«Panagoulis Grave» από τον AWI – Έργο αυτού που το ανεβάζει. Υπό την άδεια CC BY 3.0 μέσω Wikimedia Commons.
Edit 17/11/23
*Όπως γράφω στις προηγούμενες προσθήκες στην αρχή του κειμένου, τα παραδείγματα της καπηλείας του αγώνα των ανώνυμων φοιτητών-πολιτών ενάντια στην δικτατορία μπορούν να είναι ετήσια.
Τι τρανταχτό έχουμε από το 2019 μέχρι σήμερα;
Έχουμε κάποιον τύπο που κλέβοντας από τη λάμψη ενός προγόνου του που συνέδεσε το όνομα του και με την πτώση της χούντας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καταφέρνει να εκλέγεται ανελλιπώς, οτιδήποτε κι αν γίνεται στο οποίο έχει άμεση ή έμμεση ευθύνη, οτιδήποτε κι αν κάνει ή δεν κάνει.
Έναν κλασικό Νεοέλληνα της γενιάς του που βγήκε προεκλογική φωτογραφία για τα σόσιαλ ξεχνώντας πως έβαλε «κλέφτη» για να ξεγελάσει το αυτοκίνητο του (που νοιάζεται περισσότερο για την ασφάλεια του) πως φόρεσε ζώνη να ξεγελάει τους πολίτες πως αξίζει να εκλέγεται απλά λόγω ονόματος και που τελικά ήταν πρωταγωνιστής σε μια τραγωδία λόγω έλλειψης «ζωνών ασφαλείας» στα θέματα λειτουργίας του σιδηροδρόμου.
Έναν κοντό (σε πολιτικό ύψος) που έβγαζε φιλιππικούς στη βουλή για το θέμα της ασφάλειας των μεταφορών την ώρα που ένας μικρός, ηλικιωμένος, ανεπαρκής Γκρουεζάκος, σε μια διαχρονική συναλλαγή μεταξύ πολιτών – κομμάτων, κοιτούσε με απορία μια απαρχαιωμένη κονσόλα στον σιδηροδρομικό σταθμό που τον έχωσαν να παίξει τον σταθμάρχη λες και ήταν ελληνική κωμωδία.
Κακογραμμένο έργο ευθύνης του κοντού πολιτικά άνδρα (που τον ψήλωνε το επίθετο του για να καταφέρνει να ακούγεται) που μερικές μέρες μετά την ομιλία του κατέληξε στην τραγωδία των Τεμπών.
Που παρόλα αυτά το επίθετο του, την ώρα που τα καμμένα βαγόνια ήταν ακόμη σε κοινή θέα, σαν μαγικό πέπλο, τα έκρυψε από τα μάτια των πολιτών ψηφοφόρων του.
Επίθετο – ταμπέλα που τον βοήθησε να καπηλευτεί για άλλη μια φορά την ιστορία (και την δημοκρατία) και κατέβηκε στις εκλογές με την εικόνα του προγόνου του να κατεβαίνει από το αεροπλάνο μετά την πτώση της δικτατορίας για να οδηγήσει το τότε νέο πολιτικό τοπίο, οδηγώντας σε πολιτικό δυστύχημα την κάλπη του 2023 με την άνετη επανεκλογή του με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, μόλις λίγους μήνες μετά το δυστύχημα στα Τέμπη.
Φυσικά, όταν το υποτίθεται τότε νέο σύστημα ήταν (όλοι μαζί, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί) αυτό που έκανε (όπως γράφω στο τελευταίο, το κυρίως τμήμα αυτού του άρθρου) ό,τι δεν τόλμησε να κάνει η χούντα, να δολοφονήσει τον Αλέκο Παναγούλη για να μην προλάβει να αποκαλύψει πόσο σάπιο ήταν παρά το νέο του περιτύλιγμα, τι καλύτερο να περιμένει κανείς σήμερα από τους πολίτες που το τροφοδοτούν με το προσωπικό που μας αξίζει ως σύνολο;
Τι άλλο είχαμε;
Τα υπόλοιπα σε άλλο άρθρο…
edit (17/11/19)
Τίποτα δεν έχει αλλάξει από το πως το σύστημα στο σύνολο του εκμεταλλεύεται ακόμη κάτι όπως την εξέγερση του Πολυτεχνείου εφόσον μπορώ να προσθέτω στο παρακάτω κείμενο κάθε χρόνο νέα παραδείγματα καπηλείας καταστάσεων και προσώπων.
Σύστημα που αναγκάστηκε να «κάψει» με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (οι ΑΝΕΛ είναι άλλο κεφάλαιο αφού ανήκουν στα δεξιά) μια ταμπέλα που κάλυπτε την σκιώδη κυβέρνηση του.
Αυτή που φρόντιζε για την κοινωνική «σαπίλα» ώστε να συμβαδίζει με την οικονομική, σαπίλα που κρύβεται και στη χρόνια ανοχή της κοινωνίας γενικά (και της μικροκοινωνίας των απλών φοιτητών) να είναι συγκεκριμένα πανεπιστήμια ιδρύματα περίθαλψης και ανάπτυξης νοσηρών καταστάσεων που τα εμποδίζουν να λειτουργούν ως άσυλο μάθησης και γνώσης.
Ταμπέλα που τώρα, από την «άνεση» της απώλειας της κοινοβουλευτικής εξουσίας, προσπαθεί και πάλι να διατηρηθεί το παραπάνω καθεστώς γιατί το σύστημα δεν είναι έτοιμο ακόμη να απορροφήσει την αλλαγή που συνετέλεσε η ανάδειξη της από σκιώδη κοινωνική κυβέρνηση σε κυβέρνηση προσκηνίου και σήμερα (αναγκαστικά) σε ρόλο -πρόσκαιρης- αξιωματικής αντιπολίτευσης.
edit (17/11/16)
Κάποια πράγματα (κείμενα στην προκείμενη περίπτωση) αποκτούν ιδιαίτερη αξία όταν μπορείς να τα χαρακτηρίσεις διαχρονικά.
Μερικά όμως θα προτιμούσε μέχρι και ο συγγραφέας τους να μην είναι και να μην μπορεί να ανατρέχει σε αυτά.
Το παρακάτω -ελαφρώς ανανεωμένο στην απόδοση του, καλλιτεχνικό φρεσκάρισμα- ανήκει στην πρώτη κατηγορία και σίγουρα και στην δεύτερη…
18/11/14
4 μέρες καπηλείας (εκ των υστέρων) του επταετούς αγώνα ενός λαού, εξασφάλισαν 4 δεκαετίες (και συνεχίζουμε) εξουσίας σε κάποιους…με ετήσια ανανέωση-υπενθύμιση κάθε 17 του Νοέμβρη.
Πάντα όμως δίναμε δύναμη στην ταμπέλα…είναι από τα μειονεκτήματα μας σαν λαός.
100% άδολη και γενναία η πρώτη αντίδραση των φοιτητών.
Όπως συμβαίνει με κάθε αρχική αντίδραση του Έλληνα όταν βρίσκεται μέσα σε μια ομάδα και απέναντι σε μια αδικία-απειλή.
Ούτε το γιουρούσι άλλωστε είναι τυχαίο, ούτε το «Αέραααα» και το ροβολητό στις πεδιάδες και τις πλαγιές, στα πεδία των μαχών.
(Αν και έχει να κάνει πιο πολύ με τον ατομικό εγωισμό του καθενός, για τον οποίο έγραψα χθες με αφορμή την εθνική και που σε αυτή την περίπτωση μετατρέπεται σε θετικό-συλλογικό χαρακτηριστικό.)
Αν είχαν για παράδειγμα τέτοια τρέλα οι Γάλλοι- Άγγλοι- Γερμανοί θα είχε τελειώσει ο 1ος ΠΠ σε μερικές βδομάδες…
Όπως συνέβη και στις καταλήψεις της δικής μας γενιάς.
Που η «γενναία» άδολη μάζα, ενώ συμμετείχε αυθόρμητα στις αντιδράσεις ενάντια σε ένα μεσαιωνικό νομοσχέδιο http://el.wikipedia.org/wiki/Μαθητικές_κινητοποιήσεις_στην_Ελλάδα_(1990-1991)
(άσχετα αν οι περισσότεροι μαθητές του γυμνασίου και του Λυκείου δεν είχαν ιδέα τι έλεγε) έδινε -χωρίς να έχει ιδέα- γήπεδο στα λαμόγια του σχολικού μικρόκοσμου να κλέβουν από μπάλες μέχρι ήχο-συστήματα, να στήνουν ερασιτεχνικά μπουρδέλα και χαρτοπαικτικές λέσχες με εξωσχολικούς ή να χρεώνουν τα τηλέφωνα με εκατοντάδες, μέχρι και εκατομμύρια δραχμές (κάπου εκεί στους λογαριασμούς ξεκίναγαν και έληγαν και πολλές καταλήψεις) και η γενναία μάζα δεν έπαιρνε χαμπάρι τι είχε παιχτεί…
Λαμογιάκια που στις ευθύνες κρύβονται πίσω από την μάζα και τους αγώνες της.
Είτε τους συνειδητούς είτε της ορμής της ηλικίας. Τον αγώνα για τον αγώνα.
Πολλοί μάλιστα χρησιμοποίησαν ακόμη και τις καταλήψεις ως παράσημο-όχημα…στην μετέπειτα πολιτική – και όχι μόνο – πορεία τους.
Όμως τυχαίο δεν είναι που όλοι αυτοί οι ίδια τρελά γενναίοι, υποκύπτουν μια ζωή με τρέλα και στην γοητεία της ταμπέλας και αποκτούν πάτρωνες και νταβατζήδες.
Με τους κουρελήδες, προσφάτως απελευθερωμένους Έλληνες το ’21 να ψηφίζουν το Γαλλικό κόμμα ή το Αγγλικό….χωρίς να έχουν ιδέα ούτε πως μοιάζει στον χάρτη η Γαλλία ή η Αγγλία.
Απλά γιατί έτσι τους έλεγε αυτός που τους έδινε να κουβαλάνε την ταμπέλα που τους γοήτευε τα μάτια και τα αυτιά.
Είναι αυτό που δεν έχουν οι Γάλλοι, Γερμανοί, Γάλλοι. Τουλάχιστον όχι σε τέτοιο τραγικό βαθμό όπως εμείς, γι αυτό και έχουν καλύτερο κράτος…
Με τους κουρελήδες, ακόμη υπό κατοχικό ζυγό Έλληνες το ’44 να ξεκινάνε να σφάζονται μεταξύ τους, δίνοντας δύναμη σε κάτι μη ορατό σε αυτούς και χωρίς να κατανοούν πως το έκαναν για έννοιες και γεωπολιτικούς σχηματισμούς που ούτε να προφέρουν καλά καλά δεν μπορούσαν.
Πόσο μάλλον να κρίνουν πως καμιά πλευρά δεν ήθελε το καλό τους…
Σαν την πονηρή μετέπειτα καπηλεία του αγώνα των απλών Ελλήνων το 40.
Που δεν πολέμησαν τους κατακτητές, τον φασισμό πολέμησαν…(αυτά είναι οι ψιλές αναγνώσεις πίσω από τους τίτλους…και δεν μιλάω για τα ονόματα των πρωταγωνιστών…)
Λες και έχει σημασία αν ήταν ναζί ή κομμουνιστές αυτοί που θα ερχόταν να μας κατακτήσουν και θα αντιδρούσαμε διαφορετικά.
Παρασέρνονταν με υποχθόνιο τρόπο έναν λαό στην διχόνοια, σε εμφύλιο και σε 2 διαφορετικές κυβερνήσεις.
Φυσικά, αν μαθαίνεις να πολεμάς γενικά τους «κατακτητές» δεν παγιδεύεσαι τόσο εύκολα πίσω από ταμπέλες και έχεις την πιθανότητα να κατανοήσεις πως η κατάκτηση δεν έχει να κάνει μόνο με τα όπλα, κάτι που δεν βολεύει αυτούς που τις φτιάχνουν και τις μοιράζουν….
Με μερικές ταμπέλες λοιπόν που πρόθυμα μεγάλες μερίδες του λαού ασπάστηκαν, χωρίς να έχουν ιδέα για το τι ακριβώς είναι αυτό που πιστεύουν, έγινε η δουλειά.
Γιατί αν μπορούσε κάποιος να τους το εξηγήσει, θα εισέπρατταν και οι δυο πλευρές ως απάντηση «ρε δεν πάτε να γαμηθείτε…»….
Έτσι «μονολεκτικά» λοιπόν, έστησαν για δεκαετίες δυο διαφορετικής υφής κυβερνήσεις, δήθεν ασύνδετες, δήθεν αντίπαλες μα όπως αποδεικνύεται τελικά ξεκάθαρα σήμερα, σε αγαστή συνεργασία.
Μια τυπική και μια κοινωνική.
Μια ορατή και μια αόρατη.
Μια κεντροδεξιά κυβέρνηση στην βουλή που για χάρη αληθοφάνειας έπαιζε ανάμεσα σε 2 δήθεν διαφορετικά κόμματα και μια αριστερή κυβέρνηση στην κοινωνία.
Που και οι δυο τους, τρέφονταν κατατρώγοντας αυτό που τις τροφοδοτούσε.
Τους ίδιους τους πολίτες, την ίδια την κοινωνία και τους θεσμούς.
Δυο κυβερνήσεις διαφορετικών πεδίων που έγιναν ένα, με αδιόρατα όρια, ειδικά από το 1980 και μετά, αφού μπολιάζονταν για χρόνια η μια με την άλλη.
edit 17/11/17: Το παραπάνω σύστημα υποχρεώθηκε να φέρει στην διακυβέρνηση την ταμπέλα που για δεκαετίες είχε το ρόλο της σκιώδους κοινωνικής κυβέρνησης και πλέον όλο το οικοδόμημα και το προφίλ που είχε την άνεση να χτίζει γκρεμίζεται με πάταγο σε κάθε κίνηση τους, όμως αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.
Την ώρα δε που οι πολίτες έβλεπαν έναν εναγκαλισμό πάλης, αυτές οι δυο κυβερνήσεις στην ουσία αντάλλασσαν φρέσκα κλωνάρια πάνω στους κορμούς τους.
Με ορισμένα παραδείγματα που λειτουργούσαν στο ασυνείδητο της κοινωνίας, σαν απόδειξη πως όλοι ίδιοι είναι.
Κάτι που «φωναχτά» θα δημιουργούσε πρόβλημα, όμως σαν υποβόσκουσα ιδέα, καλλιεργήθηκε μέχρι το σημείο που πλέον έχουν χαθεί όλα τα πολιτικά-ιδεολογικά όρια και ο πολίτης δεν βλέπει διέξοδο, ούτε έχει την κοινωνική και την πολιτική υγεία-εκπαίδευση-ικανότητα να δημιουργήσει νέο δρόμο.
Παράδειγμα πρόχειρο η πολιτική πορεία ενός συμβόλου σαν τον Μίκη Θεοδωράκη, που από το ένα άκρο (ΚΚΕ) βρέθηκε στο άλλο (ΝΔ) την ώρα που άτομα του βεληνεκούς του πρέπει να μιλάνε μόνο με το έργο τους και να μην καταδέχονται καμία ταμπέλα που τους βάζει σε κάποια ομάδα, δίνοντας το παράδειγμα της ανεξαρτησίας της σκέψης στον απλό λαό.
Δεν είναι καθόλου τυχαία ούτε η ταυτόχρονη γιγάντωση συγκεκριμένων επιχειρηματιών και συγκεκριμένων συνδικαλιστών φορέων.
Άσχετα αν σε κάποιες υπό-περιπτώσεις έφτασαν να αλληλοσπαράσσονται από απληστία.
Όπως δεν είναι τυχαία, ίσα ίσα που επιβεβαιώνουν το πλάνεμα του πολιτικά ανάπηρου πολίτη από την ταμπέλα, όλα τα παραδείγματα με τους «λαϊκούς» αγωνιστές που μπήκαν στην βουλή και η παράλληλη πορεία τους με αυτούς που λίγο πιο πριν έλεγαν πως πολεμάνε…
Με έναρξη της τελικής πράξης του έργου, μέσα από την καπηλεία του αγώνα ενός λαού απέναντι σε ένα δικτατορικό καθεστώς από μια ομάδα και μια ταμπέλα, με την ανοχή μιας αγαθής μάζας που λειτουργούσε πάντα σαν μαριονέτα.
Αλέκος Παναγούλης…
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα και απόδειξη για όλα αυτά, η κόντρα του Αλέκου Παναγούλη μετά την δικτατορία και τα 2 χρόνια μέχρι τον θάνατο του με όλο το πολιτικό τόξο, ακόμη και το ίδιο το κόμμα του, από το οποίο μάλιστα ανεξαρτητοποιήθηκε.
Πολιτικό τόξο που δεν ήθελε με τίποτα να προχωρήσει με τα στοιχεία που είχε για διασύνδεση δήθεν δημοκρατών με την χούντα.
Στοιχεία που όλοι βολικά δέχθηκαν να χαθούν μετά την δολοφονία του, την πρωτομαγιά του ’76.
Δολοφονία που καθόλου περιέργως (σε άλλη περίπτωση θα είχε αξία η έκφραση «όλως περιέργως») έχει καλυφθεί ελάχιστα από τα ΜΜΕ στα αφιερώματα για το πρόσωπο του και έχει μείνει να αιωρείται μέχρι και σήμερα ως κάτι που μπορεί τελικά να ήταν και μια άτυχη στιγμή της μοίρας, γιατί έτσι βολεύει τους πάντες.
Από το ένα άκρο του πολιτικού θιάσου μέχρι το άλλο.
Τόσο γελοίο ήταν όλο το «δημοκρατικό» σκηνικό, που αυτός που παρουσιάστηκε ως άθελα του υπεύθυνος για το τροχαίο καταδικάστηκε σε μερικούς μήνες φυλακή, παρά το γεγονός πως όλη του η δήθεν μαρτυρία ήταν ένας τεράστιος σωρός αντιφάσεων.
Ε μιας και πήγε, να μην τον στενοχωρούσαν….
Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης πως η μόνη εφημερίδα που προκλητικά δεν είχε πρωτοσέλιδο το θέμα, ήταν ο Ριζοσπάστης.
Κανένα λαμόγιο, ούτε τα παλιά ούτε αυτά που έβλεπαν την ευκαιρία ανάδειξης τους στο άμεσο μέλλον δεν βόλευε ένας Παναγούλης που θα έβαζε δυναμίτιδα στα θεμέλια αυτού που τόσα χρόνια έστηναν όλοι μαζί και που σε αντίθεση με την αποτυχία της απόπειρας κατά του δικτάτορα, θα κατάφερνε να ανατινάξει.
Γιατί αρκεί να έδενε η άκρη του νήματος των στοιχείων σε μια άκρη-πρόσωπο και να βρισκόταν κάποιος να το τραβήξει και θα ξηλώνονταν σαν πουλόβερ, όλο αυτό που φόρεσαν στην Ελλάδα όλοι μαζί οι δήθεν αντίπαλοι.
Φυσικά οι μετρημένοι στα δάχτυλα σαν τον Αλέκο Παναγούλη είναι εύκολο να ελεγχθούν από το σύστημα, ακόμη και να δολοφονηθούν.
Δεν τόλμησε να τον δολοφονήσει η δικτατορία και τον δολοφόνησε η «δημοκρατία»…
Σύστημα που δημιουργήθηκε επειδή ένας πολιτικά αναλφάβητος, πολιτικά αμόρφωτος λαός εντυπωσιάζεται με το παραμικρό, πιστεύει με κλειστά μάτια τον επόμενο που θα διαδεχθεί αυτόν που για παράδειγμα έκλεβε και που θα ξαναφέρει τον πρώτο στο προσκήνιο, παθαίνοντας αμνησία και χάνοντας με μεγάλη ευκολία την καθαρή του σκέψη, όταν εκτεθεί σε ένα-δυο επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και σε μερικά χαϊδολογήματα του αυτιού…
Σύστημα που δημιουργήθηκε επειδή ένας κοινωνικά λοβοτομημένος λαός, έχει χάσει και την παραμικρή επαφή με όσα πρέπει να αναδεικνύει, χάνοντας πρωτίστως το μέτρο και την αυτόνομη αναρχική του σκέψη, έχοντας γίνει ρατσιστής του εαυτού του.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο επίσης, ούτε στην σημερινή εποχή, το πόσο εύκολα έχουν υιοθετήσει οι σημερινοί Έλληνες σαν παράδειγμα οικονομικής αντίστασης ένα λαμόγιο από την Αργεντινή που κατάφερε να κάνει περιουσία μέσα από την πολιτική και να την αυγατίσει μέσα στην κρίση και που συνάπτει προσωπικές συμμαχίες ακόμη και με τον Σόρος, επειδή αυτό λέει η ταμπέλα που τους δίνουν να κρατάνε, ενώ την ίδια ώρα δεν ενδιαφέρονται να ψάξουν ή να ρωτήσουν από περιέργεια, έστω για σύγκριση, τι έχει κάνει ο Ραφαέλ Κορέα για παράδειγμα στον Ισημερινό, που όμως δεν παίζει πουθενά.
Ούτε στα «αντιμνημονιακά ΜΜΕ» ούτε στα μνημονιακά. Ούτε αριστερά, ούτε στο κέντρο, ούτε δεξιά…
Φυσικά η ταμπέλα ποτέ δεν θα πεθάνει στην Ελλάδα, οπότε άδολα πρόθυμοι θα βρίσκονται πάντα να της δίνουν δύναμη κι ας μας ρουφάει χωρίς να το αντιλαμβάνονται, για χάρη των εκμεταλλευτών της, την οικονομική και ηθική μας υπόσταση…
Είπαμε…αυτά είναι ψιλά γράμματα….
365meres 
