Ο Αναξίμανδρος, ο Εμπεδοκλής, ο Λαμάρκ, ο Δαρβίνος (που και με προσωπική του έρευνα συγκέντρωσε ιδέες και στοιχεία και έγραψε την θεωρία της εξέλιξης και της φυσικής επιλογής) και οι υπόλοιποι αργότερα που ανέπτυξαν την εξελικτική βιολογία μπορεί να είχαν δίκιο σε όσα πίστευαν.
Στην εποχή μας όμως αυτό που θα έπρεπε να εξετάζεται και να μας απασχολεί περισσότερο είναι η διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου. Ως άτομο και ως σύνολο.
Επειδή το να καταγόμαστε από κάποιο ιχθυόμορφο είδος είναι αδιάφορο αν διανοητικά έχουμε καταλήξει να συγγενεύουμε περισσότερο με τα πρόβατα και όχι με τα δελφίνια και αυτό γιατί σε μια τέτοια περίπτωση η φυσική διανοητική εξέλιξη θα είναι να φτάσουμε να ταυτιζόμαστε όχι με ανθρώπους σε ιδανική εγκεφαλική φάση αλλά με αμοιβάδες χωρίς εγκέφαλο που ιδανικά απλά αντιδρούν σε ερεθίσματα.
Αμοιβάδες στο μυαλό που σαν και κάποιες από τις κανονικές (που παρεμπιπτόντως ως είδος δεν διαθέτουν τέτοιο) μπορεί να είμαστε άκρως επικίνδυνες και για το υπόλοιπο σώμα μας και σαν κάποιο υποείδος τους που παρασιτεί στο έντερο μας εμείς να φτάσουμε να παρασιτούμε στον εγκέφαλο μας και να μην μπορούμε να «χωνέψουμε» κάποια πράγματα γιατί τον «ταΐζουμε» με πρόχειρη τροφή (σκέψη) επειδή παράγεται εύκολα, η οποία να μοιάζει νόστιμη όμως η «θρεπτική» της αξία να είναι αμφισβητήσιμη.
Διανοητική εξέλιξη που λαμβάνει χώρα όπως ακριβώς συμβαίνει και αυτή με την οποία η επιστήμη της βιολογίας με τον κλάδο της εξελικτικής βιολογίας πραγματεύεται, την αλλαγή ενός είδους μέσα στον χρόνο.
Όπου παρόλο που οι διάφορες μεταβολές συμβαίνουν σε μικρή, σχεδόν μη παρατηρήσιμη κλίμακα, σε μεμονωμένα άτομα διαφορετικών υποομάδων σε κάθε γενιά, σε βάθος χρόνου έχουν την δυνατότητα να επιφέρουν ουσιαστικές αλλαγές στα χαρακτηριστικά ενός οργανισμού.
Τόσο δυναμικά αξιόλογες κάποιες φορές που να φτάνουν μέχρι και στη δημιουργία κάτι εντελώς νέου.
Αν λοιπόν η διανοητική μας εξέλιξη μας αναβαθμίζει ως άτομα τότε νομοτελειακά, με το πέρασμα των γενεών, προκύπτει αθόρυβα (και χωρίς δυνατότητα αναχαίτισης) μέσω μιας φυσικής εξέλιξης και ένας ικανός αριθμός μονάδων που ως σύνολο αξίζουν καλύτερα πράγματα και σε κάποια άλλη στιγμή μέσα στον χρόνο θα φτάσουν να επικρατήσουν και σε κάθε «καθρεπτή» που θα κοιτάνε θα το βλέπουν μέσω του συλλογικού εαυτού τους.
Καλύτεροι άνθρωποι – ικανότεροι πολίτες σε πλειοψηφικά νούμερα άρα καλύτερο ποδόσφαιρο, καλύτερη περίθαλψη, καλύτερους πολιτικούς, καλύτερα όλα.
Η διανοητική μας όμως εξέλιξη δεν μπορεί να μας πηγαίνει μπροστά σαν άτομα όταν πέφτουμε χαμηλά ως άνθρωποι ακόμη και με όχημα την πτώση ενός πυραύλου που σκότωσε ανύποπτους, αθώους και άσχετους με ένα πόλεμο ανθρώπους, όπως αυτός που έπεσε στην Πολωνία.
Τόσο χαμηλά που στη σκόνη που σήκωσε χάνουμε την πραγματική εικόνα και απλά κοιτάμε από την πλευρά που έχουμε επιλέξει να στεκόμαστε.
Μπορεί να ήταν ανθρώπινο λάθος και ρωσικός πύραυλος που είχε από παλιά η Ουκρανία στην κατοχή της όπως είναι η επίσημη εκδοχή, μπορεί να ήταν ανθρώπινο λάθος κάποιου Ρώσου χειριστή που αποφασίστηκε να «καλυφθεί» για χι λόγους στο σημείο που βρίσκονται τα πράγματα (με τις ΗΠΑ να πιέζουν για συνομιλίες), μπορεί να ήταν αποτυχημένη προβοκάτσια από τον Ζελένσκι, μπορεί να ήταν εσκεμμένη ενέργεια με εντολή Πούτιν, κανείς δεν μπορεί να ξέρει με απόλυτη σιγουριά.
Αυτό που όμως ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα είναι το πόσο δυστοπικό για το ανθρώπινο είδος (και την ποιότητα που λέγαμε παραπάνω) είναι να βλέπω με πόση ένταση «πολεμάνε» τρίτοι παρατηρητές μέσω σχολίων κάτω από τα άρθρα που κατακλύζουν το διαδίκτυο, με μοναδικό στόχο να σηκώσουν στο «αντίπαλο στρατόπεδο» τη σημαία του εγώ τους που τροφοδοτείται απο μολυσμένη δεξαμενή σκέψεων.
Τόσο φανατικά που άτομα και από τις δυο μεριές σχεδόν να χαίρονται που σκοτώθηκαν -ακόμη- δύο αθώοι, άσχετοι μάλιστα με τον πόλεμο άνθρωποι, αρκεί αυτό να συνέβη από πύραυλο της αντίπαλης πλευράς.
Άτομα που έχουν προ πολλού αφήσει κατά μέρους το μόνο πραγματικά αδιαμφισβήτητο γεγονός (επίθεση χώρας στην επικράτεια μιας άλλης) και βλέπουν όλον αυτόν τον ασταμάτητο σκοτωμό αποσπασματικά, σαν αυτοτελή επεισόδια κάποιας τηλεοπτικής σειράς, επιδιδόμενα σε συνεχή εγκλήματα σκέψης.
-Ρώσικος ο πύραυλος. Ρε τους άχρηστους τους Ρώσους που υποστηρίζετε, τι ανίκανοι είναι…
-Τι λέει εδώ; Ουκρανικός τελικά, γατάκια; Τι είναι οι Ρώσοι ρε, τίποτα άχρηστοι σαν τους δυτικούς;
(Θα μπορούσα να βάλω αμέτρητα screenshot όμως δεν θέλω γιατί η αισθητική μου δεν μου επιτρέπει κάτι τέτοιο)
ΡΕ ΗΛΙΘΙΟΙ!
Τι έχει σημασία; Ποιανού ήταν ο πύραυλος ή οι άνθρωποι που πέθαναν;
Που με τα πτώματα τους ανάμεσα σας είναι σαν να εκτοξεύετε ο ένας στον άλλο χαμηλού επιπέδου προσωπικότητες;
Έχει κάποια αξία να αποδείξετε την ικανότητα της πλευράς που υποστηρίζετε ή την ανικανότητα της άλλης μπροστά στην αξία της ανθρωπινης ζωής;
Μετά μου ονειρεύεστε και ποιοτική (και πολιτική) αλλαγή και μπορεί και να ξαφνιάζεστε όταν μας «ακουμπάνε» οι δυσάρεστες ειδήσεις (εσάς όμως σαν αμοιβάδες, χωρίς ανάλυση και στοχασμό, στιγμαία και μηχανικά) που κατακλύζουν την καθημερινότητα μας και να απορείτε που αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί γιατί πολύ απλά δεν κοιτάζετε πραγματικά τον καθρέπτη σας.
Πρόβατα σε μαντριά σκέψης, από επιλογή.
Που φτάνουν στο σημείο να χαίρονται όταν το είδος τους σφαγιάζεται, αρκεί το μαχαίρι να είναι του τσοπάνη που έχουν επιλέξει, ακόμη και αν σκοτώνονται πρόβατα στο δικό τους μαντρί.
Πολύ περισσότερο αν αυτά που πεθαίνουν είναι «ανώνυμα», περνούν τυχαία και δεν ανήκουν πουθενά, αν λείπει η ετικέτα από το αυτί.
Τότε τα γεμάτα φανατισμό μπε που ακούγονται καλύπτουν ακόμη και βόμβες αφού αυτά με την «εσώκλειστη» σκέψη, απαλλαγμένα από οποιοδήποτε συναίσθημα θα μπορούσε να παίξει ένα είδος υποτυπώδους φρένου στην εκδήλωση του πραγματικού τους εαυτού δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ μίσους και ας βάφεται πάλι κόκκινο το έδαφος από μονάδες του δικού τους είδους.
Κάποιοι μπορεί να ξύνουν το κεφάλι τους τώρα μη μπορώντας να αντιληφθούν το λάθος τους, τη λάθος οπτική τους η οποία τους οδηγεί να προτεραιοποιούν τις άχρηστες πληροφορίες στην οργάνωση της σκέψης τους.
Αν αυτό τους βοηθήσει (ακόμη και αν ματώσουν εξωτερικά) να πιέσουν τον εαυτό τους να κυκλοφορήσει το αίμα στον εγκέφαλο ενεργοποιώντας τις σωστές συνάψεις που θα τους κάνουν -κάποια στιγμή- να αντιληφθούν την λεπτή διαφορά που θα τους περάσει στην άλλη πλευρά, αυτή που θα τους δώσει τη δυνατότητα να αντιστρέψουν την διανοητική τους/μας εξέλιξη και να τους/μας πάει προς τα δελφίνια και τελικά «νέους» ανθρώπους που να αγγίζουν ως είδος μια ουτοπία από αυτή προς τις αμοιβάδες, καλώς το κάνουν και να συνεχίσουν.
Αν δεν μπορούν, ας συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν.
Υ.Γ.
Στην τελική, ό,τι είναι να γίνει εξελικτικά για το είδος μας (πέρα από σωματικές αλλαγές όπως το να χάσουμε για παράδειγμα ως μη χρήσιμες ούτε ως διακοσμητικό στοιχείο πλέον τις τρίχες από το σώμα μας, ακόμη και το κεφάλι μας) και μας αξίζει, καλύτερο ή χειρότερο, θα γίνει.
Αν και το να μην έχουν (οι απόγονοι) τρίχες στο κεφάλι μπορεί να βοηθούσε και τη διανόηση τους απαλλάσσοντας τους από… επιδερμικές σκέψεις που αλλοιώνουν σε ατομικό (με όλες τις σημασίες) επίπεδο την ικανότητα μας να βλέπουμε τα πράγματα όπως πρέπει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε στιγμή έχουμε ως σύνολο αυτό που μας πρέπει και αυτή τη στιγμή ζούμε ένα πραγματικό δράμα αφού έχουμε χαρούμενους και στενοχωρημένους ανθρώπους που βλέπουν ως θεατές ανύποπτους ανθρώπους να παύουν να υπάρχουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Χαρούμενους και στενοχωρημένους όχι για το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν αλλά ανάλογα το από ποιους σκοτώνονται.
Όπως είχαμε και έχουμε για παράδειγμα θαυμαστές του Ρουπακιά και θαυμαστές των δολοφόνων των δυο παιδιών που ακόμη και τόσα χρόνια μετά σφάζονται διαδικτυακά για δίποδα που σκότωσαν ανύποπτους ανθρώπους στον… προσωπικό τους πόλεμο για ιδέες τρίτων.
Όπως είχαμε και έχουμε -επί της ουσίας- μέχρι και υποστηρικτές βιαστών.
Άτομα που τρώνε τα λυσσακά τους αν ένας τέτοιος υπάνθρωπος τυχαίνει να έχει άμεση/έμμεση σχέση με αντίπαλο κόμμα/άλλη ιδεολογία αλλά μοιάζουν να πίνουν το αμίλητο νερό αν «αγγίζει» τον δικό τους χώρο.
Λες και το έγκλημα δεν είναι το ίδιο και η ζωή του θύματος ως ανθρώπου έχει μικρότερη αξία, ανάλογα τις πολιτικές – ιδεολογικές «αξίες» που υποστηρίζει ένας θύτης που δεν δίνει την παραμικρή αξία για την ανθρώπινη ζωή.
Κάνουν δηλαδή ό,τι και ο βιαστής, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουν. Υποβιβάζουν το θύμα ως ύπαρξη γιατί μέχρι εκεί φτάνει το επίπεδο τους.
Όπως ακριβώς υποβιβάζουν κάποιοι (πολλοί) θύματα σαν και του πυραύλου που έπεσε στην Πολωνία με την δική τους αδιάκοπη λάθος θεώρηση των πραγματών και προσωπική τους στάση.
Δεν είναι τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας λάθος, εμείς είμαστε το λάθος.
365meres 