Τι σταυρό κουβαλάνε κι αυτοί…

Να είσαι λέει δικαστική λειτουργός χωρίς κάποια εμφανή συστημική εξάρτηση και ξαφνικά να σε παίρνει μια κυβέρνηση από την ησυχία της 17ης θέσης (σημ. με ποδοσφαιρικούς όρους, ακόμη και η τελευταία θέση δεν οδηγεί σε υποβιβασμό αυτόν που την κατέχει) ενός δικαστηρίου που έχει την ευθύνη της παρακολούθησης των κατώτερων δικαστηρίων και να σε ορίζει επικεφαλής των εισαγγελέων όλης της χώρας.

Την ώρα που ακόμη δεν έχουν στεγνώσει τα εδάφη από μια φυσική καταστροφή και που δεν έχουν κλείσει χρόνο τα πτώματα στους τάφους τους από μια σιδηροδρομική.

Με…φιλική συμμετοχή και στις δύο καταστροφές ενός διαπλεκόμενου και συνάμα ανίκανου κράτους που καθρεπτίζεται μέσα από τη βιτρίνα της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ούτε στον χειρότερο εχθρό σας…

Μιλάμε για τον δυσκολότερο σταυρό που μπορεί να κουβαλήσει κανείς.
Μια κατάσταση που μπορεί να ωθήσει μέχρι και τους άθρησκους να ασπαστούν μία συγκεκριμένη, πολύ ανθρώπινη, θρησκεία.
Αυτή της ματαιοδοξίας.

Μία συνθήκη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και τους άθεους να λατρέψουν ως θεό το Σύστημα που -εκεί που δεν το περιμένουν- τους αγγίζει πλέον φιλικά και με νόημα στον ώμο και τους δείχνει τον δρόμο για τη… Γη της Επαγγελίας.

Αρκεί να θυσιάσουν μερικά πράγματα στο βωμό του.
Πράγματα δικά τους που σε λίγο καιρό θα τους φαντάζουν πως ήταν πάντα ξένα και πράγματα ξένα που θα έπρεπε να φαντάζουν για πάντα δικά τους.

Τόσο μεγάλος ο σταυρός το να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του συστήματος (μέσω του ανθρώπου που κατέχει τη δεδομένη χρονική στιγμή που τους συμβαίνει αυτό τη θέση του πρώτου υπουργού των πολιτών) που κάνουν τον σταυρό τους κάθε βράδυ να μην προκύψουν στοιχεία (σε υποθέσεις που εξετάζονται) που να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς τους προϊσταμένους.

Τόσο βαρύς αυτός ο σταυρός της μετά-συστημικής, προσωπικής, ανάστασης τους που κοντοστέκονται και ανάβουν κεράκια στα εκκλησάκια που συναντούν στον δρόμο τους να μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και εμφανιστούν στοιχεία που να μην μπορούν να προτρέψουν τους κατώτερους δικαστικούς να αγνοήσουν.

Τόσο μεγάλη πρόκληση η επιτυχής μεταφορά του μέχρι την φωταγωγημένη πύλη του συστημικού παραδείσου που προσεύχονται κάθε πρωί να μπορούσε να γίνει ένα θαύμα και να κλείσουν άρον άρον όλες τις έρευνες που μπορεί να εκθέσουν τους αρχιερείς της Εκκλησίας του Συστήματος και να κάνουν το εκκλησίασμα να αμφισβητήσει την θεία του αυθεντία.

Όχι όλο το εκκλησίασμα φυσικά.
Αν μπορούσε να γίνει αυτό θα είχαν αλλάξει τα πάντα, σε όλα τα επίπεδα, εδώ και πολλά πολλά χρόνια.

Οι περισσότεροι όμως από τους απλούς πιστούς, αυτοί που περισσότερο θέλουν να ελπίζουν παρά πιστεύουν, παρασύρονται από τους ζηλωτές.

Από φανατικά ανθρωπάκια που αν και στα κατώτερα στρώματα υπερασπίζονται με κάθε τρόπο την Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία έτυχε να βρεθούν και συντηρούν στα ανώτερα στρώματα όλα όσα διατηρούν την ίδια κακή κατάσταση σε όλα όσα αποτελούν ένα κράτος.

Φανατικά χρυσόψαρα που προτιμούν να ξεχνάνε πως το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, τι κι αν το σύστημα μοιάζει με ένα παραφυσικά τεράστιο ψάρι που, ακατάλληλο να καταναλωθεί από τους πολίτες, φυσικό επακόλουθο να μας καταναλώνει, μια κοινωνία που πλέει χωρίς πυξίδα σε έναν αχαρτογράφητο ωκεανό.

Την ίδια ώρα που η κάθε συνταγή που μαγειρεύεται και μας σερβίρεται από αυτό μας κοστίζει πανάκριβα και όχι μόνο σε χρήμα ή σε εκπτώσεις στην όποια ηθική μας.

Να μας κοστίζει ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές που δεν μπορούν να εκτιμηθούν ούτε για όλα τα λεφτά του κόσμου, μπορούν όμως να μην αξίζουν τίποτα για τους εκάστοτε ζηλωτές που λατρεύουν το σύστημα μέσα από ένα κόμμα.

Ειδικά εκείνους τους ζηλωτές που έτυχε να κατέχουν (ή να κατείχαν) και κάποια υποτίθεται θέση ευθύνης, σε κάποιου είδους επάγγελμα – λειτούργημα ώστε να το αισθάνονται κομμάτι του εαυτού τους.

Και τα λατρεύουμε τα κομμάτια μας και δυσκολευόμαστε να τα αποχωριστούμε. Ακόμη και αν όλα και όλοι μας λένε πως πρέπει.
Ακόμη και αν είναι σάπια και κινδυνεύει η ζωή μας.

Προτιμάμε να τα σκεπάζουμε και να τα κρύβουμε ακόμη και αν δεν υπάρχει θεραπεία αντί να κοιτάμε να τα βγάλουμε από την καθημερινότητα μας ώστε να μην υποφέρουμε εμείς και οι γύρω μας.

Οι κοντινοί μας μαζί μας, οι πιο μακρινοί μας από τη δυσωδία.

Τόσο πολύ που ακόμη και να τα αφαιρέσουμε συνεχίζουμε να διατηρούμε την αίσθηση τους και να τα εξιδανικεύουμε και να τα υποστηρίζουμε, ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία είχαν περιέλθει.

Κόμμα που λατρεύει με τη σειρά του τέτοιους αδιαπραγμάτευτης πίστης ζηλωτές που παρασέρνουν και τους λιγότερο πιστούς, κάτι το οποίο του επιτρέπει να υπάρχει, να παραμένει σε αυτή την κακή ποιότητα και να διεκδικεί ακόμη και την κορυφαία καρέκλα της εξουσίας για τον αρχηγό.

Σύστημα που χάρη σε αυτόν τον αόρατο για πολλούς σχεδιασμό όποιον και να βάλει στην πρώτη καρέκλα μιας εξουσίας, όπως στην εισαγγελία του «Αγίου Πνεύματος» των δικαστηρίων της χώρας, θα τον μετατρέψει σε δεξιό (ή αριστερό, ανάλογα το κόμμα που κυβερνά) ψάλτη.

Πρόσωπο πρώτης προβολής που θα κάνει συνεχώς τον σταυρό του και θα λέει όλα τα τυπικά και συγκεκριμένα των συστημικών εγχειριδίων ελπίζοντας την ώρα της… τελικής κρίσης να ακούσει «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες«.

Να ακούσει ένα «έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, πιστό μου πλέον τέκνο, ώστε να διατηρηθεί η Τάξη Πραγμάτων μέσα στην οποία λειτουργούμε ως πρόσωπα».

Γιατί σε αυτό το σύστημα δεν θα άκουγε ποτέ «μπράβο που έκανες το καλύτερο για να γίνουμε όλοι καλύτεροι».
Αρχιερείς, ιερείς, εκκλησίασμα.

Τόσο βαθιά είναι τα θεμέλια αυτής της θρησκείας που όσοι ασπάζονται ως νομοτέλεια όλο αυτό το τερατώδες, κακάσχημο οικοδόμημα να αδυνατούν πλέον να νιώσουν ενσυναίσθηση.

«…Εντάξει, γιατί δέχτηκαν και έχτισαν και αυτοί δίπλα στο δάσος, πάνω σε ρέματα, μέσα σε πρώην λίμνη… Γιατί πήγαν μπροστά μπροστά στο τρένο και δεν κάθισαν πίσω που είναι πιο ασφαλές σημείο… Γιατί πήγε στο Α.Τ ενώ δεν είχε επιμείνει σε παλιότερη καταγγελία… Ας είναι όλοι αυτοί η θυσία για να αλλάξουν τα πράγματα,… Τιμήστε τους βουβά… Ανάψτε κανένα κεράκι… Τι να την κάνετε την δικαίωση, μήπως θα έρθουν πίσω..« και άλλες τέτοιες για τα μπάζα δηλώσεις από ανθρώπινα κακόμορφα (εσωτερικά) «μπάζα».

Είτε αφορά έναν άνδρα που παγιδεύεται με το όχημα του και καίγεται ζωντανός σε ένα κακής ρυμοτομίας οικισμό (που το κράτος επέτρεψε να υπάρξει) με άχρηστους, βυσματικά ανερχόμενους γαλονάδες που δεν έχουν την ικανότητα ή τη διάθεση να εκτιμήσουν σωστά μια κατάσταση ή να διαθέτουν λειτουργικό πλάνο αντιμετώπισης.

Είτε αφορά μια γιαγιά που σκαρφαλώνει στα κεραμίδια για να σωθεί επειδή οι πολιτειακοί άρχοντες έχουν συνηθίσει να μην κάνουν ό,τι θα έπρεπε ώστε μια φυσική καταστροφή να περιοριστεί όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό.

Είτε αφορά σε νεαρά παιδιά που τη μια χαίρονται τη ζωή και την άλλη στιγμή γίνονται μαζικά ανάμνηση για τους δικούς τους (μια κοπέλα έγινε κυριολεκτικά ανάμνηση αφού δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα κάτι από αυτή) γιατί υπουργοί δεν ενδιαφέρονται να δείξουν έργο παρά μόνο να μοστράρουν την φάτσα τους στα κανάλια και να κοντράρονται -εκ του ασφαλούς- με τους αντιπάλους τους στη βουλή για τα χάπατα που τους ψηφίζουν (και με τη βοήθεια από κανένα ρουσφετάκι) ακόμη και αν δεν διαθέτουν τίποτα πέρα από ένα επώνυμο.

Υπουργοί που επιτρέπουν (αν όχι στηρίζουν) ιδιώτες να σπέρνουν διαφθορά και να αλωνίζουν κέρδη ακόμα και αν κατά τον…θερισμό ανασφάλιστες λαμαρίνες θερίζουν αθώο κόσμο και αδήλωτα, επικίνδυνα και παράνομα μεταφερόμενα χημικά δημιουργούν εικόνες αποκάλυψης και ψήνουν ζωντανούς, σε σημείο να μην αναγνωρίζονται, παρά μόνο μέσω εξέτασης DNA, ανθρώπους.

Είτε αφορά σε ανθρώπους που πέφτουν νεκροί μπροστά σε ένα αστυνομικό τμήμα επειδή το σύστημα ως ολότητα επιτρέπει σε πολλούς ταυτόχρονα να έχουν ξεχάσει το τελευταίο τμήμα του όρκους τους:
«Να εκπληρώ ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου και να διάγω γενικά ως πιστός και φιλότιμος Αστυνομικός.»

Πως λοιπόν η χι δικαστική λειτουργός που βρέθηκε ξαφνικά στη θέση που βρέθηκε να βρει το θάρρος να πει στους πολιτικούς της προϊστάμενους «τώρα κάντε το σταυρό σας»;

Πως να τους εκπλήξει δυσάρεστα και εμάς ευχάριστα;

Θα μιλούσαμε για θαύμα και θαύματα δεν γίνονται.
Θέλει πραγματική προσπάθεια η αλλαγή προς το καλύτερο και εμείς (όλοι σαν σύνολο) δεν είμαστε σε θέση να τη ζήσουμε.
Όπως και αν την ονομάζαμε.

Προτιμά λοιπόν το εύκολο.
Να κάνει εκείνη το σταυρό της να πάνε όλα καλά για αυτήν και εν τη ρύμη της σχεδόν μηχανικής κίνησης της, στο συστημικό σοκάκι που την έβαλαν να βαδίσει, να της ξεφεύγει και στον λόγο της μια αντίστοιχη προτροπή στους συγγενείς των θυμάτων.

Είπαμε, η έλλειψη ενσυναίσθησης.

Αρχιερείς και ιερείς και ψάλτες και όλο το «κακό συναπάντημα» της οργανικής διάταξης του συστήματος στα μεσαία και ανώτερα κλιμάκια τους με εκκλησίασμα μια δεξαμενή θεοσεβούμενων «πίστευε και μη ερεύνα» (χωρίς κόμμα στο μη) φανατικών προς την υπάρχουσα Τάξη Πραγμάτων πιστών που όλοι μαζί την υπηρετούν τυφλά, ο καθένας για τους λόγους του, όσο νοσηρό και να είναι το έργο που προάγει και το αποτέλεσμα που παράγουμε ως σύνολο.

Κακό συναπάντημα που στα χαμηλά επίπεδα, αυτά του εκκλησιάσματος, καλύπτεται κάτω από έναν ψεύτικο μανδύα αστικής ευγένειας όσο καιρό η καθημερινότητα δεν έχει ζητήματα που να δημιουργούν θεμελιώδη ερωτήματα για την ποιότητα του συστήματος που η κεφαλή της κομματικής εκκλησιάς του τύχει να εκπροσωπεί ως κυβέρνηση όμως παραμονεύει να εκδηλωθεί καθολικά σαν λυσσασμένο, μεξικάνικο Τσιουάουα όποτε νομίζει πως απειλείται το ίδιο, ακόμη και αν εσύ θες απλά να το απομακρύνεις από έναν κακό κηδεμόνα, στις πράξεις του οποίου αυτό έχει εθιστεί να τις θεωρεί φυσιολογικές, εξ ου και ο μιμητισμός και η κακή του συμπεριφορά.

Πως να μη ζούμε λοιπόν σε μια χώρα που όλοι, ακόμη και οι άθρησκοι και οι άθεοι να μην κάνουμε καθημερινά τον σταυρό μας που από ίσως από σύμπτωση ζήσαμε μια ακόμη μέρα και δεν έχουμε γίνει στατιστικό στοιχείο;

Ούτε ο λόγος της προτροπής από άτομα εξουσίας προς τους συγγενείς μας, τους φίλους και τους γνωστούς να ανάψουν κανένα κεράκι να τιμήσουν τη μνήμη μας γιατί να μας τιμήσει το κράτος με την τιμωρία όλων των υπευθύνων, ειδικά εκείνων στις καρέκλες – θρόνους που χάρη σε «θείους» νόμους κομμένους και ραμμένους (από τους ίδιους) στα μέτρα τους συνεχίζουν, σαν μικροί, ανέγγιχτοι θεοί, να ζουν τη ζωούλα τους, μοιάζει χλωμό σαν πτώμα…

Κάντε λοιπόν έστω τον σταυρό σας, αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να κάνετε κάτι άλλο, να υπάρξουν κάποια στιγμή τόσοι όσοι να μπορούν να ξεκινήσουν μια αλληλουχία γεγονότων που να δώσουν τα εφόδια στους επόμενους για μια εκκίνηση

Τόσοι που να το έχουν σιχαθεί τόσο πολύ όλο αυτό που να μην γίνονται λυσσασμένα, συστημικά, γελοία σκυλάκια αλλά να «γαβγίζουν» προς τα κακώς κείμενα, ακόμη και του δικού τους πολιτικού ναού.

Τόσοι που να συνεχίζουν μεν να ελπίζουν σε θαύματα μέσω της ψήφου όμως να μην μένουν να προσεύχονται από μέσα τους αλλά να ασκούν κριτική στα κακώς κείμενα.

Τόσοι που να δώσουν ώθηση σε επόμενες γενιές να αξίζουν περισσότερο από εμάς και να δημιουργήσουν κάτι αυθεντικό και καλύτερο.

Επίθεση του πρωθυπουργού στους φοβικούς

Οι τίτλοι ειδήσεων λένε το φανερό.
Για επίθεση του πρωθυπουργού σε κάποιον άλλο αρχηγό κόμματος.

(Όπως στα περισσότερα σίριαλ, τα ονόματα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Βασικά, περισσότερο και από εκείνα τα σίριαλ, τα πραγματικά ονόματα των πολιτικών δεν έχουν την παραμικρή σημασία γιατί το αποτέλεσμα του πολιτικού σίριαλ που δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, δεν ορίζεται από τα άτομα αλλά από την χαμηλή συλλογική ποιότητα που έρχεται μέσα από ένα προκαθορισμένο σενάριο του συστήματος.

Να λέμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους.
Αυτό που λέει ο τίτλος συνέβη.
Επίθεση στους φοβικούς «νοικοκυραίους» έκανε.

Σε αυτούς που νομίζουν πως στην υπάρχουσα κατάσταση, με την συγκεκριμένη πολιτική ποιότητα που επιδεικνύουμε ως σύνολο, η ψήφος τους κάνει κάποια διαφορά.

Στους μετεξεταστέους (ακόμη και μετά από δεκάδες χρόνια που κάποιοι από αυτούς προσέρχονται, σαν να δίνουν εξετάσεις, στην κάλπη) στην πολίτικη σκέψη που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τι παίζει μπροστά τους, ακόμη και μετά την μεγαλύτερη επίδειξη που έκανε το σύστημα, το 2015.

Που με εφαρμογή κάπιταλ κοντρόλ, με αντιστροφή, μέσα στα μούτρα των πολιτών, ενός δημοψηφίσματος, με διάσπαση, το κόμμα που τα έκανε όλα αυτά ψηφίστηκε ξανά ως κυβέρνηση και ως αριστερό στη ταμπέλα συνέχισε από εκεί που ξεκίνησε και διέλυσε οριστικά (με τα υπόλοιπα χρόνια της διακυβέρνησης του) το άλλοθι της αριστεράς για το μεγαλύτερο ποσοστό μετακινούμενων, απλών, μη κομματικοποιημένων, ψηφοφόρων.

Για να γίνει μεγάλο μέρος και αυτών που αναζητούν μια αλλαγή προς το καλύτερο απλά ψηφίζοντας φοβικοί και να επιστρέψουν το σύστημα σε ποιο χαρτογραφημένα μέρη, στις κλασικές πολιτικές διαδρομές.

Γιατί σχεδόν σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές.
Και αυτό ισχύει στα πάντα, όλα.

Μπορεί να γκρινιάζεις για παράδειγμα (σαν τον γαμπρό μου) που πηγαίνεις οικογενειακώς διακοπές κάθε χρόνο στο ίδιο νησί, όμως όσες φορές τύχει να πας και κάπου αλλού για αλλαγή, συνήθως καταλήγεις να μη βλέπεις την ώρα να επιστρέψεις εκεί που έχεις πλέον, μετά από τόσα χρόνια, βολευτεί.

Λογικό λοιπόν και το σύστημα (που είμαστε όλοι εμείς) να μην χαίρεται ιδιαίτερα με τις όποιες αλλαγές σεναρίου αναγκάζεται να κάνει και που βγάζουν τα πάντα από την ρουτίνα τους.

(Γι αυτό και ο μάστερ των τηλεοπτικών σειρών μεγάλης διάρκειας είχε τους ηθοποιούς να επαναλαμβάνουν αυτό που έλεγε ο άλλος ήρωας και μετά ο πρώτος να το επαναλαμβάνει ξανά επιβεβαιώνοντας το. Για να «ξοδεύει» χρόνο χωρίς να χρειάζεται να προχωρά την πλοκή και να θεωρούν οι χαμηλού επιπέδου θεατές πως αυτό το χαμηλού επιπέδου κολπάκι δεν ήταν ουσιαστικά στασιμότητα αλλά ουσιαστική εξέλιξη.)

Γύρισαν λοιπόν, πιασμένοι χεράκι χεράκι, με τους καινούργιους φοβισμένους «πέρα από το να ψηφίζω, τι;» σε πιο… γνώριμα νερά, έστω και λίγο θολά ενίοτε, δεν πειράζει, και παραμένουν εκεί, μονίμως φοβισμένοι πλέον, παρά τις συνεχείς επιδείξεις κακής ποιότητας και διατήρησης (το λιγότερο) κάθε κλασικής παθογένειας που ήλπιζαν η ταμπέλα «αριστερά» να διορθώσει.

Νέοι φοβικοί που παίρνουν μαθήματα από τους παλιούς φοβικούς.

Συνήθως μεγαλύτερους σε ηλικία που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να πεθάνουν όσο πιο ήσυχα γίνεται μέσα στη ρουτίνα τους και τι θα γίνει στο μέλλον για τους άλλους, ε, υπομονή, κάποια στιγμή, με κάποιο μαγικό τρόπο, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα.

(Τη στιγμή που το λογικό θα ήταν να είναι αυτοί που θα κάνουν πρώτοι ό,τι μπορούν για να καταδείξουν όλα τα αρνητικά, όλες τις παθογένειες, όλα τα κακώς κείμενα που συντηρούμε ως σύστημα αφού έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους.)

Μέχρι να γίνουν και οι περισσότεροι νέοι «φοβικοί» σαν τα μούτρα τους στο πως σκέφτονται.

Αφού δεν κινδυνεύουμε με κάπιταλ κοντρόλ, αφού δεν υπάρχει φόβος να μας πετάξουν εκτός ΕΕ, αφού αποφύγαμε αντιστροφή πιθανού δημοψηφίσματος για αποδοχή ή μη του ονόματος ενός γείτονα, ψηφίζουν ένα από τα κλασικά κόμματα (αφού δεν υπάρχει ακόμη -ξανά- το άλλο στη γνήσια μορφή του) και σκέφτονται από μέσα τους για παράδειγμα και «δόξα τον Θεό που έχουμε μόνο 56 επίσημα νεκρούς και μία μόνο αγνοουμένη, σε ένα «ήταν θέμα χρόνου» δυστύχημα και όχι νεκρή όλη την οικονομία και αγνοούμενο το μέλλον σε ένα καινούργιου τύπου» και συνιστούν και στους υπόλοιπους τσιμουδιά, μη τυχόν και κλονιστεί μια κλασική κακή στα κλασικά θέματα κυβέρνηση και έρθουν «οι άλλοι» που δεν τους ξέρουμε.

Και τι είναι για παράδειγμα να πεθαίνει μια κοπέλα από κακή επίδειξη γραφειοκρατισμού μπροστά σε ένα ΑΤ, από ανάλγητα όργανα της τάξης που δυσφημούν όλους τους σωστούς;

Τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα και μας κακιώνουν κιόλας που το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα και δεν καταπιέζουμε όπως αυτοί την ηθική μας υπερασπιζόμενοι τη διατήρηση στο αστυνομικό σώμα τέτοιων κακών αστυνομικών και νοοτροπιών γιατί μπορεί να ήταν τίποτα άλλοι κυβέρνηση και να έφταναν έξω από τη πόρτα μας και να μας σκότωναν όλους όχι κακοί αστυνομικοί αλλά τίποτα Τούρκοι στρατιώτες.

Σε τέτοια κακόμοιρα νεκροζώντανα ανθρωπάκια με τέτοια γελοία πολιτική (sic) σκέψη έκανε επίθεση ο νυν πρωθυπουργός και όχι σε έναν άλλο πολιτικό αρχηγό.

Αυτό έγραφε το σενάριο, μέσα σε αυτό το πολιτικό σίριαλ με τους θεατές – ψηφοφόρους (όλων των κομμάτων) που βλέπουν αυτό που τους αξίζει και το ζουν με όλο τους το είναι χωρίς να μπορούν να παρακολουθήσουν, λόγω έλλειψης ποιότητας, πόσο ψεύτικο και κακογραμμένο είναι όλο αυτό.

Σαν κάτι θείτσες που έβλεπαν στην τηλεόραση τις βιντεοταινίες στα 80’ς και 90’ς και θεωρούσαν τον Τάσο Προύσαλη οσκαρικό ηθοποιό όχι γιατί ήταν πραγματικά ταλαντούχος, κάτι που το «σύστημα των βιντεοταινιών» και να ήθελε δεν του επέτρεπε να το δείξει στη TV αλλά γιατί έκανε τη γκριμάτσα με το μουστάκι…

Ο ήχος στην Ελλάδα ταξιδεύει με 0,00005853 μέτρα/δευτερόλεπτο.

Όπως μας ενημερώνει η AI της Google, Gemini:

Ή θέλει 394 μέρες για να διανύσει 2 χιλιόμετρα.
Την απόσταση δηλαδή ανάμεσα στα δύο σημεία που είναι σημειωμένα στην φωτογραφία του τίτλου.

Μέχρι τη στιγμή που χρειάζεται 14-15 λεπτά για να διανύσει μια απόσταση 2.8 χιλιομέτρων.

Πότε;
Όταν αποφασίσουν να τον βάλουν σε ένα τροχοφόρο και να τον μεταφέρουν από τα γραφεία μιας εταιρείας εμπλεκόμενης σε πολύνεκρο δυστύχημα εκεί που κρατικοί δικαστικοί λειτουργοί κάνουν θεωρητικά όλα όσα πρέπει για να πέσει φως στην υπόθεση.

Τριακόσιες ενενήντα τέσσερις μέρες μετά το ατύχημα και οι δικαστικές αρχές μόλις χθες (2/4/24) έστειλαν την αστυνομία να πάρει τους σκληρούς δίσκους με τις συνομιλίες της μοιραίας βραδιάς.

Πως συμβαίνει σε ένα αεροπορικό ατύχημα που αμέσως ψάχνουν να ανακτήσουν τα μαύρα (πορτοκαλί) κουτιά, τον καταγραφέα δεδομένων πτήσης και τον καταγραφέα των συνομιλιών στο κόκπιτ…
Ε, καμία σχέση!

Αν παραλληλίζαμε τις περιπτώσεις θα ήταν σαν να έπαιρναν οι αρχές ένα στικάκι με τις ομιλίες των πιλότων, ευγενική χορηγία του εμπλεκόμενου και 14 σχεδόν μήνες μετά να έψαχναν να βρουν και το αρχικό ηχητικό αρχείο.

Μετά κάποιοι απορούν (γνήσια η προσχηματικά, ανάλογα αν είναι απλά αγαθοί ή εθελόδουλα στην ψήφο τους ανθρωπάκια) που η πλειοψηφία της κοινής γνώμης βλέπει προσπάθεια συγκάλυψης και μιλάνε για θεωρίες συνωμοσίας.

Που με όλα αυτά χίλιες φορές να υπάρχει προσπάθεια συγκάλυψης γιατί θα δείχνει μια κάποια ικανότητα των εμπλεκομένων.

Γιατί αν δεν υπάρχει τότε μιλάμε για απίστευτα επικίνδυνα πρόσωπα που δεν έχουν την παραμικρή ικανότητα να κάνουν έστω τα αυτονόητα.
Για μωρούς σε θέσεις ευθύνης που υποπίπτουν διαδοχικά σε αδιανόητες παραλείψεις που ούτε μωρά παιδιά δεν θα έκαναν.

Γιατί μόνο ανεγκέφαλοι δεν θα έστελναν αμέσως την αστυνομία να συλλέξει τα αποθηκευτικά μέσα.

Δεν το έκαναν με τις κάμερες και χάθηκε το υλικό, δεν το έκαναν ούτε με τα ηχητικά. Ειδικά όταν από τις πρώτες μέρες είχαν κυκλοφορήσει παραποιημένα αποσπάσματα στα ΜΜΕ.

Για να μην πούμε πως μήνες μετά δεν είχαν ανοίξει ούτε αυτό που τους ειχαν στείλει με την ηλίθια δικαιολογία περί προσωπικών δεδομένων όταν δεν αφορούσε προσωπικές συνομιλίες.

Να το παραλληλίσουμε ξανά για τους «ζω στο συννεφάκι μου» με αεροπορικό δυστύχημα για να δουν πόσο γελοία είναι η σχεδόν πεισματική παραμονή τους σε αυτό;
Παίρνουν οι αρχές τις συνομιλίες των πιλότων μετά από ένα δυστύχημα όμως δεν τις ακούνε γιατί επικαλούνται -γελοιοδώς- πως εμπίπτουν στον νόμο περί προσωπικών δεδομένων.
Λες και ακόμη και για τέτοιες περιπτώσεις δεν ζητάνε με βούλευμα άρση του απορρήτου, απλά κοιτάνε το στικάκι και σκέφτονται «τι να λένε άραγε…».
«Κλείνει η παρένθεση«.

Γιατί μόνο ηλίθιοι θα έχαναν 30 φορτηγά χώμα που αφαιρέθηκε από το σημείο και θα το απέκλειαν ως μη σημαντικό από τα στοιχεία.

Γιατί μόνο ανίκανοι δεν θα είχαν διασφαλίσει την μεταφορά σε συγκεκριμένο σημείο όλων των αντικειμένων από το σημείο της τραγωδίας.
Όπως όλα όσα φορτώθηκαν σε κίτρινα βαγόνια και δεν βρίσκονται εκεί που είναι οι σκελετοί των βαγονιών και οι μηχανές των τρένων.

Μόνο απόλυτα ανεπαρκείς και ανίκανοι.
Παντελώς ηλίθιοι κρατικοί λειτουργοί με παντελώς ηλίθιους εργαζόμενους σε κρατικές και ιδιωτικές εταιρείες.

Ή… απλά σε διατεταγμένη αποστολή.
Ή και συνδυασμός αυτών…

Κάποιοι σε διατεταγμένη αποστολή που εκμεταλλεύτηκαν την ύπαρξη απίστευτου αριθμού ανίκανων.
Διαλέγετε και παίρνετε…

Υ.Γ.
Φυσικά κάποια αξιολύπητα -ως πολιτικά όντα- ανθρωπάκια δεν βλέπουν τίποτα λάθος σε οτιδήποτε κάνει ένα κόμμα που ψήφισαν.

Αυτά βλέπουν μόνο θεωρίες συνωμοσίας (πορτοκάλι και πράσινες τώρα, μπλε παλιότερα) την ώρα που δεν αντιλαμβάνονται (ή το κάνουν αλλά δεν τους νοιάζει αν είναι εγωμανή άτομα με αδυναμία παραδοχής ή δίποδα κομματόσκυλα) πως με τη στάση τους «συνωμοτούν» στη διαιώνιση όλων αυτών.
Των είτε ανίκανων, των είτε βρόμικων, είτε τον συνδυασμό όλων αυτών.

Γραναζάκια του συστήματος που μόνο ψηφίζουν και πετάνε κενές περιεχομένου ατάκες για «τα πράγματα που δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη».

Κενές περιεχομένου όχι γιατί αυτό δεν είναι μια πραγματικότητα (το έχω αναδείξει άλλωστε αμέτρητες φορές στα άρθρα μου) αλλά γιατί δεν κάνουν το παραμικρό ώστε αυτά να τα αρνητικά να αλλάξουν.

Κούφια λόγια με βάση τη πολιτική τους συμπεριφορά και την αφωνία τους σε οτιδήποτε αρνητικό κάνει το κόμμα που επιλέγουν να ψηφίσουν.

Ειδικά αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως δεν είναι προσκολλημένοι σε κάποιο κόμμα που έχουν ψηφίσει ενώ την ίδια ώρα το στηρίζουν με λευκή επιταγή.

Σαν τον λευκό ήχο που μπορεί να επιλέγουν ώστε να κοιμούνται την ώρα που όλα αυτά λαμβάνουν καθημερινά χώρα στη χώρα.

Βόδια (ως πολιτική συμπεριφορά) που το μόνο που θα ήθελαν να αλλάξει στην καθημερινότητα είναι η γνωστή παροιμία για τον ύπνο και τα μωρά.
Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά, θρέφει και τα μοσχάρια.

Γιατί είναι προτιμότερο να κάνουν πως κοιμούνται αντί να δουν και το δικό τους κομμάτι της ευθύνης μιας και όλοι μας μέλη του συνόλου είμαστε.

Γι αυτό αρνούνται να δουν (ή να παραδεχθούν πως το βλέπουν) πως η εξέλιξη είναι στις περισσότερες περιπτώσεις αν όχι στάσιμη, αρνητική και σίγουρα όχι θετική.

Όσες παθογένειες και κακώς κείμενα υπήρχαν σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε τομέα, σε κάθε θεσμό, στην κοινωνία, παντού, συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα.
Και μάλιστα ακόμη πιο έντονα.

• Μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς πολίτες.
• Αμέτρητοι πλέον επαγγελματίες πολιτικοί με πλούτο χωρίς ουσιαστικό πόθεν, μόνο έσχες.
• Δυστοπικά πολλοί διεφθαρμένοι εργαζόμενοι σε υπηρεσίες – λειτουργήματα.
• Πλήθος βιαστών και παιδοβιαστών.
• Εκτόξευση εφηβικής βίας και εφηβικής εγκληματικότητας.
• Καθημερινότητα οι φόνοι για ασήμαντη αφορμή.
• Κατάρρευση των ΜΜΜ.
• Καταβαράθρωση της αξιοπιστίας των ΜΜΕ.
  Ατελείωτη η λίστα.

Και εννοείται πως τίποτα δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο όταν οι περισσότεροι είναι σαν κι αυτούς και όχι μόνο δεν νιώθουν πως πρέπει να απολογηθούμε, όλοι, σαν σύνολο, για αυτό το χάλι αλλά το στηρίζουν κιόλας με το να κάνουν μηδενική ή επιλεκτική κριτική.

Είτε γιατί είναι ανίκανοι να δουν το προφανές.
Είτε γιατί είναι βολεμένοι και δεν τους νοιάζει για τους επόμενους που θα ακολουθήσουν και τι θα παραλάβουν.
Είτε γιατί είναι φανατικοί υποστηρικτές ενός κόμματος και μιας ιδεολογίας και (συνδυαστικά ή μη) φανατικοί εχθροί ενός άλλου ή μιας άλλης ιδεολογικής ταμπέλας.
Είτε γιατί δεν θέλουν και πάνω τους τη «ρετσινιά» της αποτυχίας.
Καταδικάζοντας και όσους είναι «παραδομένοι» γιατί κοιτάνε απλά να επιβιώνουν.

Γιατί όποιοι δεν είναι κάτι από τα παραπάνω δεν κοιτάνε τι ψήφισαν ή ποιο κόμμα κυβερνάει για να δουν αν θα κάνουν κριτική σε οτιδήποτε στραβό και λάθος συμβαίνει.

Μπλε εγκεφαλικά για μπλε μπε

Screenshot, «χίλιες λέξεις» μια μεγάλη εικόνα

Όταν έγραφα για χαμένα και αδήλωτα βαγόνια έλεγαν κάποιοι γελοίοι παρωπιδοφόροι οπαδοί της τωρινής κυβέρνησης «γελοιότητες, τι είναι ολόκληρα βαγόνια για να τα εξαφανίσουν».

(Για να μην αναφέρω τις πλείστες άλλες ηλιθιότητες και συγκαλυμμένες ειρωνείες τυφλής υπεράσπισης της κυβέρνησης από κάποιους για το «όχι εγώ, ούτε εγώ, ποιος άραγε το ζήτησε, ε, κάποιος το ζήτησε, εκεί θα κολλήσουμε« μπάζωμα και τις «ξέρεις τι ενέργεια απελευθερώνει μια τέτοια σύγκρουση, σκέτες λαμαρίνες και το λιπαντικό των μηχανών αρκεί« αναφλέξεις-εκρήξεις.)

Τριάντα (!) φορτηγά με χώμα από το σημείο της σύγκρουσης κατέληξαν τρεις μέρες μετά τη σύγκρουση σε ιδιωτικό οικόπεδο (σε εντελώς διαφορετική τοποθεσία από το μέρος που πέταξαν τα βαγόνια), γεγονός που το ανακάλυψαν οι συγγενείς (και πάλι), μήνες μετά.

Στοιχείο που προήλθε από μια άσχετη δικογραφία, από καθαρή τύχη.
Ή ατυχία, ανάλογα σε ποια πλευρά είσαι.

Είτε ως άμεσα εμπλεκόμενοι με λερωμένη τη φωλιά τους (όπου το «γαμώτο, γκαντεμιά« δικαιολογείται) είτε σαν απλοί πολίτες που όμως φοράνε μονίμως και καμαρωτά τις κομματικές τους παρωπίδες και επιλέγουν το στενό οπτικό τους πεδίο ακόμη και μπροστά σε ένα τέτοιο γεγονός που δυνητικά θα μπορούσε να είναι θύμα το παιδί τους ή γυναίκα τους ή ο καλύτερος τους φίλος όπου το «σκατά, κι άλλο γεγονός που εκθέτει την κυβέρνηση« αιτιολογείται από το χαμηλό πολιτικό τους επίπεδο όμως δεν δικαιολογείται με τίποτα.

Πολιτικά κακόμοιρα απλά ανθρωπάκια – ψηφοφόροι τα οποία, σε αντίθεση με τα κακοποιά ανθρωπάκια που ξέροντας τα χάλια αυτού από το οποίο αποκόμιζαν κέρδη δεν θα έβαζαν σε κίνδυνο τους δικούς τους ανθρώπους, ακόμη και συγγενείς τους να πέθαιναν (αφού θα πίστευαν οτιδήποτε και αν άκουγαν από τα χείλη των δικών τους πολιτικών και θα χρησιμοποιούσαν αυτό το ΜΜΜ) και να έβλεπαν όλα αυτά τα μίνι σκάνδαλα που συνθέτουν το παζλ -και του πριν και του μετά- σε αυτό το τεράστιο έγκλημα, πολλά από αυτά θα κάθονταν να κατευθύνουν τα δάκρυα τους οι παρωπίδες τους για να μη ξεφύγουν ούτε αυτά από την κομματική υποταγή και τον βουβό τους, μην δημιουργήσει πρόβλημα στο κόμμα, πόνο.

Τριάντα φορτηγά με χώμα που αποκλείστηκε από τις έρευνες και απομακρύνθηκε προς άγνωστη, για μήνες μετά το δυστύχημα, κατεύθυνση και βολικά χαρακτηρίστηκε άχρηστο.

Γεγονός δηλαδή που έρχεται στην επιφάνεια ένα χρόνο μετά το δυστύχημα και αυτό από το ψάξιμο των συγγενών και όχι από έρευνα των αρχών.

Γεγονός αδιαμφισβήτητο που -επίσης αδιαμφισβήτο- κάποιοι κρατικοί λειτουργοί «ξέχασαν» να συμπεριλάβουν στα στοιχεία που το κράτος έδωσε στις ανακριτικές αρχές.

Έστω σαν απλή αναφορά. Αφαιρέθηκε χι ποσότητα χώματος.
Κιχ, ούτε λέξη.

Γιατί κάποιοι θέλουν λέει να μιλάνε μόνο με γεγονότα.

Ας φάνε τώρα 300 κυβικά μέτρα χώμα μπας και χωνέψουν το σανό που μασάνε ακατάπαυστα από επιλογή τους.

Όμως σιγά που θα το κάνουν. Το πολύ πολύ να πούνε:
Έλα μωρέ, και τι έγινε που πήραν 300 κυβικά μέτρα χώμα από το σημείο που έγινε το ατύχημα; Δεν φτάνει που έβαλαν καινούργιο, φρεσκότατο χωματάκι και έριξαν και χαλίκι σε κάποια σημεία και μπετόν σε άλλα και την έκαναν κυριολεκτικά καμία σχέση με το πως ήταν στο ατύχημα την τοποθεσία, να μπουν άνετα και εκκλησάκια και μνημεία πάνω στο τσιμέντο.

Το μόνο μνημείο που θα λείπει είναι των αγαθών πολιτών.

Εκείνων που σιγοντάρουν άθελα τους τα κομμματικά πρεζάκια και από επιλογή ζουν σε ένα συννεφάκι από όπου θα τους ακούσεις να λένε «Μα, καλά, τόσοι άνθρωποι εκεί, όλοι διεφθαρμένοι» όταν αρκεί για παράδειγμα ο επικεφαλής να έχει «τσεπώσει» μια υπόσχεση προαγωγής για να καταστήσει όλους τους υπόλοιπους διακοσμητικά στοιχεία που όντας στην καρδιά του γεγονότος και εκτελώντας εντολές δεν μπορούν να έχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του τι ακριβώς λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια τους.

(Που φυσικά όπως και με το μπάζωμα δεν πρόκειται να βρούμε εύκολα ποιος έχει την ευθύνη και για τη μεταφορά και για τον χαρακτηρισμό του.
Όπως και σε εκείνη την περίπτωση αναφέρθηκε γενικά και αόριστα η Πυροσβεστική Υπηρεσία όμως η κεφαλή της στο σημείο το αρνήθηκε κατηγορηματικά όταν είδε που πάει το πράγμα και κάτι τέτοιο λογικά θα συμβεί και για αυτή την περίπτωση.)

Και δεν θα το κάνουν γιατί μέσα σε αυτόν τον τεράστιο όγκο χώματος μπορεί να βρεθούν ακόμη και στοιχεία της επίσημα αγνοούμενης κοπελίτσας.

Τα όποια υπόλοιπα στοιχεία που μπορεί να ήταν χρήσιμα στις εύρευνες (τα χημικά στοιχεία κυρίως) μπορεί να τα έχει ξεπλύνει ο Ντάνιελ.

Το μόνο που δεν ξεπλένεται είναι οι πράξεις κάποιων και μη αντίδραση κάποιων άλλων, ακόμη και μπροστά σε χειροπιαστά γεγονότα σαν αυτό.

Σαν να λέμε σκοτώνεται κάποιος σε ένα δωμάτιο, γεμάτο αίματα και ποιος ξέρει τι άλλο το ξύλινο δάπεδο και πάνε όχι απλά να βάλουν κάτι από πάνω, ξηλώνουν το πάτωμα μαζί και το υπόστρωμα του και τα πετάνε ως άχρηστα για την έρευνα.

Τριάντα φορτηγά…
Μάλλον για παιχνιδάκια της Matchbox θα πρόκειται.
«Κρύβονται» για τόσους μήνες 30 κανονικά φορτηγά και τόσο χώμα;

Σε λίγο θα πούμε και πως η κυβέρνηση θα επιθυμούσε να… θαφτεί το δυστύχημα.

Που ακόμη πιο κωμικοτραγικό θα ήταν το γεγονός όντως να μην το επιθυμεί γιατί θα δείχνει απλά τη γύμνια και την ανικανότητα μιας κυβέρνησης (της εκάστοτε κυβέρνησης) να προΐσταται των ερευνών και να έχει τον έλεγχο των διαδικασιών που θα διασφάλιζαν μια εις βάθος έρευνα και πραγματική απόδοση ευθυνών.

Ποιος ξέρει, όπως και με το τρένο μπορεί να ευθύνεται και για τη μεταφορά του χώματος αποκλειστικά ο σταθμάρχης.
Να έβαλε κανέναν κολλητό του να το κάνει.

Έλα όμως που δεν γίνονται τέτοιες τεράστιες «συνωμοσίες» κάτω από τη μύτη των αρχών, μπροστά στα μάτια του κράτους όπως λένε οι μπλε στρατιώτες – υπερασπιστές της παρούσης κυβέρνησης, παρασύροντας και κάποιους καλόπιστους που ακόμη βλέπουν το όλο σύστημα με μια ονειρική, ιδανική μορφή.

Τόσο πολύ παγιδεύτηκαν σε αυτή τους τη στάση και επιχειρηματολογία κάποιοι που σε λίγο θα αρχίσουν οι εγκέφαλοι τους να βγάζουν error τόσο συχνά και τόσο έντονα που μπορεί και να κρασάρουν οριστικά.

Τον κομματικό/ιδεολογικό σανό τους πάντως δεν θα τον βγάλουν ούτε τότε από τη διατροφή τους. Είναι το μόνο που χωνεύουν.

Γιατί το να τους δείχνεις πως «αναγκάζονται» (για τον αόρατο εχθρό ή από συνήθεια) να στηρίζουν μια κυβέρνηση που πατώντας πάνω στην παρακάτω νομοτελειακή εξέλιξη δεν νοιάζεται να κρατήσει ούτε τα προσχήματα, δεν χωνεύεται με τίποτα.

Κακής ποιότητας πολίτες (ως σύνολο), κακής ποιότητας πολιτικό σύστημα (γενικά), υποχρεωτική δοκιμή του υποτίθεται διαφορετικού που οδήγησε πίσω στα κλασικά κόμματα και ταυτόχρονα στην «άνευ όρων παράδοση» του κόσμου που ψηφίζει, όχι του κομματικού ψηφοφόρου, αυτή η «τσιμεντένια» βάση δεν αλλάζει, αυτού που ψηφίζει μπας και…

Και τι έχουμε; Τη δεύτερη συνεχόμενη θητεία της ΝΔ στην κυβέρνηση με 41% παρά τα όσα αρνητικά της.

Πως να χωνέψουν ένα τόσο κακής ποιότητας πολιτικό σύστημα που μια κυβέρνηση που «μπάζει νερά» και καταλήγει με ένα τέτοιο δυστύχημα ακριβώς πριν τις εκλογές αυξάνει τα ποσοστά της γιατί δεν ήμαστε ικανοί να διαθέτουμε μια στοιχειωδώς σοβαρή αντιπολίτευση και καταλήγει να είναι εκείνη που παθαίνει πανωλεθρία;

Πως να μη νιώθει μετά ο κάθε γενικός γραμματέας, η κάθε Ασημακοπούλου και ο κάθε Καραμανλής υπεράνω όλων και πως να μη δείχνει μια κυβέρνηση (ως σύνολο) υπεροψία και αδιαφορία;

Και πως ο κάθε ιδιώτης που έχει σχέση μαζί της (όπως για παράδειγμα η Η.Τ) να μην αισθάνεται πως μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει;

Χάθηκαν τα βίντεο από τους σταθμούς, δεν κουνήθηκε φύλλο.
Χάθηκε τώρα ο ταχογράφος σε παρολίγον σύγκρουση, ούτε μια κουβέντα από τον αρμόδιο υπουργό ή τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

Χάθηκαν βαγόνια, χάθηκαν 30 φορτηγά χώμα, φτιάχνουν χάρτινα αεροπλανάκια με τα έγγραφα οι αρχές παίρνοντας αναγκαστικά τα στοιχεία που φέρνουν οι συγγενείς.

Τόσο έντονα και συνεχόμενα είναι όλα αυτά που το γεγονός πως σε ένα κράτος χελώνα προγραμμάτισαν τη δίκη τόσο σύντομα δεν δείχνει σπουδή να αποδοθεί δικαιοσύνη αλλά τους παρουσιάζει σαν να βιάζονται να ξεμπερδεύουν όσο πιο γρήγορα γίνεται προτού βγουν κι άλλα στοιχεία στη φόρα και δεν μπορούν να μαζέψουν τα αμάζευτα.

Πως να κάτσει όμως να τα αναλογιστεί όλα αυτά ο κομματικός ψηφοφόρος;
Πολύ περισσότερο πως να τα χωνέψει; Απλά δεν γίνεται.

Ακόμη και στο υποθετικό σενάριο εργασίας πως η κεφαλή, ο χι Μητσοτάκης, είναι ο πιο τέλειος Έλληνας πολίτης, ο πιο άσπιλος, ο πιο ακριβοδίκαιος, ο πλέον αδιάφθορος, ο πολίτης – απόλυτο πρότυπο, όλα αυτά είναι απόδειξη αυτού που «φωνάζω», του γιατί δεν είναι απλά θέμα του ενός προσώπου αλλά ζήτημα συνολικής αλλαγής μας και γι αυτό εμείς όλοι δεν μπορούμε σήμερα να δώσουμε κάτι καλύτερο ως αποτέλεσμα.

(Να μην το ξαναγράφω πως είχαμε την ευκαιρία μας όταν ήμασταν στα σπάργανα ως κράτος, στα θεμέλια, χωρίς ουσιαστικές δομές και συγκροτημένη κρατική διάρθρωση όμως την δολοφονήσαμε μαζί με τον Καποδίστρια.)

Η αλήθεια του καθενός μπορεί να είναι διαφορετική και υποκειμενική γιατί βασίζεται/χτίζεται με καθαρά προσωπικά δεδομένα (και γι αυτό δεν με ενοχλεί καμία αντίδραση σε όσα γράφω τόσα χρόνια, ούτε όσων μέχρι σήμερα με στόλιζαν και τώρα… «με στολίζουν» από μέσα τους, γιατί μπορεί να αδυνατούν/ να αρνούνται να δουν αυτό που πρέπει) όμως η ψυχρή πραγματικότητα είναι μία και μοναδική:

Όταν μειωθούν τα άτομα που επικρίνουν επιλεκτικά και μόνο τους αντιπάλους βιδωμένοι σε κομματικά χαρακώματα και όταν αυξηθούν όσοι μας δείχνουμε (σαν σύνολο πάντα) με κάθε ευκαιρία ως παράδειγμα προς αποφυγή, επικρίνοντας χωρίς κομματικά ιδεολογικά γυαλιά τα στραβά από όπου και αν προέρχονται (αφού δικά μας δημιουργήματα, όλων των πολιτών, είτε ψηφίζουμε είτε όχι είναι τα κόμματα) και στους εαυτούς μας αλλά κυρίως στους νεότερους του κοντινού (και πιο μακρινού αν μπορούμε, γιατί όχι) περιβάλλοντος μας, μόνο τότε θα ξεκινήσουν να αλλάζουν τα πράγματα προς κάτι καλύτερο.

Μέχρι τότε, στο ίδιο έργο θεατές.

Με μπλε εγκεφαλικά νεκρά μπε τώρα να αναμασάνε τον σανό που τα ταΐζουν, ίσως πράσινα εγκεφαλικά νεκρά μπε ξανά μετά, πορτοκαλί πριν, μπορεί μοβ (σαν στεφάνια σε διαρκή κηδεία) αργότερα…

Υ.Γ.
Όταν λοιπόν κάποιοι που ψηφίζουν απλά για να ψηφίζουν δεν τολμάνε να πουν κιχ στα στραβά λες και θα βγει κάποιος από το κόμμα να τους κάνει ντα και να τους πει «εσύ που μας κράζεις, σου απαγορεύουμε να μας ψηφίσεις ξανά», γιατί να νιώσει πίεση η οποιαδήποτε κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα εν γένει να αλλάξει έστω λίγο, κάτι από αυτά;

Που είναι τόσο γελοία η στάση τους γιατί κανείς δεν τους εμποδίζει να πιστεύουν σε ένα κόμμα όμως θα έπρεπε να είναι από μόνοι τους επικριτικοί γιατί λογικά θέλουν το καλύτερο και δεν θέλουν αυτό να εκτίθεται ως κυβέρνηση από άτομα που έχουν ευθύνες και αρμοδιότητες τις οποίες αδυνατούν ή δεν θέλουν (για χι λόγους) να φέρουν ει πέρας.

Όμως συμπεριφέρονται σαν φανατικοί οπαδοί που προτιμούν να κρύψουν μέσα στον όχλο που κατεβάζουν στους αγώνες ακόμα και δολοφόνους αρκεί να έχουν τα ίδια διακριτικά.

Υ.Γ. 2
Όταν κάποιων η μόνιμη επωδός, ως οδός αποφυγής κριτικής σε μια κυβέρνηση, είναι το «να δω στοιχεία», όσο αυτά τα άνευ αμφισβήτισης πλέον στοιχεία αρχίζουν έρχονται στην επιφάνεια και εκείνοι εξακολουθούν να μην παίρνουν θέση τόσο ο κακός, δημόσιος, πολιτικός εαυτός τους (ως πολίτες – οπαδοί κόμματος – ψηφοφόροι) θα βαραίνει έναντι του καθαρά προσωπικού σε αυτό που αφήνουν ως είδωλο στους άλλους.

Μέχρι τη στιγμή που το μόνο που θα περιφέρουν και θα βλέπουν οι υπόλοιποι, όταν το φως θα πέφτει πάνω τους όπως πέφτει, στοιχείο το στοιχείο, γεγονός το γεγονός, δεδομένο το δεδομένο, αργά και βασανιστικά για όλους, στην υπόθεση των Τεμπών, θα είναι ένα σάπιο, απαίσια κομματικοποιημένο σαρκίο που θα βρωμάει πτωματίλα αφού για ένα κόμμα θα έχουν ξεπεράσει και το σημείο που ρίχνουν σε κώμα τον εγκέφαλο τους και υιοθετούν οποιαδήποτε άσχετη εικασία και ευφυολόγημα στηρίζει το -παραπαίων πλέον- αφήγημα όσων όρισε η κυβέρνηση υπεύθυνους για τον τόπο της τραγωδίας.

Θα έχουν φτάσει να έχουν δολοφονήσει κάτι άυλο όμως ανεκτίμητο.
Κάθε στοιχείο ηθικής που έχουν να επιδείξουν ως αποκκομένα από την υπόσταση τους σαν πολίτες – πολιτικά όντα, ως άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Θα έχουν σταματήσει να είναι αυτοί οι άνθρωποι, θα έχουν πάψει να είναι άνθρωποι και θα έχουν μετατραπεί σε όντα που απορροφούν το φως, σε οντότητες χωρίς την παραμικρή εσωτερική αρετή και αξία να βρίσκει διέξοδο και να τους περιβάλλει.

Υ.Γ. 3
Οι φωτογραφίες λένε είναι χίλιες λέξεις.
Όπως και η υπομονή και το τσεκάρισμα για να μη βρεθείς εκτεθειμένος δημιουργούν από μόνα τους τσουνάμι λέξεων όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.

Δόξα τον Θεό, οι πρώτες υπάρχουν σε αφθονία από πληθώρα πηγών από τον τόπο του δυστυχήματος -εγκλήματος, από τα πρώτα λεπτά του συμβάντος.

Όσο για το δεύτερο, κάποιοι διακρινόμαστε και έχουμε ως απόδειξη τα δείγματα γραφής μας όλα τα χρόνια που ασχολούμαστε με το ανεύ αναζήτησης χρηματικών απολαβών «άθλημα» του μπλόγκιν.

Υπομονή όχι επ’ άπειρον, αρκεί η υπομονή ενός χρόνου (και η παρακολούθηση από όσο πιο κοντά γίνεται αυτού του θέματος με τις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις τις τόσο έντονες που μπορεί να γίνει το ισχυρότερο παράδειγμα των κακών κειμένων που μας αφορούν όλους ως σύνολο, στο σύνολο της συστημικής πυραμίδας) για να μη «σηκώνεις» τις γελοίες δικαιολογίες κάποιων και να μην ανέχεσαι ούτε από φίλους (νυν, μέχρι πρότινως κλπ) στάση που δεν είναι ξεκάθαρη.

Ας ρίξουμε λοιπόν, σαν τα προσεχώς που παίζουν στους κινηματογράφους και στην TV, στην κουβέντα και… δυο χιλιάδες λέξεις από τον φάκελο με τα αδιάσειστα στοιχεία που είχαν προσκομίσει –μέχρι προχθές– στις αρχές οι πραγματογνώμονες των συγγενών.

Οι γερανοί επιχειρούν χωρίς πρόβλημα και το εμφανώς νοτισμένο έδαφος (από την πυρόσβεση) είναι ίσιο.

Οι γερανοί εξακολουθούν να επιχειρούν χωρίς πρόβλημα και ανάγκη μπαζώματος του σημείου του δυστυχήματος.
Ένας τεράστιος και μεγάλου βάθους λάκκος στο νοτισμένο σημείο.
Εκεί που κατέληξαν τα νερά της πυροσβεστικής περιέχοντας προφανέστατα και χημικά στοιχεία που «ξεπλυναν» από τα καιόμενα βαγόνια.

To be continued…

Γελοίοι επιβάτες, μιας γελοίας χώρας

Screenshot Η είδηση από την εφημερίδα

Θυμάστε την παρολίγον νέα σύγκρουση τρένων, μέσα στις γιορτές, στην Αττική εκείνη τη φορά;

(Το σχετικό άρθρο μου: https://365meres.wordpress.com/2024/03/06/me-tzoker-to51/)

Που η ΡΑΣ αμέσως κατέγραψε το περιστατικό ως άκρως σημαντικό και ζήτησε τον ταχογράφο του τρένου για να δει αν όντως γλίστρησε – και δεν υπήρξε πραγματικός κίνδυνος – όπως ισχυρίστηκε η Hellenic Train;

Ε, μαντέψτε.
Απάντησαν (μέσω της σιωπής τους) και καταλήξαμε στο ότι δεν πρόλαβαν να τον πάρουν και διαγράφηκαν τα στοιχεία.

Όπως ακριβώς και με τις κάμερες που είχαν καταγράψει την εμπορική αμαξοστοιχία.

Όπως «πρόλαβαν» να χάσουν λοιπόν οι κάμερες, από μόνες τους, μη φανταστείτε τίποτα περίεργο ή ανθρώπινη -μη- παρέμβαση, κάθε βίντεο του εμπορικού τρένου γιατί πέρασε ο χρόνος και έγραψαν από πάνω έτσι κάπως χάθηκε και ο ταχογράφος του επίμαχου τρένου από την ημέρα της παρολίγον σύγκρουσης.

Ελλάδα 2024.
Η κατ’ επίφαση κανονική χώρα που γελοίες κυβερνήσεις επιτρέπουν σε έναν ιδιώτη (Hellenic Train) να είναι ελεγκτής και ελεγχόμενος και ανάλογα (εναλλασόμενοι, ανάλογα ποιος κυβερνά) γελοίοι πολίτες το βρίσκουν λογικό.

Τόσο κομματικά κομματιασμένες προσωπικότητες που δεν βρίσκουν την παραμικρή πολιτική ευθύνη σε όλο αυτό το χάλι γιατί τους νόμους τους έχει δώσει ο Θεός να πούμε και είναι θεϊκή απαίτηση να υπάρχει ασυλία και μη ευθύνη υπουργών, ακόμη και όταν εγείρονται ποινικές ευθύνες.

Γι αυτό σε αυτή τη χώρα μια ζωή θα πνιγόμαστε, θα καιγόμαστε, θα εξαϋλωνόμαστε.

Γιατί υπάρχει αυτή η δουλική νοοτροπία απέναντι στα κομματικά και ιδεολογικά υποσυστήματα.

Πολίτες που όλη η αξία μας (ως σύνολο) δεν ξεπερνάει το κόστος από το χαρτάκι που ρίχνουμε στην κάλπη.

Βλάκα Φωτούλη, βιάστηκες…

Το «βρέθηκε στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή» είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούμε για να τονίσουμε συνήθως την τύχη κάποιου.

(Το κοριτσάκι που περιγράφει τα παραπάνω σίγουρα δεν βρέθηκε στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή, σε αντίθεση με τον βιαστή του.)

Το «ήταν μπροστά από την εποχή του» είναι επίσης θετικό σχόλιο που εκφράζει τον θαυμασμό μας όμως ενίοτε εμπεριέχει και μια δόση απογοήτευσης.

Μια δόση απογοήτευσης γιατί αυτός που ήταν μπροστά από την εποχή του μπορεί να κατέληξε σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Δεν είχαν ηλεκτρονικά βραχιολάκια τότε οπότε ίσως και να έβγαινε αλλά και να έβγαινε που να πάει, δεν είχαν και πολλές διεξόδους για να ξεδώσουν εκείνες τις εποχές, άρα ίσως να τον βόλεψε κιόλας να συνεχίσει απρόσκοπτα το μπροστά από την εποχή του έργο του.

Και ήταν τόσο μπροστά που επειδή ήξερε με τι κολλημένους θρησκόληπτους είχε να κάνει, πήγε με τα νερά τους και είπε ένα τυπικό «Ναι σεβασμιότατοι, έχετε δίκιο, η Γη δεν γυρίζει.»

Ή για κάποιον άλλο που ήταν τόσο μπροστά, τόσο πιο παλιά, που καταδικάστηκε σε θάνατο.

Ενός ανθρώπου που:
1ον Αποφάσισε να αποδεχθεί την ποινή του αντί να αιτηθεί (όπως είχε το δικαίωμα) να πάρει των ομματιών του και να πάει να ζήσει σε κανένα βουνό, να τους βλέπει όλους από ψηλά, όπως τραγουδάνε οι Tsopana Rave.

2ον Δεν κατέγραφε τις διδασκαλίες του για να μην βρεθούν κάποιοι πονηροί να τις εκμεταλλευτούν και να αναγκαστούν οι μετέπειτα να εξελιχθούν αναφερόμενοι, συνήθως αφαιρετικά, σε αυτές.

(Και άλλος δεν τις κατέγραφε μερικούς αιώνες αργότερα όμως βρέθηκαν οι πονηροί να χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν καταγραφές τρίτων για να στήσουν μια θρησκευτική επιχείρηση που έφτασε στο σημείο να καταδικάσει το πρώτο πρόσωπο της εισαγωγής αυτής. Γιατί όλα συνδέονται…)

3ον Απέφυγε όπως ο δαίμονας (δεν υπήρχε διάβολος τότε) το λιβάνι (κι αυτό ίσως να μην ήταν γνωστό στην Αρχαία Ελλάδα όμως δεν υπάρχει πιο ταιριαστή έκφραση) να ασχοληθεί με την πολιτική για να προλάβει να φτάσει σε μια άλφα ηλικία προτού καταλήξει κατηγορούμενος και νεκρός.

Μια δόση απογοήτευσης γιατί σε αντίθεση με τον Γαλιλέο Γαλιλέι και τη θρησκευτική χούντα της εποχής του, η πρώτη Δημοκρατία στον κόσμο σκότωσε τον Σωκράτη και βίασε κατά μία έννοια ένα από τα θεμέλια της, δικάζοντας επί της ουσίας το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου και της σκέψης.

Βιασμός (μεταφορικά) από τους ίδιους τους πολίτες της εποχής εκείνης αφού η δίκη διεξήχθει στο Δικαστήριο της Ηλιαίας.

Λαϊκό δικαστήριο ενόρκων αποτελούμενο από πολίτες, στην πρώτη και μοναδική -ίσως- γνήσια Δημοκρατία όπου η γνήσια αναρχία της διατηρούσε την τάξη και το Σύστημα εκείνο έφερνε προ των ευθυνών τους όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, πιστώνοντας στο σύνολο και τα καλά και τα κακά των αποφάσεων τους.

Και αν εκείνοι οι ένορκοι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, το 399 π.Χ «πυροβόλησαν τα πόδια τους» και βίασαν το πολίτευμα τους, είκοσί τέσσερις και βάλε αιώνες μετά η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί μια δίκη στην σύγχρονη Αθήνα όπου άλλοι, σύγχρονοι τους, λαϊκοί δικαστές, οι ένορκοι του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Αθηνών καλούνται να απορρίψουν τον βιασμό της λογικής από τις προτάσεις μιας εισαγγελέως που αθωώνει για το κακούργημα του βιασμού ένα δίποδο που κατ’ εξακολούθηση έχωσε το πέος του στο αιδοίο ενός παιδιού δώδεκα ετών και που κατ’ εξακολούθηση το πάσαρε σε πολλαπλάσιο της ηλικίας του αριθμό ατόμων ως τρόπαιο και εργαλείο εκτόνωσης της ανωμαλίας και άλλων «σοβαρών και ευυπόληπτων πολιτών» που άλλοι μπορεί να γούσταραν τη… φάση να κάνουν σεξ με ένα ανήλικο κοριτσάκι και άλλοι να μην έβλεπαν τίποτα κακό σε αυτό.

Μια πρόταση εισαγγελέως όμως που δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία αν κρίνουμε από το πόσο δηλητηριασμένη είναι μια μερίδα της κοινής γνώμης και πόσο εθισμένη να θεωρεί τη διαστροφή του Μίχου και ότι έχει συμβεί ως κάτι που δεν συνιστά βιασμό.

Μια μερίδα που ενίοτε όμως και σε ανύποπτο χρόνον μπορεί και να καταδικάζει μια άλλη ομάδα συμπολιτών μας που παντρεύουν τα παιδιά τους στην ηλικία της μικρής ή άλλες φορές να εκφράζει αποστροφή για κάποιους μουσουλμάνους που παντρεύουν τα παιδιά τους όταν αυτά δεν έχουν καν διψήφιο αριθμό ετών ώστε να μπορούν οι άντρες-αφέντες τους να έχουν νόμιμα σεξουαλική επαφή μαζί τους.

Που εκείνοι τουλάχιστον το κάνουν σύμφωνα με τα ήθη και έθιμα τους οι πρώτοι, νόμιμα, σύμφωνα με τους θρησκευτικούς τους νόμους, οι δεύτεροι.

Όλα αυτά είναι κατακριτέα, εκτός και αν στην οπτική τους μπαίνει ένας Έλληνας ενήλικας που επειδή ένα παιδάκι που δεν τελείωσε καλά καλά το δημοτικό δεν του αντιστάθηκε ή έμαθε να παίρνει κάποια χρήματα και δώρα που του έδινε, αυτό σημαίνει συναίνεση από την πλευρά του.

(σημ. Όσο περισσότερο μας μοιάζει ή ταιριάζει στην δική μας αισθητική ένα τέτοιο τέρας, τόσο δυσκολότερο είναι να δεχτούμε πως μπορεί να είναι ανώμαλος.
Είναι πιο εύκολο να υποστηρίξουμε τερατώδεις αναλύσεις στις οποίες υπεύθυνο είναι ένα παιδάκι στην προεφηβική ηλικία αν ο δράστης θα μπορούσε να είναι φίλος μας όπως αντίστοιχα είναι πιο εύκολο για κάποιους άλλους να δικαιολογήσουν έναν λίγο άπλυτο, λίγο αξύριστο, λίγο… ξένο, σαν εκείνον που βίασε, έκλεψε και άφησε για νεκρή τη Μυρτώ στην Πάρο…)

Μιας μερίδας του πληθυσμού, άνθρωποι καθόλα αξιοσέβαστοι (και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό) που όμως παρουσιάζουν μια το λιγότερο προβληματική και ανάξια σεβασμού οπτική και θεώρηση των πραγμάτων που οδηγεί στο ξέπλυμα της σωματικής και συναισθηματικής βίας που υπέστη κατ’ εξακολούθηση ένα μικρό παιδάκι που θα μπορούσε να είναι κόρη τους ή εγγονή τους, χαρακτηρίζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ όλα όσα της συνέβησαν και βίωσε ως συνειδητή της επιλογή.

Μεγάλοι και σοβαροί κατά τα άλλα άνθρωποι που στα σοβαρά υποστηρίζουν το άκρως εξωφρενικό που υποστήριξε και η εισαγγελέας.

Πως ένα κοριτσάκι στην προεφηβική ηλικία μπορεί να πάρει αποφάσεις και να διαχειριστεί καταστάσεις με τον τρόπο που ένας ενήλικας μπορεί.

Κομμάτια του κοινωνικού παζλ που δεν βλέπουν τις τρύπες λογικής στην εικόνα που συνθέτουν και την μαύρη τρύπα που μια αθωωτική (για βιασμό) απόφαση θα ανοίξει σε αυτή την ούτως ή άλλως ήδη χαμηλά ποιοτικά χώρα.

Το αποτέλεσμα;
Μια εισαγγελέας και επί της ουσίας λαϊκοί, εκτός δικαστηρίου, συνήγοροι του κάθε μελλοντικού Μίχου και της… επιτάχυνσης της μείωσης της ηλικίας κακοποίησης ανήλικων παιδιών, αρκεί να υποστηριχθεί… πως υπήρχε συναίνεση γιατί το παιδάκι δεν θα αντισταθεί ή δεν φωνάξει ή γιατί θα αποδεχθεί (για αυτούς δεχθεί) να συμβεί ξανά και ξανά.

Ένα πέος ενήλικα στο αιδοίο ενός 12χρονου το 2023 και γιατί όχι μετά από 10 χρόνια (τόσα θα μείνει μέσα το δίποδο αν οι ένορκοι του Μικρού Ορκωτού Δικαστηρίου αποδεχθούν τις προτάσεις της εισαγγελέως) να αποδίδεται συναίνεση και σε ένα παιδάκι 7 ετών.
Μια χαρά ξέρουν να μιλάνε και να λένε ναι ή όχι σε αυτή την ηλικία.

Και γιατί όχι, κάπου στο 2050 να έχουμε προχωρήσει τόσο πίσω σαν κοινωνία (αν έχει επικρατήσει ως όχημα η οπτική αυτής της μερίδας του πληθυσμού) που αν βάζεις δάχτυλο σε ένα νήπιο και αυτό δεν κλαίει να θεωρείται και αυτό συναίνεση.

Αρκεί να φροντίσεις να έχεις στοιχεία.
Να το τραβήξεις σε βίντεο για παράδειγμα και γιατί όχι να το μοιραστείς και με άλλους για να έχεις μάρτυρες πως το μωρό δεν μαρτυράει στα χέρια σου.

Ουπς… Αυτό ακριβώς κάνουν κάποιοι και σήμερα.
Και κάποιοι άρρωστοι σαν και εμένα τους λέμε παιδοβιαστές.
Χωρίς να εξετάζουμε και την άλλη οπτική βρε αδελφέ.

Αυτής της μερίδας του πληθυσμού που είναι τόσο ασθενής (και στη σκέψη και στη μνήμη) που ξεχνάει πως τα δικαστήρια πρέπει να δικάζουν και με το πνεύμα του νόμου για να εκδίδουν ορθότερες και δικαιότερες αποφάσεις.

Για να μην οδηγηθούμε νομοτελειακά σε νόμιμα εκδιδόμενα ανήλικα παιδάκια και μετατραπούμε σε μια ευρωπαϊκή Ταϊλάνδη.

(Θα έφερνε πάντως τρελό συνάλλαγμα να μπορεί ο κάθε Ευρωπαίος Μίχος να κανονίζει με τους ντόπιους το πότε και το πως θα χώνει το πέος του σε παιδικές, αναπαραγωγικές και μη, τρυπούλες αφού αυτά, σύμφωνα με κάποιους με θολωμένο μυαλό συμπολίτες μας, μπορούν να συναινούν σε κάτι τέτοιο.)

Αυτό το σκοτεινό περιβάλλον με τη νοσηρή οπτική μιας μερίδας του πληθυσμού που βρίσκει σύμφωνη μια εισαγγελέα είναι που καλούνται να καταδικάσουν οι ένορκοι αυτού του δικαστηρίου μαζί με τον Μίχο, αποδίδοντας του όλα όσα η εισαγγελέας δεν πρότεινε και πάνω από όλα τον βιασμό.

Για να μην ανοίξουμε διάπλατα και με τον νόμο την πόρτα σε κακούς δαίμονες που στοχεύουν στο μόνο εφόδιο που έχουν τα παιδιά στην πορεία τους προς την ενηλικίωση τους, την παιδική αθωότητα.

Για να το σκέφτονται διπλά και τριπλά οι μελλοντικοί Μίχοι που θα βρεθούν στον δρόμο τους να τα πάρουν από το χέρι και να τα οδηγήσουν στο δικό τους διεστραμμένο βασίλειο, σε μια κόλαση επί Γης που μια μερίδα του πληθυσμού, συντασσόμενη με την εισαγγελέα, θεωρεί πως τα παιδάκια σαν την 12χρονη εισέρχονται με τη θέληση τους και με πλήρη συνείδηση του τι συμβαίνει και κάνουν, εξού πως υπάρχει ουσιαστική συναίνεση εκ μέρους τους.

Όλα αυτά καλούνται να καταδικάσουν οι ένορκοι του δικαστηρίου κρίνοντας ένοχο τον Μίχο για αυτά που πραγματικά έκανε, σε μια από τις πιο σημαντικές (για πολλά ζητήματα που προκύπτουν ως απότοκα των γεγονότων αυτών καθ αυτών και μας αφορούν ως κοινωνία) όπως διαφαίνεται, μετά τη δίκη του Σωκράτη, δίκες και έχουν την ευκαιρία να μην επιτρέψουν να βιαστεί ξανά το κοριτσάκι και να μην βιαστεί ούτε η κοινή λογική.

Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που έκαναν οι αρχαίοι πρόγονοι μας που σε εκείνη την δίκη βασίστηκαν στα λόγια του κατήγορου και σε λέξεις ταμπέλες, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια οποιαδήποτε λογική σκέψη δοκίμασε να κάνει την εμφάνιση της και κάθε έννοια δικαίου και ελευθερίας.

Καλούνται να καταδικάσουν τον Μίχο για αυτό που πραγματικά είναι για να μη φτάσουμε στο σημείο να λένε κάποιοι στο μέλλον και για αυτόν «πόσο μπροστά ήσουν άρχοντα Μίχο που συμμετείχες στο να μπαίνει και με τη βούλα ο αστερίσκος της συναίνεσης σε έναν βιασμό ανηλίκου».

Καλούνται να αποφασίσουν πως δεν φτάσαμε τόσο χαμηλά ώστε να λέμε «Βλάκα Φωτούλη, βιάστηκες» αναφερόμενοι σε μια πολύκροτη υπόθεση του παρελθόντος όπου ένας τοπικά διάσημος άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη καταδικάστηκε σε 10 χρόνια για ασέλγεια σε ανήλικο και προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας.

Αν το έκανε τώρα μπορεί να ψάχναμε (σύμφωνα με την πσραμορφωτική οπτική κάποιων) μήπως υπήρξε συναίνεση ή μήπως το παιδάκι τον παρέσυρε και να τη γλίτωνε.

Υ.Γ.
Φυσικά όλα αυτά που υποστηρίζει αυτό το κομμάτι του πληθυσμού (που βλέπει συναίνεση ανηλίκου σε κάτι τόσο μιαρό και το βρίσκουν σύμφωνο οι προτάσεις της εισαγγελέως) θα πήγαιναν περίπατο αν η 12χρόνη ήταν συγγενής δική τους.

Το ίδιο θα έκανε και η εισαγγελέας.
Τότε ο Μίχος θα ήταν και βιαστής και μαστροπός και τα πάντα, όλα.

Τότε θα αρκούσε ένα και μόνο μήνυμα του στην μικρούλα σαν το παρακάτω για να τον σταυρώσει με την αγόρευση της.
Τότε ο Μίχος και ο κάθε Μίχος θα ήταν -και ορθώς- και για αυτούς αυτό που είναι για την πλειοψηφία της κοινωνίας.

Ένα τέρας, ένας κατ’ εξακολούθηση βιαστής που με σωματική βία, γιατί μόνο με τέτοια μπαίνει ένα ανδρικό πέος μέσα σε ένα μικρό κοριτσάκι, και με συναισθηματική βία, γιατί μόνο με τέτοια κι ας είναι κρυμμένη πίσω από οποιοδήποτε περιτύλιγμα μπορείς να ωθήσεις ένα παιδάκι να αποδεχθεί να το χρησιμοποιούν ως σκεύος ηδονής, δολοφόνησε την αθωότητα ενός παιδιού.

Σε μια ουτοπική πολιτεία θα έπρεπε να ισχύσει για τον Μίχο και το άρθρο που αναφέρεται σε ποινή για θάνατο του θύματος, απόρροια του κατ’ εξακολούθηση βιασμού του.

Επειδή ο συναισθηματικός θάνατος είναι στις περιπτώσεις βιασμού χειρότερος από τον φυσικό γιατί τον βιώνεις κάθε μέρα και θέλει αστείρευτη δύναμη από ένα ενήλικο θύμα, πόσο μάλλον από αυτό το παιδάκι και απίστευτη προσπάθεια από όσους σταθούν δίπλα του ώστε να «αναστηθεί» και να επιστρέψει, κάποια στιγμή, ψυχικά υγιές στην κοινωνία.

Και μια καταδίκη του Μίχου πάνω στις προτάσεις της εισαγγελέως θα καταδικάσει και το παιδάκι να μείνει στον ανοιχτό τάφο που το έβαλε αυτός που ενώ θα μπορούσε να είναι πατέρας της επέλεξε να είναι το ζωντανό τέρας στη ζωή της.

Υ.Γ. 2
Το θετικό που προκύπτει είναι πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού, σε θέματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, το κοινό έγκλημα και την απόδοση ευθυνών (όπως με τα Τέμπη και την υπόθεση της 12χρονης) δεν φοράει παρωπίδες ούτε έχει νεκρωθεί εγκεφαλικά για να το βλέπει ως κομματική μάχη των πρώην και των νυν και των επόμενων.

Αν σε αυτό ή στο άλλο τμήμα του πληθυσμού ανήκει η πλειοψηφία των ενόρκων και ποια καταδίκη θα προκύψει είναι κάτι που θα το δούμε σύντομα.

Προσοχή! Μπορεί να πέφτουν Μαυρογιαλούροι από τα σύννεφα.

Ελλάδα.
Η χώρα που στις σιδηροδρομικές διαβάσεις σταματάνε τα τρένα για να περάσουν τα αυτοκίνητα.

Αυτός είναι ο ασφαλής σιδηρόδρομος για τον οποίο ένας αρμόδια αναρμόδιος πολιτικός με μόνο προσόν το όνομα-ταμπέλα ξιφουλκούσε στη Βουλή λίγο πριν τα Τέμπη. Όχι τότε…
Ακόμη και σήμερα.

Σταματάνε έτσι σε περισσότερες από είκοσι (μόνο στη Βόρεια Ελλάδα) διαβάσεις και περιμένουν να προσγειωθούν εξωγήινοι με προηγμένη τεχνολογία για να λειτουργήσουν ως κανονικές σιδηροδρομικές διαβάσεις και να ξεκινήσουν να σταματάνε αυτοί που πρέπει.

Όχι τίποτα άλλο, θα γίνει κανένα δυστύχημα μέχρι τότε και θα πέσει κανένας καινούργιος Μαυρογιαλούρος από τα σύννεφα με τα δάκρυα του να πέφτουν βροχή και αυτοί είναι πολύ βαριά «ονόματα» και θα γίνει καμιά ζημιά.

Και με το ζημιά δεν εννοώ νεκρούς πολίτες.
Ποιος τους χέζει αυτούς.

Σίγουρα όχι πολλοί από τους υπόλοιπους πολίτες, ειδικά αν το χεράκι και το στοματάκι τους το κινεί κομματική προτίμηση και δεν κοιτάνε το πρόβλημα αλλά τους ιδεολογικούς αντιπάλους τους ως πρόβλημα.
Είτε είναι στην μία πλευρά είτε στην άλλη.

Εξάλλου, μία σου και μία μου πάνε αυτά συνήθως:
-Eμείς Τέμπη, εσείς Μάτι, 57 vs 104, κερδάμε.
-Εκείνο ήταν φυσική καταστροφή, οι δικοί σας μετράνε διπλά, εμείς κερδάμε.
-Εμάς φταίει μόνο ο σταθμάρχης και θα τιμωρηθεί.
-Εμάς έφταιγε μόνο ο διοικητής της πυροσβεστικής και εσείς τον αναβαθμίσατε.

Αν και συνήθως όσο πιο βαρύ το όνομα και όσο περισσότερες ψήφους «σηκώνει» ένας τέτοιος Μαυρογιαλούρος στις πλάτες του τόσο πιο ποιοτικά λιποβαρής σαν πολιτικός μας καθρέπτης.

Υ.Γ. (φωτογραφικό, δικό μας).
Εκείνος ο παντελώς άχρηστος (για το σύνολο, όχι για το προσωπικό του μαντρί) πολιτικός κληρονόμος που είχε την ατυχία να είναι υπουργός στο δυστήχημα…

Εκείνος ο «άδειος» πέρα από το όνομα πολιτικός που οι αστείοι πολίτες συντηρούμε (όπως και τόσους άλλους) ακόμη και σήμερα γιατί δική μας παραγωγή είναι και δεν ξέρουμε, δεν είμαστε ικανοί, να καλλιεργήσουμε τίποτα άλλο, επιδείκνυε σε ανύποπτο χρόνο πόσο «δικός μας» είναι ποιοτικά.

Τόσο που κοιτάς την εικόνα στην αρχή, κοιτάζεις την εικόνα στο τέλος και σκέφτεσαι πόσο εύκολα αυτός ο γνήσια δικός μας συστημικός βλακούλης Μαυρογιαλούρος θα μπορούσε να γινόταν, από καθαρά δική του ευθύνη σε κάθε επίπεδο, και σαν πολίτης και σαν υπουργός, πολτός μέσα στις λαμαρίνες, σε μια τέτοια διάβαση, με τον κλέφτη στην υποδοχή και τη ζώνη να κρέμεται αφόρετη, σε μια carma is a bitch στιγμή.

Τόσο δικός μας σε νοοτροπία που η φαιδρή δικαιολογία που πρόχειρα σκέφτηκε τότε ήταν πως έγινε μόνο για τη φωτογράφιση.
-Να, δεν πρόλαβα κύριε τροχονόμε μου να τη φορέσω, μόλις ξεκίνησα…στο κόκκινο που θα σταματούσε (not) θα την έβαζα…

(Το παραπάνω θα το έλεγε σαν πολίτης, σαν υπουργό δεν θα τον σταματούσε κανένας να τον γράψει. Ούτε αυτόν ούτε τον οδηγό του, ακόμη κι αν ο τελευταίος κινούνταν μόνος του και σκότωνε με 100% δική του υπαιτιότητα έναν ντελιβερά μπροστά στη βουλή όπως έκανε ο προσωπικός οδηγός της Μπακογιάννη-Μητσοτάκη και όλοι, εκτός από τους συγγενείς του θύματος, το έχουν βολικά ξεχάσει όπως θα ξεχάσουν κάποια στιγμή και τα θύματα στα Τέμπη.
Όπως έχουν ξεχάσει τα θύματα στο Μάτι και δεν νοιάζονται αν γίνεται κάτι για να μην ξανασυμβεί, όπως ξέχασαν τα θύματα στη Μάνδρα και δεν ενδιαφέρονται να δουν αν έγιναν τα απαραίτητα έργα.)

Λες και χωρίς κλέφτη δεν θα λειτουργούσε η φωτογραφική μηχανή.
Λες και δεν θα ήταν καλύτερα να περάσει το νόημα της ασφαλούς οδήγησης φορώντας τη ζώνη ακόμη και με το αυτοκίνητο σταματημένο.

Αυτού του είδους τον καθρεπτισμό μας στέλνουμε στη βούλη και μετά περιμένουμε να έχουν διαφορετική νοοτροπία και να ενδιαφέρονται πραγματικά για τη δική μας ασφάλεια, στο σιδηροδρομικό δίκτυο καλή (ή κακή) ώρα, όταν αδιαφορούν επιδεικτικά για τη δική τους και νοιάζονται μόνο μην τους ενοχλεί η ζώνη και να μην κάνει ενοχλητικό μπιμ μπιπ το όχημα όταν λειτουργεί*.

Το αγωνιώδες τουτ τουτ ενός τρένου πριν την σύγκρουση θα τους ενοχλήσει (αφού δεν είναι μέσα) ή οι κραυγές σε έναν ασύρματο που προσπαθεί να αντισταθμίσει την έλλειψη πραγματικής αυτοματοποίησης σε μια εκτός του οποιουδήποτε κρατικού ελέγχου ιδιωτική εταιρεία και ένα εκτός ελέγχου δημόσιο δίκτυο;

Γι αυτό ακόμη και σήμερα σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί σωστά στο μέσο μαζικής μεταφοράς που πριν ένα μόλις χρόνο έγινε μέσο μαζικής ανθρωποκτονίας.

Γι αυτό ψάχνουμε δικαιολογίες και άλλοθι για τα πάντα.
https://365meres.wordpress.com/2024/03/09/pagosmies-hmeres-allothi/

Γιατί οτιδήποτε άλλο μας αποδίδει τις ευθύνες που μας αναλογούν και μας είναι δύσκολο να βγούμε από τη βολή μας και αφού αναλάβουμε τις δικές να πρέπει νομοτελειακά να βάλουμε (όχι ομοβροντία βολών, έστω μια βολή) και κατά του πολιτικού μας καθρεπτισμού.

*(Τα πιο καινούργια δεν ξεκινάνε χωρίς ζώνη αλλά και κάμερα να μπει και να πρέπει να σε καταγράφει να την φοράς οι απατέωνες και οι επιτήδειοι θα βρουν τρόπο να εξαφανίσουν την πραγματική σκηνή, για χάρη τέτοιων πολιτών και των πολιτικών τους.)

Βαγόνια γεμάτα κοιμισμένους επιβάτες και wannabe κακέκτυπα κομματόσκυλων

Κάποια πράγματα τελικά δύσκολα «μπαζώνονται», όσο κι αν αυτό θα ήταν ευχής έργο για όσους κινδυνεύουν να καούν εκ των υστέρων και μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά όπως τα θύματα των Τεμπών (ή αυτά στο Μάτι).

Νέα στοιχεία λοιπόν έπειτα από έρευνα, όχι των αρχών, των συγγενών.

1. Ύπαρξη αέριου νέφους.
Όπως ακριβώς το έλεγε ο καθηγητής στο βίντεο που έχω βάλει στο άρθρο μου «αιθεροβαμονίτες και νυχτοπερπατητές«.

Που παρά το ότι η καταγραφή ήταν πιο μακριά από το καινούργιο, με «εφόδιο» τις αδιαμφισβήτητες γνώσεις, την εμπειρία του και –σημαντικότατο– την αμεροληψία του, μίλησε με σιγουριά για έκλυση αερίου στην ατμόσφαιρα.

Σε αυτό το καινούργιο, δίπλα από τις γραμμές, βίντεο αυτό κάνει… «μπαμ»  (και όχι μόνο μία αλλά τρεις φορές) όπως περιγράφει ο πραγματογνώμονας αναλύοντας τι κατέγραψε αυτή η κάμερα και τι βλέπουμε όσοι δεν διαθέτουμε τις τεχνικές γνώσεις αυτών των ειδικών:

2. Ενδείξεις ύπαρξης 14ου βαγονιού.
Πέρα από τα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας που δεν είχαν πρόσβαση οι πραγματογνώμονες, πέρα από τις χαμένες φορτωτικές, υπάρχουν ενδείξεις και στοιχεία για πραγματικά εξαφανισμένο, μη δηλωμένο καν, βαγόνι της εμπορικής αμαξοστοιχίας.

Το βίντεο στον παρακάτω σύνδεσμο:
https://www.star.gr/eidiseis/ellada/651128/temph-xameno-bagoni-sto-emporiko-treno

Και κάπως έτσι οδηγούμαστε με απολύτως φυσικό τρόπο στο πιο σημαντικό.

3. Το δεδομένο της μόνιμης τραγωδίας μας.
Πέρα από όλα τα στοιχεία και τις ενδείξεις που έρχονται πλέον στο φως και φωτίζουν όλες τις πτυχές του δυστυχήματος που κάποιοι ήθελαν/θέλουν/ήλπιζαν/εύχονταν (ανάλογα τη θέση τους στην ιστορία αυτή) να παραμείνουν αφώτιστες, ακόμη και αν κάποιοι κρατάνε κλειστά τα παντζούρια τους, σε μια προσπάθεια να τα αποφύγουν όσο περισσότερο μπορούν, υπάρχει αυτή η συντριπτικά τραγική λεπτομέρεια.

Αυτό που λέει ο συγγενής (και προκύπτει και από το πως έρχονται στο φως τα νέα στοιχεία) στο 02:45 του παραπάνω βίντεο.

Από έρευνα των συγγενών αντί να προέρχονται, όπως θα περίμενε κάποιος σε ένα σοβαρό κράτος, από έρευνα των αρχών.

Μιλάμε για εντελώς ενοχλητικούς τύπους, όχι αστεία.
Αντί να κάθονται να περιμένουν τις έρευνες σαν καλά, συστημικά «ανθρωπάκια», κινούν γη και ουρανό και βρίσκουν συνεχώς νέα στοιχεία.

Λογικό όταν την έρευνα την είχε αναλάβει (με τις ευλογίες του κράτους) η τροχαία να καταλήγουμε σε παραλλαγές ανεκδότων (για να γελάμε με τη μορφή σάτιρας αντί να κλαίμε μόνο) όπως το κλασικού:
-Που είν το βαγόν…;
-Στις σιδερ, σιδηροχ, στου χαντάκ, τέλος.

Ανεκδότων (και όχι αστείων) που όμως δεν καλύπτουν τα ανέκδοτα στοιχεία που φέρνει διαρκώς στο φως η σοβαρή έρευνα όλων των ενδιαφερόμενων εκτός των κρατικών ερευνητών που μοιάζει να μην καίγονταν και τόσο αν η δίκη ξεκινούσε μόνο με τις αρχικές εκθέσεις της τροχαίας και τις δηλώσεις-καταθέσεις, καλή τη πίστει, οι άνθρωποι φαίνονται σοβαροί, φοράνε και γραβάτες, της Hellenic Train.

Βαγόν, στου χαντάκ…

Ας βουλιάξουν τώρα κάποιοι μέσα στο στρώμα τους, ας σκεπαστούν με το κομματικό-ιδεολογικό πάπλωμα τους, ας συνεχίσουν να αποκόβουν το μυαλό από το σώμα τους, αφήνοντας τόση όση σύνδεση για να μουρμουρίζουν επιλεκτικά μισοκοιμισμένοι μερικές ξύλινες ατάκες με κλειστά τα μάτια.

Και ας ψιθυρίσουν από μέσα τους δόξα τον Θεό που δεν ήταν οι δικοί μας άνθρωποι στα θύματα, να παλεύουμε, πέρα από τα κακώς κείμενα στον εργασιακό χώρο των ελληνικών σιδηροδρόμων, με τη διαφθορά μιας ξένης εταιρείας και την ανικανότητα, αν όχι την απροθυμία, των πολιτικών να αποδοθεί δικαιοσύνη, όταν οι ευθύνες αγγίζουν – και σε ποινικό επίπεδο- διαχρονικά και το σινάφι τους.

Είναι η σειρά τους να κάνουν πως κοιμούνται, για να έχουν ενέργεια να γίνουν λάβροι όταν (όχι αν, όταν, γιατί είναι πραγματικά θέμα χρόνου σε αυτό το αστείο κράτος με τους τόσο αστείους πολίτες) συμβεί κάτι σαν το Μάτι ή τα Τέμπη ενώ έχει αλλάξει χέρια η εξουσία και είναι η σειρά των άλλων να κλείσουν τα μάτια και να κάνουν πως κοιμούνται.

Να έχουν ενέργεια για την περίπτωση που βρεθούν αυτοί στη θέση των συγγενών ώστε να μπορούν να αντέξουν και την εύλογη απορία που θα κατατρώει την σκέψη τους:
Καλά, γιατί τόσο πολλοί κάνουν πως κοιμούνται όταν επί της ουσίας κάποιοι»ληστεύουν» τις ζωές όλων μας;

Το πιο τραγικό όλων;
Πως στατιστικά και μόνο, όσο σκληρό και αν είναι, σίγουρα κάποιοι συγγενείς των τώρα θυμάτων έχουν επιλέξει στο παρελθόν, για κάποιο θέμα, τον ρόλο των τωρινών κοιμισμένων.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν αλήθεια τα πράγματα αν δεν χρειαζόμασταν προσωπικές τραγωδίες για να ζητάμε τα αυτονόητα, πέρα από κόμματα και ιδεολογίες;

Τότε, το δεδομένα χαμηλό, συλλογικό ποιοτικό επίπεδο μας θα ήταν ένα τσικ πιο πάνω και κάποια εντελώς βασικά, σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος και σε μια ελάχιστα σοβαρή κοινωνία, πράγματα θα λειτουργούσαν στον αυτόματο.

Κάνοντας έστω ένα κλικ πιο εύκολη την πορεία για μελλοντικά καλύτερους πολίτες σε όσους θα έβλεπαν τον μόνο δρόμο αφού δεν θα ένιωθαν κάποιοι, ανάλογα τη στιγμή και το κόμμα στην εξουσία, πως πρέπει να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Τότε, ακόμα και αν κάποιοι, σε μια κοινωνία εθισμένη στα άλλοθι, επέμεναν στο άλλοθι της ψήφου ως μοναδικής δράσης- υποχρέωσης, αυτό δεν θα ήταν πραγματικό εμπόδιο για τους υπόλοιπους.

Γιατί δεν θα έπρεπε να περνάμε μέσα από καμένους οικισμούς και πάνω από καμμένα βαγόνια, με στάχτες νεκρών (που ψάχνουν μάταια δικαίωση και τιμωρία όλων των ενόχων) να πλανώνται σε όλους τους χώρους όλης της χώρας…

Παγκόσμιες μέρες – άλλοθι

Τι ωραία!
Πάει, πέρασε άλλη μία… παγκόσμια ημέρα.
Εν αναμονή τώρα των επόμενων.
Μέρες – άλλοθι, έτσι της λέω.

Και δεν το παίζω αυθεντία όμως έτσι είναι.
Είμαστε άλλωστε επιρρεπείς σαν είδος στα άλλοθι που μας προσφέρονται προς χρήση.

Γιορτάζουμε όλοι την παγκόσμια ημέρα της -καλή ώρα- γυναίκας για παράδειγμα και τις υπόλοιπες μέρες κάνουμε πως δεν βλέπουμε και δεν ακούμε το ξύλο στη διπλανή πόρτα και που φοράει γυαλιά ακόμη και με συννεφιά ή φουλάρι στο λαιμό της με ζέστη.

Και τις περισσότερες φορές, αν τύχει και «σκάσει» η ιστορία δεν προσποιούμαστε καν πως πέφτουμε από τα σύννεφα.
Ούτε μπροστά στις κάμερες.

«Κάτι είχαμε παρατηρήσει, ακούγαμε θορύβους, αλλά…
Πως να γίνουμε αδιάκριτοι… Δεν μας είχε αναφέρει τίποτα (μετάφραση του τελευταίου: Δεν είχαμε ενδιαφερθεί πραγματικά να ρωτήσουμε καν ή να ρωτήσουμε όπως πρέπει)…»
Ε, δεν είναι και δική μας δουλειά! Αμάν πια!

(σημ. Συνήθως προσποιούμαστε ελεύθερη πτώση από τα σύννεφα μόνο όταν σκάει μαζί με την ιστορία και ένα καπάκι φέρετρου έξω από την οικοδομή.
Ε, μη χάσουμε εντελώς το ηθικό μας άλλοθι και γίνουμε και συνένοχοι σε έγκλημα κατά της ζωής, έχουμε και κάποια όρια βρε αδελφέ. Μόνο όσο ζει μια ζωή εφιάλτη μπορούμε να βλέπουμε χωρίς να παρακολουθούμε.)

Αλλά ας το… ελαφρύνουμε, τι λέτε;

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και όλες τις υπόλοιπες διατήρηση του διαχρονικού status quo που τις θέλει σπάνια πάνω από άντρες στο επαγγελματικό πεδίο
Που να μην είχαμε και την… παγκόσμια ημέρα Γυναίκας.

Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας και αυτή αλλά και όλες τις υπόλοιπες, σε μια χώρα, όπως η δική μας, με περισσότερες γυναίκες από άντρες στον γενικό πληθυσμό η εκπροσώπηση στον κορυφαίο μας καθρέπτη, τη Βουλή, με το ζόρι φτάνει στο 1/3 του σώματος.

Που σημαίνει πως ακόμα και οι γυναίκες προτιμούν να ψηφίζουν άντρες, ακόμη και σε συνδυασμούς που – για τα μάτια του κόσμου τελικά- κινούνται σε σχετικά ισορροπημένη ποσόστωση ανδρών – γυναικών (ενδεικτικά, στα ψηφοδέλτια της ΝΔ οι γυναίκες υποψήφιες ήταν στο 42% αλλά από τους 159 βουλευτές, γυναίκες είναι μόνο 30).

Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας και όλες τις υπόλοιπες είναι τόσο μπάχαλο τα πράγματα στις σχέσεις των δύο φύλων (σε όλα τα επίπεδα) που θρέφουν την απόλυτη υπερβολή, την απόλυτη έλλειψη μέτρου και την επικράτηση μιας σχεδόν φανατικής woke (sic) ατζέντας που επιτίθεται και καίει τα πάντα (αντί να ξεριζώνει επιλεκτικά τα κακά και να σπέρνει στη θέση τους κάτι καλύτερο που να συμπληρώνει τα -έστω λίγα- καλά), που χωρίζει αντί να γεφυρώνει.

Παγκόσμια Ημέρα άλλοθι και περιμένουμε «εναγωνίως» την επόμενη για να κρύβουμε πίσω τους (ακόμη και σε αυτές που έχουμε τον απόλυτο έλεγχο) το ότι δεν αλλάζουμε προς το καλύτερο.

Πότε να είναι άραγε η Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής παχυσαρκίας, να μη ξεχάσουμε να αυξήσουμε κατά μία τις αναρτήσεις μας ενώ αυξάνουμε χρόνο τον χρόνο (επίσημα στοιχεία) τα κιλά των παιδιών μας;

‘Η η Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής εργασίας;
Αυτή είναι πιο πιασιάρικη.

Να βάλουμε φωτογραφίες με παιδάκια και δακρύβρεχτες λεζάντες από το iPhone μας που πολλά από αυτά τα ανήλικα φτιάχνουν στις τρεις πόλεις – γαλέρες δυτικών προϊόντων στην Κίνα, (μην σκοτίζεστε, εδώ και χρόνια έχουν βάλει δίχτυα έξω από τους ορόφους για να μην αυτοκτονούν -γενικά- οι εργάτες) ενώ φοράμε ρούχα και παπούτσια που μας έρχονται φθηνά γιατί τα φτιάχουν παιδιά για ένα πιάτο φαί κάπου στο Μπαγκλαντές;

Αλλά αφού έχουμε τον ΟΗΕ μας να υιοθετεί όλες αυτές τις Παγκόσμιες Ημέρες (για χάρη μας και με τις ευλογίες μας) για να μπορούμε να τις γιορτάζουμε με κάθε επισημότητα, κάνοντας ένα διάλειμμα μερικών λεπτών μια φορά τον χρόνο για την ετήσια δόση άλλοθι προτού επιστρέψουμε χωρίς τύψεις σε όσα διαιωνίζουν τα προβλήματα, no problem…

Υ.Γ.
Σε εκθετικό βαθμό αυτές οι μέρες είναι ακριβώς το ίδιο άλλοθι που μας προσφέρει το σύστημα (μέρος του οποίου είμαστε όλοι) με την -περασμένη στο συλλογικό ασυνείδητο ως υποχρέωση- ψήφο μας.

Για να μένουμε στην υποχρέωση που εκπληρώνουμε (άρα είμαστε ΟΚ) και να περιμένουμε –βολικότατα– κάποια στιγμή να αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους, απλά αλλάζοντας/εναλλάσοντας πρόσωπα στην εξουσία αντί να κοιτάμε πως να αλλάξουμε νοοτροπίες και ποιότητα ώστε εξελικτικά, στο μέλλον, κάποιοι επόμενοι να είναι καλύτεροι από εμάς.

‘Αλλοι φοβισμένοι και συμβιβασμένοι στο μη χείρον βέλτιστον (λες και αν πιάσεις πάτο μπορείς να πας πιο κάτω) που δίνει και 41% όταν εκτίθεται σαν εξουσία το «αντίπαλο δέος», άλλοι πιστεύοντας ακόμη και μετά την κωμικοτραγική -αναγκαστική- δοκιμή της πως μια ιδεολογία μπορεί να έχει εφαρμογή στο πεδίο όταν ο καθρεπτισμός μας (ως ποιότητα πολιτών) καθίσει στην καρέκλα της εξουσίας.

Οπότε, γιατί να στηλιτεύσουμε το διαχρονικό μπάχαλο στον ΟΣΕ για παράδειγμα και να «χτυπήσουμε» αυτό που ψηφίσαμε με τον φόβο να «πέσει» και να έρθουν ξανά οι άλλοι στην εξουσία;

Το πολύ πολύ να μην παίρνουμε το τρένο…

Ή γιατί να ζητήσουμε, ως παράδειγμα για το μέλλον, την παραδειγματική τιμωρία των δικών μας για την λαίλαπα που η διαχρονική ανικανότητα και οι διαχρονικές παθογένειες που αφορούν και σε έμας δημιούργησε στο Μάτι και να σκοτώσουμε όλες τις πιθανότητες μας να ανακάμψουμε και να κυβερνήσουμε ξανά;

Το πολύ πολύ να πάμε αλλού για να μη βλέπουμε τα αποκαίδια.

Ή γιατί να πιάσουμε ως κομματικοί ψηφοφόροι την ουσία και να γίνουμε παράδειγμα προς μελλοντική αποφυγή του λαϊκισμού και της οικονομικής υπονόμευσης της χώρας της δεκαετίας του 80 (με προπέτασμα καπνού την έξοχη εξωτερική πολιτική εκείνης της περιόδου) που θα μας διατηρήσει σε κώμα και πιθανότητα μακριά από την εξουσία;

Το πολύ πολύ να κάνουμε πως αλλάξαμε.

‘Η γιατί να μας πειράζει που ο ανεπάγγελτος (ειρωνία) ηγέτης μας, ο επίσημος θεωρητικός ινστρούχτορας της εργατικής τάξης αποδέχεται (αν όχι επιδιώκει) τη συμμετοχή του ως συνοδευτικό πιάτο στο μενού της βουλής και είναι διάσημος μόνο για το συνοδευτικό υλικό που προσφέρει σε ένα σατιρικό μέσο, σε σημείο που από ζήλο να παρέχει νέες ατάκες στο Luben πέφτει στη… λούμπα να παρουσιάσει από το κορυφαίο βήμα της χώρας τις γυναίκες ως πόρνες;

Το πολύ πολύ να μην κάνουμε like και share όπως τα άλλα αν το δούμε σε βιντεάκι…

Τι χρειαζόμαστε λοιπόν στην περίπτωση που μας ανακρίνει ο εαυτός μας ρωτώντας μας «που ήσουν, τι έκανες όταν…;» ως άλλοθι;
Αρκεί μία μόνο μέρα τον χρόνο.

Με τζόκερ το 51

Συμβάν στις 23 Δεκεμβρίου του 2023

Πως λέει το τραγούδι…
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Μόνο που τα… χεράκια κάποιων το μόνο που κάνουν είναι να ψηφίζουν και να ελπίζουν ως δια μαγείας να αλλάξουν τα πράγματα από αυτούς που επιλέγουν να στηρίζουν με κλειστά μάτια και κλειστό στόμα, οτιδήποτε και αν αυτοί που ψηφίζονται κάνουν ή δεν κάνουν.

Χεράκια που δεν λύνουν και δένουν, μόνο δένουν και κρατάνε στάσιμα τα πάντα σε αυτή τη χώρα που ο 21ος αιώνας την συναντάει μόνο στο ημερολόγιο.

Αρκεί να υπάρχει ένα κόμμα να μας «σκεπάσει» στοργικά κάτω από τις φτερούγες του και να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου για να αποκτούμε το βολικό άλλοθι πως το «καθήκον» μας τελειώνει με τη ψήφο μας, αντιμετωπίζοντας -βολικά- ως αυθεντίες και ως τους μοναδικούς σωτήρες μας αυτούς που επιλέγουμε, θεωρώντας καταστροφή για τον τόπο οποιονδήποτε άλλο «απειλεί» να πάρει την εξουσία από το δικό μας μαντρί.

Το πολύ πολύ, αν μας απογοητεύσει κάποια στιγμή σε αξεπέραστο βαθμό να επιλέξουμε τις φτερούγες από κανένα άλλο… πουλί όπως για παράδειγμα εκείνο της χούντας ή να ψάχτούμε να σφάξουμε κάθε πουλί -και κάθε ελπίδα να πετάξουμε προς κάτι καλύτερο- με κανένα σφυροδρέπανο.

Με αυτά της φωτογραφίας (πληθυντικός γιατί δεν είναι μόνο αυτό το μοναδικό περιστατικό) να είναι τα απόνερα του «…απλά η κακιά στιγμή… ένοχος μόνο ο σταθμάρχης και ευθύνη πολιτική καμιά…όλα καλώς καμωμένα στην διερεύνηση…οι άλλοι θα είναι χειρότεροι γι αυτό ας μην δυσφημούμε δημόσια τους τωρινούς μήπως και ξανάρθουν οι προηγούμενοι…» κοκ.

Απόνερα που είναι στάσιμα και τίποτα δεν μπορεί να τα διώξει, όσο επικίνδυνα και να είναι για τη ζωή των πολιτών, με ευθύνη μας ως σύνολο.

Απόνερα της ενισχυμένης χαμηλής πολιτικής ποιότητας που αναπτύσσει στο συλλογικό ασυνείδητο το εκάστοτε ποσοστό που ψηφίζει μια κυβέρνηση.

Ένα χρόνο μετά το χειρότερο (από όλες τις απόψεις) σιδηροδρομικό δυστύχημα, ακόμη και μέσα στην Αττική, μια ανάσα από το σπίτι των βουλευτών των κομμάτων και της κυβέρνησης, αντί για αυτοματοποιημένες διαδικασίες που θα αποτρέπουν τρένα να συναντιούνται, «παίζουν» με ασυρμάτους.

Ακόμη και σήμερα, το σημαντικότερο προσόν ενός εργαζομένου στον ΟΣΕ είναι να έχει καλή ακοή για να ακούει τα σήματα ασυρμάτου.

Ή για να μπορεί να πέφτει με το αφτί στις ράγες σαν πιονέρος στην Άγρια Δύση. Ακόμη πιο αξιόπιστο σύστημα το τελευταίο για μια ανίκανη έστω για τα αυτονόητα χώρα και κοινωνία.

Μια χώρα και κοινωνία που η καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση κυβέρνηση της παρά τη «θυσία» (όπως είπαν κάποιοι γελοίοι ΑΡΔ) 57 ανθρώπων που θα γινόταν ο λόγος να αλλάξουν τα πράγματα αδυνατεί ακόμη και σήμερα να διασφαλίσει πως μια ιδιωτική εταιρεία που έχει αναλάβει ένα νευραλγικό ΜΜΜ λειτουργεί χωρίς να παίζουμε καθημερινά με τις πιθανότητες, πότε θα συμβεί ένα ακόμη δυστύχημα.

(Ότι το ίδιο ακριβώς θα συνέβαινε -και ως αποτέλεσμα και ως εξέλιξη- με οποιοδήποτε άλλο κόμμα στην κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν να το επισημαίνω όμως μεγάλος αριθμός πολιτών μοιάζει να χρειάζεται «οδηγίες χρήσης» για να διαβάσει ένα κείμενο, πόσο μάλλον να παρακολουθήσει ένα μπλογκ που δεν έχει παρεκκλίνει στο ελάχιστο όσα χρόνια καταλήγει στο «Δημοσίευση».)

Ευτυχώς δεν έχουμε κανένα «τρελό» σε διάρθρωση δίκτυο.
Το μόνο που μας γλιτώνει είναι αυτό.

Πάλι καλά θα πει κανείς που «παίζονται» ζωές με ασυρμάτους και δεν τους έδωσαν να χρησιμοποιούν γουόκι τόκι.

(Εδώ εξαφάνισε ο ιδιώτης επενδυτής του ΟΣΕ τρία ολόκληρα βαγόνια κάτω από τη μύτη του κράτους, αυτόν τον έλεγχο θα φοβόταν…)

Αν και τι 2 χλμ εμβέλεια, τι 20…

Στην Ελλάδα αυτών των πολιτικών, του καθρεπτισμού μας (των πολιτών) ως ψηφοφόρων, αν είναι να πιάσεις το Τζόκερ ανεβαίνοντας σε τρένο και να σε πάνε τέσσερις (αν σε βρουν) μπορεί να το πετύχεις ακόμη και αν παίξεις κάτι εκτός κλήρωσης, όπως το 51.

Σε μια χώρα που ακόμη και σήμερα κοροϊδεύουν την κοινή γνώμη με λέξεις που κάνουν τον κόσμο να πιστεύει κάτι άλλο, βαφτίζοντας τηλεδιοίκηση οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με σήματα καπνού.
Μόνο και μόνο για το εντυπωσιακό της λέξης.

Όταν στην εποχή που ζούμε, με το τόσο αστεία απλοϊκό σιδηροδρομικό δίκτυο και με εικόνα από άλλα κράτη θα έπρεπε να έχουμε και να ονομάζουμε τηλεδιοίκηση στο σύνολο του δικτύου αυτό -και μόνο αυτό- που εν τη ρύμη του λόγου του είπε κάποιος υπεύθυνος:

«…Δεν θα άφηνε το ίδιο το σύστημα να κάνει αυτό το λάθος, σε καμία περίπτωση, γιατί θα ήταν αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να κάνει αυτήν τη χάραξη που λέμε εμείς εκ των πραγμάτων, οπότε θα κλειδώνανε όλα. Θα ήταν όλα κλειδωμένα, αυτόματα…»

Ψιλά γράμματα για τους παρωπιδοφόρους οπαδούς – ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης και για τους παρωπιδοφόρους φοβισμένους ψηφοφόρους της κυβέρνησης που χωρίς καμία ποιοτική διαφορά εναλλάσσονται σε αυτές τις θέσεις (ως παρουσία και ως άποψη), ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα, συντηρώντας με τη στάση τους και την νοοτροπία τους αυτή τη στασιμότητα ακόμη και στα πιο σημαντικά.

Υ.Γ.
Είδηση και αφορμή για το άρθρο: https://www.thestival.gr/eidiseis/koinonia/apokalypsi-sok-apofeychthike-nea-sygkro/