Τον έψαξα λίγο (από περιέργεια) τον γονιό που έγινε διάσημος τις τελευταίες μέρες και στη σελίδα που διαφημίζει δεξιά και αριστερά (http://www.ellinesithagenis.gr/), αν ανοίξει κανείς τις οδηγίες για τη συμπλήρωση της «εξουσιοδότησης», εμφανίζεται ένας δεύτερος άνθρωπος, αυτός που μαζεύει τα χρήματα.
Όποιος ψάξει και τον δεύτερο (μέσω του email που εμφανίζεται δίπλα στο όνομα του) θα οδηγηθεί σε μια σελίδα που ζητάει υπογραφή συμβολαίου (και κατάθεση ποσού φυσικά) με την υπόσχεση για «ξεκούραστο» μηνιαίο εισόδημα από εξόρυξη κρυπτονομίσματος, μέσα από «αρκετές Χιλιάδες Υπολογιστές σε καλά φυλαγμένα μέρη που εργάζονται για εσένα 24ώρες το 24άωρο» (!)
Υ.Γ. Σηκώνει σάτιρα λοιπόν αλλάπρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα, με πολλές προεκτάσεις, που πέρα από πλάκα, σηκώνει διερεύνηση από τις αρχές.
Όπως «σηκώνει» και την έναρξη μιας σοβαρής συζήτησης για τη δημιουργία ειδικού εισαγγελικού σώματοςπου να εξειδικευτεί σε αυτού του είδους τα θέματα ώστε να μην είναι εύκολο να στήνονται διάφορες «φάμπρικες» παγίδευσης αφελών συμπολιτών μας ή να εμφανίζονται εταιρείες-απάτες που εκμεταλλεύονται την αδυναμία (των δικαστικών λειτουργών) άμεσης κατανόησης διαφόρων ιντερνετικών-τεχνολογικών όρων, με αποτέλεσμα: α) Οι απατεώνες να βρίσκουν εύκολα, διάφορα παραθυράκια. β) Οι αδαείς (τέτοιοι μπορεί να είναι και αυτοί οι δυο) να νομίζουν πως βρήκαν τη γη της Επαγγελίας ή την κότα με τα χρυσά αβγά και όχι μόνο να τις διαφημίζουν αλλά να συμμετέχουν και προσωπικά με την ελπίδα για ξεκούραστα κέρδη. γ) Οι αφελείς συμπολίτες μας που κάποια στιγμή αρχίζουν να υποψιάζονται πως ίσως να έχουν πέσει θύματα τους να σιωπούν και να κλείνουν τα μάτια και αντί να τους καταγγέλλουν να προσπαθούν να εμπλέξουν και άλλους με την ελπίδα να αμβλύνουν τη δική τους κοινωνική απαξίωση ως νοήμονα όντα (αν την πατήσουν και άλλοι δεν θα είναι οι μόνοι χαζοί, κατά τον μύθο με την κολοβή αλεπού) ή την προσωπική τους οικονομική χασούρα ως επενδυτές.
Ένα φθινοπωρινό, ηλιόλουστο πρωινό. Ανεβαίνεις με τα πόδια τον λόφο που βρίσκεται η συνοικία σου.
Κοιτάς τον δρόμο μπροστά σου, δεν κατεβαίνει κανένα αυτοκίνητο. Γυρνάς το κεφάλι να δεις αν είναι άδειος από κάτω προς τα πάνω για να περάσεις απέναντι, στο ωραίο, μεγάλο παρκάκι που δημιουργημένο στην άκρη του λόφου κάνει την διαδρομή πιο ενδιαφέρουσα και το βλέμμα σου συναντιέται με αυτό ενός μαύρου που λίγο πιο κάτω από εσένα, επίσης ανεβαίνει, αργά αργά, με τα πόδια κι αυτός, από το παρκάκι που σκοπεύεις να πας.
Μπαίνεις στο πάρκο και συνεχίζεις την πορεία σου. Περνώντας ένα ψηλό θάμνο βλέπεις άνοιγμα με ενδιαφέρον κάδρο στο βάθος για φωτογραφία. Σταματάς και βγάζεις τη φωτογραφική.
Ενώ ρυθμίζεις την κάμερα, με την άκρη του ματιού σου αντιλαμβάνεσαι πως έχει σταματήσει κι αυτός, δύο-τρία μέτρα πριν από τον θάμνο.
Αν είσαι απόλυταπροκατειλημμένος από διάφορα αρνητικά στερεότυπα και δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά, το μόνο που σου βγάζει νόημα είναι η αρχική σκέψη πως σταμάτησε γιατί ετοιμάζεται να σου την πέσει.
Αν μπορείς να σκεφτείς λογικά, σε κλάσματα του δευτερολέπτου εξαφανίζεις την πρώτη-πρώτη σκέψη γιατί είναι εύκολο να βγεις από το κάδρο και να δεις την γενική εικόνα των δυο σας από την δική του στερεοτυπική οπτική γωνία:
(Ωραία μέρα… Αυτός ο λευκός με κοιτάει… Γιατί με κοιτάει… Α χα, περνάει απέναντι και βγαίνει μπροστά μου…. Στο παρκάκι κι αυτός… Ο.Κ. no problem…. Είναι αρκετά μπροστά μου… Ωπ! Που εξαφανίστηκε τώρα; Χμ… Πήγε πίσω από εκείνο τον θάμνο… Γιατί πήγε πίσω από αυτόν τον μεγάλο θάμνο; Ας σταματήσω κι εγώ καλύτερα… Εϊ… Τι είναι αυτό που βγάζει από την τσάντα του… Λες να ετοιμάζεται να μου την πέσει… Σίγουρα ετοιμάζεται να μου την πέσει… Γι αυτό με κοιτούσε και πέρασε απέναντι… Δεν μας χωνεύει εμάς που είμαστε άλλο χρώμα… Σαν να βγαίνει… Ας γυρίσω προς τα κάτω καλύτερα να κάνω τον κύκλο, να είμαστε σίγουροι…)
Έτσι, όταν ξαναβγαίνεις στα σκαλάκια η δική σου λογική ανάλυση των δεδομένων έχει υπερισχύσει των -όποιων- στερεοτυπικών προκαταλήψεων σε αντίθεση με την δική του περίπτωση.
Σε (υποθετική) περίπτωση επικράτησης της στερεοτυπικής φοβίας και στους δυο, αυτός θα κατέβαινε φοβισμένος από τα πιο πίσω σκαλάκια, εσύ θα κατέβαινες φοβισμένος από το μονοπατάκι στο λοφάκι και τα GPS των φοβικών στερεοτύπων που θα έτρεχαν στον εγκέφαλο σας θα οδηγούσαν τα βήματα σας σε νέα και κωμικοτραγικά αδιέξοδη και αμήχανη συνάντηση στον κάτω δρόμο.
Στερεότυπα που δεν έχουν να κάνουν μόνο με ανθρώπινες σχέσεις που οδηγούν σε μύθους, φόβους και -στην απόλυτη ανάπτυξη τους- σε απέχθεια, γνήσιο μίσος και ρατσισμό αλλά που καλύπτουν σχεδόν τα πάντα και επειδή καλλιεργούνται πολλές δεκαετίες και πολλά από αυτά που παρακολουθούμε ή έστω βλέπουμε να υπάρχουν γεννήθηκαν πριν ακόμη γεννηθούμε εμείς, είναι δύσκολο να τα αποβάλλουμε επανεξετάζοντας τα πράγματα αλλά και όσα τα δημιούργησαν.
Παγιωμένες πεποιθήσεις που δεν μας καθορίζουν-καταδικάζουν μόνο ως ανθρώπους, στην αλληλεπίδραση μας με άλλους, αλλά ακόμη και ως καταναλωτές. Όπως στα αυτοκίνητα για παράδειγμα.
Όσοι είναι σήμερα κοντά στην ηλικία μου μεγάλωσαν ακούγοντας τις δεκαετίες του 70 και του 80 (από πιτσιρίκια δηλαδή), για τα «αθάνατα» γερμανικά, τα μάπα γαλλικά και τους κλέφτες γιαπωνέζους και ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς, όταν έφτασαν σε ηλικία καταναλωτή δεν μπόρεσαν να αποτινάξουν από το μυαλό τους αυτό που ως στερεοτυπική «πληροφορία» λάμβαναν όλα εκείνα τα χρόνια.
Έτσι, δεν μπορούσαν να επανεξετάσουν όλα όσα οδήγησαν, πολλά πολλά χρόνια πριν, δίκαια ή άδικα, στη δημιουργία αυτών των στερεοτύπων, ούτε ακόμη κι όταν τα αντικειμενικά στοιχεία (και όχι τι συζητάμε καφενειακά με την παρέα μας ή τι ακούμε/διαβάζουμε στα σόσιαλ) έδειχναν πως αυτό που πίστευαν, όχι μόνο δεν ίσχυε πλέον, αλλά και είχε αντιστραφεί.
Με την επόμενη γενιά πιτσιρικάδων που μεγάλωσε με τα καινούργια στοιχεία να βιώνει μια νέα δημιουργία στερεοτύπων κοκ και να έχουμε φτάσει στο σήμερα που πολλοί δρουν μόνο μέσα από τις στερεοτυπικές τους σκέψεις ενώ για αυτοκίνητα της τελευταίας δεκαετίας πρώτα σε βλάβες είναι τα Opel και πιο αναξιόπιστα από τα ακριβά και καινούργια τα Volvo.
Ακόμη θυμάμαι που άκουγα τους «οδηγούς» της οικογένειας να ξεκινάνε συζήτηση για την «εξωτική» μάρκα και το πόσο γερά και τέλεια είναι, όποτε έβλεπαν κανένα Saab.
Αλλά θυμάμαι επίσης και πόση ώρα γελούσε ο πρώτος Σουηδός που γνώρισα μερικά χρόνια αργότερα στις διακοπές, γύρω στα 24, όταν πάρκαρε το Saab του μπροστά στο μέρος που έπινα καφέ περιμένοντας τον ξάδελφο μου.
Που όταν του είπα «Nice, strong car» απάντησε -γελώντας πάντα- επί λέξη «This? This is a big Sweden shit. Big Shit. But is our shit. Sweden«.
Όπως θυμάμαι και που αφού κάθισε με την οικογένεια του στο δίπλα τραπέζι προσπαθούσε να μου εξηγήσει με τα μέτρια αγγλικά του πως το κράτος μέχρι και που επιδοτούσε (άμεσα και έμμεσα) την απόκτηση του, κάτι που έκανε την εταιρεία να μην ενδιαφέρεται να φτιάξει κάτι αξιόπιστο μηχανικά, σε αντίθεση με την αεροναυπηγική Saab που ήταν κορυφή.
Όπως θυμάμαι και εμένα να ψάχνω ελαφρώς μεταχειρισμένο όχημα και πέρα από το κράτος που κάνει -ακόμη- την απόκτηση μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτου απαγορευτική για μεγάλο ποσοστό ανθρώπων να ευχαριστώ (από μέσα μου) και τα στερεότυπα που μπολιασμένα στο DNA της κοινωνίας από περιστατικά που ίσχυαν δεκαετίες πίσω έκαναν τα μοντέλα της συγκεκριμένης μάρκας που κοιτούσα να είναι πιο φτηνά από αντίστοιχα μοντέλα άλλων εταιρειών.
Όπως φυσικά θυμάμαι και την αυθόρμητη σκέψη μου όταν μια φορά που το «επεξεργαζόμουν» στις αρχές πάτησα το κουμπί του κεντρικού κλειδώματος στο χειριστήριο, άκουσα το «κλικ-κλικ» και στο καπάκι το άκουσα να ξεκλειδώνει. Μια, δυο, την τρίτη φορά η πρώτη σκέψη ήταν «κοίτα να δεις που έχουν δίκιο».
Όμως μετά από δυο τρία δευτερόλεπτα έκανα στην άκρη το… κλικ που μου έκανε η στερεοτυπική κουρτίνα που κόβει την καθαρή ματιά και περιορίζει τις πράξεις και έτσι μετά από λίγο ανακάλυψα την αιτία που δεν επέτρεπε στο όχημα να κλειδώσει.
Και ευτυχώς που δεν μου κλειδώνουν τη σκέψη μου τα διάφορα στερεότυπα γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έμπαινα μέσα να το πάω στον ηλεκτρολόγο και εκεί θα έβλεπα να μου λέει στην οθόνη, ανάμεσα στα όργανα, «Βλαμμένο, έχεις την πόρτα του συνοδηγού ανοιχτή» (το βλαμμένο λείπει από την ειδοποίηση).
Πόσοι όμως μπορούμε πραγματικά να τιθασεύουμε τα #στερεότυπα που κουβαλάμε ή που κουβαλάνε οι γύρω μας και μας αγγίζουν όπως κινούμαστε δίπλα τους και να επιβάλουμε (πάντα και ανά περίπτωση) το λογικό συνειδητό αντί να αφήνουμε στο υποσυνείδητο να καλλιεργεί/συντηρεί τα διάφορα στερεότυπα με αποτέλεσμα να ενεργούμε με αυτά στη συνειδητή ζωή μας;
Σε τελική ανάλυση, όλοι μπορούμε αλλά θέλει συνεχή προσπάθεια ώστε να εκπαιδεύσεις (αλλά και να κρατάς σε φόρμα) τον εαυτό σου για να μπορείς να καταλήγεις με ψυχρή ματιά σε λογικές αποφάσεις και συμπεράσματα.
To μικρό κεντρικό κείμενο αυτού του άρθρου είχα σκοπό να το αφήσω απλά ως μια ανάρτηση στο Facebook. Ενοχλητική ίσως για αρκετούς, γι αυτό και το «προσπέρασμα της» του στιλ «α, εδώ είσαι, δεν σε πρόσεξα βρε, τι γίνεται, σπίτι όλοι καλά…» όμως εφόσον βλέπω και το φατσοβιβλίο σαν ένα είδος «blog γι αυτόν τον έναν αναγνώστη που…» και όχι σαν Favebook, να κυνηγάω likes, δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό.
Για την ανάρτηση όμως αυτή μου έστειλε μήνυμα διαδικτυακός φίλος γράφοντας «Δεν γίνεται να το κάνουμε σε όλα ρε φίλε».
Άνθρωπος που στο προ επταετίας άρθρο για τις πρακτικές και τη στυγνή πολιτική της Ryan Air με τους εργαζομένους της και την αρχική μου διευκρίνηση που το συνόδευε μου είχε γράψει: «Εγώ σαν πελάτης θέλω φτηνό εισιτήριο και αφού δεν είναι παράνομο και ξέρουν τι υπογράφουν και δεν τους αναγκάζει κανείς με το ζόρι, δεν βλέπω το κακό που είναι».
Η διευκρίνηση μου τότε ήταν η εξής (και αφορούσε αποκλειστικά στις πρακτικές της με τους εργαζομένους, όχι σε αυτές με τους πελάτες για τις οποίες σχεδόν την επαινούσα και εξακολουθώ να το κάνω):
Διευκρίνηση: Πολλοί θα πείτε από μέσα σας «και τι με νοιάζει εμένα για τα εσωτερικά θέματα της Ryanair, όσο εγώ μπορώ να έχω φθηνό εισιτήριο» την ίδια ώρα που φωνάζετε να μην ανοίγουν τα καταστήματα Κυριακή αν σας επηρεάζει προσωπικά ή για τις ατομικές συμβάσεις, αν ανήκετε σε αυτούς που τους λένε να δουλέψουν 6ωρο-5νθημερο για 300 ευρώ… Δεν είναι για σας αυτό το κείμενο, γιατί πολλοί θα πουν πως δεν τους νοιάζει για σας, αρκεί να έχουν φτηνό προϊόν. Άλλωστε οι παρωπίδες που βολικά επιτρέπουν να κοιτάει κάποιος μόνο όσα τον αφορούν άμεσα, στους ηλίθιους δίνονται δωρεάν…
Μπορείτε πάντως να συνεχίσετε να το παίζετε θυμωμένοι και αγανακτισμένοι κατά περίσταση με την παρέα σας που μάλλον θα είναι μια από τα ίδια…
Φυσικά, αν υπήρχε αεροδρόμιο για Boeing στην Θήβα ή την Ασπροβάλτα (το ότι δεν υπάρχουν είναι ο μόνος λόγος που πετάει στο Βενιζέλος και στο Μακεδονία) και εκείνο εννοούσε η Ryanair Λονδίνο-Αθήνα, Λονδίνο-Θεσσαλονίκη θα ωρυόσασταν για την υποτιθέμενη κοροϊδία μιας και πέρα από το ότι -ας το πάρει το ποτάμι- θα έπρεπε να πάτε 50 χλμ μακριά από το Λονδίνο στο Stansted Airport, θα έπρεπε να πάρετε και το ΚΤΕΛ στην Ελλάδα…και πέρα από την τιμή, θα χρειαζόσασταν «μισή μέρα» για να φτάσετε στον τελικό σας προορισμό…)
Για αυτήν την μία αλλά τόσο κραυγαλέα αντιφατική αντίδραση σε παρόμοια ζητήματα, αποφάσισα να μην μείνει μια απλή ταπεινή ανάρτηση στα social αλλά να την εντάξω σε ένα ταπεινό άρθρο.
Γιατί πρέπει τελικά να επιλέξουμε τι…εφαρμογή έχουν οι ηθικοί κανόνες στη ζωή μας.
Να διαλέξουμε αν θα είναι η ηθική μας σαν ένα τεράστιο Play Store της Google που θα μπαίνουμε και θα διαλέγουμε εφαρμογές της κλείνοντας τα μάτια και κρατώντας επιλεκτικά κάποιες που παραβιάζουν τους ηθικούς κανόνες, διαγράφοντας μόνο όσες μας βολεύει ή αν θα έχουν όλες την ίδια αντιμετώπιση ώστε να «καθαρίσει» το αποθετήριο της από όσες κακόβουλες γνωρίζουμε να υπάρχουν.
Η επίμαχη ανάρτηση που «πυροδότησε» το μήνυμα αλλά και την απόφαση μου για άρθρο ήταν αυτή:
Καλή η αντίδραση λοιπόν σε φαινόμενα μανίας για κέρδος όπως αυτή των αδελφών Κυρκίνη της #efood. Αύριο όμως μην πάτε ταξίδι με την αεροπορική γαλέρα της RyanAir κλείνοντας τα εισιτήρια με iPhone που κατασκευάζονται στα εργοστάσια γαλέρες της Apple στην Κίνα. (Αποδεδειγμένα εργασιακές γαλέρες αυτές οι δύο.) Διαφορετικά, η αντίδραση για την efood και την κάθε μελλοντική «άπληστη» εταιρεία είναι απλά αντανακλαστική έως υποκριτική.
Ούτε το εργοδοτικό κόστος είναι υψηλό αφού οι δεκάδες χιλιάδες (100 χιλιάδες συνολικά) που εργάζονται στα 2 εργοστάσια-πόλεις, στη Σαγκάη (η Pegatron) και στη Σεντζέν (η Foxconn) δουλεύουν για τόσα λίγα (αφού οι εταιρείες αυτές αρκούνται σε ένα μικρό κέρδος, αρκεί να κρατήσουν τους πελάτες τους) που παρά τις εξωφρενικές πρακτικές (π.χ περιοριστική πολιτική όσον αφορά το δικαίωμα να κάνουν διάλειμμα για να πάνε στην τουαλέτα) ζητάνε μόνοι τους υπερωρίες, παρότι αυτό οδηγεί πολλούς στην αυτοκτονία. Και πόσο να κόστισαν τα δίχτυα που έβαλαν στον εργοστάσιο της δεύτερης, για να μπορούν να αποτρέψουν τις αυτοκτονίες από όσους πηδάνε από τα παράθυρα; https://www.theguardian.com/technology/2017/jun/18/foxconn-life-death-forbidden-city-longhua-suicide-apple-iphone-brian-merchant-one-device-extract
Στην πορεία του στον χρόνο βρέθηκε και στην Ελλάδα όπου πέθανε (προσωρινά, για τα μάτια του κόσμου) μια φορά το 1826. Μετά από εκατό χρόνια, σε μια δραματική καμπή της ιστορίας τον εκτέλεσαν στο Γουδί (και ξαναπέθανε) το 1922.
Μόνο που συνέβη σε κάποιο παράλληλο σύμπαν γιατί στο δικό μας δεν εκτελέστηκε κανένας που διατέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός. Ο Δημήτριος Γούναρης έγινε τρεις φορές, οι Νικόλαος Στράτος και Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης από μία. Θα μου πείτε, Χαϊλάντερ είναι αυτός, τον χωροχρόνο τον έχει για πρωινό. Τέτοιες λεπτομέρειες δεν τον πτοούν.*
Σαν Έλληνας δηλαδή γεννήθηκε σίγουρα μια φορά στη Δημητσάνα, το 1771. Αν γεννήθηκε και πριν εδώ δεν έχουμε στοιχεία όπως δεν γνωρίζουμε και πότε ήταν αυτή που προηγήθηκε της εκτέλεσης του.**
Η πρώτη πρώτη γέννηση του όμως έλαβε χώρα στα Χάϊλαντς της Σκωτίας (εξού και το Highlander) το 1518 με το όνομα Connor MacLeod.
Στη Σκωτία πέθανε για πρώτη φορά το 1536 και μετά, η επόμενη καταγεγραμμένη εμφάνιση του είναι στην Ελλάδα, όπως προκύπτει από την πινακίδα που τοποθέτησε ο δήμος Θεσσαλονίκης.
Μετέπειτα δεν απασχόλησε την ιστορία τόσο ώστε να καταγραφεί κάπου. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που στα μέσα της δεκαετίας του 1980 εμφανίστηκε και πάλι με το αρχικό του όνομα, αυτή τη φορά όμως στη Νέα Υόρκη.
Σήμερα τα ίχνη του έχουν χαθεί. Όχι όμως και η ηλιθιότητα των κοινών θνητών που έφτιαξαν αυτή την πινακίδα. Ηλιθιότητα που είναι είναι εξίσου αθάνατη με τον Χαϊλάντερ.
*Εδώ δεν πτόησαν αυτόν που έδωσε το ΟΚ για να τοποθετηθεί το κείμενο στην πινακίδα. **Το πότε γεννήθηκαν αυτοί που εκτέλεσαν την ιστορία με αυτή την πινακίδα μπορούμε να το βρούμε.
ΚΟΚ – Ελλάδα 2021. (Σύμφωνα με το γρηγοριανό ημερολόγιο γιατί στη πράξη εμάς μας ταιριάζει περισσότερο το 1442 του ισλαμικού).
Έξω λοιπόν είναι λογικοί άνθρωποι και θέλουν να αδειάζει ένας κυκλικός κόμβος καθώς αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του. Να διώχνει γρήγορα τα αυτοκίνητα προς την επόμενη κατεύθυνση τους.
Εδώ αντί να προσθέσουμε ένα άρθρο εννέα λέξεων στον ΚΟΚ «Προτεραιότητα έχει αυτός που βρίσκεται εντός του κυκλικού κόμβου» το κάναμε περίπλοκο.
Χωρίς άρθρο, όπου ο ΚΟΚ αντιμετωπίζει και τους κυκλικούς κόμβους σαν μια απλή διασταύρωση και κατ’ επέκταση με λάθος προτεραιότητα.
Λάθος που σε κάποιες περιπτώσεις το «διορθώνουν» με λάθος τρόπο, με χρήση STOP (το κλασικό ελληνικό μπάλωμα στη φορεσιά του κρατικού Καραγκιόζη) λες και αντί να κοιτάς τον δρόμο και το όχημα μπροστά σου δεν έχεις άλλη δουλειά από το να κοιτάς όχι απλά αν έρχεται κάποιος από δεξιά αλλά να ψάχνεις να δεις και μήπως έπεσες στην εξαίρεση και αυτός έχει STOP.
Μιλάμε για τεράστιο στοπ στη λογική.
Γιατί; Επειδή, πολύ απλά, έχουμε άσχετους-άχρηστους να αποφασίζουν και -κυρίως- γιατί οι «ειδικοί» δεν ασχολούνται με τόσο» ταπεινά» και απλά ζητήματα.
Πως να δείξουν τι σπουδαίοι που είναι αν δεν παραδώσουν μια σούπερ γουάου μελέτη διακοσίων σελίδων, με αμέτρητους αριθμούς, διαγράμματα κλπ. για κάτι σύνθετο και δύσκολο, με τα απλά και τα λογικά;
Τι κι αν όσο πιο απλό κάτι τόσο περισσότερο αγγίζει την τελειότητα. Η χρήση κοινής λογικής είναι το πιο παράλογο πράγμα σε αυτή τη χώρα.
365meres 