Σαν σήμερα 23/6, πολλά χρόνια πριν, πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, οπότε με αυτά ως αφορμή και δεδομένο θα αναφέρω τη δική μου οπτική εστιάζοντας κυρίως σε αυτό που θεωρώ το πιο σημαντικό.
Έβαλε την Ελλάδα στον χάρτη στην εξωτερική πολιτική όπου πραγματικά μεγαλούργησε όμως στο εσωτερικό εξάντλησε τις αδιαμφισβήτητες ηγετικές του ικανότητες του στο να κάνει αυτό που αγαπάει ο Έλληνας και που συνάδει με τη χαμηλή πολιτική ποιότητα που επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ως πολίτης.
Μοίραζε δανεικά (το εύκολο), κρατικοποίησε οτιδήποτε προβληματικό (ΔΕΚΟ), μηδενικές σοβαρές επενδύσεις σε παραγωγή, ούτε καν στον τουρισμό, αφού τα χρήματα πήγαιναν στα παραπάνω.
(σημ. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ακόμη και όσα σωστά έκανε σε κοινωνικό επίπεδο, όπως οι παρεμβάσεις το σύστημα υγείας κλπ δεν είχαν ούτε κάποια οικονομοτεχνική βάση να στηριχθούν, ούτε και σωστή νοοτροπία εργαζομένων και πολύ γρήγορα έφτασαν να μην μπορούν να αποδώσουν όσα ο αρχικός σχεδιασμός τους προέβλεπε.)
Γιατί, κακά τα ψέματα, στην πλειοψηφία των Ελλήνων το DNA του πασόκου υπήρχε μέσα τους προτού καν αυτό δημιουργηθεί.
Ήταν -και παραμένει- αναπόσπαστο κομμάτι του ως συνέπεια της δολοφονίας του Καποδίστρια και όσα εκείνος θα μπορούσε να δρομολογήσει ξεκινώντας από τα θεμέλια όπως είχε σκοπό ώστε οι πολίτες να γίνουν ικανοί να παράγουν ικανό πολιτικό προσωπικό που να πάει τη χώρα μπροστά με θετικό και όχι αρνητικό πρόσημο.
Και αυτό το γνώριζε από την αρχή της πολιτικής του σταδιοδρομίας ως αρχηγός ο συγκεκριμένος πολιτικός καθώς είχε όλο το χρόνο όσο ήταν στο εξωτερικό να μελετήσει εις βάθος την ιστορία (και τη δική του εντός του κόμματος του πατέρα του και γενικά) ώστε να εμβαθύνει στην ψυχολογία των… Καραγκιόζηδων κατοίκων αυτής της γωνίας του πλανήτη.
Επέστρεψε έτοιμος λοιπόν να τους προσφέρει αυτό που ακριβώς ήθελαν να ακούσουν, φανφάρικες μεγαλοστομίες για εσωτερική κατανάλωση του στιλ Έξω οι βάσεις και αυτό που ήθελαν να έχουν, χρήματα χωρίς να ρωτάνε από που.
Γι αυτό άλλωστε είναι το ίνδαλμα του Αλέξη Τσίπρα και έτσι πήγε ένα κόμμα του 3% μέχρι το 36,34%.
Από άτομα που έψαχναν (και πίστευαν πως μπορούσαν) να ζήσουν στο ίδιο παραμύθι.
Γι αυτό επίσης αυτό το μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ έπεσε τόσο γρήγορα και μάλιστα κατάφερε το ακατόρθωτο, να καταποντιστεί όχι ως κυβέρνηση αλλά ως αντιπολίτευση.
Γιατί ήταν απλά ένα Παπανδρεϊκό – ΠΑΣΟΚικό κακέκτυπο στα θέματα εσωτερικής πολιτικής σε εποχές ισχνών αγελάδων και το παραμύθι της μίμησης ξεφούσκωσε γρήγορα μιας και ο κόσμος στην Ελλάδα πάντα θα ελπίζει στα «ανέμελα» χρόνια κι ας είναι/ήταν στηριγμένα σε ανύπαρκτα θεμέλια.
Εμβληματική φυσιογνωμία όπως και να ‘χει.
365meres 