Το Μακεδονικό πουλάει…
Αυτό είναι το μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός
Πουλάει από όλες τις απόψεις και από όλες τις πλευρές.
Είναι λοιπόν το νούμερο ένα όχημα της εποχής για να επενδύσει πάνω της το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, αφού όλοι τους έχουν ακόμη γατοχρυσόψαρα στις πολιτικές τους γυάλες.
Πολιτικό προσωπικό που οι περισσότεροι θέλουν να θεωρούν πως κάνει πράγματα μελετημένα και με σχέδιο γιατί δεν θέλουν να αντανακλά πάνω τους η ανικανότητα και η ανεπάρκεια η δική μας, μιας και δεν προκύπτουν από παρθενογένεση αλλά βγαίνουν μέσα από εμάς.
Είναι κάτι παρόμοιο με το ποδόσφαιρο για παράδειγμα.
Που δεν πάει καλά η ομάδα μας και έχουμε μια περισσή ευκολία να βαφτίσουμε μια ήττα με 2-3 (από 2-0) ως στημένο γιατί μας κάθεται καλύτερα αυτό από το να παραδεχτούμε πως δεν μπορεί παραπάνω.
Που έχεις μια διαιτησία για κλάματα αλλά είναι προτιμότερο να θεωρείς πως ο διαιτητής σε αδικεί πάντοτε επί σκοπού κι όχι από ανικανότητα για να μην παραδεχθείς πως αυτή τη ποιότητα πρωταθλήματος και διαιτησίας σου αξίζει να έχεις.
Γιατί τότε θα πρέπει να παραδεχθείς πως σε κοροϊδεύουν επειδή τους δίνεις εσύ τη δυνατότητα να το κάνουν και θα βρεθείς στο σταυροδρόμι που πρέπει είτε να αποδεχθείς πως έτσι θα συνεχίσουν να είναι τα πράγματα είτε πως πρέπει να τα αλλάξεις.
Κι επειδή να τα αλλάξεις είναι δύσκολο γιατί δεν είσαι εκπαιδευμένος σαν καταναλωτής-πελάτης αλλά ούτε και να παραδεχθείς πως αυτό σου αξίζει θέλεις, προτιμάς να δημιουργείς το σενάριο του καθολικά στημένου σκηνικού.
Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει σε όλα τα θέματα που καταλήγουν να εφάπτονται του πυρήνας της κοινωνίας.
Φανταστείτε τη κοινωνία σαν ένα πρόσωπο σε ένα μεγάλο δωμάτιο και όλα όσα μπορείτε να σκεφτείτε πως την αφορούν, σαν μεμονωμένους καθρέπτες (αφού δεν χρειάζεται να αναλογιστείτε πως συνδέονται) τοποθετημένους διάσπαρτα και προς κάθε πιθανή γωνία, χωρίς την παραμικρή επαφή μεταξύ τους.
Ότι και να συμβεί μέσα σε αυτό το δωμάτιο, όπου και να πάει να σταθεί το άτομο, με όποιο καθρέπτη και να ασχοληθεί, το ίδιο πρόσωπο θα καθρεπτίζεται και στους υπόλοιπους.
Κι ας μη μπορεί να κάνει τη διασύνδεση. Δεν χρειάζεται.
Εξάλλου, όπως λέει η -όχι κινέζικη- έκφραση, μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Αυτό λοιπόν αυτό το άτομο-κοινωνία, δεν μπορεί παρά να αναπαράγει τον εαυτό του/της στα πάντα και εξαίρεση δεν θα μπορούσε να είναι το πολιτικό προσωπικό.
Που αν αφαιρέσεις την εξοικείωση που έχουν με τα ΜΜΕ και το ότι έχουν αποκτήσει χωρίς καν να προσπαθήσουν (η ανεκπαίδευτοι πολίτες που λέγαμε) έναν αέρα ανωτερότητας σε σχέση με τους ψηφοφόρους τους, ώστε να μπορούν να επιστρατεύουν θράσος όταν νιώθουν πως στριμώχνονται και στο σάστισμα που δημιουργούν να ανακτούν το πάνω χέρι και να ξεφεύγουν από τη δύσκολη θέση, δεν έχουν τίποτα παραπάνω από τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.
(Κι αυτό με την εξοικείωση και τον αέρα όχι όλοι, ένα μικρό ποσοστό τους που κάνει κουμάντο στις διάφορες ομάδες του πολιτικού τσίρκου.
Οι υπόλοιποι περνάνε και δεν ακουμπάνε, αρκούμενοι να παραμένουν όσο πιο μακριά γίνεται από τα φώτα της δημοσιότητας και να περνάνε απαρατήρητοι για να μη προκαλέσουν τα μεγάλα κεφάλια, γιατί είναι απλά ένα κλικ παραπάνω από τον απλό ψηφοφόρο, όσον αφορά τη προσωπικότητα που διαθέτουν, ως πολιτικά όντα.)
Κι επειδή από άποψη ουσίας δεν έχουν τίποτα παραπάνω όσον αφορά τις ικανότητες, οτιδήποτε συμβαίνει γίνεται είτε γιατί το κράτος έχει μια συνέχεια είτε κατά τύχη.
Γιατί πέρα από όλα τα άλλα, είναι εξαιρετικά σπάνιο να δεις π.χ. να αναλαμβάνουν υπουργοί άτομα που έχουν άμεση σχέση με τον τομέα ευθύνης του κάθε υπουργείου ώστε να πεις πως τουλάχιστον διαθέτει τα τυπικά προσόντα και υπάρχει μια δόση τεχνοκρατισμού που μπορεί να αποδώσει το κάτι τις…
Συνήθως βλέπεις γιατρούς να αναλαμβάνουν το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δικηγόρους να αναλαμβάνουν το Τουρισμού, καθηγητές φιλολογίας να προΐστανται στο Προστασίας του Πολίτη κοκ…
Όπως βολεύει τον -συνήθως- ανεπάγγελτο (όσον αφορά τα εργασιακά ένσημα) πολιτικό τους προϊστάμενο.
Κάτι που:
α) φαντάζει απόλυτα φυσιολογικό και ωραίο στη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων γιατί τόσο τις κόβει πολιτικά και αυτού του είδους τη δημοκρατία θεωρεί σωστή και επιβραβεύει/διαιωνίζει με τη ψήφο της
β) φαντάζει λάθος και αποκρουστικά άσχημο στη μικρή μειοψηφία, όμως δεν ξέρει πως να απαλλαγεί από αυτό το παγιωμένο σκηνικό και το διατηρεί από φόβο για το άγνωστο.
Πολιτικό σκηνικό που διατηρούν πολίτες που δεν απαίτησαν ποτέ να εκπαιδευτούν αλλά και δεν θέλησαν ποτέ να το κάνουν ατομικά, ψάχνοντας ένα σωρό δικαιολογίες, όπως ακριβώς και με την ομάδα τους και το ποδόσφαιρο, μπάσκετ κοκ.
Ανεκπαίδευτοι πολίτες και μια πραγματική δημοκρατία που όχι απλά δεν γνώρισαν, ούτε σκέφτηκαν ποτέ πως μπορούν να έχουν.
Κι ας είναι πολύ απλή στη σύλληψη και τη δημιουργία της:
Η πραγματική δημοκρατία που δεν γνώρισες….
Πολίτες λοιπόν με τόσο χαμηλές πολιτικές ικανότητες δεν θα μπορούσαν να έχουν ως εκπροσώπους (που αποφασίζουν γι αυτούς ή που θέλουν να τους ψηφίσουν ώστε να αποφασίσουν γι αυτούς) τίποτα αϊτούς.
Μπούφοι πολίτες, μπούφους πολιτικούς θα εκκολάψουν…
Μπούφοι πολιτικοί που είναι αρκετά κουτοπόνηροι όμως ώστε αφού εκκολαφθούν να φορτώσουν τα δικά τους βάρη και στους υπόλοιπους που είτε ξεγελιούνται και τα πιστεύουν ως δικά τους, είτε τους δένει τα χέρια η αίσθηση ηθικής, είτε αναγνωρίζουν πως όσα πολιτικά μπουφό-αβγά και να έσπαγαν, αν δεν πάψουν να είναι τόσοι πολλοί οι μπούφοι-πολίτες που τα παράγουν δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.
Που για να μεταλλαχθούν χρειάζεται πρώτα να συνειδητοποιήσουν πως αξίζει, μετά τον τρόπο και μετά όλο αυτό θα θέλει τον χρόνο του.
Δεν εξελιχθήκαμε άλλωστε μέσα σε μια νύχτα από άνθρωποι των σπηλαίων σε αυτό που είμαστε τώρα.
Μέσα σε όλο αυτό υπάρχουν και κάποιοι πολίτες που είναι -αφελώς- ανυπόμονοι και επειδή θα ήθελαν να μπορούσαμε να βιώσουμε τα οφέλη μιας τέτοιας αλλαγής πιστεύουν αδοκίμαστους «σωτήρες» δίνοντας στην ουσία παράταση στο σύστημα.
Είπαμε, οι μπούφοι γεννάνε μπούφους…
Όπως ανυπόμονοι (επιστρέφοντας στο θέμα μας) να βιώσουν τα οφέλη της εκμετάλλευσης του Μακεδονικού είναι όλοι οι πολιτικοί μας.
Και όπως είναι ανυπόμονοι αλλά ελάχιστα ικανοί, δεν μπορούν να αποφύγουν να γελοιοποιούνται στα μάτια όλων των υπόλοιπων πλην των προσωπιδοφόρων οπαδών τους.
Πρέπει λοιπόν να γίνει καθόλα πιστευτό πως ένας νυν αλλά και ένας υποψήφιος περιφερειάρχης:
α) όχι απλά δεν γνωρίζουν πως οι πινακίδες στους δρόμους που οδηγούν προς το γειτονικό κράτος αναγράφουν τη πόλη-πρωτεύουσα (όπως αντίστοιχα τη πόλη-πρωτεύουσα μας αναγράφουν και όλες σχεδόν οι δικές τους) αλλά πρέπει να γίνει συνείδηση πως
β) δεν διαθέτουν καν την αντιληπτική ικανότητα να έχουν εξάγει ένα τέτοιο συμπέρασμα μέσω απλής παρατήρηση τους.
Εκτός κι αν τη παρακάτω πινακίδα για παράδειγμα που δεν θα αλλάξει ο νυν περιφερειάρχης κερδίσει ο άλλος και την αλλάξει γιατί δεν θα τον παραξενέψει πως γίνεται ο συνοριακός σταθμός να απέχει 10χλμ αλλά για τη γειτονική χώρα να θέλουμε ακόμη 155, μετά από αυτόν…
155 χλμ από μια έκταση που δεν ανήκει σε κανένα κράτος !!!!
Στραβώθηκαν όλοι, από το Στράβων μέχρι τους χάρτες της Google…
Καθόλου απίθανο να μην έχουν συνδυάσει το γεγονός πως και η πρωτεύουσα τους λέγεται Σκόπια και σου λένε, ε μάλλον στη χώρα θα αναφέρονται οι δικές μας, ας μην τις αλλάξουμε/ας τις αλλάξουμε για να χαϊδέψουμε τα αυτιά του ακροατηρίου μας.
Κι αν υπάρχει και καμιά που να μην είναι σίγουρο που αναφέρεται, εκεί να δείτε πάρτι.
Με ένα φτυάρι στο χέρι θα είναι και οι δυο.
Το πρωί θα βάζει ο ένας τη δική του, το απόγευμα θα την αλλάζει ο άλλος…
Ζήσαμε λοιπόν το απίστευτα τραγελαφικό σκηνικό, να έχουμε από τη μια τον
Απόστολο Τζιτζικώστα να πετάει επαναστατικές δεξιές κορώνες «πως όσο αυτός είναι περιφερειάρχης οι πινακίδες θα γράφουν Σκόπια» και τον Χρήστο Γιαννούλη να σηκώνει το γάντι και να εξαπολύει τις δικές του αριστερές από την άλλη, απορώντας πως θα μπορέσει ο πρώτος να μην εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.
Θα τα διαβάζουν αυτά οι κάτοικοι των Σκοπίων (της πόλης), θα βλέπουν σε αυτούς τους δυο το αντιπροσωπευτικό δείγμα επιπέδου του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδας και θα τα βάζουν με τη κυβέρνηση τους, που μας άφησαν τα σώβρακα…
365meres 