Η μεγαλύτερη εκδούλευση που μπορεί να προσφερθεί στο να κατανοήσουν ακόμη περισσότεροι τι σημαίνει σύστημα (και στην Ελλάδα έχουμε ένα κακό, ένα χαμηλής ποιότητας σύστημα), είναι να βλέπεις δήθεν ακομμάτιστους να γίνονται «φρουροί» του κόμματος στο οποίο προσχώρησαν.
Πως είναι οι Φρουροί της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράν, έτσι γίνονται και αυτοί Φρουροί του Πολιτικού Συστήματος στην Ελλάδα.
Που επειδή πέφτουν -συνήθως- σαν όψιμα φρούτα μέσα στο κομματικό πανέρι οι «δεν χαρίζω τον εαυτό μου σε κανένα κόμμα» και θέλουν να περάσουν τις «εξετάσεις» του αρχηγού αλλά και όσων παλιών τους βλέπουν με μισό μάτι και τους περιμένουν στη γωνία να τους φάνε γεμίζουν δηλητήριο και το «ξερνάνε» σε οτιδήποτε θεωρούν εχθρό του καινούργιου τους σπιτιού.
Γιατί το κόμμα γίνεται το πραγματικό τους σπίτι.
Στο άλλο πάνε απλά για να κοιμηθούν και ακόμη και τότε το μόνο που σκέφτονται και ονειρεύονται είναι πως θα παραμείνουν όσο πιο κοντά γίνεται στον ευεργέτη τους, τον αρχηγό, τον ηγέτη τους, αυτόν που τους διάλεξε να τους πληρώνουν τα κορόιδα που τους ψήφισαν.
Η ανωτέρω ψυχολογία του νεόκοπου κομματικού φρούτου, του δήθεν ακομμάτιστου (ή της δήθεν ακομμάτιστης) που πολλαπλασιάζεται σε υπερθετικό βαθμό όταν ο νέος τους αφέντης δεν τους έχει βάλει καν στη βάσανο της ψήφου αλλά τους έχει χαρίσει την πρώτη -και εκλόγιμη- θέση στο Επικρατείας.
Αυτός είναι και ο λόγος που βγαίνει το ίδιο αρνητική η εικόνας τους σε κάθε αναμνηστική «φωτογραφία» οποιασδήποτε παρομοίωσης κι αν χρησιμοποιηθεί.
Δηλητηριασμένο φρούτο στο πανέρι, λυσσασμένο σκυλί στο μαντρί, φονικό γρανάζι του συστήματος κοκ.
Γι αυτό η μεγαλύτερη νίκη στο σήμερα (μια νίκη, ένα βήμα τη φορά) δεν θα προέλθει μέσα από κανένα ψηφοδέλτιο αλλά μέσα από την κριτική σκέψη και το ισχυρότερο σημάδι δεν είναι η επιλογή κάποιου να μη συνεισφέρει στο γέμισμα της κάλπης αλλά η απόφαση του για άδειασμα της ζωής του από αυτούς τους πολιτικούς-κομματικούς γενίτσαρους.
Σε αυτό το πλαίσιο, πιο γκροτέσκα περίπτωση από αυτή της «ακομμάτιστης» (με κατηγορηματική, δημόσια τοποθέτηση της) Ακρίτας δεν υπάρχει.
Κάτι που είναι πασιφανές, σαν κακόγουστο θεατρικό, ακόμη και στο ρηματικό πρόσωπο που χρησιμοποιεί στις κομματικές -πλέον- αναρτήσεις της, πέρα από το πρόσωπο νουθεσίας (σαν πιστό, προεδρικό σκυλάκι που έχει καταντήσει) προς τους κομματικούς -πλέον- συντρόφους της.
Με αυτά τα δεδομένα το προσωπικό μας παρατηρητήριο αλλαγής είναι να αρχίσουμε να βλέπουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους με «καθαρό πρόσωπο» να ξεχωρίζουν σιγά σιγά την διαφορά ανάμεσα στην ικανότητα και την αξία όπως και να αντιλαμβάνονται την ομοιότητα ανάμεσα στην υποτιθέμενη ηθική και την πραγματική ανηθικότητα.
Τόσο ξεκάθαρα που να εκτιμήσουν αρκετά τον εαυτό τους ώστε να κάνουν προβολή στους άλλους όσα θέλουν να επικοινωνήσουνε οι ίδιοι εκπέμποντας το δικό τους φως, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη πως για να ακουστούν πρέπει να γίνονται δοχεία και πομποί βρόμικων εσωτερικά προσώπων γιατί απλά βρίσκονται μπροστά από τους προβολείς.
Ακόμη κι αν το φως τους δεν είναι πολύ δυνατό, είναι αρκετό να αρκεί για τους γύρω τους (είτε σε φυσικό είτε σε διαδικτυακό επίπεδο) και μερικοί από αυτούς που συμφωνήσουν μαζί τους να αποφασίσουν να εκπέμψουν με τη σειρά τους το δικό τους ατομικό φως για να αποκτήσει όλο συνολικά αυτό ανυπολόγιστη ένταση και δύναμη.
Που θα είναι επίσης πολύ πιο ανθεκτικό ως σύνολο γιατί θα είναι αδύνατον, ακόμη και στατιστικά, να σβήσουν όλα ταυτόχρονα από «κακή χρήση» ή «δολιοφθορά» τρίτων.
Δεν θα έχουμε να κάνουμε με ένα μεμονωμένο που όσο μεγάλο και ισχυρό να είναι να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να καταστραφεί όπως ο δυνατός προβολέας ενός διάσημου προσώπου που εμφανίζει ένα ανήθικο πρόσωπο.
Ειδικά όταν τα άτομα αυτά, όπως η κρινόμενη Ακρίτα του συγκεκριμένου παραδείγματος, έχουν το θράσος (για μερικές χιλιάδες λόγους ή για 4-5 μηδενικά, όπως θέλει να το δει κανείς) να αδιαφορούν για την ασυνέπεια λόγων και πράξεων τους και να καμαρώνουν για τις πομπές τους, γρυλίζοντας δίπλα στο πόδι του τσοπάνη σαν καλά κομματόσκυλα.
Υ.Γ.
Μετά μην το παίζετε κάποιοι/κάποιες κλαίουσες παρθένες της κοινωνίας και απορείτε που η αντίδραση σε τόσο έντονη προβολή ηθικής κατάπτωσης είναι -για 365 και όχι ως προσωρινή… Λύση για Μέρες 25 μόνο- η… αχαρτογράφητη Πλεύση προς την πύρρειο… Νίκη και οι… «πεζοί» Σπαρτιάτες.
365meres 
Γνωρίζεις τη γνώμη μου ήδη, αφού είχαμε μια μακρά συζήτηση, αγαπητέ. Συμφωνούμε μόνο στο ό,τι διαφωνούμε.
Η αποχή από τις εκλογές στην Ελλάδα δεν αποτελεί πολιτική πράξη, αφού δεν παράγει αποτέλεσμα, παρά μόνο αρνητικό. Δηλαδή κάποιος που απέχει είναι παράλογο να κρίνει αρνητικά το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία, αφού με την αποχή υπήρξε συνένοχος για να βρίσκεται εκεί.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το σχόλιο σας ήταν/είναι η θέση σας.
Σεβαστή, την παράθεσα και στη βάση του συμφωνούμε πως διαφωνούμε θα απαντήσω συμπυκνώνοντας τη δική μου θέση σε ένα σχόλιο.
Οπότε, στη βάση αυτή νομίζω πως θα το έχουμε εξαντλήσει ήδη και κάθε επανάληψη (επί της ουσίας) θα ήταν κουραστική και για εμάς και κυρίως για όποιον μας διαβάσει.
Παράλογο δεν είναι να κάνει κριτική αυτός που δεν συμμετέχει εφόσον η θέση του αφορά σε όλα τα κόμματα που το παγιωμένο σύστημα παράγει και – το σημαντικότερο – προτείνει αυτό που πιστεύει ως μόνη λύση.
Απλά δεν έχει να κάνει με κάποια ψήφο.
Παράλογο είναι να υπάρχουν ακόμη τόσο πολλοί άνθρωποι που να μην έχουν διδαχθεί μέσα από τις ατελείωτες επαναλήψεις πως δεν αλλάζει κάτι και πως δεν παίζει ρόλο ποιος λέει τι μέχρι να εκλεγεί γιατί μετά όλοι καταλήγουν να γίνονται ίδιοι.
Παράλογο είναι που δεν έχουν καθίσει να σκεφτούν γιατί συμβαίνει αυτό ώστε να βρουν πως μπορεί να αλλάξει και αρκούνται να ψάχνουν με τη ψήφο τους το πρόσωπο ενώ δεν είναι θέμα προσώπων όπως η ιστορία και οι επαναλήψεις της έχουν αποδείξει.
Φυσικά είναι προτιμότερο αυτό για όλους αυτούς παρά να αποδεχθούν την ανικανότητα της κοινωνίας να έχει – ως σύνολο – κάτι καλύτερο γιατί είναι και αυτοί κομμάτι της και έχουν την ευθύνη που τους αναλογεί.
Ειδικά αν το μόνο που κάνουν είναι να περιμένουν τι καινούργιο και «ελπιδοφόρο» θα τους παρουσιάζει κάθε φορά το σύστημα για να βαυκαλίζονται πως παλεύουν για αλλαγή απλά γιατί ψηφίζουν κάτι.
Παράλογο είναι που όλοι αυτοί θεωρούν ακόμη τη συμμετοχή τους και την ψήφο τους πολιτική πράξη που έχει αξία ενώ η ιστορία έχει αποδείξει πως δεν μπορεί (για τους λόγους που δεκάδες φορές έχω αναλύσει σε αυτό το μπλογκ) να είναι καλύτερη και πιο ουσιαστική από ένα like σε κάποιο σόσιαλ.
Παράλογο δεν είναι όλο αυτό μόνο για όσους ψηφίζουν συνειδητοποιημένα πως ναι μεν δεν αλλάζει κάτι απλά θέλουν το πιο εύκολο άλλοθι που μπορούν να έχουν ώστε να μην τους ενοχλούν μέχρι τις επόμενες εκλογές και να μη χρειαστεί (για χι δικούς τους λόγους) να προσπαθήσουν πραγματικά για να δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε να αλλάξει κάτι στο μέλλον.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υπάρχει μια παρανόηση νομίζω.
Παράλογο είναι να κάνει κριτική κάποιος στην κυβέρνηση μόνο για κάποιο θέμα, δηλαδή να κατακρίνει την εξωτερική της πολιτική, για παράδειγμα, και όχι σε όλα τα κόμματα, θεωρώντας τα ίδια.
Αυτό έγραψα…
Για τα υπόλοιπα, ο χρόνος θα δείξει. Μάλλον είμαι πιο αισιόδοξος, αφού δεν μ’ αρέσει να γενικεύω και να ισοπεδώνω.
Οψόμεθα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το κατάλαβα, καμία παρανόηση.
Από τη στιγμή όμως που κάποιος τα θεωρεί το ίδιο είναι πολύ πιο εύκολο μαζί με την κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση να δείχνει και γιατί ισχύει αυτό που υποστηρίζει.
Π.χ στο θέμα των παιδεραστών δεν έκανα απλά κριτική στην κυβέρνηση.
Απέδειξα πως όλα και όλοι είναι το ίδιο και όλοι και όλα κακή συνέχεια το ένα του άλλου.
Εννοείται πως ο χρόνος θα δείξει.
Εγώ δεν είμαι ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. Κάνω απλά αυτό που πιστεύω και μπορώ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!