Edit 21/7/22
Ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σκιτσογράφος (Παπανίκος) αλλά (σαν τον Λαζόπουλο) απόλυτα ατάλαντος ηθικά καλλιτέχνης διαγράφει/κρύβει σχόλια (δικά μου και άλλων, σκληρά μεν αλλά χωρίς ύβρεις) που δεν του αρέσουν στην προσπάθεια του να διατηρήσει ασχολίαστους τους άκυρους παραλληλισμούς και τα συλλογιστικά άλματα που επιχειρεί με τα σκίτσα του ώστε να πάρει τα φώτα από την υπόθεση Λιγνάδη.
(Το ότι διαχειρίζεται σελίδα και το ότι φαίνεται η ανακολουθία στον συνολικό αριθμό σχολίων και αυτών που μπορεί να μετρήσει κάποιος δεν έχει την ικανότητα ο θολωμένος από φανατισμό εγκέφαλος του να το κάνει σκίτσο.)
Φυσικά υπάρχουν και τα screenshots να αποτυπώσουν το επίπεδο του ξεπεσμού στον οποίο έχει οδηγήσει τον εαυτό του στα μάτια όσων δεν κοιτάνε μέσα από κομματικά ή ιδεολογικά γυαλιά όσα σχεδιάζει.
Του άξιζε το πρώτο άρθρο που του αφιέρωσα και βγάζει τόσο κομματικά βαμμένο ιδεολογικό φανατισμό που πλέον προσφέρει απλόχερα υλικό και για μελλοντικό άρθρο.
Και για τον Λαζόπουλο δύο είχα γράψει εξάλλου…
Υ.Γ.
Τόσο κοντόφθαλμα φανατισμένος που ένας -υποτίθεται- σκιτσογράφος επικαιρότητας έπεσε με τα μούτρα πάνω στο θέμα και πόσταρε δυο συνεχόμενα σκίτσα κατά της ένωσης ηθοποιών αντί να έχει το ερέθισμα να σκιτσάρει για τις καταστροφικές πυρκαγιές.
Αρχικό κείμενο: 19/7/22
Μέχρι τώρα όλα σχεδόν τα σκίτσα του ήταν γνήσια σάτιρα.
Με ένα τελευταίο του όμως έβγαλε κόκκινη κάρτα στον εαυτό του.
Το όνομα του, Χρήστος Παπανίκος.
Με δήθεν σατιρική διάθεση και ένα παραλληλισμό που δεν στέκει λογικά ούτε στιγμή στα μάτια ενός ουδέτερου εμφανίζει την ένωση ηθοποιών να χρησιμοποιεί το περί δικαίου αίσθημα για να αποφύγει μια κλήση για υπερβολική ταχύτητα, κατακρίνοντας την με αυτόν τον γελοίο τρόπο για την αντίθεση της απέναντι στην απόφαση του δικαστή να αφήσει ελεύθερο έναν καταδικασμένο βιαστή.
Λες και μόνο η ένωση ηθοποιών αντιδρά σε αυτήν την απόφαση και όχι το σύνολο των πολιτών που βλέπουν κάτι στραβό στο ζύγι της δικαιοσύνης.
Θα μπορούσα να παραθέσω το σκίτσο κάτω από τις εξαιρέσεις (fair use) των περιορισμών πνευματικής ιδιοκτησίας, ειδικά από τη στιγμή που δεν πρόκειται για επαγγελματικό μπλογκ αλλά είναι τόσο εμετικό που προτιμώ το μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Για όποιον θέλει να «καμαρώσει» την ολίσθηση του και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα μπορεί να το κάνει ακουμπώντας και κλικάροντας τον παρακάτω σύνδεσμο, με δική του ευθύνη να βρομίσει την οθόνη του με κάτι τόσο, καλυμμένα κάτω από τον μανδύα της σάτιρας, βρώμικο:
https://www.facebook.com/photo?fbid=197112625985700&set=a.187682260262070
Γιατί όμως συνέβη αυτό;
Προφανώς η υποβόσκουσα πολιτική του πεποίθηση (ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να αποβάλουν τις επιρροές του περιβάλλοντος τους όσο μεγαλώνουν και να μην αποκτήσουν συμπάθεια για μια ταμπέλα) δεν μπορεί να παραμείνει υπό έλεγχο για πάντα και για το καθετί.
Ειδικότερα από τη στιγμή που η σάτιρα όχι απλά αποκτά για εκείνον το βασικό αντικείμενο βιοπορισμού αλλά και η αναγνωρισιμότητα του ξεπερνάει την ικανότητα του να κρατάει κλειστά τα μάτια σε όσα επηρεάζουν την κρίση του.
Με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατήσει και το ζύγι με την υποκειμενικότητα του πιο ψηλά (να βαρύνει λιγότερο δηλαδή, για όποιον μπερδευτεί με την οπτικοποίηση) από αυτό με την προσπάθεια να παραμένει όσο το δυνατόν πιο αποστασιοποιημένος από τις προσωπικές του αποκλίσεις και στο κέντρο της σφαίρας στην οποία πρέπει να είναι κάποιος για να διατηρεί ίσες αποστάσεις από όλα.
Γιατί μόνο κομματικά βαμμένα άτομα μπορούν να προσπαθούν να κάνουν αποδεκτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά (από κάποιον/ους δικαστή/δικαστές) στην υπόθεση Λιγνάδη.
Ατάλαντες δημοσιογραφικές λίγδες τύπου Προτοσάλτε, κομματικοί σαλτιμπάγκοι που γλείφουν εκεί που έφτυναν αλλά και -όπως αποδεικνύεται- άνθρωποι που θα μπορούσαν να διατηρήσουν την υστεροφημία τους αποφεύγοντας -έστω- ένα θέμα, μπροστά στα τόσα με τα οποία έχουν να ασχοληθούν.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά που προκύπτουν και από τις πράξεις των δικαστών πριν και μετά την δίκη Λιγνάδη.
Όπως γράφουν οι ίδιοι στις αποφάσεις τους (και όπως γράφει ένας εξαιρετικός νομικός στο άρθρο Ολίγα νομικούλια δι’ υποψηφίους φοιτητάς τής Νομικής ) ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης προφυλακίστηκε γιατί ως ύποπτος θεωρήθηκε πως αν είναι όντως ένοχος μπορεί να διαπράξει και νέα εγκλήματα μέχρι την έκδοση της απόφασης.
Όταν κρίθηκε λοιπόν ένοχος για δύο βιασμούς τι ακριβώς άλλαξε και δεν συντρέχουν οι ίδιοι λόγοι ώστε να παραμείνει στη φυλακή;
Αντί λοιπόν να κάνει κάποιο σατιρικό σκίτσο για αυτήν την ανακολουθία στις αποφάσεις των δικαστών (ακόμη και από την ανάποδη οπτική), ανακολουθία που στηλιτεύει η πλειοψηφία των πολιτών χωρίς να μετράνε σε αυτή τους την στάση (πέρα από τα κομματόσκυλα) την πολιτική τους προτίμηση, σκιτσάρει τη δική του ηθική -πάνω από όλα- ανακολουθία προσπαθώντας να βρει λάθος σε όσους αντιδρούν στο να βρίσκεται ένας βιαστής ελεύθερος χωρίς να έχει εκτίσει την ποινή για την οποία καταδικάστηκε.
Ειδικά όταν ο βιασμός και ο βιαστής παίρνουν κάτι που δεν επιστρέφει ξανά, κάτι που κάνει την πράξη χειρότερη και από φόνο, γιατί αναγκάζει το θύμα του να ζήσει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του με αυτό που του συνέβη, ένας –ταλαντούχος κατά τα άλλα– σκιτσογράφος γκριζάρει την ηθική του εικόνα και στέκεται με έμμεσο τρόπο πίσω από αυτό που πλασάρουν οι μυαλοπώληδες (όλων των κομμάτων, αναλόγως πότε τους βολεύει αυτή η επίκληση) πως δεν επιτρέπεται να κρίνουμε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.
Φυσικά ο καθένας είναι ελεύθερος να υποστηρίζει ό,τι θέλει, αυτή και είναι μια βασική πτυχή εξάλλου της δημοκρατίας αλλά για αυτή του την ελευθερία πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί και την κριτική των υπολοίπων και να περιμένει αυτή του η στάση να ζυγιστεί.
Από πολιτικό μέχρι και σκιτσογράφο.
Ειδικά όταν αυτές οι τοποθετήσεις είναι δημόσιες και γίνονται για προώθηση του πολιτική ή επαγγελματική, ανάλογα το άτομο και τις επιδιώξεις του.
Είναι ελεύθερος κάποιος ακόμη και να θέλει να κατεβάσει κόμμα παιδεραστών στις εκλογές. Αν ο πολιτισμός ικανού αριθμού πολιτών το αποδέχεται μπορεί ακόμη και να εκλεγεί.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η πλειοψηφία πρέπει να το δεχθεί ως κάτι φυσιολογικό και να μην πολεμήσει με κάθε νόμιμο τρόπο να το εκδιώξει.
Όπου νόμιμος τρόπος είναι σε κάθε εμφάνιση τους και κάθε εμφάνιση κάποιου που ανήκει στην πλειοψηφία και είναι εναντίον των βιαστών να σηκώνεται πανό διαδηλώνοντας αντίθεση και αποτροπιασμό.
Αν μπει ένα κόμμα παιδεραστών και βιαστών στη βουλή γιατί θα το επιτρέπει η ερμηνεία των νόμων από ένα σώμα δικαστών (και όχι φυσικά από το σύνολο) κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει τους υπόλοιπους βουλευτές να σηκώνουν καθημερινά πανό που να λέει «Είναι παιδεραστές – είναι βιαστές«.
Κανείς!
Ακόμη και αν μπορεί να τους κατηγορήσει πως με την δική τους (ως σύνολο) ανά τις δεκαετίες- ηθική κατάπτωση μπορεί να έκαναν τα στραβά μάτια στα άτομα και τις συνθήκες που οδήγησαν ένα κόμμα παιδεραστών να εκλεγεί.
Όπως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ένα θύμα βιασμού γιατί δεν μίλησε από την αρχή.
Αυτό λοιπόν που έχει δικαίωμα (για να μη πω υποχρέωση) να κάνει η μικροκοινωνία των βουλευτών των άλλων κομμάτων απέναντι στους παιδεραστές βουλευτές είναι ελεύθερη να το κάνει και κάθε άλλη.
Το ίδιο ακριβώς λοιπόν μπορεί να κάνει και ένας επαγγελματικός κλάδος, αυτός των ηθοποιών και των καλλιτεχνών που δεν επιθυμεί να κουβαλάει τη ρετσινιά ενός καταδικασμένου ως βιαστή και αν αυτό επιχειρηθεί να γίνει αντικείμενο σάτιρας, κάνει αυτόν που σχεδιάζει να το πετύχει τον πιο ξεδιάντροπο σάτυρο.
Ακόμη και αν αυτή η επαγγελματική ομάδα άργησε να το κάνει, ακόμη και αν παλιότερα συμπεριφερόταν όπως κάθε άλλη επαγγελματική συντεχνία και προσπαθούσε να κρύψει και τα δικά της κακώς κείμενα κάτω από το χαλάκι.
Είναι εξάλλου –μέχρι στιγμής– η μοναδική επαγγελματική ομάδα που αποφάσισε να θέσει στο περιθώριο οτιδήποτε θεωρεί πως την αμαυρώνει.
Οι βουλευτές για παράδειγμα ακόμη και τώρα, λειτουργώντας συντεχνιακά και κομματικά (ξεχωριστά ή και συνδυαστικά, ανά περίπτωση) καλύπτουν βιαστές, συκοφάντες, υβριστές, απατεώνες και οτιδήποτε άλλο σκοτεινό υπάρχει στα έδρανα του κοινοβουλίου.
Εδώ έχουν κάνει –αριστεροί και δεξιοί– το πόθεν έσχες σκέτο έσχες και ανέκδοτο για την κοινή γνώμη αλλά δεν αισχύνονται όταν κοιτάνε τον εαυτό τους στον καθρέπτη και γίνεται η ανάρτηση αυτης της δήλωσης ακραίου φαρισαϊσμού, κάθε έτος.
Τελικά, για να επιστρέψω -και να κλείσω- με το κυριως θέμα του άρθρου καταλήγουμε πως όσο ταλέντο και να υπάρχει σε κάποιους, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, όταν ανεβαίνουν επαγγελματικά και καταλήγουν να κάνουν (ασυναίσθητα ίσως) την ιδεολογία τους επάγγελμα και βάθρο αναγνωρισιμότητας τους καταλήγουν από σατιρικοί να γίνονται σάτυροι.
Καλή ώρα όπως ο Παπανίκος με το σκίτσο του αυτό, όπως και ο Λαζόπουλος με την εμετική του τηλεοπτική παράσταση για την αναπηρία Σόϊμπλε.
Γιατί είναι ξεχωριστό ταλέντο να μην επηρεάζεσαι από τον μικρόκοσμο σου (και να χρησιμοποιείς τον ηθικό σου εγωισμό με τρόπο που θα σε εμποδίσει να σχεδιάσεις λάθος μονοπάτι) και καλώς ή κακώς το πιο σπάνιο και το πιο δύσκολο να καλλιεργήσεις.
Υ.Γ.
(Το παρακάτω άρθρο μου για τον δεύτερο το βάζω μόνο και μόνο για να προλάβω τυχόν κομματικούς παρωπιδοφόρους που θα τρέξουν να με εντάξουν σε κάποια ιδεολογία κάνοντας με σαν τα μούτρα τους):
https://365meres.wordpress.com/2016/02/20/otan-eisai-kathilomenos-sto-payroll-mias-ideologias-ginesai-lazopoulos/
365meres 