Πόση σκέψη ήθελε δηλαδή…

Ένα πανέμορφο απόγευμα του Νοεμβρίου…
Απολαμβάνοντας το γλυκό φως του ήλιου που δύει δίνοντας μια πρασινοκίτρινη λάμψη στα δέντρα και ρίχνοντάς μια ανάλαφρη χρυσή λωρίδα φωτός πάνω στην άδεια σαν θάλασσα άσφαλτο, χωρίς τίποτα να ταράζει την ηρεμία της στιγμής.

Ούτε τα περαστικά οχήματα που δεν σταματάνε παρά μόνο για 1-2 λεπτά κι αυτό αν βλέποντας το περίπτερο ή το τυροπιτάδικο, θελήσουν να πάρουν κάτι, όπως τσιγάρα ή μια σπανακόπιτα. Κάτι μικρής αξίας σε μια νέα κατάσταση αξίας ανεκτίμητης.

Και ρωτάς σαν πολίτης…
Πόση σκέψη ήθελε δηλαδή για να το κάνει αυτό ο δήμος από την αρχή;

Για να είναι έτσι από τον Απρίλιο του ’18 και να μη χρειαζόταν να περάσουν εννιά μήνες με σκηνές απείρου κάλλους όπου οδηγοί έπαιζαν μέχρι και ξύλο, παγιδευμένοι από τον δήμο, σε ένα δρόμο τέρας.
Η Άγρια Δύση σε ένα δρόμο Ευρωπαϊκής πόλης, τον 21ο αιώνα.

(αφού δεν αποφασίζει δεκαετίες, όχι μόνο επί Μπουτάρη, να κάνει το πλέον λογικό, που κάποιοι μέχρι και ερασιτεχνικές μελέτες έχουμε καταθέσει, να περιορίσει δηλαδή ελάχιστα, σε στρατηγικά σημεία, τα μικρής κίνησης πεζοδρόμια -δεν είναι η Τσιμισκή με τις ορδές των πεζών η οδός αυτή – και να δημιουργηθεί χώρος για να μπορούν να παρκάρουν από τη μία πλευρά τις ώρες αιχμής οι επισκέπτες της κλινικής ή του μεγάλου γυμναστηρίου και να παραμένει ο δρόμος και στη πράξη και όχι μόνο στα χαρτιά διπλής κατευθύνσεως)

KODAK Digital Still Camera

Όπως παρουσιαζόταν στο παρακάτω άρθρο (μέρος του οποίου είναι η παραπάνω φωτογραφία):
O πιο ηλίθιος δήμος στη χώρα

Σε μια περιοχή με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (ύπαρξη κλινικής, νοσοκομείου, γυμναστηρίου, κολυμβητήριου) έπρεπε να περάσουν εννιά μήνες για να γεννηθεί αυτή η λύση και να ολοκληρώσει την αρχική -παντελώς λάθος σαν απομονωμένη πράξη- παρέμβαση…

Έστω κι έτσι, ισχύει στο 100% το κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Έστω και με ελαφρώς στενό πεδίο στην οπτική αυτών που αποφασίζουν, είναι απόλυτα ευπρόσδεκτη αυτή η εικόνα.
Έστω κι έτσι, γιατί δεν είναι εμμονικός ο αρθρογράφος με τον Μπουτάρη, μπράβο που επί δημαρχίας του έγινε και κάτι σωστό με τα πλαστικά πασαλάκια σε δρόμους της πόλης, όπως αυτός, που είχαν πρόβλημα.
Να γινόμαστε έστω και με το ζόρι –εκεί που πρέπει– λιγάκι βορειοευρωπαίοι…

Υ.Γ.
Και για να προλάβω ορισμένους, αυτό το λέει κάποιος που και σε αυτή την οδό μένει δεκαετίες και οδηγεί και ποτέ δεν είχε την απαίτηση να παρκάρει κάτω από το μπαλκόνι του. Κάποιος που στα 27 χρόνια με δίπλωμα στάθμευσε -με μάρτυρες συγγενείς και γείτονες- σε αυτό τον ιδιαίτερο δρόμο μετρημένες, στα δάχτυλα του ενός χεριού, φορές.
Εξάλλου λίγο περπάτημα (και δη σε ανηφορίτσα) καλό κάνει, κακό δεν κάνει.