Τελικά το σχέδιο των λοιμωξιολόγων πέτυχε.
Είχαν από την αρχή συλλάβει την παρακάτω ιδέα που την υλοποίησαν με ένα αριστοτεχνικά εκτελεσμένο σχέδιο.
Μην νομίζεις λοιπόν πως τυχαία έκαναν τις αλλοπρόσαλλες και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες τοποθετήσεις τους.
Δεν ήταν που άρχισε να τους γυαλίζει η εικόνα τους στο γυαλί αλλά που άρχισαν να εξυφαίνουν το σχέδιο τους.
Το οποίο τώρα πλέον είναι απόλυτα ξεκάθαρο.
Με το που κόντεψε να μηδενίσει ο ιός τον περασμένο Μάιο αγχώθηκαν και το σκέφτηκαν κάπως έτσι:
-Θα αρχίσουμε να κάνουμε ηλίθιες προτάσεις, κάποια στιγμή ο κόσμος θα σιχαθεί τις φάτσες μας και όποιες προτάσεις μας πάρουν τη μορφή μέτρου περισσότερο από ότι φοβάται τον κορωνοϊό και θα αρχίσει να τις ακυρώνει στη πράξη από αντίδραση και μπούχτισμα.
Έτσι, όταν θα ανοίξουν οι κλειστές δραστηριότητες θα φτάσουμε να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες πραγματικά κρούσματα και με αυτά ως εφαλτήριο θα οδηγηθούμε γρηγορότερα στην ανοσία της αγέλης.
-Θα πούμε π.χ. να ανοίξει ο τουρισμός (μην εξαφανιστεί και τελείως ο ιός που έπεσε σε μηδενικά ποσοστά) αλλά μετά θα πούμε στους δικούς μας πως φταίνε γιατί πηγαίναν και εκείνοι στις παραλίες και κόλλησαν από τους ξένους που τον έφεραν μαζί τους.
–Μετά, όταν φτιάξουμε ξανά καλή βάση ιικού φορτίου, θα πούμε για παράδειγμα να κλείσει πάλι το λιανεμπόριο γιατί αν μπεις σε ένα κατάστημα 40 τ.μ να δοκιμάσεις και να πάρεις μια μπλούζα κολλάει ενώ αν μπεις στο μίνι μάρκετ να πάρεις κονσέρβες δεν κολλάει.
-Μπορούμε επίσης να πούμε να κλείσει ξανά η εστίαση γιατί κολλάει ακόμη και αν κάθεσαι έξω σε τραπεζάκι.
(Τραπεζάκι είπα; Καρέκλα, κάθονται στα τραπέζια οι άνθρωποι; Δεν κάθονται. Φυσικά αυτό έχει ξεκαθαρίσει εδώ και πολλές δεκαετίες χάρη στον Νίκο Σταυρίδη και στον Γιάννη Γκιωνάκη αλλά καλό είναι να το θυμόμαστε.)
Θα κολλάει λοιπόν αν καθίσεις να πιεις τον καφέ σου έξω στην καρέκλα ενός καφέ ή να φας το μπιφτέκι σου παρέα με τον κολλητό σου που θα κάθεται απέναντι σου σε μια ταβέρνα αλλά δεν θα κολλάει αν καθίσεις να πιεις μια μπύρα έξω στο παγκάκι μια πλατείας, δίπλα δίπλα με την παρέα σου.
Μετά όμως θα πούμε πως θα κολλάει και εκεί και θα διώχνουμε τον κόσμο που θα πηγαίνει να βρίσκεται/κάθεται μέσα στα σπίτια.
Μπορούμε επίσης προτείνουμε και απαγόρευση νυχτερινής κυκλοφορίας για να σιγουρευτούμε πως όσοι πάνε κάπου θα βρίσκουν αφορμή στο νυχτερινό πρόστιμο για να κάθονται περισσότερες ώρες μαζί.
Ειδικά τα Σ/Κ που θα κάθονται και οι περισσότεροι από τους λίγους που θα εξακολουθούν να δουλεύουν, μπορούμε να τους κλείνουμε και από πιο νωρίς μέσα.
Μετά θα τους πετάξουμε κι ένα η παραμονή μιας οικογένειας μέσα στο σπίτι, την οποία εμείς εξαναγκάσαμε να κλειστεί μέσα, είναι παράγοντας ενδοοικογενειακής μετάδοσης και που θα πάει, θα τους κάνουμε να πάρουν όλοι, αν όχι τα βουνά, τους δρόμους.
Σιγουράκι πως θα αρχίσουν να την πέφτουν και στους αστυνομικούς, θα αρχίσουν οι τελευταίοι να δυσανασχετούν που γίνονται σάκος του μποξ και θα φτάσουμε στην ολοκλήρωση του σχεδίου μας.
Θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να μας αναγκάσει να πούμε πως αναγκαστικά πρέπει να ανοίξει η αγορά γιατί δεν πάει άλλο με τα αναγκαστικά μέτρα.
Μέχρι όμως να γίνει αυτό θα έχουν κολλήσει εκατοντάδες χιλιάδες και έτσι θα αποκτήσουμε πολύ πιο εύκολα την ανοσία της αγέλης.
Γιατί δεν είμαστε χαμένοι στη μετάφραση και στα μονοπάτια της δημοσιότητας αλλά επιστήμονες, κατέληξαν.
Και κατέληξε όλη η φάση σαν το ανέκδοτο που οι μπογιατζήδες κάνουν διάγνωση στον ασθενή γιατί έτυχε να τους ρωτήσει.
Αν το είχαν σκεφτεί κάπως έτσι θα είχε εξήγηση όλο αυτό που έχουμε ζήσει από την άνοιξη και μετά.
Θα ήταν απλά μια παραδοχή πως δεν μπόρεσαν να σκεφτούν το απλό.
Πως όταν έχεις την τύχη να φτάσεις σε μηδενικά κρούσματα κρατάς κλειδωμένη την χώρα με όλες τις εντός συνόρων δραστηριότητες ανοιχτές (εσωτερικό τουρισμό, εσωτερικές μετακινήσεις, εσωτερική αγορά κλπ) και απλά περιμένεις πότε θα μπορείς να ξεκινήσεις το εμβολιαστικό πρόγραμμα.
Εμβολιαστικό πρόγραμμα που ήταν σίγουρο πως θα έρθει γρήγορα γιατί μιλάμε για παγκόσμια πανδημία που έχει γονατίσει την παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα και όσο θέλει να λήξει ο χι Κώστας, ο χι Τζον, η χι Κλαούντια που παίζουν την οικονομική τους επιβίωση σε τριψήφια και τετραψήφια μηνιαία νούμερα άλλο τόσο θέλουν να λήξει και ο Σώρρος, ο Γκέιτς, ο Μπέζος και όλοι όσοι μιλάνε καθημερινά μόνο με δις, οπότε ήταν αναμενόμενο να πέσουν τεράστια ιδιωτικά κονδύλια στην μελέτη του ιού και την εξεύρεση εμβολίων.
Που με τους «ασφαλείς» Έλληνες πολίτες να βλέπουν τι γίνεται στις άλλες χώρες, σε συνέχεια όσων έγιναν και την περασμένη άνοιξη σε αυτές, η συνειδητοποίηση της σοβαρότητας της κατάστασης θα γινόταν ομαλά, σε βάθος χρόνου και χωρίς «θυσίες» και με την έλευση των εμβολίων το ποσοστό που θα ήθελε να εμβολιαστεί θα ήταν πολύ μεγαλύτερο από όσο είναι τώρα.
Θα ήμασταν επίσης –πρώτη φορά στα χρονικά- ένα κράτος που θα είχε βάλει τα γυαλιά σε όλη την Ευρώπη, σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας και όχι μόνο στην αρχή.
Όχι μόνο κάνοντας αυτό που είμαστε αντικειμενικά πολύ καλοί είτε παίζοντας μπάλα στο Euro είτε με τους γείτονες (άμυνα) όπως συνέβη στη πρώτη φάση αλλά κάνοντας και δημιουργικό παιχνίδι, σε δεύτερο στάδιο, έχοντας κλέψει λόγω της τέλειας άμυνας τις εντυπώσεις και με το γήπεδο μπροστά μας ανοιχτό.
Αντί γι αυτό χάσαμε την μπάλα αφήνοντας (βολικά ίσως) τις αποφάσεις για τις πάσες και την προώθηση του παιχνιδιού να λαμβάνονται από ειδικούς γιατρούς που θα έπρεπε απλά να κοιτάνε τα ιατρικά δεδομένα, αρνούμενοι ακόμη κι αν τους ζητούνταν να μιλήσουν για κάτι εκτός του αντικειμένου τους, αφήνοντας τις προτάσεις και τις αποφάσεις για την συνολική αντιμετώπιση της πανδημίας σε αυτούς που πρέπει να τις παίρνουν.
Είτε αυτούς που εκλέγονται είτε αυτούς που σαν ειδικοί τοποθετούνται (πρέπει να τοποθετούνται) σε τέτοιες θέσεις από τους πρώτους.
Με τίποτα όμως δεν είναι ειδικός για να προτείνει πως να λειτουργήσει η αγορά ένας λοιμωξιολόγος, όπως δεν είναι ειδικός να πει σε έναν λοιμωξιολόγο πως να αντιμετωπίσει τα περιστατικά γρίπης που φτάνουν με τα φορεία στις εντατικές ένας συγκοινωνιολόγος.
Δεν μπορεί ο γιατρός αντί να αντιμετωπίζει θύμα τροχαίου που τραυματίστηκε γιατί πέρασε με κόκκινο να κάνει στατιστικές αναλύσεις κυκλοφοριακής μορφής για τον δρόμο εκείνο προτείνοντας να μπει οπωσδήποτε φανάρι.
(Απλοϊκά παραδείγματα για να γίνουν πιο εύκολα κατανοητά.)
Κι ενώ με κληρονομιά την πρώτη φάση μπορούσαμε να μην κάνουμε όλα αυτά, κάναμε ο,τι ακριβώς και οι άλλες χώρες καταλήγοντας σε ένα αντίστοιχο με αυτές αποτέλεσμα και δεν αναφέρομαι σε νούμερα και αριθμούς αλλά στη γενικότερη εικόνα.
Φτάνοντας στο ηλίθιο σημείο να μην υπάρχει άλλη επιλογή από το να ανοίξουμε την οικονομία γιατί είμαστε ένα βήμα από την οικονομική καταστροφή με το χρώμα στον χάρτη της πανδημίας να μην πρέπει να είναι βαθύ κόκκινο αλλά μαύρο σαν κατράμι.
Ενώ, εμείς από όλες τις χώρες της Ευρώπης (με βάση την εικόνα του Μαΐου), μπορούσαμε να φτάσουμε στο σήμερα με το χρώμα παντού να είναι πράσινο με μια κλειδαριά που να το κλειδώνει ανάλογα με τους εμβολιασμούς κάθε νομού.
Με τους λοιμωξιολόγους να επιμένουν να δέχονται να χωρίς δισταγμό να γελοιοποιούνται/εργαλειοποιούνται (εθίστηκαν πλέον στη δόξα της προβολή
του ειδώλου τους, γι αυτό) συνεχίζοντας τις εμφανίσεις τους και ξεκινώντας να μιλούν για ατομική ευθύνη και άλλα τέτοια τζανκ φουντ σκέψης.
Γιατί η ατομική ευθύνη είναι πλέον ένα μικρής διατροφικής αξίας φαγητό με όλες αυτές τις ηλίθιες, αποτυχημένες συνταγές που προηγήθηκαν ενώ θα μπορούσε να περάσει ως αξιόλογο πιάτο αν είχε σερβιριστεί ως συνοδευτικό της σωστής αντιμετώπισης που μπορούσαμε να ακολουθήσουμε και που αναφέρθηκε παραπάνω.
Αν το κάναμε, οι μόνοι που δεν θα εργάζονταν στο σύνολο τους (πάλι θα εργάζονταν αρκετοί από αυτούς αφού θα υπήρχε ο εσωτερικός τουρισμός) θα ήταν οι απασχολούμενοι στον τουρισμό και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για επιδόματα (η αγαπημένη λέξη του Έλληνα που έφτασε να την σιχαθεί -προσωρινά φυσικά- μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού) σε όλες τις εργασιακές ομάδες θα είχαν ξοδευτεί με πιο χρήσιμο τρόπο.
Για την αγορά ράπιντ τεστ για παράδειγμα που θα γινόταν δωρεάν και καθημερινά ώστε να ελεγχθεί απόλυτα η όποια εσωτερική εμφάνιση του ιού.
365meres 