Το διαχρονικό και συλλογικό χάλι μας σαν πολίτες και σαν κράτος-χώρα μπορούμε να το δούμε -σημεία των… καιρών, με τη διάδοση των μέσων έκθεσης μας- και να το αναλύσουμε σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας.
Ακόμη και σε κάτι φαινομενικά άσχετο που εκ πρώτης μοιάζει να αφορά αποκλειστικά τα καιρικά φαινόμενα και την ατμόσφαιρα.
Μπορούμε να το δούμε και σε έναν μετεωρολόγο που ποστάρει για εντυπωσιασμό, χωρίς διασταύρωση (τι άλλη δουλειά έχει δηλαδή;), μια θερμοκρασία (εικόνα 1) και όταν από κάτω ένας απλός πολίτης κάνει το αυτονόητο (το ψάχνει) και του δείχνει το λάθος του (ο σταθμός μέτρησης έχει τεχνικό πρόβλημα) αρχίζει (εικόνες 2 & 3) τις αστείες δικαιολογίες.
Και μετά (εικόνα Νο 4), με μεταγενέστερο ποστάρισμα του πάει να τα γυρίσει συνολικά και ως προς το κεντρικό θέμα της επίμαχης ανάρτησης του θυμίζοντας έντονα πολιτικό που έκανε πατάτα και κατόπιν, με διευκρινιστική του δήλωση, προσπαθεί να κάνει το άσπρο μαύρο.
‘Η, πιο ταιριαστό, τη μέρα νύχτα: «Πόσο εύκολα σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΕΒΑΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΗΣΕΩΝ.»
Δεν θα πω ότι λέγεται νούμερο κάποιος που χρησιμοποιεί ως δεδομένο ένα νούμερο χωρίς να είναι βέβαιος για αυτό, χωρίς να το έχει διπλοτσεκάρει, ειδικά όταν είναι/δηλώνει επιστήμονας.
Ούτε θα τον κρίνω για την ικανότητα του ή μη στη χρήση της γλώσσας (αν και δεν παραδέχτηκε πως δεν το επικοινώνησε σωστά αλλά πως όλοι οι άλλοι το καταλάβαμε λάθος).
Δηλαδή άλλο ένα δείγμα, όχι πραγματικής θερμοκρασίας αλλά της πραγματικής, κλασικής, αλαζονείας που εμφανίζουν πολλοί (πρώτοι από όλους οι πολιτικοί στην Ελλάδα, οι τύποι στον κορυφαίο καθρέπτη μας), μόλις αποκτήσουν λίγο θράσος (η νεοελληνική και αρρωστημένη μετάλλαξη του θάρρους) μετά από την δημόσια έκθεση τους για κάποιο χρονικό διάστημα στο κοινό και στα κοινά. (Στο παραπάνω, αν έκανε προπόνηση, θα έπαιρνε άριστα.)
Θα πω όμως αυτό: Άντε Κλέαρχε αγόρι μου, χαραμίζεσαι…
Πάνε γίνε και εσύ βο(υ)λευτής σαν τον Καλλιάνο μπας και ανοίξει ο χώρος για κανέναν που να σέβεται την επιστήμη του, τον κόσμο και γενικά, αυτό που κάνει να το θεωρεί πρωτίστως λειτούργημα.
Υ.Γ. 1 Ο καιρός είναι κάτι απίστευτα χαοτικό για να μπορεί να δοθεί πρόβλεψη για χρόνια μετά (ούτε καν, γι αυτό άλλωστε και τα δελτία καιρού ανά τον κόσμο μας δίνουν, και πολύ ορθά πράττουν, προγνώσεις 2-3 ημερών).
Όμως για τον δικό μας «καιρό» (ως πολίτες) πάνω στον πλανήτη, όποιος μπορεί (δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, αρκεί κάποιος να εκπαιδεύσει τον εαυτό του) να συνθέτει την μεγάλη εικόνα μέσα από «τοπικά φαινόμενα» σαν το παραπάνω, καταλήγει να κάνει μια απολύτως επιτυχημένη πρόβλεψη για το απώτερο μέλλον μας.
Που για να αλλάξει πρέπει κάποιοι επόμενοι να αποκτήσουν την ικανότητα και την αξία με μεταστρέψουν το… κλίμα σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά, ηθικά…
Που για να συμβεί θα πρέπει αρκετοί να αφήσουμε τον κακό εγωισμό στην άκρη και οδηγούμενοι από την καλή πλευρά του (μπορώ να είμαι καλύτερος όχι για μένα αλλά για τους επόμενους) και οτιδήποτε άλλο εκτός από μικρότητες (συντεχνιακές, κομματικές, ιδεολογικές κλπ), ωχαδερφισμό, να μην γινόμαστε αρνητές της πραγματικότητας αλλά κοινωνοί της, στηλιτεύοντας αδιακρίτως τα αρνητικά, από όπου και αν προέρχονται, ώστε να μη συνεχίσουμε επ´ άπειρον στην ίδια πορεία.
Μέχρι τότε, αυτά τα άτομα, με αυτή την συμπεριφορά, φιλοσοφία και νοοτροπία, θα είναι ένας πολύ χαρακτηριστικός δείκτης γιατί σαν χώρα βιώνουμε διαχρονικά τον κακό μας τον καιρό.
Και δεν αναφέρομαι σε μετεωρολογικά θέματα…
Υ.Γ. 2 Τα πτυχία σας μάραναν κάποιους…
Υ.Γ. 3 Πόσο αρμονικά δένει με όλο αυτό και το γελοίο φαινόμενο της σιγής ασυρμάτου (η κομματική-ιδεολογική μικρότητα που λέγαμε) που επιλέγουν πολλοί όταν κάτι τεράστια άσχημο, σαν τα Τέμπη ή το Μάτι, λαμβάνει χώρα τις μέρες διακυβέρνησης του κόμματος τους. https://365meres.wordpress.com/2024/03/23/mple-egkefalika-gia-mple-mpe/
Γιατί ακόμη και στο φαινομενικά χαοτικό σύστημα μιας κοινωνίας και μιας χώρας, όλα εξηγούνται και όλα συνδέονται απλά και λογικά και δεν χρειάζεται να είσαι κάποιου είδους επιστήμονας για να το κάνεις, αρκεί απλώς να το θέλεις…
Screenshot από βίντεο της Καθημερινής. Κλικ στην εικόνα για παρακολούθηση του.
Κάποιες φορές το να σκεφτόμαστε ανεξάρτητα, δηλαδή έξω από τα κουτάκια και τις νόρμες που παρέχει το σύστημα το οποίο ως σύνολο συντηρούμε, γίνεται πολύ δυσάρεστο γιατί, στο ποσοστό που μας αναλογεί (ως κομμάτια του συστημικού παζλ), μας δημιουργεί ψυχολογία συνενοχής.
Ειδικά όταν συμβαίνει κάτι τραγικό και μεγάλο όπως μια φωτιά με εκατόν τέσσερις νεκρούς ή ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα με πενήντα επτά και όταν είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει πολιτική ευθύνη όμως είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο πως αν μπορέσει να αποδοθεί στο νομικό της κομμάτι τότε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για μια διαχρονική ευθύνη όλων όσων πέρασαν από κάθε κυβέρνηση και (η ενοχική, ποσοστική, ψυχολογία συμμετοχής που λέγαμε πιο πάνω) όλων όσων ψήφισαν κάποια στιγμή για αυτές τις κυβερνήσεις χωρίς να βρίσκουν τρόπο (όσοι θα το ήθελαν) να ασκήσουν πίεση να διορθωθούν όχι όλα αλλά ούτε καν τα πιο κραυγαλέα από τα κακώς κείμενα.
Ούτε εκείνα τα διαχρονικά κακώς κείμενα που οδηγούν ανεξέλεγκτες φωτιές σε οικισμούς και σε ανεξέλεγκτα τρένα να καίνε ανθρώπους ζωντανούς.
Και γι αυτό, η πιο σίγουρη ένδειξη πως κάτι κάνεις καλά είναι να «κατηγορείσαι», ανάλογα το θέμα που θίγεις, από κάθε πλευρά που «ξεβολεύεις» από τα τυπικά και «ξύλινα» του κοινού εγχειριδίου που εφαρμόζουν τα συστημικά κόμματα όταν κατέχουν την εξουσία, σε περιόδους που η συστημική, συλλογική ανεπάρκεια κάνει την εμφάνιση της με δραματικό τρόπο, μέσα από κάποιο δυστύχημα που σε οποιαδήποτε ελάχιστα σοβαρή χώρα δεν θα είχε συμβεί.
Η διαφορά όμως ανάμεσα στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι πως η πρώτη ήταν η «τελική μαχαιριά» στην αναγκαία θυσία από το σύστημα μιας ολόκληρης ιδεολογίας που μέχρι πριν λίγα χρόνια παρέμενε στις εφεδρείες, κυρίως ως μια κοινωνική, εναλλακτική, ιδεατή πρόταση για να μπορεί ο μηχανισμός του να προσφέρει μια «ελπίδα» σε όσους δεν είχαν/έχουν αντιληφθεί ακόμη το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό λειτουργεί.
(Πόσο μάλλον να έχουν συνειδητοποιήσει γιατί δεν αλλάζει και πως μπορεί να αλλάξει.)
Μια θυσία που οδήγησε νομοτελειακά σε μια παραίτηση ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που βρίσκεται παγιδευμένο ως θεατής και τροφοδότης αυτού του τσίρκου που λέγεται ελληνικό πολιτικό σύστημα και που περιμένοντας μήπως και ως δια μαγείας, ψηφίζοντας, αλλάξουν κάποια στιγμή τα πράγματα επέστρεψε με μια ψυχολογία άνευ όρων παράδοσης στους λιγότερο γκροτέσκους αντιπροσώπους του.
(Επίσης, μια θυσία που οδήγησε μια ολόκληρη ιδεολογία να εκλέξει αρχηγό της κάποιον που θα μπορούσε να είναι αρχηγός στο αντίπαλο κόμμα ώστε στο μέλλον το σύστημα να έχει «χωνέψει» τα πάντα, ακόμη και όσα υπήρχαν έστω σε θεωρητικό επίπεδο, όπως το αριστερό κυβερνητικό αφήγημα, όμως αυτό είναι για ανάλυση σε ξεχωριστό΄ άρθρο.)
Γιατί κακά τα ψέματα, προτιμότερο για την πλειοψηφία να σου βιάζουν τη λογική και τη ζωή στιλιστικά σοβαροί και προσεγμένοι τύποι και τύπισσες, με πιο «καθωσπρέπει» λεξιλόγιο, τύποι που θα συναντούσες σε μια δεξίωση ή ένα επίσημο δείπνο, παρά αυτοί που δεν έχουν προλάβει να αναπτύξουν/εξελίξουν τον χαρακτήρα, τον ρόλο που αναθέτει το σύστημα να παίζουν όσοι υποδύονται τους κυβερνητικούς εκπροσώπους των πολιτών.
Ασχέτως αν όταν φτάνουν στον «μπουφέ» όλοι ανεξαιρέτως πέφτουν σαν νηστικοί να φάνε ό,τι προλάβουν και βουτάνε τα κρέατα με τα χέρια, σαν σε σκηνή από ελληνική ταινία. Μόνο που εκείνες ήταν κωμωδίες ενώ αυτό είναι τραγωδία.
Γι αυτό και το 41% που πολλοί απορούν και εξανίστανται (γιατί και οι ίδιοι είναι παγιδευμένοι στα στεγανά αμπάρια του συστήματος χωρίς να το αντιλαμβάνονται) πως είναι δυνατόν…
Γι αυτό και το σημερινό, μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του εκλογικού ποσοστού προτιμά το κεντρικό αφήγημα που του παρέχει το σύστημα για το έγκλημα των Τεμπών.
Προτιμούν ως άτομα να μπαζώσουν την κριτική τους σκέψη παρά να καταλήξουν σε δυσάρεστα συμπεράσματα.
Προτιμούν ως πολίτες να κάψουν εγκεφαλικά κύτταρα με αυτά που ακούν παρά να αφήσουν τις συνάψεις του εγκεφάλου τους να παράγουν χρήσιμο έργο.
Που όσο πιο συντριπτικά τα στοιχεία τόσο βαθύτερο το μπάζωμα και τόσο πιο ευρύ το κάψιμο στο οποίο αυτοβούλως προβαίνουν.
Γι αυτό για παράδειγμα δέχονται να κρατήσουν μια ταμπέλα με την παρακάτω δήθεν δήλωση-δελτίο τύπου (;) της Πυροσβεστικής:
«Πήγαμε στο σημείο αμέσως και εφαρμόσαμε το πρωτόκολλο για συμβάντα με μεγάλες ανθρώπινες απώλειες. Είδαμε πως το έδαφος ήταν σαθρό και λασπωμένο. Για να στήσουμε τα βαριά μηχανήματα που χρειαζόταν (γερανοί, γρύλοι, κλπ) για να μετακινήσουμε τα βαγόνια, έπρεπε να κάνουμε το έδαφος στέρεο. Το σημείο το διατρέχει και υπόγειος αγωγός φυσικού αερίου. Μόνο να φανταστεί μπορεί κανείς, τι θα γινόταν αν ένας γερανός τόνων βούλιαζε στη λάσπη και έσπαγε τον αγωγό. Δεν ήταν θέμα εντολών λοιπόν. Το συντονιστικό αποφάσισε επί του πεδίου. Ήταν θέμα συνθηκών και πρωτοκόλλου για να στήσουμε τα μηχανήματα, να μετακινήσουμε βαγόνια και να απεγκλωβίσουμε ανθρώπους».
Ενώ ο καθόλα υπεύθυνος που υποτίθεται ανέφερε τα παραπάνω στην πραγματικότητα είπε: «Όχι. Εγώ, δεν ζήτησα εκχωμάτωση, ζήτησα από το ΣΟΠΠ να μου φέρουν τον εξοπλισμό για να μου δώσει την ευχέρεια να ελέγξω και να εντοπίσω νεκρούς και ζωντανούς. Εγώ ζήτησα να έρθουν οι γερανοί για να σηκωθούν τα βάρη και στο πλαίσιο αυτής της δράσης, οι γερανοί -για λόγους στατικότητας του πεδίου- ζήτησαν να έρθουν σταθερά αντικείμενα, κροκάλες και ψηφίδες, προκειμένου να πατήσουν σε στέρεο έδαφος, επειδή αυτό μετατοπιζόταν όσο σηκώνονταν τα βαγόνια. Για τις μετέπειτα παρεμβάσεις, εγώ την Παρασκευή που έφυγα είχαμε ελέγξει ακόμα και αν υπήρχε κάτι κάτω από τις λαμαρίνες, οι οποίες ήταν πολύ κοντά στο τούνελ. Ήταν, δηλαδή, το τελευταίο σημείο και είχαν “φύγει” και τα βαγόνια που δεν είχαν εμπλοκή στη σύγκρουση.«
Γι αυτό τους ενοχλεί να σκεφτούν πως δεν υπήρχε μετέπειτα λόγος, όχι να μπει τσιμέντο αλλά να αφαιρεθούν φορτηγά επί φορτηγών χώμα για να μπει αυτό το τσιμέντο.
Γι αυτό δεν τους ενοχλεί το πινγκ πονγκ που παίζουν πάνω στο τσιμενταρισμένο σημείο όλοι οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι. Δεν θα τους ενοχλεί ακόμη και αν κατηγορήσουμε τους εξωγήινους.
Έχει πολλούς άλλωστε που ελλείψει ιστορικών αναφορών λένε για εξωγήινους που έφτιαξαν διάφορες κατασκευές, όπως τις πυραμίδες, στη Γη.
Ελλείψει στοιχείων για το ποιος διέταξε τι, με το μπαλάκι της ευθύνης να μην κάθεται πουθενά, στο μέλλον και με την ευλογία μιας μεγάλης μειοψηφίας αιθεροβαμονιτών και συννεφοπερπατητών παίζει πολύ το ενδεχόμενο να προστεθεί σε αυτές τις κατασκευές και το μπάζωμα στα Τέμπη.
Το ίδιο βολικά δέχονται σαν ταμπέλα το «πυροσβέστες-εγκαύματα» αλλά προσπερνούν το γεγονός πως τα εγκαύματα δεν προκλήθηκαν από τις καυτές λαμαρίνες αλλά τα έπαθαν -λόγια των γιατρών- από κάποιο απροσδιόριστο χημικό στοιχείο.
Γι αυτό κρατάνε σαν τίτλο το «απομακρύνθηκαν τα βαγόνια» όμως δεν πιάνουν την περίεργη πληροφορία πως κάποια βαγόνια «εξαφανίστηκαν» στην πορεία προς τον χώρο απόθεσης τους για τους πραγματογνώμονες των οικογενειών που δεν μπορούν να τα δουν και να πάρουν δείγματα.
Γι αυτό πλημμυρίζει την οθόνη τους η τεράστια λάμψη κατά την σύγκρουση όμως προτιμούν να πνίγουν την ίδια τους τη νοημοσύνη πιασμένοι επιλεκτικά από λέξεις ώστε να βγουν σε μια ακτή που βολεύει και όχι σε εκείνη που θα έβρισκαν το αυτονόητο να τους περιμένει.
Πως ανάφλεξη ή έκρηξη, το μέγεθος της δεν δικαιολογείται από την απάντηση που… διαρρέεται (όχι επίσημα γιατί ο διάολος έχει πολλά ποδάρια) πως οφείλεται σε ένα πιθανολογούμενο υποσυστατικό ενός συστατικού του συστήματος ψύξης που ίσως να είχαν οι συγκεκριμένες μηχανές.
Γι αυτό ανεβάζουν την ένταση όταν βγαίνει ο αρμόδιος υπουργός και παίζει την κολοκυθιά με τις εντολές διαχείρισης του δυστυχήματος όμως χαμηλώνουν τον ήχο μήπως και από τα αυτιά τους φτάσει στο μυαλό τους όταν καθόλα σοβαρός και αξιόπιστος καθηγητής πυρηνικής φυσικής και οπλικών συστημάτων που διδάσκει σχετικά με εκρήξεις και επικίνδυνα υλικά επί δεκαετίες σε όλα τα στρατιωτικά σώματα όπως ο Δρ. Θεόδωρος Λιόλιος μιλάει με βεβαιότητα για, επί λέξει, «εκρηκτική ανάφλεξη αερίου«. Από το 3:45 του -και πριν αποκαλυπτικού- βίντεο:
Γιατί πουθενά δεν υπάρχει κάποια φορτωτική για αέριο στην εμπορική αμαξοστοιχία. Γιατί πουθενά δεν υπάρχει καν φορτωτική για κάποια βαγόνια. Γιατί, όχι φορτωτική δεν υπάρχει αλλά ούτε ένα πλάνο στους σταθμούς από την εμπορική αμαξοστοιχία όταν υπάρχουν πλάνα, σε όλους, από την επιβατηγό όπως καταγγέλλουν οι πραγματογνώμονες που όρισαν οι οικογένειες. https://makpress.blogspot.com/2024/03/blog-post_61.html
Γιατί προτιμότερο για την πλειοψηφία να αράζουμε ήσυχα και ωραία στο ιδιωτικό μας συννεφάκι χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν ξύλινες ατάκες που μας προσφέρονται αφειδώς και να «επιβιβαζόμαστε» σε αδιασταύρωτα στοιχεία που περνάνε χωρίς λεπτομέρειες και βιαστικά σαν αμαξοστοιχία από μπροστά μας.
Ακόμη κι αν αυτή συγκρουστεί με κάθε ψήγμα λογικής που μπορεί να διαθέτουμε.
(Μόνο πυρηνική έκρηξη που δεν θα μπορούσε να κρυφτεί θα ήταν ικανή να ταρακουνήσει τους «βολικούς» για το σύστημα σε νοοτροπία και σκέψη.)
Απουσία τέτοιας λοιπόν προτιμότερο το παραπάνω παρά να «περπατάμε» ακόμη και εκεί που δεν θέλουμε (αλλά πρέπει), πατώντας στο έδαφος που διαλέγουμε (κι ας λασπώσουμε τα υποδήματα μας) για την ανεμπόδιστη οπτική που μας παρέχει ώστε να χτίσουμε κριτική σκέψη.
Πιο εύκολο να παραμένουμε σε αυτό που επιλέγουν άλλοι να μας τοποθετούν, το τσιμεντένιο, το καθαρό και λείο αλλά με παράθυρο μόνο εκεί που αυτοί θέλουν να βλέπουμε.
Στην πρώτη περίπτωση, το πολύ πολύ να πέσουμε, προσωρινά, από το σύννεφο μας και μετά να διαλέξουμε ένα άλλο να ανεβούμε.
Στη δεύτερη θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το ξέγνοιαστο, αέρινο ταξίδι μας και να επαναπροσδιοριστούμε μέσα σε αυτό το τεράστιο συστημικό σκηνικό.
Που αν το κάνουμε αυτό, νομοτελειακά θα καταλήξουμε: Να αποδώσουμε ευθύνες στον εαυτό μας αποδεχόμενοι (ως κομμάτι του συνόλου) πως το σημερινό σύστημα είναι δικό μας δημιούργημα και ταυτόχρονα τιμωρία μας. Ότι ως τέτοιο δεν διαθέτουμε (πάντα ως σύνολο, αυτονόητο όμως η εμπειρία μου μου έδειξε πως πρέπει να το επαναλαμβάνω) την ποιότητα να το αλλάξουμε. Πως αν εμείς δεν μπορούμε να το αλλάξουμε γιατί είμαστε, συλλογικά, αυτό που είμαστε, αυτό σημαίνει πως μόνο κάποιοι καλύτεροι από εμάς μπορούν να το αλλάξουν.
Και πάνω σε αυτό το ψυχρό και σκληρό, σκληρότερο από οποιοδήποτε τσιμεντένιο τάφο της αλήθειας το σύστημα δημιουργεί, όμως 100% ορθό συμπέρασμα να «λερωθούμε», να «δυσφημιστούμε» στους επόμενους ώστε, ατομικά ο καθένας τους, να γίνουν λίγο καλύτεροι από εμάς.
(Όχι όλοι ταυτόχρονα και στον ίδιο βαθμό, αυτό θα ήταν ουτοπικό, όμως ένα ποσοστό σε κάποιο ποσοστό, έστω ελάχιστο, για αρχή που σε βάθος χρόνου να μεγαλώνει και να μεγαλώνει μέχρι να γίνει ικανό να δημιουργεί-συντηρεί κάτι καλύτερο.)
Κάτι που όσο θα προτιμούμε να προβάλουμε βολικά άλλοθι για τον καθρεπτισμό μας στο κοινοβούλιο αποδεχόμενοι την ατιμωρησία την οποία έχουν φροντίσει να απολαμβάνουν (αν και στην υπηρεσία μας υποτίθεται) τόσο πιο δύσκολο να ξεκινήσει να συμβαίνει στον μικρόκοσμο μας.
Υ.Γ. Γι αυτό κάποιοι χλευάζουν την Μαρία Καρυστινού και την πρωτοβουλία της για τη συλλογή υπογραφών. ΤΡΑΓΩΔΙΑ -ΤΕΜΠΗ 2023
Γιατί μπορεί να μην προσφέρουν νομική αξίωση για αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την δυνατότητα της δικαιοσύνης να προχωρά σε αυτόματη άρση ασυλίας και όχι να ζητάει την άδεια της Βουλής (μία άδεια που δεν τις δίδεται σχεδόν ποτέ όταν αφορά σε κυβερνητικά στελέχη αλλά δεν παρέχεται ακόμη και όταν αφορά σε γεγονότα που δεν αφορούν κυβερνητικούς όμως μπορούν να συμπαρασύρουν τα περισσότερα από τα συστημικά κόμματα), όμως προσφέρει ένα τεράστιο ηθικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο μπορεί να χτιστεί μια αλλαγή στον νόμο.
Και όσο περισσότερες οι υπογραφές τόσο πιο γελοίες οι δικαιολογίες και οι ενστάσεις αυτών που δεν θέλουν ούτε καν να συζητάνε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Αλλαγή που σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον θα μετριάσει κάπως την ασυδοσία των κορυφαίων βαθμίδων της πυραμίδας του συστήματος.
Ρωγμές όμως στην «αυθεντία» του στησίματος του συλλογικού αυτού συστήματος που λίγοι είναι διατεθειμένοι να δουν να εμφανίζονται και στον τρόπο σκέψης τους γιατί δεν είναι έτοιμοι για όσα πιθανόν περάσουν από αυτές και ξεκινήσουν να διαταράσσουν τη φούσκα που έχουν από μόνοι τους κλειστεί μέχρι να λήξει η παρουσία τους σε αυτόν τον πλανήτη.
Edit 21/7/22 Ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σκιτσογράφος (Παπανίκος) αλλά (σαν τον Λαζόπουλο) απόλυτα ατάλαντος ηθικά καλλιτέχνης διαγράφει/κρύβει σχόλια (δικά μου και άλλων, σκληρά μεν αλλά χωρίς ύβρεις) που δεν του αρέσουν στην προσπάθεια του να διατηρήσει ασχολίαστους τους άκυρους παραλληλισμούς και τα συλλογιστικά άλματα που επιχειρεί με τα σκίτσα του ώστε να πάρει τα φώτα από την υπόθεση Λιγνάδη.
(Το ότι διαχειρίζεται σελίδα και το ότι φαίνεται η ανακολουθία στον συνολικό αριθμό σχολίων και αυτών που μπορεί να μετρήσει κάποιος δεν έχει την ικανότητα ο θολωμένος από φανατισμό εγκέφαλος του να το κάνει σκίτσο.)
Φυσικά υπάρχουν και τα screenshots να αποτυπώσουν το επίπεδο του ξεπεσμού στον οποίο έχει οδηγήσει τον εαυτό του στα μάτια όσων δεν κοιτάνε μέσα από κομματικά ή ιδεολογικά γυαλιά όσα σχεδιάζει.
Του άξιζε το πρώτο άρθρο που του αφιέρωσα και βγάζει τόσο κομματικά βαμμένο ιδεολογικό φανατισμό που πλέον προσφέρει απλόχερα υλικό και για μελλοντικό άρθρο.
Και για τον Λαζόπουλο δύο είχα γράψει εξάλλου…
Υ.Γ. Τόσο κοντόφθαλμα φανατισμένος που ένας -υποτίθεται- σκιτσογράφος επικαιρότητας έπεσε με τα μούτρα πάνω στο θέμα και πόσταρε δυο συνεχόμενα σκίτσα κατά της ένωσης ηθοποιών αντί να έχει το ερέθισμα να σκιτσάρει για τις καταστροφικές πυρκαγιές.
Αρχικό κείμενο: 19/7/22 Μέχρι τώρα όλα σχεδόν τα σκίτσα του ήταν γνήσια σάτιρα. Με ένα τελευταίο του όμως έβγαλε κόκκινη κάρτα στον εαυτό του. Το όνομα του, Χρήστος Παπανίκος.
Με δήθεν σατιρική διάθεση και ένα παραλληλισμό που δεν στέκει λογικά ούτε στιγμή στα μάτια ενός ουδέτερου εμφανίζει την ένωση ηθοποιών να χρησιμοποιεί το περί δικαίου αίσθημα για να αποφύγει μια κλήση για υπερβολική ταχύτητα, κατακρίνοντας την με αυτόν τον γελοίο τρόπο για την αντίθεση της απέναντι στην απόφαση του δικαστή να αφήσει ελεύθερο έναν καταδικασμένο βιαστή.
Λες και μόνο η ένωση ηθοποιών αντιδρά σε αυτήν την απόφαση και όχι το σύνολο των πολιτών που βλέπουν κάτι στραβό στο ζύγι της δικαιοσύνης.
Θα μπορούσα να παραθέσω το σκίτσο κάτω από τις εξαιρέσεις (fair use) των περιορισμών πνευματικής ιδιοκτησίας, ειδικά από τη στιγμή που δεν πρόκειται για επαγγελματικό μπλογκ αλλά είναι τόσο εμετικό που προτιμώ το μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Για όποιον θέλει να «καμαρώσει» την ολίσθηση του και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα μπορεί να το κάνει ακουμπώντας και κλικάροντας τον παρακάτω σύνδεσμο, με δική του ευθύνη να βρομίσει την οθόνη του με κάτι τόσο, καλυμμένα κάτω από τον μανδύα της σάτιρας, βρώμικο: https://www.facebook.com/photo?fbid=197112625985700&set=a.187682260262070
Γιατί όμως συνέβη αυτό;
Προφανώς η υποβόσκουσα πολιτική του πεποίθηση (ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να αποβάλουν τις επιρροές του περιβάλλοντος τους όσο μεγαλώνουν και να μην αποκτήσουν συμπάθεια για μια ταμπέλα) δεν μπορεί να παραμείνει υπό έλεγχο για πάντα και για το καθετί.
Ειδικότερα από τη στιγμή που η σάτιρα όχι απλά αποκτά για εκείνον το βασικό αντικείμενο βιοπορισμού αλλά και η αναγνωρισιμότητα του ξεπερνάει την ικανότητα του να κρατάει κλειστά τα μάτια σε όσα επηρεάζουν την κρίση του.
Με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατήσει και το ζύγι με την υποκειμενικότητα του πιο ψηλά (να βαρύνει λιγότερο δηλαδή, για όποιον μπερδευτεί με την οπτικοποίηση) από αυτό με την προσπάθεια να παραμένει όσο το δυνατόν πιο αποστασιοποιημένος από τις προσωπικές του αποκλίσεις και στο κέντρο της σφαίρας στην οποία πρέπει να είναι κάποιος για να διατηρεί ίσες αποστάσεις από όλα.
Γιατί μόνο κομματικά βαμμένα άτομα μπορούν να προσπαθούν να κάνουν αποδεκτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά (από κάποιον/ους δικαστή/δικαστές) στην υπόθεση Λιγνάδη.
Ατάλαντες δημοσιογραφικές λίγδες τύπου Προτοσάλτε, κομματικοί σαλτιμπάγκοι που γλείφουν εκεί που έφτυναν αλλά και -όπως αποδεικνύεται- άνθρωποι που θα μπορούσαν να διατηρήσουν την υστεροφημία τους αποφεύγοντας -έστω- ένα θέμα, μπροστά στα τόσα με τα οποία έχουν να ασχοληθούν.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά που προκύπτουν και από τις πράξεις των δικαστών πριν και μετά την δίκη Λιγνάδη.
Όπως γράφουν οι ίδιοι στις αποφάσεις τους (και όπως γράφει ένας εξαιρετικός νομικός στο άρθρο Ολίγα νομικούλια δι’ υποψηφίους φοιτητάς τής Νομικής ) ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης προφυλακίστηκε γιατί ως ύποπτος θεωρήθηκε πως αν είναι όντως ένοχος μπορεί να διαπράξει και νέα εγκλήματα μέχρι την έκδοση της απόφασης.
Όταν κρίθηκε λοιπόν ένοχος για δύο βιασμούς τι ακριβώς άλλαξε και δεν συντρέχουν οι ίδιοι λόγοι ώστε να παραμείνει στη φυλακή;
Αντί λοιπόν να κάνει κάποιο σατιρικό σκίτσο για αυτήν την ανακολουθία στις αποφάσεις των δικαστών (ακόμη και από την ανάποδη οπτική), ανακολουθία που στηλιτεύει η πλειοψηφία των πολιτών χωρίς να μετράνε σε αυτή τους την στάση (πέρα από τα κομματόσκυλα) την πολιτική τους προτίμηση, σκιτσάρει τη δική του ηθική -πάνω από όλα- ανακολουθία προσπαθώντας να βρει λάθος σε όσους αντιδρούν στο να βρίσκεται ένας βιαστής ελεύθερος χωρίς να έχει εκτίσει την ποινή για την οποία καταδικάστηκε.
Ειδικά όταν ο βιασμός και ο βιαστής παίρνουν κάτι που δεν επιστρέφει ξανά, κάτι που κάνει την πράξη χειρότερη και από φόνο, γιατί αναγκάζει το θύμα του να ζήσει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του με αυτό που του συνέβη, ένας –ταλαντούχος κατά τα άλλα– σκιτσογράφος γκριζάρει την ηθική του εικόνα και στέκεται με έμμεσο τρόπο πίσω από αυτό που πλασάρουν οι μυαλοπώληδες (όλων των κομμάτων, αναλόγως πότε τους βολεύει αυτή η επίκληση) πως δεν επιτρέπεται να κρίνουμε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Φυσικά ο καθένας είναι ελεύθερος να υποστηρίζει ό,τι θέλει, αυτή και είναι μια βασική πτυχή εξάλλου της δημοκρατίας αλλά για αυτή του την ελευθερία πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί και την κριτική των υπολοίπων και να περιμένει αυτή του η στάση να ζυγιστεί. Από πολιτικό μέχρι και σκιτσογράφο.
Ειδικά όταν αυτές οι τοποθετήσεις είναι δημόσιες και γίνονται για προώθηση του πολιτική ή επαγγελματική, ανάλογα το άτομο και τις επιδιώξεις του.
Είναι ελεύθερος κάποιος ακόμη και να θέλει να κατεβάσει κόμμα παιδεραστών στις εκλογές. Αν ο πολιτισμός ικανού αριθμού πολιτών το αποδέχεται μπορεί ακόμη και να εκλεγεί.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία πρέπει να το δεχθεί ως κάτι φυσιολογικό και να μην πολεμήσει με κάθε νόμιμο τρόπο να το εκδιώξει.
Όπου νόμιμος τρόπος είναι σε κάθε εμφάνιση τους και κάθε εμφάνιση κάποιου που ανήκει στην πλειοψηφία και είναι εναντίον των βιαστών να σηκώνεται πανό διαδηλώνοντας αντίθεση και αποτροπιασμό.
Αν μπει ένα κόμμα παιδεραστών και βιαστών στη βουλή γιατί θα το επιτρέπει η ερμηνεία των νόμων από ένα σώμα δικαστών (και όχι φυσικά από το σύνολο) κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει τους υπόλοιπους βουλευτές να σηκώνουν καθημερινά πανό που να λέει «Είναι παιδεραστές – είναι βιαστές«. Κανείς!
Ακόμη και αν μπορεί να τους κατηγορήσει πως με την δική τους (ως σύνολο) ανά τις δεκαετίες- ηθική κατάπτωση μπορεί να έκαναν τα στραβά μάτια στα άτομα και τις συνθήκες που οδήγησαν ένα κόμμα παιδεραστών να εκλεγεί.
Όπως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ένα θύμα βιασμού γιατί δεν μίλησε από την αρχή.
Αυτό λοιπόν που έχει δικαίωμα (για να μη πω υποχρέωση) να κάνει η μικροκοινωνία των βουλευτών των άλλων κομμάτων απέναντι στους παιδεραστές βουλευτές είναι ελεύθερη να το κάνει και κάθε άλλη.
Το ίδιο ακριβώς λοιπόν μπορεί να κάνει και ένας επαγγελματικός κλάδος, αυτός των ηθοποιών και των καλλιτεχνών που δεν επιθυμεί να κουβαλάει τη ρετσινιά ενός καταδικασμένου ως βιαστή και αν αυτό επιχειρηθεί να γίνει αντικείμενο σάτιρας, κάνει αυτόν που σχεδιάζει να το πετύχει τον πιο ξεδιάντροπο σάτυρο.
Ακόμη και αν αυτή η επαγγελματική ομάδα άργησε να το κάνει, ακόμη και αν παλιότερα συμπεριφερόταν όπως κάθε άλλη επαγγελματική συντεχνία και προσπαθούσε να κρύψει και τα δικά της κακώς κείμενα κάτω από το χαλάκι.
Είναι εξάλλου –μέχρι στιγμής– η μοναδική επαγγελματική ομάδα που αποφάσισε να θέσει στο περιθώριο οτιδήποτε θεωρεί πως την αμαυρώνει.
Οι βουλευτές για παράδειγμα ακόμη και τώρα, λειτουργώντας συντεχνιακά και κομματικά (ξεχωριστά ή και συνδυαστικά, ανά περίπτωση) καλύπτουν βιαστές, συκοφάντες, υβριστές, απατεώνες και οτιδήποτε άλλο σκοτεινό υπάρχει στα έδρανα του κοινοβουλίου.
Εδώ έχουν κάνει –αριστεροί και δεξιοί– το πόθεν έσχες σκέτο έσχες και ανέκδοτο για την κοινή γνώμη αλλά δεν αισχύνονται όταν κοιτάνε τον εαυτό τους στον καθρέπτη και γίνεται η ανάρτηση αυτης της δήλωσης ακραίου φαρισαϊσμού, κάθε έτος.
Τελικά, για να επιστρέψω -και να κλείσω- με το κυριως θέμα του άρθρου καταλήγουμε πως όσο ταλέντο και να υπάρχει σε κάποιους, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, όταν ανεβαίνουν επαγγελματικά και καταλήγουν να κάνουν (ασυναίσθητα ίσως) την ιδεολογία τους επάγγελμα και βάθρο αναγνωρισιμότητας τους καταλήγουν από σατιρικοί να γίνονται σάτυροι.
Καλή ώρα όπως ο Παπανίκος με το σκίτσο του αυτό, όπως και ο Λαζόπουλος με την εμετική του τηλεοπτική παράσταση για την αναπηρία Σόϊμπλε.
Γιατί είναι ξεχωριστό ταλέντο να μην επηρεάζεσαι από τον μικρόκοσμο σου (και να χρησιμοποιείς τον ηθικό σου εγωισμό με τρόπο που θα σε εμποδίσει να σχεδιάσεις λάθος μονοπάτι) και καλώς ή κακώς το πιο σπάνιο και το πιο δύσκολο να καλλιεργήσεις.
Υ.Γ. (Το παρακάτω άρθρο μου για τον δεύτερο το βάζω μόνο και μόνο για να προλάβω τυχόν κομματικούς παρωπιδοφόρους που θα τρέξουν να με εντάξουν σε κάποια ιδεολογία κάνοντας με σαν τα μούτρα τους):
15/12/18 Οδός Κεσανλή, 40 Εκκλησιές, Θεσσαλονίκη (ενδεικτικά, μια από τις πολλές παρόμοιες περιπτώσεις)…
Όλοι ξέρουμε πως το νερό είναι το βασικό συστατικό της ζωής. Είναι κοινό μυστικό πως χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε ζωή, στις μορφές που τη γνωρίζουμε.
Ακόμη και οι κατσαρίδες που είναι από τα ελάχιστα πλάσματα που μπορούν να επιβιώσουν μιας πυρηνικής καταστροφής, γιατί αντέχουν 100 φορές μεγαλύτερη έκθεση σε ραδιενέργεια από εμάς (ενώ έκθεση σε 1000 μονάδες Ραδονίου σκοτώνει έναν ενήλικα άνθρωπο σε μόλις 10 λεπτά και η βόμβα στη Χιροσίμα απελευθέρωσε 10.000 μονάδες Ραδονίου, μια κατσαρίδα στις 100.000 μονάδες ραδονίου βγαίνει για απογευματινό περίπατο και πικ νικ στο πάρκο) χωρίς πόσιμο νερό σε καμιά βδομάδα με δέκα μέρες θα είχαν εξαφανιστεί.
(χαριτωμένο εκπαιδευτικό βιντεάκι)
Είναι επίσης γνωστό πως ενώ το νερό είναι η πλέον διαδεδομένη ανόργανη χημική ένωση που υπάρχει στον πλανήτη Γη (αφού καλύπτει το 70% της επιφάνειας της) είναι εξαιρετικά σπάνιο στη πόσιμη μορφή του, αφού από αυτή τη τεράστια ποσότητα νερού που υπάρχει γύρω μας, μπορούμε να πιούμε (για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μαζί με τις κατσαρίδες, έστω μέχρι μια πυρηνική καταστροφή) μόλις το 2,5% και μάλιστα χρειάζεται να παιδευτούμε πάρα πολύ για να έχουμε πρόσβαση σε αυτό, αφού μόνο ένα ελάχιστο μέρος αυτού του μικρού ποσοστού βρίσκεται σε ποτάμια (υπέργεια και υπόγεια) και λίμνες, με σχεδόν το 90% αυτού του 2,5% να βρίσκεται στους ανά τη Γη παγετώνες.
Παρόλο λοιπόν που όλα αυτά είναι γνωστά στους περισσότερους, είναι χωρίς υπερβολή εγκληματικό να φερόμαστε σαν να μη το έχουμε ανάγκη και να μην υπάρχει καμία ποινή σε όσους δεν φροντίζουν να επιδεικνύουν τον ανάλογο σεβασμό που του πρέπει.
Ειδικά όταν αυτός που το κάνει είναι μια κρατική-δημόσια υπηρεσία που υποτίθεται υπάρχει και αντλεί χρήματα από τον προϋπολογισμό του κράτους ώστε να πληρώνει με τη σειρά της ανθρώπους που το πιο σημαντικό μέρος της εργασίας τους είναι να φροντίζουν και να διασφαλίζουν την χωρίς προβλήματα και με τις λιγότερες απώλειες άντληση και μεταφορά του στους πολίτες.
Γι αυτό άλλωστε το πλέον πολύτιμο για τη ζωή αγαθό είναι ουσιώδες να το διαχειρίζεται το ίδιο το κράτος και όχι κάποιος ιδιώτης. Για να υπάρχει άμεσος έλεγχος, από υπηρεσίες που λειτουργούν κάτω από την εποπτία-προστασία μιας κυβέρνησης που εκλέγεται από τους πολίτες για τους πολίτες, που να διασφαλίζει τουλάχιστον το πλέον βασικό για την ύπαρξη μας, όπως το νερό.
Γιατί ακόμη και με μισθούς 5000 ευρώ έκαστος, χωρίς νερό δεν θα είχαμε όχι μόνο τι να πιούμε αλλά και τι να αγοράσουμε για να φάμε, αφού τα πάντα (φυτική-ζωική παραγωγή) βασίζονται σε αυτό. Καταδικασμένοι σε εξαφάνιση από χέρι δηλαδή.
Γιατί αν σε όλα τα άλλα οι αποτυχίες μιας κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού είναι μεν τρομακτικές (π.χ οικονομία) αλλά αναστρέψιμες, είναι ανεπίτρεπτο να συμβαίνουν μη αναστρέψιμες απώλειες με το βασικό συστατικό της ζωής.
Ειδικά όταν αυτές οι απώλειες δεν οφείλονται σε απρόβλεπτες και αναπόφευκτες φυσικές καταστροφές, αλλά σε κάποιο χέρι. Που είτε αφορά σε αμέλεια είτε σε χρηματισμό δημοσίων λειτουργών.
Γιατί μόνο κάποιο από τα δυο αυτά μπορεί να συμβαίνει, όταν έρχεται μια ιδιωτική εταιρεία να σκάψει στα 30-40 εκατοστά για οπτικές ίνες και χτυπάει σωλήνες νερού που θα έπρεπε, σύμφωνα με τα σχέδια, να βρίσκονται θαμμένοι στο ένα μέτρο.
Ή να πετυχαίνει σωλήνες της ύδρευσης σε σημεία που στα σχέδια παρουσιάζονται ελεύθερα. Που είναι επίσης (όπως και αυτοί που υπάρχουν στα σχέδια) σε βάθος πολύ μικρότερο από αυτό που η λογική -πάνω από όλα- λέει πως πρέπει να βρίσκονται. (όπως στη περίπτωση της φωτογραφίας)
Γιατί τρεις μόνο μπορεί να είναι οι λόγοι. Είτε πρόκειται για αμέλεια από πλευράς της δημόσιας υπηρεσίας (της ΕΥΑΘ στη περίπτωση μας) να ελέγξει τον εκάστοτε εργολάβο που αναλαμβάνει να κάνει ένα έργο για λογαριασμό της αν τήρησε τις ελάχιστες προδιαγραφές, είτε για αμέλεια ύπαρξης προδιαγραφών που πρέπει να ακολουθηθούν, είτε για χρηματισμό του εκάστοτε μηχανικού ή οποιουδήποτε είναι επιφορτισμένος με τον έλεγχο.
Που όταν έχουμε μια περίπτωση σαν αυτή της φωτογραφίας (σημ: και τις προηγούμενες μέρες η εταιρεία που ανέλαβε την εκσκαφή για την τοποθέτηση των οπτικών ινών στη περιοχή έπεσε πάνω σε σωλήνες της ύδρευσης τοποθετημένες σε μικρό βάθος) μάλλον τον τρίτο λόγο τείνουμε να υιοθετήσουμε.
Που προφανώς καταλήγει κάπως έτσι: (Όχι και τόσο υποθετικός διάλογος): -Τελείωσες, 100 εκατοστά έπρεπε, πόσο έσκαψες; -100…40 εκατοστά σκάψιμο συν 60 ευρώ εσύ για την υπογραφή…100 δεν μας κάνει; -Είσαι ωραίος…
Καθόλου απίθανο και τα συνεχήπροβλήματα με σπασμένους αγωγούς να οφείλονται στο ότι βρίσκονται σε μικρότερο από το προβλεπόμενο βάθος (όπου το βάρος από τα οχήματα και οι κραδασμοί του εδάφους δεν απορροφούνται επαρκώς)…
Το θέμα είναι, θα ασχοληθεί κανένας εισαγγελέας με ένα τόσο συχνά επαναλαμβανόμενο σκηνικό; Για να εκλείψει στο μέλλον ο λόγος (αμέλεια ελέγχου ,έλλειψη συγκεκριμένου κανονισμού, χρηματισμός) που οδηγεί στο να θάβουμε τον πολυτιμότερο για τη ζωή μας θησαυρό σε βάθη που δεν διασφαλίζουν την ασφάλεια του και κατ επέκταση την δική μας ευζωία;
Επειδή η κοινή λογική και τα πραγματικά περιστατικά λένε πως το παραμύθι αυτό έχει και κακιά μάγισσα και κακό δράκο και μέχρι στιγμής το κλείσιμο του μένει στο <<….και έζησαν αυτοί καλά…>>
Γιατί εμείς δεν ζούμε καλά όταν βιώνουμε τέτοια επεισόδια, όπου το βλέπουμε να χάνετε σε κάθε σκάψιμο 30-40 εκατοστών που κανονικά θα έπρεπε να περνάει «αναίμακτα» για το σώμα νερού που κυλάει μέσα στις σωληνώσεις και προορίζεται για το σώμα μας. Να το πιούμε, να πλύνουμε και να πλυθούμε… (αίμα και σώμα που αποτελούνται εξάλλου κατά 90% και 70% αντίστοιχα από νερό)
Κι αν μια δημόσια υπηρεσία, το κράτος ή κάποιος δημόσιος υπάλληλος δεν διασφαλίζουν το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο, τότε η ανεξάρτητη δημόσια αρχή που ακούει στο όνομα Δικαιοσύνη πρέπει να κάνει αυτό για το οποίο υπάρχει, να διερευνήσει και είτε να επιβάλει ποινές (περιπτώσεις 1 και 3) είτε να καταδείξει την έλλειψη νόμου-κανονισμού (περίπτωση 2) ώστε εικόνες σαν τη παραπάνω να μην αποτελούν μέρος της καθημερινότητα μας.
Υ.Γ. Τουλάχιστον είναι καθησυχαστικό πως (όπως μου είπε ο άνθρωπος που έσκαβε με το μηχάνημα) όσες φορές χρειάστηκε να σκάψει κάπου, οι αγωγοί του φυσικού αερίου βρίσκονται τοποθετημένοι-θαμμένοι σε βάθος +80cm.
Οπότε -μάλλον- δεν κινδυνεύουμε να δούμε κάποιο οικοδομικό τετράγωνο να τινάζεται στον αέρα, μέσα από ήχο και εικόνα που θα μεταφέρουν οι οπτικές ίνες, μετά την αποκατάσταση της ζημιάς και τη συνέχιση των αρχικών εργασιών.
‘Όταν θα σκάβουν κάπου αλλού για την τοποθέτηση τους και χτυπήσουν κάποιο σωλήνα, αυτός δεν θα είναι του φυσικού αερίου αλλά της εταιρείας ύδρευσης που δεν σέβεται τον θησαυρό που διαχειρίζεται.
365meres 