Στο παρακάτω βίντεο δεν χωράνε λόγια.
Ούτε προσωποποιημένα -λόγω συναισθηματικής φόρτισης- χάσταγκς που στοχεύουν σε ένα πολιτικό και χάνουν το δάσος.
Με αφορμή όμως τις βαθύτερες σκέψεις που γεννά αυτό, και παρόμοιες, χωρίς βιντεοσκόπηση στιγμές, είναι που πρέπει να χτιστούν ικανοί πολίτες που θα τροφοδοτήσουν και το πολιτικό σύστημα με ικανό προσωπικό και όλοι μαζί να προστατεύσουν έναν μελλοντικό παππούλη σαν κι αυτόν να μην έχει ως καλοκαιρινή καθημερινότητα να φοβάται μην καεί το σπίτι του ούτε ως χειμωνιάτικη καθημερινότητα να βλέπει με αγωνία τα σύννεφα και να φοβάται μη του πάρουν τα ρέματα το σπίτι.
Ένα σύστημα που -ακόμη καλύτερα- δεν θα έχει παππούδες σαν αυτόν γιατί προτού φτάσει σε αυτή την ηλικία θα έχει την ικανότητα ως πολίτης να δημιουργήσει μια δημόσια διοίκηση και έναν κρατικό μηχανισμό που θα έχει φροντίσει οι φυσικές καταστροφές να είναι η εξαίρεση στα δελτία ειδήσεων και δεν θα καταλήγει να κλαίει αγκαλιά με μια δημοσιογράφο.
Πολίτες ικανούς να σκέπτονται πρώτα από όλα που δεν θα αποθεώνουν μια ρεπόρτερ γιατί είναι άνθρωπος ενώ λίγες μέρες πριν αποθέωναν κάποια δίποδα που έδειραν μια συνάδελφο της.
Ακόμη κι αν ο χι σημερινός παππούλης έχτισε κάτι εκεί που δεν πρέπει ή το διατηρεί με τρόπο που δεν πρέπει. Δεν ήταν λαμόγιο, μια στέγη πάνω από το κεφάλι του ήθελε και δεν θα τον δικάσουμε, ούτε θα μπούμε στο πονηρό τριπάκι που δεν οδηγεί πουθενά, να ψάχνουμε ποιος έχει την αρχική ευθύνη.
Εσύ όμως που είσαι ενεργός ή μεγαλώνεις στο σήμερα δεν έχεις δικαιολογία να λες πως δεν ξέρεις ή δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει και τι φταίει.
Δεν έχεις δικαιολογία να μην ζητάς να υπάρξει ένα κράτος που να κάνει οτιδήποτε προληπτικό μπορεί ώστε να μη χάσει αυτή τη στέγη.
Και επειδή όλοι γνωρίζουμε δεν έχουμε δικαιολογία αν δεν αρχίσουμε να το αλλάζουμε όλο αυτό, αλλάζοντας οι ίδιοι πρώτα όσα αρνητικά και μειονεκτήματα κουβαλάμε ως πολίτες.
Εσύ για παράδειγμα που θα τύχει να διαβάσεις αυτό το κείμενο, όταν είσαι χαλαρός με τη παρέα σου και δεν πιέζεσαι εγωιστικά σίγουρα λες -και σωστά- πως έχουμε το ποδόσφαιρο που μας αξίζει ως σύνολο.
Όπως έχουμε και την παιδεία, την υγεία, δημόσιο που μας αξίζει κοκ.
Πως γίνεται λοιπόν να περιμένεις να έχουμε -ως εκ θαύματος- ικανούς Έλληνες πολιτικούς και ικανό ελληνικό κράτος;
Γιατί ξαφνιάζεσαι που η πυροσβεστική αποστολή μιας χώρας που θεωρούσες ανέκδοτο (Ρουμανία) φαντάζει σαν απόβαση εξωγήινων, με την επίδειξη οργάνωσης και τεχνογνωσίας και τις πρακτικές της;
Γιατί δεν ξαφνιάζεσαι που όλες οι αρμοδιότητες για τις πυρκαγιές, ακόμη και τις δασικές πέρασαν το 1998 στην πυροσβεστική υπηρεσία και από τότε καίγεσαι κάθε χρόνο και περισσότερο γιατί ανίδεοι πολιτικοί και γαλονάδες στέλνουν πυροσβέστες να προσπαθούν -ηρωικά αλλά και τόσο μάταια- να αντιμετωπίσουν δασικές πυρκαγιές σαν αστικές;
Γιατί δεν ξαφνιάζεσαι που η φωτιά για παράδειγμα στη Θάσο τον Αύγουστο του 1989 σταμάτησε από μερικούς μάχιμους ντόπιους γνώστες και Πομάκους εθελοντές δασοπυροσβέστες με αντιπυρκαγιά και τώρα δεν ακούς για χρήση αυτής της μεθόδου;
Γιατί δεν ξαφνιάζεσαι που αντιπυρικές ζώνες δεν δημιουργούνται και όσες είχαν δημιουργηθεί δεν συντηρούνται αφού η παραπάνω εξέλιξη έκανε τα δασαρχεία άλλη μια κλασική δημόσια υπηρεσία χωρίς ουσιαστικά καθήκοντα και με το κλασικό αίσθημα ευθυνοφοβίας που διακρίνει έναν απορροφημένο από το σύστημα δημόσιο υπάλληλο που ασχολείται απλά με χαρτιά, σφραγίδες και υπογραφές και ξαφνιάζεσαι που δεν μπορεί να φτάσει ένα πυροσβεστικό όχημα εκεί που θα μπορούσε να παλέψει με καλύτερους όρους το πύρινο θηρίο;
Γιατί δεν ξαφνιάζεσαι που χρειάζονται αιώνες γραφειοκρατικής διαδικασίας να κόψεις μερικά δέντρα δημιουργώντας ασφαλή ζώνη γύρω από το σπίτι σου αλλά και που δεν κάνεις ούτε όσα μπορείς με ξερόχορτα, θάμνους κλπ και δεν παλεύεις να το αλλάξεις/να αλλάξεις και ξαφνιάζεσαι μετά πόσο γρήγορα καίγεται;
Δεν ξαφνιαζόμαστε ως σύνολο με αυτά που πρέπει και ξαφνιαζόμαστε με πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα όταν είναι πολύ αργά ή όταν τα βλέπουμε σε άλλους γιατί πολύ απλά είμαστε ένα κομμάτι από το παζλ του συστήματος και δεν μπορούμε να δούμε τι κουβαλάμε πλάτη μας και τον τρόπο με τον οποίο αυτό δημιουργεί προβλήματα, όπως δεν μπορούσε να δει ο Καραγκιόζης την καμπούρα του.
Έναν ικανό πολιτικό είχες (ικανό γιατί ήρθε από το εξωτερικό, αν ήταν μεγαλωμένος εδώ δεν θα ήταν ικανός γιατί πολύ απλά δεν θα είχε τις βάσεις για αυτό) ενώ ήσουν στα σπάργανα ως κράτος και ως κοινωνία, τον Καποδίστρια.
Και επειδή δεν είχες την διορατικότητα-εκπαίδευση ως λαός να δεις τι ήθελε να κάνει, όχι μόνο επέτρεψες να καλλιεργηθεί κλίμα που οδήγησε στη δολοφονία του αλλά επέτρεψες να επικρατήσουν όλα όσα ήθελε να αποβάλλει.
Αποτέλεσμα αυτών, σε αυτή την περίοδο των διακοσίων σχεδόν ετών, να έχει ριζώσει ένα σύστημα που ακόμη και αν υπάρχει ένας άλλος «Καποδίστριας» εκεί έξω, δεν έχει την δυνατότητα, όχι να κάνει πράγματα, ούτε και να έρθει.
Όπως λοιπόν δεν είναι θέμα προσώπων, δεν μπορεί κάποιος να πιστεύει πως είναι θέμα ιδεολογιών.
Όχι όταν όλες τους πλέον έχουν δοκιμαστεί και με απόλυτη άνεση παράτησαν ταμπέλες, σημαίες και λόγια παχιά στην είσοδο της εξουσίας και προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις του συστήματος μέσα στο οποίο λειτουργούν.
Μας αρέσει λοιπόν αυτό που έχουμε;
Αν όχι, το χτυπάμε συνολικά, σοβαρά και βαθιά, αλλάζοντας ο καθένας τον εαυτό του ως πολίτη και διδάσκοντας τους απογόνους του να μην κάνουν τα ίδια λάθη ώστε να μην καλλιεργήσουν το ίδιο αρρωστημένο σύστημα που έχουμε εμείς και όχι με πιασιάρικα, εφήμερα χάσταγκς.
Δύσκολο και χρονοβόρο και δεν μας αρέσει αυτό γιατί πέρα από το ότι ίσως δεν ζούμε να δούμε τι έγινε (και ποιος κάθεται τώρα να κάνει ατομική επανάσταση για τους άλλους και να μην ζει κιόλας να δει να μαζεύει likes, καρδούλες και τα σχετικά);
Δύσκολο και χρονοβόρο και δεν μας αρέσει γιατί πρέπει ο καθένας να κάτσει να σκεφτεί από μόνος του και να το προσαρμόσει στις ιδιαιτερότητες της δικής του ζωής και καθημερινότητας (και έχουμε μάθει να μας προσφέρουν τις λύσεις στο πιάτο, ασχέτως αν πρόκειται για επαγγελματίες πολιτικούς και οι λύσεις τους είναι απλά ξύλινος λόγος διακοσμημένος με αυτά που μας αρέσουν να έρχονται σε επαφή με τα αυτιά μας);
Δύσκολο και χρονοβόρο και θέλει όλα τα παραπάνω;
Και η αναγέννηση του καμένου δάσους δύσκολη και χρονοβόρα είναι!
Όποιος το χωνέψει αυτό, καλώς.
Όταν το χωνέψει ικανός αριθμός πολιτών τότε θα χωνευτεί σιγά σιγά αυτό το σύστημα και θα ετοιμαστεί ένα άλλο.
Όποιος δεν θέλει να το χωνέψει ή είναι τόσο βλάκας που δεν μπορεί να συλλάβει όλα τα παραπάνω, ας συνεχίσει να ψάχνει ανάμεσα στους περιφερόμενους πολιτικούς μάγους με τις ταμπέλες τις σοσιαλιστικές, τις αριστερές, τις πατριωτικές και όποιες άλλες παράγει –ανάλογα τη ζήτηση– η πολιτική βιοτεχνία της χώρας.
Πολιτική βιοτεχνία, ούτε καν βιομηχανία, που ξέρει να ζει μόνο με ξένες επιδοτήσεις και δάνεια και να κλείνει πρόχειρα τα στόματα ταΐζοντας με έκτακτα επιδόματα μια κοινωνία που έμαθε/αποδέχτηκε να ζει με αυτά, αντί ανάπτυξης.
Στην τελική, μιας και είναι και μόδα, όσοι δεν θέλετε, άντε και #γαμηθείτε…
365meres 