Κάποιες φορές το να σκεφτόμαστε ανεξάρτητα, δηλαδή έξω από τα κουτάκια και τις νόρμες που παρέχει το σύστημα το οποίο ως σύνολο συντηρούμε, γίνεται πολύ δυσάρεστο γιατί, στο ποσοστό που μας αναλογεί (ως κομμάτια του συστημικού παζλ), μας δημιουργεί ψυχολογία συνενοχής.
Ειδικά όταν συμβαίνει κάτι τραγικό και μεγάλο όπως μια φωτιά με εκατόν τέσσερις νεκρούς ή ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα με πενήντα επτά και όταν είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει πολιτική ευθύνη όμως είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο πως αν μπορέσει να αποδοθεί στο νομικό της κομμάτι τότε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για μια διαχρονική ευθύνη όλων όσων πέρασαν από κάθε κυβέρνηση και (η ενοχική, ποσοστική, ψυχολογία συμμετοχής που λέγαμε πιο πάνω) όλων όσων ψήφισαν κάποια στιγμή για αυτές τις κυβερνήσεις χωρίς να βρίσκουν τρόπο (όσοι θα το ήθελαν) να ασκήσουν πίεση να διορθωθούν όχι όλα αλλά ούτε καν τα πιο κραυγαλέα από τα κακώς κείμενα.
Ούτε εκείνα τα διαχρονικά κακώς κείμενα που οδηγούν ανεξέλεγκτες φωτιές σε οικισμούς και σε ανεξέλεγκτα τρένα να καίνε ανθρώπους ζωντανούς.
Γι αυτό και υπάρχει τέτοια πληθώρα σχεδίων και χρωμάτων σε παρωπίδες όπως έχω γράψει σε παλιότερο άρθρο.
https://365meres.wordpress.com/2016/07/07/sti-xwra-twn-parwpidoforwn/
Και γι αυτό, η πιο σίγουρη ένδειξη πως κάτι κάνεις καλά είναι να «κατηγορείσαι», ανάλογα το θέμα που θίγεις, από κάθε πλευρά που «ξεβολεύεις» από τα τυπικά και «ξύλινα» του κοινού εγχειριδίου που εφαρμόζουν τα συστημικά κόμματα όταν κατέχουν την εξουσία, σε περιόδους που η συστημική, συλλογική ανεπάρκεια κάνει την εμφάνιση της με δραματικό τρόπο, μέσα από κάποιο δυστύχημα που σε οποιαδήποτε ελάχιστα σοβαρή χώρα δεν θα είχε συμβεί.
Η διαφορά όμως ανάμεσα στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι πως η πρώτη ήταν η «τελική μαχαιριά» στην αναγκαία θυσία από το σύστημα μιας ολόκληρης ιδεολογίας που μέχρι πριν λίγα χρόνια παρέμενε στις εφεδρείες, κυρίως ως μια κοινωνική, εναλλακτική, ιδεατή πρόταση για να μπορεί ο μηχανισμός του να προσφέρει μια «ελπίδα» σε όσους δεν είχαν/έχουν αντιληφθεί ακόμη το γενικότερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό λειτουργεί.
(Πόσο μάλλον να έχουν συνειδητοποιήσει γιατί δεν αλλάζει και πως μπορεί να αλλάξει.)
Μια θυσία που οδήγησε νομοτελειακά σε μια παραίτηση ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που βρίσκεται παγιδευμένο ως θεατής και τροφοδότης αυτού του τσίρκου που λέγεται ελληνικό πολιτικό σύστημα και που περιμένοντας μήπως και ως δια μαγείας, ψηφίζοντας, αλλάξουν κάποια στιγμή τα πράγματα επέστρεψε με μια ψυχολογία άνευ όρων παράδοσης στους λιγότερο γκροτέσκους αντιπροσώπους του.
(Επίσης, μια θυσία που οδήγησε μια ολόκληρη ιδεολογία να εκλέξει αρχηγό της κάποιον που θα μπορούσε να είναι αρχηγός στο αντίπαλο κόμμα ώστε στο μέλλον το σύστημα να έχει «χωνέψει» τα πάντα, ακόμη και όσα υπήρχαν έστω σε θεωρητικό επίπεδο, όπως το αριστερό κυβερνητικό αφήγημα, όμως αυτό είναι για ανάλυση σε ξεχωριστό΄ άρθρο.)
Γιατί κακά τα ψέματα, προτιμότερο για την πλειοψηφία να σου βιάζουν τη λογική και τη ζωή στιλιστικά σοβαροί και προσεγμένοι τύποι και τύπισσες, με πιο «καθωσπρέπει» λεξιλόγιο, τύποι που θα συναντούσες σε μια δεξίωση ή ένα επίσημο δείπνο, παρά αυτοί που δεν έχουν προλάβει να αναπτύξουν/εξελίξουν τον χαρακτήρα, τον ρόλο που αναθέτει το σύστημα να παίζουν όσοι υποδύονται τους κυβερνητικούς εκπροσώπους των πολιτών.
Ασχέτως αν όταν φτάνουν στον «μπουφέ» όλοι ανεξαιρέτως πέφτουν σαν νηστικοί να φάνε ό,τι προλάβουν και βουτάνε τα κρέατα με τα χέρια, σαν σε σκηνή από ελληνική ταινία.
Μόνο που εκείνες ήταν κωμωδίες ενώ αυτό είναι τραγωδία.
Γι αυτό και το 41% που πολλοί απορούν και εξανίστανται (γιατί και οι ίδιοι είναι παγιδευμένοι στα στεγανά αμπάρια του συστήματος χωρίς να το αντιλαμβάνονται) πως είναι δυνατόν…
Γι αυτό και το σημερινό, μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του εκλογικού ποσοστού προτιμά το κεντρικό αφήγημα που του παρέχει το σύστημα για το έγκλημα των Τεμπών.
Προτιμούν ως άτομα να μπαζώσουν την κριτική τους σκέψη παρά να καταλήξουν σε δυσάρεστα συμπεράσματα.
Προτιμούν ως πολίτες να κάψουν εγκεφαλικά κύτταρα με αυτά που ακούν παρά να αφήσουν τις συνάψεις του εγκεφάλου τους να παράγουν χρήσιμο έργο.
Που όσο πιο συντριπτικά τα στοιχεία τόσο βαθύτερο το μπάζωμα και τόσο πιο ευρύ το κάψιμο στο οποίο αυτοβούλως προβαίνουν.
Γι αυτό για παράδειγμα δέχονται να κρατήσουν μια ταμπέλα με την παρακάτω δήθεν δήλωση-δελτίο τύπου (;) της Πυροσβεστικής:
«Πήγαμε στο σημείο αμέσως και εφαρμόσαμε το πρωτόκολλο για συμβάντα με μεγάλες ανθρώπινες απώλειες. Είδαμε πως το έδαφος ήταν σαθρό και λασπωμένο. Για να στήσουμε τα βαριά μηχανήματα που χρειαζόταν (γερανοί, γρύλοι, κλπ) για να μετακινήσουμε τα βαγόνια, έπρεπε να κάνουμε το έδαφος στέρεο. Το σημείο το διατρέχει και υπόγειος αγωγός φυσικού αερίου. Μόνο να φανταστεί μπορεί κανείς, τι θα γινόταν αν ένας γερανός τόνων βούλιαζε στη λάσπη και έσπαγε τον αγωγό. Δεν ήταν θέμα εντολών λοιπόν. Το συντονιστικό αποφάσισε επί του πεδίου. Ήταν θέμα συνθηκών και πρωτοκόλλου για να στήσουμε τα μηχανήματα, να μετακινήσουμε βαγόνια και να απεγκλωβίσουμε ανθρώπους».
Ενώ ο καθόλα υπεύθυνος που υποτίθεται ανέφερε τα παραπάνω στην πραγματικότητα είπε:
«Όχι. Εγώ, δεν ζήτησα εκχωμάτωση, ζήτησα από το ΣΟΠΠ να μου φέρουν τον εξοπλισμό για να μου δώσει την ευχέρεια να ελέγξω και να εντοπίσω νεκρούς και ζωντανούς.
Εγώ ζήτησα να έρθουν οι γερανοί για να σηκωθούν τα βάρη και στο πλαίσιο αυτής της δράσης, οι γερανοί -για λόγους στατικότητας του πεδίου- ζήτησαν να έρθουν σταθερά αντικείμενα, κροκάλες και ψηφίδες, προκειμένου να πατήσουν σε στέρεο έδαφος, επειδή αυτό μετατοπιζόταν όσο σηκώνονταν τα βαγόνια.
Για τις μετέπειτα παρεμβάσεις, εγώ την Παρασκευή που έφυγα είχαμε ελέγξει ακόμα και αν υπήρχε κάτι κάτω από τις λαμαρίνες, οι οποίες ήταν πολύ κοντά στο τούνελ. Ήταν, δηλαδή, το τελευταίο σημείο και είχαν “φύγει” και τα βαγόνια που δεν είχαν εμπλοκή στη σύγκρουση.«
Γι αυτό τους ενοχλεί να σκεφτούν πως δεν υπήρχε μετέπειτα λόγος, όχι να μπει τσιμέντο αλλά να αφαιρεθούν φορτηγά επί φορτηγών χώμα για να μπει αυτό το τσιμέντο.
Γι αυτό δεν τους ενοχλεί το πινγκ πονγκ που παίζουν πάνω στο τσιμενταρισμένο σημείο όλοι οι αρμόδιοι-αναρμόδιοι.
Δεν θα τους ενοχλεί ακόμη και αν κατηγορήσουμε τους εξωγήινους.
Έχει πολλούς άλλωστε που ελλείψει ιστορικών αναφορών λένε για εξωγήινους που έφτιαξαν διάφορες κατασκευές, όπως τις πυραμίδες, στη Γη.
Ελλείψει στοιχείων για το ποιος διέταξε τι, με το μπαλάκι της ευθύνης να μην κάθεται πουθενά, στο μέλλον και με την ευλογία μιας μεγάλης μειοψηφίας αιθεροβαμονιτών και συννεφοπερπατητών παίζει πολύ το ενδεχόμενο να προστεθεί σε αυτές τις κατασκευές και το μπάζωμα στα Τέμπη.
Το ίδιο βολικά δέχονται σαν ταμπέλα το «πυροσβέστες-εγκαύματα» αλλά προσπερνούν το γεγονός πως τα εγκαύματα δεν προκλήθηκαν από τις καυτές λαμαρίνες αλλά τα έπαθαν -λόγια των γιατρών- από κάποιο απροσδιόριστο χημικό στοιχείο.
Γι αυτό κρατάνε σαν τίτλο το «απομακρύνθηκαν τα βαγόνια» όμως δεν πιάνουν την περίεργη πληροφορία πως κάποια βαγόνια «εξαφανίστηκαν» στην πορεία προς τον χώρο απόθεσης τους για τους πραγματογνώμονες των οικογενειών που δεν μπορούν να τα δουν και να πάρουν δείγματα.
Γι αυτό πλημμυρίζει την οθόνη τους η τεράστια λάμψη κατά την σύγκρουση όμως προτιμούν να πνίγουν την ίδια τους τη νοημοσύνη πιασμένοι επιλεκτικά από λέξεις ώστε να βγουν σε μια ακτή που βολεύει και όχι σε εκείνη που θα έβρισκαν το αυτονόητο να τους περιμένει.
Πως ανάφλεξη ή έκρηξη, το μέγεθος της δεν δικαιολογείται από την απάντηση που… διαρρέεται (όχι επίσημα γιατί ο διάολος έχει πολλά ποδάρια) πως οφείλεται σε ένα πιθανολογούμενο υποσυστατικό ενός συστατικού του συστήματος ψύξης που ίσως να είχαν οι συγκεκριμένες μηχανές.
Γι αυτό ανεβάζουν την ένταση όταν βγαίνει ο αρμόδιος υπουργός και παίζει την κολοκυθιά με τις εντολές διαχείρισης του δυστυχήματος όμως χαμηλώνουν τον ήχο μήπως και από τα αυτιά τους φτάσει στο μυαλό τους όταν καθόλα σοβαρός και αξιόπιστος καθηγητής πυρηνικής φυσικής και οπλικών συστημάτων που διδάσκει σχετικά με εκρήξεις και επικίνδυνα υλικά επί δεκαετίες σε όλα τα στρατιωτικά σώματα όπως ο Δρ. Θεόδωρος Λιόλιος μιλάει με βεβαιότητα για, επί λέξει, «εκρηκτική ανάφλεξη αερίου«.
Από το 3:45 του -και πριν αποκαλυπτικού- βίντεο:
Γιατί πουθενά δεν υπάρχει κάποια φορτωτική για αέριο στην εμπορική αμαξοστοιχία.
Γιατί πουθενά δεν υπάρχει καν φορτωτική για κάποια βαγόνια.
Γιατί, όχι φορτωτική δεν υπάρχει αλλά ούτε ένα πλάνο στους σταθμούς από την εμπορική αμαξοστοιχία όταν υπάρχουν πλάνα, σε όλους, από την επιβατηγό όπως καταγγέλλουν οι πραγματογνώμονες που όρισαν οι οικογένειες.
https://makpress.blogspot.com/2024/03/blog-post_61.html
Γιατί προτιμότερο για την πλειοψηφία να αράζουμε ήσυχα και ωραία στο ιδιωτικό μας συννεφάκι χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν ξύλινες ατάκες που μας προσφέρονται αφειδώς και να «επιβιβαζόμαστε» σε αδιασταύρωτα στοιχεία που περνάνε χωρίς λεπτομέρειες και βιαστικά σαν αμαξοστοιχία από μπροστά μας.
Ακόμη κι αν αυτή συγκρουστεί με κάθε ψήγμα λογικής που μπορεί να διαθέτουμε.
(Μόνο πυρηνική έκρηξη που δεν θα μπορούσε να κρυφτεί θα ήταν ικανή να ταρακουνήσει τους «βολικούς» για το σύστημα σε νοοτροπία και σκέψη.)
Απουσία τέτοιας λοιπόν προτιμότερο το παραπάνω παρά να «περπατάμε» ακόμη και εκεί που δεν θέλουμε (αλλά πρέπει), πατώντας στο έδαφος που διαλέγουμε (κι ας λασπώσουμε τα υποδήματα μας) για την ανεμπόδιστη οπτική που μας παρέχει ώστε να χτίσουμε κριτική σκέψη.
Πιο εύκολο να παραμένουμε σε αυτό που επιλέγουν άλλοι να μας τοποθετούν, το τσιμεντένιο, το καθαρό και λείο αλλά με παράθυρο μόνο εκεί που αυτοί θέλουν να βλέπουμε.
Στην πρώτη περίπτωση, το πολύ πολύ να πέσουμε, προσωρινά, από το σύννεφο μας και μετά να διαλέξουμε ένα άλλο να ανεβούμε.
Στη δεύτερη θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το ξέγνοιαστο, αέρινο ταξίδι μας και να επαναπροσδιοριστούμε μέσα σε αυτό το τεράστιο συστημικό σκηνικό.
Που αν το κάνουμε αυτό, νομοτελειακά θα καταλήξουμε:
Να αποδώσουμε ευθύνες στον εαυτό μας αποδεχόμενοι (ως κομμάτι του συνόλου) πως το σημερινό σύστημα είναι δικό μας δημιούργημα και ταυτόχρονα τιμωρία μας.
Ότι ως τέτοιο δεν διαθέτουμε (πάντα ως σύνολο, αυτονόητο όμως η εμπειρία μου μου έδειξε πως πρέπει να το επαναλαμβάνω) την ποιότητα να το αλλάξουμε.
Πως αν εμείς δεν μπορούμε να το αλλάξουμε γιατί είμαστε, συλλογικά, αυτό που είμαστε, αυτό σημαίνει πως μόνο κάποιοι καλύτεροι από εμάς μπορούν να το αλλάξουν.
Και πάνω σε αυτό το ψυχρό και σκληρό, σκληρότερο από οποιοδήποτε τσιμεντένιο τάφο της αλήθειας το σύστημα δημιουργεί, όμως 100% ορθό συμπέρασμα να «λερωθούμε», να «δυσφημιστούμε» στους επόμενους ώστε, ατομικά ο καθένας τους, να γίνουν λίγο καλύτεροι από εμάς.
(Όχι όλοι ταυτόχρονα και στον ίδιο βαθμό, αυτό θα ήταν ουτοπικό, όμως ένα ποσοστό σε κάποιο ποσοστό, έστω ελάχιστο, για αρχή που σε βάθος χρόνου να μεγαλώνει και να μεγαλώνει μέχρι να γίνει ικανό να δημιουργεί-συντηρεί κάτι καλύτερο.)
Κάτι που όσο θα προτιμούμε να προβάλουμε βολικά άλλοθι για τον καθρεπτισμό μας στο κοινοβούλιο αποδεχόμενοι την ατιμωρησία την οποία έχουν φροντίσει να απολαμβάνουν (αν και στην υπηρεσία μας υποτίθεται) τόσο πιο δύσκολο να ξεκινήσει να συμβαίνει στον μικρόκοσμο μας.
Υ.Γ.
Γι αυτό κάποιοι χλευάζουν την Μαρία Καρυστινού και την πρωτοβουλία της για τη συλλογή υπογραφών.
ΤΡΑΓΩΔΙΑ -ΤΕΜΠΗ 2023
Γιατί μπορεί να μην προσφέρουν νομική αξίωση για αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών και την δυνατότητα της δικαιοσύνης να προχωρά σε αυτόματη άρση ασυλίας και όχι να ζητάει την άδεια της Βουλής (μία άδεια που δεν τις δίδεται σχεδόν ποτέ όταν αφορά σε κυβερνητικά στελέχη αλλά δεν παρέχεται ακόμη και όταν αφορά σε γεγονότα που δεν αφορούν κυβερνητικούς όμως μπορούν να συμπαρασύρουν τα περισσότερα από τα συστημικά κόμματα), όμως προσφέρει ένα τεράστιο ηθικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο μπορεί να χτιστεί μια αλλαγή στον νόμο.
Και όσο περισσότερες οι υπογραφές τόσο πιο γελοίες οι δικαιολογίες και οι ενστάσεις αυτών που δεν θέλουν ούτε καν να συζητάνε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Αλλαγή που σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον θα μετριάσει κάπως την ασυδοσία των κορυφαίων βαθμίδων της πυραμίδας του συστήματος.
Ρωγμές όμως στην «αυθεντία» του στησίματος του συλλογικού αυτού συστήματος που λίγοι είναι διατεθειμένοι να δουν να εμφανίζονται και στον τρόπο σκέψης τους γιατί δεν είναι έτοιμοι για όσα πιθανόν περάσουν από αυτές και ξεκινήσουν να διαταράσσουν τη φούσκα που έχουν από μόνοι τους κλειστεί μέχρι να λήξει η παρουσία τους σε αυτόν τον πλανήτη.
365meres 