Με ελάχιστη χρήση εγκεφαλικών κυττάρων

Το Facebook έχει σχεδόν τρία (3) δισεκατομμύρια χρήστες.

Αν υποθέσουμε πως μόνο ένα 20% μιλάει/ξέρει αγγλικά (πολύ συντηρητικός υπολογισμός) καταλήγουμε σε 600 εκατομμύρια.
Πόσοι από αυτούς ακολουθούν ενδιαφέρουσες σελίδες σαν αυτές τις δύο στην φωτογραφία;
(Ενδεικτικά επιλεγμένες μιας και όλες σχεδόν οι αντίστοιχες σε αυτό το επίπεδο κινούνται.)

Μετά βίας 1.2 – 1.5 εκατομμύρια!
Το 0.25% αυτού του – επαναλαμβάνω- πολύ μετριοπαθούς υπολογισμού.

Όταν παντελώς ηλίθιες σελίδες με εντελώς γελοίους τύπους που απλά κάνουν χοντροκομμένες φάρσες στις δήθεν χαζές (μπορεί και πραγματικά, ποιος ξέρει) σχέσεις τους/παρέες τους ή κάποιες που ανεβάζουν φαινομενικά δραματικά βιντεάκια που όμως ποτέ δεν καταλήγουν σε αυτό που η περιγραφή προϊδεάζει ή άλλες με – υποτίθεται – χιουμοριστικό περιεχόμενο που προσπαθούν να αποσπάσουν με τη βία το γέλιο του θεατή χρησιμοποιώντας εκείνο το απολύτως αντιαισθητικό (δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει βρεθεί στην -το λιγότερο- άβολη θέση να το ακούσει) κονσέρβα γέλιο που έχει κατακλύσει το διαδίκτυο έχουν μέχρι και δεκάδες εκατομμύρια ακολούθους και -φυσικό επακόλουθο- πολλαπλάσιες θεάσεις.

(Δεν θα μπω στον πειρασμό να αναφέρω κάποιες με τον τίτλο τους, διαφημίζοντας τες.)

Για να μη δαιμονοποιούμε συμπεριφορές και πράξεις, δεν είναι απαραίτητα κακό να μπαίνουμε σε φάση να σκοτώνουμε και λίγη από την ελεύθερη ώρα μας.

Ίσα ίσα που μπορεί να είναι και χρήσιμο, όπως ένα λειτουργικό που μπαίνει σε αδρανοποίηση χαλαρώνοντας τη χρήση πόρων.

Αν και ο εγκέφαλος μας όσο ανεξήγητα -ακόμη- περίπλοκος φαντάζει άλλο τόσο έχω την αίσθηση πως πλησιάζει στο απλό στον σχεδιασμό του και τελειότερο (γιατί όσο πιο απλό κάτι τόσο πιο κοντά στην τελειότητα, όπως μια τελεία π.χ. που μπορεί ο καθένας μας, πολύ ευκολότερα από οποιοδήποτε άλλο σχήμα, να κάνει σχεδόν τέλεια) από τα υπόλοιπα λειτουργικά Linux και όχι στα Windows.

Γι αυτό δεν χρειάζεται τόσο πολύ να μπαίνει σε hibernation mode όπως τα δεύτερα (που μετά θέλουν κανένα δεκάλεπτο να επανέλθουν πλήρως), του αρκεί (όπως και στα πρώτα, ειδικά στο Android) να μπαίνει σε κατάσταση ύπνου και να επανέρχεται με ελάχιστη προσπάθεια σε πλήρη λειτουργία όταν ξυπνάμε (άντε να χρειαστούν μερικοί μια κούπα καφέ γι αυτό).

Αλλά για χάρη της κουβέντας ας πούμε πως έχουμε καταντήσει τον εγκέφαλο μας να τρέχει κατώτερο λειτουργικό από αυτό που μπορεί και του αξίζει και εξαιτίας αυτού πρέπει να έχει και τις στιγμές που πέφτει σε χειμερία νάρκη με τόσο κενό περιεχομένου υλικό που θα δημιουργούσε τις ίδιες διεργασίες αν δοκίμαζαν να το μεταδώσουν σε ένα εγκεφαλικά νεκρό άτομο.

Ας δεχτούμε λοιπόν πως δεν μπορούν να είναι όλα ψυχαγωγία, πως χρειάζεται να υπάρχει χρόνος στον χρόνο μας και για διασκέδαση.
(Κι ας έχουμε καταντήσει αυτές τις έννοιες ταυτόσημες, ενώ δεν είναι.)

Όμως είναι απολύτως εγκληματικό να σκοτώνουμε όλη την ελεύθερη ώρα μας και να αφήνουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα να φθείρονται στο πέρασμα του χρόνου χωρίς αυτό που οι εγκεφαλικές μας συνάψεις παράγουν να αφήνει κάποιο έστω και λίγο αξιόλογο έργο που να αξίζει να «μεταδοθεί» παραέξω από μια οθόνη, ένα ηχείο, μια σελίδα (χάρτινη ή διαδικτυακή).

Γιατί οι πραγματικοί μας απόγονοι δεν είναι οι φυσικοί (αυτοί είναι απλά, όπως και εμείς, τα δοχεία) αλλά οι σκέψεις και οι ιδέες που μοιραζόμαστε.

Άυλο (και άρα αθάνατο) «υλικό» που μοιραζόμαστε με τον μικρόκοσμο μας αλλά και όλο τον κόσμο.

Έτσι προχώρησε μέχρι εδώ η ανθρωπότητα και μόνο έτσι μπορεί να βελτιώνεται σε αυτή της την αέναη πορεία.

Αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να διασωθούν και αν/όταν πέσουν στα χέρια άλλων ίσως πολιτισμών (στη Γη ή και αλλού) να περιγράψουν το δικό μας στίγμα στον κόσμο, στο σύμπαν.

Ακόμη κι αν στείλουμε μαζί με αυτές (σκέψεις και ιδέες) σε ένα διαστημικό σκάφος και ανθρώπινα σώματα σε κρυογονικούς θαλάμους που θα προγραμματίσουμε να «ξυπνήσουν» όταν αυτό καταλήξει στα χέρια άλλων όντων, αν επανέλθουν χωρίς να μπορούν να τις «ντυθούν» εσωτερικά, οτιδήποτε και αν φορέσουν εξωτερικά, δεν θα έχουν καμία σχέση με τα όντα που τα έβαλαν εκεί.

Επί της ουσίας δεν θα πρόκειται για εμάς τους ανθρώπους αλλά κάτι άλλο, απροσδιόριστο και ασχημάτιστο παρά το σχήμα που θα έχει η μορφή τους.

Καλό είναι λοιπόν όταν έχουμε στα χέρια μας κάτι τόσο χρήσιμο και εύχρηστο όπως το διαδίκτυο να το χρησιμοποιούμε -και- όπως πρέπει.

Δηλαδή κυρίως για να «εκτινάσσεται» χρήσιμο για εγκεφαλικές διεργασίες υλικό όχι μόνο μέσα μας αλλά -κυριότερα- και στους γύρω μας.

Όχι να το στρέφουμε αποκλειστικά σαν όπλο στον εαυτό μας πατώντας τη σκανδάλη και «τινάζοντας εγκεφαλικό ιστό» από άδεια μυαλά στον αέρα και προς κάθε κατεύθυνση.

Ας δίνουμε λοιπόν (αφού/αν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε) που και που μια μικρή άδεια στον εγκέφαλο μας αρκεί να μην παραμένει για πολύ χρόνο μια άδεια συσκευή την ώρα που είναι το μόνο πάνω μας που μας εξελίσσει ατομικά και συλλογικά.

Υ.Γ.
Που καταλήγουμε αν δούμε το παραπάνω σαν ένα ενδεικτικό ποσοστό αυθόρμητης ανθρώπινης δραστηριότητας στο σύνολο μας ως είδος;

Καταλήγουμε να μιλάμε για το έλλειμμα ποιότητας που επιτρέπουμε να φτάνει να μας αντιπροσωπεύει και να μας χαρακτηρίζει σε όλα τα επίπεδα αν μας σκεφτούμε όχι ως άτομα αλλά ως έναν τεράστιο συλλογικό οργανισμό.

Που αν δεν το προσπερνάμε αλλά το συζητάμε αναλύοντας το και φιλοσοφώντας το (ο καθένας, όπως και αυτό το μπλογκ, όσο μπορεί, εξάλλου ποιος μπορεί να μοιράσει βαρύγδουπες ταμπέλες που να έχουν πραγματική αξία) και αναδεικνύοντας το και αυτό ως παράδειγμα – πρόβλημα θα κάνουμε το πρώτο βήμα να δημιουργήσουμε καλύτερους απογόνους (κατά βάση ως δοχεία διανοητικού υλικού, κάτι που φυσικά μπορεί να δώσει και καλύτερα δοχεία-σώματα με την εξέλιξη της επιστήμης) ώστε να αλλάξουμε σιγά σιγά όλα όσα δεν προσφέρουν στην εξέλιξη μας, σε οποιαδήποτε επίπεδο και να αξίζουμε καλύτερα πράγματα και καταστάσεις.

Από το υλικό που κατακλύζει το διαδίκτυο και μας χαρακτηρίζει μέχρι τους πολιτικούς που με κατακλυσμιαία ένταση νομοτελειακά δημιουργούμε και μας αντιπροσωπεύουν ως ποιότητα, ακόμη και αν εξωτερικά μοιάζουν τέλεια δείγματα, καλή ώρα η Καϊλή με αυτόν να είναι ο βασικός λόγος που καταλήγουν να ψηφίζονται.

Αλλά πολιτική ανάλυση του ελλείμματος ποιότητας με αφορμή αυτό το παράδειγμα σε επόμενο άρθρο.

Μέχρι τότε μια επιδερμική αναφορά στο σύστημα που δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε (την πραγματική δημοκρατία) που δεν θα δημιουργούσε ποτέ φαινόμενα τύπου Καϊλή.
Η πραγματική δημοκρατία που δεν γνώρισες