Δεν μαθαίνει ο Έλληνας.
Δεν μαθαίνει γιατί δεν ξέρει πως.
Δεν μιλάω για τα κομματόσκυλα και τα κομματοπρόβατα.
Αυτά έχουν μάθει σε ένα μαντρί, δεν θέλουν καν να προσπαθήσουν να δουν έξω από αυτό και περιφέρουν την κομματική μιζέρια τους και τα κομματικά τσιμπούρια τους μεταξύ τους και σε όποιον πάει να τα πλησιάσει.
Με τον πράσινο, αρρωστημένα μεταλλαγμένο ήλιο τους, τον ταιριαστό, συμβολικά μαύρο κι άραχνο «μπλε» πυρσό τους, την πονηρά δήθεν πολυσυλλεκτική σημαιούλα τους, τα προϊστορικά, στον 21ο αιώνα σφυροδρέπανα τους, και -όταν χρειάστηκε- τα κεκαλυμμένα ναζιστικά σύμβολα τους.
Αυτοί είναι καμένα χαρτιά.
Λιγνίτης, πετρέλαιο, βιοντίζελ, συσσωρευτές ενέργειας και άνεμος στα πανιά αυτού του αίσχους που λέγεται πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, με τις κρατικές και κοινωνικές προεκτάσεις του.
Μιλάω για τον ακομμάτιστο που ξέρει μεν πως είμαστε μέρος του παζλ αυτής της κατάστασης αλλά για χι λόγους αρνείται να το παραδεχθεί ανοιχτά και κρατάει πίσω τις εξελίξεις.
Μιλάω και για τον ακομμάτιστο αλλά μπερδεμένο από την αδυναμία του να συλλάβει γιατί έχουμε αυτό που έχουμε και δεν μπορεί να βγάλει την πολιτική του σκέψη εκτός του πεδίου που του προσφέρεται.
Για τον παγιδευμένο στο πολιτικό σύστημα που πηγαίνει -από έλλειψη παραδοχής και έλλειψη επιλογών αντίστοιχα- σαν μπαλάκι από τον έναν στον άλλο (πλέον το σύστημα παίζει μπάλα με τρεις στην κεντρική σκηνή, έναν σκούπα από πίσω αλλά όταν χρειάστηκε είχε κάλυψη και στα δυο άκρα και δυο-τρεις στον πάγκο για τους γκρινιάρηδες της κερκίδας), μιλάω.
Που τη μια καίγεται με τον έναν και τον βρίζει, την άλλη πνίγεται με τον άλλον και τον καταριέται και δεν αντιλαμβάνεται πως αυτός τους εναλλάσσει στην εξουσία γιατί ασχολούμενος κάθε φορά με τον έναν, ξεχνάει και αφήνει στην άκρη όσα έκανε ο προηγούμενος.
Και κάθε φορά τρίβει τα χέρια του ο ένας από αυτούς και βάζοντας τα κομματόσκυλα του να γαβγίζουν και τα πρόβατα του να βελάζουν για να αυξήσει την οχλοβοή και την αναταραχή ετοιμάζεται σαν λύκος ανάμεσα σε ελεύθερα αλλά αναποφάσιστα ή μπερδεμένα πρόβατα-ψηφοφόρους να εξαργυρώσει την χρυσοψαρικού τύπου οργή (τα χρυσόψαρα έχουν μνήμη που δεν ξεπερνάει τους τρεις μήνες, απόλυτα ταιριαστή με την μνήμη των πολιτών όσον αφορά τους πολιτικούς) της κοινωνίας ως η μόνη επιλογή.
Αυτό γιατί ο ακομμάτιστος Έλληνας, παύλα πρόβατο, παύλα ψηφοφόρος, δεν μαθαίνει γιατί δεν έχει την ικανότητα ως πολιτικό ον να μάθει. Τελεία και παύλα.
Αν μπορούσε να μάθει, σε κάθε περιστατικό θα έβριζε τους πάντες και σε κάθε σκηνικό καταστροφής θα κατηγορούσε με τρόπο ξεκάθαρο που να μην αφήνει παρερμηνείες και δυνατότητες οικειοποίησης της οργής του και τους προηγούμενους, νυν υποψήφιους επόμενους.
Αν μπορούσε να μάθει, θα γινόταν για λίγο αδάμαστο πολιτικό θηρίο και πρώτα θα κατασπάραζε (πολιτικά) τα κομματόσκυλα της όποιας αντιπολίτευσης που θα ερχόταν να σιγοντάρουν δίπλα του και μετά θα έπνιγε (πολιτικά πάντα) τα πρόβατα που θα βέλαζαν διαφημίζοντας το δικό τους μαντρί ως σημείο ρίψης της ψήφου αντίδρασης.
Αν μπορούσε να μάθει, πρώτα θα γκρέμιζε το μαντρί που περιμένει πρώτο στην αναμονή και μετά θα πετούσε τα πολιτικά πτώματα μπροστά στο κυβερνών ως προειδοποίηση τι θα πάθει και αυτό αλλά και όποιο άλλο λειτουργεί εκ του ασφαλούς εντός και γύρω του συστήματος.
Αν μπορούσε να μάθει, θα έδειχνε πως διδάχτηκε από τα λάθη του και παρ’ όλη την όποια δική του μικρή πολιτική ποιότητα, θα έδινε ένα μάθημα και μήνυμα σε όλο το πολιτικό σύστημα πως του αξίζει κάτι –έστω λίγο– καλύτερο και εκείνο θα αναγκαζόταν να συμπλεύσει (όσο αυτό είναι δυνατόν) μέχρι να προκύψουν καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες (ως πολίτες και πολιτικοί) γενιές.
Αν μπορούσε αλλά δεν μπορεί.
Η ικανότητα του φτάνει μόνο για να στοχεύει αυτόν που βλέπει μπροστά του και γι αυτό δεν μπορεί να προχωρήσει έστω και λίγο πιο πέρα από το βαλτωμένο πολιτικό σύστημα.
Ούτε σε οπτική, ούτε σε σκέψη, ούτε σε πράξεις.
Με τη γελοία (πολιτικά) καραμέλα «ε, αφού αυτοί κυβερνάνε τώρα, ποιους να βρίσω;» που δείχνει μωρότερο Μορύχου πολίτη που δεν του αξίζει τίποτα καλύτερο.
Και μένει κάθε φορά στο εύκολα χειραγωγήσιμο «γαμιέσαι» αντί για το πυροκλαστικό για όλους τους ποτάμι του «γαμιέστε»…
Αυτή είναι η ψυχρή πραγματικότητα που τόσο ειρωνικά κατακαίει απ’ άκρου εις άκρον την χώρα και καταπνίγει την όποια πιθανότητα ουσιαστικής βελτίωσης μας ως κοινωνία και ως (παράγωγο της) κράτος.
365meres 