάτι που δεν βολεύει αυτούς που τις φτιάχνουν και τις μοιράζουν….

Με μερικές ταμπέλες λοιπόν που πρόθυμα μεγάλες μερίδες του λαού ασπάστηκαν, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι ακριβώς είναι αυτό που πιστεύουν, έγινε η δουλειά.

Γιατί αν μπορούσε κάποιος να τους το εξηγήσει, θα εισέπρατταν και οι δυο πλευρές ως απάντηση «ρε δεν πάτε να γαμηθείτε…»….

Έτσι «μονολεκτικά» λοιπόν, έστησαν για δεκαετίες δυο διαφορετικής υφής κυβερνήσεις, δήθεν ασύνδετες, δήθεν αντίπαλες μα όπως αποδεικνύεται τελικά ξεκάθαρα σήμερα, σε αγαστή συνεργασία.

Μια τυπική και μια κοινωνική.

Μια ορατή και μια αόρατη.

Μια κεντροδεξιά κυβέρνηση στην βουλή που για χάρη αληθοφάνειας έπαιζε ανάμεσα σε 2 δήθεν διαφορετικά κόμματα και μια αριστερή κυβέρνηση στην κοινωνία.

Που και οι δυο τους, τρέφονταν κατατρώγοντας αυτό που τις τροφοδοτούσε.

Τους ίδιους τους πολίτες, την ίδια την κοινωνία και τους θεσμούς.

Δυο κυβερνήσεις διαφορετικών πεδίων που έγιναν ένα, με αδιόρατα όρια, ειδικά από το 1980 και μετά, αφού μπολιάζονταν για χρόνια η μια με την άλλη.

edit 17/11/17: Το παραπάνω σύστημα υποχρεώθηκε να φέρει στην διακυβέρνηση την ταμπέλα που για δεκαετίες είχε το ρόλο της σκιώδους κοινωνικής κυβέρνησης και πλέον όλο το οικοδόμημα και το προφίλ που είχε την άνεση να χτίζει γκρεμίζεται με πάταγο σε κάθε κίνηση τους, όμως αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.

Την ώρα δε που οι πολίτες έβλεπαν έναν εναγκαλισμό πάλης, αυτές οι δυο κυβερνήσεις στην ουσία αντάλλασσαν φρέσκα κλωνάρια πάνω στους κορμούς τους.

Με ορισμένα παραδείγματα που λειτουργούσαν στο ασυνείδητο της κοινωνίας, σαν απόδειξη πως όλοι ίδιοι είναι.

Κάτι που «φωναχτά» θα δημιουργούσε πρόβλημα, όμως σαν υποβόσκουσα ιδέα, καλλιεργήθηκε μέχρι το σημείο που πλέον έχουν χαθεί όλα τα πολιτικά-ιδεολογικά όρια και ο πολίτης δεν βλέπει διέξοδο, ούτε έχει την κοινωνική και την πολιτική υγεία-εκπαίδευση-ικανότητα να δημιουργήσει νέο δρόμο.

Παράδειγμα πρόχειρο η πολιτική πορεία ενός συμβόλου σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, που από το ένα άκρο (ΚΚΕ) βρέθηκε στο άλλο (ΝΔ) την ώρα που άτομα του βεληνεκούς του πρέπει να μιλάνε μόνο με το έργο τους και να μην καταδέχονται καμία ταμπέλα που τους βάζει σε κάποια ομάδα, δίνοντας το παράδειγμα της ανεξαρτησίας της σκέψης στον απλό λαό.

Δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε η ταυτόχρονη γιγάντωση συγκεκριμένων επιχειρηματιών και συγκεκριμένων συνδικαλιστών φορέων.

Άσχετα αν σε κάποιες υπό-περιπτώσεις έφτασαν να αλληλοσπαράσσονται από απληστία.

Όπως δεν είναι τυχαία, ίσα ίσα που επιβεβαιώνουν το πλάνεμα του πολιτικά ανάπηρου πολίτη από την ταμπέλα, όλα τα παραδείγματα με τους «λαϊκούς» αγωνιστές που μπήκαν στην βουλή και η παράλληλη πορεία τους με αυτούς που λίγο πιο πριν έλεγαν πως πολεμάνε…

Με έναρξη της τελικής πράξης του έργου, μέσα από την καπηλεία του αγώνα ενός λαού απέναντι σε ένα δικτατορικό καθεστώς από μια ομάδα και μια ταμπέλα, με την ανοχή μιας αγαθής μάζας που λειτουργούσε πάντα σαν μαριονέτα.

Αλέκος Παναγούλης…
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα και απόδειξη για όλα αυτά, η κόντρα του Αλέκου Παναγούλη μετά την δικτατορία και τα 2 χρόνια μέχρι τον θάνατο του με όλο το πολιτικό τόξο, ακόμη και το ίδιο το κόμμα του, από το οποίο μάλιστα ανεξαρτητοποιήθηκε.

Πολιτικό τόξο που δεν ήθελε με τίποτα να προχωρήσει με τα στοιχεία που είχε για διασύνδεση δήθεν δημοκρατών με την χούντα.

Στοιχεία που όλοι βολικά δέχθηκαν να χαθούν μετά την δολοφονία του, την πρωτομαγιά του ’76.

Δολοφονία που καθόλου περιέργως (σε άλλη περίπτωση θα είχε αξία η έκφραση «όλως περιέργως») έχει καλυφθεί ελάχιστα από τα ΜΜΕ στα αφιερώματα για το πρόσωπο του και έχει μείνει να αιωρείται μέχρι και σήμερα ως κάτι που μπορεί τελικά να ήταν και μια άτυχη στιγμή της μοίρας, γιατί έτσι βολεύει τους πάντες.

Από το ένα άκρο του πολιτικού θιάσου μέχρι το άλλο.

Τόσο γελοίο ήταν όλο το «δημοκρατικό» σκηνικό, που αυτός που παρουσιάστηκε ως άθελα του υπεύθυνος για το τροχαίο καταδικάστηκε σε μερικούς μήνες φυλακή, παρά το γεγονός πως όλη του η δήθεν μαρτυρία ήταν ένας τεράστιος σωρός αντιφάσεων.

Ε μιας και πήγε, να μην τον στενοχωρούσαν….

Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης πως η μόνη εφημερίδα που προκλητικά δεν είχε πρωτοσέλιδο το θέμα, ήταν ο Ριζοσπάστης.

Κανένα λαμόγιο, ούτε τα παλιά ούτε αυτά που έβλεπαν την ευκαιρία ανάδειξης τους στο άμεσο μέλλον δεν βόλευε ένας Παναγούλης που θα έβαζε δυναμίτιδα στα θεμέλια αυτού που τόσα χρόνια έστηναν όλοι μαζί και που σε αντίθεση με την αποτυχία της απόπειρας κατά του δικτάτορα, θα κατάφερνε να ανατινάξει.

Γιατί αρκεί να έδενε η άκρη του νήματος των στοιχείων σε μια άκρη-πρόσωπο και να βρισκόταν κάποιος να το τραβήξει και θα ξηλώνονταν σαν πουλόβερ, όλο αυτό που φόρεσαν στην Ελλάδα όλοι μαζί οι δήθεν αντίπαλοι.

Φυσικά οι μετρημένοι στα δάχτυλα σαν τον Αλέκο Παναγούλη είναι εύκολο να ελεγχθούν από το σύστημα, ακόμη και να δολοφονηθούν.

Δεν τόλμησε να τον δολοφονήσει η δικτατορία και τον δολοφόνησε η «δημοκρατία»…

Σύστημα που δημιουργήθηκε επειδή ένας πολιτικά αναλφάβητος, πολιτικά αμόρφωτος λαός εντυπωσιάζεται με το παραμικρό, πιστεύει με κλειστά μάτια τον επόμενο που θα διαδεχθεί αυτόν που για παράδειγμα έκλεβε και που θα ξαναφέρει τον πρώτο στο προσκήνιο, παθαίνοντας αμνησία και χάνοντας με μεγάλη ευκολία την καθαρή του σκέψη, όταν εκτεθεί σε ένα-δυο επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και σε μερικά χαϊδολογήματα του αυτιού…

Σύστημα που δημιουργήθηκε επειδή ένας κοινωνικά λοβοτομημένος λαός, έχει χάσει και την παραμικρή επαφή με όσα πρέπει να αναδεικνύει, χάνοντας πρωτίστως το μέτρο και την αυτόνομη αναρχική του σκέψη, έχοντας γίνει ρατσιστής του εαυτού του.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης, ούτε στην σημερινή εποχή, το πόσο εύκολα έχουν υιοθετήσει οι σημερινοί Έλληνες σαν παράδειγμα οικονομικής αντίστασης ένα λαμόγιο από την Αργεντινή που κατάφερε να κάνει περιουσία μέσα από την πολιτική και να την αυγατίσει μέσα στην κρίση και που συνάπτει προσωπικές συμμαχίες ακόμη και με τον Σόρος, επειδή αυτό λέει η ταμπέλα που τους δίνουν να κρατάνε, ενώ την ίδια ώρα δεν ενδιαφέρονται να ψάξουν ή να ρωτήσουν από περιέργεια, έστω για σύγκριση, τι έχει κάνει ο Ραφαέλ Κορέα για παράδειγμα στον Ισημερινό, που όμως δεν παίζει πουθενά.

Ούτε στα «αντιμνημονιακά ΜΜΕ» ούτε στα μνημονιακά. Ούτε αριστερά, ούτε στο κέντρο, ούτε δεξιά…

Φυσικά η ταμπέλα ποτέ δεν θα πεθάνει στην Ελλάδα, οπότε άδολα πρόθυμοι θα βρίσκονται πάντα να της δίνουν δύναμη κι ας μας ρουφάει χωρίς να το αντιλαμβάνονται, για χάρη των εκμεταλλευτών της, την οικονομική και ηθική μας υπόσταση…

Είπαμε…αυτά είναι ψιλά γράμματα….

Κάποιοι δεν έγιναν Γκρούεζες….

 Μάντης ήτανε; Όχι φυσικά…..Απλά δεν άνηκε στα λαμόγια…. Γι αυτό και τον «εξαφάνισαν»…. Κι ας έμοιαζε η χροιά της φωνής του με του αρχηγού τους που έδωσε την ευκαιρία σε χιλιάδες άχρηστους να γίνουν άνθρωποι….. (αυτό με την φωνή του ήταν που μου είχε κάνει εντύπωση όπως έπαιζε ξεχασμένη ανοιχτή η τηλεόραση και είχα καθίσει, πιτσιρικάς τότε, να ακούσω την ομιλία του).  Δυστυχώς τα πρόβατα και ειδικά τα λαμόγια και οι άχρηστοι -σε καμιά παράταξη- δεν γουστάρουν πολιτικούς σαν τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη…. Προτιμούν τους Γκρούεζες….

Υ.Γ.
Παραθέτω και το video από την ομιλία του, για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα….Προσέξτε…..Μιλάμε για το 1996…. «…..Γεωοικονομισμός…Μπουργκας-Αλεξανδρουπολη (!!!!!)…η ενδοχώρα που ενσωματώνει τα άκρα….Δικαιώματα ελληνισμού εκεί που καταπατήθηκαν….