Όλοι ξέρουμε πως το νερό είναι το βασικό συστατικό της ζωής.
Είναι κοινό μυστικό πως χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε ζωή, στις μορφές που τη γνωρίζουμε.
Ακόμη και οι κατσαρίδες που είναι από τα ελάχιστα πλάσματα που μπορούν να επιβιώσουν μιας πυρηνικής καταστροφής, γιατί αντέχουν 100 φορές μεγαλύτερη έκθεση σε ραδιενέργεια από εμάς (ενώ έκθεση σε 1000 μονάδες Ραδονίου σκοτώνει έναν ενήλικα άνθρωπο σε μόλις 10 λεπτά και η βόμβα στη Χιροσίμα απελευθέρωσε 10.000 μονάδες Ραδονίου, μια κατσαρίδα στις 100.000 μονάδες ραδονίου βγαίνει για απογευματινό περίπατο και πικ νικ στο πάρκο) χωρίς πόσιμο νερό σε καμιά βδομάδα με δέκα μέρες θα είχαν εξαφανιστεί.
(χαριτωμένο εκπαιδευτικό βιντεάκι)
Είναι επίσης γνωστό πως ενώ το νερό είναι η πλέον διαδεδομένη ανόργανη χημική ένωση που υπάρχει στον πλανήτη Γη (αφού καλύπτει το 70% της επιφάνειας της) είναι εξαιρετικά σπάνιο στη πόσιμη μορφή του, αφού από αυτή τη τεράστια ποσότητα νερού που υπάρχει γύρω μας, μπορούμε να πιούμε (για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε μαζί με τις κατσαρίδες, έστω μέχρι μια πυρηνική καταστροφή) μόλις το 2,5% και μάλιστα χρειάζεται να παιδευτούμε πάρα πολύ για να έχουμε πρόσβαση σε αυτό, αφού μόνο ένα ελάχιστο μέρος αυτού του μικρού ποσοστού βρίσκεται σε ποτάμια (υπέργεια και υπόγεια) και λίμνες, με σχεδόν το 90% αυτού του 2,5% να βρίσκεται στους ανά τη Γη παγετώνες.
Παρόλο λοιπόν που όλα αυτά είναι γνωστά στους περισσότερους, είναι χωρίς υπερβολή εγκληματικό να φερόμαστε σαν να μη το έχουμε ανάγκη και να μην υπάρχει καμία ποινή σε όσους δεν φροντίζουν να επιδεικνύουν τον ανάλογο σεβασμό που του πρέπει.
Ειδικά όταν αυτός που το κάνει είναι μια κρατική-δημόσια υπηρεσία που υποτίθεται υπάρχει και αντλεί χρήματα από τον προϋπολογισμό του κράτους ώστε να πληρώνει με τη σειρά της ανθρώπους που το πιο σημαντικό μέρος της εργασίας τους είναι να φροντίζουν και να διασφαλίζουν την χωρίς προβλήματα και με τις λιγότερες απώλειες άντληση και μεταφορά του στους πολίτες.
Γι αυτό άλλωστε το πλέον πολύτιμο για τη ζωή αγαθό είναι ουσιώδες να το διαχειρίζεται το ίδιο το κράτος και όχι κάποιος ιδιώτης. Για να υπάρχει άμεσος έλεγχος, από υπηρεσίες που λειτουργούν κάτω από την εποπτία-προστασία μιας κυβέρνησης που εκλέγεται από τους πολίτες για τους πολίτες, που να διασφαλίζει τουλάχιστον το πλέον βασικό για την ύπαρξη μας, όπως το νερό.
Γιατί ακόμη και με μισθούς 5000 ευρώ έκαστος, χωρίς νερό δεν θα είχαμε όχι μόνο τι να πιούμε αλλά και τι να αγοράσουμε για να φάμε, αφού τα πάντα (φυτική-ζωική παραγωγή) βασίζονται σε αυτό.
Καταδικασμένοι σε εξαφάνιση από χέρι δηλαδή.
Γιατί αν σε όλα τα άλλα οι αποτυχίες μιας κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού είναι μεν τρομακτικές (π.χ οικονομία) αλλά αναστρέψιμες, είναι ανεπίτρεπτο να συμβαίνουν μη αναστρέψιμες απώλειες με το βασικό συστατικό της ζωής.
Ειδικά όταν αυτές οι απώλειες δεν οφείλονται σε απρόβλεπτες και αναπόφευκτες φυσικές καταστροφές, αλλά σε κάποιο χέρι. Που είτε αφορά σε αμέλεια είτε σε χρηματισμό δημοσίων λειτουργών.
Γιατί μόνο κάποιο από τα δυο αυτά μπορεί να συμβαίνει, όταν έρχεται μια ιδιωτική εταιρεία να σκάψει στα 30-40 εκατοστά για οπτικές ίνες και χτυπάει σωλήνες νερού που θα έπρεπε, σύμφωνα με τα σχέδια, να βρίσκονται θαμμένοι στο ένα μέτρο.
Ή να πετυχαίνει σωλήνες της ύδρευσης σε σημεία που στα σχέδια παρουσιάζονται ελεύθερα. Που είναι επίσης (όπως και αυτοί που υπάρχουν στα σχέδια) σε βάθος πολύ μικρότερο από αυτό που η λογική -πάνω από όλα- λέει πως πρέπει να βρίσκονται.
(όπως στη περίπτωση της φωτογραφίας)
Γιατί τρεις μόνο μπορεί να είναι οι λόγοι.
Είτε πρόκειται για αμέλεια από πλευράς της δημόσιας υπηρεσίας (της ΕΥΑΘ στη περίπτωση μας) να ελέγξει τον εκάστοτε εργολάβο που αναλαμβάνει να κάνει ένα έργο για λογαριασμό της αν τήρησε τις ελάχιστες προδιαγραφές, είτε για αμέλεια ύπαρξης προδιαγραφών που πρέπει να ακολουθηθούν, είτε για χρηματισμό του εκάστοτε μηχανικού ή οποιουδήποτε είναι επιφορτισμένος με τον έλεγχο.
Που όταν έχουμε μια περίπτωση σαν αυτή της φωτογραφίας (σημ: και τις προηγούμενες μέρες η εταιρεία που ανέλαβε την εκσκαφή για την τοποθέτηση των οπτικών ινών στη περιοχή έπεσε πάνω σε σωλήνες της ύδρευσης τοποθετημένες σε μικρό βάθος) μάλλον τον τρίτο λόγο τείνουμε να υιοθετήσουμε.
Που προφανώς καταλήγει κάπως έτσι:
(Όχι και τόσο υποθετικός διάλογος):
-Τελείωσες, 100 εκατοστά έπρεπε, πόσο έσκαψες;
-100…40 εκατοστά σκάψιμο συν 60 ευρώ εσύ για την υπογραφή…100 δεν μας κάνει;
-Είσαι ωραίος…
Καθόλου απίθανο και τα συνεχή προβλήματα με σπασμένους αγωγούς να οφείλονται στο ότι βρίσκονται σε μικρότερο από το προβλεπόμενο βάθος (όπου το βάρος από τα οχήματα και οι κραδασμοί του εδάφους δεν απορροφούνται επαρκώς)…
Το θέμα είναι, θα ασχοληθεί κανένας εισαγγελέας με ένα τόσο συχνά επαναλαμβανόμενο σκηνικό; Για να εκλείψει στο μέλλον ο λόγος (αμέλεια ελέγχου ,έλλειψη συγκεκριμένου κανονισμού, χρηματισμός) που οδηγεί στο να θάβουμε τον πολυτιμότερο για τη ζωή μας θησαυρό σε βάθη που δεν διασφαλίζουν την ασφάλεια του και κατ επέκταση την δική μας ευζωία;
Επειδή η κοινή λογική και τα πραγματικά περιστατικά λένε πως το παραμύθι αυτό έχει και κακιά μάγισσα και κακό δράκο και μέχρι στιγμής το κλείσιμο του μένει στο <<….και έζησαν αυτοί καλά…>>
Γιατί εμείς δεν ζούμε καλά όταν βιώνουμε τέτοια επεισόδια, όπου το βλέπουμε να χάνετε σε κάθε σκάψιμο 30-40 εκατοστών που κανονικά θα έπρεπε να περνάει «αναίμακτα» για το σώμα νερού που κυλάει μέσα στις σωληνώσεις και προορίζεται για το σώμα μας.
Να το πιούμε, να πλύνουμε και να πλυθούμε…
(αίμα και σώμα που αποτελούνται εξάλλου κατά 90% και 70% αντίστοιχα από νερό)
Κι αν μια δημόσια υπηρεσία, το κράτος ή κάποιος δημόσιος υπάλληλος δεν διασφαλίζουν το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο, τότε η ανεξάρτητη δημόσια αρχή που ακούει στο όνομα Δικαιοσύνη πρέπει να κάνει αυτό για το οποίο υπάρχει, να διερευνήσει και είτε να επιβάλει ποινές (περιπτώσεις 1 και 3) είτε να καταδείξει την έλλειψη νόμου-κανονισμού (περίπτωση 2) ώστε εικόνες σαν τη παραπάνω να μην αποτελούν μέρος της καθημερινότητα μας.
Υ.Γ.
Τουλάχιστον είναι καθησυχαστικό πως (όπως μου είπε ο άνθρωπος που έσκαβε με το μηχάνημα) όσες φορές χρειάστηκε να σκάψει κάπου, οι αγωγοί του φυσικού αερίου βρίσκονται τοποθετημένοι-θαμμένοι σε βάθος +80cm.
Οπότε -μάλλον- δεν κινδυνεύουμε να δούμε κάποιο οικοδομικό τετράγωνο να τινάζεται στον αέρα, μέσα από ήχο και εικόνα που θα μεταφέρουν οι οπτικές ίνες, μετά την αποκατάσταση της ζημιάς και τη συνέχιση των αρχικών εργασιών.
‘Όταν θα σκάβουν κάπου αλλού για την τοποθέτηση τους και χτυπήσουν κάποιο σωλήνα, αυτός δεν θα είναι του φυσικού αερίου αλλά της εταιρείας ύδρευσης που δεν σέβεται τον θησαυρό που διαχειρίζεται.
365meres 