Το σημαντικότερο όχι…

Μαθητής στην Άρτα άφησε παράλυτο συμμαθητή του και μέχρι στιγμής, ένα χρόνο μετά, απλά άλλαξε σχολείο.

Που όμως ξεκινάνε και που τελειώνουν οι ευθύνες (αν αναζητηθούν);
Ξεκινάνε κάπου, τελειώνουν κάπου ή μήπως και αυτό, όπως όλα γύρω μας είναι απλά ένα αταυτοποίητο θραύσμα μιας αόρατης σφαίρας ενός υπαρκτού άλλα αδιόρατου πολέμου;

Ενός πολέμου που έχει να κάνει με έναν εχθρό πολύ πιο επικίνδυνο από έναν ξενόγλωσσο άνθρωπο – λαό που απλά θέλει να κάνει εκείνος κουμάντο στη ζωή μας αντί για ξένους που απλά έχουν την ίδια κοψιά και την ίδια λαλιά με εμάς.

Ενός εχθρού που κυκλοφορεί ανάμεσα μας σαν μεταδοτικός ιός και έχει να κάνει με αυτό που πραγματικά κρύβεται πίσω και κάτω από ένα τυπικό σύστημα νόμων, κανόνων, αξιών το οποίο μας παρουσιάζεται ως ιδανικό για να κρύψει με ιδανικό τρόπο πόσο κακό (έως άχρηστο) αποτέλεσμα παράγει σε όλα τα επίπεδα.

Ενός εχθρού που ακούει στο όνομα χαμηλή ποιότητα.

Αν τα αρχικά και τα πρώτα υλικά μιας μηχανής αλλά και οι πρώτες ύλες είναι κακής ποιότητας δεν γίνεται να σου δώσουν καλό προϊόν.
Ακόμη και αν εγκαταστήσεις ένα πρώτης ποιότητας τελικό εξάρτημα σε αυτή το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.

Το υπόλοιπο σύνολο θα συνεχίσει να στέλνει με κακό τρόπο στο τέλειο τελικό εξάρτημα το ίδιο -σχεδόν τελικό- κακό προϊόν και όσο για το εξάρτημα το ίδιο είτε θα απορριφθεί, είτε θα καταστραφεί, είτε -τελικά- θα αφομοιωθεί.
Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.

Και αυτός ο εχθρός δεν μπορεί να καταπολεμηθεί συλλογικά και οργανωμένα γιατί όπως οι μεταδοτικοί ιοί ευνοείται όταν οι άνθρωποι έρχονται κοντά σχηματίζοντας ομάδες πέρα από τον δικό τους μικρόκοσμο.

Γιατί αρκεί ένας χαμηλής ποιότητας άνθρωπος όπως ένας μόνο άρρωστος με γρίπη ή κόβιντ για να μεταδώσει εύκολα τον ιό σε μια ομάδα ανθρώπων που έρχεται με φυσικό τρόπο κοντά.

Όπως ένα κακό γρανάζι – εξάρτημα μπορεί να επηρεάσει την συνολική λειτουργία μιας μηχανής που έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί ως σύνολο.

Όπως ακριβώς έχει σχεδιαστεί και μια κοινωνία ανθρώπων.

Πόσω μάλλον όταν τα κακά γρανάζια ή/και τα κακά υλικά είναι περισσότερα του ενός. Πολλά περισσότερα.

Γι αυτό και είναι πολύ δυσκολότερο να δημιουργήσεις από το να καταστρέψεις.

Γι αυτό και σε έναν οπαδικό όχλο για παράδειγμα αυτός που θα πετάξει σήμερα μια πέτρα δημιουργεί μεγαλύτερο μιμητισμό από αυτόν που θα σταματήσει κάποιον που θα πάει να την πετάξει.

Γι αυτό ο πρώτος έχει ντε φάκτο περισσότερες πιθανότητες ακόμη και να ηρωποιηθεί – γίνει ο ηγέτης του όχλου ενώ ο δεύτερος να αποβληθεί, να θεωρηθεί εχθρός, ακόμη και να χτυπηθεί από τους ίδιους τους συνοπαδούς του γιατί η συμπεριφορά του δεν θα συνάδει με αυτή που το πλήθος θα τείνει να υιοθετήσει ως συλλογικότητα και γι αυτό το δημόσιο παράδειγμα του θα πάει χαμένο για το σύνολο, άγνωστος μέσα σε αγνώστους.

Μόνο αν αυτός ο ένας προκύψει από κάποιον που κάποτε έγινε ο ίδιος στον μικρόκοσμο του αρνητικό παράδειγμα μη αντίδρασης (μέσα από παραδοχή του περί της ανωφελότητας μιας δημόσιας αντίδρασης του) και βρεθεί σε μια στιγμή του χωροχρόνου όπου δίπλα του θα βρεθούν και άλλοι πολλοί που έγιναν το ίδιο καλοί ποιοτικά μέσα από μια παρόμοια ατομική διαδικασία προγενέστερων ατόμων αυτός που θα πετάξει την πέτρα δεν θα μπορέσει να κάνει την διαφορά.

Μόνο –ακόμη καλύτερα– αν κάποιος που έφτασε ακόμη και να πετάξει πέτρα γίνει αυτοβούλως και με προσωπική προσπάθεια αρνητικό παράδειγμα στον μικρόκοσμο του και δεν ντραπεί να του διδάξει να μην γίνουν σαν αυτόν ως προς το κομμάτι εκείνο της ζωής του υπάρχει περίπτωση αυτός ο σπόρος αλλαγής που πρέπει να φυτευτεί να βρει το εύφορο έδαφος.

Κατάλληλο έδαφος που να το σεβαστούν όσο χρειάζεται τα πολύ κοντινά του πρόσωπα ώστε να μη ποδοπατηθεί όπως θα γινόταν αν το έκανε μεταξύ αγνώστων προτού όλο αυτό αναπτυχθεί σε σύνθεση σκέψεων και να φτάσει κάποια στιγμή μέσω της διαλεκτικής για παράδειγμα να ποτίζεται μέχρι τη στιγμή που να αποδώσει καρπούς εξηγώντας όχι μόνο τα βαθύτερα αίτια αλλά και δείχνοντας τον ίδιο μοναδικό δρόμο «μοναχικής» σποράς και στους υπόλοιπους.

Αθόρυβες και ατομικές προσπάθειες στον πυρήνα και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο και εκτός εμβέλειας από τα πολλά και διάφορα ραντάρ του συστήματος που έχουν σχεδιαστεί να ψάχνουν στην επιφάνεια και από μέσα προς τα έξω και όχι το αντίθετο.

Σαν ένας μοναδικός δούρειος ίππος που χτυπάει έναν υπολογιστή.

Αν αυτός ο υπολογιστής δεν είναι συνδεδεμένος σε ένα ευρύτερο δίκτυο δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτός, ούτε να μελετηθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο από κανένα σύστημα και από κανένα πρόγραμμα άμυνας.

Αν ξεκινήσεις να «μολύνεις» ένα σύστημα υπολογιστών δίνεις χρόνο να μελετηθεί η επίθεση σου και το σύστημα να αναπτύξει, κάποια στιγμή, όσο δυνατή και σφοδρή και να είναι αυτή, τις αντίστοιχες άμυνες σε υπολογιστές που δεν έχει φτάσει ακόμη αυτό που έφτιαξες.

Από εκεί και πέρα το σύστημα μπορεί να βάλει σε καραντίνα τον δούρειο ίππο σου ακόμη και αν φτάσει να υπολειτουργήσει για λίγο αφαιρώντας μαζί με αυτόν και χρήσιμα κομμάτια του, μέχρι να φτιάξει κάποιο μπάλωμα ή να τα αντικαταστήσει εξ ολοκλήρου με κάποιο update.

(Σου θυμίζει λίγο αυτό την σχεδόν καρκινική δημιουργία νέων και δήθεν διαφορετικών κομμάτων; Θα έπρεπε…)

Και αν έχουν επηρεαστεί κρίσιμα στοιχεία του μπορεί να δώσει εντολή -ως έσχατη λύση- για φορμάτ και όταν επιστρέψει σε πλήρη λειτουργία ο δούρειος ίππος σου να είναι παρελθόν.

(Αυτό το φορμάτ, σε πολιτικούς όρους, μπορεί να είναι από μια ολική αλλαγή προσώπων, ονόματος και σήματος κάποιων συστημικών κομμάτων που φαινομενικά περνάνε στο περιθώριο ή την είσοδο δήθεν άσπιλων επειδή κινούνται στα όρια – άκρα όπως η Χρυσή Αυγή -ως τώρα- στη βουλή μέχρι ένα πραξικόπημα, όταν και όποτε αυτό απαιτείται.)

Αν όμως το κάνεις ατομικά, με φυσικό τρόπο σε κάθε υπολογιστή ξεχωριστά, κρατώντας τους ασύνδετους μέχρι να το καταφέρεις, όταν κάποια στιγμή θα συνδεθούν, το σύστημα το οποίο τους τρέχει δεν θα έχει την παραμικρή ελπίδα.

Όπως τώρα δεν έχει ελπίδα ο υπολογιστής σου να επικρατήσει μέσα σε ένα μολυσμένο σύστημα με το οποίο έρχεται σε επαφή.

Όπως ακριβώς δεν έχεις την παραμικρή ελπίδα να επικρατήσεις και εσύ ακόμη και αν είσαι υπόδειγμα πολίτη εφόσον αλληλεπιδράς μέσα σε ένα ευρύτερο σύνολο συνδεδεμένων ανθρώπων που ούτε καν γνωρίζεις προσωπικά.
Ο καλύτερος και ικανότερος όλων να είσαι.

Στην ίδια βάση με το παράδειγμα με τους υπολογιστές δεν μπορείς να το κάνεις ξεκινώντας να οργανώνεσαι σε ομάδες, σε κάποιο δίκτυο δηλαδή, γιατί αυτό θα γίνει εύκολα αντιληπτό και να καταπολεμηθεί από το σύστημα.

Πρέπει να «αποσυνδεθείς» και να λειτουργήσεις αποκλειστικά εντός του πυρήνα του απόλυτου μικρόκοσμου σου.

Επειδή λοιπόν ισχύουν τα παραπάνω, το θέμα είναι πως δεν υπάρχει κάποιο κουμπί για άμεσο ριστάρτ της κοινωνίας και όλων όσων προκύπτουν από αυτή.

Δεν είναι παιχνίδι σε κάποιον υπολογιστή (σημ. μπορεί και να είναι, ποιος ξέρει, μπορεί να είμαστε εικονικοί χαρακτήρες σε κάποιο υπερυπολογιστικό σύμπαν αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο και στην τελική δεν έχει και τόση σημασία) να μην σου αρέσει η εξέλιξη και να το σταματήσεις. Ούτε ταινία στην τηλεόραση να κλείσεις την οθόνη.

Που και να κάνεις το παραπάνω αυτά θα συνεχίσουν να υπάρχουν για κάποιον άλλον να τα παίξει/δει.

Το μόνο που έχεις την ικανότητα να καταφέρεις ως άτομο είναι να τα αφαιρέσεις από τον δικό σου μικρόκοσμο και να γίνεις παράδειγμα (αρνητικό για όσο τα αποδεχόσουν) ώστε να μην αρέσει αυτό που ήσουν και στους επόμενους «δικούς σου» ανθρώπους και να τους κάνεις να θέλουν να γίνουν έστω λίγο καλύτεροι και να δημιουργήσουν με τη σειρά τους λίγο καλύτερους και ικανότερους, μέχρι να υπάρχουν τόσο και τόσοι καλύτεροι και ικανότεροι που να μπορούν να έχουν αυτά που τους αξιζουν ως άτομα και κατ’ επέκταση ως σύνολο.

Είναι ο ίδιος λόγος που όλοι σχεδόν γκρινιάζουν για την χαμηλή ποιότητα της τηλεόρασης όμως τα ντοκιμαντέρ και οι όποιες εκπομπές υψηλής ποιότητας έχουν μηδενική τηλεθέαση κάνοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς να επενδύουν σε αυτό που πραγματικά ζητάει, άσχετα με το τι λέει, το σχεδόν μηδενικό επίπεδο της πλειοψηφίας.

Επίσης ισχύει και μια άλλη παγίδα.

Είναι τόσο περισσότερο προτιμητέο για κάποιον να παραμείνει μέρος του συνόλου και να μην κοιτάει/τον κοιτάνε σαν εξωγήινο άτομο όταν μιλάνε για το γκολ ενός μέτριου παίκτη σε ένα αστείο ποιοτικά πρωτάθλημα ή για το που τα έπινε ένα πρόσωπο που έγινε διάσημο μέσα από ένα ριάλιτι που η πλειοψηφία δεν έχει διάθεση να κατανείμει τον χρόνο της σε πράγματα που απορρίπτουν οι περισσότεροι.

Άτομο = πλειοψηφία, πλειοψηφία = άτομο… Αρχίζει να ξεθολώνει λίγο η ευρύτερη εικόνα;

Ένα, δύο, τρία…επτακόσιες χιλιάδες, δύο εκατομμύρια. Στα τόσα εκλέγονται και οι κυβερνήσεις…

Και μέσω αυτής της έλλειψης διάθεσης έχασε η πλειοψηφία μέχρι και την ικανότητα να ξεχωρίζει ποιοτικά διαφορετικές έννοιες όπως διασκέδαση και ψυχαγωγία.

Έχοντας κάνει ψυχαγωγία μόνο αυτά που ζητάει με την στάση της να της προσφέρουν. Όπως έχει κάνει αποδεκτό και το συνολικό σύστημα.

Που ακόμη και όταν κάποιοι οσμίζονται πως κάτι βρωμάει σε αυτό δεν έχουν την ικανότητα να αντιδράσουν ώστε αυτό να ξεκινήσει να αλλάζει αλλά και όταν αντιδρούν η συντριπτική πλειοψηφία τους επιλέγει τον λάθος τρόπο, αυτόν που το σύστημα προσφέρει – επιτρέπει.

Ακόμη και αν τα καταστρέψεις, πες πως πας και ανατινάζεις την εταιρεία που έφτιαξε το παιχνίδι, την τηλεοπτική/κινηματογραφική εταιρεία που δημιούργησε το έργο, τον τηλεοπτικό σταθμό που παράγγειλε ή απλά πρόβαλε την ταινία, μαζί με τα άτομα που εμπλέκονται συνειδητά ή κατά τύχη σε αυτό, δεν έχεις ούτε την ικανότητα ούτε την δύναμη να αποτρέψεις την αναδημιουργία τους ή την δημιουργία παρόμοια κακών ταινιών και παιχνιδιών γιατί αυτά αντανακλούν την συνολική ζήτηση μέσα από το συλλογικό επίπεδο ποιότητας.

Πέρα από το γεγονός πως ακόμη και αγνές προθέσεις να έχεις θα παίξεις το παιχνίδι που αγαπάει η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ένα σύστημα που βασίζεται και στην ρουτίνα αλλά και την εικονική ηρεμία και ασφάλεια που παρέχει και θα χαρακτηριστείς από την πλειοψηφία που θέλει την ησυχία της και τη βολή της ως τρομοκράτης.

Παιχνίδι που το σύστημα επιτρέπει να παίζουν κάποιοι και κάποιες φορές το σχεδιάζει το ίδιο ώστε να μη ξέρει κανένας τελικά τι είναι αληθινό και τι όχι και αυτό να είναι ακόμη μεγαλύτερη παγίδα για όλους.

Ούτε μπορείς να ξεκινήσεις να σκοτώσεις την πλειοψηφία γιατί ακόμη και αν τα καταφέρεις και αυτό που θες να φέρεις είναι το τέλειο η βίαιη επιβολή δεν είναι ούτε καλό παράδειγμα ούτε στέρεα βάση για χτίσιμο ενός διαφορετικού, καλύτερου κόσμου.

Στην Ελλάδα για παράδειγμα έχουμε άπειρα πεύκα.
Αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία στην κοινωνία των δέντρων.

Έχουν πολλά θετικά όμως δεν κάνουν και την τρελή σκιά, γεμίζουν και πευκοβελόνες τον τόπο, λερώνουν και τα αυτοκίνητα με αυτά τα άσπρα χνούδια που κολλάνε σε οτιδήποτε πέσουν αλλά και -αυτό που το πάτε- καίγονται πανεύκολα και γίνεται κάθε καλοκαίρι κόλαση ο τόπος από τις φωτιές.

Αν ξεκινήσουμε όμως με αγνές προθέσεις να τα «ξεριζώσουμε» και να βάλουμε στη θέση τους αποκλειστικά άλλα δέντρα, καλύτερα, αν πράξουμε δηλαδή με βίαιο – κακό τρόπο για κάτι καλό, στο τέλος, αν έχουμε καθόλου δέντρα, πάλι τα πεύκα θα έχουν επικρατήσει.

Η εσκεμμένη βία είναι κάτι αφύσικο και ως τέτοιο δεν μπορεί να είναι το όχημα επιβολής για κάτι, όσο καλό και αν είναι αυτό.

Ακόμη και αν ο Χίτλερ ήταν ο θεός (με την έννοια του τέλειου) και ήθελε να φέρει την τελειότητα στον κόσμο (εννοείται πως δεν ήταν αλλά η επιβεβλημένη ανάγκη κατηγορηματικής επισήμανσης αυτού από τον συγγραφέα του κειμένου είναι δείγμα της χαμηλής ποιότητας ενός ποσοστού από όσους διάβάσουν το άρθρο αυτό), στην προσπάθεια επιβολή της με τη βία ήταν αναμενόμενο να βρει αντίδραση και να αποτύχει.

Πάνω σε αυτή την πλατφόρμα σκέψης (και επιστρέφοντας στο παράδειγμα – ερέθισμα αυτού του άρθρου) ακόμη και να «αφαιρέσεις» το παιδί αυτό από τους «κακούς» γονείς και καταφέρεις να το διαπαιδαγωγήσεις με ιδανικό τρόπο δεν έχεις την ικανότητα ή την δύναμη να τους αποτρέψεις από το να δημιουργήσουν άλλα ίδια αλλά ακόμη και να το κάνεις συγκεκριμένα για αυτούς δεν μπορείς να αλλάξεις με μαγικό τρόπο και τους υπόλοιπους που είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς.

Τι μένει λοιπόν;
Μόνο ατομική προσπάθεια για τον μικρόκοσμο του καθενός ώστε να μην υπάρχουν στο μέλλον σε τόσο μεγάλο ποσοστό γονείς ανίκανοι να μεγαλώσουν σωστά παιδιά.

Που συνεπάγεται –στην τελική κλίμακωση– να μην υπάρχουν σε τόσο μεγάλο ποσοστό ανίκανοι να αντιληφθούν την μεγάλη εικόνα του συστήματος (συνολικά και όχι αποσπασματικά) και τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο αυτό μπορεί να αλλάξει.

Μπορεί να συμβεί σύντομα;
ΟΧΙ.

Θα ζεις για να το δεις;
ΟΧΙ.

(Ακόμη και αν τώρα -28/10/22- που γράφεται το άρθρο ήσουν απλά ένα σπερματοζωάριο που έτρεχε να βρει το ταίρι του για να δημιουργήσει ζωή δεν θα ζεις για να δεις την προσπάθεια να αποδίδει σε τελικό βαθμό).

Αξίζει όμως να κρυφτείς πίσω τον εγωισμό σου (μη παραδοχή καταστάσεων-συλλογικών ευθυνών, ωχαδελφισμό, παραίτηση αφού δεν θα καταφέρεις να απολαύσεις τους καρπούς της δράσης σου κλπ) αφήνοντας στην τύχη τους αυτούς που θα έρθουν μετά από εσένα και να μη γίνεις η μήτρα από όπου θα ξεπηδήσουν καλύτερα άτομα, άνθρωποι, πολίτες;
ΟΧΙ.

Αν αποδεχθείς αυτά τα όχι τότε μπορεί και να ξεκινήσεις την σημαντικότερη μάχη απέναντι στον μεγαλύτερο εχθρό.
Την κακή πλευρά του εαυτού σου.

Και αν μάθουμε να πολεμάμε την κακή μας πλευρά χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά σιωπηλά, χωρίς εγωιστική επιδεικτικότητα προς ξένους αλλά με θετική χρήση εγωισμού, χωρίς να θέλουμε να το κάνουμε γνωστό πέρα από τον δικό μας μικρόκοσμο και του διδάξουμε αυτού του μικρόκοσμου να κάνει το ίδιο τότε θα έχει ξεκινήσει η πραγματική επίθεση στο σύστημα και η ουσιαστική πορεία προς το καλύτερο μέχρις ότου κάποιοι άλλοι στο μέλλον να φτάσουν όχι μόνο να αξίζουν πραγματικά ως ποιότητα αλλά μέσω αυτής να έχουν και την ικανότητα να τρέξουν το λειτουργικό σύστημα που τους αξίζει.

Όλα αυτα μέσα από τη δική μας αρχική προσπάθεια.
Που δεν θα την μνημονεύει κανένα βιβλίο ιστορίας.
Γιατί θα είναι κάτι πρώτα από όλα εσωτερικό ως μάχη και εξέλιξη.
Κάτι που θα έχει φέρει με εντελώς φυσικό τρόπο κάτι θετικό, όσο πιο θετικό γίνεται.

Μέχρι κάποιοι σχεδόν να αγγίξουν το τέλειο.
Που είναι και το υπέρτατο όριο αφού το τέλειο είναι μεν ουτοπικό αλλά δεν πρέπει να παύει ποτέ να είναι ο απώτερος στόχος.
Και να έχουν τελικά την ποιότητα/ικανότητα να διατηρήθουν σε εκείνο το επίπεδο για πάντα.

Μια κατάσταση που δεν θα επιδέχεται ερμηνειών για το πως προέκυψε (θα θεωρείται αυτονόητο να υπάρχει ως καθρέπτης των τότε πολιτών) και κατά συνέπεια δεν θα επιδέχεται και διαστρέβλωσης από κανέναν που να επιθυμεί σκοτεινά πράγματα και να έχει περίεργες προθέσεις.

Υ.Γ.
Αν συμβούν όλα αυτά τότε μπορείς και να ξεκινήσεις να το γιορτάζεις όπως το σημερινό ΟΧΙ.

ΟΧΙ που δεν έχει να κάνει με νίκη αλλά με την έναρξη μιας -σχεδόν υπεράνθρωπης- προσπάθειας.

Όπως και η άλλη μεγάλη εθνική εορτή της χώρας.

Μόνο που κανένας δεν τις έχει διδάξει 100% σωστά γιατί τις βλέπει μέσα από το σύστημα και όπως αυτό «απαιτεί» να τις βλέπουμε.

Δήθεν στοχαστικά όμως εντελώς επιδερμικά.

Είναι όμως εύκολο να το αντιληφθείς αν δεν μπορείς να δεις αυτό και τα υπόλοιπα φαινομενικά σκόρπια κομμάτια του παζλ ενωμένα;
ΟΧΙ.

Από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις την προσωπική σου μάχη και το προσωπικό σου ΟΧΙ.

Ίσως ψάχνοντας -και μέσα σε αυτό το μπλογκ- να βρεις τα υλικά να συνθέσεις αυτό που χρειάζεται.

Advertisement