αρχική φωτογραφία από: http://www.city-data.com/forum/attachments/phoenix-area/124584d1391174002-how-do-you-remember-phoenix-stories-barrows-cine-capri-sign_1970s.jpg
Edit τελικό (23/3/21):
Αυτή είναι η τελευταία προσθήκη στο άρθρο γιατί είναι κατανοητό πιστεύω πως ενώ μια πανδημία ιατρικής φύσεως συμβαίνει σπάνια η επιδημία δημιουργίας κομμάτων που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα καινούργιο είναι μια σταθερή κατάσταση που λαμβάνει πάντα χώρα στο μεσοδιάστημα των εκλογικών αναμετρήσεων.
Κόμματα που απλά σταματάνε σε κάποια φάση αρκετά ή λίγο πριν δημιουργηθούν, άλλα που ολοκληρώνονται και μένουν απλά κόμματα-σφραγίδες και κάποια που καταφέρνουν να μπουν μέχρι και στη βουλή, παρά την γραφικότητα, από χαριτωμένη μέχρι και επικίνδυνη των ηγετών τους.
(βλ. Βελόπουλος και Βαρουφάκης αντίστοιχα στο παρακάτω σχετικό άρθρο: https://365meres.wordpress.com/2019/06/29/mono-se-mia-epipedh-gh-mporei-na-exei-thesh-to-mera25/ )
Έτσι και τώρα, ακούγονται διάφορα για νέο δεξιό κόμμα, για νέο κεντρώο κόμμα κοκ και κάποιος θα έλεγε πως αυτό είναι απόλυτα υγιές αν δεν ήταν απόλυτα αρρωστημένο, όπως αναλύω στο αρχικό άρθρο.
Εdit (11/8/18):
Τάκης Μπαλτακός – Δημήτρης Καμμένος κάνουν λέει κόμμα και θυμήθηκα αυτό το άρθρο που είχα γράψει 4 χρόνια πριν. Που θα μπορούσε να έχει γραφτεί πριν 14 και που θα είναι το ίδιο διαχρονικό, ακόμη και μετά από 64…
(αρχικό άρθρο: 24/3/1014):
Πολλοί βλέπουν με ενδιαφέρον όλη αυτή την κομματική φρενίτιδα με τις τόσες «νέες» προτάσεις που εμφανίζονται και με τα τόσα «νέα» κόμματα και κινήσεις που δημιουργούνται.
Κλασικά, είναι εύκολο και ξεκούραστο να ελπίζουμε ακόμη κι αν αυτό που δημιουργείται, είναι στην ουσία μια πολιτική καρκινική μετάσταση…
Αν όλο αυτό είχε προκύψει στις διπλές εκλογές, επειδή οι πολίτες θα έδιναν συνειδητοποιημένα μονοψήφια ποσοστά, αφήνοντας ακόμη και εκτός βουλής τα κλασικά κόμματα, δημιουργώντας αισθήματα πανικού στα πολιτικά λαμόγια, θα είχαμε την ευκαιρία να αλλάξουμε κάτι. Αλλά οι ψηφοφόροι-πολίτες δεν λειτουργούν ως οφείλουν γιατί δεν έχουν απαιτήσει ποτέ να εκπαιδεύονται. Επιτρέπουν λοιπόν στο σύστημα να διατηρείται ως έχει απλά αλλάζοντας εμφάνιση.
Τώρα, εν μέσω πολιτικής νηνεμίας, απλά παρακολουθούμε μια αυτοματοποιημένη διαδικασία αυτοσυντήρησης,διατήρησης και εξέλιξης του αρρωστημένου συστήματος που λειτουργεί (εκ των πραγμάτων) ως κύτταρο της κοινωνίας και που στην βιολογία ονομάζουν μίτωση.
Στην βιολογία η μίτωση είναι το αποτέλεσμα της διαίρεσης ενός κύτταρου κατά την οποία τα θυγατρικά κύτταρα διατηρούν το ίδιο γενετικό υλικό και τις ίδιες γενετικές πληροφορίες με το κύτταρο από το οποίο προέρχονται και για εγκυκλοπαιδικούς λόγους χωρίζεται σε 4 στάδια.
Στην σημερινή πολιτική σκηνή, είναι το αποτέλεσμα δημιουργίας μικρών κομμάτων που όμως διατηρούν -λόγω των ατόμων πίσω από αυτά- το ίδιο πολιτικό υλικό και πληροφορίες με αυτά που λένε πως θέλουν να αντικαταστήσουν-υποκαταστήσουν, ώστε στην πραγματικότητα να διατηρήσουν το σύστημα σε αδιάκοπη λειτουργία. Πολιτική μίτωση που για εκπαιδευτικούς λόγους μπορεί επίσης να χωριστεί στις ίδιες 4 φάσεις…
Πρόφαση, μετάφαση, ανάφαση και τελόφαση!
Πρόφαση (βιολογία): Τα χρωματοσώματα συμπυκνώνονται σε μορφή σπείρας (ελατηρίου) και γίνονται ορατά στο μικροσκόπιο. Η πυρηνική μεμβράνη διαλύεται και οι πυρηνίσκοι εξαφανίζονται.
Στην πολιτική σκηνή η πρόφαση εμφανίζεται όταν τα σώματα των πολιτικών κομμάτων χάνουν το αρχικό τους μέγεθος-επιρροή και λόγω της μακροχρόνιας επαφής (άμεσης και έμμεσης) με την εξουσία, ο πυρήνας τους με τα πλέον χρωματισμένα στελέχη, είτε βουλευτές είτε Γκρούεζες, έχει πλέον μετεξελιχθεί σε οικονομική σπείρα, με πράξεις που είναι πλέον ορατές σε όποιους θέλουν να δουν και δεν φορούν κομματικά γυαλιά.
Μετάφαση (βιολογία): Καθώς συνεχίζεται η συμπύκνωση των χρωματοσωμάτων, αυτά εμφανίζονται διαχωρισμένα σε δύο μέρη, τις χρωματίδες.
Στην μικροκομματική πολιτική η μετάφαση είναι το στάδιο κατά το οποίο ενώ η συρρίκνωση του μεγάλου κόμματος συνεχίζεται, σχηματίζονται 2 (συνήθως) πόλοι από κομματικά στελέχη, που ελπίζουν να επιβιώσουν διαλέγοντας να κοιτάξουν και λίγο προς τους διπλανούς χώρους, ώστε να παρουσιαστούν στους πολίτες διαφοροποιούμενοι και ψευδεπίγραφα πιο ανοιχτοί από το παλιό που με την κλασσική του μορφή συρρικνώνεται ή πεθαίνει.
Ανάφαση (βιολογία): Η ανάφαση ξεκινά όταν απελευθερωθούν οι δυνάμεις εκείνες ώστε να ξεκινήσουν οι χρωματίδες να αποχωρίζονται μεταξύ τους και και τελειώνει όταν έχουν μετακινηθεί στους πόλους
Στην επαγγελματική κομματική σκακιέρα η ανάφαση ξεκινά όταν ένας από τους δυο πόλους πιστεύει πως ήρθε η ώρα να κάνει την πρώτη κίνηση και πως η κίνηση απόσχισης από το μεγάλο κόμμα-κύτταρο θα φέρει περισσότερα θετικά από αρνητικά για τα κομματικά βαμμένα άτομα που τον απαρτίζουν και τελειώνει όταν παύει να υπάρχει η περίπτωση επανένωσης.
Τελόφαση (βιολογία): Στην τελόφαση τις δυο διαχωρισμένες μα ταυτόσημες ομάδες χρωματοσωμάτων τις χαρακτηρίζουν αντίστροφες διαδικασίες από αυτές που συνέβησαν στην πρόφαση. Αρχικά ξεκινούν να χαλαρώνουν στην δομή τους μέχρις ότου αυτή να μην είναι αναγνωρίσιμη. Οι πόλοι και η άτρακτος εξαφανίζονται ενώ νέα κυτταρική μεμβράνη περιβάλλει τις 2 ομάδες. Η κατασκευή της πυρηνικής αυτής μεμβράνης της κάθε ομάδας εξασφαλίζεται σε πολύ μεγάλο μέρος, από ανακύκλωση λιπιδίων κι άλλων συστατικών από την παλιά κοινή πυρηνική μεμβράνη.
Στην μικροπολιτική των επαγγελματιών πολιτικών και κομματόσκυλων κατά την τελόφαση οι 2 ομάδες προσπαθούν να μην θυμίζουν το παλιό, με θεατρινισμούς και πράξεις για το θεαθήναι όπως, κάποιο άτομο-έκπληξη που βάζουν μπροστά, κάποιο άσχετο όνομα που διαλέγουν και κάποιο σήμα εκ διαμέτρου αντίθετο αισθητικά με αυτό που αφήνουν πίσω.
Ενώ όμως επιφανειακά μοιάζουν με κάτι διαφορετικό, οι νέοι πυρήνες δεν παύουν να αποτελούνται από τα χρωματισμένα ανθρωπάκια που στελέχωναν το παλιό μεγάλο μαντρί, ο δε φράχτης του μαντριού τους χτίζεται ανακυκλώνοντας νοοτροπίες και διατηρώντας διασυνδέσεις με την διαπλοκή που διάβρωσε την εικόνα του παλιού σχηματισμού.
Στον οργανισμό μας η μίτωση οδηγεί τελικά στη δημιουργία δύο πανομοιότυπων μεταξύ τους (όσο και με το μητρικό) θυγατρικών κυττάρων. Η φυσιολογική τώρα μίτωση, έχει να κάνει με την ανανέωση των κυττάρων όπου υπάρχει ανάγκη. Μια πληγή στο χέρι για παράδειγμα, που πρέπει να επουλωθεί και καινούργιος ιστός (δέρμα) να παραχθεί. Οπότε το να είναι πανομοιότυπα τα νέα θυγατρικά κύτταρα είναι το σωστό και το ζητούμενο. Γιατί, φανταστείτε, για κάθε πληγή που επουλώνεται το καινούργιο δέρμα μας να είχε διαφορετικό χρώμα, σκληρότητα κοκ…. Σαν μεταλλαγμένοι από ταινία τρόμου Δ διαλογής θα καταντούσαμε!
Καθόλου ωραίο…
Η ανεξέλεγκτη δε μίτωση στον οργανισμό μας, έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε πολύ γενικά, καρκίνο. Όταν δηλαδή ξεκινά μια ασταμάτητη αναπαραγωγή κυττάρων, χωρίς να υπάρχει ανάγκη, λόγω μετάλλαξης του μηχανισμού αναπαραγωγής τους. Επίσης καθόλου μα καθόλου ωραία εξέλιξη!
Στον πολιτικό θεατρινίστικο κόσμο, στην κομματική μίτωση ο απλός ψηφοφόρος βλέπει να δημιουργούνται, διαφοροποιημένα από το παλιό, διεφθαρμένο (και εξαιτίας αυτών φθαρμένο) κόμμα, μικρότερα κόμματα που υπόσχονται αλλαγή και τον παρασύρουν να πιστέψει πως όντως κάτι αλλάζει.
Αυτό όμως ενώ εκ πρώτης φαντάζει υγιές (κι αυτό παρασύρει την μάζα) στην πραγματικότητα είναι πολύ άρρωστο. Γιατί αυτά τα νέα κύτταρα-κόμματα, ενώ σχηματίστηκαν κατ εικόνα και κατ ομοίωση με το παλιό, χρησιμοποιώντας ως βάση τα παλιά υλικά (είτε σε ανθρώπινο δυναμικό είτε σε ιδέες) προσπαθούν να καμουφλαριστούν σε κάτι καινούργιο,νέο και διαφορετικό, ξεγελώντας τον ζωντανό οργανισμό που αποτελεί η κοινωνία.
Αυτό δηλαδή που συμβαίνει είναι το παλιό στην ουσία να διπλασιάζεται, πολλαπλασιάζεται, αντί να εξαφανισθεί, ενώ δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο!
Πολιτικός καρκίνος που συντηρεί το παλιό και σκοτώνει σιγά σιγά (η γρήγορα, ανάλογα τις συνθήκες που το φαινόμενο εξελίσσεται) το σώμα που τον φιλοξενεί.
Κι αυτό το σώμα δεν είναι απλά ένας άτυχος μεμονωμένος άνθρωπος, είναι μια ολόκληρη κοινωνία, ένα ολόκληρο κράτος, μια ολόκληρη χώρα….
Για την δημιουργία κάτι πραγματικά νέου και διαφορετικού, λαμβάνει χώρα μια άλλη διαδικασία. Όχι η μίτωση αλλά η μείωση. Μείωση επίσης εξειδικευμένη, μέσω αμφιγονικής αναπαραγωγής. Όπου 2 γονείς συνεισφέρουν ίδιο αριθμό γενετικές πληροφορίες, όχι όμως όλες όσες διαθέτουν, γιατί τότε θα κατέληγαν να δημιουργήσουν έναν οργανισμό που διαθέτει περισσότερα από όσα χρειάζεται να έχει, μια τερατογένεση.
Επιστρατεύουν λοιπόν εξειδικευμένα αναπαραγωγικά κύτταρα, που φέρουν το μισό αριθμό χρωμοσωμάτων από τον κανονικό. Γιατί υπάρχει και η μονογονική αναπαραγωγή, οπού ο γονέας είναι ένας και αυτό που παράγει πανομοιότυπο. Μονογονική αναπαραγωγή λαμβάνει χώρα συνήθως στα φυτά…
Στην μέχρι σήμερα πολιτική ζωή δεν έχει δημιουργηθεί αυτό το νέο που χρειάζεται, γιατί γονέας είναι πάντα ένας. Το κόμμα και οι εξειδικευμένοι μηχανισμοί του με τα κομματικά χρωματισμένα κύτταρα τους.
Δεν έχουμε δηλαδή δυο πλευρές να συνεισφέρουν εξίσου, αλλά μόνο το σύστημα μέσω του μεγάλου κόμματος και με τα…κομματάκια που παράγονται, όταν αυτό φθείρεται πολύ και που πλασάρονται ως νέα.
Η δε άλλη πλευρά, επειδή είναι πολιτικά αναλφάβητη, δεν διαθέτει εξειδίκευση και είτε το πιστεύει, είτε το αποδέχεται, είτε ελπίζει πως ίσως κάτι έχει αλλάξει και η μόνη συνεισφορά της στην ιστορία είναι η συντήρηση όλου αυτού, με την άβουλη ψήφο της.
Άβουλοι ψηφοφόροι, πραγματικά φυτά…..
Για να αλλάξει αυτό, μένει να μπορέσει ο καθένας να εκπαιδεύσει την νέα γενιά του μικρόκοσμου του, ώστε αυτή να καταφέρει με ξεκάθαρο τρόπο να απορρίπτει εν τη γενέσει τους τέτοια φαινόμενα κι αν χρειαστεί να «κόβει» το μέλος του σώματος που παράγει τον πολιτικό καρκίνο, ως παραδειγματισμό για τα επόμενα «χρωματοσώματα» των κυττάρων-κομμάτων, για να πεθάνει κάποια στιγμή το παλιό και αυτό που θα γεννηθεί να είναι πραγματικά νέο!
Κι αυτό θα το κάνει μέσω της αυτοκριτικής και με το να χρησιμοποιεί τον πολιτικό αναλφαβητισμό όλων των προηγούμενων γενεών ως το παράδειγμα προς αποφυγή. Σαν τον γιατρό μανιώδη καπνιστή που στα τελευταία στάδια του καρκίνου, γίνεται ζωντανό έκθεμα-παράδειγμα αποτροπής για τους άλλους.
Ταυτόχρονα με την πίεση να αποκτήσουν ανεξάρτητη κρίση και πολιτική κρίση-εξειδίκευση, ώστε να πάψουν να αφήνουν τους άλλους να σκέφτονται γι αυτούς, νομίζοντας πως αυτό που αναπαράγουν είναι δική τους σκέψη και βούληση.
Ανεξάρτητη κρίση μέσω της οποίας να μην επιτρέψουν στις ζυμώσεις για το νέο, να συνεισφέρει ουσιαστικά μόνο το παλιό και όχι και αυτοί ως πολίτες-πολιτικά όντα-ψηφοφόροι. Αυτό δηλαδή που σήμερα κάνει η πολιτικά αμόρφωτη-ανειδίκευτη πλειοψηφία…Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο.
Αν ξεκινούσαμε όλοι τώρα, θα έπαιρνε μεν πολλά χρόνια, αλλά αξίζει τον κόπο…
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για την βιολογική περιγραφή των γεγονότων:
http://users.sch.gr//dgspanos/mitosi1/index.html
http://www.agrobioaua.com/joomla/index.php?Itemid=33&id=14&option=com_content&task=view
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-B106/85/686,2586/
365meres 
