Όταν είσαι καθηλωμένος χρόνια στο payroll μιας ιδεολογίας, γίνεσαι Λαζόπουλος…

Δεν είναι κακό να έχεις μια ιδεολογία.
Στην πραγματικότητα όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποιες ιδεολογίες στις οποίες πιστεύουμε.
Η διαφορά έρχεται όταν μπλέξεις την ιδεολογία με μια ιδέα.
Και όταν κάνεις την ιδέα επάγγελμα, με νονά την ιδεολογία.

Ιδέα όχι σαν κάτι ιδεώδες αλλά σαν μετατροπή μιας σκέψης σε κάτι που σου αποφέρει
κέρδος. Υλικό ή ηθικό. Χρήμα ή εξουσία. Ένα από αυτά ή και όλα μαζί…

Τότε η ιδεολογία έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με όσα κάνεις. Όσα πιστεύεις ή λες πως πιστεύεις, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την σκληρή πραγματικότητα. Με το γεγονός πως αν τα πιστεύεις ξεκινάει μια εσωτερική σύγκρουση, να βρεις δικαιολογίες πως δεν τα καταστρατηγείς. Να πείσεις πρώτα τον εαυτό σου, για να μπορέσεις να πείσεις και τους άλλους.

Όπως συμβαίνει πολλές φορές με τους βουλευτές. Που έχοντας (οι περισσότεροι) και κάτι αδιόρατα ιδεατό στο μυαλό τους όταν ξεκινάνε, να τους το αναγνωρίσουμε αυτό, αποφασίζουν να εμπλακούν με τα κοινά υπό την «πνευματική καθοδήγηση» μιας συγκεκριμένης πολιτικής ιδεολογίας.

Με το που διαβαίνουν όμως το κατώφλι της εξουσίας, στην μορφή που είναι δομημένο το σύστημα, η ιδεολογία αρχίζει να ξεθωριάζει πολύ γρήγορα, σαν σκιά που χάνεται όταν δεν μπορούμε (ή δεν επιθυμούμε) να φωτίσουμε ένα σώμα όπως πρέπει.

Και με την συνειδητοποίηση πως πρέπει να κάνουν αχνές τις γραμμές για να μην ξεχωρίζει εύκολα το λάθος στην εικόνα που παρουσιάζουν, έρχονται και τα πρώτα κέρδη και καταλήγουν να υπηρετούν όχι την ιδεολογία και το ιδεατό, αλλά την ιδέα-σκέψη πως να έχουν όσο περισσότερο κέρδος μπορούν από αυτό…

Ειδικά τα τελευταία χρόνια που οι δραματικές εξελίξεις τους εκθέτουν σε υπερθετικό βαθμό.
Και που οι περισσότεροι μπορεί να προτιμούν/προτίμησαν να παίρνουν ψυχοφάρμακα και να ακολουθούν το καλλιτεχνικό πρόγραμμα των αρχηγών τους, παρά να απεμπολήσουν το «δικαίωμα» στο κέρδος.

Όπως οι βουλευτές της ΝΔ φώναζαν με πάθος ΟΧΙ στα μνημόνια γιατί έτσι έλεγε ο τσομπάνης και την άλλη μέρα που αυτός άλλαξε το σφύριγμα έπρεπε ξαφνικά να πουν ΝΑΙ, οπότε ίσως να έπεισαν τον εαυτό τους ότι το ΝΑΙ ήταν το όχι στα σλάβικα…

Μερικοί δε που δεν πήραν τα χάπια ή δεν τους έπιασαν, διαγράφηκαν. Οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα…

Υπάρχουν μάλιστα και αυτοί που ενώ από την αντιπολίτευση συνέχισαν να λένε ΟΧΙ και όταν η Νέα Δημοκρατία έγινε μέρος του κυβερνητικού σχήματος και άρχισε να λέει το σλάβικο ΝΑΙ, κατέληξαν να είναι μελλοντικοί αντιπρόεδροι της επόμενης κυβέρνησης.

Υπάρχουν και αυτοί που κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Την τελευταία από τις μεγάλες ομάδες του τσίρκου που άντεξαν χρονικά…

Που όμως και με τους καινούργιους τους συντρόφους, έφτασαν και πάλι να λένε ένα τεράστιο ΝΑΙ (με το μυαλό τους όχι) και μάλιστα ενώ είχαν πει λίγες μέρες πριν ένα τεράστιο ΟΧΙ μαζί με πάνω από το 60% του πληθυσμού.

Είναι εκείνη η αμήχανη στιγμή απόλυτης σιωπής μετά τον εκκωφαντικό θόρυβο μιας μετωπικής σύγκρουσης. Της μετωπικής σύγκρουσης της ιδεολογίας με την εξουσία.
Που όταν κάθεται η σκόνη, η εξουσία βγαίνει αλώβητη, ενώ το όχημα της ιδεολογίας έχει κυριολεκτικά εξαϋλωθεί από την ένταση της πρόσκρουσης…

Γι αυτό, ακόμη κι αν είναι βουλευτής που όντως πιστεύει, παρόλο που είναι πολύ δύσκολο να πείσει τον εαυτό του, παρόλο που νιώθει άβολα να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, παρόλο που αισθάνεται αμήχανα όταν του την πέφτουν όσοι πιστεύουν σαν αυτόν πως πολιτικές ιδεολογίες μπορούν να έχουν πρακτική εφαρμογή σε έναν κόσμο που τα νήματα τα κινεί αυτό που δεν έχει ούτε χρώμα, ούτε πατρίδα, ούτε ιδεολογία, ούτε πρόσωπο, το χρήμα….Προτιμά να περάσει μια κόλαση, παρά να χάσει αυτά που ξεκίνησε να κερδίζει.

Αν τώρα ανήκει στους άλλους, αυτούς που λένε πως πιστεύουν, τα πράγματα είναι πιο εύκολα, αφού δεν υπάρχει καμιά εσωτερική σύγκρουση και το μόνο που μετράει είναι να υπάρχουν (στα πολύ δύσκολα) κι άλλα καράβια να βρεθεί και -κυρίως- το πόσο καλός ηθοποιός (χωρίς το ήθος) είναι….

Όπως συμβαίνει και με το πιο τρανταχτό παράδειγμα από τον κόσμο των καλλιτεχνών.
Τρανταχτό γιατί όποιος δέχεται να φέρει τον χαρακτηρισμό σατιρικός πρέπει να μπορεί και να τον υποστηρίζει χωρίς εκπτώσεις. Σε πλήρη αρμονία με τα όσα η κοντά στον άνθρωπο ιδεολογία που χρησιμοποιεί ως όχημα πρεσβεύει.

Που στην ερμηνεία των πολιτικών εξελίξεων μπορούν να γίνουν και λίγο θολά όσα λέει, μπορεί να προβεί σε συλλογιστικούς ακροβατισμούς πολύ πιο εύκολα από έναν βουλευτή γιατί έχει την δυνατότητα ακόμη και να προσποιηθεί πως καυτηριάζει την κυβέρνηση ενώ καυτηριάζει μόνο την αντιπολίτευση.

Κι όσο μη σατιρική κι αν είναι αυτή η συμπεριφορά, το πεδίο είναι τόσο ευρύ που μπορεί να ελιχθεί και να πείθει αρκετούς για πάντα πως αυτό που κάνει είναι σάτιρα.

Σε θέματα ανθρώπου όμως και χαρακτήρα δεν μπορεί να κρατάει θολωμένα τα νερά για πολύ.

Ειδικά όταν, ανάμεσα στα ανέκδοτα και στις ατάκες-βοτσαλάκια που πετάει για να να ταράξει τα νερά ώστε να πάρει το χειροκρότημα και το γέλιο που το περνάει σαν αντίδραση σε σάτιρα και όχι σε ένα απλό αστείο, πρέπει να ενσωματώσει και βαρύγδουπες σκέψεις για να γεμίσει τον χρόνο της παράστασης του, ώστε να προκαλεί τις εκφράσεις επιδοκιμασίας των θεατών…

Εκεί κινδυνεύει να χάσει το προσωπείο του, όπως έγινε και με την τελευταία του εμφάνιση.
Γιατί είναι πολύ εύκολο για κάποιον που βολικά αποδέχθηκε την προσωνυμία σατιρικός χωρίς να είναι, στην πρακτική εφαρμογή μιας ιδέας υπό τον μανδύα μιας ιδεολογίας, να αποκαλυφθεί σαν χαρακτήρας, όταν ξεκινάει να πει κάτι με σοβαροφανές ύφος.

Γιατί εκεί χάνει την όποια κάλυψη του παρέχει το γέλιο.
Γιατί εκεί είναι που εκπέμπει τον εσωτερικό του κόσμο.
Γιατί εκεί, αν δεν προσέξει, εμφανίζεται με το αληθινό του πρόσωπο.
Ένα πρόσωπο καθόλου σατιρικό.

Είναι εκείνη η στιγμή που το γιώτα γίνεται ύψιλον και σαν κυπελλάκι κρατάει όσα λέει και δεν αφήνει να τα πάρει ο αέρας.

Είναι εκεί που ακόμη και η απάντηση-συγγνώμη μόνο συγγνώμη δεν είναι, αφού διατήρησε την αρχή της σκέψης του. Που δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς γιατί θα έπρεπε να δικαιολογήσει πως κατέληξε σε μια τέτοια σοβαρή και κατόπιν σκέψης διαπίστωση και θα τα έκανε ακόμη χειρότερα….

Οπότε απλά επιχείρησε να την περιορίσει σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.
Ένας άνθρωπος δηλαδή έγινε εμμονικός και κακός, γιατί είναι καθηλωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα, αλλά μόνο αυτός. Όσους άλλους τους χαρακτηρίζει η ίδια κατάσταση είναι εντάξει …
Συλλογιστικό αξίωμα ιδιωτικής ετικέτας, μόνο για τον Σόϊμπλε…
(Σκέψη νοσηρή και απίστευτα προσβλητική στην κεντρική της ιδέα, όσο αντιπαθητικός και αν είναι και σε εμένα ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ…)

Προϊόν με ένδειξη Προστατευμένης Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π Λαζόπουλος)
και Π.Γ.Ε ( Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης- Αλ Τσαντίρι) γεμάτο δηλητήριο, όχι για ένα πρόσωπο, αλλά για μια ολόκληρη ομάδα του πληθυσμού.

Εκεί είναι που δεν μπόρεσε να κρύψει την αναπηρία της σκέψης του…
Εκεί είναι που έγινε από δήθεν σατιρικός, σάτυρος και υπερβολικά άσχημος…

Εκεί είναι που όταν είσαι καθηλωμένος χρόνια στο payroll μιας -οποιασδήποτε- συστημικής ιδεολογίας για το χρήμα και την όποια δόξα και εξουσία αυτή σε οδήγησε να έχεις, σιγά σιγά το μυαλό σου καθηλώνεται σε μια ιδέα. Πως να διατηρήσεις όχι την ιδεολογία αλλά όλα αυτά.

Και ισχύει για όλους. Καλλιτέχνες, βουλευτές, επαγγελματίες, ψηφοφόρους….

Όταν είσαι καθηλωμένος για χρόνια στο payroll της όποιας συστημικής πολιτικής ιδεολογίας για όσα κερδίζεις μέσω αυτής, σιγά σιγά κινδυνεύεις να γίνεις Λαζόπουλος…

Υ.Γ.
Κάποιοι τον είχαν καταλάβει πολύ πριν ξεκινήσει να τον εκθέτει η επιλεκτική στηλίτευση των κακώς κειμένων. Από μικρές ιστοριούλες που δεν βρήκαν ποτέ θέση στην πρώτη σελίδα των μέσων, όπως η παρακάτω…
Τα τετράγωνα καρπούζια και οι ντεμέκ γύφτοι που τα πουλάνε σαν δημιουργίες της φύσης….