Μπλε εγκεφαλικά για μπλε μπε

Screenshot, «χίλιες λέξεις» μια μεγάλη εικόνα

Όταν έγραφα για χαμένα και αδήλωτα βαγόνια έλεγαν κάποιοι γελοίοι παρωπιδοφόροι οπαδοί της τωρινής κυβέρνησης «γελοιότητες, τι είναι ολόκληρα βαγόνια για να τα εξαφανίσουν».

(Για να μην αναφέρω τις πλείστες άλλες ηλιθιότητες και συγκαλυμμένες ειρωνείες τυφλής υπεράσπισης της κυβέρνησης από κάποιους για το «όχι εγώ, ούτε εγώ, ποιος άραγε το ζήτησε, ε, κάποιος το ζήτησε, εκεί θα κολλήσουμε« μπάζωμα και τις «ξέρεις τι ενέργεια απελευθερώνει μια τέτοια σύγκρουση, σκέτες λαμαρίνες και το λιπαντικό των μηχανών αρκεί« αναφλέξεις-εκρήξεις.)

Τριάντα (!) φορτηγά με χώμα από το σημείο της σύγκρουσης κατέληξαν τρεις μέρες μετά τη σύγκρουση σε ιδιωτικό οικόπεδο (σε εντελώς διαφορετική τοποθεσία από το μέρος που πέταξαν τα βαγόνια), γεγονός που το ανακάλυψαν οι συγγενείς (και πάλι), μήνες μετά.

Στοιχείο που προήλθε από μια άσχετη δικογραφία, από καθαρή τύχη.
Ή ατυχία, ανάλογα σε ποια πλευρά είσαι.

Είτε ως άμεσα εμπλεκόμενοι με λερωμένη τη φωλιά τους (όπου το «γαμώτο, γκαντεμιά« δικαιολογείται) είτε σαν απλοί πολίτες που όμως φοράνε μονίμως και καμαρωτά τις κομματικές τους παρωπίδες και επιλέγουν το στενό οπτικό τους πεδίο ακόμη και μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός που δυνητικά θα μπορούσε να είναι θύμα το παιδί τους ή γυναίκα τους ή ο καλύτερος τους φίλος όπου το «σκατά, κι άλλο γεγονός που εκθέτει την κυβέρνηση« αιτιολογείται από το χαμηλό πολιτικό τους επίπεδο όμως δεν δικαιολογείται με τίποτα.

Πολιτικά κακόμοιρα απλά ανθρωπάκια – ψηφοφόροι τα οποία, σε αντίθεση με τα κακοποιά ανθρωπάκια που ξέροντας τα χάλια αυτού από το οποίο αποκόμιζαν κέρδη δεν θα έβαζαν σε κίνδυνο τους δικούς τους ανθρώπους, ακόμη και συγγενείς τους να πέθαιναν (αφού θα πίστευαν οτιδήποτε και αν άκουγαν από τα χείλη των δικών τους πολιτικών και θα χρησιμοποιούσαν αυτό το ΜΜΜ) και να έβλεπαν όλα αυτά τα μίνι σκάνδαλα που συνθέτουν το παζλ -και του πριν και του μετά- σε αυτό το τεράστιο έγκλημα, πολλά από αυτά θα κάθονταν να κατευθύνουν τα δάκρυα τους οι παρωπίδες τους για να μη ξεφύγουν ούτε αυτά από την κομματική υποταγή και τον βουβό τους, μην δημιουργήσει πρόβλημα στο κόμμα, πόνο.

Τριάντα φορτηγά με χώμα που αποκλείστηκε από τις έρευνες και απομακρύνθηκε προς άγνωστη, για μήνες μετά το δυστύχημα, κατεύθυνση και βολικά χαρακτηρίστηκε άχρηστο.

Γεγονός δηλαδή που έρχεται στην επιφάνεια ένα χρόνο μετά το δυστύχημα και αυτό από το ψάξιμο των συγγενών και όχι από έρευνα των αρχών.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο που -επίσης αδιαμφισβήτο- κάποιοι κρατικοί λειτουργοί «ξέχασαν» να συμπεριλάβουν στα στοιχεία που το κράτος έδωσε στις ανακριτικές αρχές.

Έστω σαν απλή αναφορά. Αφαιρέθηκε χι ποσότητα χώματος.
Κιχ, ούτε λέξη.

Γιατί κάποιοι θέλουν λέει να μιλάνε μόνο με γεγονότα.

Ας φάνε τώρα 300 κυβικά μέτρα χώμα μπας και χωνέψουν το σανό που μασάνε ακατάπαυστα από επιλογή τους.

Όμως σιγά που θα το κάνουν. Το πολύ πολύ να πούνε:
Έλα μωρέ, και τι έγινε που πήραν 300 κυβικά μέτρα χώμα από το σημείο που έγινε το ατύχημα; Δεν φτάνει που έβαλαν καινούργιο, φρεσκότατο χωματάκι και έριξαν και χαλίκι σε κάποια σημεία και μπετόν σε άλλα και την έκαναν κυριολεκτικά καμία σχέση με το πως ήταν στο ατύχημα την τοποθεσία, να μπουν άνετα και εκκλησάκια και μνημεία πάνω στο τσιμέντο.

Το μόνο μνημείο που θα λείπει είναι των αγαθών πολιτών.

Εκείνων που σιγοντάρουν άθελα τους τα κομμματικά πρεζάκια και από επιλογή ζουν σε ένα συννεφάκι από όπου θα τους ακούσεις να λένε «Μα, καλά, τόσοι άνθρωποι εκεί, όλοι διεφθαρμένοι» όταν αρκεί για παράδειγμα ο επικεφαλής να έχει «τσεπώσει» μια υπόσχεση προαγωγής για να καταστήσει όλους τους υπόλοιπους διακοσμητικά στοιχεία που όντας στην καρδιά του γεγονότος και εκτελώντας εντολές δεν μπορούν να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του τι ακριβώς λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια τους.

(Που φυσικά όπως και με το μπάζωμα δεν πρόκειται να βρούμε εύκολα ποιος έχει την ευθύνη και για τη μεταφορά και για τον χαρακτηρισμό του.
Όπως και σε εκείνη την περίπτωση αναφέρθηκε γενικά και αόριστα η Πυροσβεστική Υπηρεσία όμως η κεφαλή της στο σημείο το αρνήθηκε κατηγορηματικά όταν είδε που πάει το πράγμα και κάτι τέτοιο λογικά θα συμβεί και για αυτή την περίπτωση.)

Και δεν θα το κάνουν γιατί μέσα σε αυτόν τον τεράστιο όγκο χώματος μπορεί να βρεθούν ακόμη και στοιχεία της επίσημα αγνοούμενης κοπελίτσας.

Τα όποια υπόλοιπα στοιχεία που μπορεί να ήταν χρήσιμα στις εύρευνες (τα χημικά στοιχεία κυρίως) μπορεί να τα έχει ξεπλύνει ο Ντάνιελ.

Το μόνο που δεν ξεπλένεται είναι οι πράξεις κάποιων και μη αντίδραση κάποιων άλλων, ακόμη και μπροστά σε χειροπιαστά γεγονότα σαν αυτό.

Σαν να λέμε σκοτώνεται κάποιος σε ένα δωμάτιο, γεμάτο αίματα και ποιος ξέρει τι άλλο το ξύλινο δάπεδο και πάνε όχι απλά να βάλουν κάτι από πάνω, ξηλώνουν το πάτωμα μαζί και το υπόστρωμα του και τα πετάνε ως άχρηστα για την έρευνα.

Τριάντα φορτηγά…
Μάλλον για παιχνιδάκια της Matchbox θα πρόκειται.
«Κρύβονται» για τόσους μήνες 30 κανονικά φορτηγά και τόσο χώμα;

Σε λίγο θα πούμε και πως η κυβέρνηση θα επιθυμούσε να… θαφτεί το δυστύχημα.

Που ακόμη πιο κωμικοτραγικό θα ήταν το γεγονός όντως να μην το επιθυμεί γιατί θα δείχνει απλά τη γύμνια και την ανικανότητα μιας κυβέρνησης (της εκάστοτε κυβέρνησης) να προΐσταται των ερευνών και να έχει τον έλεγχο των διαδικασιών που θα διασφάλιζαν μια εις βάθος έρευνα και πραγματική απόδοση ευθυνών.

Ποιος ξέρει, όπως και με το τρένο μπορεί να ευθύνεται και για τη μεταφορά του χώματος αποκλειστικά ο σταθμάρχης.
Να έβαλε κανέναν κολλητό του να το κάνει.

Έλα όμως που δεν γίνονται τέτοιες τεράστιες «συνωμοσίες» κάτω από τη μύτη των αρχών, μπροστά στα μάτια του κράτους όπως λένε οι μπλε στρατιώτες – υπερασπιστές της παρούσης κυβέρνησης, παρασύροντας και κάποιους καλόπιστους που ακόμη βλέπουν το όλο σύστημα με μια ονειρική, ιδανική μορφή.

Τόσο πολύ παγιδεύτηκαν σε αυτή τους τη στάση και επιχειρηματολογία κάποιοι που σε λίγο θα αρχίσουν οι εγκέφαλοι τους να βγάζουν error τόσο συχνά και τόσο έντονα που μπορεί και να κρασάρουν οριστικά.

Τον κομματικό/ιδεολογικό σανό τους πάντως δεν θα τον βγάλουν ούτε τότε από τη διατροφή τους. Είναι το μόνο που χωνεύουν.

Γιατί το να τους δείχνεις πως «αναγκάζονται» (για τον αόρατο εχθρό ή από συνήθεια) να στηρίζουν μια κυβέρνηση που πατώντας πάνω στην παρακάτω νομοτελειακή εξέλιξη δεν νοιάζεται να κρατήσει ούτε τα προσχήματα, δεν χωνεύεται με τίποτα.

Κακής ποιότητας πολίτες (ως σύνολο), κακής ποιότητας πολιτικό σύστημα (γενικά), υποχρεωτική δοκιμή του υποτίθεται διαφορετικού που οδήγησε πίσω στα κλασικά κόμματα και ταυτόχρονα στην «άνευ όρων παράδοση» του κόσμου που ψηφίζει, όχι του κομματικού ψηφοφόρου, αυτή η «τσιμεντένια» βάση δεν αλλάζει, αυτού που ψηφίζει μπας και…

Και τι έχουμε; Τη δεύτερη συνεχόμενη θητεία της ΝΔ στην κυβέρνηση με 41% παρά τα όσα αρνητικά της.

Πως να χωνέψουν ένα τόσο κακής ποιότητας πολιτικό σύστημα που μια κυβέρνηση που «μπάζει νερά» και καταλήγει με ένα τέτοιο δυστύχημα ακριβώς πριν τις εκλογές αυξάνει τα ποσοστά της γιατί δεν ήμαστε ικανοί να διαθέτουμε μια στοιχειωδώς σοβαρή αντιπολίτευση και καταλήγει να είναι εκείνη που παθαίνει πανωλεθρία;

Πως να μη νιώθει μετά ο κάθε γενικός γραμματέας, η κάθε Ασημακοπούλου και ο κάθε Καραμανλής υπεράνω όλων και πως να μη δείχνει μια κυβέρνηση (ως σύνολο) υπεροψία και αδιαφορία;

Και πως ο κάθε ιδιώτης που έχει σχέση μαζί της (όπως για παράδειγμα η Η.Τ) να μην αισθάνεται πως μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει;

Χάθηκαν τα βίντεο από τους σταθμούς, δεν κουνήθηκε φύλλο.
Χάθηκε τώρα ο ταχογράφος σε παρολίγον σύγκρουση, ούτε μια κουβέντα από τον αρμόδιο υπουργό ή τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Χάθηκαν βαγόνια, χάθηκαν 30 φορτηγά χώμα, φτιάχνουν χάρτινα αεροπλανάκια με τα έγγραφα οι αρχές παίρνοντας αναγκαστικά τα στοιχεία που φέρνουν οι συγγενείς.

Τόσο έντονα και συνεχόμενα είναι όλα αυτά που το γεγονός πως σε ένα κράτος χελώνα προγραμμάτισαν τη δίκη τόσο σύντομα δεν δείχνει σπουδή να αποδοθεί δικαιοσύνη αλλά τους παρουσιάζει σαν να βιάζονται να ξεμπερδεύουν όσο πιο γρήγορα γίνεται προτού βγουν κι άλλα στοιχεία στη φόρα και δεν μπορούν να μαζέψουν τα αμάζευτα.

Πως να κάτσει όμως να τα αναλογιστεί όλα αυτά ο κομματικός ψηφοφόρος;
Πολύ περισσότερο πως να τα χωνέψει; Απλά δεν γίνεται.

Ακόμη και στο υποθετικό σενάριο εργασίας πως η κεφαλή, ο χι Μητσοτάκης, είναι ο πιο τέλειος Έλληνας πολίτης, ο πιο άσπιλος, ο πιο ακριβοδίκαιος, ο πλέον αδιάφθορος, ο πολίτης – απόλυτο πρότυπο, όλα αυτά είναι απόδειξη αυτού που «φωνάζω», του γιατί δεν είναι απλά θέμα του ενός προσώπου αλλά ζήτημα συνολικής αλλαγής μας και γι αυτό εμείς όλοι δεν μπορούμε σήμερα να δώσουμε κάτι καλύτερο ως αποτέλεσμα.

(Να μην το ξαναγράφω πως είχαμε την ευκαιρία μας όταν ήμασταν στα σπάργανα ως κράτος, στα θεμέλια, χωρίς ουσιαστικές δομές και συγκροτημένη κρατική διάρθρωση όμως την δολοφονήσαμε μαζί με τον Καποδίστρια.)

Η αλήθεια του καθενός μπορεί να είναι διαφορετική και υποκειμενική γιατί βασίζεται/χτίζεται με καθαρά προσωπικά δεδομένα (και γι αυτό δεν με ενοχλεί καμία αντίδραση σε όσα γράφω τόσα χρόνια, ούτε όσων μέχρι σήμερα με στόλιζαν και τώρα… «με στολίζουν» από μέσα τους, γιατί μπορεί να αδυνατούν/ να αρνούνται να δουν αυτό που πρέπει) όμως η ψυχρή πραγματικότητα είναι μία και μοναδική:

Όταν μειωθούν τα άτομα που επικρίνουν επιλεκτικά και μόνο τους αντιπάλους βιδωμένοι σε κομματικά χαρακώματα και όταν αυξηθούν όσοι μας δείχνουμε (σαν σύνολο πάντα) με κάθε ευκαιρία ως παράδειγμα προς αποφυγή, επικρίνοντας χωρίς κομματικά ιδεολογικά γυαλιά τα στραβά από όπου και αν προέρχονται (αφού δικά μας δημιουργήματα, όλων των πολιτών, είτε ψηφίζουμε είτε όχι είναι τα κόμματα) και στους εαυτούς μας αλλά κυρίως στους νεότερους του κοντινού (και πιο μακρινού αν μπορούμε, γιατί όχι) περιβάλλοντος μας, μόνο τότε θα ξεκινήσουν να αλλάζουν τα πράγματα προς κάτι καλύτερο.

Μέχρι τότε, στο ίδιο έργο θεατές.

Με μπλε εγκεφαλικά νεκρά μπε τώρα να αναμασάνε τον σανό που τα ταΐζουν, ίσως πράσινα εγκεφαλικά νεκρά μπε ξανά μετά, πορτοκαλί πριν, μπορεί μοβ (σαν στεφάνια σε διαρκή κηδεία) αργότερα…

Υ.Γ.
Όταν λοιπόν κάποιοι που ψηφίζουν απλά για να ψηφίζουν δεν τολμάνε να πουν κιχ στα στραβά λες και θα βγει κάποιος από το κόμμα να τους κάνει ντα και να τους πει «εσύ που μας κράζεις, σου απαγορεύουμε να μας ψηφίσεις ξανά», γιατί να νιώσει πίεση η οποιαδήποτε κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα εν γένει να αλλάξει έστω λίγο, κάτι από αυτά;

Που είναι τόσο γελοία η στάση τους γιατί κανείς δεν τους εμποδίζει να πιστεύουν σε ένα κόμμα όμως θα έπρεπε να είναι από μόνοι τους επικριτικοί γιατί λογικά θέλουν το καλύτερο και δεν θέλουν αυτό να εκτίθεται ως κυβέρνηση από άτομα που έχουν ευθύνες και αρμοδιότητες τις οποίες αδυνατούν ή δεν θέλουν (για χι λόγους) να φέρουν ει πέρας.

Όμως συμπεριφέρονται σαν φανατικοί οπαδοί που προτιμούν να κρύψουν μέσα στον όχλο που κατεβάζουν στους αγώνες ακόμα και δολοφόνους αρκεί να έχουν τα ίδια διακριτικά.

Υ.Γ. 2
Όταν κάποιων η μόνιμη επωδός, ως οδός αποφυγής κριτικής σε μια κυβέρνηση, είναι το «να δω στοιχεία», όσο αυτά τα άνευ αμφισβήτισης πλέον στοιχεία αρχίζουν έρχονται στην επιφάνεια και εκείνοι εξακολουθούν να μην παίρνουν θέση τόσο ο κακός, δημόσιος, πολιτικός εαυτός τους (ως πολίτες – οπαδοί κόμματος – ψηφοφόροι) θα βαραίνει έναντι του καθαρά προσωπικού σε αυτό που αφήνουν ως είδωλο στους άλλους.

Μέχρι τη στιγμή που το μόνο που θα περιφέρουν και θα βλέπουν οι υπόλοιποι, όταν το φως θα πέφτει πάνω τους όπως πέφτει, στοιχείο το στοιχείο, γεγονός το γεγονός, δεδομένο το δεδομένο, αργά και βασανιστικά για όλους, στην υπόθεση των Τεμπών, θα είναι ένα σάπιο, απαίσια κομματικοποιημένο σαρκίο που θα βρωμάει πτωματίλα αφού για ένα κόμμα θα έχουν ξεπεράσει και το σημείο που ρίχνουν σε κώμα τον εγκέφαλο τους και υιοθετούν οποιαδήποτε άσχετη εικασία και ευφυολόγημα στηρίζει το -παραπαίων πλέον- αφήγημα όσων όρισε η κυβέρνηση υπεύθυνους για τον τόπο της τραγωδίας.

Θα έχουν φτάσει να έχουν δολοφονήσει κάτι άυλο όμως ανεκτίμητο.
Κάθε στοιχείο ηθικής που έχουν να επιδείξουν ως αποκκομένα από την υπόσταση τους σαν πολίτες – πολιτικά όντα, ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Θα έχουν σταματήσει να είναι αυτοί οι άνθρωποι, θα έχουν πάψει να είναι άνθρωποι και θα έχουν μετατραπεί σε όντα που απορροφούν το φως, σε οντότητες χωρίς την παραμικρή εσωτερική αρετή και αξία να βρίσκει διέξοδο και να τους περιβάλλει.

Υ.Γ. 3
Οι φωτογραφίες λένε είναι χίλιες λέξεις.
Όπως και η υπομονή και το τσεκάρισμα για να μη βρεθείς εκτεθειμένος δημιουργούν από μόνα τους τσουνάμι λέξεων όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.

Δόξα τον Θεό, οι πρώτες υπάρχουν σε αφθονία από πληθώρα πηγών από τον τόπο του δυστυχήματος -εγκλήματος, από τα πρώτα λεπτά του συμβάντος.

Όσο για το δεύτερο, κάποιοι διακρινόμαστε και έχουμε ως απόδειξη τα δείγματα γραφής μας όλα τα χρόνια που ασχολούμαστε με το ανεύ αναζήτησης χρηματικών απολαβών «άθλημα» του μπλόγκιν.

Υπομονή όχι επ’ άπειρον, αρκεί η υπομονή ενός χρόνου (και η παρακολούθηση από όσο πιο κοντά γίνεται αυτού του θέματος με τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις τις τόσο έντονες που μπορεί να γίνει το ισχυρότερο παράδειγμα των κακών κειμένων που μας αφορούν όλους ως σύνολο, στο σύνολο της συστημικής πυραμίδας) για να μη «σηκώνεις» τις γελοίες δικαιολογίες κάποιων και να μην ανέχεσαι ούτε από φίλους (νυν, μέχρι πρότινως κλπ) στάση που δεν είναι ξεκάθαρη.

Ας ρίξουμε λοιπόν, σαν τα προσεχώς που παίζουν στους κινηματογράφους και στην TV, στην κουβέντα και… δυο χιλιάδες λέξεις από τον φάκελο με τα αδιάσειστα στοιχεία που είχαν προσκομίσει –μέχρι προχθές– στις αρχές οι πραγματογνώμονες των συγγενών.

Οι γερανοί επιχειρούν χωρίς πρόβλημα και το εμφανώς νοτισμένο έδαφος (από την πυρόσβεση) είναι ίσιο.

Οι γερανοί εξακολουθούν να επιχειρούν χωρίς πρόβλημα και ανάγκη μπαζώματος του σημείου του δυστυχήματος.
Ένας τεράστιος και μεγάλου βάθους λάκκος στο νοτισμένο σημείο.
Εκεί που κατέληξαν τα νερά της πυροσβεστικής περιέχοντας προφανέστατα και χημικά στοιχεία που «ξεπλυναν» από τα καιόμενα βαγόνια.

To be continued…

Μυαλά βυθισμένα σε κομματικές δεξαμενές δικαιολογιών.

Προς δεξιούς ψεκασμένους.
(Τι να κάνουμε, το κόμμα σας είναι αυτή την περίοδο κυβέρνηση.
Όταν ήταν οι προηγούμενοι γελοίοι τα άκουγαν εκείνοι.)

Ήταν τεράστια η νεροποντή;
Ήταν.
Πλημμύρισε η περιοχή και με νεροποντή 5 φορές μικρότερη;
Πλημμύρισε, πριν 3 χρόνια.
Θα πλημμύριζε ξανά με την ίδια νεροποντή και φέτος βάση όσων ήταν να γίνουν και δεν έγιναν;
Χωρίς αμφιβολία.

Και τώρα για όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα.
Και μιλάμε για πολλές δεκαετίες πίσω.

Όταν την τώρα ΝΔ την έλεγαν τότε Ε.Ρ.Ε, όταν το προγονικό κόμμα του τώρα (τώρα πάλι) ΠΑΣΟΚ το έλεγαν Ένωση Κέντρου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη, όταν για επτά χρόνια στρατιωτικές καρικατούρες την έπαιζαν στα κρυφά, ηδονιζόμενοι πως σώζουν τη χώρα.

Είναι δικαιολογία ανίκανων που απευθύνονται σε βλήματα το ότι είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν πάντα προβλήματα σε εκείνη την περιοχή γιατί… ήταν παλιά λίμνη και ήταν διαφορετικά οι κοίτες των ποταμών και μπλα μπλα μπλα.

Φυσικά, αν δεν συνέβαινε αυτό, να είμαστε αυτού του επιπέδου ως σύνολο, δεν θα είχαμε αυτά τα κόμματα, αυτούς τους πολιτικούς, αυτές τις κυβερνήσεις.

Βλέπεις μετά την εικόνα της ανάρτησης που δείχνει πως θα ήταν η Ολλανδία χωρίς τις ανθρώπινες κατασκευές και σκέφτεσαι τι να πουν δηλαδή και οι Ολλανδοί…

(Μάλιστα, λείπουν από αυτή ο Ρήνος και ο Μεύσης και μιλάμε για ποταμάρες και όχι ποταμάκια…)

Μια χώρα όπου πάνω από μια Ελλάδα (σε πληθυσμό) ευημερεί σε περιοχές ευάλωτες σε πλημμυρικά φαινόμενα.

Μια χώρα με άξιους -εκ του αποτελέσματος- ανθρώπους που έμαθαν από τα γεγονότα του 1953, έκαναν το πρόβλημα τους ευκαιρία και «εκτόξευσαν» την οικονομία τους «πατώντας» σε αυτές ακριβώς τις προβληματικές περιοχές.

Περιοχές όπου στα γερά θεμέλια των εκπληκτικών αντιπλημμυρικών έργων και της οικονομίας που προέκυψε από αυτά έχει χτίσει τη ζωή του περίπου το 70% του συνολικού πληθυσμού της.

Την ίδια ώρα που εδώ λασπωμένοι ιθαγενείς τρέφονται με κάθε λογής pass (τώρα και πλημμύρο-pass) και αφήνουν να περάσουν αβρόχοις ποσί, μέχρι να ξεχαστούν μέσα στη προσπάθεια συνέχιση της καθημερινότητας και μέχρι το επόμενο πρόβλημα, οι γελοίες δικαιολογίες των πολιτικών και πολιτειακών αντιπροσώπων μας (που βασιζόμενοι σε αυτό που περιγράφω στα άρθρα μου) καταφέρνουν να καλύπτουν, ακόμη και όταν ολόκληρες περιοχές είναι κάτω από πολλά μέτρα νερού, την διαχρονική ανικανότητα τους και να παρουσιάζουν τα πάντα ως κάτι αναπόφευκτο.

Όταν τα όποια έργα (από την αρχή μέχρι σήμερα) γίνονται από άτομα που αν μέσα σε μια πρόταση υπάρχει το μακροπρόθεσμος σχεδιασμός τους ακούγεται σαν εξωγήινη γλώσσα.

Τόσο παγιδευμένη είναι η πλειοψηφία, ανάμεσα τους και πάρα πολλοί από τους ανθρώπους που καταστράφηκαν στις τελευταίες πλημμύρες σε αυτό το σύστημα. Να περιμένει -σχεδόν στωικά- να αλλάξει κάτι ψηφίζοντας.

Είναι σαν να παίζει Τζόκερ με έτοιμα δελτία (ψηφοδέλτια) που ρίχνει σε μια κάλπη με την ελπίδα μπας και βγει μέσα από αυτή κάποια στιγμή ένας καλός χωρίς να εμβαθύνει πως αυτός ο… καλός δεν μπορεί να προκύψει ως δια μαγείας, σαν από μηχανής Θεός σε ένα δομημένο πλέον και λειτουργικό σύστημα.

Μια φορά εμφανίστηκε, πριν γίνουμε ουσιαστικά κράτος και η ανι-κανότητα μας ήταν τέτοια που τον δολοφονήσαμε και σκοτώσαμε και την όποια πιθανότητα μας να γίνουμε έστω και λίγο Ολλανδοί στην προκοπή.

Πλειοψηφία που όταν φεύγει ένας Ιανός απλά ελπίζει μην την επισκεφτεί κανένας Δαναός και ανέχεται-αποδέχεται τις ξύλινες ανακοινώσεις υπουργών, περιφερειαρχών, πρωθυπουργών παρά το πασίγνωστο φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, όταν -διαχρονικά αποδεδειγμένο– το μόνο που επιζητούν είναι να μη σταματήσει να «βρέχει» ψήφους γι αυτούς και την παράταξη τους.

Γι αυτό πάρα πολλοί θεωρούν φυσιολογικό να πλημμυρίζει πρώτα μια στρατιωτική βάση και μετά να μεταφέρονται τα ελικόπτερα.

Σαν να λέμε πως πλημμυρίζει η Ουάσινγκτον και έχουν το Air Force 1 με τον πρόεδρο των ΗΠΑ όχι στον αέρα αλλά να κόβει βόλτες σε αεροδιάδρομο που έχει γίνει λιμνοθάλασσα σαν τεράστιος πιγκουίνος που ψάχνει στεριά.

Γι αυτό η πλειοψηφία έχει καταντήσει να θεωρεί φυσιολογικό να χρειάζεται ένα αντιπλημμυρικό έργο 3 χρόνια περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο (και αυτό όχι για την κατασκευή, μόνο όσον αφορά τη πρώτη φάση, αυτή του σχεδιασμού) και να μην την νοιάζει (μέχρι να χαθεί μέσα στα νερά) που τα χρήματα πάνε τελικά αλλού (για να μη χαθούν) και να τα ξεχνάει όλα προτού καν όλα όσα είχε μέσα στα νερά στεγνώσουν.

Γι αυτό και όποιον και αν ψηφίσει στις τοπικές εκλογές θα καλύπτει την ανικανότητα του να υπερβεί (ακόμη κι αν το θέλει) το σύστημα πίσω από την ίδια δαιδαλώδη γραφειοκρατία και πίσω από τις ίδιες δικαιολογίες που χρησιμοποιούν και οι σημερινοί (αν τους αλλάξει).

Γιατί μέχρι εκεί σταματάει η ικανότητα μας ως σύνολο να ψάξουμε διέξοδο από αυτό που βιώνουμε. Στο να ψηφίζουμε.

Γι αυτό είμαστε όλοι βαλτωμένοι σαν τα νερά μιας υπερχείλισης που δεν μπορούν να βρουν διαφυγή και έχουμε αποδεχθεί ως κοινωνία να μας πνίγει με το παραμικρό αυτό το σύστημα του οποίου είμαστε μέρος.

Άκριτων ψηφοφόρων Ακριτών κρινόμενοι

Άλλο ένα παράδειγμα γιατί η μόνη διαφορά ψηφοφόρου με πολιτευτή είναι το θράσος.

Θράσος που άλλοι αποκτούν προετοιμαζόμενοι εξ απαλών ονύχων για πολιτικοί. Οι γόνοι των λεγόμενων πολιτικών τζακιών και οι «γόνοι» των κομματικών μηχανισμών.

Ποιος λαμβάνει καλύτερη εκπαίδευση στο θράσος δεν θέλει και ρώτημα γιατί άλλη η προσοχή και η αγάπη της οικογένειας και άλλο να είσαι παιδί του -κομματικού- σωλήνα και να πρέπει να επιβιώσεις στην ζούγκλα της πολιτικής από πολύ μικρή ηλικία.

Το πλεονέκτημα όμως των δεύτερων είναι πως μια κομματική μήτρα μπορεί να γεννάει ασταμάτητα και αδιάκοπα ενώ μια φυσική έχει αντίπαλο τη φύση.

Γι αυτό και το σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε (που είναι σχεδιασμένο να λειτουργεί αυτοματοποιημένα) μεταλλάχτηκε, δημιούργησε μια νέα τάξη πραγμάτων και σε όλα σχεδόν τα κράτη «αποκεφάλισε» τους βασιλιάδες και διαφοροποίησε τη δομή του σε μια πυραμίδα που έχει επαφή με τη βάση της.

Το έκανε γιατί μια βασιλική μήτρα, παρά την απίστευτη, συγκεντρωτική δύναμη που απολάμβανε μια τέτοια οικογένεια είχε πολύ περισσότερους περιορισμούς στη δημιουργία κεφαλών από τις απλές που μπορούσαν να βρεθούν σε φαμίλιες που θα αποκτούσαν δύναμη μέσα από ένα σύνολο που θα χωρίζονταν σε άλλου είδους οικογένειες, πολιτικές.

Στην ίδια ακριβώς λογική είναι που τα παιδιά που γεννιούνται τεχνητά μέσω κομματικού σωλήνα έχουν πλεονέκτημα, αν και πιο άξεστα στους τρόπους τους (για τους λόγους που έγραψα παραπάνω) από τα παιδιά των πολιτικών τζακιών. Γι αυτό στις υπόλοιπες χώρες είναι αυτά που συνήθως κυριαρχούν.

(Τώρα, όταν υπάρχει δυσλειτουργία στο σύστημα προκύπτουν και άλλου είδους διακυβερνήσεις όπως οι δικτατορίες.)
https://365meres.wordpress.com/2023/05/08/erga-kai-hmeres-enos-metepoita-diktatora/

Απλά αλλού οι πολίτες μπόρεσαν (για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης) να παρέχουν στους εαυτούς τους μια καλύτερη εκπαίδευση και να μην αφήσουν την πυραμίδα να ψηλώσει πολύ ή να αποκτήσει μεγάλη βάση και αλλού (όπως στη χώρα μας) δολοφόνησαν από την αρχή τις όποιες πιθανότητες είχαν να γίνουν ικανοί πολίτες ως πολιτικά όντα.

Έτσι είμαστε ακόμη λίγο πίσω όσον αφορά το είδος της οικογενειοκρατίας που κυριαρχεί στο πολιτικό τσίρκο και οι φυσικές μήτρες ακόμη υπερέχουν των κομματικών.

Γι αυτό άλλωστε έχουμε ακόμη περισσότερους «Παπανδρέου και Μητσοτάκηδες» στην εξουσία από Τσίπρες και Κουτσούμπες.

(Καλά, ο τελευταίος δεν επιθυμεί κιόλας να κυβερνήσει -ως πολιτικός χώρος- γιατί είναι το τελευταίο άλλοθι του συστήματος περί δημοκρατίας, όπως έχω αναλύσει και στο Οδηγίες προς ναυτιλλομένους.
Είναι μόνο για ατάκες για το Λούμπεν και το ξέρει και ο ίδιος.
Τόσο φαιδρό είναι που στον 21ο αι. υπάρχουν πολίτες-εργαζόμενοι-εργάτες που χρειάζονται πατερούλη – ιδεολογικό καθοδηγητή και δεν τους νοιάζει, αν το έχουν σκεφτεί φυσικά, να τους εκπροσωπεί κάποιος που δεν έχει εργαστεί -και δεν πρόκειται να εργαστεί- ποτέ στη ζωή του.)

Οικογενειακές μήτρες και κομματικές μήτρες, τα παιδιά – ηγέτες των οποίων, στην προσπάθεια για κατάκτηση της εξουσίας πάντα ψάχνουν και εκτός κομματικών στεγανών, μέσα στην μάζα, να βρουν τα άτομα εκείνα που μπορούν να προσελκύσουν μόνο και μόνο με το όνομα τους ψηφοφόρους.

Να τους προσελκύσουν με την λάμψη που έχουν αποκτήσει από την μέχρι τότε, εκτός κόμματος, δραστηριότητα τους. Δημοσιογράφοι, τραγουδιστές, ηθοποιοί, συγγραφείς, όλοι χωράνε στο ψάξιμο των αρχηγών.

Δεν έχει σημασία αν είναι… «του κόμματος».
Ίσα ίσα που βολεύει περισσότερο αν δεν είναι όπως θα εξηγήσω παρακάτω.

Μόνο προαπαιτούμενο (είναι άλλωστε στο πολιτικό εγχειρίδιο κάθε κόμματος αφού αυτό είναι παρόμοιο για όλα μιας και «εκδίδεται» από το σύστημα) να διαθέτουν θράσος. Όσο πιο απύθμενο τόσο πιο χρήσιμα εργαλεία μπορούν να γίνουν.

Επιλογές των αρχηγών που έχουν και έναν άλλο σκοπό.

Να περάσουν στο ασυνείδητο της μάζας που είναι μεν εκτός κομμάτων, εκτός της τέντας του πολιτικού τσίρκου, αλλά δεν έχει βρει με ποιο τρόπο μπορούν να αλλάξουν (στο μέλλον) τα πράγματα πως δεν υπάρχει κανένας που μπροστά στο χρήμα και την ματαιοδοξία της εξουσίας να μπορεί να μείνει αναλλοίωτος.

Και σε δεύτερη, βαθύτερη (και πιο δυστοπική) οπτική και ανάλυση – ανάγνωση πως οι περισσότεροι που προωθούν μια εικόνα ακεραιότητας και ηθικής φοράνε απλά ένα προσωπείο για να γίνονται αρεστοί στο καταναλωτικό κοινό που έχουν επιλέξει να πουλάνε.

Όπως η παρακάτω.

Η Έλενα η Ακρίτα, αυτή που διακήρυττε δημόσια πως αρνήθηκε πρόσκληση κόμματος γιατί ήθελε να είναι πολιτικοποιημένη μεν αλλά δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να είναι κομματικοποιημένη.

Λόγια και μόνο, σκορπισμένα στους πέντε ανέμους και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα από τις πράξεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση στο δεξί σημείο του πολιτικού ορίζοντα, στην αριστερή πτέρυγα του τσίρκου.

(Δεξιά και αριστερά που μπλέκονται το ίδιο εύκολα όταν έρχονται στη εξουσία και τότε, πολλές φορές η δεξιά συμπεριφέρεται σαν αριστερό κόμμα και η αριστερά σαν δεξιό, αλλά αυτά παραείναι ψιλά γράμματα…)

Η συγκεκριμένη έχει ξεκάθαρα το θράσος που ψάχνει ένας πολιτικός αρχηγός από τους «λαμπτήρες» που τοποθετεί γύρω από την ταμπέλα του κόμματος.

Το έχει γιατί μπορεί να πετάει με άνεση από πάνω της την παραπάνω στάση -υποτίθεται- ζωής που πουλούσε στα πρόβατα που αγόραζαν την εικόνα της και να κατεβαίνει με ένα μαντρί στις εκλογές για να πουλήσει την περσόνα της για χάρη του τσοπάνη που την κάλεσε δίπλα του.

Το έχει μάλιστα τόσο ανεπτυγμένο που ενώ αυτή κάνει τόσο ξεδιάντροπα όλα τα παραπάνω ανήθικα ξέροντας σε τι ακριβώς πολίτες απευθύνεται και πως θα το περάσει αβρόχοις ποσί την ίδια ακριβώς ώρα ο Σαββόπουλος, σύμφωνα με την ίδια, είναι κατάπτυστος και κατακριτέος επειδή ο άνθρωπος έχει τη δική του άποψη και απλά την εξέφρασε δημόσια.

(Δεν το έγραψε φυσικά με αυτά ακριβώς τα λόγια, είναι πεπειραμένη στην εξαπάτηση του κοινού που είχε επιλέξει και αρκετούτσικα ικανή με τον γραπτό λόγο, πονηρή δεινόσαυρος του συνολικού συστήματος.)

Όπως έκανε φυσικά και η ίδια ως απλή πολίτης και άλλοι συμφωνούσαν ενώ άλλοι διαφωνούσαν μαζί της. Σαν τέτοια θα μπορούσε να έρθει σε οποιαδήποτε έμμεση ή και άμεση αντιπαράθεση με τις θέσεις του οποιουδήποτε.

Αλλά να το παίζει ηθική δικαστής ηθικής κάποια που δεν έχει αφήσει κανένα ηθικό φράχτη που να μην έχει πηδήξει μπροστά στην πρόσκληση ενός κόμματος και στην προοπτική κατάληψης μιας έδρας στο τσίρκο της βουλής ώστε να πηδήξει νόμιμα -και χωρίς συνέπειες- τους ψηφοφόρους που θα δουν για άλλη μια φορά την ιστορία να επαναλαμβάνεται ξεπερνάει κάθε όριο.

Αυτά όμως τα δήθεν ηθικά και με ανύπαρκτη -μπροστά στο χρήμα- προσωπική τιμή διποδάκια όπως η Ακρίτα που επιλέγονται ως «σούπερ ατού» (τα θυμάστε τα χαρτάκια που παίζαμε μικροί/μικρές;) από τους αρχηγούς των κομμάτων, αυτά τα κακάσχημα εσωτερικά δίποδα που ρίχνονται στην κομματική σκηνή ως ειδικά χαρτιά που θα τραβήξουν τις χάρτινες ψήφους είναι που ξεπουλάνε πιο εύκολα τα πάντα και συμπεριφέρονται περισσότερο από όλους σαν γενίτσαροι.

(Μπροστά της ο Λαζόπουλος είναι αγγελάκι γιατί έκανε μεν την ιδεολογία επάγγελμα και μπορεί -ποιος ξέρει- να επιθύμησε το ίδιο όμως προτίμησε να παραμείνει στον ιδιωτικό τομέα και να μην δοκιμάσει να πληρώνεται από όλους μέσω μιας θέσης βουλευτή.)
https://365meres.wordpress.com/2016/02/20/otan-eisai-kathilomenos-sto-payroll-mias-ideologias-ginesai-lazopoulos/

Όμως, πραγματικά, θέλω πολύ να εκλέγονται τέτοια πρόσωπα σαν την Ακρίτα.

Είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να πείθεται στην πορεία αθόρυβα και ευκολότερα έστω και ένα άτομο από όσα πέφτουν πάνω στο μπλογκ μου από αυτά που γράφω όλα αυτά τα χρόνια για το πολιτικό σύστημα και τον μόνο τρόπο να αλλάξει όλο αυτό που όμως εμάς μας αξίζει.

Άντε, τρέξτε τώρα να βρείτε τι θα ψηφίσετε (ή τι θα φορέσετε για να πάτε να ψηφίσετε) νομίζοντας πως κάνατε ό,τι μπορούσατε και πως έτσι βγάζετε την προσωπική σας «υποχρέωση» μέχρι τις επόμενες εκλογές (όπως το σύστημα σας έχει περάσει) και ρίξτε λίγο από τον σανό που σας πλασάρουν μέσα στις κάλπες.

Υ.Γ.
Μερικά από τα άρθρα μου, για αυτόν τον έναν…

Πολιτεύματα κλειστού πυρήνα, όπως Windows και macOS…
Μεταφυσικό τρολάρισμα
Τα πράγματα είναι απλά
Στη χώρα των παρωπιδοφόρων…
Ένα κόμμα ογδόντα ένα ογδόντα ένα ογδόντα ένα….

Μεταφυσικό τρολάρισμα

Edit: 19/5/23

Στις 17/5 (προχθές) μίλησε ο Τσίπρας στο Ηράκλειο, πάρε έναν σεισμό 5.1 της κλίμακας Ρίχτερ χθες, στις 18/5.

Και τι είχα γράψει πριν 20 μέρες, πως αντιγράφει τον Μητσοτάκη και στη γκαντεμιά, πανελλαδικά πλέον και όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη;
Δικαιώνομαι και σε αυτό.

Σαν μεταφυσικό τρολάρισμα της φύσης στους ανίκανους (ως ψηφοφόρους – πολίτες) κατοίκους αυτής της χώρας.
Σαν να μας λέει, αυτοί η χαμηλής ποιότητας πολιτικοί που δημιουργείτε συλλογικά, σαν κοινωνία, δεν θα διαφέρουν πουθενά, ούτε στη γκαντεμιά.

Αρχικό κείμενο 28/4/23

Τα πολιτικά κόμματα και ειδικά οι αρχηγοί τους το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο με την ομοιότητα τους ως κυβερνήσεις.
Αντιγραφή σε όλα όμως τα πρόβατα δεν το καταλαβαίνουν και νομίζουν πως διαφέρουν κάπου.
Έλα όμως που αυτό δεν συμβαίνει ούτε στο υπερφυσικό πεδίο.

Τώρα πήγε και μίλησε στην Κρήτη (στα Χανιά στις 25/4) και την επόμενη μέρα κουνήθηκε όλη η Κρήτη από έναν σεισμό 5,2 Ρίχτερ.
Όχι ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας.

Σου λέει η φύση μέσω της πολιτικής βιολογίας (ειδικός κλάδος της, αποκλειστικά για την ελληνική επικράτεια) αφού ψήφιζαν τον γκαντέμη πατέρα, ψηφίζουν και τον γκαντέμη γιο, να τους υπενθυμίσω προεκλογικά πως αν και νεότερος στο κουρμπέτι σαν επαγγελματίας πολιτικός μπορεί και αυτός μέσω της φυσικής εξέλιξης να γίνει ίδιας δυναμικής μαυρόγατα και γιατί όχι να χτίσει και αυτός μια αξεπέραστη φήμη και δυναστεία, γιατί ξεχνάνε γρήγορα.

Για την ώρα σε τοπικό επίπεδο αλλά νωρίς είναι ακόμη.
Έχει όλα τα χρόνια μπροστά του για μια λαμπρή καριέρα με γκαντεμιά που να επηρεάζει ταυτόχρονα όλη τη χώρα.

Τάλε κουάλε όπως ο αντίπαλος του μας επηρεάζει όλους ταυτόχρονα και σε επίπεδο αποφάσεων αλλά και παραφυσικό, να το καταφέρνει στην ίδια κλίμακα στο δεύτερο -και όχι μόνο στο πολιτικό- και αυτός.
Τι του λείπει άλλωστε, όταν τα τίποτα κυβερνούν τους τίποτα;

(Εξάλλου όλο αυτό, που ως κοινωνία παράγουμε αυτού του είδους τους πολιτικούς, είναι από μόνο του μια τεράστια πανδημία από έναν ανίκητο ιό που κουβαλάμε στο DNA μας σαν πολίτες – πολιτικά όντα.
Την έλλειψη ποιότητας μας*.)

Όπως όταν μίλησε στη ΔΕΘ το 2017 και άλλαξε η γεωγραφία της παραλιακής ζώνης του νομού από τη βροχόπτωση και τις πλημμύρες ή στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το 2018 που έμεινε η πόλη για τρεις μέρες χωρίς νερό.

΄Η το κορυφαίο του -έως τώρα- ως αντιγραφή του Μητσοτάκη.

Που θέσπισε την Τετάρτη του πρωθυπουργού για τη Θεσσαλονίκη και όταν ήρθε τον Ιανουάριο του 2017, τον υποδέχθηκε η Νοτοπούλου στις 5/1 και δυο μέρες μετά πήρε τον πούλο το ήπιο κλίμα και έγινε η πόλη για μια βδομάδα Ανταρκτική, με μόνιμα κολλημένο το θερμόμετρο στους μείον δέκα ακόμη και τη μέρα και το μισό δίκτυο ύδρευσης εκτός λειτουργίας για άλλες τόσες.

Συμπέρασμα;
Αφού φαντάζει αφύσικο να υπάρχει τόσο χαμηλή ποιότητα σε πολίτες και πολιτικούς μας τρολάρουν σε υπερφυσικό βαθμό και τα φυσικά φαινόμενα.

* Μερικά από τα άρθρα μου σχετικά με την χαμηλή μας ποιότητα:
Εμείς είμαστε το λάθος
Το σημαντικότερο όχι
Μίτωση και πολιτικός καρκίνος

Βιαστές παιδιών και βιασμός της λογικής

Πρέπει να είσαι πραγματικά πολιτικά αφελής για να θεωρείς πως επειδή ένας παιδεραστής έψαχνε κάλυψη στο να βγάζει σέλφι με ψηφοθηρικά τζάνκι (πολιτικούς) και να κάνει και δουλίτσες με διαβατήριο αυτές οριοθετεί την παραβατικότητα στα στεγανά ενός κόμματος.

Που θα πήγαινε δηλαδή να προσκολληθεί αν όχι σε πρόσωπα (και ένα συντηρητικό στην ταμπέλα κόμμα) εξουσίας; Στο κόμμα των αγροτών;

Και από ποιόν θα επιζητούσε «ηθικό άλλοθι»;

Από όσους απεχθάνονται (ή αδιαφορούν, μέσα σε αυτούς και εγώ) για τις κλασικές κοινωνικές εκδηλώσεις και δεν πιστεύουν πως μας χαρακτηρίζουν σαν άτομα οι ψευδεπίγραφοι, τυπικοί καθωσπρεπισμοί τους ή από όσους ζουν και αναπνέουν μέσα από τον συντηρητισμό της σκέψης τους και δεν θα τολμούσαν να φανταστούν τον δικό του εγκληματικό εξτρεμισμό αφού «πήγαινε εκκλησία κάθε Κυριακή, άναβε κεράκια, έκανε φιλανθρωπίες» κλπ κλπ…

Όμως στη σαπίλα της κοινωνίας δεν υπάρχουν στεγανά.
Όπου η βουλή στο σύνολο της δεν μπορεί να ξεφεύγει από αυτή.

Και καλύτερο παράδειγμα δεν υπάρχει από τον νόμο κάτω από τον οποίο δικάζονται και οι βιαστές/παιδεραστές.

Νόμο του Ποινικού Κώδικα που αφαιρεί την επιβαρυντικότητα από την επαναληπτικότητα ενός εγκλήματος, όπως εξηγείται στο αιτιολογικό του

«Καταργείται το κατά συνήθεια τελούµενο έγκληµα ως διακεκριµένη µορφή αξιόποινης πράξης, καθώς έγινε δεκτό ότι η ύπαρξη «σταθερής ροπής» στην τέλεση ενός εγκλήµατος υποδεικνύει µείωση των δυνατοτήτων του δράστη να αντισταθεί στην τέλεση της αξιόποινης πράξης, που θα έπρεπε να οδηγεί σε µείωση και όχι σε επαύξηση της ποινικής κύρωσης»
(https://makpress.blogspot.com/2022/10/blog-post_12.html)

Ποιος έφερε αυτό το άρθρο στη Βουλή;
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση, το 2019.

Η πολιτική ιστορία διδάσκει (για όποιον θέλει να διδαχθεί και δεν ονειροβατεί κάτω από ιδεολογικές ταμπέλες) το παρακάτω:

«Όταν το σύστημα θέλει να πετύχει εύκολα ακραία αντικοινωνικά πράγματα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε, περιμένει να πάρει αριστερό κόμμα την εξουσία. Θα τα περάσει άνετα και αθόρυβα κάτι που επιτρέπει μετά στους άλλους, όταν επιστρέψουν, να τα εφαρμόσουν».

Σε αυτό μπαίνει άνετα και ο νόμος χάδι στους κατ’ εξακολούθηση εγκληματίες που ήρθε κάτω από μια δήθεν προοδευτική αντίληψη και που ρίχνει στα μαλακά Πέτρους, Στάθηδες, Λιγνάδηδες και κάθε τέρας σαν τον τελευταίο, που δεν θα είναι το τελευταίο, ακρίβως γιατί έχουν τη στήριξη (ακόμη και όταν δεν φαίνεται) όλου του συστήματος, όπως αυτό είναι δομημένο.

Τώρα, αν γουστάρεις παθολογικά τις κομματικές ομπρέλες συνέχισε να νομίζεις πως το σύστημα ενδιαφέρεται ποιος βρίσκεται κάτω από αυτές.

Εξάλλου το μόνο που δολοφονείς και βιάζεις σαν πολίτης με το να βάζεις πολιτικές ζυγαριές ακόμη και σε γεγονότα που έχεις αδυναμία να αναλύσεις επαρκώς γιατί το ψάξιμο σου σταματάει σε ετοιματζίδικες ταμπέλες και ευκολόπεπτους πηχυαίους τίτλους που ικανοποιούν και τρέφουν την παγιδευμένη σε κομματικές παρωπίδες οπτική σου είναι το μέλλον, διατηρώντας το συστημικό, δυστοπικό παρόν.

Συνέχισε τώρα αν θες να τρως τον σανό σου και να νομίζεις πως τα κομμάτια του πολιτικού παζλ έχει σημασία που δείχνουν διαφορετικά και έχουν άλλα χρώματα αντί να ξεκινήσεις να αντιλαμβάνεσαι πως το αποτέλεσμα που παίρνεις είναι προϊόν όλων τους!

Εκτός φυσικά και αν σου αρέσει το παζλ όπως το σχηματίζουν.

Τότε, άντε γεια και καλές βοσκές.

Υ.Γ. (μεγάλο)
Κατηγόρησε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ για τον νόμο χάδι στους βιαστές, κατηγόρησε μόνο τη ΝΔ γιατί ήταν βολικό άλλοθι για τον βιαστή, κατηγόρησε οτιδήποτε σου αρέσει να κατηγορήσεις ή κατηγόρησε τον εαυτό σου που επιτρέπεις σε αυτό το σύστημα να υπάρχει και ψάξε πως θα αλλάξει όλο αυτό.

Κι αν ξεκινήσεις να ψάξεις μην απογοητευτείς και τα παρατήσεις αν -ορθά- καταλήξεις στο συμπέρασμα πως δεν θα ζεις για να δεις την αλλαγή προς το καλύτερο.

Μπορεί να το συνειδητοποιήσεις τώρα, μπορεί όταν μετά από μια – δυο ακόμη κυβερνητικές θητείες γίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ ένα επίσημο, κλασικό κόμμα εξουσίας και αρχίσουν να το προτιμούν τα «καθωσπρέπει» τέρατα που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Εξάλλου ο αρχηγός του που δεν ορκίστηκε (ωραίος σανός, βιολογικός) προτού αλέκτωρ λαλήσει ήταν πρώτο στασίδι πίστα κάθε Πάσχα σαν πρωθυπουργός.
Με το κεράκι του, το κουστουμάκι του, σωστός «νοικοκύρης»…

Να πεισμώσεις λοιπόν να συμβεί όσο γρηγορότερα γίνεται και να δώσεις ηθική ώθηση στους απογόνους σου να προσπαθήσουν το ίδιο για τους δικούς τους απογόνους.

Να κάνεις κάτι θετικό με το να γίνεις και εσύ (ως πολιτικό κομμάτι του συνολικού παζλ του συστήματος) αρνητικό παράδειγμα για τους μελλοντικούς πολίτες.

Μακριά από κόμματα και ιδεολογίες που καταρρέουν με την είσοδο στα σαλόνια της εξουσίας.

Μια πρώτη γεύση για την πορεία που ακολουθεί το σύστημα και το πως μπορείς να ξεκινήσεις να συμβάλλεις στο να αλλάξει κάποια στιγμή αυτό το σκηνικό στα παρακάτω άρθρα:
Γενικό:
1) Μωρότερος Μορύχου
Για τους όποιους -ακόμη- αναζητητές ακραίων λαοπλάνων:
2) Νέα σοδειά ψηφοκουτόχορτου + (Το Δίστομο και τα κλειστά faux-υπερπατριωτικά στόματα)
3) Ανάλυση:
Τα γάτο-χρυσόψαρα, οι κλόουν και το τσίρκο…

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Κάποιοι –κακώς– κράζουν το ΚΚΕ για όσα λέει.

Σαν μέρος του συστήματος ο δικός τους σανός πρέπει να είναι αναλλοίωτος, να μιλάει για επαναστάσεις, κατάργηση αστικής τάξης και άλλα τέτοια, πιο γραφικά και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη.

Διαφορετικά κινδυνεύει ο θίασος του τσίρκου της σημερινής βουλής να χάσει το ένα του άκρο και στο κάθε παγιωμένο σύστημα δεν αρέσουν τέτοιες αλλαγές γιατί δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο στο τι μπορεί να προκύψει και γιατί η ρουτίνα σημαίνει και ηρεμία.
No news good news που λένε και οι Αμερικάνοι.

Που σε ένα τόσο χάλια πολιτικό τοπίο, με τόσο χαλιά (και σαν πολιτικά όντα) πολίτες, αυτό που μπορεί να προκύψει μόνο χειρότερο μπορεί να είναι.

Είτε μέσω εκλογών είτε μέσω κατάλυσης του πολιτεύματος η αλλαγή δεν σημαίνει πολιτική αναβάθμιση ή φως στο τούνελ γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.

Ένας που αναγκάστηκε να το κάνει (συγκέντρωση των εξουσιών) στην αρχή, όχι γιατί γούσταρε να είναι δικτάτορας ή κάτι τέτοιο αλλά επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να μπορέσει να δημιουργήσει πολίτες που να μην χρειάζονται κάτι τέτοιο, κατηγορήθηκε από τους άμυαλους που δεν ήξεραν την τύφλα τους.

Αγράμματοι και πολιτικά αναλφάβητοι πολίτες που πίστευαν πως μπορούσαμε να πάμε κατευθείαν στο ωμέγα (που ούτε να το γράψουν δεν ήξεραν), παρόλο που δεν υπήρχε η παραμικρή προϋπόθεση (αν δεν ήταν αναλφάβητοι πολιτικά θα το καταλάβαιναν).

Με μπροστάρη έναν –δυστυχώς– γραμματιζούμενο, που ήταν και από τους κύριους συντάκτες του πρώτου Συντάγματος, τον Αναστάσιο Πολυζωίδη.

Έναν φλογερό πατριώτη και ακέραιο στον μέγιστο βαθμό χαρακτήρα (μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, σαν δικαστής, αρνήθηκε να φυλακίσει τον Κολοκοτρώνη και βασανίστηκε για την απόφαση του από τις «εγγυήτριες» δυνάμεις) αλλά στην τελική ανάλυση των γεγονότων, θανάσιμα γραφικό.

Επειδή εξίσου μωρόμυαλα (διαφορετικά θα καταλάβαινε πως αυτοί στους οποίους απευθυνόταν και για τους οποίους ήθελε -όντως- το καλύτερο θα έπρεπε να περάσουν πρώτα από εκεί που ήθελε ο Καπποδίστριας) με τους πολίτες που τους αρκούσε μια ταμπέλα, δημιούργησε μια τόσο αρνητική εικόνα του κυβερνήτη που καλλιέργησε το έδαφος για να δολοφονηθεί η μόνη ελπίδα να χτίσουμε όπως πρέπει ένα σωστό κράτος. Από το ξεκίνημα του, δηλαδή.

Τόσο φανατικά κολλημένο με τον στόχο του (να εφαρμοστεί η «δημοκρατία» ακόμη και χωρίς βάσεις) που αμέσως μετά την δολοφονία ανέστειλε την έκδοση της εφημερίδας του γράφοντας:
«Παύομεν την έκδοσιν της εφημερίδος μας, επειδή απολαύσαμεν τον σκοπόν μας- ο τύραννος δεν υπάρχει πλέον.»

Πιο δραματικά χαρακτηριστική δημόσια τοποθέτηση παραμορφωμένου πολιτικά ατόμου που ενέπνεε αμόρφωτους πολιτικά αναγνώστες ίσως να μην υπάρχει στην ιστορία μας, αρχαία και νεότερη.

Θορυβωδώς ενδεικτική της έλλειψης όλων όσων ο Καποδίστριας γνώριζε πως δεν είχαν (και ήθελε να αποκτήσουν) οι πολίτες προτού μπορέσουν να λειτουργήσουν μια δημοκρατία.

Που αν ζούσε σήμερα και μπορούσε να γυρίσει πίσω στον χρόνο, θα έβρισκε τον εαυτό του και θα του έκοβε τα χέρια για να τον προλάβει να μη γράψει όσα θα έγραφε.
Και αν πίστευε (σίγουρα θα τον ήξερε καλύτερα από τον καθένα μας, τον εαυτό του) πως αυτό δεν θα τον σταματούσε, θα του έκοβε και τη γλώσσα για να μην τα μεταφέρει ούτε προφορικά.

Και ίσως δεν έμενε στην ιστορία ούτε σαν αυτόν που δεν υπέγραψε την καταδίκη του οπλαρχηγού των οπλαρχηγών, γιατί μπορεί να μην χρειαζόταν, αλλά η ιστορία μας να κατέληγε διαφορετικά ως προς τι έχουμε σήμερα και να ήταν ένας ανώνυμος, άγνωστος σε όλους ήρωας που «σταμάτησε» τον κακό του, πολιτικά επικίνδυνο, εαυτό.

Αυτά με την ιστορική (αλλά απόλυτα διδακτική, για όποιον το επιθυμεί φυσικά και μπορεί να αντιληφθεί και τα υπόλοιπα περί απόλυτης συσχέτισης, σε όλα τα επίπεδα, του πολιτικού και του πολίτη) αναδρομή.

Διδακτική επειδή καταδεικνύει πως ακόμη και το να είναι κάποιος ο πιο αγνός, ανιδιοτελής, ηθικός άνθρωπος στον κόσμο, κάποιος δηλαδή σαν τον Πολυζωίδη, δεν τον κάνει αυτομάτως και ικανό πολιτικό ον.

(Αυτό που παλεύω δηλαδή να πείσω φίλους και γνωστούς, να μην μπερδεύονται και θεωρούν πως το να είναι καλοί άνθρωποι, καλοί γονείς κλπ τους κάνει αυτομάτως και ικανά πολιτικά όντα ως πολίτες.)

Ένας καλός άνθρωπος για παράδειγμα που όλοι θα έλεγαν πως είναι «ψυχούλα» αλλά δεν αντιλαμβάνεται πως είναι προς όφελος του να μαζέψει τα φύλλα άλλων, στο αποτέλεσμα των πράξεων του είναι χειρότερος πολίτης από τον ληστή τραπεζών που θα καθαρίσει την σχάρα απορροής υδάτων μπροστά από το κρησφύγετο του για να μην πλημμυρίσει το μέρος και να μπορεί να το σκάσει αν χρειαστεί.
Σε μια νεροποντή λοιπόν, χίλιες φορές δέκα ληστές τραπεζών στον ίδιο δρόμο που σκεπτόμενοι το δικό τους καλό θα βοηθούσαν έμμεσα και τους άλλους παρά ηθικοί και νομοταγείς άνθρωποι που δεν έχουν εκπαιδευτεί όμως να είναι καλοί πολίτες και δεν ξέρουν πως να φροντίσουν ούτε για το δικό τους καλό.
https://365meres.wordpress.com/2017/11/19/kinhsh-psyxra-ypologistikh/

Διδακτική επίσης γιατί αν την «φορέσουμε» στο σήμερα δείχνει πόσο επικίνδυνος είναι ο πολιτικός εαυτός όσων «ψωνίζουν» ελπίδα στα άκρα και πόσο -στην «ανάγκη» τους για ελπίδα- η δεκτικότητα τους ακόμη και να τα ξεπεράσουν, οδηγεί σε πολύ σκοτεινά πολιτικά μονοπάτια.

Επιστρέφοντας λοιπόν στο παρόν και στο χαμηλής ποιότητας συνολικό σύστημα που η δημοκρατική -αλλά χωρίς τα απαραίτητα θεμέλια- πορεία μας δημιούργησε και παγίωσε, έχουμε πρόσφατο παράδειγμα.

Είδαμε όλοι τι έγινε όταν το δεξί χέρι της δεξιάς πλευράς παρέκκλινε του δικού του αφηγήματος και κρυφοκοίταξε προς την εξουσία και -αναμενόμενα- έχασε την θέση του.
Αντικαταστάθηκε από λάτρεις του Χίτλερ που το έπαιξαν με ευκολία γνήσιοι πατριώτες. Επαγγελματίες Έλληνες.

Ναζιστές που άφηναν στεφάνια και έκαναν δράσεις για να τους βλέπουν τα δικά τους πρόβατα αλλά που στις αυθόρμητες αντιδράσεις τους έδειχναν πόσο κίβδηλο ήταν το αφήγημα τους περί πατριωτισμού.

Γιατί ποιος πατριώτης δεν ξέρει πως δεν τραγουδάμε τον εθνικό ύμνο και…ποια κοιτάει και ποια κόβει στους στίχους που έγραψε ο ποιητής ή ξεχνάει να κάνει αναφορά για το Δίστομο;
https://365meres.wordpress.com/2018/06/11/nea-sodeia-psifokoutoxortouto-distomo-kai-ta-kleista-faux-xrysa-stomata/

Αφού λοιπόν ο πολιτικός θίασος χρειάζεται στεγανά, (τραγικό για παράδειγμα που σε δημοσκοπήσεις ο κόσμος δείχνει πως υπάρχει έλλειψη δεξιά της ΝΔ, όπως ανέφερε σε μια ανάρτηση του ο φίλος Χρήστος Μάτης) εκατό φορές προτιμότερος ο γραφικός Καρατζαφέρης παλιά, ο γραφικός Βελόπουλος τώρα κοκ παρά υμνητές του Χίτλερ που τυλίγουν με την ελληνική σημαία ευάλωτα (λόγω πολιτικού αναλφαβητισμού) πρόβατα-ψηφοφόρους.

Χίλιες φορές λοιπόν το γραφικό ΚΚΕ παρά κάτι πιο ακραίο και μαύρο, από τα πιο αριστερά της αριστεράς.

Ακόμη κι αν τρομοκρατεί πολλούς με όσα κηρύττει.
Τους φοβίζει γιατί «τρώνε» από αυτά που πουλάει στο ακροατήριο του.
Αν είχαν τα πολιτικά εφόδια θα καταλάβαιναν γιατί το κάνει με τόσο ευλαβικά σταθερό τρόπο που να μοιάζει με πολιτική θρησκεία.
Λειτουργεί έτσι γιατί είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσει τον έλεγχο.
Επειδή είναι ο μοναδικός δρόμος που δεν θα το οδηγήσει σε αδιέξοδο.

Χίλιες και ένα εκατομμύριο φορές λοιπόν όλοι αυτοί.

Όταν επόμενες γενιές θα αξίζουν και θα μπορούν να παράγουν καλύτερους πολίτες και ανώτερο πολιτικό σύστημα, θα φτάσουν σε ένα σημείο που το παλιό, αυτό το ίδιο με το σημερινό, θα έχει αντικατασταθεί ομαλά και αθόρυβα με ένα άλλο που δεν θα χρειάζεται γραφικά άκρα για να κρατάνε στεγανά και -φυσικό επακόλουθο- δεν θα υπάρχουν σκοτεινοί αντικαταστάτες τους να περιμένουν στις παρυφές του.

Όταν δεν θα χρειάζεται να τετραγωνίσουμε τον κύκλο για να καταλάβουμε πως πρέπει να υπάρχουν ικανοί πολίτες και χάρη σε αυτούς να υπάρχει μια κοινή -και χωρίς αρχή μέση και τέλος- αξιόλογη, αξιόπιστη και σταθερή βάση πάνω στην οποία να προσθέτουμε επίπεδα, αν θέλουμε η εξέλιξη των πραγμάτων να είναι πάντα θετική.

Παρέλαση ιδεών,παρέκκλιση ιδεολογιών,παράκρουση μαζών…

Έχουν γραφτεί/ειπωθεί τόσες μέρες τα άπειρα για τη πράξη μιας ομάδας κοριτσιών (όχι και τόσο μικρών) που προσπάθησαν να αποδώσουν σε ελεύθερη διασκευή το silly walks των ανατρεπτικών και διαχρονικών Monty Python που σατίρισαν τόσο πετυχημένα την γραφειοκρατία και την γιγάντωση του κράτους που θρέφει με κάθε ευφάνταστο τρόπο ορδές άχρηστων για τους πολίτες υπαλλήλους.
Ακόμη και δημιουργώντας υπουργεία για την ανάπτυξη τρόπων βαδίσματος,βάζοντας την πραγματική ανάπτυξη στον πάγο.

Σε ελεύθερη διασκευή γιατί πήραν απλά τη κίνηση ενώ η κίνηση τους δεν είχε καμία σχέση με αυτό που διακωμωδεί ο John Cleese στο σκετς του.
Επειδή ζουν σε μια χώρα που έχουν την ελευθερία να το κάνουν.

Το προσπάθησαν αποτυχημένα από άποψη θεάματος γιατί ακόμη και για να υποδυθεί κάποιος κάτι ηλίθιο θέλει ταλέντο.Για μένα πάντα,άλλος μπορεί να τους έδινε και το όσκαρ υποκριτικής. Η μεγαλύτερη αποτυχία τους όμως ήταν ο χρόνος που το έκαναν και κυρίως ο χρόνος στον τόπο που το έκαναν.

Το έκαναν στην πρώτη παρέλαση της μετά ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εποχής,στη παρέλαση για το ΟΧΙ και την αντίσταση που προηγήθηκε των 4 ετών Γερμανικής-ναζιστικής κατοχής.

Μπορεί τώρα να τους ήρθε αλλά δεν είναι πειστικό που στα 4 χρόνια διακυβέρνησης που προηγήθηκαν,μέσα στα οποία οι παρελάσεις απέκτησαν και γνωρίσματα δικτατορικής/χουντικής αισθητικής,με τσολιάδες να χορεύουν και αρνιά να ψήνονται στο Σύνταγμα από τα κιτς καλλιτεχνικά συντάγματα της συγκυβέρνησης,δεν ένιωσαν την κακογουστιά για παράδειγμα να τις πνίγει.

Μπορεί τώρα να ένιωσαν καλλιτεχνικό οίστρο ενάντια σε κουρδισμένα στρατιωτάκια που υπακούνε τυφλά διαταγές αλλά δεν είναι πειστικό πως δεν «βραχυκύκλωσαν» επί 4 χρόνια που το ΟΧΙ από τα χείλη των ηγετών ταξίδεψε ως ΟΧΙ από τα χείλη των πολιτών αλλά τελικά έγινε ΝΑΙ με τις υπογραφές των πολιτικών,όταν ο αντίλαλος του επέστρεψε τον αντίκτυπο που είχε αυτό στη γερμανοδηγούμενη ΕΕ και πως δεν «ξεκουρδίστηκαν» τότε μπροστά στις φασιστικού τύπου κομματικές διαταγές για κυβερνητική υποταγή που έκαναν το άσπρο μαύρο όσον αφορά την εν ψυχρώ δολοφονία των ιδεολογιών που οδήγησαν αυτά τα δυο κόμματα στην εξουσία.

Δεν είναι πειστικό που 4 χρόνια δεν είδαν την αλληγορία στα κατοχικά στρατεύματα της πολυπόθητης εξουσίας που οδήγησε στην με συνοπτικές διαδικασίες εκτέλεση των αντιφρονούντων (Λαφαζάνης,Κωνσταντοπούλου κ.α) που αρνήθηκαν να δεχτούν να γίνεται το άσπρο μαύρο για ένα καρβέλι ψωμί και μια θεσούλα συμβούλου που θα εξασφάλιζαν αν έμεναν σιωπηλοί,με τις ευλογίες κομματικών Γκεστάπο.

Δεν είναι πειστικό που μια τόσο ευαισθητοποιημένη (όπως η ίδια θέλει να περάσει με την ανακοίνωση της) παρέα τίποτα απολύτως δεν της έκανε εντύπωση,τίποτα δεν την ερέθισε τα περασμένα χρόνια με τους προηγούμενους…

Όπως δεν πείθουν και οι υπόλοιπες αιτιάσεις τους γιατί με μια δεύτερη ανάγνωση,μακριά από συναισθηματισμούς που δημιουργούν λέξεις-ταμπέλες,φαίνεται ξεκάθαρα πως έγραψαν κάτι χωρίς πολύ σκέψη,απλά για να δικαιολογήσουν τη πράξη τους.

Γιατί αν τα σκέφτηκαν καλά όσα έγραψαν τότε είναι απλά δείγμα άκριτης σκέψης να μη μπορούν να αντιληφθούν την απόλυτη σχέση που έχει η υπεράσπιση της ελευθερίας ενός λαού με τον πατριωτισμό.

Επειδή μόνο σε ένα αμόρφωτο άνθρωπο ο πατριωτισμός συγχέεται με τον εθνικισμό και το να πάρει κάποιος τα όπλα για να αμυνθεί  με μιλιταριστικές προθέσεις.
Και μόνο αμόρφωτοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν είτε πιόνια υμνητών του Χίτλερ που το παίζουν πατριώτες για τη βουλευτική αποζημίωση  είτε να ασπάζονται ρητορικές όσων μισούν κάτι τόσο ωραίο και έναν ύμνο στη μοναδικότητα και την διαφορετικότητα όπως την ύπαρξη μιας πατρίδας.

Επειδή μόνο σε ένα μπερδεμένο μυαλό δεν ξεχωρίζει μια παρέλαση που τιμάει τους αγώνες για ελευθεριά σαν τη δική μας της 28ης Οκτωβρίου (και της 25ης Μαρτίου) από παρελάσεις με μιλιταριστικό υπόβαθρο όπως του γείτονα για παράδειγμα που γιορτάζει την άλωση μιας ξένης αυτοκρατορίας.

Επειδή μόνο σε ένα νεκρό νοητικά άτομο το αντικείμενο έχει και το ρόλο του υποκειμένου και δεν είναι θέμα επιλογής και διαφορετικής χρήσης του.
Για τέτοια άτομα είναι το ίδιο ένα όπλο στα χέρια κάποιου που σκοτώνει με αυτό στα χέρια αυτού που προστατεύει από αυτόν που θέλει να σκοτώσει.
(Ίδιο μέχρι να συμβεί στα ίδια,μετά μια χαρά ξεχωρίζει και γίνεται πάλι ένα ουδέτερο αντικείμενο που έχει καλή ή καλή χρήση,ανάλογα ποιος το χρησιμοποιεί).

Τέτοια άτομα δεν ξεχωρίζουν και τους στρατούς και πως κάποιοι υπάρχουν απλά γιατί κάποιοι άλλοι με περίεργες/αδιευκρίνιστες προθέσεις έχουν τέτοιους,ούτε πως η ισορροπία είναι το πρώτο που διδάσκουν οι παγκόσμιοι φυσικοί κανόνες και καταγγέλλουν το φιλειρηνικό λαό που και τα ίδια ανήκουν επειδή δείχνει πως τιμά την ελευθερία του και όσους θυσιάστηκαν γι αυτή και ενδιαφέρεται για τη διατήρηση της,σε ένα κόσμο που απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί αγγελικά πλασμένος.

Επειδή μόνο σε ένα ακαλλιέργητο ον δεν προκύπτει συνειρμικά πως ένας λαός χωρίς ελεύθερη πατρίδα δεν νιώθει ποτέ ολοκληρωμένος και ελεύθερος και πως αν ένας λαός αγαπάει την πατρίδα του θα επιδείξει πατριωτισμό και θα αγωνιστεί και με τα όπλα αν χρειαστεί για να την υπερασπιστεί απέναντι στον οποιονδήποτε.

Άχαστο στοίχημα πως αύριο μεθαύριο μπορεί να βρεθούν σε πορεία για τους Κούρδους ή τους Παλαιστίνιους χωρίς να καεί ο εγκέφαλος τους.
(Είτε γιατί τον έχουν κάψει ήδη είτε γιατί απλά υποδύθηκαν).

Γιατί δηλαδή να έχουν οι Κούρδοι και οι Παλαιστίνιοι πατρίδα;
Τι τους χαλάει να μην έχουν και να ζουν στη πατρίδα άλλων αν είναι ελεύθεροι να αναπνέουν; Πως κάνουν έτσι για να πατάνε λίγο χώμα που να το λένε δικό τους…

Φυσικά μόνο σε ένα ζόμπι που τριγυρνάει χωρίς σκοπό δεν είναι αυτονόητα όλα τα παραπάνω.Ένα ζόμπι που δεν έχει και την τέλεια ισορροπία λόγω ανύπαρκτης εγκεφαλικής λειτουργίας και πέρα από αργό είναι και επιρρεπές σε silly walks.
Που μοιάζει με το περίφημο περπάτημα του John Cleese αλλά μόνο οπτικά.

Εκτός κι αν δεν είναι πραγματικά ζόμπι αλλά κομματικά…

(Πάντα θέλω να πιστεύω τα καλύτερο για τον οποιονδήποτε.
Επειδή για παράδειγμα είναι πολύ καλύτερο κάποιος διαιτητής να είναι λαμόγιο και τα παίρνει για να δίνει αβαβά πέναλτι παρά να είναι απλά ανίκανος κι αν και συνήθως η πραγματικότητα με διαψεύδει εδώ κάτι μου λέει πως έχουμε την εξαίρεση του κανόνα και μια αβαβά διαμαρτυρία).

Μπορεί λοιπόν να μην έχουν μπερδεμένες τις έννοιες στο μυαλό τους αλλά να έκαναν ο,τι έκαναν ενώ τα αντιλαμβάνονται πολύ καλά όλα αυτά.
Ίσως να βγήκαν από τους τάφους τους μόλις έπεσε το κομματικό παράγγελμα και περπάτησαν όπως ακριβώς τους δόθηκε εντολή να περπατήσουν.

Σαν καλοκουρδισμένα,καλολαδωμένα κομματικά στρατιωτάκια που εμπλέκονται άμεσα στα παιχνίδια πολιτικών στους πολέμους εξουσίας τους.
Μια διμοιρία ενός λόχου μιας κομματικής στρατιάς στις υπηρεσίες στρατηγών που δίνουν αναφορά για την πορεία της μάχης απευθείας στον αρχηγό.

Φυσικά τότε θα πήγαινε περίπατο και το αφήγημα τους οπότε δεν μπορούν να πουν τίποτα παραπάνω από όσα έγραψαν στην ανακοίνωση τους.

Έτσι απλά περιμένουμε τα πιστά στρατιωτικά σκυλιά των άλλων που θα πολεμήσουν για να ανακαλύψουν στοιχεία για το αν ήταν μια αυθόρμητη πράξη ακομμάτιστων θαυμαστριών των Monty Python ή ένα κομματικό muppet show υπό την μπαγκέτα πρώην κατόχων της εξουσίας στη μάχη προπαγάνδας για την εκ νέου απόκτησης της.

Όλο αυτό μάλιστα γίνεται απλά κωμικό όταν κάποιοι πάνε να συγκρίνουν τη πράξη αυτή,με την οργάνωση,τη σκηνοθεσία και το θεατρικό στήσιμο της,με όσα αυθόρμητα έγιναν στη παρέλαση του 2011 που οδήγησε στην αποχώρηση των επισήμων.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως είναι ίδιες πράξεις αν πριν την παρέλαση ξάπλωναν στο έδαφος μπροστά από την εξέδρα των επισήμων και τους εμπόδιζαν να την παρακολουθήσουν γιατί π.χ. δεν αξίζουν αυτοί οι επίσημοι και αυτοί οι κρατικοί λειτουργοί να ψηλώσουν από κάτι τέτοιο και δεν αρμόζει να είναι αυτοί ο κρατικός καθρέπτης της ελευθερίας για την οποία κάποιοι πέθαναν.

(Γι αυτό και όταν τότε έγινε γνωστό πως αποχώρησαν οι «επίσημοι» και αποχώρησαν και οι σε ρόλο πραιτοριανών τους δυνάμεις των ΜΑΤ κάποια τμήματα που περίμεναν και δεν αποχώρησαν παρέλασαν μπροστά από τον απλό κόσμο και αν έμεναν όλα,τότε όλα θα είχαν παρελάσει.Αλλά οι διοικητές των περισσότερων ενδιαφέρονται απλά να έχουν να δείχνουν πως παρέλασαν μπροστά από έναν ΠτΔ που αμετροεπώς δήλωσε πως στα 10 του έκανε αντάρτικο στον Β’ΠΠ και να δειχτούν στις στρατιωτικές ηγεσίες για να τσιμπήσουν καμιά προαγωγή).

Θα έκαναν πραγματικά δήλωση οι κοπέλες αυτές αν έδειχναν στο ζεύγος Πατούλη για παράδειγμα πως αυτοί που πολέμησαν για την ελευθερία αξίζουν καλύτερους πολιτικούς και επίσημους από αυτούς που αντί σεβασμού στο δρώμενο χαριεντίζονταν ναρκισσιστικά στα smartphone τους με τους followers τους στο διαδίκτυο επενδύοντας στην εικόνα που πουλάνε στη μάζα.

Γιατί καμιά ελληνική παρέλαση-εκδήλωση δεν είναι ωδή στον μιλιταρισμό.
Θεατρικό δρώμενο είναι διατήρησης μνήμης στις θυσίες προγόνων και πίστη σε όσα τους έκαναν να πάρουν τα όπλα για να υπερασπιστούν την ελευθερία του τόπου τους απέναντι σε αυτόν που ήρθε να την πάρει με τα όπλα.

Προγόνων που είχαν μαύρα μεσάνυχτα ποιος ακριβώς ερχόταν να τους πάρει την πατρίδα.Εκτός κι αν πιστεύουν κάποιοι πως η πλειοψηφία του πληθυσμού που τότε ζούσε πρωτόγονα στην επαρχία είχε γνώση και άποψη για τον Χίτλερ ή την ένοιαζε ποιος ερχόταν.
Αρκούσε που κάποιος ερχόταν.

Κι ας τους έβαλαν μετά οι δήθεν μορφωμένοι να σφαχτούν μεταξύ τους για το ποιος θα μας κατσικωθεί και στη σφαίρα επιρροής ποιανού θα γίνουμε παιχνίδι,παραμορφώνοντας για μια ακόμη φορά την ιστορία αυτού του τόπου και στερώντας άλλη μια ευκαιρία να στήσουμε ένα σωστό κράτος από το μηδέν που βρεθήκαμε.

(Γιατί αν είχε προλάβει ο Καποδίστριας να μας κάνει κράτος με ουσιαστικά μορφωμένους και κατ’ επέκταση σωστά εκπαιδευμένους πολίτες δεν θα φτάναμε να έχουμε εμφύλιο.Που και αν κινδυνεύαμε να έχουμε θα φρόντιζαν οι σωστοί-ικανοί πολίτες να μαζέψουν κάθε κομματικής καρυδιάς καρύδι και κάθε δεξιό ή αριστερό σκουπίδι και να το κάνουν λίπασμα 3 μέτρα κάτω από το έδαφος).

Στη τελική,οι έννοιες πατρίδα και ελευθερία είναι πολύ απλές για να μπει κάποιος στο τριπάκι της υπερανάλυσης και του διχασμού-διαχωρισμού.
Πόσω μάλλον να μπερδεύονται με έννοιες όπως εθνικισμός και μιλιταρισμός σε μια γωνιά του πλανήτη που ακόμη και προτού γίνει κράτος,προτού καν αντιληφθεί αυτός που την κατοικούσε την έννοια του έθνους,αντιδρούσε αλλεργικά σε όποιον ερχόταν να του επιβληθεί με το ζόρι.
Σαν τους Γαλάτες στο μικρό γαλατικό χωριό που θέλουν απλά την ησυχία τους και την ελευθερία τους.Το μόνο που τους αρμόζει λοιπόν είναι να σκέφτεσαι πως μπορούν να γίνουν ποιοτικότερες. Γιατί η μια δεν έχει και μεγάλη αξία χωρίς την άλλη.

Όμως δεν έχουμε κάτι τέτοιο.
Δεν τις είδα να διαδηλώνουν με τη πράξη τους για κάτι τέτοιο.
Έχουμε κάτι που όποιο κι αν ήταν το σκεπτικό και το κίνητρο ήταν απλά silly.
Αθώα ή όχι και τόσο αθώα…

Ελλάδα, ένα απέραντο πολιτικό και κοινωνικό freak show

Όσο πλησιάζουν εκλογές και όλοι, πολιτικοί και πολίτες, εντείνουν τις προσπάθειες τους να αποκομίσουν κάτι, συμβαίνει το εξής παράδοξο.
Παρουσιάζονται αμέτρητες αφορμές να γράψεις ένα άρθρο αλλά παράλληλα οι ίδιες καταστάσεις λειτουργούν και αποτρεπτικά, γιατί βλέπεις μια βαρετή επανάληψη που δείχνει πως ο λαός αυτής της χώρας, είναι (πολιτικά) εγκεφαλικά νεκρός.

Γιατί ακόμη και ένας ζωντανός οργανισμός που απλά αντιδρά σε ερεθίσματα, μαθαίνει να ξεχωρίζει και να αποφεύγει να κάνει το ίδιο λάθος ξανά και ξανά. Είτε διαθέτει εγκέφαλο είτε ένα πολύ απλοϊκότερο νευρικό σύστημα, το λάθος δημιουργεί ηλεκτρικές εκκενώσεις που είτε «διδάσκουν» το υποκείμενο, είτε δημιουργούν αντανακλαστική αντίδραση, είτε και τα δυο μαζί, ακόμη κι αν η μετάδοση γίνεται μέσω συνάψεων και δεν συμβαίνει μέσω «χειροπιαστής» επαφής.

Ενώ λοιπόν όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί κάποια στιγμή (με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο) μαθαίνουν, αυτοί που κατοικούν σε ετούτη τη χώρα μοιάζουν να φέρουν εγκέφαλο που πολιτικά δεν έχει καμία επαφή με τη πραγματικότητα.

Όμως επειδή η «μοναχική» φιλοσοφία ενός μπλόγκερ είναι να γράφει ακόμη και για τον ένα που θα επηρεάσει με θετικό τρόπο, πάντα υπάρχει το ερέθισμα που σε κάνει να πατάς το «προσθήκη άρθρου» και να τοποθετείς μια ακόμη ψηφίδα σε ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό άρθρων-σκέψεων που ακόμη κι αν αφορούν εκ πρώτης διαφορετικά θέματα (πολιτική, κοινωνία, τεχνολογία) αν τα δει κάποιος από απόσταση, δημιουργούν μια ενιαία εικόνα γιατί βασίζονται στις ίδιες αρχές και ιδεολογία.

Να δείξεις δηλαδή τη πραγματικότητα χωρίς συναισθηματισμούς που θολώνουν την όραση αλλά και χωρίς παρωπίδες που περιορίζουν το οπτικό πεδίο και του δημιουργού και του αναγνώστη-θεατή ώστε η μία σκέψη, η μία ιδέα, να βοηθήσει να δημιουργηθεί μια καινούργια δική του. Ακόμη κι αν είναι απλά η υιοθέτηση της δικιάς σου.
Με απώτερο στόχο να μπορεί να επιλέξει ορθότερα.
Είτε αφορά κινητό/κάμερα, είτε λειτουργικό σύστημα, είτε τη δική του λειτουργία ως πολιτικό όν.

Το νέο άρθρο λοιπόν έρχεται με αφορμή την -υποτιθέμενη- 13η σύνταξη και τον υπολογισμό της.

Παροχή που έκανε λέει πάρα πολλούς συνταξιούχους που περίμεναν από τα ξημερώματα στην ουρά του προεκλογικού συσσιτίου να απογοητευτούν με την μερίδα που τους σερβίρανε, γιατί αλλιώς την υπολόγιζαν όταν ανακοινώθηκε.

Αν θυμάστε, οι προηγούμενοι είχαν βάλει το περιβόητο 5ευρω που πλήρωνες -κάποιες φορές- όποτε έπρεπε να επισκεφτείς νοσοκομείο.
Οι τωρινοί όμως, από τον Οκτώβριο του 2016, έχουν βάλει εισφορά ασθένειας 6% σε όλες τις συντάξεις, οπότε και αυτή η «σύνταξη» έχει τη συγκεκριμένη εισφορά.

Λογικό πάντως να μη το περίμεναν οι συνταξιούχοι.
Τόσες δεκαετίες έτρωγαν σανό κι έθρεψαν ανίκανους πολιτικούς που θέριεψαν ένα βρόμικο πολιτικό σύστημα που οδήγησε σε οικονομική χρεοκοπία.
Τώρα θα άλλαζαν δίαιτα;

Δεν γινόταν λοιπόν να μη πιστέψουν πως μετά από τους προηγούμενους αξίζουν κάτι καλύτερο από ένα τρολ που τους κοροϊδεύει μέσα στα μούτρα τους και ένα κόμμα που για να επιβιώσει περνάει σύριζα από όλα τα υπόλοιπα και ενισχύει τα θεμέλια του κάνοντας συλλογή πολιτικών αριβιστών από όλο το πολιτικό φάσμα και εκτρέφει με τη βοήθεια τους (πολιτικών και πολιτών) ένα αρρωστημένο κοινωνικό σύστημα.

Συστήματα που ήταν έτοιμα να επικοινωνήσουν για να μολυνθεί το σύνολο όσων απαρτίζουν μια χώρα.
Κράτος και λαός.

Φτάνοντας στο σημείο να υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται στη προοπτική να ζουν με επιδόματα ελεημοσύνης αντί να χαίρονται στη προοπτική να τους προσφέρουν μια σωστά αμειβόμενη εργασία, μέσα από ένα ορθολογικά δομημένο οικονομικό περιβάλλον ενώ στο άλλο άκρο κάποιοι χαίρονται στη προοπτική να κοπούν όλα, ακόμη κι αυτά που ενισχύουν τη διάθεση για παραγωγικότητα, είτε εργασιακή είτε οικογενειακή.

Τέρατα από τη μια, τέρατα κι από την άλλη.
Μόνο που δεν είναι καλά «τέρατα» που προκαλούν θαυμασμό και γίνονται υπόδειγμα προς μίμηση, σαν τον Greek freak για παράδειγμα, αλλά τέρατα που ορίζουν τις τύχες της χώρας, έχοντας βρει εκφραστές μέσα στη πολιτική σκηνή.

Γιατί όταν μολυσμένα οικοσυστήματα είναι ευνοϊκά περιβάλλοντα για τερατογενέσεις, το ίδιο συμβαίνει και με τα δυο παραπάνω, αφού αφορούν ανθρώπους.

Έτσι, πέρα από τους κλασικούς εκπροσώπους αυτού που πρεσβεύουμε/αξίζουμε πλειοψηφικά, βλέπουμε να φλερτάρουν με είσοδο/επανείσοδο στη πολιτική σκηνή διάφορα πολιτικά ζόμπι αλλά και πολιτικά φρικιά.

Κάποια μυρίζονται το χρήμα, κάποια δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα άλλο, κάποια όντως πιστεύουν πως έχουν να προσφέρουν, κάποια λειτουργούν συνδυαστικά, από όλα έχει ο μπαξές.

Γιατί μην ακούτε πως έχει μόνο δόξα και δεν έχει λεφτά η ενασχόληση π.χ. με τα αυτοδιοικητικά στους μεγάλους δήμους ή στις περιφέρειες.

Για τις εποχές που ζούμε, μια χαρά χρήμα έχει έτσι και πάρεις τη θέση που πρέπει, αφού ως βάση υπολογισμού είναι ο μισθός Γ.Γ. υπουργείου, ο οποίος ανέρχεται στα 3 χιλιάδες και κάτι ευρώ, καθαρά.
Ένας «ταπεινός» αντιδήμαρχος (από τους πολλούς που έχουν οι μεγάλοι δήμοι) να γίνεις, με τα διάφορα έξτρα, θα αγγίζεις τα 2000 ευρώ.
(πηγή: https://www.aftodioikisi.gr/ota/aytoi-einai-oi-neoi-misthoi-ton-aireton-tis-aytodioikisis-fek/)

Γι αυτό σφάζονται παλικάρια στη ποδιά των εκλογικών παραβάν, πολλές φορές και σε αντάρτικο από την επίσημη γραμμή του κόμματος τους.

Που θα τα έπαιρνε αυτά έξω στην αγορά εργασίας κάποιος, ειδικά αν μιλάμε για επαγγελματία πολιτικό που έτσι και δεν πουλήσει τον πολιτικό εαυτό του, θα πεινάσει γιατί ξέχασε/δεν έμαθε να κάνει τίποτα άλλο, πέρα από το να είναι πολιτικός;

(Μιλάμε δηλαδή για ακόμη μια στρέβλωση του συστήματος, που παράγει άχρηστους για τη παραγωγική διαδικασία ανθρώπους που κάποιες φορές μπορεί να φτάνεις να τους δίνεις τη ψήφο σου όπως θα έδινες ένα κέρμα ως ελεημοσύνη σε κάποιον ανήμπορο να συντηρηθεί συμπολίτη, που κάθεται σε μια γωνία με το χέρι απλωμένο.)
Στρέβλωση που δεν θα υπήρχε σε μια πραγματική δημοκρατία.

Πόσω μάλλον αν μιλάμε για ταξιδάκι στην Ευρωβουλή.
Είναι που την έχουμε και στο DNA μας τη παγαποντιά, κατάλοιπο ίσως από τη τουρκοκρατία να κρύβουμε ο,τι μπορούμε για να έχουμε να τρώμε σε δύσκολες μέρες, τι καλύτερο να κάνουμε διακοπές και ο,τι άλλο κάνουμε μακριά από τα φώτα της εγχώριας δημοσιότητας;
ΠΑΓΩΣΑΝ» όλες οι πληρωμές! ΕΠΙΑΣΑΝ Έλληνες ευρωβουλευτές να κλέβουν…

Και –πάντα μιλώντας πολιτικά– επειδή περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, ειδικά όταν δεν υπάρχει ποιοτικός εγκέφαλος, για όλα υπάρχουν καταναλωτές.

Για τα μολυσμένα κλασικά λαχανικά, για τα σάπια φρούτα, ακόμη και για τη κοπριά (το φυσικό οργανικό λίπασμα που δημιουργούν τα περιττώματα αυτών που καταναλώνουν τα δυο πρώτα) υπάρχουν πρόθυμοι καταναλωτές.
Κοπριά σαν το κόμμα του Βελόπουλου για παράδειγμα.

Που ενώ έχτισε το προφίλ του μέσα από τηλεπωλήσεις συγκεκριμένου είδους βιβλίων και στηρίζει την υποψηφιότητα του στο πατριωτικό και θρησκευτικό θυμικό των πολιτών, αν αυτοί είχαν στοιχειωδώς λειτουργικό εγκέφαλο θα έπρεπε να τον εξοστρακίσουν από τη ζωή τους για το πόσο ξεδιάντροπα προσπαθούσε να τους πλασάρει ψέματα, πιστεύοντας πως απευθύνεται σε ηλίθιους, των οποίων μπορεί να ξεφτιλίζει τα πιστεύω τους και να επιβραβεύεται γι αυτό από αυτούς.

Όπως με τις πωλήσεις των υποτιθέμενων επιστολών του Ιησού.
Που διαρρήγνυε τα ιμάτια του πως ποτέ δεν προσπάθησε να πουλήσει, όταν αδιάψευστος μάρτυρας είναι ο ίδιος (!!!!) και τα δεκάδες βίντεο από τις εκπομπές του, όπως το παρακάτω:

Κι όμως!
Αντί να τον φτύσουν και να τον στείλουν από εκεί που ήρθε, ετοιμάζονται να τον ψηφίσουν και να τον στείλουν στην ευρωβουλή!

Ο νομοτελειακός φασισμός των ανίκανων…

(Ήταν και είναι τόσο σουρεαλιστικά όσα ζούμε με το θέμα των τηλεοπτικών αδειών που το παραπάνω βιντεάκι μου βγήκε αβίαστα…Πιστεύω να γελάσατε…)

Πριν 2 χρόνια είχαμε τους άλλους ανίκανους που ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν να αλλάξουν το κρατικό-δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Και στο μυαλό τους η μόνη αλλαγή που μπορούσαν να κάνουν ήταν το μαύρο στην ΕΡΤ και στις οθόνες και ένα καινούργιο όνομα!
Και η μείωση στον αριθμό των ΕΡΤ… Έκλεισαν την ΕΡΤ-3 για παράδειγμα…
(Και είχα γράψει και για εκείνο το λάθος μαύρο…)
Το μαύρο είναι χρώμα μόνο για άσχετους ζωγράφους, ανίκανους πολιτικούς και λαμόγια συνδικαλιστές….

Το έκαναν όμως χωρίς να αλλάζουν τίποτα από όσα έκαναν την ΕΡΤ έναν γίγαντα που κόστιζε υπερβολικά πολλά.
Που κόστιζε/κοστίζει υπερβολικά πολλά γιατί η διάρθρωση της ευνοούσε/ευνοεί την ανάπτυξη παρασιτικών συμπεριφορών και την ανεξέλεγκτη δράση όλων αυτών που το μόνο που ήξεραν/ξέρουν να κάνουν καλά ήταν/είναι να είναι Γκρούεζες κάποιου κόμματος.
Που περίμεναν την σειρά τους να επιβραβευτούν για τις «θυσίες» που έκαναν με μια θεσούλα, μια θεσάρα, μια εξωτερική συνεργασία…κοκ
Ένα κοκαλάκι ή και κοκαλάρα…Ανάλογα το πόσο ικανοί Γκρούεζες ήταν/είναι.

Και που εξαιτίας και αυτού, συγκέντρωνε υπερβολικό πλήθος ανθρώπων που αποτελούνταν από δυο βασικές ομάδες:
α) υπερβολικά πολλούς ικανούς αλλά αχρείαστους για τον οργανισμό και
β) υπερβολικά πολλούς ανίκανους αλλά χρειαζούμενους για το εκάστοτε κόμμα.

Την ίδια ΕΡΤ έστησαν λοιπόν με την ΝΕΡΙΤ οι ανίκανοι να την αλλάξουν σαν ΕΡΤ.
Και μέχρι να κλείσει ξανά είχε -φυσιολογικά- φτάσει να έχει 2500 προσωπικό…

Και όταν ήρθαν οι επόμενοι, την ίδια ΝΕΡΙΤ διατήρησαν μόνο που την είπαν ξανά ΕΡΤ…
Η χώρα της ταμπέλας…Που μόνο γι αυτό είναι ικανοί οι ανίκανοι…
Να αλλάζουν ταμπέλες. Στους οργανισμούς, στα υπουργεία, στις ανεξάρτητες αρχές, στις αντιδράσεις του κόσμου, στα μνημόνια….
Σε αυτό, είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο !!

Και ήρθαν λοιπόν οι επόμενοι, που όσο ήταν αντιπολίτευση διαφωνούσαν με την λογική του μαύρου και είπαν πως θα βάλουν επιτέλους γενική τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο της χώρας. Τοπίο που παρέμενε θολό από το γεγονός πως η ΜΗ Ανεξάρτητη Αρχή που ήταν επιφορτισμένη με το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, το ΕΣΡ, δεν ολοκλήρωσε ποτέ κανέναν διαγωνισμό για τις άδειες και κανένα οδικό χάρτη για τον χώρο των ΜΜΕ.

Την λέω ΜΗ Ανεξάρτητη Αρχή γιατί όποιος πιστεύει πως μια ανεξάρτητη αρχή μπορεί
α) να είναι ανεξάρτητη και το σημαντικότερο
β) να παράγει έργο
την στιγμή που για την σύσταση της πρέπει να συμφωνήσουν στα πρόσωπα τα πολιτικά κόμματα (που υποτίθεται πως γι αυτό τον λόγο συστήνεται, για να αποφεύγεται ο μικροπολιτικός επεμβατισμός στον τρόπο που λειτουργεί κάτι που χαρακτηρίζεται άμεσα ή έμμεσα δημόσιο αγαθό) και πως αυτό δεν συνιστά πολιτική παρέμβαση, τότε την κούνια που τον κούναγε δεν την εγκατέλειψε ποτέ….

Γι αυτό άλλωστε είχε φτάσει το ΕΣΡ να είναι μια τύποις Ανεξάρτητη Αρχή, που δικαιολογούσε την σύσταση της με το να βάζει που και που κανένα πρόστιμο.
Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα με ύψος που δεν αντιστοιχούσε στην παράβαση και δεν λειτουργούσε ποτέ αποτρεπτικά για όσα θα έπρεπε. Τεράστια πρόστιμα για παράδειγμα για κάτι διοικητικής υφής, πρόστιμα χάδια για τα παιχνίδια με τα στημένα τηλεφωνήματα που τα κανάλια κοροϊδεύουν τους αφελείς…

Και που 3 δεκαετίες δεν έπραξε το πλέον σημαντικό. Να μπουν συγκεκριμένοι κανόνες στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.

Και είναι τόσο φαιδρά όλα σε αυτή την χώρα που, ακόμη και το αυτή η ίδια η Αρχή που υποτίθεται είχε δημιουργηθεί για να φροντίσει να τηρείται η νομιμότητα στον τομέα ευθύνης του, έφτασε να κριθεί -ορθώς- παράνομη από το ΣτΕ γιατί τα μέλη της «ξέχασαν» να «αντικατασταθούν»…

Το ίδιο φαιδρή είναι και η άλλη μεγάλη Ανεξάρτητη Αρχή της χώρας. Η ΕΕΤΤ.
Που ενώ για παράδειγμα εδώ και χρόνια μειώνονται σταθερά τα κόστη ανάμεσα στις εταιρείες κινητής, αυτές σε κάθε μείωση κοπανάνε με έμμεσο τρόπο (δεν χάνεις ποτέ αν στοιχηματίσεις πως θα συμβεί) με αυξήσεις τον τελικό χρήστη.
Αλλά δεν είναι η ώρα της…

Και με όλα αυτά λοιπόν καταλήξαμε στους καινούργιους που αφού επανέφεραν την ταμπέλα στην κρατική-δημόσια ραδιοτηλεόραση και εκεί τελείωσε -με το νου τους- το έργο τους (όπως είχε τελειώσει -με το νου τους κι εκεί- το έργο την ΝΔ με την ταμπέλα ΕΡΤ-ΝΕΡΙΤ) ζήλεψαν τους προηγούμενους και είπαν να κάνουν κι αυτοί κάτι πιο μεγάλο, να καταπλήξουν τα πλήθη. Να αλλάξουν το ιδιωτικό ραδιοτηλεοπτικό τοπίο!

Το ότι δεν υπήρχε ούτε καν αυτό το ΜΗ ανεξάρτητο ΕΣΡ (έστω για τα μάτια του κόσμου) ποσώς τους απασχόλησε. Και ποιο ήταν το πλάνο τους;
Ίδιο με των προηγούμενων! Με αντίστροφη φορά.
Η μείωση του αριθμού των καναλιών και το αναπόφευκτο μαύρο!

Με βασική δικαιολογία του υπεύθυνου υπουργού για τον συγκεκριμένο αριθμό των καναλιών, μια τόσο γελοία που αρκούν απλές απορίες για να την αποδομήσουν.
Πως -και καλά- τα κανάλια γενικού περιεχομένου θα ήταν μόνο 4 γιατί μόνο τόσα μπορούσε να αντέξει η αγορά. Το πως βγήκε αυτό το νούμερο, που δεν έχει και σχέση με τι συμβαίνει στα άλλα κράτη, δεν μας απασχολεί.

Το νούμερο που το χρησιμοποίησε όμως σαν βασικό του επιχείρημα, δεν θα μπορούσε να απαντήσει σε απλές απορίες όπως οι παρακάτω:
-Κι αν το 2018 η αγορά θα μπορούσε να σηκώσει μόνο 3 άδειες τι θα γίνονταν με τις 4 άδειες 10ετούς διάρκειας που θα είχαν δώσει;
Ποιος θα αποφάσιζε ποιο από τα 4 κανάλια θα έκλεινε; Τότε θα μπορούσε η τηλεοπτική αγορά -βολικά- να αυτό-ρυθμιστεί;
Και τότε γιατί έδιναν 4 άδειες και δεν έδιναν 2 για να υπάρχει περιθώριο να μην κλείσει κανένα σε μελλοντική μείωση της διαφημιστικής πίτας;
-Κι αν η αγορά το 2018 σήκωνε περισσότερα, ποιος θα αποφάσιζε αν θα δίνονταν μια ακόμη άδεια ή αν θα ενίσχυαν απλά την πίτα τους τα 4  που θα λειτουργούσαν;-
-Και τα θεματικά που θα άνοιγαν αργότερα από ποια διαφημιστική πίτα θα έτρωγαν;
Και τότε πόσα γενικά-θεματικά θα άντεχε τότε το τηλεοπτικό τοπίο;
Με λίγα λόγια, όρεξη να έχεις να δημιουργείς ερωτήματα…

Φυσικά αυτά ούτε που απασχόλησαν τον έχοντα το γενικό πρόσταγμα.
Ειδικά όταν τέτοια θέματα τα χρησιμοποιεί με την πρώτη ευκαιρία ο εκάστοτε αυτοκράτορας (σόρι, πρωθυπουργός) για να γεμίζει το πρόγραμμα στην αρένα και να ικανοποιεί τα πλήθη που τον υποστηρίζουν ή θέλει να τον υποστηρίξουν και διψάνε να δούνε να τρέχει αίμα….

Φούσκωναν από ικανοποίηση τα πρόβατα της ΝΔ με τον Σαμαρά και τον Κεδίκογλου που θα έβαζαν ένα τέλος στο έκτρωμα της ΕΡΤ και εκστασιάζονταν στο θέαμα του αίματος από τις απολύσεις των «άχρηστων δημοσίων υπαλλήλων» που δεν έκαναν τίποτα.
Αντί να ζητάνε το λογικό…
Να αλλάξει ο τρόπος και όχι μόνο τα πρόσωπα.
Και έτσι δεν έβλεπαν πως στήνονταν/στήθηκε το ίδιο ακριβώς έκτρωμα.

Φούσκωναν από ικανοποίηση τα πρόβατα του ΣΥΡΙΖΑ με τους Τσίπρα και Παππά που θα έβαζαν ένα τέλος στην διαπλοκή και στη θέα του αίματος των απλών υπαλλήλων των καναλιών (ως αντίποινα για την ΕΡΤ) και δεν έβλεπαν/καταλάβαιναν πως και οι άλλοι νταβατζήδες θα γίνονταν/γίνουν.

Και δεν κατανοούσαν πως, στην λογική αυτών που υπηρετούν τους νταβατζήδες, για τα μεγάλα ονόματα που αποτελούν τον συνδετικό κρίκο ενός μέσου με το κοινό, δεν υπάρχουν άλλα ονόματα να τα αντικαταστήσουν.
Και πως μόνο η «μαρίδα» θα έμενε χωρίς εργασία…
Εκτός κι αν υπηρέτης ενός διαπλεκόμενου είναι ο ηχολήπτης και ο μπουφετζής…
Αντί να θέλουν το λογικό…
Να κοπούν οι δεσμοί, οι εξαρτήσεις και οι συναλλαγές ανάμεσα στο κράτος και τους όποιους καναλάρχες, που γεννάνε την όποια διαπλοκή, με απλούς κανόνες που δεν θα μπορούν να παρακαμφθούν και που ο έλεγχος τήρησης του να γίνεται αυτοματοποιημένα.
Φυσικά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους εκάστοτε οπαδούς ενός κόμματος.

Οπαδούς λόγω πίστης σε ιδεολογίες που δεν κυβερνούν, αντίδρασης, ευπιστίας, ελπίδας, τήρησης της παράδοσης, ακόμη και τρολαρίσματος…

Που ψηφίζουν ανίκανους-άσχετους, οι οποίοι ξαφνικά βρίσκονται πρωθυπουργοί και βάζουν κάποιους το ίδιο ανίκανους-άσχετους για υπουργούς, που εξαντλούν την ώρα τους και δικαιολογούν την θέση τους με να πείθουν τον εαυτό τους πως αυτό που δημιουργούν είναι υπέροχο, φανταστικό, εξαίσιο, αριστούργημα, τέλειο και μετά να πείθουν τον επίσης άσχετο με το θέμα πρωθυπουργό που τους έδωσε την θέση πως αυτό που του παρουσιάζουν, είναι η απόλυτη απάντηση-λύση στο θέμα και αυτό που πρέπει να γίνει!

Και που συνήθως πείθεται τόσο βαθιά που, πολλές φορές το υπερασπίζεται σαν δικό του για να πάρει από την δόξα της υπουργάρας! Που στην τελική αυτός τον διάλεξε…

Και που όταν φτάνει να μην περνάει από ένα ΣτΕ που, σαν μέρος της δικαιοσύνης, επίσης δεν είναι ανεξάρτητο ούτε και απαλλαγμένο από πολιτικές-κυβερνητικές παρεμβάσεις-πιέσεις, δεν σκέφτονται πως συνέβη γιατί το έκαναν τελείως λάθος, αλλά βγάζουν τον Χίτλερ και τον φασίστα από μέσα τους.

Που ήταν ο μόνος (με το θολωμένο του μυαλό) που ήξερε το σωστό για όλο τον κόσμο και ήθελε να το εφαρμόσει πάση θυσία και που όλοι οι άλλοι ήταν οι κακοί που ήθελαν το κακό του και έπρεπε να εξοντωθούν και να τους αντικαταστήσει με αυτούς που εκείνος θα διάλεγε.

Και το χαρακτηριστικό μουστακάκι που φορούσε ο Κεδίκογλου και οι υπόλοιποι του κόμματος του με την ΕΡΤ, εμφανίστηκε και στην Γεροβασίλη για παράδειγμα, μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος.
Που την έβλεπες και έλεγες πως θα πάθει εγκεφαλικό ή στην καλύτερη θα βάλει τα κλάματα! Από τα νεύρα της!

Για τα παιδάκια που δεν θα φάνε και για τους εχθρούς που τους πολεμάνε. Που τους πάνε κόντρα στο τι είναι σωστό να γίνει και που μόνο αυτοί ξέρουν και πρέπει να εφαρμόσουν ακόμη και με το ζόρι αν χρειαστεί. Που όμως τους σταμάτησαν οι σκοτεινές δυνάμεις. Οι άλλοι….

Κι αντί να σκεφτούν πως απλά έκαναν πατάτα, έχει ξεκινήσει από εκείνη την μέρα μια απίστευτη υπεράσπιση του τέλειου νόμου που, με κάποιο τρόπο, ακόμη και τώρα, πρέπει να εφαρμοστεί γιατί αυτό είναι το σωστό για όλους!
Αλλά και την ανακάλυψη εχθρών παντού.
Συμπεριφορά που βλέπεις ακόμη και από το ανώτερο πολιτικό επίπεδο.

Πιο βλάκας (λόγω μεγαλομανίας, τυφλού φανατισμού και μανίας καταδιώξεως, τα βασικά συστατικά για παραγωγή φασιστών-αντίτυπων του Χίτλερ) δεν σου κόβει να αλλάξεις τις μπαταρίες στο κασετοφωνάκι που σου λέει εισπνοή-εκπνοή και πεθαίνεις από αναπνευστική ανεπάρκεια και έλλειψη οξυγόνωσης του οργανισμού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα παραγωγής μπούρδας ο πρόεδρος της τωρινής αντιπολίτευσης, που ζήτησε (για να λέει πως κάνει αντιπολίτευση στα φυτά του) εκλογές, γιατί η κυβέρνηση είχε μια δικαστική ήττα.
Που με την δική του λογική (ευφημισμός-σχήμα λόγου), όταν κυβερνούσε το δικό του κόμμα, θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί καμιά 10αριά φορές…

Το ότι αυτοί οι πολιτικοί (οι προηγούμενοι, οι τωρινοί, οι επόμενοι) επιβιώνουν ανεξαρτήτως συνθηκών και που στις υψηλές θέσεις μπορούν να επιζούν και χωρίς εγκέφαλο, δεν πρέπει να μας παραξενεύει.
Οι αμοιβάδες υπάρχουν από την αρχή του κόσμου…
Λογικό είναι, μετά από τόσα δισεκατομμύρια χρόνια, να έχουν καταφέρει να μεταλλαχθούν και να κυβερνούν με ανθρώπινη μορφή!
(άλλες μεταλλαγμένες αμοιβάδες…)

Στη χώρα των παρωπιδοφόρων…

Edit 05/09/2020:
Το «μετά ξανά τα μπλε» στο αρχικό κείμενο μπήκε σήμερα γιατί κάποιοι δέχονται το μπλακ χιούμορ (όπως και την σάτιρα) μόνο όταν δεν αφορά το δικό τους μαντρί και αυτοί οι κάποιοι, μπλε αυτή τη φορά έριξαν τον -ίσως- νούμερο ένα λογαριασμό αυτού του είδους στο Twitter.

Που αν πιάσεις και το ψάξεις οι περισσότεροι από αυτούς τους Νεοδημοκράτες που έκαναν αναφορά σίγουρα έγραφαν λιβέλους κατά εκείνων των Συριζαίων που έκαναν αναφορά στη σελίδα του ΑΡΚΑ και τώρα όσοι έκαναν εκείνη την αναφορά θα γράφουν λιβέλους κατά αυτών που έριξαν τον Τελεταί Μπούκουρας.

Σε μια παράφωνη χορωδία από βελάσματα και γαβγίσματα που δίνει τον τόνο στα ελληνικά σόσιαλ μίντια και που δεν αναγνωρίζει τίποτα άλλο πέρα από το σφύριγμα των δικών της τσοπάνηδων το οποίο ακολουθεί με κλειστά τα μάτια αφού έτσι κι αλλιώς η οπτική ευρύτητα είναι κάτι άγνωστο στους παρωπιδοφόρους.

Πόσες φορές δηλαδή θα έπρεπε οι αγγλικές κυβερνήσεις να έχουν απαγχονίσει τους Monty Phython που έκαναν επιστήμη να κάνεις ταυτόχρονα και τα δύο;

Αν ήταν Έλληνας ο Τζον Κλιζ θα του ήταν δύσκολο να περιγράψει πως την μια στιγμή θα ήταν ο νούμερο ένα καταζητούμενος και νούμερο ένα προστατευόμενος από τα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κομματόσκυλα αντίστοιχα αλλά προτού προλάβει να μάθει τα ονόματα τους αυτά που τον φυλούσαν θα ήθελαν να τον φάνε κι αυτά που ήθελαν να τον φάνε θα έμπαιναν σαν ασπίδα ανάμεσα σε αυτόν και στα άλλα.

Ίσως να έκανε σκετσάκι που τα μαζεύει και τα πουλάει όλα στους Κινέζους να τα φάνε σαν γκουρμεδιά μπας και γλιτώσει ο κόσμος από τα κομματικά ανθρώπινα σκυλιά.

Αρχικό κείμενο:
Ένα μεγάλο πολύχρωμο λιβάδι η Ελλάδα.
Πρώτα τα μπλε πρόβατα, μετά τα πράσινα, τώρα τα πορτοκαλί, μετά ξανά τα μπλε*, όλα με καμένους εγκέφαλους από τις κομματικές χρωστικές που βάφουν τα μυαλά τους…

Που εξαιτίας των παρωπίδων που δεν θέλουν να αφαιρέσουν, το μόνο που βλέπουν είναι ο,τι αφορά αυτούς και τον εκάστοτε πολιτικό-ιδεολογικό αντίπαλο τους κι αυτά είναι τα μόνα στα οποία βγάζουν όλη την ενέργεια τους και αντιδρούν.

Τέτοιοι παρωπιδοφόροι, κομματικά πωρωμένοι και προσκολλημένοι σε ανύπαρκτες όταν μπαίνουν κάτω από το πέπλο της εξουσίας ιδεολογίες, ανάγκασαν τους διαχειριστές της επίσημης σελίδας του ΑΡΚΑ να ασχοληθούν για ακόμη μια φορά με σχετική ανάρτηση μαζί τους, αντί να αναρτούν μόνο τις καυστικές δημιουργίες του.

Κι αυτό γιατί ο κάθε παρωπιδοφόρος, όταν το κόμμα που στηρίζει αλλάζει πλευρά, γίνεται εξουσία, κάνει όσα κατηγορούσε την προηγούμενη κυβέρνηση και φυσιολογικά δέχεται την ίδια κριτική από όσους κρίνουν ουδέτερα τα γεγονότα, αυτό το εκλαμβάνει ως επίθεση. Ενώ πριν, την αντίστοιχη κριτική στους προηγούμενους την στήριζε και την ενίσχυε.

Ενώ εκείνος ο παρωπιδοφόρος που το κόμμα του έχασε την θέση εξουσίας, με μεγάλη ευκολία ξεχνάει πως οι ουδέτεροι έκαναν την ίδια κριτική και στο δικό του κόμμα όταν αυτό ήταν κυβέρνηση και προσπαθεί να σταθεί με τρόπο στο πλευρό τους, ώστε να χτυπήσει αυτούς που πήραν την θέση του.

Ακόμη κι αν για χάρη της εκάστοτε (πρώην και νυν) κυβέρνησης, προτιμούν την εύκολη λύση της άρνησης.

Γιατί όλοι οι παρωπιδοφόροι, όταν βλέπουν τα δύσκολα, αφού χωρίσουν τα πολιτικά γεγονότα σαν κομμάτια από παζλ, βγάζουν ζυγαριά και από την μια καταπίνουν αμάσητα όσα κομμάτια δεν τους βολεύουν ενώ από την άλλη ζυγίζουν μόνα όσα τους συμφέρουν.

Κι όλα αυτά ο κάθε παρωπιδοφόρος τα κάνει, στην προσπάθεια του να αποδείξει όχι ποιος είναι ο καλύτερος αλλά πως οι δικοί του είναι οι λιγότερο κακοί. Για να μπορεί να υποστηρίξει/δικαιολογήσει την δική του επιλογή/στήριξη που έδειχνε, δείχνει και θα δείχνει, αντί να παραδεχθεί πως τον κορόιδευαν/κοροϊδεύουν.

Και κάνοντας όλα αυτά δεν αφαιρεί μόνο κομμάτια από το συνολικό παζλ που διηγείται την ιστορία στην πραγματική της διάσταση, αλλά εξακολουθεί να βγάζει τα μάτια του μόνος του και μαζί με τα μάτια του και τα μάτια του κράτους.

Γι αυτό για παράδειγμα οι προηγούμενοι έκαναν σημαία το δημοψήφισμα που δεν έγινε σεβαστό. Λες και στην ουσία διαφέρει σε τίποτα από τις επαναλαμβανόμενες για δεκαετίες προεκλογικές κοροϊδίες και κωλοτούμπες των δικών τους κομμάτων.

Ίσα ίσα που αποτελεί μια φυσιολογική εξέλιξη, όπου το πολιτικό σύστημα σπάει όλο και πιο χοντρή πλάκα με το πόσο αστείος και εύκολα διαχειρίσιμος μπορεί να είναι ένας λαός, στις δημοκρατίες με επιθετικό προσδιορισμό.

Γι αυτό και τα γεγονότα παρουσιάζουν μια κλιμάκωση χωρίς τέλος, όπου κάθε τι που πέρασε μοιάζει αστείο μπροστά σε αυτό που φαίνεται να έρχεται και δεν υπάρχει τίποτα ικανό να σταματήσει αυτή την πορεία.

Ειδικά από την στιγμή που η πλειοψηφία όσων πιστεύουν πως κατάφεραν να αποτινάξουν τις παρωπίδες, δεν έχουν βρει την πόρτα για την έξοδο από το τσίρκο, γιατί έχει φροντίσει το σύστημα να παγιώσει πλέον και τα άκρα που τους κρατάνε να ελπίζουν εντός του τσίρκου.

Με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλο αυτό τον διαχρονικό καρκινικό οργασμό δημιουργίας πανομοιότυπων ουσιαστικά κομματιδίων. Που δεν διαφέρουν σε τίποτα παρά μόνο στα τυπικά, τα οπτικά χαρακτηριστικά. Το όνομα και το σήμα.

Μια αυτοματοποιημένη προσπάθεια του συστήματος να εμποδίσει όσα από τα γρανάζια έχουν κυλίσει έξω από το τσίρκο να κατανοήσουν το προφανές.

Πως δεν χρειάζεται να ψάχνουν και να περιμένουν να βρουν κάποιον τα βάλει πάλι πίσω και να τα γυρίσει, από αυτούς που εμφανίζονται και θέλουν να μπουν μέσα και πως μπορούν να γυρίσουν/σωθούν μόνα τους.

Κι όσο δεν μπορούν να το αντιληφθούν, δεν κάθονται να σκεφτούν τον τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό και οι παρωπιδοφόροι θα εξακολουθούν να στηρίζουν το σύστημα και να κρατάνε με κατασκευασμένες εντάσεις και τρικ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα γρανάζια, από το να κυλήσουν μαζικά και συνειδητοποιημένα εκτός τσίρκου…

Και πάνω στο πολύχρωμο από τις χρωματισμένες προβιές λιβάδι, θα εξακολουθούν για πολλές δεκαετίες να ζουν και να δρουν παρωπιδοφόρα πρόβατα, με τα θολωμένα κριάρια να συγκρούονται διαρκώς και με ένα πήδημα να αλλάζουν θέση και να επιχειρούν να κουτουλήσουν και όσους πριν μια στιγμή λάτρευαν…