Στη χώρα των παρωπιδοφόρων…

Edit 05/09/2020:
Το «μετά ξανά τα μπλε» στο αρχικό κείμενο μπήκε σήμερα γιατί κάποιοι δέχονται το μπλακ χιούμορ (όπως και την σάτιρα) μόνο όταν δεν αφορά το δικό τους μαντρί και αυτοί οι κάποιοι, μπλε αυτή τη φορά έριξαν τον -ίσως- νούμερο ένα λογαριασμό αυτού του είδους στο Twitter.

Που αν πιάσεις και το ψάξεις οι περισσότεροι από αυτούς τους Νεοδημοκράτες που έκαναν αναφορά σίγουρα έγραφαν λιβέλους κατά εκείνων των Συριζαίων που έκαναν αναφορά στη σελίδα του ΑΡΚΑ και τώρα όσοι έκαναν εκείνη την αναφορά θα γράφουν λιβέλους κατά αυτών που έριξαν τον Τελεταί Μπούκουρας.

Σε μια παράφωνη χορωδία από βελάσματα και γαβγίσματα που δίνει τον τόνο στα ελληνικά σόσιαλ μίντια και που δεν αναγνωρίζει τίποτα άλλο πέρα από το σφύριγμα των δικών της τσοπάνηδων το οποίο ακολουθεί με κλειστά τα μάτια αφού έτσι κι αλλιώς η οπτική ευρύτητα είναι κάτι άγνωστο στους παρωπιδοφόρους.

Πόσες φορές δηλαδή θα έπρεπε οι αγγλικές κυβερνήσεις να έχουν απαγχονίσει τους Monty Phython που έκαναν επιστήμη να κάνεις ταυτόχρονα και τα δύο;

Αν ήταν Έλληνας ο Τζον Κλιζ θα του ήταν δύσκολο να περιγράψει πως την μια στιγμή θα ήταν ο νούμερο ένα καταζητούμενος και νούμερο ένα προστατευόμενος από τα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κομματόσκυλα αντίστοιχα αλλά προτού προλάβει να μάθει τα ονόματα τους αυτά που τον φυλούσαν θα ήθελαν να τον φάνε κι αυτά που ήθελαν να τον φάνε θα έμπαιναν σαν ασπίδα ανάμεσα σε αυτόν και στα άλλα.

Ίσως να έκανε σκετσάκι που τα μαζεύει και τα πουλάει όλα στους Κινέζους να τα φάνε σαν γκουρμεδιά μπας και γλιτώσει ο κόσμος από τα κομματικά ανθρώπινα σκυλιά.

Αρχικό κείμενο:
Ένα μεγάλο πολύχρωμο λιβάδι η Ελλάδα.
Πρώτα τα μπλε πρόβατα, μετά τα πράσινα, τώρα τα πορτοκαλί, μετά ξανά τα μπλε*, όλα με καμένους εγκέφαλους από τις κομματικές χρωστικές που βάφουν τα μυαλά τους…

Που εξαιτίας των παρωπίδων που δεν θέλουν να αφαιρέσουν, το μόνο που βλέπουν είναι ο,τι αφορά αυτούς και τον εκάστοτε πολιτικό-ιδεολογικό αντίπαλο τους κι αυτά είναι τα μόνα στα οποία βγάζουν όλη την ενέργεια τους και αντιδρούν.

Τέτοιοι παρωπιδοφόροι, κομματικά πωρωμένοι και προσκολλημένοι σε ανύπαρκτες όταν μπαίνουν κάτω από το πέπλο της εξουσίας ιδεολογίες, ανάγκασαν τους διαχειριστές της επίσημης σελίδας του ΑΡΚΑ να ασχοληθούν για ακόμη μια φορά με σχετική ανάρτηση μαζί τους, αντί να αναρτούν μόνο τις καυστικές δημιουργίες του.

Κι αυτό γιατί ο κάθε παρωπιδοφόρος, όταν το κόμμα που στηρίζει αλλάζει πλευρά, γίνεται εξουσία, κάνει όσα κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση και φυσιολογικά δέχεται την ίδια κριτική από όσους κρίνουν ουδέτερα τα γεγονότα, αυτό το εκλαμβάνει ως επίθεση. Ενώ πριν, την αντίστοιχη κριτική στους προηγούμενους την στήριζε και την ενίσχυε.

Ενώ εκείνος ο παρωπιδοφόρος που το κόμμα του έχασε την θέση εξουσίας, με μεγάλη ευκολία ξεχνάει πως οι ουδέτεροι έκαναν την ίδια κριτική και στο δικό του κόμμα όταν αυτό ήταν κυβέρνηση και προσπαθεί να σταθεί με τρόπο στο πλευρό τους, ώστε να χτυπήσει αυτούς που πήραν την θέση του.

Ακόμη κι αν για χάρη της εκάστοτε (πρώην και νυν) κυβέρνησης, προτιμούν την εύκολη λύση της άρνησης.

Γιατί όλοι οι παρωπιδοφόροι, όταν βλέπουν τα δύσκολα, αφού χωρίσουν τα πολιτικά γεγονότα σαν κομμάτια από παζλ, βγάζουν ζυγαριά και από την μια καταπίνουν αμάσητα όσα κομμάτια δεν τους βολεύουν ενώ από την άλλη ζυγίζουν μόνα όσα τους συμφέρουν.

Κι όλα αυτά ο κάθε παρωπιδοφόρος τα κάνει, στην προσπάθεια του να αποδείξει όχι ποιος είναι ο καλύτερος αλλά πως οι δικοί του είναι οι λιγότερο κακοί. Για να μπορεί να υποστηρίξει/δικαιολογήσει την δική του επιλογή/στήριξη που έδειχνε, δείχνει και θα δείχνει, αντί να παραδεχθεί πως τον κορόιδευαν/κοροϊδεύουν.

Και κάνοντας όλα αυτά δεν αφαιρεί μόνο κομμάτια από το συνολικό παζλ που διηγείται την ιστορία στην πραγματική της διάσταση, αλλά εξακολουθεί να βγάζει τα μάτια του μόνος του και μαζί με τα μάτια του και τα μάτια του κράτους.

Γι αυτό για παράδειγμα οι προηγούμενοι έκαναν σημαία το δημοψήφισμα που δεν έγινε σεβαστό. Λες και στην ουσία διαφέρει σε τίποτα από τις επαναλαμβανόμενες για δεκαετίες προεκλογικές κοροϊδίες και κωλοτούμπες των δικών τους κομμάτων.

Ίσα ίσα που αποτελεί μια φυσιολογική εξέλιξη, όπου το πολιτικό σύστημα σπάει όλο και πιο χοντρή πλάκα με το πόσο αστείος και εύκολα διαχειρίσιμος μπορεί να είναι ένας λαός, στις δημοκρατίες με επιθετικό προσδιορισμό.

Γι αυτό και τα γεγονότα παρουσιάζουν μια κλιμάκωση χωρίς τέλος, όπου κάθε τι που πέρασε μοιάζει αστείο μπροστά σε αυτό που φαίνεται να έρχεται και δεν υπάρχει τίποτα ικανό να σταματήσει αυτή την πορεία.

Ειδικά από την στιγμή που η πλειοψηφία όσων πιστεύουν πως κατάφεραν να αποτινάξουν τις παρωπίδες, δεν έχουν βρει την πόρτα για την έξοδο από το τσίρκο, γιατί έχει φροντίσει το σύστημα να παγιώσει πλέον και τα άκρα που τους κρατάνε να ελπίζουν εντός του τσίρκου.

Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλο αυτό τον διαχρονικό καρκινικό οργασμό δημιουργίας πανομοιότυπων ουσιαστικά κομματιδίων. Που δεν διαφέρουν σε τίποτα παρά μόνο στα τυπικά, τα οπτικά χαρακτηριστικά. Το όνομα και το σήμα.

Μια αυτοματοποιημένη προσπάθεια του συστήματος να εμποδίσει όσα από τα γρανάζια έχουν κυλίσει έξω από το τσίρκο να κατανοήσουν το προφανές.

Πως δεν χρειάζεται να ψάχνουν και να περιμένουν να βρουν κάποιον τα βάλει πάλι πίσω και να τα γυρίσει, από αυτούς που εμφανίζονται και θέλουν να μπουν μέσα και πως μπορούν να γυρίσουν/σωθούν μόνα τους.

Κι όσο δεν μπορούν να το αντιληφθούν, δεν κάθονται να σκεφτούν τον τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό και οι παρωπιδοφόροι θα εξακολουθούν να στηρίζουν το σύστημα και να κρατάνε με κατασκευασμένες εντάσεις και τρικ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα γρανάζια, από το να κυλήσουν μαζικά και συνειδητοποιημένα εκτός τσίρκου…

Και πάνω στο πολύχρωμο από τις χρωματισμένες προβιές λιβάδι, θα εξακολουθούν για πολλές δεκαετίες να ζουν και να δρουν παρωπιδοφόρα πρόβατα, με τα θολωμένα κριάρια να συγκρούονται διαρκώς και με ένα πήδημα να αλλάζουν θέση και να επιχειρούν να κουτουλήσουν και όσους πριν μια στιγμή λάτρευαν…