Προς δεξιούς ψεκασμένους. (Τι να κάνουμε, το κόμμα σας είναι αυτή την περίοδο κυβέρνηση. Όταν ήταν οι προηγούμενοι γελοίοι τα άκουγαν εκείνοι.)
Ήταν τεράστια η νεροποντή; Ήταν. Πλημμύρισε η περιοχή και με νεροποντή 5 φορές μικρότερη; Πλημμύρισε, πριν 3 χρόνια. Θα πλημμύριζε ξανά με την ίδια νεροποντή και φέτος βάση όσων ήταν να γίνουν και δεν έγιναν; Χωρίς αμφιβολία.
Και τώρα για όλες τις κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα. Και μιλάμε για πολλές δεκαετίες πίσω.
Όταν την τώρα ΝΔ την έλεγαν τότε Ε.Ρ.Ε, όταν το προγονικό κόμμα του τώρα (τώρα πάλι) ΠΑΣΟΚ το έλεγαν Ένωση Κέντρου, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη, όταν για επτά χρόνια στρατιωτικές καρικατούρες την έπαιζαν στα κρυφά, ηδονιζόμενοι πως σώζουν τη χώρα.
Είναι δικαιολογία ανίκανων που απευθύνονται σε βλήματα το ότι είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν πάντα προβλήματα σε εκείνη την περιοχή γιατί… ήταν παλιά λίμνη και ήταν διαφορετικά οι κοίτες των ποταμών και μπλα μπλα μπλα.
Φυσικά, αν δεν συνέβαινε αυτό, να είμαστε αυτού του επιπέδου ως σύνολο, δεν θα είχαμε αυτά τα κόμματα, αυτούς τους πολιτικούς, αυτές τις κυβερνήσεις.
Βλέπεις μετά την εικόνα της ανάρτησης που δείχνει πως θα ήταν η Ολλανδία χωρίς τις ανθρώπινες κατασκευές και σκέφτεσαι τι να πουν δηλαδή και οι Ολλανδοί…
(Μάλιστα, λείπουν από αυτή ο Ρήνος και ο Μεύσης και μιλάμε για ποταμάρες και όχι ποταμάκια…)
Μια χώρα όπου πάνω από μια Ελλάδα (σε πληθυσμό) ευημερεί σε περιοχές ευάλωτες σε πλημμυρικά φαινόμενα.
Μια χώρα με άξιους -εκ του αποτελέσματος- ανθρώπους που έμαθαν από τα γεγονότα του 1953, έκαναν το πρόβλημα τους ευκαιρία και «εκτόξευσαν» την οικονομία τους «πατώντας» σε αυτές ακριβώς τις προβληματικές περιοχές.
Περιοχές όπου στα γερά θεμέλια των εκπληκτικών αντιπλημμυρικών έργων και της οικονομίας που προέκυψε από αυτά έχει χτίσει τη ζωή του περίπου το 70% του συνολικού πληθυσμού της.
Την ίδια ώρα που εδώ λασπωμένοι ιθαγενείς τρέφονται με κάθε λογής pass (τώρα και πλημμύρο-pass) και αφήνουν να περάσουν αβρόχοις ποσί, μέχρι να ξεχαστούν μέσα στη προσπάθεια συνέχιση της καθημερινότητας και μέχρι το επόμενο πρόβλημα, οι γελοίες δικαιολογίες των πολιτικών και πολιτειακών αντιπροσώπων μας (που βασιζόμενοι σε αυτό που περιγράφω στα άρθρα μου) καταφέρνουν να καλύπτουν, ακόμη και όταν ολόκληρες περιοχές είναι κάτω από πολλά μέτρα νερού, την διαχρονική ανικανότητα τους και να παρουσιάζουν τα πάντα ως κάτι αναπόφευκτο.
Όταν τα όποια έργα (από την αρχή μέχρι σήμερα) γίνονται από άτομα που αν μέσα σε μια πρόταση υπάρχει το μακροπρόθεσμος σχεδιασμός τους ακούγεται σαν εξωγήινη γλώσσα.
Τόσο παγιδευμένη είναι η πλειοψηφία, ανάμεσα τους και πάρα πολλοί από τους ανθρώπους που καταστράφηκαν στις τελευταίες πλημμύρες σε αυτό το σύστημα. Να περιμένει -σχεδόν στωικά- να αλλάξει κάτι ψηφίζοντας.
Είναι σαν να παίζει Τζόκερ με έτοιμα δελτία (ψηφοδέλτια) που ρίχνει σε μια κάλπη με την ελπίδα μπας και βγει μέσα από αυτή κάποια στιγμή ένας καλός χωρίς να εμβαθύνει πως αυτός ο… καλός δεν μπορεί να προκύψει ως δια μαγείας, σαν από μηχανής Θεός σε ένα δομημένο πλέον και λειτουργικό σύστημα.
Μια φορά εμφανίστηκε, πριν γίνουμε ουσιαστικά κράτος και η ανι-κανότητα μας ήταν τέτοια που τον δολοφονήσαμε και σκοτώσαμε και την όποια πιθανότητα μας να γίνουμε έστω και λίγο Ολλανδοί στην προκοπή.
Πλειοψηφία που όταν φεύγει ένας Ιανός απλά ελπίζει μην την επισκεφτεί κανένας Δαναός και ανέχεται-αποδέχεται τις ξύλινες ανακοινώσεις υπουργών, περιφερειαρχών, πρωθυπουργών παρά το πασίγνωστο φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, όταν -διαχρονικά αποδεδειγμένο– το μόνο που επιζητούν είναι να μη σταματήσει να «βρέχει» ψήφους γι αυτούς και την παράταξη τους.
Γι αυτό πάρα πολλοί θεωρούν φυσιολογικό να πλημμυρίζει πρώτα μια στρατιωτική βάση και μετά να μεταφέρονται τα ελικόπτερα.
Σαν να λέμε πως πλημμυρίζει η Ουάσινγκτον και έχουν το Air Force 1 με τον πρόεδρο των ΗΠΑ όχι στον αέρα αλλά να κόβει βόλτες σε αεροδιάδρομο που έχει γίνει λιμνοθάλασσα σαν τεράστιος πιγκουίνος που ψάχνει στεριά.
Γι αυτό η πλειοψηφία έχει καταντήσει να θεωρεί φυσιολογικό να χρειάζεται ένα αντιπλημμυρικό έργο 3 χρόνια περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο (και αυτό όχι για την κατασκευή, μόνο όσον αφορά τη πρώτη φάση, αυτή του σχεδιασμού) και να μην την νοιάζει (μέχρι να χαθεί μέσα στα νερά) που τα χρήματα πάνε τελικά αλλού (για να μη χαθούν) και να τα ξεχνάει όλα προτού καν όλα όσα είχε μέσα στα νερά στεγνώσουν.
Γι αυτό και όποιον και αν ψηφίσει στις τοπικές εκλογές θα καλύπτει την ανικανότητα του να υπερβεί (ακόμη κι αν το θέλει) το σύστημα πίσω από την ίδια δαιδαλώδη γραφειοκρατία και πίσω από τις ίδιες δικαιολογίες που χρησιμοποιούν και οι σημερινοί (αν τους αλλάξει).
Γιατί μέχρι εκεί σταματάει η ικανότητα μας ως σύνολο να ψάξουμε διέξοδο από αυτό που βιώνουμε. Στο να ψηφίζουμε.
Γι αυτό είμαστε όλοι βαλτωμένοι σαν τα νερά μιας υπερχείλισης που δεν μπορούν να βρουν διαφυγή και έχουμε αποδεχθεί ως κοινωνία να μας πνίγει με το παραμικρό αυτό το σύστημα του οποίου είμαστε μέρος.
Ο Αναξίμανδρος, ο Εμπεδοκλής, ο Λαμάρκ, ο Δαρβίνος (που και με προσωπική του έρευνα συγκέντρωσε ιδέες και στοιχεία και έγραψε την θεωρία της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής) και οι υπόλοιποι αργότερα που ανέπτυξαν την εξελικτική βιολογία μπορεί να είχαν δίκιο σε όσα πίστευαν.
Στην εποχή μας όμως αυτό που θα έπρεπε να εξετάζεται και να μας απασχολεί περισσότερο είναι η διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου. Ως άτομο και ως σύνολο.
Επειδή το να καταγόμαστε από κάποιο ιχθυόμορφο είδος είναι αδιάφορο αν διανοητικά έχουμε καταλήξει να συγγενεύουμε περισσότερο με τα πρόβατα και όχι με τα δελφίνια και αυτό γιατί σε μια τέτοια περίπτωση η φυσική διανοητική εξέλιξη θα είναι να φτάσουμε να ταυτιζόμαστε όχι με ανθρώπους σε ιδανική εγκεφαλική φάση αλλά με αμοιβάδες χωρίς εγκέφαλο που ιδανικά απλά αντιδρούν σε ερεθίσματα.
Αμοιβάδες στο μυαλό που σαν και κάποιες από τις κανονικές (που παρεμπιπτόντως ως είδος δεν διαθέτουν τέτοιο) μπορεί να είμαστε άκρως επικίνδυνες και για το υπόλοιπο σώμα μας και σαν κάποιο υποείδος τους που παρασιτεί στο έντερο μας εμείς να φτάσουμε να παρασιτούμε στον εγκέφαλο μας και να μην μπορούμε να «χωνέψουμε» κάποια πράγματα γιατί τον «ταΐζουμε» με πρόχειρη τροφή (σκέψη) επειδή παράγεται εύκολα, η οποία να μοιάζει νόστιμη όμως η «θρεπτική» της αξία να είναι αμφισβητήσιμη.
Διανοητική εξέλιξη που λαμβάνει χώρα όπως ακριβώς συμβαίνει και αυτή με την οποία η επιστήμη της βιολογίας με τον κλάδο της εξελικτικής βιολογίας πραγματεύεται, την αλλαγή ενός είδους μέσα στον χρόνο.
Όπου παρόλο που οι διάφορες μεταβολές συμβαίνουν σε μικρή, σχεδόν μη παρατηρήσιμη κλίμακα, σε μεμονωμένα άτομα διαφορετικών υποομάδων σε κάθε γενιά, σε βάθος χρόνου έχουν την δυνατότητα να επιφέρουν ουσιαστικές αλλαγές στα χαρακτηριστικά ενός οργανισμού.
Τόσο δυναμικά αξιόλογες κάποιες φορές που να φτάνουν μέχρι και στη δημιουργία κάτι εντελώς νέου.
Αν λοιπόν η διανοητική μας εξέλιξη μας αναβαθμίζει ως άτομα τότε νομοτελειακά, με το πέρασμα των γενεών, προκύπτει αθόρυβα (και χωρίς δυνατότητα αναχαίτισης) μέσω μιας φυσικής εξέλιξης και ένας ικανός αριθμός μονάδων που ως σύνολο αξίζουν καλύτερα πράγματα και σε κάποια άλλη στιγμή μέσα στον χρόνο θα φτάσουν να επικρατήσουν και σε κάθε «καθρεπτή» που θα κοιτάνε θα το βλέπουν μέσω του συλλογικού εαυτού τους.
Η διανοητική μας όμως εξέλιξη δεν μπορεί να μας πηγαίνει μπροστά σαν άτομα όταν πέφτουμε χαμηλάως άνθρωποι ακόμη και με όχημα την πτώση ενός πυραύλου που σκότωσε ανύποπτους, αθώους και άσχετους με ένα πόλεμο ανθρώπους, όπως αυτός που έπεσε στην Πολωνία.
Τόσο χαμηλά που στη σκόνη που σήκωσε χάνουμε την πραγματική εικόνα και απλά κοιτάμε από την πλευρά που έχουμε επιλέξει να στεκόμαστε.
Μπορεί να ήταν ανθρώπινο λάθος και ρωσικός πύραυλος που είχε από παλιά η Ουκρανία στην κατοχή της όπως είναι η επίσημη εκδοχή, μπορεί να ήταν ανθρώπινο λάθος κάποιου Ρώσου χειριστή που αποφασίστηκε να «καλυφθεί» για χι λόγους στο σημείο που βρίσκονται τα πράγματα (με τις ΗΠΑ να πιέζουν για συνομιλίες), μπορεί να ήταν αποτυχημένη προβοκάτσια από τον Ζελένσκι, μπορεί να ήταν εσκεμμένη ενέργεια με εντολή Πούτιν, κανείς δεν μπορεί να ξέρει με απόλυτη σιγουριά.
Αυτό που όμως ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα είναι το πόσο δυστοπικό για το ανθρώπινο είδος (και την ποιότητα που λέγαμε παραπάνω) είναι να βλέπω με πόση ένταση «πολεμάνε» τρίτοι παρατηρητές μέσω σχολίων κάτω από τα άρθρα που κατακλύζουν το διαδίκτυο, με μοναδικό στόχο να σηκώσουν στο «αντίπαλο στρατόπεδο» τη σημαία του εγώ τους που τροφοδοτείται απο μολυσμένη δεξαμενή σκέψεων.
Τόσο φανατικά που άτομα και από τις δυο μεριές σχεδόν να χαίρονται που σκοτώθηκαν -ακόμη- δύο αθώοι, άσχετοι μάλιστα με τον πόλεμο άνθρωποι, αρκεί αυτό να συνέβη από πύραυλο της αντίπαλης πλευράς.
Άτομα που έχουν προ πολλού αφήσει κατά μέρους το μόνο πραγματικά αδιαμφισβήτητο γεγονός (επίθεση χώρας στην επικράτεια μιας άλλης) και βλέπουν όλον αυτόν τον ασταμάτητο σκοτωμό αποσπασματικά, σαν αυτοτελή επεισόδια κάποιας τηλεοπτικής σειράς, επιδιδόμενα σε συνεχή εγκλήματα σκέψης.
-Ρώσικος ο πύραυλος. Ρε τους άχρηστους τους Ρώσους που υποστηρίζετε, τι ανίκανοι είναι… -Τι λέει εδώ; Ουκρανικός τελικά, γατάκια; Τι είναι οι Ρώσοι ρε, τίποτα άχρηστοι σαν τους δυτικούς;
(Θα μπορούσα να βάλω αμέτρητα screenshot όμως δεν θέλω γιατί η αισθητική μου δεν μου επιτρέπει κάτι τέτοιο)
ΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ! Τι έχει σημασία; Ποιανού ήταν ο πύραυλος ή οι άνθρωποι που πέθαναν; Που με τα πτώματα τους ανάμεσα σας είναι σαν να εκτοξεύετε ο ένας στον άλλο χαμηλού επιπέδου προσωπικότητες;
Έχει κάποια αξία να αποδείξετε την ικανότητα της πλευράς που υποστηρίζετε ή την ανικανότητα της άλλης μπροστά στην αξία της ανθρωπινης ζωής;
Μετά μου ονειρεύεστε και ποιοτική (και πολιτική) αλλαγή και μπορεί και να ξαφνιάζεστε όταν μας «ακουμπάνε» οι δυσάρεστες ειδήσεις (εσάς όμως σαν αμοιβάδες, χωρίς ανάλυση και στοχασμό, στιγμαία και μηχανικά) που κατακλύζουν την καθημερινότητα μας και να απορείτε που αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί γιατί πολύ απλά δεν κοιτάζετε πραγματικά τον καθρέπτη σας.
Πρόβατα σε μαντριά σκέψης, από επιλογή. Που φτάνουν στο σημείο να χαίρονται όταν το είδος τους σφαγιάζεται, αρκεί το μαχαίρι να είναι του τσοπάνη που έχουν επιλέξει, ακόμη και αν σκοτώνονται πρόβατα στο δικό τους μαντρί.
Πολύ περισσότερο αν αυτά που πεθαίνουν είναι «ανώνυμα», περνούν τυχαία και δεν ανήκουν πουθενά, αν λείπει η ετικέτα από το αυτί.
Τότε τα γεμάτα φανατισμό μπε που ακούγονται καλύπτουν ακόμη και βόμβες αφού αυτά με την «εσώκλειστη» σκέψη, απαλλαγμένα από οποιοδήποτε συναίσθημα θα μπορούσε να παίξει ένα είδος υποτυπώδους φρένου στην εκδήλωση του πραγματικού τους εαυτού δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ μίσους και ας βάφεται πάλι κόκκινο το έδαφος από μονάδες του δικού τους είδους.
Κάποιοι μπορεί να ξύνουν το κεφάλι τους τώρα μη μπορώντας να αντιληφθούν το λάθος τους, τη λάθος οπτική τους η οποία τους οδηγεί να προτεραιοποιούν τις άχρηστες πληροφορίες στην οργάνωση της σκέψης τους.
Αν αυτό τους βοηθήσει (ακόμη και αν ματώσουν εξωτερικά) να πιέσουν τον εαυτό τους να κυκλοφορήσει το αίμα στον εγκέφαλο ενεργοποιώντας τις σωστές συνάψεις που θα τους κάνουν -κάποια στιγμή- να αντιληφθούν την λεπτή διαφορά που θα τους περάσει στην άλλη πλευρά, αυτή που θα τους δώσει τη δυνατότητα να αντιστρέψουν την διανοητική τους/μας εξέλιξη και να τους/μας πάει προς τα δελφίνια και τελικά «νέους» ανθρώπους που να αγγίζουν ως είδος μια ουτοπία από αυτή προς τις αμοιβάδες, καλώς το κάνουν και να συνεχίσουν.
Αν δεν μπορούν, ας συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν.
Υ.Γ. Στην τελική, ό,τι είναι να γίνει εξελικτικά για το είδος μας (πέρα από σωματικές αλλαγές όπως το να χάσουμε για παράδειγμα ως μη χρήσιμες ούτε ως διακοσμητικό στοιχείο πλέον τις τρίχες από το σώμα μας, ακόμη και το κεφάλι μας) και μας αξίζει, καλύτερο ή χειρότερο, θα γίνει.
Αν και το να μην έχουν (οι απόγονοι) τρίχες στο κεφάλι μπορεί να βοηθούσε και τη διανόηση τους απαλλάσσοντας τους από… επιδερμικές σκέψεις που αλλοιώνουν σε ατομικό (με όλες τις σημασίες) επίπεδο την ικανότητα μας να βλέπουμε τα πράγματα όπως πρέπει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε στιγμήέχουμε ως σύνολο αυτό που μας πρέπει και αυτή τη στιγμή ζούμε ένα πραγματικό δράμα αφού έχουμε χαρούμενους και στενοχωρημένους ανθρώπους που βλέπουν ως θεατές ανύποπτους ανθρώπους να παύουν να υπάρχουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Χαρούμενους και στενοχωρημένους όχι για το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν αλλά ανάλογα το από ποιους σκοτώνονται.
Όπως είχαμε και έχουμε για παράδειγμα θαυμαστές του Ρουπακιά και θαυμαστές των δολοφόνων των δυο παιδιών που ακόμη και τόσα χρόνια μετά σφάζονται διαδικτυακά για δίποδα που σκότωσαν ανύποπτους ανθρώπους στον… προσωπικό τους πόλεμο για ιδέες τρίτων.
Όπως είχαμε και έχουμε -επί της ουσίας- μέχρι και υποστηρικτές βιαστών.
Άτομα που τρώνε τα λυσσακά τους αν ένας τέτοιος υπάνθρωπος τυχαίνει να έχει άμεση/έμμεση σχέση με αντίπαλο κόμμα/άλλη ιδεολογία αλλά μοιάζουν να πίνουν το αμίλητο νερό αν «αγγίζει» τον δικό τους χώρο.
Λες και το έγκλημα δεν είναι το ίδιο και η ζωή του θύματος ως ανθρώπου έχει μικρότερη αξία, ανάλογα τις πολιτικές – ιδεολογικές «αξίες» που υποστηρίζει ένας θύτης που δεν δίνει την παραμικρή αξία για την ανθρώπινη ζωή.
Κάνουν δηλαδή ό,τι και ο βιαστής, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουν. Υποβιβάζουν το θύμα ως ύπαρξη γιατί μέχρι εκεί φτάνει το επίπεδο τους.
Όπως ακριβώς υποβιβάζουν κάποιοι (πολλοί) θύματα σαν και του πυραύλου που έπεσε στην Πολωνία με την δική τους αδιάκοπη λάθος θεώρηση των πραγματών και προσωπική τους στάση.
Δεν είναι τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας λάθος, εμείς είμαστε το λάθος.
Μαθητής στην Άρτα άφησε παράλυτο συμμαθητή του και μέχρι στιγμής, ένα χρόνο μετά, απλά άλλαξε σχολείο.
Που όμως ξεκινάνε και που τελειώνουν οι ευθύνες (αν αναζητηθούν); Ξεκινάνε κάπου, τελειώνουν κάπου ή μήπως και αυτό, όπως όλα γύρω μας είναι απλά ένα αταυτοποίητο θραύσμα μιας αόρατης σφαίρας ενός υπαρκτού άλλα αδιόρατου πολέμου;
Ενός πολέμου που έχει να κάνει με έναν εχθρό πολύ πιο επικίνδυνο από έναν ξενόγλωσσο άνθρωπο – λαό που απλά θέλει να κάνει εκείνος κουμάντο στη ζωή μας αντί για ξένους που απλά έχουν την ίδια κοψιά και την ίδια λαλιά με εμάς.
Ενός εχθρού που κυκλοφορεί ανάμεσα μας σαν μεταδοτικός ιός και έχει να κάνει με αυτό που πραγματικά κρύβεται πίσω και κάτω από ένα τυπικό σύστημα νόμων, κανόνων, αξιών το οποίο μας παρουσιάζεται ως ιδανικό για να κρύψει με ιδανικό τρόπο πόσο κακό (έως άχρηστο) αποτέλεσμα παράγει σε όλα τα επίπεδα.
Ενός εχθρού που ακούει στο όνομα χαμηλή ποιότητα.
Αν τα αρχικά και τα πρώτα υλικά μιας μηχανής αλλά και οι πρώτες ύλες είναι κακής ποιότητας δεν γίνεται να σου δώσουν καλό προϊόν. Ακόμη και αν εγκαταστήσεις ένα πρώτης ποιότητας τελικό εξάρτημα σε αυτή το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.
Το υπόλοιπο σύνολο θα συνεχίσει να στέλνει με κακό τρόπο στο τέλειο τελικό εξάρτημα το ίδιο -σχεδόν τελικό- κακό προϊόν και όσο για το εξάρτημα το ίδιο είτε θα απορριφθεί, είτε θα καταστραφεί, είτε -τελικά- θα αφομοιωθεί. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.
Και αυτός ο εχθρός δεν μπορεί να καταπολεμηθεί συλλογικά και οργανωμένα γιατί όπως οι μεταδοτικοί ιοί ευνοείται όταν οι άνθρωποι έρχονται κοντά σχηματίζοντας ομάδες πέρα από τον δικό τους μικρόκοσμο.
Γιατί αρκεί ένας χαμηλής ποιότητας άνθρωπος όπως ένας μόνο άρρωστος με γρίπη ή κόβιντ για να μεταδώσει εύκολα τον ιό σε μια ομάδα ανθρώπων που έρχεται με φυσικό τρόπο κοντά.
Όπως ένα κακό γρανάζι – εξάρτημα μπορεί να επηρεάσει την συνολικήλειτουργία μιας μηχανής που έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί ως σύνολο.
Όπως ακριβώς έχει σχεδιαστεί και μια κοινωνία ανθρώπων.
Πόσω μάλλον όταν τα κακά γρανάζια ή/και τα κακά υλικά είναι περισσότερα του ενός. Πολλά περισσότερα.
Γι αυτό και είναι πολύ δυσκολότερο να δημιουργήσεις από το να καταστρέψεις.
Γι αυτό και σε έναν οπαδικό όχλο για παράδειγμα αυτός που θα πετάξει σήμερα μια πέτρα δημιουργεί μεγαλύτερο μιμητισμό από αυτόν που θα σταματήσει κάποιον που θα πάει να την πετάξει.
Γι αυτό ο πρώτος έχει ντε φάκτο περισσότερες πιθανότητες ακόμη και να ηρωποιηθεί – γίνει ο ηγέτης του όχλου ενώ ο δεύτερος να αποβληθεί, να θεωρηθεί εχθρός, ακόμη και να χτυπηθεί από τους ίδιους τους συνοπαδούς του γιατί η συμπεριφορά του δεν θα συνάδει με αυτή που το πλήθος θα τείνει να υιοθετήσει ως συλλογικότητα και γι αυτό το δημόσιο παράδειγμα του θα πάει χαμένο για το σύνολο, άγνωστος μέσα σε αγνώστους.
Μόνο αν αυτός ο ένας προκύψει από κάποιον που κάποτε έγινε ο ίδιος στον μικρόκοσμο του αρνητικό παράδειγμα μη αντίδρασης (μέσα από παραδοχή του περί της ανωφελότητας μιας δημόσιας αντίδρασης του) και βρεθεί σε μια στιγμή του χωροχρόνου όπου δίπλα του θα βρεθούν και άλλοι πολλοί που έγιναν το ίδιο καλοί ποιοτικά μέσα από μια παρόμοια ατομική διαδικασία προγενέστερων ατόμων αυτός που θα πετάξει την πέτρα δεν θα μπορέσει να κάνει την διαφορά.
Μόνο –ακόμη καλύτερα– αν κάποιος που έφτασε ακόμη και να πετάξει πέτρα γίνει αυτοβούλως και με προσωπική προσπάθεια αρνητικό παράδειγμα στον μικρόκοσμο του και δεν ντραπεί να του διδάξει να μην γίνουν σαν αυτόν ως προς το κομμάτι εκείνο της ζωής του υπάρχει περίπτωση αυτός ο σπόρος αλλαγής που πρέπει να φυτευτεί να βρει το εύφορο έδαφος.
Κατάλληλο έδαφος που να το σεβαστούν όσο χρειάζεται τα πολύ κοντινά του πρόσωπα ώστε να μη ποδοπατηθεί όπως θα γινόταν αν το έκανε μεταξύ αγνώστων προτού όλο αυτό αναπτυχθεί σε σύνθεση σκέψεων και να φτάσει κάποια στιγμή μέσω της διαλεκτικής για παράδειγμα να ποτίζεται μέχρι τη στιγμή που να αποδώσει καρπούς εξηγώντας όχι μόνο τα βαθύτερα αίτια αλλά και δείχνοντας τον ίδιο μοναδικό δρόμο «μοναχικής» σποράς και στους υπόλοιπους.
Αθόρυβεςκαι ατομικές προσπάθειες στον πυρήνα και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο και εκτός εμβέλειας από τα πολλά και διάφορα ραντάρ του συστήματος που έχουν σχεδιαστεί να ψάχνουν στην επιφάνεια και από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίθετο.
Σαν ένας μοναδικός δούρειος ίππος που χτυπάει έναν υπολογιστή.
Αν αυτός ο υπολογιστής δεν είναι συνδεδεμένος σε ένα ευρύτερο δίκτυο δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτός, ούτε να μελετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο από κανένα σύστημα και από κανένα πρόγραμμα άμυνας.
Αν ξεκινήσεις να «μολύνεις» ένα σύστημα υπολογιστών δίνεις χρόνο να μελετηθεί η επίθεση σου και το σύστημα να αναπτύξει, κάποια στιγμή, όσο δυνατή και σφοδρή και να είναι αυτή, τις αντίστοιχες άμυνες σε υπολογιστές που δεν έχει φτάσει ακόμη αυτό που έφτιαξες.
Από εκεί και πέρα το σύστημα μπορεί να βάλει σε καραντίνα τον δούρειο ίππο σου ακόμη και αν φτάσει να υπολειτουργήσει για λίγο αφαιρώντας μαζί με αυτόν και χρήσιμα κομμάτια του, μέχρι να φτιάξει κάποιο μπάλωμα ή να τα αντικαταστήσει εξ ολοκλήρου με κάποιο update.
Και αν έχουν επηρεαστεί κρίσιμα στοιχεία του μπορεί να δώσει εντολή -ως έσχατη λύση- για φορμάτ και όταν επιστρέψει σε πλήρη λειτουργία ο δούρειος ίππος σου να είναι παρελθόν.
(Αυτό το φορμάτ, σε πολιτικούς όρους, μπορεί να είναι από μια ολική αλλαγή προσώπων, ονόματος και σήματος κάποιων συστημικών κομμάτων που φαινομενικά περνάνε στο περιθώριο ή την είσοδο δήθεν άσπιλων επειδή κινούνται στα όρια – άκρα όπως η Χρυσή Αυγή -ως τώρα- στη βουλή μέχρι ένα πραξικόπημα, όταν και όποτε αυτό απαιτείται.)
Αν όμως το κάνεις ατομικά, με φυσικό τρόπο σε κάθε υπολογιστή ξεχωριστά, κρατώντας τους ασύνδετους μέχρι να το καταφέρεις, όταν κάποια στιγμή θα συνδεθούν, το σύστημα το οποίο τους τρέχει δεν θα έχει την παραμικρή ελπίδα.
Όπως τώρα δεν έχει ελπίδα ο υπολογιστής σου να επικρατήσει μέσα σε ένα μολυσμένο σύστημα με το οποίο έρχεται σε επαφή.
Όπως ακριβώς δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα να επικρατήσεις και εσύ ακόμη και αν είσαι υπόδειγμα πολίτη εφόσον αλληλεπιδράς μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο συνδεδεμένων ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζεις προσωπικά. Ο καλύτερος και ικανότερος όλων να είσαι.
Στην ίδια βάση με το παράδειγμα με τους υπολογιστές δεν μπορείς να το κάνεις ξεκινώντας να οργανώνεσαι σε ομάδες, σε κάποιο δίκτυο δηλαδή, γιατί αυτό θα γίνει εύκολα αντιληπτό και να καταπολεμηθεί από το σύστημα.
Πρέπει να «αποσυνδεθείς» και να λειτουργήσεις αποκλειστικά εντός του πυρήνα του απόλυτου μικρόκοσμου σου.
Επειδή λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω, το θέμα είναι πως δεν υπάρχει κάποιο κουμπί για άμεσο ριστάρτ της κοινωνίας και όλων όσων προκύπτουν από αυτή.
Δεν είναι παιχνίδι σε κάποιον υπολογιστή (σημ. μπορεί και να είναι, ποιος ξέρει, μπορεί να είμαστε εικονικοί χαρακτήρες σε κάποιο υπερυπολογιστικό σύμπαν αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο και στην τελική δεν έχει και τόση σημασία) να μην σου αρέσει η εξέλιξη και να το σταματήσεις. Ούτε ταινία στην τηλεόραση να κλείσεις την οθόνη.
Που και να κάνεις το παραπάνω αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν για κάποιον άλλον να τα παίξει/δει.
Το μόνο που έχεις την ικανότητα να καταφέρεις ως άτομο είναι να τα αφαιρέσεις από τον δικό σου μικρόκοσμο και να γίνεις παράδειγμα (αρνητικό για όσο τα αποδεχόσουν) ώστε να μην αρέσει αυτό που ήσουν και στους επόμενους «δικούς σου» ανθρώπους και να τους κάνεις να θέλουν να γίνουν έστω λίγο καλύτεροι και να δημιουργήσουν με τη σειρά τους λίγο καλύτερους και ικανότερους, μέχρι να υπάρχουν τόσο και τόσοι καλύτεροι και ικανότεροι που να μπορούν να έχουν αυτά που τους αξιζουν ως άτομα και κατ’ επέκταση ως σύνολο.
Είναι ο ίδιος λόγος που όλοι σχεδόν γκρινιάζουν για την χαμηλή ποιότητα της τηλεόρασης όμως τα ντοκιμαντέρ και οι όποιες εκπομπές υψηλής ποιότητας έχουν μηδενική τηλεθέαση κάνοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς να επενδύουν σε αυτό που πραγματικά ζητάει, άσχετα με το τι λέει, το σχεδόν μηδενικό επίπεδο της πλειοψηφίας.
Επίσης ισχύει και μια άλλη παγίδα.
Είναι τόσο περισσότερο προτιμητέο για κάποιον να παραμείνει μέρος του συνόλου και να μην κοιτάει/τον κοιτάνε σαν εξωγήινο άτομο όταν μιλάνε για το γκολ ενός μέτριου παίκτη σε ένα αστείο ποιοτικά πρωτάθλημα ή για το που τα έπινε ένα πρόσωπο που έγινε διάσημο μέσα από ένα ριάλιτι που η πλειοψηφία δεν έχει διάθεση να κατανείμει τον χρόνο της σε πράγματα που απορρίπτουν οι περισσότεροι.
Άτομο = πλειοψηφία, πλειοψηφία = άτομο… Αρχίζει να ξεθολώνει λίγο η ευρύτερη εικόνα;
Ένα, δύο, τρία…επτακόσιες χιλιάδες, δύο εκατομμύρια. Στα τόσα εκλέγονται και οι κυβερνήσεις…
Και μέσω αυτής της έλλειψης διάθεσης έχασε η πλειοψηφία μέχρι και την ικανότητα να ξεχωρίζει ποιοτικά διαφορετικές έννοιες όπως διασκέδαση και ψυχαγωγία.
Έχοντας κάνει ψυχαγωγία μόνο αυτά που ζητάει με την στάση της να της προσφέρουν. Όπως έχει κάνει αποδεκτό και το συνολικό σύστημα.
Που ακόμη και όταν κάποιοι οσμίζονται πως κάτι βρωμάει σε αυτό δεν έχουν την ικανότητα να αντιδράσουν ώστε αυτό να ξεκινήσει να αλλάζει αλλά και όταν αντιδρούν η συντριπτική πλειοψηφία τους επιλέγει τον λάθος τρόπο, αυτόν που το σύστημα προσφέρει – επιτρέπει.
Ακόμη και αν τα καταστρέψεις, πες πως πας και ανατινάζεις την εταιρεία που έφτιαξε το παιχνίδι, την τηλεοπτική/κινηματογραφική εταιρεία που δημιούργησε το έργο, τον τηλεοπτικό σταθμό που παράγγειλε ή απλά πρόβαλε την ταινία, μαζί με τα άτομα που εμπλέκονται συνειδητά ή κατά τύχη σε αυτό, δεν έχεις ούτε την ικανότητα ούτε την δύναμη να αποτρέψεις την αναδημιουργία τους ή την δημιουργία παρόμοια κακών ταινιών και παιχνιδιών γιατί αυτά αντανακλούν την συνολική ζήτηση μέσα από το συλλογικό επίπεδο ποιότητας.
Πέρα από το γεγονός πως ακόμη και αγνές προθέσεις να έχεις θα παίξεις το παιχνίδι που αγαπάει η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ένα σύστημα που βασίζεται και στην ρουτίνα αλλά και την εικονική ηρεμία και ασφάλεια που παρέχει και θα χαρακτηριστείς από την πλειοψηφία που θέλει την ησυχία της και τη βολή της ως τρομοκράτης.
Παιχνίδι που το σύστημα επιτρέπει να παίζουν κάποιοι και κάποιες φορές το σχεδιάζει το ίδιο ώστε να μη ξέρει κανένας τελικά τι είναι αληθινό και τι όχι και αυτό να είναι ακόμη μεγαλύτερη παγίδα για όλους.
Ούτε μπορείς να ξεκινήσεις να σκοτώσεις την πλειοψηφία γιατί ακόμη και αν τα καταφέρεις και αυτό που θες να φέρεις είναι το τέλειο η βίαιη επιβολή δεν είναι ούτε καλό παράδειγμα ούτε στέρεα βάση για χτίσιμο ενός διαφορετικού, καλύτερου κόσμου.
Στην Ελλάδα για παράδειγμα έχουμε άπειρα πεύκα. Αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία στην κοινωνία των δέντρων.
Έχουν πολλά θετικά όμως δεν κάνουν και την τρελή σκιά, γεμίζουν και πευκοβελόνες τον τόπο, λερώνουν και τα αυτοκίνητα με αυτά τα άσπρα χνούδια που κολλάνε σε οτιδήποτε πέσουν αλλά και -αυτό που το πάτε- καίγονται πανεύκολα και γίνεται κάθε καλοκαίρι κόλαση ο τόπος από τις φωτιές.
Αν ξεκινήσουμε όμως με αγνές προθέσεις να τα «ξεριζώσουμε» και να βάλουμε στη θέση τους αποκλειστικά άλλα δέντρα, καλύτερα, αν πράξουμε δηλαδή με βίαιο – κακό τρόπο για κάτι καλό, στο τέλος, αν έχουμε καθόλου δέντρα, πάλι τα πεύκα θα έχουν επικρατήσει.
Η εσκεμμένη βία είναι κάτι αφύσικο και ως τέτοιο δεν μπορεί να είναι το όχημα επιβολής για κάτι, όσο καλό και αν είναι αυτό.
Ακόμη και αν ο Χίτλερ ήταν ο θεός (με την έννοια του τέλειου) και ήθελε να φέρει την τελειότητα στον κόσμο (εννοείται πως δεν ήταν αλλά η επιβεβλημένη ανάγκη κατηγορηματικής επισήμανσης αυτού από τον συγγραφέα του κειμένου είναι δείγμα της χαμηλής ποιότητας ενός ποσοστού από όσους διάβάσουν το άρθρο αυτό), στην προσπάθεια επιβολή της με τη βία ήταν αναμενόμενο να βρει αντίδραση και να αποτύχει.
Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα σκέψης (και επιστρέφοντας στο παράδειγμα – ερέθισμα αυτού του άρθρου) ακόμη και να «αφαιρέσεις» το παιδί αυτό από τους «κακούς» γονείς και καταφέρεις να το διαπαιδαγωγήσεις με ιδανικό τρόπο δεν έχεις την ικανότητα ή την δύναμη να τους αποτρέψεις από το να δημιουργήσουν άλλα ίδια αλλά ακόμη και να το κάνεις συγκεκριμένα για αυτούς δεν μπορείς να αλλάξεις με μαγικό τρόπο και τους υπόλοιπους που είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς.
Τι μένει λοιπόν; Μόνο ατομική προσπάθεια για τον μικρόκοσμο του καθενός ώστε να μην υπάρχουν στο μέλλον σε τόσο μεγάλο ποσοστό γονείς ανίκανοι να μεγαλώσουν σωστά παιδιά.
Που συνεπάγεται –στην τελική κλίμακωση– να μην υπάρχουν σε τόσο μεγάλο ποσοστό ανίκανοι να αντιληφθούν την μεγάλη εικόνα του συστήματος (συνολικά και όχι αποσπασματικά) και τον μοναδικότρόπο με τον οποίο αυτό μπορεί να αλλάξει.
Μπορεί να συμβεί σύντομα; ΟΧΙ.
Θα ζεις για να το δεις; ΟΧΙ.
(Ακόμη και αν τώρα -28/10/22- που γράφεται το άρθρο ήσουν απλά ένα σπερματοζωάριο που έτρεχε να βρει το ταίρι του για να δημιουργήσει ζωή δεν θα ζεις για να δεις την προσπάθεια να αποδίδει σε τελικό βαθμό).
Αξίζει όμως να κρυφτείς πίσω τον εγωισμό σου (μη παραδοχή καταστάσεων-συλλογικών ευθυνών, ωχαδελφισμό, παραίτηση αφού δεν θα καταφέρεις να απολαύσεις τους καρπούς της δράσης σου κλπ) αφήνοντας στην τύχη τους αυτούς που θα έρθουν μετά από εσένα και να μη γίνεις η μήτρα από όπου θα ξεπηδήσουν καλύτερα άτομα, άνθρωποι, πολίτες; ΟΧΙ.
Αν αποδεχθείς αυτά τα όχι τότε μπορεί και να ξεκινήσεις την σημαντικότερη μάχη απέναντι στον μεγαλύτερο εχθρό. Την κακή πλευρά του εαυτού σου.
Και αν μάθουμε να πολεμάμε την κακή μας πλευρά χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά σιωπηλά, χωρίς εγωιστική επιδεικτικότητα προς ξένους αλλά με θετική χρήση εγωισμού, χωρίς να θέλουμε να το κάνουμε γνωστό πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο και του διδάξουμε αυτού του μικρόκοσμου να κάνει το ίδιο τότε θα έχει ξεκινήσει η πραγματική επίθεση στο σύστημα και η ουσιαστική πορεία προς το καλύτερο μέχρις ότου κάποιοι άλλοι στο μέλλον να φτάσουν όχι μόνο να αξίζουν πραγματικά ως ποιότητα αλλά μέσω αυτής να έχουν και την ικανότητα να τρέξουν το λειτουργικό σύστημα που τους αξίζει.
Όλα αυτα μέσα από τη δική μας αρχική προσπάθεια. Που δεν θα την μνημονεύει κανένα βιβλίο ιστορίας. Γιατί θα είναι κάτι πρώτα από όλα εσωτερικό ως μάχη και εξέλιξη. Κάτι που θα έχει φέρει με εντελώς φυσικό τρόπο κάτι θετικό, όσο πιο θετικό γίνεται.
Μέχρι κάποιοι σχεδόν να αγγίξουν το τέλειο. Που είναι και το υπέρτατο όριο αφού το τέλειο είναι μεν ουτοπικό αλλά δεν πρέπει να παύει ποτέ να είναι ο απώτερος στόχος. Και να έχουν τελικά την ποιότητα/ικανότητα να διατηρήθουν σε εκείνο το επίπεδο για πάντα.
Μια κατάσταση που δεν θα επιδέχεται ερμηνειών για το πως προέκυψε (θα θεωρείται αυτονόητο να υπάρχει ως καθρέπτης των τότε πολιτών) και κατά συνέπεια δεν θα επιδέχεται και διαστρέβλωσης από κανέναν που να επιθυμεί σκοτεινά πράγματα και να έχει περίεργες προθέσεις.
Υ.Γ. Αν συμβούν όλα αυτά τότε μπορείς και να ξεκινήσεις να το γιορτάζεις όπως το σημερινό ΟΧΙ.
ΟΧΙ που δεν έχει να κάνει με νίκη αλλά με την έναρξη μιας -σχεδόν υπεράνθρωπης- προσπάθειας.
Όπως και η άλλη μεγάλη εθνική εορτή της χώρας.
Μόνο που κανένας δεν τις έχει διδάξει 100% σωστά γιατί τις βλέπει μέσα από το σύστημα και όπως αυτό «απαιτεί» να τις βλέπουμε.
Δήθεν στοχαστικά όμως εντελώς επιδερμικά.
Είναι όμως εύκολο να το αντιληφθείς αν δεν μπορείς να δεις αυτό και τα υπόλοιπα φαινομενικά σκόρπια κομμάτια του παζλ ενωμένα; ΟΧΙ.
Από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις την προσωπική σου μάχη και το προσωπικό σου ΟΧΙ.
Ίσως ψάχνοντας -και μέσα σε αυτό το μπλογκ- να βρεις τα υλικά να συνθέσεις αυτό που χρειάζεται.
Σαν μέρος του συστήματος ο δικός τους σανός πρέπει να είναι αναλλοίωτος, να μιλάει για επαναστάσεις, κατάργηση αστικής τάξης και άλλα τέτοια, πιο γραφικά και από ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη.
Διαφορετικά κινδυνεύει ο θίασος του τσίρκου της σημερινής βουλής να χάσει το ένα του άκρο και στο κάθε παγιωμένο σύστημα δεν αρέσουν τέτοιες αλλαγές γιατί δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο στο τι μπορεί να προκύψει και γιατί η ρουτίνα σημαίνει και ηρεμία. No news good news που λένε και οι Αμερικάνοι.
Που σε ένα τόσο χάλια πολιτικό τοπίο, με τόσο χαλιά (και σαν πολιτικά όντα) πολίτες, αυτό που μπορεί να προκύψει μόνο χειρότερο μπορεί να είναι.
Είτε μέσω εκλογών είτε μέσω κατάλυσης του πολιτεύματος η αλλαγή δεν σημαίνει πολιτική αναβάθμιση ή φως στο τούνελ γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο.
Ένας που αναγκάστηκε να το κάνει (συγκέντρωση των εξουσιών) στην αρχή, όχι γιατί γούσταρε να είναι δικτάτορας ή κάτι τέτοιο αλλά επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να μπορέσει να δημιουργήσει πολίτες που να μην χρειάζονται κάτι τέτοιο, κατηγορήθηκε από τους άμυαλους που δεν ήξεραν την τύφλα τους.
Αγράμματοι και πολιτικά αναλφάβητοι πολίτες που πίστευαν πως μπορούσαμε να πάμε κατευθείαν στο ωμέγα (που ούτε να το γράψουν δεν ήξεραν), παρόλο που δεν υπήρχε η παραμικρή προϋπόθεση (αν δεν ήταν αναλφάβητοι πολιτικά θα το καταλάβαιναν).
Με μπροστάρη έναν –δυστυχώς– γραμματιζούμενο, που ήταν και από τους κύριους συντάκτες του πρώτου Συντάγματος, τον Αναστάσιο Πολυζωίδη.
Έναν φλογερό πατριώτη και ακέραιο στον μέγιστο βαθμό χαρακτήρα (μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, σαν δικαστής, αρνήθηκε να φυλακίσει τον Κολοκοτρώνη και βασανίστηκε για την απόφαση του από τις «εγγυήτριες» δυνάμεις) αλλά στην τελική ανάλυση των γεγονότων, θανάσιμα γραφικό.
Επειδή εξίσου μωρόμυαλα (διαφορετικά θα καταλάβαινε πως αυτοί στους οποίους απευθυνόταν και για τους οποίους ήθελε -όντως- το καλύτερο θα έπρεπε να περάσουν πρώτα από εκεί που ήθελε ο Καπποδίστριας) με τους πολίτες που τους αρκούσε μια ταμπέλα, δημιούργησε μια τόσο αρνητική εικόνα του κυβερνήτη που καλλιέργησε το έδαφος για να δολοφονηθεί η μόνη ελπίδα να χτίσουμε όπως πρέπει ένα σωστό κράτος. Από το ξεκίνημα του, δηλαδή.
Τόσο φανατικά κολλημένο με τον στόχο του (να εφαρμοστεί η «δημοκρατία» ακόμη και χωρίς βάσεις) που αμέσως μετά την δολοφονία ανέστειλε την έκδοση της εφημερίδας του γράφοντας: «Παύομεν την έκδοσιν της εφημερίδος μας, επειδή απολαύσαμεν τον σκοπόν μας- ο τύραννος δεν υπάρχει πλέον.»
Πιο δραματικάχαρακτηριστική δημόσια τοποθέτηση παραμορφωμένου πολιτικά ατόμου που ενέπνεε αμόρφωτους πολιτικά αναγνώστες ίσως να μην υπάρχει στην ιστορία μας, αρχαία και νεότερη.
Θορυβωδώς ενδεικτική της έλλειψης όλων όσων ο Καποδίστριας γνώριζε πως δεν είχαν (και ήθελε να αποκτήσουν) οι πολίτες προτού μπορέσουν να λειτουργήσουν μια δημοκρατία.
Που αν ζούσε σήμερα και μπορούσε να γυρίσει πίσω στον χρόνο, θα έβρισκε τον εαυτό του και θα του έκοβε τα χέρια για να τον προλάβει να μη γράψει όσα θα έγραφε. Και αν πίστευε (σίγουρα θα τον ήξερε καλύτερα από τον καθένα μας, τον εαυτό του) πως αυτό δεν θα τον σταματούσε, θα του έκοβε και τη γλώσσα για να μην τα μεταφέρει ούτε προφορικά.
Και ίσως δεν έμενε στην ιστορία ούτε σαν αυτόν που δεν υπέγραψε την καταδίκη του οπλαρχηγού των οπλαρχηγών, γιατί μπορεί να μην χρειαζόταν, αλλά η ιστορία μας να κατέληγε διαφορετικά ως προς τι έχουμε σήμερα και να ήταν ένας ανώνυμος, άγνωστος σε όλους ήρωας που «σταμάτησε» τον κακό του, πολιτικά επικίνδυνο, εαυτό.
Αυτά με την ιστορική (αλλά απόλυτα διδακτική, για όποιον το επιθυμεί φυσικά και μπορεί να αντιληφθεί και τα υπόλοιπα περί απόλυτης συσχέτισης, σε όλα τα επίπεδα, του πολιτικού και του πολίτη) αναδρομή.
Διδακτική επειδή καταδεικνύει πως ακόμη και το να είναι κάποιος ο πιο αγνός, ανιδιοτελής, ηθικός άνθρωπος στον κόσμο, κάποιος δηλαδή σαν τον Πολυζωίδη, δεν τον κάνει αυτομάτως και ικανό πολιτικό ον.
(Αυτό που παλεύω δηλαδή να πείσω φίλους και γνωστούς, να μην μπερδεύονται και θεωρούν πως το να είναι καλοί άνθρωποι, καλοί γονείς κλπ τους κάνει αυτομάτως και ικανά πολιτικά όντα ως πολίτες.)
Ένας καλός άνθρωπος για παράδειγμα που όλοι θα έλεγαν πως είναι «ψυχούλα» αλλά δεν αντιλαμβάνεται πως είναι προς όφελος του να μαζέψει τα φύλλα άλλων, στο αποτέλεσμα των πράξεων του είναι χειρότερος πολίτης από τον ληστή τραπεζών που θα καθαρίσει την σχάρα απορροής υδάτων μπροστά από το κρησφύγετο του για να μην πλημμυρίσει το μέρος και να μπορεί να το σκάσει αν χρειαστεί. Σε μια νεροποντή λοιπόν, χίλιες φορές δέκα ληστές τραπεζών στον ίδιο δρόμο που σκεπτόμενοι το δικό τους καλό θα βοηθούσαν έμμεσα και τους άλλους παρά ηθικοί και νομοταγείς άνθρωποι που δεν έχουν εκπαιδευτεί όμως να είναι καλοί πολίτες και δεν ξέρουν πως να φροντίσουν ούτε για το δικό τους καλό. https://365meres.wordpress.com/2017/11/19/kinhsh-psyxra-ypologistikh/
Διδακτική επίσης γιατί αν την «φορέσουμε» στο σήμερα δείχνει πόσο επικίνδυνος είναι ο πολιτικός εαυτός όσων «ψωνίζουν» ελπίδα στα άκρα και πόσο -στην «ανάγκη» τους για ελπίδα- η δεκτικότητα τους ακόμη και να τα ξεπεράσουν, οδηγεί σε πολύ σκοτεινά πολιτικά μονοπάτια.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο παρόν και στο χαμηλής ποιότητας συνολικό σύστημα που η δημοκρατική -αλλά χωρίς τα απαραίτητα θεμέλια- πορεία μας δημιούργησε και παγίωσε, έχουμε πρόσφατο παράδειγμα.
Είδαμε όλοι τι έγινε όταν το δεξί χέρι της δεξιάς πλευράς παρέκκλινε του δικού του αφηγήματος και κρυφοκοίταξε προς την εξουσία και -αναμενόμενα- έχασε την θέση του. Αντικαταστάθηκε από λάτρεις του Χίτλερ που το έπαιξαν με ευκολία γνήσιοι πατριώτες. Επαγγελματίες Έλληνες.
Ναζιστές που άφηναν στεφάνια και έκαναν δράσεις για να τους βλέπουν τα δικά τους πρόβατα αλλά που στις αυθόρμητες αντιδράσεις τους έδειχναν πόσο κίβδηλο ήταν το αφήγημα τους περί πατριωτισμού.
Αφού λοιπόν ο πολιτικός θίασος χρειάζεται στεγανά, (τραγικό για παράδειγμα που σε δημοσκοπήσεις ο κόσμος δείχνει πως υπάρχει έλλειψη δεξιά της ΝΔ, όπως ανέφερε σε μια ανάρτηση του ο φίλος Χρήστος Μάτης) εκατόφορές προτιμότερος ο γραφικός Καρατζαφέρης παλιά, ο γραφικός Βελόπουλος τώρα κοκ παρά υμνητές του Χίτλερ που τυλίγουν με την ελληνική σημαία ευάλωτα (λόγω πολιτικού αναλφαβητισμού) πρόβατα-ψηφοφόρους.
Χίλιες φορές λοιπόν το γραφικό ΚΚΕ παρά κάτι πιο ακραίο και μαύρο, από τα πιο αριστερά της αριστεράς.
Ακόμη κι αν τρομοκρατεί πολλούς με όσα κηρύττει. Τους φοβίζει γιατί «τρώνε» από αυτά που πουλάει στο ακροατήριο του. Αν είχαν τα πολιτικά εφόδια θα καταλάβαιναν γιατί το κάνει με τόσο ευλαβικά σταθερό τρόπο που να μοιάζει με πολιτική θρησκεία. Λειτουργεί έτσι γιατί είναι ο μόνος τρόπος να κρατήσει τον έλεγχο. Επειδή είναι ο μοναδικός δρόμος που δεν θα το οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Χίλιες και ένα εκατομμύριο φορές λοιπόν όλοι αυτοί.
Όταν επόμενες γενιές θα αξίζουν και θα μπορούν να παράγουν καλύτερους πολίτες και ανώτερο πολιτικό σύστημα, θα φτάσουν σε ένα σημείο που το παλιό, αυτό το ίδιο με το σημερινό, θα έχει αντικατασταθεί ομαλά και αθόρυβα με ένα άλλο που δεν θα χρειάζεται γραφικά άκρα για να κρατάνε στεγανά και -φυσικό επακόλουθο- δεν θα υπάρχουν σκοτεινοί αντικαταστάτες τους να περιμένουν στις παρυφές του.
Όταν δεν θα χρειάζεται να τετραγωνίσουμε τον κύκλο για να καταλάβουμε πως πρέπει να υπάρχουν ικανοί πολίτες και χάρη σε αυτούς να υπάρχει μια κοινή -και χωρίς αρχή μέση και τέλος- αξιόλογη, αξιόπιστη και σταθερή βάση πάνω στην οποία να προσθέτουμε επίπεδα, αν θέλουμε η εξέλιξη των πραγμάτων να είναι πάντα θετική.
Δεν μαθαίνει ο Έλληνας. Δεν μαθαίνει γιατί δεν ξέρει πως.
Δεν μιλάω για τα κομματόσκυλα και τα κομματοπρόβατα. Αυτά έχουν μάθει σε ένα μαντρί, δεν θέλουν καν να προσπαθήσουν να δουν έξω από αυτό και περιφέρουν την κομματική μιζέρια τους και τα κομματικά τσιμπούρια τους μεταξύ τους και σε όποιον πάει να τα πλησιάσει.
Με τον πράσινο, αρρωστημένα μεταλλαγμένο ήλιο τους, τον ταιριαστό, συμβολικά μαύρο κι άραχνο «μπλε» πυρσό τους, την πονηρά δήθεν πολυσυλλεκτική σημαιούλα τους, τα προϊστορικά, στον 21ο αιώνα σφυροδρέπανα τους, και -όταν χρειάστηκε- τα κεκαλυμμένα ναζιστικά σύμβολα τους.
Αυτοί είναι καμένα χαρτιά. Λιγνίτης, πετρέλαιο, βιοντίζελ, συσσωρευτές ενέργειας και άνεμος στα πανιά αυτού του αίσχους που λέγεται πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, με τις κρατικές και κοινωνικές προεκτάσεις του.
Μιλάω για τον ακομμάτιστο που ξέρει μεν πως είμαστε μέρος του παζλ αυτής της κατάστασης αλλά για χι λόγους αρνείται να το παραδεχθεί ανοιχτά και κρατάει πίσω τις εξελίξεις.
Μιλάω και για τον ακομμάτιστο αλλά μπερδεμένο από την αδυναμία του να συλλάβει γιατί έχουμε αυτό που έχουμε και δεν μπορεί να βγάλει την πολιτική του σκέψη εκτός του πεδίου που του προσφέρεται.
Για τον παγιδευμένο στο πολιτικό σύστημα που πηγαίνει -από έλλειψη παραδοχής και έλλειψη επιλογών αντίστοιχα- σαν μπαλάκι από τον έναν στον άλλο (πλέον το σύστημα παίζει μπάλα με τρεις στην κεντρική σκηνή, έναν σκούπα από πίσω αλλά όταν χρειάστηκε είχε κάλυψη και στα δυο άκρα και δυο-τρεις στον πάγκο για τους γκρινιάρηδες της κερκίδας), μιλάω.
Που τη μια καίγεται με τον έναν και τον βρίζει, την άλλη πνίγεται με τον άλλον και τον καταριέται και δεν αντιλαμβάνεται πως αυτός τους εναλλάσσει στην εξουσία γιατί ασχολούμενος κάθε φορά με τον έναν, ξεχνάει και αφήνει στην άκρη όσα έκανε ο προηγούμενος.
Και κάθε φορά τρίβει τα χέρια του ο ένας από αυτούς και βάζοντας τα κομματόσκυλα του να γαβγίζουν και τα πρόβατα του να βελάζουν για να αυξήσει την οχλοβοή και την αναταραχή ετοιμάζεται σαν λύκος ανάμεσα σε ελεύθερα αλλά αναποφάσιστα ή μπερδεμένα πρόβατα-ψηφοφόρους να εξαργυρώσει την χρυσοψαρικού τύπου οργή (τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη που δεν ξεπερνάει τους τρεις μήνες, απόλυτα ταιριαστή με την μνήμη των πολιτών όσον αφορά τους πολιτικούς) της κοινωνίας ως η μόνη επιλογή.
Αυτό γιατί ο ακομμάτιστος Έλληνας, παύλα πρόβατο, παύλα ψηφοφόρος, δεν μαθαίνει γιατί δεν έχει την ικανότητα ως πολιτικό ον να μάθει. Τελεία και παύλα.
Ανμπορούσενα μάθει, σε κάθε περιστατικό θα έβριζε τους πάντες και σε κάθε σκηνικό καταστροφής θα κατηγορούσε με τρόποξεκάθαρο που να μην αφήνει παρερμηνείες και δυνατότητες οικειοποίησης της οργής του και τους προηγούμενους, νυν υποψήφιους επόμενους.
Ανμπορούσε να μάθει, θα γινόταν για λίγο αδάμαστο πολιτικό θηρίο και πρώτα θα κατασπάραζε (πολιτικά) τα κομματόσκυλα της όποιας αντιπολίτευσης που θα ερχόταν να σιγοντάρουν δίπλα του και μετά θα έπνιγε (πολιτικά πάντα) τα πρόβατα που θα βέλαζαν διαφημίζοντας το δικό τους μαντρί ως σημείο ρίψης της ψήφου αντίδρασης.
Αν μπορούσε να μάθει, πρώτα θα γκρέμιζε το μαντρί που περιμένει πρώτο στην αναμονή και μετά θα πετούσε τα πολιτικά πτώματα μπροστά στο κυβερνών ως προειδοποίηση τι θα πάθει και αυτό αλλά και όποιο άλλο λειτουργεί εκ του ασφαλούς εντός και γύρω του συστήματος.
Αν μπορούσε να μάθει, θα έδειχνε πως διδάχτηκε από τα λάθη του και παρ’ όλη την όποια δική του μικρή πολιτική ποιότητα, θα έδινε ένα μάθημα και μήνυμα σε όλο το πολιτικό σύστημα πως του αξίζει κάτι –έστω λίγο– καλύτερο και εκείνο θα αναγκαζόταν να συμπλεύσει (όσο αυτό είναι δυνατόν) μέχρι να προκύψουν καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες (ως πολίτες και πολιτικοί) γενιές.
Αν μπορούσε αλλά δεν μπορεί. Η ικανότητα του φτάνει μόνο για να στοχεύει αυτόν που βλέπει μπροστά του και γι αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει έστω και λίγο πιο πέρα από το βαλτωμένο πολιτικό σύστημα. Ούτε σε οπτική, ούτε σε σκέψη, ούτε σε πράξεις.
Με τη γελοία (πολιτικά) καραμέλα «ε, αφού αυτοί κυβερνάνε τώρα, ποιους να βρίσω;» που δείχνει μωρότερο Μορύχου πολίτη που δεν του αξίζει τίποτα καλύτερο.
Και μένει κάθε φορά στο εύκολα χειραγωγήσιμο «γαμιέσαι» αντί για το πυροκλαστικό για όλους τους ποτάμι του «γαμιέστε»…
Αυτή είναι η ψυχρήπραγματικότητα που τόσο ειρωνικά κατακαίει απ’ άκρου εις άκρον την χώρα και καταπνίγει την όποια πιθανότητα ουσιαστικής βελτίωσης μας ως κοινωνία και ως (παράγωγο της) κράτος.
Αστυνομικός, πέρυσι, μέρα μεσημέρι σε ένα νησί, «έδερνε» ένα Smart γιατί έτσι… «Tι, νομίζεις πως είσαι έξυπνο, ε, Άρπα την εξυπνάκια». Ίσως πάλι να είδε τον εαυτό του στον καθρέπτη που έσπασε και δεν του άρεσε η εικόνα.
Αστυνομικός, χθες αργά το βράδυ στην Αθήνα, δικάβαλο σε μηχανάκι, κοπάνησε ένα παρκαρισμένο όπως περνούσαν, σπάζοντας το πίσω δεξί φανάρι. «Τι δουλειά έχεις έξω στο δρόμο τέτοια ώρα; Τι, είσαι αυτοκίνητο; Αντιμιλάς κι από πάνω, Φά’ την για να μάθεις». Μπορεί πάλι να έβγαζε το άχτι του γιατί κρατήθηκε και δεν κοπάνησε κάποιον πολίτη που βγήκε μετά τις εννιά με τον σκύλο του ξεχνώντας να στείλει μήνυμα.
Στα πιο σοβαρά, αστυνομικός, πριν λίγες μέρες, στην Κοζάνη, χτυπούσε δεμένο σκύλο ισχυριζόμενος πως του επιτέθηκε (!) και μετά επέστρεψε και στη πρώτη ευκαιρία άρχισε να τον χτυπάει πάλι με σφυρί. Μετά, ακόμη κι αν δεν συμφωνούν με αυτό που έκανε, οι συνάδελφοι του παρακαλούσαν να μην γίνει μήνυση για να μη χάσει την δουλειά του. Όπως θα έκαναν και οι συνάδελφοι των άλλων δυο αστυνομικών αν κινδύνευαν με σοβαρή τιμωρία.
Είναι πραγματικά καιρός η πολιτεία να βγάλει από τη δύσκολη θέση αυτόν τον νευραλγικό διάμεσο οργανισμό μεταξύ κράτους και πολίτη.
Η λύση απλή όσο και αναγκαία. Να περάσουν από πραγματική, σοβαρή, ψυχιατρική εξέταση από ανεξάρτητη αρχή που θα δημιουργηθεί για αυτόν ειδικά τον σκοπό, αυτοί που ήδη υπηρετούν.
Αν συμβεί αυτό, τολμώ να εικάσω πως θα μείνει χωρίς στολή ένα ποσοστό κοντά στο 20%. Ας το κάνουν όμως προτού πάρει η μπάλα και τους ευσυνείδητους και χωρίς ψυχιατρικά προβλήματα που πραγματικά επιτελούν έργο, βγάζοντας τους από την συναισθηματικά δύσκολη θέση να «εναντιωθούν» στην (κακώς εννοούμενη αλλά παγιωμένη σε κάθε υποομάδα της ελληνικής κοινωνίας) συναδελφική αλληλεγγύη.
Πρέπει να το κάνουν γιατί δεν μιλάμε π.χ. για δημοσιογράφους που κρατάνε ένα λαμόγιο για πρόεδρο, ούτε για μια οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική ομάδα που είναι εσωτερικό της ζήτημα να μπορεί να έχει την -σε γενικές γραμμές- χαμηλή ποιότητα που επιλέγει ή που της αξίζει να έχει.
Μιλάμε για ένα βασικότατο τμήμα κάθε ευνομούμενης πολιτείας που λόγος ύπαρξης του είναι η καθημερινή επαφή με τον πολίτη στο πλαίσιο της διατήρησης της ασφάλειας και της ευνομίας.
Τόσο βασικό που σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου διατηρεί ακόμη και στη γραφή της την άμεση επαφή με την αρχική ελληνική λέξη-έννοια της πόλης. Για να μην ξεχνάει κανείς, ποτέ και πουθενά, τον ρόλο που της έχει ανατεθεί και το λειτούργημα που καλείται να υπηρετεί.
Που το αποτέλεσμα της δράσης της, βάσει της αποστολής της, πρέπει να λειτουργεί συγκολλητικά και όχι αποσχιστικά όσον αφορά στους πολίτες και τη συγκεκριμένη υπηρεσία και την αίσθηση που πρέπει να έχουν για αυτή την παροχή-υποχρέωση της πολιτείας προς αυτούς.
Υ.Γ. Δεν θα γίνουμε ποτέ Αγγλία που βλέπεις ακόμη και μεθυσμένους να διατηρούν μια κάποια συναίσθηση και να υπακούν σε άοπλους αστυνομικούς, αυτό θα απαιτούσε ένα συνολικό, εκ βάθρων ξεκίνημα και χτίσιμο κουλτούρας και δεσμών αλλά επιβάλλεται να ελαχιστοποιηθεί το ποσοστό των ατόμων που δεν έχουν καμία θέση στις τάξεις της αστυνομίας και όσο πιο γρήγορα συμβεί αυτό, τόσο το καλύτερο.
Αλλιώς, αργά ή γρήγορα θα ξεπεράσουμε το σημείο καμπής όπου το στερεότυπο του αστυνομικού, ο μπάτσος, αντιμετωπίζεται (εκεί που παίρνει να αντιμετωπιστεί έτσι, όπως στις δυο πρώτες περιπτώσεις) από την πλειοψηφία με σάτιρα, δίνοντας «χώρο» στους σωστούς-ικανούς να μπορούν να αλληλεπιδρούν σε υγιή βάση μαζί της.
Και αν το ξεπεράσουμε ακόμη και οι καλοί θα αντιμετωπίζονται και από τον πλέον καλόπιστο πολίτη εχθρικά, σαν κοινοί μπράβοι που παρέχουν μια κάποια υπηρεσία γιατί πληρώνονται και μόνο. Μετά, δεν θα υπάρχει επιστροφή…
Το Μακεδονικό πουλάει… Αυτό είναι το μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός Πουλάει από όλες τις απόψεις και από όλες τις πλευρές.
Είναι λοιπόν το νούμερο ένα όχημα της εποχής για να επενδύσει πάνω της το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, αφού όλοι τους έχουν ακόμη γατοχρυσόψαρα στις πολιτικές τους γυάλες.
Πολιτικό προσωπικό που οι περισσότεροι θέλουν να θεωρούν πως κάνει πράγματα μελετημένα και με σχέδιο γιατί δεν θέλουν να αντανακλά πάνω τους η ανικανότητα και η ανεπάρκεια η δική μας, μιας και δεν προκύπτουν από παρθενογένεση αλλά βγαίνουν μέσα από εμάς.
Είναι κάτι παρόμοιο με το ποδόσφαιρο για παράδειγμα. Που δεν πάει καλά η ομάδα μας και έχουμε μια περισσή ευκολία να βαφτίσουμε μια ήττα με 2-3 (από 2-0) ως στημένο γιατί μας κάθεται καλύτερα αυτό από το να παραδεχτούμε πως δεν μπορεί παραπάνω.
Που έχεις μια διαιτησία για κλάματα αλλά είναι προτιμότερο να θεωρείς πως ο διαιτητής σε αδικεί πάντοτε επί σκοπού κι όχι από ανικανότητα για να μην παραδεχθείς πως αυτή τη ποιότητα πρωταθλήματος και διαιτησίας σου αξίζει να έχεις.
Γιατί τότε θα πρέπει να παραδεχθείς πως σε κοροϊδεύουν επειδή τους δίνεις εσύ τη δυνατότητα να το κάνουν και θα βρεθείς στο σταυροδρόμι που πρέπει είτε να αποδεχθείς πως έτσι θα συνεχίσουν να είναι τα πράγματα είτε πως πρέπει να τα αλλάξεις.
Κι επειδή να τα αλλάξεις είναι δύσκολο γιατί δεν είσαι εκπαιδευμένος σαν καταναλωτής-πελάτης αλλά ούτε και να παραδεχθείς πως αυτό σου αξίζει θέλεις, προτιμάς να δημιουργείς το σενάριο του καθολικά στημένου σκηνικού.
Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει σε όλα τα θέματα που καταλήγουν να εφάπτονται του πυρήνας της κοινωνίας.
Φανταστείτε τη κοινωνία σαν ένα πρόσωπο σε ένα μεγάλο δωμάτιο και όλα όσα μπορείτε να σκεφτείτε πως την αφορούν, σαν μεμονωμένους καθρέπτες (αφού δεν χρειάζεται να αναλογιστείτε πως συνδέονται) τοποθετημένους διάσπαρτα και προς κάθε πιθανή γωνία, χωρίς την παραμικρή επαφή μεταξύ τους.
Ότι και να συμβεί μέσα σε αυτό το δωμάτιο, όπου και να πάει να σταθεί το άτομο, με όποιο καθρέπτη και να ασχοληθεί, το ίδιο πρόσωπο θα καθρεπτίζεται και στους υπόλοιπους.
Κι ας μη μπορεί να κάνει τη διασύνδεση. Δεν χρειάζεται. Εξάλλου, όπως λέει η -όχι κινέζικη- έκφραση, μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Αυτό λοιπόν αυτό το άτομο-κοινωνία, δεν μπορεί παρά να αναπαράγει τον εαυτό του/της στα πάντα και εξαίρεση δεν θα μπορούσε να είναι το πολιτικό προσωπικό.
Που αν αφαιρέσεις την εξοικείωση που έχουν με τα ΜΜΕ και το ότι έχουν αποκτήσει χωρίς καν να προσπαθήσουν (η ανεκπαίδευτοι πολίτες που λέγαμε) έναν αέρα ανωτερότητας σε σχέση με τους ψηφοφόρους τους, ώστε να μπορούν να επιστρατεύουν θράσος όταν νιώθουν πως στριμώχνονται και στο σάστισμα που δημιουργούν να ανακτούν το πάνω χέρι και να ξεφεύγουν από τη δύσκολη θέση, δεν έχουν τίποτα παραπάνω από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
(Κι αυτό με την εξοικείωση και τον αέρα όχι όλοι, ένα μικρό ποσοστό τους που κάνει κουμάντο στις διάφορες ομάδες του πολιτικού τσίρκου. Οι υπόλοιποι περνάνε και δεν ακουμπάνε, αρκούμενοι να παραμένουν όσο πιο μακριά γίνεται από τα φώτα της δημοσιότητας και να περνάνε απαρατήρητοι για να μη προκαλέσουν τα μεγάλα κεφάλια, γιατί είναι απλά ένα κλικ παραπάνω από τον απλό ψηφοφόρο, όσον αφορά τη προσωπικότητα που διαθέτουν, ως πολιτικά όντα.)
Κι επειδή από άποψη ουσίας δεν έχουν τίποτα παραπάνω όσον αφορά τις ικανότητες, οτιδήποτε συμβαίνει γίνεται είτε γιατί το κράτος έχει μια συνέχεια είτε κατά τύχη.
Γιατί πέρα από όλα τα άλλα, είναι εξαιρετικά σπάνιο να δεις π.χ. να αναλαμβάνουν υπουργοί άτομα που έχουν άμεση σχέση με τον τομέα ευθύνης του κάθε υπουργείου ώστε να πεις πως τουλάχιστον διαθέτει τα τυπικά προσόντα και υπάρχει μια δόση τεχνοκρατισμού που μπορεί να αποδώσει το κάτι τις…
Συνήθως βλέπεις γιατρούς να αναλαμβάνουν το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δικηγόρους να αναλαμβάνουν το Τουρισμού, καθηγητές φιλολογίας να προΐστανται στο Προστασίας του Πολίτη κοκ…
Όπως βολεύει τον -συνήθως- ανεπάγγελτο (όσον αφορά τα εργασιακά ένσημα) πολιτικό τους προϊστάμενο.
Κάτι που: α) φαντάζει απόλυτα φυσιολογικό και ωραίο στη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων γιατί τόσο τις κόβει πολιτικά και αυτού του είδους τη δημοκρατία θεωρεί σωστή και επιβραβεύει/διαιωνίζει με τη ψήφο της β) φαντάζει λάθος και αποκρουστικά άσχημο στη μικρή μειοψηφία, όμως δεν ξέρει πως να απαλλαγεί από αυτό το παγιωμένο σκηνικό και το διατηρεί από φόβο για το άγνωστο.
Πολιτικό σκηνικό που διατηρούν πολίτες που δεν απαίτησαν ποτέ να εκπαιδευτούν αλλά και δεν θέλησαν ποτέ να το κάνουν ατομικά, ψάχνοντας ένα σωρό δικαιολογίες, όπως ακριβώς και με την ομάδα τους και το ποδόσφαιρο, μπάσκετ κοκ.
Ανεκπαίδευτοι πολίτες και μια πραγματική δημοκρατία που όχι απλά δεν γνώρισαν, ούτε σκέφτηκαν ποτέ πως μπορούν να έχουν. Κι ας είναι πολύ απλή στη σύλληψη και τη δημιουργία της: Η πραγματική δημοκρατία που δεν γνώρισες….
Πολίτες λοιπόν με τόσο χαμηλές πολιτικές ικανότητες δεν θα μπορούσαν να έχουν ως εκπροσώπους (που αποφασίζουν γι αυτούς ή που θέλουν να τους ψηφίσουν ώστε να αποφασίσουν γι αυτούς) τίποτα αϊτούς. Μπούφοι πολίτες, μπούφους πολιτικούς θα εκκολάψουν…
Μπούφοι πολιτικοί που είναι αρκετά κουτοπόνηροι όμως ώστε αφού εκκολαφθούν να φορτώσουν τα δικά τους βάρη και στους υπόλοιπους που είτε ξεγελιούνται και τα πιστεύουν ως δικά τους, είτε τους δένει τα χέρια η αίσθηση ηθικής, είτε αναγνωρίζουν πως όσα πολιτικά μπουφό-αβγά και να έσπαγαν, αν δεν πάψουν να είναι τόσοι πολλοί οι μπούφοι-πολίτες που τα παράγουν δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.
Που για να μεταλλαχθούν χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσουν πως αξίζει, μετά τον τρόπο και μετά όλο αυτό θα θέλει τον χρόνο του. Δεν εξελιχθήκαμε άλλωστε μέσα σε μια νύχτα από άνθρωποι των σπηλαίων σε αυτό που είμαστε τώρα.
Μέσα σε όλο αυτό υπάρχουν και κάποιοι πολίτες που είναι -αφελώς- ανυπόμονοι και επειδή θα ήθελαν να μπορούσαμε να βιώσουμε τα οφέλη μιας τέτοιας αλλαγής πιστεύουν αδοκίμαστους «σωτήρες» δίνοντας στην ουσία παράταση στο σύστημα. Είπαμε, οι μπούφοι γεννάνε μπούφους…
Όπως ανυπόμονοι (επιστρέφοντας στο θέμα μας) να βιώσουν τα οφέλη της εκμετάλλευσης του Μακεδονικού είναι όλοι οι πολιτικοί μας. Και όπως είναι ανυπόμονοι αλλά ελάχιστα ικανοί, δεν μπορούν να αποφύγουν να γελοιοποιούνται στα μάτια όλων των υπόλοιπων πλην των προσωπιδοφόρων οπαδών τους.
Πρέπει λοιπόν να γίνει καθόλα πιστευτό πως ένας νυν αλλά και ένας υποψήφιος περιφερειάρχης: α) όχι απλά δεν γνωρίζουν πως οι πινακίδες στους δρόμους που οδηγούν προς το γειτονικό κράτος αναγράφουν τη πόλη-πρωτεύουσα (όπως αντίστοιχα τη πόλη-πρωτεύουσα μας αναγράφουν και όλες σχεδόν οι δικές τους) αλλά πρέπει να γίνει συνείδηση πως β) δεν διαθέτουν καν την αντιληπτική ικανότητα να έχουν εξάγει ένα τέτοιο συμπέρασμα μέσω απλής παρατήρηση τους.
Εκτός κι αν τη παρακάτω πινακίδα για παράδειγμα που δεν θα αλλάξει ο νυν περιφερειάρχης κερδίσει ο άλλος και την αλλάξει γιατί δεν θα τον παραξενέψει πως γίνεται ο συνοριακός σταθμός να απέχει 10χλμ αλλά για τη γειτονική χώρα να θέλουμε ακόμη 155, μετά από αυτόν…
155 χλμ από μια έκταση που δεν ανήκει σε κανένα κράτος !!!! Στραβώθηκαν όλοι, από το Στράβων μέχρι τους χάρτες της Google…
Καθόλου απίθανο να μην έχουν συνδυάσει το γεγονός πως και η πρωτεύουσα τους λέγεται Σκόπια και σου λένε, ε μάλλον στη χώρα θα αναφέρονται οι δικές μας, ας μην τις αλλάξουμε/ας τις αλλάξουμε για να χαϊδέψουμε τα αυτιά του ακροατηρίου μας.
Κι αν υπάρχει και καμιά που να μην είναι σίγουρο που αναφέρεται, εκεί να δείτε πάρτι. Με ένα φτυάρι στο χέρι θα είναι και οι δυο. Το πρωί θα βάζει ο ένας τη δική του, το απόγευμα θα την αλλάζει ο άλλος…
Ζήσαμε λοιπόν το απίστευτα τραγελαφικό σκηνικό, να έχουμε από τη μια τον Απόστολο Τζιτζικώστα να πετάει επαναστατικές δεξιές κορώνες «πως όσο αυτός είναι περιφερειάρχης οι πινακίδες θα γράφουν Σκόπια» και τον Χρήστο Γιαννούλη να σηκώνει το γάντι και να εξαπολύει τις δικές του αριστερές από την άλλη, απορώντας πως θα μπορέσει ο πρώτος να μην εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.
Θα τα διαβάζουν αυτά οι κάτοικοι των Σκοπίων (της πόλης), θα βλέπουν σε αυτούς τους δυο το αντιπροσωπευτικό δείγμα επιπέδου του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδας και θα τα βάζουν με τη κυβέρνηση τους, που μας άφησαν τα σώβρακα…
O κλασικός Ελληναράς.
Που όταν είναι να κάνει την δουλειά του γράφει ολοκληρωτικά τους πάντες εκεί που δεν πιάνει το μελάνι.
Που ούτε καν του περνάει από το μυαλό να κάνει τον παραμικρό συμβιβασμό στα θέλω του και το εγώ του.
Που δεν τον ενδιαφέρει κανένας άλλος και τίποτα, μόνο ο εαυτούλης του.
Που το βάζει όπου βρει και τον βολεύει χωρίς να τον νοιάζει τίποτα.
Που κάπως έτσι μάλλον βάζει και την ψήφο του…
Σε αντίθεση με τον μπροστινό του που ναι μεν επίσης παρανομεί αλλά με αυτή την παρανομία του ούτε τον μικρό δρόμο διπλής κατεύθυνσης κλείνει, ούτε τους πεζούς εμποδίζει, αφού αφήνει σε όλους χώρο ικανό να κινηθούν άνετα στο μεγάλο πεζοδρόμιο.
Ακόμη και μια μαμά με καροτσάκι. Μέχρι να πέσουν πάνω στον άλλον…
Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται αστυνομία ή τροχαία…
Μια υπηρεσία που να τιμωρεί την έλλειψη μέτρου χρειάζεται.
Που να δίνει κλήσεις στην εξόφθαλμη επίδειξη έλλειψης κοινής λογικής και της ολοκληρωτικής ανυπαρξίας σεβασμού στους υπόλοιπους χρειάζεται…
Και που ταυτόχρονα να παραδίδει με παραδειγματικές πράξεις-μαθήματα.
Ποιος να το κάνει όμως και πως;
Και με ποια δική του παιδεία που να διδάσκει/εκπαιδεύει στα απλά και θεμελιώδη, το μέτρο και την κοινή λογική;
Η χι κυβέρνηση που συμπεριφέρεται ακριβώς όπως κι αυτός ο τύπος;
Που σαν κόμμα δεν το νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από του δική του ευημερία, με την απόκτηση και διατήρηση της θέσης/εξουσίας με κάθε μέσο;
Και που όταν την αποκτά μπορεί να υποστηρίζει το γράμμα του (δικού της) νόμου μόνο όταν εφαρμόζεται στους άλλους, αλλά για τις δικές της πράξεις το παίζει…Κινέζα και εμφανίζει ιδιαίτερη ηθική ευελιξία;Η χι κυβέρνηση που ενώ σαν κόμμα καυτηριάζει τους προηγούμενους για κάθε διαγραφή, γιατί αυτό λέει το εγχειρίδιο για τον εντυπωσιασμό των δικών της προβάτων, στο πρώτο θέμα που προκύπτει διαγράφει τους δικούς της που λένε ΟΧΙ ενώ σαν κόμμα αντιπολίτευσης τους διέγραφε για τον ακριβώς αντίθετο λόγο;
Και που οδήγησε σε μια άλλη κυβέρνηση που το προχώρησε ένα βήμα παραπάνω και έκανε ΝΑΙ το ΟΧΙ; Κι όχι μόνο το δικό της σαν κόμμα, μα των ίδιων των πολιτών, προτού διαγράψει τους δικούς της…Μα αυτός ο τύπος είναι η χι κυβέρνηση και μόνο το χικ μπορεί να μπει σαν μια κάποια λεζάντα-αιτιολογία στην συντριπτική πλειοψηφία των πράξεων της όπως και της δικής του. Στην ίδια γη γεννήθηκαν και με την ίδια νοοτροπία μεγάλωσαν…Κι αν δεν μπορεί η κεντρική εξουσία, ποιος να το κάνει και πως;
Μήπως ο χι τοπικός άρχοντας;
Ο προηγούμενος τοπικός άρχοντας που ήταν επίσης μόνο λόγια ταμπέλας και που (βλέπε Παπαγεωργόπουλος)αδιαφορούσε για οτιδήποτε βαρετό, πέρα από την εικόνα του σαν εικόνα και έκαναν τα ποντίκια πάρτι στα οικονομικά του δήμου και στο τέλος τσαλακώθηκε και αυτό το μόνο που τον ενδιέφερε και που οδήγησε στον επόμενο; Μπουτάρης, το πιο συστημικό τρολλ
Στον επόμενο(βλέπε Μπουτάρης) που παρά τα όσα έλεγε και την εικόνα που κατάφερε να περάσει, αυτή την ίδια έλλειψη μέτρου την έχει έμφυτη και την αποδεικνύει μάλιστα και με πανομοιότυπες συμπεριφορές σαν τον τύπο με το αυτοκίνητο της πρώτης φωτογραφίας;
Μα αυτός ο τύπος είναι ο χι δήμαρχος!
Που τον νοιάζει μόνο το έξω (λαμποκοπάει το αυτοκίνητο, ούτε ίχνος σκόνης) χωρίς να χαλάει την ζαχαρένια του για…«πεζά πράγματα» κι ας στο τέλος γυρνάνε μπούμερανγκ…
Που μπορεί ενώ είναι παρκαρισμένος έτσι να στηλιτεύει ταυτόχρονα κάποιον που κλείνει ράμπα ΑΜΕΑ….
Κι αν δεν μπορεί ο τοπικός άρχοντας μήπως η πρωτοβάθμιαμονάδα μιας κοινωνίας;
Μήπως ο χι ανώνυμος πολίτης;
Ο πολίτης με το αυτοκόλλητο ή το χαρτάκι στο χέρι;
Μα ο τύπος αυτός είναι και ο χι πολίτης!
Που επίσης χωρίς διάθεση να κουράσει το μυαλό του (αν όχι ικανότητα να το χρησιμοποιήσει), θα βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τον ξάδελφο του Μπουτάρη με το Ford Mondeo και τον μπροστινό του, που προσπαθεί να μην έχει σχέση μαζί τους.
Γιατίδεν έχει έλλειψη σε διάθεση για ανιδιοτελή δράση και χαρτάκια-αυτοκόλλητα, αλλά έχει έλλειψη διάθεσης ή ικανότητας να κάνει διαχωρισμούς εκεί που πρέπει, ώστε να παίρνει αποφάσεις βάση των συγκεκριμένων δεδομένων-συνθηκών που κάνουν κάθε περίπτωση διαφορετική κι έτσι να δίνει/διδάσκει το σωστό παράδειγμα στους τρίτους…
Όπως ο συγκεκριμένος οδηγός που μπορεί να είναι καλός-χρυσός σαν άνθρωπος, αλλά σαν πολίτης παίρνει μηδέν για την έλλειψη διάθεσης ή ικανότητας να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανε…
Επειδή ο κάθε νόμος, ανάλογα πόσο καλός ή κακός είναι και πως εφαρμόζεται, το μόνο που μπορεί να καθορίζει είναι τα όρια στο πόσο ανήθικος/πόσο συχνά, επιτρέπει να γίνεται ένας πολίτης.
Αυτό όμως που κάνει την μόνιμη διαφορά και δίνει διάρκεια στην ποιότητα μιας κοινωνίας, ιδιαίτερα στην καθημερινή συμβίωση μας στον ίδιο χώρο και που κάνει την ανάγκη για χρήση νόμων περιορισμένη στα πολύ σοβαρά, είναι η παιδεία και η εκπαίδευση στην χρήση του μέτρου και της κοινής λογικής.
Ένα τρίπτυχο που νομοτελειακά φέρνει δίκαιους συμβιβασμούς και αλληλοσεβασμό στην αντιμετώπιση των κοινών καθημερινών προβλημάτων-καταστάσεων.
Για να εφαρμοστεί όμως σε μεγάλη κλίμακα πρέπει να γίνει στόχος και τρόπος ζωής για την πλειοψηφία, ώστε να επιβληθεί από μόνο του… Φυσικά, νομοτελειακά, χωρίς την ανάγκη χρήσης νόμων…
Και που στο επόμενο επίπεδο δημιουργεί άλλες δυναμικές.
Που με αφετηρία τους πολίτες οδηγεί σε άλλο δρόμο και τους πολιτικούς.
Κάτι που επιστρέφει ποικιλοτρόπως στους πολίτες απελευθερώνοντας για παράδειγμα δυνάμεις και πόρους που τώρα απασχολούνται/ξοδεύονται με άπειρα μικρά, να αντιμετωπίσουν αυτά για τα οποία πρέπει να υπάρχουν και να μην έχουν και άλλοθι αν αποτυγχάνουν…
Αλλιώς θα παρκάρουμε την χώρα σαν αυτόν τον τύπο, ψηφίζοντας μονίμως -και σε όλα τα επίπεδα- όμορφες εικόνες και λόγια από τους εκάστοτε απόμακρα ωραίους και εντυπωσιακούς δήθεν σοβαρούς Σαμαράδες και Παπαγεωργόπουλους, που θα μας οδηγούν να καταλήγουμε στα μακρινά ξαδέλφια μας, τους εκάστοτε Τσίπρες και Μπουτάρηδες και τανάπαλιν…
(Screenshot Από την επίσημη σελίδα της Νέας Δημοκρατίας στο facebook)
Όταν τα νούμερα δεν έχουν σημασία, απλά χρησιμοποιούνται από τα κόμματα και τους υποψήφιους για να γεμίζουν τον χώρο σε εικόνες ή ομιλίες, γιατί ξέρουν πως αυτοί που τις βλέπουν και τις ακούν ούτε βλέπουν ούτε ακούν πραγματικά…Τότε μπορείς να διαφημίζεσαι και να ζητάς την ψήφο κάποιων πετώντας τους ένα «.…θα τυπώσουμε 100 δις….«, αποφεύγοντας να εξηγήσεις το απλοϊκό που θα ακύρωνε όλη σου την προσπάθεια να εντυπωσιάσεις, ξέροντας φυσικά πως αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι δεν πρόκειται να αμφισβητήσουν τίποτα, ούτε να σκεφτούν από μόνοι τους. Πως το νόμισμα είναι μορφή χρέους και για να το εκδώσεις χρειάζεται να έχεις να δώσεις κι εσύ κάτι άλλο είτε ως υλικό παραγωγής είτε ως εγγύηση-υποθήκη. Μπορείς μάλιστα να επιμένεις κιόλας στην βλακεία που ξεστόμισες, γιατί ξέρεις πως υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι ηλίθιοι να σε βάλουν στην βουλή.
Όταν τα νούμερα δεν έχουν σημασία, απλά χρησιμοποιούνται από τα κόμματα και τους υποψήφιους για να γεμίσουν τα αυτιά και τα μάτια των πολιτών με εντυπωσιακούς ήχους και εικονικό-στοιχεία, μπορείς να διαφημίζεσαι και να πετάς ένα…135 εκατομμύρια ευρώ και ένα…500 χιλιάδες επιχειρήσεις γιατί ξέρεις πως θα μείνουν στην εντύπωση που αυτά προκαλούν σαν μεμονωμένα νούμερα και πως θα σου εξασφαλίσουν και ψήφους, αποφεύγοντας να προσφέρεις μια πιο απλοϊκή αναφορά που θα κατέστρεφε την πρόθεση σου να ωραιοποιήσεις, ξέροντας πως αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι δεν πρόκειται να κάνουν από μόνοι τους την μια από τις τέσσερις πράξεις των βασικών μαθηματικών που ξεκινάμε να μαθαίνουμε από το νηπιαγωγείο και που θα έπρεπε να προκύπτει σαν φυσική συλλογιστική εξέλιξη, από τα προσφερόμενα στοιχεία. Μπορείς μάλιστα να το χρησιμοποιείς με καμάρι, γιατί ξέρεις πως υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι ηλίθιοι να σε ξανακάνουν πρωθυπουργό.
Την ώρα του screenshot (19/01 23:31) oι πρώτοι 582 (από τις 500.000) μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είχαν κάνει like και 67 είχαν ήδη τρέξει να μοιραστούν τα σπουδαία αυτά νέα!
270 ευρώ είναι αυτά, δεν είναι αστεία…
Ίσως πλέον κάποιοι καταλαβαίνουν και πιο ξεκάθαρα γιατί, ακόμη κι αν τα κόμματα και οι υποψήφιοι έχουν καλές προθέσεις και πιστεύουν και κάνουν και νόμο του κράτους κάτι που εξαγγέλλουν, μετά τρέχουν και προσθέτουν 270 μπαλώματα για να καλύψουν 500 χιλιάδες περιπτώσεις που απλά δεν θεωρούσαν σημαντικές ή δεν έβλεπαν πως θα προκύψουν και στην προσπάθεια τους να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να στρογγυλέψουν-λειάνουν το δικό τους λάθος, το μόνο που καταφέρνουν πέρα από την απίστευτη παραγωγή άχρηστων γραμμένων -προς ανακύκλωση- σελίδων, είναι να δημιουργούν τρύπες 137 εκατομμυρίων, για τις οποίες στο μέλλον δεν θα μας φτάνουν ούτε 100 δισεκατομμύρια…
Με διαφορά οι πιο διασκεδαστικές εκλογές στην ιστορία. Έτσι κι αλλιώς, μέχρι να αποκτήσει αυτή η χώρα άξιους να κυβερνηθούν σωστά πολίτες, μόνο να γελάμε με τα χάλια μας θα μπορούμε…
Δείχνουν μάλιστα πιο ξεκάθαρα από όλες, πόσο χαμηλά έχουμε φτάσει μα και το γιατί…
Το πόσο αστείοι (για να μην πω επικίνδυνοι) είναι αυτοί που κυβερνούσαν όλα αυτά τα χρόνια εναλλάξ, το κατάλαβε σχεδόν το 50% αυτών που τους ψήφιζε γι αυτό και έφυγε. Ένα άλλο 10% από το ποσοστό που έχασαν ανήκει στους Γκρούεζες και τα μικρο-λαμόγια που σαν ποντίκια απλά πήδηξαν σε άλλα καράβια, πιστεύοντας πως μέσα από τα αμπάρια των νέων πλεούμενων θα βρουν τρόπο να συνεχίσουν την παρασιτική τους ζωή.
Τους μένουν αυτοί που εξακολουθούν να πιστεύουν σε νεκρές ιδεολογίες ή πως ένα κόμμα υπηρετεί καλύτερα κάποια βασικά εθνικά ιδανικά (την ώρα που άπειρα παραδείγματα αποδεικνύουν πως μόνο στα λόγια ισχύει αυτό) και όσα λαμόγια Γκρούεζες και ποντίκια δεν μπορούν να φύγουν ή αποφάσισαν να το ρισκάρουν.
Το θέμα είναι πότε θα παρέμβουμε στο έργο -έστω ασυναίσθητα, έστω κατά λάθος- για να απομυθοποιηθεί επίσημα και συνολικά όλο το σύστημα και να μην δημιουργηθεί μια μόνιμη αντιπολίτευση-άλλοθι, ειδικά από την στιγμή που δεν μπορεί και εκ των πραγμάτων να παραγάγει ιδεολογικά καινούργιους κομπάρσους, ώστε το πρώτο ποσοστό να μην έχει πλέον στέγη. Θα έχει αγοράσει μεν για μια τελευταία φορά ακριβά το ρούχο της ελπίδας πληρώνοντας (όπως συνήθως) με αποταμιεύσεις θυμού, όμως το κέρδος θα είναι πως δεν θα υπάρχει άλλος έμπορος με κατάλληλο μαγαζί στον δρόμο να του προσφέρει πρόσκαιρη στέγη και μια νέα ελπίδα για καλά και ανέξοδα ρούχα, ώσπου να αποδειχθεί πως κι αυτός τον άφησε γυμνό…
Ως εκ τούτου κάποια στιγμή, αυτό το πολύ μεγάλο ποσοστό θα πρέπει να αρχίσει σιγά σιγά να σκέφτεται από μόνο του, γιατί θα έχει δοκιμάσει στην πράξη όλους τους πωλητές και τα καταστήματα.
Τότε θα ξεκινήσει να κατανοεί και να αποδέχεται τις βαθύτερες έννοιες. Πως το πολιτικό σκηνικό, είναι τόσο αστείο (για να μην πω επικίνδυνο) όσο αστείοι και επικίνδυνοι είμαστε εμείς σαν πολίτες.
Πως μέσα από όλες τις μεταφορές και παρομοιώσεις, είναι στην ουσία ο δικός μας καθρεφτισμός στην λίμνη. Που την δημιουργήσαμε εμείς αφήνοντας την ακάλυπτη, απροστάτευτη και τροφοδοτώντας την από το δηλητηριασμένο κοινωνικό νερό της χώρας, γιατί και η πηγή δεν είναι καλή και οι μηχανισμοί που χρησιμοποιούμε δεν μπορούν να φιλτράρουν τίποτα.
Τότε ο πολίτης που ανήκει στο παραπάνω ποσοστό θα κατανοήσει και το βασικό για να κάνει το πρώτο βήμα, ώστε στο μακρινό μέλλον να έχουμε κάτι διαφορετικό.
Πως στην σχέση πολίτη-πολιτικού, στην σχέση ψηφοφόρου-κράτους ισχύει μεν το πασίγνωστο «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα» όσον αφορά τα κακώς κείμενα, αλλά είναι Α-Δ-Ι-Α-Φ-Ο-Ρ-Ο και παγίδα να αναλώνεται στο ποιος ευθύνεται και να περιμένει κάποιος από μηχανής θεός να δώσει λύση, όταν είναι ο ίδιος και παραγωγός και καταναλωτής. Είναι ο ίδιος και η κότα και το αβγό. Μιας λοιπόν και είναι και τα δυο μολυσμένα από το νερό, μολυσμένα αποτελέσματα θα εξακολουθούν να δίνουν επ’ άπειρον.
Οπότε θα καταλήξει στο μοναδικό και απλό συμπέρασμα πως μιας και είναι και ο ίδιος μολυσμένος, όλα τα παραπάνω πρέπει να χαθούν και πως η σημαντική προσφορά του θα είναι να ξεκινήσει να γίνεται το παράδειγμα προς αποφυγή ώστε να εκπαιδεύει τους επόμενους.
Για να βρεθούν κάποιοι στο μέλλον να ανοίξουν την κατάλληλη καθαρή πηγή, όπου και οι μηχανισμοί μεταφοράς, αποθήκευσης, διανομής θα διασφαλίζουν την αυτοματοποιημένη προστασία του νερού.
365meres 