Δεν έχει ούτε δέκα μέρες που ένας συνάδελφος τους δέχτηκε δολοφονική βολή από ναυτική φωτοβολίδα που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του.
Δεν έχει ούτε δέκα μέρες που η κίνηση ενός κάφρου έγειρε λίγο τη ζυγαριά της κοινής γνώμης προς το μέρος τους.
Μέσα από δεκάδες πράξεις τους που όχι μόνο διατηρούν αλλά και ενισχύουν τα στερεότυπα που σαν χιονοστιβάδα τους παρασέρνουν όλους αδιακρίτως (με ευθύνη όσων φυσιολογικών στις τάξεις τους δέχονται να λειτουργούν με μια αρρωστημένη νοοτροπία «Εγώ κοιτάω να προσπαθώ να κάνω καλά τη δουλειά μου» που σε κάθε λάθος πατάνε το κοινό play κάθε κακής συντεχνίας «Δεν κοιτούσα – δεν είδα – δεν ξέρω» καλύπτοντας τους ψυχικά αρρώστους που κινούνται ανάμεσα τους και βρίσκουν διέξοδο εκτόνωσης-ανάπτυξης της ψυχικής ασθένειας τους μέσα στη μάζα και την στολή αλλά και όσων έχουν την προσωπικότητα προβάτου και ακολουθούν τον ψυχικά ασταθή συνάδελφο τους βρίσκοντας παράλληλα την ευκαιρία να νιώσουν για λίγο τσοπανόσκυλα), η δολοφονική επίθεση ενός τύπου (ηλίθιου που παρασύρθηκε ή συνειδητού εγκληματία δεν έχει καμιά σημασία όταν μια πράξη μπορεί να επιφέρει θάνατο) οδήγησε στο να τους δει ο απλός κόσμος με συμπάθεια.
Ακόμη και όσοι έχουν φάει αδέσποτα δακρυγόνα ή αναίτιες γκλομπιές.
Και πως αντιδρούν σε όλο αυτό το θετικό κλίμα;
Στην Αθήνα αρνούνται να πάνε έξω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού στον ευρωπαϊκό του αγώνα και εκεί που λες πως λειτουργούν επιτέλους σαν άνθρωποι με υγιή προσωπικότητα και πως ίσως κάτι αλλάξει σε όλο αυτό το αρρωστημένο πλαίσιο του οποίου αποτελούν μέρος, από άνθρωποι, playmobil…
Στη Θεσσαλονίκη, σε γήπεδο αγώνα Α2, χωρίς ύπαρξη αντιπάλων οπαδών, χωρίς κανένα ιστορικό οργανωμένης βίας, γεμάτο κόσμο, μεμονωμένα άτομα αλλά και πάρα πολλές οικογένειες, γονείς και αμέτρητα παιδάκια που πάνε απλά να δουν την ομάδα τους, σε γήπεδο που όλες τις προηγούμενες φορές, στις ίδιες ακριβώς συνθήκες, αρκούσαν μια χούφτα απλοί αστυνομικοί, εμφανίζεται χωρίς κανένα λόγο μια λαοθάλασσα από ΜΑΤ και όχι για να προστατεύσουν τον κόσμο αλλά για να τον προκαλέσουν, τρομοκρατώντας παιδάκια που βλέπουν τους γονείς τους να δέχονται προκλήσεις και λεκτικές επιθέσεις.
Τόσο πολλοί που ούτε σε ντέρμπι δεν πηγαίνουν λες και είχαν ντέρτι να δείξουν πως παραμένουν ο φόβος και ο τρόμος.
Φόβος και τρόμος όχι των εγκληματιών φυσικά, των απλών, φιλήσυχων, ανθρώπων.
Ούτε τον συνάδελφο τους που παραλίγο να χάσει τη ζωή του δεν σέβονται με τις διαταγές που εκτελούν, πρόθυμοι ηλίθιοι μόνο εκεί που νομίζουν πως τους παίρνει.
Σε οπαδούς χωρίς κανένα ιστορικό οργανωμένης βίας, σε απλούς οδοκαθαριστές που διαδήλωναν προχθές για κάτι καλύτερο ενώ μαζεύουν και τα σκουπίδια από τα σκουπίδια που τους χτυπούσαν, σε συνταξιούχους…
Ανθρωπάκια πραγματικά για λύπηση.
Σαν Playmobil σε ταινία που δεν είναι παιδική ούτε κωμωδία.
Και αν αυτοί είναι ό,τι είναι, ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος και παραγωγός (η αστυνομική και η πολιτική ηγεσία) είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι που ένα ολόκληρο κομμάτι της αστυνομίας όπως αυτό μένει αποκομμένο από την κοινωνία και που στη συλλογική σκέψη της κοινής γνώμης παραμένει στην ίδια τοποθεσία με τους κοινούς εγκληματίες.
Ακόμη και μετά από μια δολοφονική επίθεση εναντίον τους.
Που ακόμη και σήμερα ακούς απλό κόσμο να λέει για τον παρολίγον νεκρό συνάδελφο τους «ποιος ξέρει… τα ίδια σκατά θα ήταν και αυτός» και -που για όλα τα παραπάνω- δεν μπορείς να του δώσεις άδικο, όσο στερεοτυπικό και αν είναι αυτό που προβάλει κάποιος σαν σκέψη και όσο κι αν προσβάλει τον άνθρωπο στην εντατική αλλά και τον κάθε υγιή (στα μυαλά) ΜΑΤατζή.
Υ.Γ. 1
Ποιος ξέρει, μπορεί και να ήθελαν να δικαιώσουν το Luben που απορούσε πως, μετά από τα επανειλημμένα επεισόδια άλλων και τις γελοίες ανακοινώσεις-αποφάσεις των μωρών μιας ακόμη κυβέρνησης για την οπαδική βία, δεν έχει τιμωρηθεί ακόμη ο Ηρακλής.
Για γέλια και για κλάματα…
https://luben.tv/abaluben/abanews/236546
Υ.Γ 2
Η ανακοίνωση του Γ.Σ #ΗΡΑΚΛΗΣ την οποία ως απλό μέλος προσυπογράφω:
365meres 