Επίθεση του πρωθυπουργού στους φοβικούς

Οι τίτλοι ειδήσεων λένε το φανερό.
Για επίθεση του πρωθυπουργού σε κάποιον άλλο αρχηγό κόμματος.

(Όπως στα περισσότερα σίριαλ, τα ονόματα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Βασικά, περισσότερο και από εκείνα τα σίριαλ, τα πραγματικά ονόματα των πολιτικών δεν έχουν την παραμικρή σημασία γιατί το αποτέλεσμα του πολιτικού σίριαλ που δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, δεν ορίζεται από τα άτομα αλλά από την χαμηλή συλλογική ποιότητα που έρχεται μέσα από ένα προκαθορισμένο σενάριο του συστήματος.

Να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους.
Αυτό που λέει ο τίτλος συνέβη.
Επίθεση στους φοβικούς «νοικοκυραίους» έκανε.

Σε αυτούς που νομίζουν πως στην υπάρχουσα κατάσταση, με την συγκεκριμένη πολιτική ποιότητα που επιδεικνύουμε ως σύνολο, η ψήφος τους κάνει κάποια διαφορά.

Στους μετεξεταστέους (ακόμη και μετά από δεκάδες χρόνια που κάποιοι από αυτούς προσέρχονται, σαν να δίνουν εξετάσεις, στην κάλπη) στην πολίτικη σκέψη που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τι παίζει μπροστά τους, ακόμη και μετά την μεγαλύτερη επίδειξη που έκανε το σύστημα, το 2015.

Που με εφαρμογή κάπιταλ κοντρόλ, με αντιστροφή, μέσα στα μούτρα των πολιτών, ενός δημοψηφίσματος, με διάσπαση, το κόμμα που τα έκανε όλα αυτά ψηφίστηκε ξανά ως κυβέρνηση και ως αριστερό στη ταμπέλα συνέχισε από εκεί που ξεκίνησε και διέλυσε οριστικά (με τα υπόλοιπα χρόνια της διακυβέρνησης του) το άλλοθι της αριστεράς για το μεγαλύτερο ποσοστό μετακινούμενων, απλών, μη κομματικοποιημένων, ψηφοφόρων.

Για να γίνει μεγάλο μέρος και αυτών που αναζητούν μια αλλαγή προς το καλύτερο απλά ψηφίζοντας φοβικοί και να επιστρέψουν το σύστημα σε ποιο χαρτογραφημένα μέρη, στις κλασικές πολιτικές διαδρομές.

Γιατί σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές.
Και αυτό ισχύει στα πάντα, όλα.

Μπορεί να γκρινιάζεις για παράδειγμα (σαν τον γαμπρό μου) που πηγαίνεις οικογενειακώς διακοπές κάθε χρόνο στο ίδιο νησί, όμως όσες φορές τύχει να πας και κάπου αλλού για αλλαγή, συνήθως καταλήγεις να μη βλέπεις την ώρα να επιστρέψεις εκεί που έχεις πλέον, μετά από τόσα χρόνια, βολευτεί.

Λογικό λοιπόν και το σύστημα (που είμαστε όλοι εμείς) να μην χαίρεται ιδιαίτερα με τις όποιες αλλαγές σεναρίου αναγκάζεται να κάνει και που βγάζουν τα πάντα από την ρουτίνα τους.

(Γι αυτό και ο μάστερ των τηλεοπτικών σειρών μεγάλης διάρκειας είχε τους ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν αυτό που έλεγε ο άλλος ήρωας και μετά ο πρώτος να το επαναλαμβάνει ξανά επιβεβαιώνοντας το. Για να «ξοδεύει» χρόνο χωρίς να χρειάζεται να προχωρά την πλοκή και να θεωρούν οι χαμηλού επιπέδου θεατές πως αυτό το χαμηλού επιπέδου κολπάκι δεν ήταν ουσιαστικά στασιμότητα αλλά ουσιαστική εξέλιξη.)

Γύρισαν λοιπόν, πιασμένοι χεράκι χεράκι, με τους καινούργιους φοβισμένους «πέρα από το να ψηφίζω, τι;» σε πιο… γνώριμα νερά, έστω και λίγο θολά ενίοτε, δεν πειράζει, και παραμένουν εκεί, μονίμως φοβισμένοι πλέον, παρά τις συνεχείς επιδείξεις κακής ποιότητας και διατήρησης (το λιγότερο) κάθε κλασικής παθογένειας που ήλπιζαν η ταμπέλα «αριστερά» να διορθώσει.

Νέοι φοβικοί που παίρνουν μαθήματα από τους παλιούς φοβικούς.

Συνήθως μεγαλύτερους σε ηλικία που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πεθάνουν όσο πιο ήσυχα γίνεται μέσα στη ρουτίνα τους και τι θα γίνει στο μέλλον για τους άλλους, ε, υπομονή, κάποια στιγμή, με κάποιο μαγικό τρόπο, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.

(Τη στιγμή που το λογικό θα ήταν να είναι αυτοί που θα κάνουν πρώτοι ό,τι μπορούν για να καταδείξουν όλα τα αρνητικά, όλες τις παθογένειες, όλα τα κακώς κείμενα που συντηρούμε ως σύστημα αφού έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.)

Μέχρι να γίνουν και οι περισσότεροι νέοι «φοβικοί» σαν τα μούτρα τους στο πως σκέφτονται.

Αφού δεν κινδυνεύουμε με κάπιταλ κοντρόλ, αφού δεν υπάρχει φόβος να μας πετάξουν εκτός ΕΕ, αφού αποφύγαμε αντιστροφή πιθανού δημοψηφίσματος για αποδοχή ή μη του ονόματος ενός γείτονα, ψηφίζουν ένα από τα κλασικά κόμματα (αφού δεν υπάρχει ακόμη -ξανά- το άλλο στη γνήσια μορφή του) και σκέφτονται από μέσα τους για παράδειγμα και «δόξα τον Θεό που έχουμε μόνο 56 επίσημα νεκρούς και μία μόνο αγνοουμένη, σε ένα «ήταν θέμα χρόνου» δυστύχημα και όχι νεκρή όλη την οικονομία και αγνοούμενο το μέλλον σε ένα καινούργιου τύπου» και συνιστούν και στους υπόλοιπους τσιμουδιά, μη τυχόν και κλονιστεί μια κλασική κακή στα κλασικά θέματα κυβέρνηση και έρθουν «οι άλλοι» που δεν τους ξέρουμε.

Και τι είναι για παράδειγμα να πεθαίνει μια κοπέλα από κακή επίδειξη γραφειοκρατισμού μπροστά σε ένα ΑΤ, από ανάλγητα όργανα της τάξης που δυσφημούν όλους τους σωστούς;

Τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα και μας κακιώνουν κιόλας που το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα και δεν καταπιέζουμε όπως αυτοί την ηθική μας υπερασπιζόμενοι τη διατήρηση στο αστυνομικό σώμα τέτοιων κακών αστυνομικών και νοοτροπιών γιατί μπορεί να ήταν τίποτα άλλοι κυβέρνηση και να έφταναν έξω από τη πόρτα μας και να μας σκότωναν όλους όχι κακοί αστυνομικοί αλλά τίποτα Τούρκοι στρατιώτες.

Σε τέτοια κακόμοιρα νεκροζώντανα ανθρωπάκια με τέτοια γελοία πολιτική (sic) σκέψη έκανε επίθεση ο νυν πρωθυπουργός και όχι σε έναν άλλο πολιτικό αρχηγό.

Αυτό έγραφε το σενάριο, μέσα σε αυτό το πολιτικό σίριαλ με τους θεατές – ψηφοφόρους (όλων των κομμάτων) που βλέπουν αυτό που τους αξίζει και το ζουν με όλο τους το είναι χωρίς να μπορούν να παρακολουθήσουν, λόγω έλλειψης ποιότητας, πόσο ψεύτικο και κακογραμμένο είναι όλο αυτό.

Σαν κάτι θείτσες που έβλεπαν στην τηλεόραση τις βιντεοταινίες στα 80’ς και 90’ς και θεωρούσαν τον Τάσο Προύσαλη οσκαρικό ηθοποιό όχι γιατί ήταν πραγματικά ταλαντούχος, κάτι που το «σύστημα των βιντεοταινιών» και να ήθελε δεν του επέτρεπε να το δείξει στη TV αλλά γιατί έκανε τη γκριμάτσα με το μουστάκι…